Αυτό το λογο είπε ο Κύριος και εμείς θα τον δεχτούμε ετσι στη
ζωή μας. Φανταστείτε να ειχε έρθει ως Κριτής ,δεν θα ξέραμε που να
κρυφτούμε.
Κάτω απ αυτό το πρίσμα βλέπουμε και τη Θεία Δικαιοσύνη.
Η Δικαιοσύνη Του είναι το έλεός Του.
Το άπειρο αυτό έλεος απορρέει απο τον τρόπο που υπάρχουν και λειτουργούν τα τρία πρόσωπα στην Αγία Τριάδα.
Ο τρόπος αυτός είναι η Αγάπη και η αλληλοπεριχώρηση.
Ο Θεός δεν μένει μόνος κλειστός στον εαυτό του, γιαυτό ειναι πάντα Πατήρ,είναι σε σχέση αγαπητική με τον Υιό του και με το Πνεύμα το Αγιο το οποίο εκπορεύει.
Αυτός ο αγαπητικός τρόπος ύπαρξης των Θείων Προσώπων τα κάνει να είναι:
Μία Θεότης ΄΄Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν΄΄
αλλά ταυτόχρονα τρείς ξεχωριστές Υποστάσεις.
Και το πράγμα δεν τελείωνει εδω.
Εδω ξεκινά για μας απ τη στιγμή που το Θείο Ον εμπλέκεται στην Ιστορία οχι θεωρητικά αλλά γίνεται άνθρωπος. Σαρκώνεται το δεύτερο προσωπο της Τριάδος.
Γίνεται πραγματικός άνθρωπος και μάλιστα παιρνει όλη την ανθρώπινη Φύση και τη θεώνει.
Την κάνει να μπορεί να ενεργεί όπως Εκείνος.
΄΄Αγιοι γίνεσθε...΄΄ειμαστε δυνάμει άγιοι διότι Αγιος είναι Εκείνος που φέρει μαζί Του την δική μας φύση.
Και η δικαιοσύνη Του είναι Αγία,μιας άλλης τάξεως που μεταφέρεται και σε μας αρκεί να την αποδεχτούμε.
Ο Κύριος ζώντας μες στο κόσμο μεταφέρει εδώ στη γη τη Θεία ζωή και τη Θεία Δικαιοσύνη.
Τι άλλο όμως θα μπορούσε νάναι αυτή παρά έλεος που απορρέει απ την Αγάπη Του.
΄΄Ο Θεός Αγάπη εστί΄΄.
Στην Πόρνη στο Ναό στις στα ραπίσματα αλλά και στο Σταυρό και στον υπόλοιπο Αγιο βίο Του παντού αγαπά και συγχωρεί. Αυτή είναι η Δικαιοσύνη Του, αυτό μας δίδαξε έτσι έζησε με τη Θεία Του αλλά και τη δική μας Φύση΄.
Αυτός είναι ο Δημιουργός μας. Αυτός μας έφερε εκ του μη οντος στο Είναι και μας θέλει όμοίους Του.
Ο Κύριος του παντος θέλησε τη θεία Του Δόξα να την παραχωρήσει σε μας τα κτιστά όντα.
Να μετέχουμε και εμείς στη Βασιλεία Του.
Σε αυτό το επίπεδο ο συνάνθρωπος παύει να ειναι αντι-κείμενος και ανταγωνιστής. Είναι έτερος, αλλά έτερος εαυτός μας.
Μες στο πνεύμα της νέας ζωής του Χριστιανού που είναι η Αγάπη, αυτή είναι και η Δικαιοσύνη του.
Αυτή τον διακρίνει απ τους υπολοίπους ανθρώπους αυτού του κόσμου.
Θυμάμαι το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:
ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!
Ενα μικρό αθώο αγόρι πηγαίνει στο μπακάλη της γειτονιας και του εζήτει να του στάξει " λίγο λαδάκι μες το γυαλί''.... διότι ''δεν έχουμε πατέρα στο σπίτι''του είπε, αλλά ο μπακάλης που ΄΄ηξευρεν ως εικος όλα τα μυστικά της γειτονιάς....και πως η Γιαννούλα έμεινε με τέσσερα παιδιά....χωρίς πατέρα...και χωρίς άρτον εις το ερμάρι και χωρίς φωτιάν εις την εστίαν...χωρίς στρωμνην χωρίς σκεπάσματα....΄΄
δεν έδωσε στο ΄΄πενταετές ,ρακένδυτον παιδίον΄΄λίγο λάδι γιατί δεν είχε ουτε μία πεντάρα.
Και τότε λέει ο Παπαδιαμάντης που βίωνε το Ορθόδοξο ήθος λέει για τον μπακάλη που ήταν και φίλος του:
δύναμαι να μαρτυρήσω ότι ο μπακάλης ήτο, ως εμπορευόμενος και ως άτομον,τίμιος και δίκαιος άνθρωπος....ήτο ακριβής στα σταθμά....
αλλά δεν εννόει από ελεημοσύνην.
Αυτή είναι η διαφορά.
Οι άνθρωποι να είναι δίκαιοι... και τελικά να γίνονται απάνθρωποι και μάλιστα απ τη δικαιοσύνη τους.
Κάτω απ αυτό το πρίσμα βλέπουμε και τη Θεία Δικαιοσύνη.
Η Δικαιοσύνη Του είναι το έλεός Του.
Το άπειρο αυτό έλεος απορρέει απο τον τρόπο που υπάρχουν και λειτουργούν τα τρία πρόσωπα στην Αγία Τριάδα.
Ο τρόπος αυτός είναι η Αγάπη και η αλληλοπεριχώρηση.
Ο Θεός δεν μένει μόνος κλειστός στον εαυτό του, γιαυτό ειναι πάντα Πατήρ,είναι σε σχέση αγαπητική με τον Υιό του και με το Πνεύμα το Αγιο το οποίο εκπορεύει.
Αυτός ο αγαπητικός τρόπος ύπαρξης των Θείων Προσώπων τα κάνει να είναι:
Μία Θεότης ΄΄Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν΄΄
αλλά ταυτόχρονα τρείς ξεχωριστές Υποστάσεις.
Και το πράγμα δεν τελείωνει εδω.
Εδω ξεκινά για μας απ τη στιγμή που το Θείο Ον εμπλέκεται στην Ιστορία οχι θεωρητικά αλλά γίνεται άνθρωπος. Σαρκώνεται το δεύτερο προσωπο της Τριάδος.
Γίνεται πραγματικός άνθρωπος και μάλιστα παιρνει όλη την ανθρώπινη Φύση και τη θεώνει.
Την κάνει να μπορεί να ενεργεί όπως Εκείνος.
΄΄Αγιοι γίνεσθε...΄΄ειμαστε δυνάμει άγιοι διότι Αγιος είναι Εκείνος που φέρει μαζί Του την δική μας φύση.
Και η δικαιοσύνη Του είναι Αγία,μιας άλλης τάξεως που μεταφέρεται και σε μας αρκεί να την αποδεχτούμε.
Ο Κύριος ζώντας μες στο κόσμο μεταφέρει εδώ στη γη τη Θεία ζωή και τη Θεία Δικαιοσύνη.
Τι άλλο όμως θα μπορούσε νάναι αυτή παρά έλεος που απορρέει απ την Αγάπη Του.
΄΄Ο Θεός Αγάπη εστί΄΄.
Στην Πόρνη στο Ναό στις στα ραπίσματα αλλά και στο Σταυρό και στον υπόλοιπο Αγιο βίο Του παντού αγαπά και συγχωρεί. Αυτή είναι η Δικαιοσύνη Του, αυτό μας δίδαξε έτσι έζησε με τη Θεία Του αλλά και τη δική μας Φύση΄.
Αυτός είναι ο Δημιουργός μας. Αυτός μας έφερε εκ του μη οντος στο Είναι και μας θέλει όμοίους Του.
Ο Κύριος του παντος θέλησε τη θεία Του Δόξα να την παραχωρήσει σε μας τα κτιστά όντα.
Να μετέχουμε και εμείς στη Βασιλεία Του.
Σε αυτό το επίπεδο ο συνάνθρωπος παύει να ειναι αντι-κείμενος και ανταγωνιστής. Είναι έτερος, αλλά έτερος εαυτός μας.
Μες στο πνεύμα της νέας ζωής του Χριστιανού που είναι η Αγάπη, αυτή είναι και η Δικαιοσύνη του.
Αυτή τον διακρίνει απ τους υπολοίπους ανθρώπους αυτού του κόσμου.
Θυμάμαι το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:
ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!
Ενα μικρό αθώο αγόρι πηγαίνει στο μπακάλη της γειτονιας και του εζήτει να του στάξει " λίγο λαδάκι μες το γυαλί''.... διότι ''δεν έχουμε πατέρα στο σπίτι''του είπε, αλλά ο μπακάλης που ΄΄ηξευρεν ως εικος όλα τα μυστικά της γειτονιάς....και πως η Γιαννούλα έμεινε με τέσσερα παιδιά....χωρίς πατέρα...και χωρίς άρτον εις το ερμάρι και χωρίς φωτιάν εις την εστίαν...χωρίς στρωμνην χωρίς σκεπάσματα....΄΄
δεν έδωσε στο ΄΄πενταετές ,ρακένδυτον παιδίον΄΄λίγο λάδι γιατί δεν είχε ουτε μία πεντάρα.
Και τότε λέει ο Παπαδιαμάντης που βίωνε το Ορθόδοξο ήθος λέει για τον μπακάλη που ήταν και φίλος του:
δύναμαι να μαρτυρήσω ότι ο μπακάλης ήτο, ως εμπορευόμενος και ως άτομον,τίμιος και δίκαιος άνθρωπος....ήτο ακριβής στα σταθμά....
αλλά δεν εννόει από ελεημοσύνην.
Αυτή είναι η διαφορά.
Οι άνθρωποι να είναι δίκαιοι... και τελικά να γίνονται απάνθρωποι και μάλιστα απ τη δικαιοσύνη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου