Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Να μην Απογοητευόμαστε

(Μετά από κάποιες εκδηλώσεις αχαριστίας)
Τούτο δε σημαίνει ότι πρέπει να απογοητευόμαστε. Αισθάνομαι πικρία, αλλά δεν απογοητεύομαι. Γνωρίζω καλύτερα από σας την κοινωνία, γιατί πέρασαν πολλά χρόνια και έχουν δει πολλά απ’ αυτά τα μάτια μου.
Εξακολουθώ να σπέρνω. Εξακολουθώ να κηρύττω το λόγο του Θεού. Είμαι μια βρύση, που βγάζει λίγο νερό και περνάει έστω από σκύλο βρώμικο και ακάθαρτο. Η βρύση πρέπει να υπάρχει. Και εάν υποθέσουμε, λέει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι μέσα σε έναν αιώνα, ένας πάει σ’ αυτή να ξεδιψάσει, την αποστολή της την εκπλήρωσε. Γι’  αυτόν τον ένα ήταν ανάγκη να υπάρχει αυτή η βρύση. «Εἷς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ μύριοι παράνομοι» («Καλύτερα ένας που εκτελεί το θέλημα του Θεού παρά χιλιάδες παράνομοι»).
Γράφω τώρα ένα περίεργο άρθρο στη «Σπίθα», με τον τίτλο «Δεμεμέληδες» (από το «Δε με μέλει», δηλαδή «Δε με νοιάζει»), τον πήρα από τον ιερό Χρυσόστομο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι περιγράφω. Να το διαβάσετε.
Ούτε να ενθουσιάζεστε ούτε να απογοητεύεστε ποτέ και να σπέρνετε συνεχώς και ακαταπαύστως. Μη περιμένετε τίποτε από την κοινωνία. Κέντρα διασκεδάσεων, ντισκοτέκ και όλα τα έργα της διαφθοράς. Είναι γενεά άπιστος και διεστραμμένη. Κάπου κάπου παρουσιάζεται κάποιος νέος, που θέλει να σωθεί. Αλλά, όπως λέει ο πατήρ Ιερόθεος, οι γονείς έχουν ένα θερμοστάτη και μόλις ανεβεί η αγάπη τους στο Θεό, κάνουν το παν, για να την κατεβάσουν.
Σε στελέχη της Κατασκηνώσεως της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, στις 4-9 -1983
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?m=200901

Η πιο ωφέλιμη γνώση είναι η γνώση του εαυτού μας!

Ο Προφήτης Ιερεμίας, θρηνώντας για τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, έλεγε:
“Γιατί γεννήθηκα; Για να βλέπω κόπους και βάσανα; Γιατί δεν με θανάτωνε ο Κύριος στη μήτρα της μητέρας μου” (πρβλ. Ιερ. 20:18,17).
Ο προφήτης είχε κατανοήσει τι είναι ο άνθρωπος και τι η επίγεια ζωή του. Εσύ άραγε έχεις αυτή την επίγνωση;
Φρόντισε, αδελφέ, να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να καταλάβεις τι και ποιος είσαι, γιατί τούτο αποτελεί την επιστήμη των επιστημών και την πιο μεγάλη σοφία.
Πιο χρήσιμη και ωφέλιμη είναι η γνώση του εαυτού σου, παρά οι γνώσεις της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών, της ιατρικής.
Γιατί αυτές εξαντλούνται στην παρούσα ζωή, ενώ η αυτογνωσία έχει προεκτάσεις και στη μέλλουσα.
Για τον υψηλό τούτο σκοπό χρειάζονται σκληρός αγώνας, οξύτατη παρατηρητικότητα, πολλή προσευχή και ενίσχυση του Θεού.
Πρέπει να εισχωρήσεις με το νου μέσα στην καρδιά σου και να εξετάσεις προσεκτικά το είναι σου.
Όσο καλύτερα γνωρίσεις την ψυχή σου, τον έσω άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα γνωρίσεις και τον Κύριο, γιατί, διαπιστώνοντας το μεγαλείο και την ανωτερότητα της ψυχής, αποκτάς καθαρότερη την επίγνωση της άπειρης και ασύλληπτης μεγαλοσύνης του Θεού.
Να στοχάζεσαι πάντα τη συντομία και το άδηλο τέρμα της παρούσας ζωής, συνειδητοποιώντας την προσωρινότητα και την ασημαντότητά σου, γιατί αυτός είναι ο δρόμος που σε φέρνει κοντά στον Κύριο.
Όσο γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο ταπεινώνεσαι, και όσο ταπεινώνεσαι, τόσο αποκτάς φόβο Θεού, που είναι η αρχή της σοφίας, κατά το Σολομώντα (Παροιμ. 1:7).
Αν θέλεις να μάθεις ποιος είσαι, πάρε πρώτα-πρώτα έναν καθρέφτη και κοίταξε μέσα τον εαυτό σου. Κοίταξε και σκέψου: Αυτός που βλέπεις, ο “;άλλος”; άνθρωπος του καθρέφτη, από τι αποτελείται; Από χώμα και νερό! Όσο επίσημος, πλούσιος ή άρχοντας ή σοφός, κι αν είσαι, δεν αξίζεις περισσότερο από ένα πήλινο αγγείο. Ένα πτώμα είσαι ουσιαστικά, μια εικόνα με λίγο χρώμα και κίνηση, που σου δάνεισε η ζωή για λίγα χρόνια. Κι έπειτα; Ξαναγίνεσαι πτώμα και χώμα!
Να τι είσαι ως προς το σώμα. Αλλά και ως προς το πνεύμα, αν βγάλεις το Θεό και τη χάρη Του, δεν είσαι παρά ένας φίλος της ματαιότητος, εχθρός της δικαιοσύνης, καταφρονητής της αλήθειας, κληρονόμος της κολάσεως. Από κάθε άποψη, δηλαδή, είσαι ένα πλάσμα ταλαίπωρο και αξιοθρήνητο -στις βουλές σου τυφλός, στις επιθυμίες σου ακάθαρτος, στα λόγια και τα έργα σου μάταιος, ένα τίποτα, ένα μηδέν, κι ας νομίζεις πώς είσαι κάποιος σπουδαίος.
Ο πιο μεγάλος ηρωισμός και η πιο θαυμαστή γενναιοφροσύνη βρίσκονται στην ταπεινή αναγνώριση της μηδαμινότητός μας.
Αυτή, άλλωστε, είναι η αρχή της λυτρώσεως από πολλά πάθη και ελαττώματα.
Πολλές φορές ο Κύριος ρωτούσε τους ασθενείς, πού θεράπευε, τι ήθελαν και αν επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Όχι πώς δεν ήξερε τη βουλή και την επιθυμία τους, αλλά για να συνειδητοποιήσουν καλύτερα την κατάστασή τους και να την ομολογήσουν ξεκάθαρα. Θυμάσαι τι έλεγε και ο προφήτης Δαβίδ, όταν ζητούσε από το Θεό να τον συγχωρήσει; “Αναγνωρίζω την παρανομία”; (Ψαλμ. 50:5).
Τον μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει ο ασθενής εκείνος πού δεν γνωρίζει την αρρώστια του. Όσοι έχουν χάσει τα λογικά τους, πάσχουν από την πιο σοβαρή ασθένεια. Μά δεν το καταλαβαίνουν ούτε θλίβονται γι΄αυτό, αλλά τους βλέπεις να γελούν και να χαίρονται, με τρόπο πού σε κάνει να κλαις. Μήπως όμως δεν μοιάζουν σ΄αυτούς και όσοι τάχα λογικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τη φύση τους και τον προορισμό τους;
Το κακό, αδελφέ, δεν είναι έξω από μας. Μέσα μας είναι. Γι΄αυτό και τόσο δύσκολα θεραπευόμαστε, επειδή δεν βλέπουμε την αρρώστια μας.
Πληγές πού δεν φαίνονται και αμαρτίες που δεν αναγνωρίζονται, δεν διορθώνονται.
Σε τούτον τον αγώνα αξίζει να βάλεις όλον τον πόθο σου και να ρίξεις όλες τις δυνάμεις σου.
Τι είσαι; Από πού ήρθες; Πού βρίσκεσαι και πού πηγαίνεις; Πρίν από τη σύλληψή σου δεν υπήρχες. Δεν ήσουνα τίποτα. Ο Θεός οικονόμησε να έρθεις στον κόσμο κι Εκείνος σου έδωσε ό,τι έχεις, τόσο τα φυσικά σου χαρίσματα-ρώμη, ομορφιά, ευφυϊα, αισθήσεις κ.λ.π. -όσο και τα επίγεια αποκτήματα, που εξαρτώνται άμεσα από τα χαρίσματα- χρήματα, περιουσία, αξιώματα. Επομένως, “τι έχεις πού να μην το έλαβες; Και αφού το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;”; (Α΄Κορ. 4:7). Αν δεν έχεις τελείως τυφλωθεί από την υπερηφάνεια και τη φιληδονία, αν δεν έχεις σκοτιστεί πέρα για πέρα από το διάβολο, το πνεύμα του σκότους, αν είσαι λογικό πλάσμα του Θεού, “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν” Εκείνου, δεν μπορείς παρά να ομολογήσεις την ανεκδιήγητη ευεργετικότητά Του, πού όλα σου τα χάρισε, βασιλιά της κτίσεως σ΄έκανε, αλλά και με το ίδιο Του το Αίμα σε λύτρωσε από τον αιώνιο θάνατο. Και τότε θα ταπεινωθείς βαθιά, και η ταπείνωση αυτή θα είναι η αρχή της μετάνοιας και της σωτηρίας σου. Η ταπείνωση αυτή θα σε κάνει να ποθήσεις ακανίκητα τον Ευεργέτη και Σωτήρα σου.
Λέγεται πώς κάποτε ο αείμνηστος και ευσεβής βασιλιάς Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395) πρόσταξε κι έβαλαν το θρόνο του στην ακροθαλασσιά.
Ύστερα κάθησε εκεί όπως και στο παλάτι, μπροστά στους άρχοντες και τους αξιωματούχους, και είπε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι:
– Θάλασσα, με τη δύναμη και την εξουσία που έχω, σε διατάζω να μην προχωρήσεις πέρ΄από τα όρια σου και να μη βρέξεις το θρόνο μου!
Οι άρχοντες απορούσαν με όσα έβλεπαν και άκουγαν, γιατί δεν καταλάβαιναν τι σκοπό είχε ο βασιλιάς. Δεν πέρασε όμως πολλή ώρα, κι ένα δυνατό κύμα, που ήρθε ξαφνικά, όχι μόνο το θρόνο έβρεξε, μά και το βασιλιά έκανε μούσκεμα από το κεφάλι ως τα πόδια. Τότε ο σοφός Θεοδόσιος νουθέτησε τους ακροατές του:
– Ας μάθουν όλοι, πώς η δύναμη των κοσμικών βασιλέων είναι πρόσκαιρη και μάταιη. Αιώνιος και αληθινός Βασιλιάς όλης της κτίσεως είναι μόνο ο Βασιλιάς των βασιλέων, Αυτός που δημιούργησε από το μηδέν τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ΄αυτά, ορατά και αόρατα.
Και μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων αρχόντων, κατέβηκε από το θρόνο και τράβηξε για την εκκλησία, όπου έβγαλε το στέμμα του και το απόθεσε μ΄ευλάβεια στην ιερή κεφαλή του Εσταυρωμένου. Από την ημέρα εκείνη και ως το θάνατό του δεν ξαναφόρεσε το διακριτικό της βασιλικής του εξουσίας.
Ας στοχαστούμεν, λοιπόν, κι εμείς τη μηδαμινότητα και τη ματαιότητα της εξουσίας που τυχόν έχουμε.
Ας στοχαστούμε τη βραχύτητα της ζωής μας κι ας μη μένουμε προσκολλημένοι σ΄αυτήν.
Ας μην κυνηγάμε τα ψεύτικα, για να κερδίσουμε τ΄αληθινά, που μας υπόσχεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
από το βιβλίο: "Αμαρτωλών σωτηρία"
πηγή:εδώ
 http://imverias.blogspot.gr

«Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού». Ομιλία του Γέροντα Μακάριου, Κελλί Μαρουδά Αγίου Όρους

Φωτογραφία για 6249 - «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού». Ομιλία του Γέροντα Μακάριου ΜαρουδάΤην Κυριακή 29 Μαρτίου 2015, το απόγευμα τελέσθηκε στον Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Να­ό του Α­γί­ου Νι­κο­λά­ου στην Αλεξανδρούπολη, ο Στ’ Κατανυ­κτι­κός Ε­σπε­ρι­νός της Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στής. Πριν από το τέ­λος του Ε­σπε­ρι­νού ανέπτυξε την ομιλία του ο προσκεκλημένος Αγιορείτης Ιερομόναχος Μακάριος, Γέροντας του Ιερού Χιλιανδαρινού Κελλιού Γέννησης της Θεοτόκου (Μαρουδά), η οποία είχε ως θέμα: «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού».
Η ομιλία του Γέροντα Μακάριου:
Σεβασμιότατε,
Πατέρες και αδελφοί, ιερόν εκκλησίασμα.
Με τη Χάρη και τη βοήθεια Του Θεού, ανταμώνουμε και πάλι μετά από ένα χρόνο, εδώ στη Μητρόπολή μας. Κάθε χρόνο, όλο και κάποιοι απουσιάζουν από την συνάθροισή μας αυτή. Γι  αυτούς που έφυγαν ο χρόνος τελείωσε, μπήκαν στην αιωνιότητα. Συνήθως ευχόμαστε ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει, ειρήνη στη μακαρία ψυχή τους και αιωνία η μνήμη.Όπως έφυγαν αυτοί έτσι αργά ή γρήγορα θα τους ακολουθήσουμε κι εμείς. Το αιωνία η μνήμη δεν περιορίζεται στη «χρονική» μνήμη όσων μένουν πίσω πάνω στη γη, αλλά ευχόμαστε να μετέχουν της Αιωνιότητας κοντά Στον Αιώνιο χωρίς αρχή και τέλος Θεό. Από Το Θεό ξεκινάει ο άνθρωπος και στον Θεό καταλήγει.
Προ ετών είχε μεταβεί στην Αγγλία για εξετάσεις και θεραπεία ένας καρκινοπαθής μοναχός και συναντήθηκε με τον Άγιο Γέροντα Σωφρόνιο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Εξέθεσε ο μοναχός την κατάστασή του στον Γέροντα παρακαλώντας τον να προσευχηθεί. Εκτός της υπόσχεσης ότι θα προσευχηθεί, η μόνη κουβέντα που του είπε ο γερο-Σωφρόνιος ήταν: «αδελφέ είτε ζώμεν είτε αποθνήσκομεν του Κυρίου εσμέν.»

Στην προς Ρωμαίους Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος γράφει: ο καθένας από εμάς, (που πιστεύουμε στο Χριστό), δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του, γιατί και αν ζούμε για τον Κύριο ζούμε και αν πεθαίνουμε για τον Κύριο πεθαίνουμε, είτε λοιπόν ζούμε είτε πεθαίνουμε του Κυρίου είμαστε.
Μας προβληματίζει ο θάνατος, μας τρομοκρατεί η ιδέα του θανάτου γιατί στην ουσία δεν ζούμε. Λέμε ότι είμαστε χριστιανοί και είμαστε τυπικά,  μέλη της Μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που έχει όλη την αποκεκαλυμμένη Αλήθεια. Βιώνουμε όμως αυτή τη ζωή, ή επιβιώνουμε καλύπτοντας «χριστιανικά» τις θρησκευτικές μας ανάγκες;
Ο Χριστός είναι η Οδός η Ζωή και η Ανάσταση. Μας έδειξε ο Χριστός τον δρόμο, την οδό που είναι η αγάπη, η μεταξύ μας κοινωνία. Με το θάνατο καταργεί τα αποτελέσματα της ανθρώπινης πτώσης από τον παράδεισο, «ίνα μη το κακό αθάνατο γένηται», και με την ανάσταση μας παίρνει αιωνίως κοντά Του.
Θλιβόμαστε και θρηνούμε για το θάνατο αγαπημένων προσώπων. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστος ο αποχωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα και πονάμε και συναισθηματικά. Κατά βάθος όμως θρηνεί ο καθένας το δικό του θάνατο. Θρηνούμε γιατί αισθανόμαστε μόνοι. Ούτε Του Κυρίου Ιησού αισθανόμαστε να είμαστε ούτε και των αδελφών μας. Το πρόβλημα είναι ότι αγωνιζόμαστε για την ατομική μας «τακτοποίηση» και σωτηρία. Σώος, ολόκληρος –το να πετύχει κανείς τη σωτηρία του – δεν γίνεται κανείς από μόνος του. Η σωτηρία, η ολοκλήρωση είναι πάντα σε σχέση με το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Συνεχώς δέεται και προτρέπει η Εκκλησία μας σε όλες τις Ακολουθίες: «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Από μόνος του ο καθένας μας είναι πολύ λίγος.
Υπάρχει μια ρωσική ταινία, «Ο Ιερέας», που αναφέρεται στην περίοδο της γερμανικής εισβολής στη Ρωσία το 1943 που ο Στάλιν θέλοντας να συνασπίσει το λαό παραχώρησε κάποιες θρησκευτικές ελευθερίες. Αναφέρω ένα κομμάτι από την ταινία. Ο παππάς είναι ένας ξερακιανός γέρος. Η παπαδιά του μια χοντρή γυναίκα με δύσκολο χαρακτήρα. Κάποιος ενορίτης παραπονιέται στον παπά για τη γυναίκα του. Του λέει ο παππάς: «όντως η μητερούλα-έτσι αποκαλούν τις πρεσβυτέρες οι ρώσοι-είναι δύστροπη, χοντρή, ολοστρόγγυλη σαν ένα μηδενικό, εγώ λεπτός, ψηλός σαν άσσος, μας ένωσε Ο Θεός και έκανε ένα 10, υπομένουμε ο ένας τον άλλον κι από μας που αν μέναμε ανεξάρτητοι θα είμασταν ένα τίποτε δημιουργήθηκε μια αγαπημένη οικογένεια με παιδιά και εγγόνια και τώρα μαζεύουμε και τα ορφανά της ενορίας στο σπίτι μας να βρουν οικογενειακή ζεστασιά». Στη συνέχεια αυτή η δύστροπη πρεσβύτερα, όταν αρρωσταίνει,  μάλλον από φυματίωση, αυτοεξορίζεται για να μη βλάψει τα υιοθετημένα παιδιά της. Θυσιάζεται γιατί στην ψυχή της υπάρχει Χριστός και αγάπη.
Στο τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής «ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ», εμφανίστηκε η ιστορία μιας πάμφτωχης καθαρίστριας, της Μαρίας Μαύρου, που ενώ είχε δικά της παιδιά, περιέθαλψε και στη συνέχεια υιοθέτησε- ένα εγκαταλελειμμένο δίπλα στα σκουπίδια μωράκι 10 μηνών- με σοβαρότατα προβλήματα υγείας. Η πιστή αυτή γυναίκα κατόρθωσε με την θυσιαστική της αγάπη όχι μόνον να σώσει το παιδί αυτό, που κατά τους γιατρούς είχε-δεν είχε ένα χρόνο ζωής, αλλά να το μορφώσει και να είναι σήμερα ένας ολόκληρος άντρας, ο Αλέξανδρος.
Μας προτρέπει το Ιερό Ευαγγέλιο να επισκεπτόμαστε τους ασθενείς, τους φυλακισμένους, να βοηθούμε τους έχοντες ανάγκη. Πολλοί το κάνουμε και έχουμε την ικανοποίηση ότι κάναμε το καθήκον μας. Δεν φτάνει αυτό. Είναι εύκολο να κάνουμε έργα ευποιίας και είναι καλό. Το δύσκολο είναι να νοιώσουμε ότι αυτές τις καλές πράξεις τις κάνουμε σαν μέλη του Σώματος Του Χριστού. Να νοιώσουμε ότι όταν το ένα μέλος πάσχει συμπάσχουμε κι εμείς. Είμαστε μέλη Του Σώματος Του Χριστού, δεν είμαστε άτομα συνασπισμένα ιδεολογικά σε ένα σωματείο, σε μια οργάνωση. «Μείνατε εν Εμοί καγώ εν υμίν», λέει ο Κύριος. «Καθώς το κλίμα δεν δύναται να φέρει καρπόν από τον εαυτό του εάν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι ούτε εσείς αν δεν μείνετε ενωμένοι μ’ εμένα. Όποιος μένει ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ αυτόν αυτός φέρνει καρπό πολύ γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Όπως μ’ αγάπησε ο Πατέρας κι Εγώ σας αγάπησα, μείνετε μέσα στη δική μου αγάπη. Αυτά σας τα είπα για να είναι η χαρά η δική μου μέσα σας και η χαρά σας να ολοκληρωθεί. Αυτή είναι η εντολή η δική μου: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως σας αγάπησα εγώ.»
Όταν δεν ζούμε αυτή την αγαπητική σχέση με το Χριστό και τους αδελφούς μας, είμαστε ανασφαλείς, φοβόμαστε, φοβόμαστε την μοναξιά μας, φοβόμαστε τον θάνατο. Η ανασφάλεια προέρχεται από έλλειψη αγάπης. Φοβόμαστε γιατί δεν αγαπάμε, και το κυριότερο δεν ανοίγουμε την ψυχή μας, την καρδιά μας, να ζεσταθεί από την αγάπη του Χριστού, που μας παρέχεται πλούσια με την πρόνοιά Του. Θέλουμε, κλεισμένοι στα τείχη του εγωϊσμού μας να μην πάρουμε δωρεάν την Χάρη, την αγάπη Του αλλά να αισθανθούμε άξιοι για τα δώρα που μας δίνει, κι εγώ δεν ξέρω πώς, τη στιγμή που και όλες τις εντολές να φυλάξουμε πάλι το καθήκον μας κάναμε και παραμένουμε αχρείοι δούλοι.
Ο Μέγας Άγιος Αντώνιος λέει: «Ουκέτι φοβούμαι τον Θεόν αλλά αγαπώ Αυτόν». Η αγάπη διώχνει μακριά τον φόβο. Ο Θεός μας, η Αγία Τριάδα είναι το πρότυπο της αγάπης. Πολύ όμορφα, μυθιστορηματικά, γράφει γι αυτή την αγάπη ένας ξένος συγγραφέας ο Γουίλιαμ Π. Γιάνγκ στο βιβλίο του «Η ΚΑΛΥΒΑ», υπότιτλος «εκεί όπου η τραγωδία συναντά την αιωνιότητα», κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Πρωτοκυκλοφόρησε το 2007 και μέχρι το 2009 που μεταφράστηκε στα ελληνικά, σε δυο χρόνια δηλαδή, είχαν πουληθεί 2.000.000 αντίτυπα.
Σήμερα δυστυχώς οι άνθρωποι είναι απορροφημένοι από την εικόνα και δεν διαβάζουν.
Καλά είναι, πέρα από τα θρησκευτικά βιβλία, που συνήθως την προσοχή μας τραβάνε μόνο τα προφητολογικά, να διαβάζουμε και λίγη λογοτεχνία. Έχουν γραφεί ή και μεταφραστεί στη γλώσσα μας πολλά πλούσια κείμενα μεστά νοημάτων και μηνυμάτων.
Μια ιστοριούλα για τα σύγχρονα «γεροντικά», τα συνήθως ωραιοποιημένα. Έρχεται κάποιος τριανταπεντάρης και μου λέει: «πήγα σ’ έναν άγιο πνευματικό, απλό, φωτισμένο-τον παπα-Γιάννη Καλαϊδη- πολλοί από εσάς τον γνωρίσατε, την ευχή του νάχουμε, να κουβεντιάσουμε κι ενώ αναπαύτηκα πολύ από όσα άκουσα, όταν τον ρώτησα τι να διαβάζω μου απάντησε: την Αγία Γραφή παιδί μου, ξανάκανα την ίδια ερώτηση και επέμενε ότι όλα είναι εκεί γραμμένα και μας είναι αρκετή η ανάγνωση της Αγίας Γραφής.
Με ρωτάει εμένα:
Γιατί επέμενε ο παππούλης στην ανάγνωση μόνον της Αγίας Γραφής;
Εγώ δεν μπόρεσα να βρω μια λογική απάντηση.
 Η απάντηση δόθηκε σε λίγες μέρες όταν ήρθε κάποιος όχι τόσο χαρούμενος.
Τα παράτησα όλα πάτερ, διαβάζοντας τους βίους και τα πνευματικά κατορθώματα των συγχρόνων γερόντων, απελπίστηκα γιατί κι αυτοί στην ίδια εποχή ζήσανε με τις ίδιες συνθήκες και δυσκολίες και φτάσανε σε τέτοια μέτρα αρετής κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε, στο νυχάκι δεν τους φτάνω. Γι αυτό τα παράτησα όλα.
Εγώ χαμογέλασα.
Χαίρεσαι με ρωτάει;
Χαίρομαι, του απαντώ,  γιατί ταπεινώθηκες ίσως λίγο παραπάνω και απελπίστηκες από τον εαυτό σου, αλλά και γιατί πήρα απάντηση σ’ ένα ερώτημα που μου έθεσε πριν λίγες μέρες ένας άλλος προσκυνητής. Πολλές φορές τα «ωραιοποιημένα» κατορθώματα δεν ωφελούν. Ο παπα-Γιάννης μάλλον τέτοιες περιπτώσεις θα είχε συναντήσει και γι αυτό προέτρεπε στην μελέτη μόνον της Αγίας Γραφής.
Τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει άπειρα βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου. Μπερδεύτηκε ο κόσμος διαβάζοντας καλογερικές ιστορίες. Θέλησαν αδιάκριτα να μιμηθούν τον μοναχικό τρόπο ζωής.
Οι βίοι των Αγίων είναι αξιοθαύμαστοι αλλά όχι αξιομίμητοι. Άλλο ο κόσμος με τις μέριμνες και τις ευθύνες, οικογενειακές κλπ, και άλλο ο μοναχός ο οποίος θεωρητικά τουλάχιστον ζει τον απράγμονα βίο. Έχουμε και τη μετάφραση ρωσικών κειμένων. Εκεί οι άνθρωποι, έχουν ανάγκη πειθαρχίας και στενής καθοδήγησης, πράγμα που εμείς από τη φύση μας όντες απείθαρχοι και θεληματάρηδες δεν μπορούμε να δεχτούμε. Μας βολεύει να προσπαθούμε να κάνουμε δήθεν υπακοή στους πνευματικούς – που δυστυχώς οι περισσότεροι είναι σήμερα άγαμοι και μακριά από την πιεστική καθημερινότητα της οικογενειακής ζωής- ικανοποιώντας την ευθυνοφοβία μας.
Τώρα για την απελπισία.
Το προνόμιο να απελπίζεται το έχει μόνον ο άνθρωπος. Τα ζώα δεν καταλαβαίνουν και ακολουθούν αδιαμαρτύρητα τους νόμους που έθεσε ο Θεός στη φύση. Ο άνθρωπος σκέφτεται: «εγώ είμαι…» και σπάει τα μούτρα του και απελπίζεται από τις δυνάμεις και σκέφτεται να φτάσει και στο θάνατο ακόμη γιατί δεν μπορεί να ταπεινωθεί, να βλέπει τα χάλια του, αλλά ευτυχώς που δεν έχουμε το κουράγιο, εκτός ολίγων να βάλουμε τέρμα στη ζωή μας, που ουσιαστικά δεν μας ανήκει, γιατί κι αυτή δώρο του Θεού είναι. Πάντως κακά τα ψέματα, αν δεν πιάσουμε πάτο δεν αρχίζουμε να ζούμε πραγματικά.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ
Σοκαρίστηκα πραγματικά με την αυτοκτονία του εικοσάχρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη. Όχι τόσο με το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό, όσο με την απερίγραπτη υποκρισία όλων μας που βρήκαμε την ευκαιρία να δηλώσουμε άλλος την δήθεν ευαισθησία του και άλλος την έκπληξή του . Όλοι αυτοί που στέκονται σιωπηλοί όσο εξελίσσεται ένα γεγονός, ξεσπαθώνουν όταν πια τα λόγια δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε. Γράφτηκαν εκατοντάδες άρθρα, έγιναν δεκάδες εκπομπές για την υπόθεση αυτή. Ξεχώρισα την παρέμβαση του Μητροπολίτη Σιατίστης κ. Παύλου και της Έλενας Ακρίτα. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα και από τις δυο.
Μητροπολίτης Σιατίστης: «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ»
Οργή ἀναμεμιγμένη μέ ἀηδία δοκίμασα αὐτές τίς ἡμέρες μέ ἀφορμή τήν αὐτοκτονία-ἔγκλημα τοῦ νεαροῦ παιδιοῦ ἀπό τήν Κρήτη, ἐκεῖ στά Γιάννενα. Δημοσιογράφοι μέ ψεύτικο ὕφος λύπης, λοιποί σχολιαστές πού τάχα ἀποροῦσαν καί προσπαθοῦσαν νά καταλάβουν τό γεγονός. Ὅλοι αὐτοί πού τάχα προβληματίζονται εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τό παράδειγμα τους, τό λόγο τους καί τήν γραφίδα τους μετέτρεψαν τίς παλιές ὄμορφες παρέες καί φιλίες τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων μας σέ «συμμορίες» πού σκοτώνουν. Τά παιδιά μας χρειάζονται ἀλήθεια καί ἀγάπη! Ἀλλά ποιός νά τούς τήν δώσει. Ἡ Παιδεία πού δέν ἀσχολεῖται πλέον μέ τό πρόσωπο τοῦ μαθητή ἤ τῆς μαθήτριας, ἀλλά μόνο μέ τό μυαλό τους ἔχοντάς τους μεταβάλλει ἀπό πρόσωπα σέ ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές πού τούς φορτώνουν μόνο «δεδομένα»; Νά δώσει ἀλήθεια καί ἀγάπη ἡ Οἰκογένεια! Ποιά οἰκογένεια; αὐτή πού βαθμοθηρεῖ; Αὐτή πού καλλιεργεῖ τόν ἀνταγωνισμό τῶν παιδιῶν; Ἡ οἰκογένεια πού διαμαρτύρεται στόν καθηγητή γιατί τό παιδί ἔχει 18 καί ὄχι 19 στό μάθημα, ἀλλά δέν ἐνδιαφέρεται γιά τόν χαρακτήρα καί τήν χαλασμένη προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ της; Ἡ οἰκογένεια πού βλέπει τό παιδί της σάν ἕνα ὡραῖο ζωάκι καί δέν διερωτήθηκε ἄν αὐτό τό παιδί ἔχει καί ψυχή τήν ὁποία πρέπει νά φροντίσει; Ἡ οἰκογένεια πού πολλές φορές ἔχει στερήσει τό χαμόγελο ἀπό τό παιδί μέσα στό ἴδιο της τό σπίτι; Μήπως πολλές φορές καί οἱ θῦτες δέν εἶναι θύματα πού γεννοῦν καινούρια θύματα μέ τή σειρά τους; Νά δώσει ἀλήθεια καί ἀγάπη ἡ κοινωνία! Ποιά κοινωνία; Αὐτή πού ἐξαρτώμενη ἀπό μιά διεφθαρμένη ἐξουσία σαρκάζει τήν ἀρετή, πού ἐμπαίζει τή δικαιοσύνη, πού εἰρωνεύεται τό ἦθος, πού πολεμᾶ τήν ἀξιοκρατία, πού διδάσκει τήν κομπίνα, πού διδάσκει καί προβάλλει τήν βία; Τά παιδιά μας εἰκόνες μας εἶναι, σέ μᾶς τούς μεγάλους μαθήτευσαν, ἐμεῖς τὰ σαρκάζουμε ἄν δέν ἔχουν γίνει τόσο «προδευτικὰ» ὥστε ἀκόμη καί νά ἐκδίδονται. Ἐμεῖς τούς ἀφαιρέσαμε τό μέτρο τῆς ἀξίας τους γιά νά τά ἐμπορευόμαστε πιο φτηνά στίς περίεργες «ἀγορές μας».Φτάνει λοιπόν ὅλη αὐτή ἡ ὑποκρισία! Ἄν σέ κάτι ταρακουνηθήκαμε ἄς φροντίσουμε τά ἄλλα ὑποψήφια θύματα. Ἄς ξαναβάλουμε στό κέντρο τῆς Οἰκογένειας, τῆς Παιδείας, τῆς Κοινωνίας, ὅλα αὐτά πού πετάξαμε σάν ἄχρηστα, ὅλα αὐτά πού στερήσαμε ἀπό τά παιδιά μας καί ἄς σταματήσουμε νά ψευτοκλαῖμε πάνω ἀπό τούς νωπούς τάφους τους.
 Έλενα Ακρίτα: «ΠΡΩΤΑ αδιαφορούμε και ΜΕΤΑ θρηνούμε»
«Μην ανακατεύεσαι εκεί που δε σε σπέρνουν., Μη μπλέκεις σε καβγάδες, εσύ θα την πληρώσεις. Άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Τόσος κόσμος υπάρχει, κορόιδο είσαι να βοηθήσεις εσύ; Κοίτα το σπιτάκι σου και τη δουλίτσα σου.
Κάνε πως δεν βλέπεις. Μόνος σου θ’ αλλάξεις τον κόσμο;
Άσε κάναν άλλον να καθαρίσει, δεν είμαστε για μπλεξίματα. Προσπέρνα τον άστεγο. Προσπέρνα τον ζητιάνο. Προσπέρνα το θύμα της λεκτικής και σωματικής βίας. Προσπέρνα τον μετανάστη που ξυλοκοπούν. Προσπέρνα τον παχύσαρκο που ξεφτιλίζουν. Προσπέρνα τον γκέι που γελοιοποιούν. Προσπέρνα τον αδύναμο που χτυπάνε οι μπρατσωμένοι. Προσπέρνα τον μικρό που βασανίζουν οι μεγαλύτεροι. Κάψε ζωντανό το σκυλί να γελάσουμε. Βασάνισε μέχρι θανάτου το γατάκι να σπάσουμε πλάκα. Χτύπα. Δείρε. Βρίσε. Στιγμάτισε. Στηλίτευσε. Διαπόμπευσε. Κι όταν λυγίσει, όταν γονατίσει, ότι σωριαστεί – πάτα στο πτώμα του και προχώρα τη ζωή σου! Ζωούλα. Σπιτάκι. Δουλίτσα. Γυναικούλα. Αντρούλης. Παιδάκια Όλα αυτά τα ‘-άκια’ και τα ‘-ούλια” της ντροπή. Όλα τα υποκοριστικά της μιζέριας, της ψυχικής ένδειας, ανθρωπ-ΑΚΙ της συμφοράς. Είμαστε και πολύ μάγκες, πατριώτες; Κοίτα την πάρτη σου, κοίτα το τομάρι σου, κοίτα το νιτερέσο σου. Στάχτη και μπούρμπερη όλα τ’ άλλα. Για την αδικία δίπλα μας ΠΡΩΤΑ αδιαφορούμε και ΜΕΤΑ θρηνούμε.
Αν δεν αγαπήσουμε τα παιδιά μας, αν δεν τα αποδεχτούμε όπως είναι, όπως μας αποδέχεται και μας αγαπάει ο Ουράνιος Πατέρας μας που προσέφερε και προσφέρει θυσία τον γιό Του για μας, αν δεν αλλάξουμε τα πρότυπα που εμείς πρώτοι απ’ όλους καλλιεργούμε στα παιδιά μας, φοβάμαι ότι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν θα είναι το τελευταίο θύμα αυτής της αγριότητας με το ξενικό όνομα bullying.
Ο τρόπος των Αγίων Σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς οι Άγιοι είχαν άλλο τρόπο. Το κέντρο της ύπαρξής τους δεν ήταν ο εαυτός τους αλλά ο πλησίον, δηλαδή ο Χριστός. Έχουμε πολλά παραδείγματα στην ζωή της Εκκλησίας μας, Αγίων που προτίμησαν τις εξορίες και το θάνατο γιατί ποθούσαν την Αιώνια Ζωή. Ο Άγιος Ζαχαρίας, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, το 614, προτιμώντας να πεθάνει παρά να εγκαταλείψει στα χέρια των ασεβών ειδωλολατρών το Τίμιο Ξύλο, εξορίστηκε στην Περσία. Στους συν-αιχμαλώτους του έλεγε: «Ευλογητός ο Θεός που επέτρεψε να έρθει σ’ εμάς τέτοια τιμωρία! Ας κρατήσουμε την πίστη τηρώντας τις εντολές του Κυρίου για να απολαύσουμε την Αιώνια Ζωή. Υπομένοντας τις δοκιμασίες θα κερδίσουμε χαρά μεγάλη και ατέλειωτη ευφροσύνη». 
Ανακρινόμενος στην Περσία από τον βασιλιά Χοσρόη τον Β΄ απόδειξε με θαύματα την ανωτερότητά της πίστης μας έναντι της πλάνης των μάγων και κέρδισε ευνοϊκότερη μεταχείριση των αιχμαλώτων από το βασιλιά.
Έχουμε και στις μέρες μας περιπτώσεις αιχμαλωσίας, ομηρίας και θανάτωσης χριστιανών. Γι αυτούς που πέφτουν θύματα της, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και φανατισμού δεν μπορούμε να ξέρουμε τι σκέφτονται ή πιστεύουν. Εμείς όμως οι υποτιθέμενοι χριστιανοί καλά είναι να φερόμαστε χριστιανικά και όχι κοσμικά προσπαθώντας να εκδικηθούμε. «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» λέει ο Κύριος. Δεν ζούμε μόνον γι αυτόν τον κόσμο. Και αλλού μας λέει: «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Η δύναμη του Χριστού φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’αυτή την αδυναμία μας, η Χάρις Του, αναπληρώνει τα ελλείποντα και θεραπεύεις τις ασθένειές μας.
Έρχονται πολλοί ταλαιπωρημένοι προσκυνητές από την Ουκρανία που ξέρουμε ότι υπάρχει αναβρασμός και εμφύλιος πόλεμος.
 Ένας από αυτούς, ιερέας, με ρωτάει:
-Τι μπορώ να πω στους ανθρώπους που έρχονται να ζητήσουν παρηγοριά κοντά στην Εκκλησία, άλλοι τραυματισμένοι με κομμένα χέρια ή πόδια ή έχοντας θύματα στον πόλεμο;
Τον ρωτάω:
Εσύ πως αντιδράς όταν ακούς αυτά τα λόγια;
Απαντάει:
Ταράζομαι και θυμώνω πολύ με τις αδικίες που γίνονται και τον πόνο που βλέπω.
Του λέω:
Οι άνθρωποι έρχονται στην Εκκλησία να παρηγορηθούν. Κι αν αυτά νοιώθεις με όλα αυτά ταραχή που δυστυχώς τη μεταδίδεις, πως μπορείς να βοηθήσεις; Μόνον ένας τρόπος υπάρχει. Να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις εσύ κάνοντας προσευχή να σου δώσει ο Θεός δύναμη να αντέχεις να μοιράζεσαι τον πόνο των ανθρώπων που σε πλησιάζουν, να σε φωτίζει να λες λίγα παρηγορητικά λόγια τα οποία δεν χρειάζονται πάντα γιατί ο άλλος έρχεται να τον ακούσεις, θέλει κάπου να μιλήσει, να τον ακούσουν θέλει και να εμπιστευτείς εσύ πρώτα την πρόνοια του Θεού. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς το Θέλημά Του. Ούτε μια τρίχα από το κεφάλι μας δεν πέφτει χωρίς να το θέλει ο Θεός. Όλοι λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό αλλά δεν τον εμπιστευόμαστε και γι αυτό δεν έχουμε ειρήνη μέσα μας. Αν δεν αλλάξει η οπτική γωνία που βλέπουμε τα γεγονότα, μόνο πίκρα θα γευόμαστε και, αν προσπαθούμε να γλυκάνουμε αυτή την πίκρα με μάταιες απολαύσεις χωρίς Θεό, το κενό μέσα μας μεγαλώνει.
Ο ιστορικός Ηρόδοτος λέει ότι ο πόλεμος είναι πατήρ πάντων. Πατέρας όλων είναι ο πόλεμος. Η ζωή των ανθρώπων όλα τα χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο μέχρι που φτάνει στο απροχώρητο.  «Έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού». Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στο 4ο κεφάλαιο της Επιστολής του γράφει: «Από πού προέρχονται οι πόλεμοι και από πού οι μάχες μεταξύ σας; Όχι από εδώ, από τις ηδονές σας που μάχονται μέσα στα μέλη σας; Επιθυμείτε και δεν έχετε. Φονεύετε και ζηλεύετε και δεν μπορείτε να επιτύχετε. Μάχεστε και πολεμάτε. Δεν έχετε γιατί δεν ζητάτε. Ζητάτε και δεν λαμβάνετε γιατί κακώς ζητάτε, για να δαπανήσετε στις ηδονές σας. Ψυχές μοιχαλίδες, δεν ξέρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα στο Θεό; Όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου καθίσταται εχθρός του Θεού…Ταπεινωθείτε μπροστά στο Θεό και θα σας υψώσει».
Στην ουσία οι πόλεμοι και οι μάχες οφείλονται στην απομάκρυνση των ανθρώπων από το Θεό, από το φυσικό νόμο που έβαλε ο Θεός μέσα στην ψυχή, στη συνείδηση των ανθρώπων. Γίνεται λοιπόν ο πόλεμος, διαλύονται όλα και ξαναρχίζει ο άνθρωπος να χτίζει τη ζωή του, υλική και πνευματική, σε καινούρια βάση. Γι αυτό ο Ηρόδοτος αποκαλεί τον πόλεμο πατέρα πάντων.
Σήμερα πόλεμος με τον κλασσικό τρόπο, όπλα κλπ στον τόπο μας δεν γίνεται. Στο αδιέξοδο, στο απροχώρητο έχουμε φτάσει από καιρό. Είχαμε βολευτεί για τα καλά στην ευμάρεια, στην καλοπέραση. Τώρα μας ταρακουνάει η λεγόμενη οικονομική κρίση. Με τις ίδιες απολαβές και με περισσότερο κόπο ζούσαμε πριν χρόνια. Πεινούσαμε πολλοί τότε, αλλά δεν γογγύζαμε όπως σήμερα, ξέραμε ότι αυτό είναι και σ’ αυτό θα προσαρμοστούμε και μ’ αυτό θα ζήσουμε. Την τότε δυσκολία ακολούθησε μια οικονομική, φαινομενικά, άνθηση που κυκλοφόρησε πολύ χρήμα χωρίς να κοπιάσουμε γι’ αυτό και συνηθίσαμε να το δαπανάμε στις «ηδονές» μας, στην καλοπέραση. Αυτή η καλοπέραση μας ξεχαρβάλωσε και τώρα παθητικά κλαιγόμαστε και γκρινιάζουμε κατηγορώντας τους ευρωπαίους, τους πολιτικούς μας και όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας, πράγμα που δυστυχώς δείχνει την διαστρέβλωση της συνείδησής μας.
Αντί να επωφεληθούμε από την κρίση και να στραφούμε στο Θεό που πραγματικά φροντίζει για τις ανάγκες όλων μας, να μετανοήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι φεύγουμε από αυτή τη ζωή, να προετοιμαστούμε για την αιωνιότητα, φωνάζουμε να μην μειώσουν άλλο τις συντάξεις μας, λες και θα συνταξιοδοτούμαστε αιώνια…Και καλά οι νέοι άνθρωποι, έχουν όνειρα να, να, να…εμείς όμως οι συνταξιούχοι γέροι ας θυμηθούμε τι εύχονταν οι παππούδες μας. Εκείνοι συνήθιζαν να λένε: «Τώρα καλή ψυχή». Και ξαναγυρνάμε από την αρχή. Ο χρόνος τελειώνει. Η αιωνιότητα μας περιμένει. Ας μετανοήσουμε. Δεν χρειάζεται μεταμέλεια για την προηγούμενη ζωή μας. Ότι έγινε, έγινε, δεν ξεγίνεται, αλλαγή του νου μας χρειάζεται. Αλλαγή στόχου και ο στόχος μας η Αιώνια Ζωή κοντά στο Χριστό. Να πετάξουμε από πάνω μας περίσσια φορτία, μέριμνες και φροντίδες που δεν θα μας χρειαστούν εκεί, για να μπορέσει να γλυκάνει η ψυχή μας με την ελπίδα των μελλόντων αγαθών. «Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν» λέει ο Δαυίδ. Φύγε από τις κακές συνήθειες και κάνε το καλό. Το καλό δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε παρά μόνον με την βοήθεια του Θεού. Και η βοήθεια του Θεού παρέχεται μέσα στην Εκκλησία. Εκεί είναι η Χάρη Του. Μέσα στην Εκκλησία μετέχουμε στα μυστήρια που ουσιαστικά όλα οδηγούν στην αγάπη. Αγάπη του Θεού στους ανθρώπους και αγάπη μεταξύ μας. Ο Θεός σε κάθε Θεία Λειτουργία θυσιάζει με τα χέρια του ιερέως τον γιό του τον Χριστό και μας φωνάζει να τον φάμε. Ποιο αγαπητική θυσιαστική κίνηση απ’ αυτή δεν υπάρχει κι εμείς μένουμε μακριά από αμέλεια, αδιαφορία, ή από εκφοβισμό ακόμη και Θείας τιμωρίας για όσους «κοινωνούμε αναξίως». Και σας ρωτώ ευθέως: Υπάρχει κανένας άξιος τέτοιας τιμής;
Ο Θεός,  μας θέλει αγαπημένους, ενωμένους.
Ενότητα στην πίστη. Ενότητα μεταξύ μας με αγάπη. Ο διάβολος από τα πρώτα χρόνια στην ιστορία της Εκκλησίας πολεμούσε με τα σχίσματα, με τις αιρέσεις. Στην αίρεση δεν ανήκει μόνον αυτός που έχει πλάνες, ως προς τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά και αυτός που αποκόπτεται από το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, για διάφορους προσωπικούς ή συναισθηματικούς, πάντως εγωιστικούς λόγους. Αίρω σημαίνει παίρνω. Παίρνω, χωρίζω από το Σώμα. Η Αίρεση είναι από το αίρω. Όποιος φύγει από το Σώμα κινδυνεύει. Όλες οι αιρέσεις και τα σχίσματα ξεκινούν από εγωιστικούς λόγους. Άνθρωποι με ικανότητες, γιατί χρειάζονται ικανότητες κυρίως δημαγωγικές, θέλοντας να ηγηθούν κάποιας ομάδας ανθρώπων εφευρίσκουν ιδέες, τις πλασάρουν όμορφα, ακουμπώντας ευαίσθητες χορδές και μαζεύουν γύρω τους οπαδούς. Οι οπαδοί αυτοί καλύπτοντας προσωπικές ανάγκες, προσκολλώνται στον ηγέτη, δημιουργείται προσωπολατρία και η αναφορά και η Λατρεία προς τον Χριστό μετατοπίζεται σε φυσικό πρόσωπο, τον αρχηγό της ομάδας και όχι στον Αρχηγό της Ζωής. «Εις τόπον και τύπον Χριστού» στην κάθε τοπική Εκκλησία είναι ο Επίσκοπος. Αυτόν ορίζει το Άγιον Πνεύμα για την ενότητα της Εκκλησίας. Δεν έχει μεγάλη σημασία το ποιος είναι ο Επίσκοπος, αν μας αρέσει ή όχι. Κατά τον λαό και οι άρχοντες. Αυτόν όρισε η Εκκλησία και σ’ αυτόν αναφερόμενοι εμείς οι ιερείς στο όνομά του τελούμε τα μυστήρια. Πλήρης μεν η Χάρις στην Ιεροσύνη των Ιερέων αλλά ενεργεί μόνον με την αναφορά στον Επίσκοπο. Και όλα αυτά τα θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες για να είμαστε ασφαλείς ενωμένοι, μέσα στην Εκκλησία. Να έχουμε δύναμη εν τη ενώσει με τους αδελφούς μας, να ζούμε εν Χριστώ και να πιστεύουμε ότι και μετά θάνατον όλοι μαζί θα είμαστε. Τότε, μ’ αυτή την ελπίδα ο φόβος του θανάτου μειώνεται. Όπως μοιράζεται κανείς αγάπη σ’ αυτόν τον κόσμο, έτσι θα την μοιράζεται και στην Αιωνιότητα, κοντά στην Αγία Τριάδα, στο Θεό μας. Χρειάζεται πόθος για το Θεό για να ζούμε και σ’ αυτόν τον κόσμο και για συνεχίζουμε να ζούμε κοντά Του μετά την αποδημία μας από εδώ.
Αντιγράφω μερικά λόγια φίλου ιερέως του πατρός Χαραλάμπους Παπαδοπούλου ή παπα-Λίβυου όπως είναι γνωστός στο μπλόγκ του, επειδή δεν μπόρεσε ο ίδιος να έρθει να μιλήσει σε μια από τις Κυριακές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής φέτος.
Ο πιστός που βλέπει την σχέση του με τον Θεό ανταγωνιστικά δεν μπορεί να κατανοήσει ότι πίστη δεν σημαίνει αποδοχή ιδεολογημάτων ή ιερών εννοιών, αλλά αυτοπαράδοση σε μια αγάπη, σε έναν έρωτα. Μια ερωτική βεβαιότητα ότι κάποιος με αγαπάει πολύ και αυτόν τον κάποιον τον εμπιστεύομαι. Ο έρωτας όμως τσαλακώνει και οι περισσότεροι θρησκευτικοί άνθρωποι φοβούνται απόλυτα το τσαλάκωμα της εικόνας τους. Στην σχέση με τον Θεό χάνεις για να κερδίσεις, και δεν κερδίζεις εάν δεν χάσεις κάτι.. Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιά σου; Τα σημάδια των παθών σου; Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία. Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και με συγκλονίζει «σαν να μην υπήρξες ποτέ…». Να μάθεις τελικά ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;…
Όταν στην αποτυχία σου πεθαίνεις και χάνεις τον κόσμο από τα μάτια σου, στάσου λίγο στην καρδιά σου και ρώτα με βλέμμα απαιτητικό για απαντήσεις, «Είμαι εγώ που απέτυχα; Σε τι απέτυχα; Αυτό που θέλησα ήταν το δικό μου θέλω ή κάποιου άλλου; Γιατί νιώθω τόσο χάλια;» Τότε με έκπληξη θα καταλάβεις, σαν μέρα γιορτινή, ότι ο θρήνος και τα δάκρυα σου δεν έχουν αντικείμενο. Εσύ ποτέ δεν πόθησες αυτό που «θέλησες». Το στόχο που δεν πέτυχες ποτέ εσύ δεν τον έθεσες. Δεν είσαι εσύ καλέ μου που θρηνείς μα εκείνος ο «άλλος» που από μικρός έμαθες να υπηρετείς και πάντα χαρούμενο να κάνεις. Ένιωσες «αποτυχημένος» γιατί την επιτυχία την έχεις συνδέσει μέσα σου με την ευχαρίστηση κάποιου «άλλου»(πατέρα, μάνας, αδελφού, σχολείου, θρησκείας….). Έτσι σε έμαθαν. Να είσαι «ευτυχισμένος» μονάχα όταν ικανοποιείς τα θέλω κάποιου «άλλου».
Ο Χριστός δεν θέλει να μας κάνει καλά δίχως να μας μάθει τον τρόπο να είμαστε καλά. Και αυτό θέλει κόπο, υπομονή και προπαντός χρόνο. Το θέμα δεν είναι περιστασιακά να θεραπευθούμε ή να ξεπεράσουμε ένα σκόπελο στην ζωή μας. Αλλά να μάθουμε τον τρόπο να ζούμε θαυμαστά και σε πληρότητα. Να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε.
Όταν πραγματικά ζούμε εδώ στη γη κοντά στο Χριστό δεν μας φοβίζει ο θάνατος γιατί με το σωματικό θάνατο μεταβαίνουμε στη Ζωή.
Και κάτι από τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο.
Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.
Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί. Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες. Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής. Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του. Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε. Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση. Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ…

6249 - «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού». Ομιλία του Γέροντα Μακάριου Μαρουδά - Φωτογραφία 3
 6249 - «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού». Ομιλία του Γέροντα Μακάριου Μαρουδά - Φωτογραφία 1
6249 - «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού». Ομιλία του Γέροντα Μακάριου Μαρουδά - Φωτογραφία 2
6249 - «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε είμαστε του Θεού». Ομιλία του Γέροντα Μακάριου Μαρουδά - Φωτογραφία 7

 http://www.newsnowgr.com

 

 

 Κελλί Μαρουδά Αγίου Όρους 

 

 

 

 

Κόλλυβα ΠΑΙΣΙΟΣ

".....Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για την σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στον διάβολο να πει: “Πώς τον σώζεις  αυτόν, ενώ δεν κόπιασε (για την σωτηρία του);”. Όταν όμως προσευχόμαστε εμείς για τους κεκοιμημένους, (τότε), Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει. Περισσότερο, μάλιστα, συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους  ζώντες.

        Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος “δικηγόρος” για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους.
Έχει νόημα το σιτάρι. “Σπείρεται
ν φθορ, γείρεται ν φθαρσί” (Α΄ Κορ. ιε΄ 42), λέει η Γραφή. Στον κόσμο, μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και  πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα  διαβάσουν οι ιερείς. Και, βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος, κάτι γεροντάκια τα
καημένα, σε κάθε Θεία Λειτουργία, κάνουν κόλλυβα για τους κεκοιμημένους και για  τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του!"

Προσευχές - Ελεημοσύνες 

"....Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η  τελική Κρίση. Μετά την δίκη, δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν."


Θεία Λειτουργία- Σαρανταλείτουργο

".....Να πηγαίνετε στην εκκλησία “λειτουργιά”, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το  όνομα του κεκοιμημένου, να μνημονευθεί από τον ιερέα στην Προσκομιδή. Επίσης,  να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το “τρισάγιο”, χωρίς την Θεία  Λειτουργία, είναι ελάχιστο. Το μέγιστο που μπορούμε να κάνουμε για κάποιον,  είναι το “Σαρανταλείτουργο”. Καλό θα είναι, κι αυτό ακόμη, να συνοδευθεί με  ελεημοσύνη".


Προσευχή (κομποσχοινάκι)

"...Ν’ αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι ίδιοι οι
πεθαμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι ζωντανοί, όμως, μπορούν. Με την  προσευχή (που κάνετε για τους κεκοιμημένους), είναι σαν να τους κερνάτε μία πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό. Όταν ελεείτε κάποιον, να λέτε για ποιον  (συγκεκριμένα κεκοιμημένον) το κάνετε. Ώστε, να την πάρει ο άλλος την ελεημοσύνη και να πει: “Θεός, σχωρέσ’ τον!”. Κι αν ο άλλος το πει αυτό με την  καρδιά του, το μετράει μετά αυτό ο Θεός."

Αγνό κερί (μελισσοκέρι)

".....Όταν ανάβουμε κερί για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, ωφελείται πολύ. Αν έχεις έναν νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός  έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν, πάλι, έχεις έναν νεκρό, ο  οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό  κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι  δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να  προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Κι ο Θεός, ευχαρίστως, το δέχεται."


Πηγή : Αγιος Παϊσιος Αγιορείτης (1924-1994), Βιβλίο : "Λόγοι" - "Οικογενειακή Ζωή"

'Απιστος παραδέχεται την δύναμη του Σαρανταλείτουργου




 
Για την ωφέλεια από τα Ιερά Σαρανταλείτουργα και τα μνημόσυνα, αξιομνημόνευτο είναι και το περιστατικό που ακολουθεί από το βιβλίο «Θαύματα και αποκαλύψεις από την Θεία Λειτουργία», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου).

«Κάποιος άρχοντας από την Νικομήδεια αρρώστησε βαριά και, βλέποντας πως πλησιάζει στον θάνατο, κάλεσε την γυναίκα του για να της εκφράσει τις τελευταίες του επιθυμίες: Την περιουσία μου να την μοιράσεις στους φτωχούς και τα ορφανά. Τους δούλους να τους ελευθερώσεις. Αλλά στους ιερείς δεν θέλω να δώσεις χρήματα για λειτουργίες. Σ’ αυτή του την μεγάλη θλίψη ο ετοιμοθάνατος επικαλέστηκε με πίστη την ευχή του αββά Ησαΐα, ενός άγιου μοναχού που ασκήτευε κοντά στην Νικομήδεια, και αμέσως -ώ τού θαύματος!- Έγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπόν και πασίχαρος έτρεξε στον όσιο. Εκείνος τον καλοδέχτηκε, δοξάζοντας τον Θεό για το μεγάλο θαύμα.

-Θυμάσαι, παιδί μου, τον ρώτησε, ποιά ώρα συνήλθες από την αρρώστια;
-Την ώρα που επικαλέστηκα την ευχή σου, απάντησε εκείνος. Ο όσιος, με τον φωτισμένο του νου, γνώριζε τί είχε λεχθεί στην διάρκεια της αρρώστιας του και ξαναρώτησε:
-Άφησες, παιδί μου, χρήματα στους ιερείς, να λειτουργούν για την σωτηρία της ψυχής σου;
-Όχι, γέροντα. Τί θα είχα να ωφεληθώ αν άφηνα κάτι; Δεν θα πήγαινε χαμένο;
-Μην το λες αυτό.
  Ο  αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Ασθενεί τις έν ύμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν έπ’ αυτόν άλείψαντες αυτόν έλαίω έν το ονόματι του Κυρίου και ή ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα, και έγερεί αυτόν ό Κύριος· καν αμαρτίας ή πεποιηκώς, άφεθήσεται αύτώ». Να λοιπόν που οι ευχές των ιερέων είναι αποτελεσματικές, για όποιον τις ζητάει με πίστη. Δώσε τώρα κι εσύ ένα ποσό, για λειτουργίες, και θα λάβεις από τον Θεό την πρέπουσα πληροφορία.

Έτσι κι έκανε. Έδωσε χρήματα σ’ έναν ιερέα για να του κάνει σαρανταλείτουργο, και γύρισε στον σπίτι του. Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες, κι ενώ σηκωνόταν από τον ύπνο, βλέπει ξαφνικά ν’ ανοίγουν οι πόρτες του σπιτιού του και να μπαίνουν σαράντα άνδρες έφιπποι, λαμπροί και αγγελόμορφοι, είκοσι από δεξιά και είκοσι από αριστερά. -Κύριοι μου, φώναξε έκπληκτος ο άρχοντας, πώς μπήκατε σε σπίτι ανθρώπου αμαρτωλού;
-Εμείς οι σαράντα, που βλέπεις, του απάντησαν εκείνοι, αντιπροσωπεύουμε τις λειτουργίες που έγιναν για σένα στον φιλάνθρωπο Θεό. Μας έστειλε Εκείνος, για να σε συνοδεύσουμε μέχρι την εκκλησίας. Πήγαινε μέσα χαρούμενος, χωρίς δισταγμό. Να, με τα πρεσβυτικά χέρια συμπληρώθηκαν οι σαράντα λειτουργίες, που έγιναν για να ενωθεί ο Χριστός μαζί σου και να κατοικήσει στην καρδιά σου.
Ύστερα από αυτά, ο άρχοντας μοίρασε την περιουσία του σε ευλαβείς ιερείς, για να γίνουν λειτουργίες «υπέρ αφέσεως των αμαρτιών αυτού», διακηρύσσοντας πως οι Θείες Λειτουργίες και οι αγαθοεργίες μπορούν να ανεβάσουν την ψυχή του ανθρώπου από τα καταχθόνια στα επουράνια.

Εἶναι ἡ μέγιστη καὶ πιὸ ἰσχυρὴ προσευχή καθὼς ἀποτελεῖ συμμετοχὴ στὴν προσευχὴ καὶ τη θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει σχετικά: «Μέγιστη ὠφέλεια πιστεύουμε ὅτι θὰ λάβουν αὐτοί, γιὰ τους ὁποίους δεόμαστε κατὰ τὴν ἁγία καὶ φοβερὴ θυσία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλοί, ἀφοῦ Χριστὸν ἐσφαγιασμένον ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν ἐξιλεούμενοι ὑπὲρ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν». 

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Δὲν νομοθέτησαν τυχαία οἱ Ἀπόστολοι νὰ μνημονεύουμε κατὰ τὰ φρικτὰ μυστήρια (Θεία Λειτουργία) τοὺς κεκοιμημενούς. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτούς».

Ἡ ἐμπειρία μαρτυρεῖ γιὰ τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ποὺ δὲν εἶναι «ἀτομικὴ προσευχὴ» ἀλλὰ ἡ προσευχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.


Πηγή: Βιβλίο «Θαύματα και αποκαλύψεις από την Θεία Λειτουργία», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου).www.osiaeirini.gr

Τα χρυσά κόλλυβα στην Οία



 

Εννέα μέρες μετά την Ανάληψη του Χριστού, δηλαδή το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής η Εκκλησία μνημονεύει όλους τούς κεκοιμημένους από τον Αδάμ μέχρι σήμερα. 

Στην Οία -όπως και σε πολλά μέρη της Ελλάδας- τα κόλλυβα της Πεντηκοστής είναι τα «χρυσά κόλλυβα» δηλαδή το πιο σπουδαίο και σημαντικό ψυχοσάββατο υπέρ ανάπαυσης των ψυχών. 
Η παράδοση και οι θρύλοι στην Οία αναφέρει πως ο Χριστός το βράδυ της Αναστάσεως δίνει στις ψυχές την ελευθερία να «σεργιανίσουν» στη γη. Ομως το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής η ελευθερία τους τελειώνει και οι ψυχές πρέπει να επιστρέψουν στις θέσεις τους στον ουρανό και μάλιστα...χορτάτες!
Οι συγγενείς την παραμονή (δηλαδή την Παρασκευή) το πρωί φτιάχνουν τα κόλλυβα τα οποία πηγαίνουν στην εκκλησία το απόγευμα να τα διαβάσει ο ιερέας, ώστε οι ψυχές των νεκρών τους να «φάνε» και να επιστρέψουν στον ουρανό χορτασμένες από το συχώριο που θα τους δίνει ο κόσμος («Θεός σχωρές τον») στο μοίρασμα. 

 
Εκείνη τη στιγμή, οι ψυχές έχουν συγκεντρωθεί και η μια ρωτάει την άλλη: «εσύ έχεις κόλλυβο να φας;;». Όποια ψυχή δεν έχει κόλλυβο, είτε γιατί την ξέχασαν οι συγγενείς, είτε γιατί δεν έχει κανέναν να την θυμηθεί, οι άλλες ψυχές της δίνουν να «φάει» από το δικό τους για να μην επιστρέψει «ξερή» όπως λένε στην Οία, δηλαδή πεινασμένη.

 
Ο θρύλος αυτός της Οίας που η μια ψυχή μοιράζεται το κόλλυβο της με την άλλη, έχει τη βάση του στην γενική σημασία που δίνει η Εκκλησία σχετικά με τα κόλλυβα της Πεντηκοστής όπου μνημονεύονται όλοι οι νεκροί που για διάφορους λόγους δεν είχαν την ευκαιρία να τύχουν της ωφελείας των μνημοσύνων.
Όπως και να ΄χει τα κόλλυβα είναι μέρος της παράδοσης μας, της θρησκείας μας αλλά και το πιο υγιεινό...γλυκό!

 
Τα υλικά πρέπει να είναι 9 γιατί 9 είναι τα τάγματα των αγγέλων. Το κάθε υλικό έχει το δικό του συμβολισμό. 

 
1. Σιτάρι: οι νεκροί (το γήινο στοιχείο)
2. Ζάχαρη: η γλυκύτητα του Παραδείσου
3. Σταφίδες: η Άμπελος (ο Χριστός)
4. Μαϊντανός: η ανάπαυση «εν τόπω χλοερώ»
5. Φρυγανιά τριμμένη ή σουσάμι: το χώμα («..ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει..»)
6. Ρόδι: τα ελέη του Παραδείσου, η λαμπρότητα
7. Κανέλλα: η ευωδία, τα αρώματα («..αρώμασι εν μνήματι κηδεύσας απέθετο..», «..μύραναν τον τάφο αι μυροφόροι μύρα..»)
8. Αμύγδαλα: η ευγονία, η ζωή που διαιωνίζεται με τους απογόνους (αντί για αμύγδαλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν καρύδια)
9. Κουφέτα (ασημένια και λευκά): τα οστά που μένουν αναλλοίωτα καθώς το σώμα φθείρεται.

 
Μουλιάζουμε το σιτάρι σε νερό από βραδύς και αφού το σουρώσουμε, το καθαρίζουμε από τις φλούδες που απέβαλε. Κατόπιν το βράζουμε ανάλογα πόσο μαλακό το θέλουμε. Σε κανονική κατσαρόλα ένα καλό βράσιμο διαρκεί 2-3 ώρες, ενώ σε χύτρα περίπου 1 ώρα. Όταν βράσει, το ραντίζουμε με δροσερό νερό λέγοντας «δροσιά και έλεος να έχουν οι ψυχές των….» λέγοντας τα ονόματα των νεκρών που θέλουμε να μνημονεύσουμε και το απλώνουμε πάνω σε πετσέτα βαμβακερή για να στεγνώσει. Το ανακατεύουμε με τις σταφίδες, τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, το ρόδι, την κανέλα, τα αμύγδαλα και το στρώνουμε στην πιατέλα. Πάνω από το σιτάρι βάζουμε μια στρώση με τη θρυμματισμένη φρυγανιά ή το σουσάμι και στο τέλος την στρώση από ζάχαρη. Με ένα καθαρό χαρτί πιέζουμε την επιφάνεια να γίνει ίσια. Στο τέλος με τα κουφέτα σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού και διάφορα σχέδια, ανάλογα με την πείρα και την φαντασία που έχει η κάθε νοικοκυρά ώστε να το στολίσει. 
 
Και κάτι ιδιαίτερο που οι γιαγιάδες μας στην Οία το τονίζουν με μεγάλη ευλάβεια: 


1. Όση ώρα ετοιμάζουμε τα κόλλυβα πρέπει να είναι αναμμένο το καντήλι και το θυμιατό.

2. Το νερό με το οποίο βράζουμε και ξεπλένουμε το σιτάρι, ΔΕΝ το χύνουμε στο νεροχύτη ώστε να καταλήξει μαζί με τα βρώμικα νερά στις αποχετεύσεις. Το ρίχνουμε ή στην θάλασσα ή σε χώμα (π.χ. γλάστρα ή χωράφι).

Σαρανταλείτουργο « υπέρ αναπαύσεως»


Ο ΓΕΡΟ-ΔΑΝΙΗΛ ο αγιορείτης (1929), ο σοφός ησυχαστής των Κατουνακίων, έχει καταχωρισμένο ατά χειρόγραφά του και το ακόλουθο περιστατικό, που συνέβη το 1869 στην πατρίδα του, τη Σμύρνη.
Κάποιος ενάρετος χριστιανός κάλεσε στα τελευταία της ζωής του τον πνευματικό του παπα-Δημήτρη και του είπε: Εγώ σήμερα πεθαίνω. Πες μου, σε παρακαλώ, τι πρέπει να κάνω την κρίσιμη τούτη ώρα; Ο ιερέας, γνωρίζοντας την αρετή του και τη μυστηριακή προετοιμασία του, του πρότεινε το έξης:
– Δώσε εντολή να σου κάνουν μετά το θάνατό σου τακτικό σαρανταλείτουργο σ’ ένα εξωκλήσι.
Έτσι κι έγινε. Ο κυρ-Δημήτρης – αυτό ήταν το όνομά του – άφησε εντολή στο γιο του να κάνει μετά την κοίμησή του σαρανταλείτουργο. Κι εκείνος, υπακούοντας στην τελευταία επιθυμία του καλού του πατέρα, ανέθεσε χωρίς καθυστέρηση την εκτέλεση της στον παπα-Δημήτρη. Ο σεμνός λευίτης δέχτηκε να κάνει το σαρανταλείτουργο, που ο ίδιος είχε προτείνει στο μακαρίτη, και αποσύρθηκε για όλο αυτό το διάστημα στο εξωκλήσι των αγίων Αποστόλων.
Οι τριάντα εννέα λειτουργίες έγιναν απρόσκοπτα. Η τελευταία έπρεπε να γίνει ημέρα Κυριακή το βράδυ όμως του Σαββάτου πιάνει τον παπά ένας δυνατός πονόδοντος και τον αναγκάζει να επιστρέψει ατό σπίτι του. Η πρεσβυτέρα του πρότεινε να βγάλει το δόντι, μα εκείνος αρνήθηκε, γιατί έπρεπε την επόμενη να τελέσει την τελευταία λειτουργία. τα μεσάνυχτα ο πόνος κορυφώθηκε, και τελικά ο παπάς αναγκάστηκε να βγάλει το δόντι. Επειδή όμως παρουσιάστηκε αιμορραγία, ανέβαλε την τελευταία λειτουργία για τη Δευτέρα.
Στο μεταξύ, το απόγευμα του Σαββάτου, ο Γεώργιος, ο γιος του μακαριστού Δημητρίου, ετοίμασε μερικά χρήματα για τον κόπο του ιερέα, με σκοπό να του τα δώσει την επόμενη μέρα. Τα μεσάνυχτα ξύπνησε για να προσευχηθεί. ‘Ανακάθισε στο κρεβάτι κι άρχισε να φέρνει ατό νου του τις αρετές, τα χαρίσματα και τα σοφά λόγια του πατέρα του. Κάποια στιγμή πέρασε απ’ το μυαλό του η ακόλουθη σκέψη: «Άραγε ωφελούν τα σαρανταλείτουργα τις ψυχές των κεκοιμημένων, η τα καθιέρωσε η εκκλησία για παρηγοριά
των ζώντων;»
Τότε ακριβώς τον πήρε ένας ελαφρός ύπνος, και είδε πώς βρέθηκε σε μια πεδιάδα με ομορφιά απερίγραπτη. Ένιωθε ανάξιο τον εαυτό του να βρίσκεται σε τέτοιον ιερό και παραδεισένιο χώρο. Μπροστά του απλωνόταν ένα απέραντο και κατάφυτο περιβόλι, που μοσχοβολούσε με μίαν ανέκφραστη ευωδία. «Αυτός οπωσδήποτε θα είναι ο παράδεισος!», μονολόγησε. «Ω, τι μακαριότητα περιμένει όσους ζουν ενάρετα στη γη!» Εξετάζοντας έκπληκτος τα υπερκόσμια κάλλη, είδε ένα λαμπρό ανάκτορο με έξοχη αρχιτεκτονική χάρη, ενώ οι τοίχοι του έλαμπαν απ’ τα διαμάντια και το χρυσάφι. Η ομορφιά του ήταν ανέκφραστη. Πλησιάζει πιο κοντά, και τότε – τι χαρά! – βλέπει στην πόρτα του παλατιού τον πατέρα του ολοφώτεινο και λαμπροφορεμένο.
– Πώς βρέθηκες εδώ, παιδί μου; τον ρωτάει με πραότητα και στοργή.
– Ούτε κι εγώ ξέρω, πατέρα. Καταλαβαίνω πώς δεν είμαι άξιος γι’ αυτόν τον τόπο. Αλλά πες μου, πως τα περνάς εδώ; πως ήρθες; Τίνος είναι αυτό το παλάτι;
– Η φιλανθρωπία του ΣΩΤΗΡΟΣ Χριστού με τις πρεσβείες της Παναγίας, που της είχα ιδιαίτερη ευλάβεια, με αξίωσε να καταταχθώ σ’ αυτό το μέρος. Ήταν μάλιστα να μπω σήμερα μέσα στο παλάτι ο οικοδόμος όμως, που το χτίζει, πέρασε μία ταλαιπωρία- έβγαλε απόψε το δόντι του – κι έτσι δεν τέλειωσαν οι σαράντα μέρες της οικοδομής του. Για το λόγο αυτό θα μπω αύριο.
Ύστερα απ’ αυτά ο Γεώργιος ξύπνησε δακρυσμένος και έκπληκτος, αλλά και με απορίες. Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα αναπέμποντας αίνους και δοξολογίες ατό Θεό. το πρωί, μετά τη θεία λειτουργία, πήρε πρόσφορα, νάμα και αγνό κερί και ξεκίνησε για το εξωκλήσι των αγίων Απόστολων. Ο παπα-Δημήτρης τον υποδέχθηκε με χαρά: –
– Τώρα μόλις τελείωσα κι εγώ τη θεία λειτουργία. Έτσι ολοκληρώθηκε το σαρανταλείτουργο.
Αυτό το είπε για να μην τον λυπήσει. ο επισκέπτης. Τότε του διηγήθηκε το νυχτερινό του δράμα. Όταν έφτασε στο σημείο που ο πατέρας του δεν μπήκε στο παλάτι, γιατί ο οικοδόμος έβγαλε το δόντι του, ο παπα-Δημήτρης ένιωσε φρίκη, αλλά και θαυμασμό. – – Εγώ είμαι, αγαπητέ μου, ο οικοδόμος που εργάστηκε στην οικοδομή του παλατιού, είπε με χαρά. Σήμερα δεν λειτούργησα, γιατί έβγαλα το δόντι μου. θα λειτουργήσω όμως τη Δευτέρα, κι έτσι θα ολοκληρώσω το πνευματικό παλάτι του πατέρα σου.

Τα κόλλυβα στην Ορθόδοξη λατρεία μας και τα Μνημόσυνα




Κόλλυβα ετοιμάζουμε τα Ψυχοσάββατα (δηλ. τά Σάββατα πρίν τις Κυριακές της Απόκρεω, της Τυρινής και της Α΄ Νηστειών της Μεγάλης 
Τεσσαρακοστής και το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής) καθώς και κάθε φορά που θέλουμε να τελέσουμε στο Ναό επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση των αγαπημένων κεκοιμημένων μας προσώπων. Τα κόλλυβα συμβολίζουν την κοινή ανάσταση των ανθρώπων. Δηλ, όπως ο σπόρος του σιταριού πέφτει στη γη, θάβεται και χωνεύεται και σαπίζει χωρίς όμως να φθαρεί και στη συνέχεια φυτρώνει καλύτερος και ωραιότερος, έτσι και το νεκρό σώμα του ανθρώπου θάβεται στη γη και σαπίζει, για να αναστηθεί και πάλι άφθαρτο και ένδοξο και αιώνιο. Την ωραία αυτή εικόνα μας δίδει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή (κεφ. 12, στίχοι 35-44). Την ίδια εικόνα για την Ανάστασή Του χρησιμοποίησε και ο Χριστός (ευαγγέλιο Ιωάννη, κεφ. 12, στίχ. 24).

Κόλλυβο είναι βρασμένο σιτάρι, το όποιο σιτάρι είναι σύμβολο του ανθρώπινου σώματος, επειδή το ανθρώπινο σώμα τρέφεται και αυξάνει με το σιτάρι.Γι’ αυτό άλλωστε και ο Κύριος παρομοίασε το θεο-ϋπόστατο Σώμα Του με το σπυρί του σιταριού, έτσι λέγοντας στο 12ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη αγίου Ευαγγελίου: «Το σπυρί του σιταριού εάν πέφτοντας στη γη δεν πεθάνει, μένει μοναχό του (και δεν πολλαπλασιάζεται), εάν όμως πεθάνει, πολύ καρπό φέρνει».Είπε εξάλλου και ο μακάριος Παύλος στην προς Κορινθίους Α’ επιστολή (κεφάλαιο 16): «Εκείνο που εσύ σπέρνεις δεν ζωογονείται, εάν πρώτα δεν πεθάνει», και τούτο, γιατί θάβεται στη γη το νεκρό σώμα και σαπίζει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σπυρί του σιταριού.Απ’ αυτή, λοιπόν, την παρομοίωση πήρε την αφορμή η Εκκλησία του Χριστού και τελεί τα αποκαλούμενα κόλλυβα, τόσο αυτά που προσφέρονται στις εορτές των αγίων, όσο και αυτά που προσφέρονται στα μνημόσυνα των κεκοιμημένων εν Χριστώ αδελφών μας.
Ο δεύτερος λόγος για τον όποιο βράζουμε το σιτάρι είναι, για να φανερώνεται με το βράσιμο η διάλυση και η φθορά των σωμάτων των κεκοιμημένων, των οποίων σύμβολα είναι τα κόλλυβα.Και όπως το βρασμένο σιτάρι δεν μπορεί βέβαια να βλαστήσει με φυσικό τρόπο, μπορεί όμως και παραμπορεί με υπερφυσικό, δηλαδή με την άπειρη δύναμη του Θεού, ο όποιος μπορεί να πραγματοποιήσει τα πάντα, έτσι παρομοίως και τα νεκρά σώματα, τα όποια έχουν διαλυθεί στα μέρη από τα όποια συναρμόσθηκαν, δεν μπορούν βέβαια μ’ φυσικό τρόπο να αναστηθούν και να ξαναζωντανέψουν, με υπερφυσικό όμως τρόπο, δηλαδή με την παντοδυναμία του Θεού, μπορούν και πάρα πολύ μάλιστα. Γι΄ αυτό όλοι ομολογούμε ότι η ανάσταση των νεκρών είναι έργο πού ξεπερνά όλους τους όρους της φύσεως.

Η καθιέρωση από την Εκκλησία ειδικών τελετών και προσευχών υπέρ «μακαρίας μνήμης και αναπαύσεως των ψυχών» των εν Χριστώ κοιμηθέντων, εκ μέρους των ζώντων ακόμη αδελφών τους, οφείλεται σε δογματικούς λόγους, αλλά και λόγω κληρονομιάς προχριστιανικών θρησκευμάτων.


Με αυτά υποβάλουμε αίτηση χάριτος για τους κεκοιμημένους μας στον δίκαιο Κριτή, επειδή ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και η τελική κρίση ακόμη δεν έγινε. Κατά την τελετή της σχετικής ιεροπραξίας ο ιερέας εύχεται υπέρ των κεκοιμημένων (προσευχές), ενώ οι συγγενείς, τρώγοντας τα κόλλυβα με το σχετικό κέρασμα ή το γεύμα που συνήθως προσφέρεται (ελεημοσύνες), εύχονται· «Ο Θεός να τον αναπαύσει».



Συγκεκριμένα τους κεκοιμημένους μας τους βοηθάμε·

Πρώτον με προσευχές·

(α) με την ευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον ή τους δούλους σου…,

(β) με το πρόσφορο -έτοιμο ή ζυμωτό- που το πάμε στον ναό με τα ονόματα των ζώντων και κεκοιμημένων

(γ) με τα κόλλυβα –τα τρισάγια ή τα μνημόσυνα,

(δ) με τη συμμετοχή μας σε σαρανταλείτουργα και

(ε) με ιδιαίτερες (όχι ιδιωτικές) Θείες Λειτουργίες και σωστή συμμετοχή μας σ’ αυτές· (είναι η πιο ευπρόσδεκτη θυσία και προσφορά στο Θεό).



Δεύτερον τους βοηθάμε με ελεημοσύνες· Πρόκειται για την βοήθεια που προσφέρει ο πιστός στον Θεό (στο παγκάρι του ναού για το κερί, χρήματα για το κτίσιμο του ναού, συμμετοχή στην αγιογράφηση του ναού κλπ.) και στον άνθρωπο (σε πτωχούς, ιδρύματα, φιλανθρωπικούς συλλόγους, γραφεία εξωτερικής ιεραποστολής, αλλά και για τους κεκοιμημένους μας).

Η αξία της ελεημοσύνης·

Ο κάθε χριστιανός βάσει της αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων, οφείλει να προσφέρει βοήθεια κάθε μήνα το ένα δέκατο από τα έσοδά του (τη λεγόμενη δεκάτη), κατ’ ελάχιστον. Η αξία και η ωφέλεια της ελεημοσύνης είναι τεράστια και γι’ αυτή μιλούν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας. «Ακούστηκε η προσευχή σου και ο Θεός θυμήθηκε τις ελεημοσύνες σου και γι’ αυτό πραγματοποιεί τους πόθους σου» (Πράξ. ι΄ 31).

«Αυτά που προσφέρονται με πίστη στον Θεό, φέρνουν πίσω πλούσια την ανταμοιβή, τόσο σε εκείνον που προσφέρει, όσο και σε εκείνον για τον οποίο προσφέρονται» (Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος). «Στη διαθήκη σου βάλε να σε κληρονομήσει μαζί με τα παιδιά σου ο Δεσπότης Χριστός. Βάλε στο χαρτί και το όνομα του Κριτή και μη παραλείπεις τους πτωχούς». «Ας προσφέρουμε γι’ αυτούς που έφυγαν ελεημοσύνες, διότι πραγματικά αυτές τους εξασφαλίζουν μεγάλη βελτίωση και ωφέλεια»(Άγιος Ι. Χρυσόστομος). «Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.τ.λ. που τους πηγαίνουμε, έτσι τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους» (Γέροντας Παΐσιος). Η ανωτέρω βοήθεια φαίνεται εναργέστατα και στη διήγηση του Παπαδημήτρη Γκαγκαστάθη στο ομώνυμο βιβλίο, στη σελ. 81. «Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για τη σωτηρία τους…Με τα κόλλυβα του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει…Γι’ αυτό η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα και τα μνημόσυνα…Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν ψυχή» (Γ.Παΐσιος, ΛΟΓΟΙ Δ΄σελ. 278)1.



Χρόνος των μνημοσύνων·



Η διάκριση των Μνημόσυνων σε «τρίτα», «ένατα» κτλ είναι παλαιότατη και απαντά στις Αποστολικές Διαταγές.

Τα «τριήμερα» που κάνουμε μετά το θάνατο του ανθρώπου μας, τελούνται κατά τον τύπο της Αγίας Τριάδας και δια τον τριημέρως εγερθέντα Χριστό, τον οποίο παρακαλούμε να αναπαύσει τον κοιμηθέντα μετά δικαίων.

Τα εννιάμερα μνημόσυνα τελούνται επειδή στις εννέα ημέρες αρχίζει να διαλύεται ο κοιμηθείς «εις τα εξ ών συνετέθη» και παρακαλούμε τον Θεό να τον συγκαταριθμήσει με τα εννέα άυλα τάγματα των Αγγέλων.

Τα σαραντάμερα ή τεσσαρακονθήμερα τελούνται επειδή την τεσσαρακοστή ημέρα λαμβάνεται η απόφαση για τον κοιμηθέντα και απέρχεται όπου κρίνει ο φιλάνθρωπος Θεός (εκ δεξιών ή εξ αριστερών) ανάλογα με τη ζωή του.

Εκτός αυτών των μνημόσυνων κάνουμε τα τρίμηνα, εξάμηνα, εννιάμηνα και τα ετήσια. Μπορούμε όμως και όποτε θέλουμε να κάνουμε κόλλυβα2, οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας, εφ’ όσον θέλουμε να φροντίσουμε συχνότερα τα προσφιλή μας κεκοιμημένα πρόσωπα. «Τα καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους μας είναι η προσεκτική ζωή μας, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας… εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενεάς μας» (Γέροντας Παΐσιος, σελ.279).


Τα μνημόσυνα τελούνται κανονικά την ημέρα του Σαββάτου που είναι ημέρα των κεκοιμημένων, ενώ τις καθημερινές τελούνται τρισάγια.

Τις Κυριακές, κανονικά, δεν τελούνται μνημόσυνα επειδή είναι ημέρα αναστάσεως.

Ἐπειδή παρατηροῦνται συγχύσεις, διευκρινίζεται ὅτι τά Ψυχοσάββατα εἶναι δύο. Τῆς Ἀπόκρεω καί τῆς Πεντηκοστῆς.

Μνημόσυνα τελοῦνταν καθ’ ὅλο τό ἔτος, ἐκτός τῶν ἑξῆς ἡμερῶν :

Ἀπό τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου μέχρι καί τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ

Ἀπό τῆς 25ης Δεκεμβρίου μέχρι καί τῆς 6ης Ἰανουαρίου

Τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς καί τήν 15η Αὐγούστου

Μνημόσυνα δέν τελοῦνται, ἐπίσης, κατά τίς ἡμέρες ὅπου δέν τελεῖται τελεία Θεία Λειτουργία. Τέτοιες περιπτώσεις εἶναι οἱ ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (πλήν Σαββάτου, Κυριακῆς καί τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου). Ἐπίσης, Θεία Λειτουργία δέν τελεῖται κατά τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή τῆς Ἑβδομάδος τῆς Τυροφάγου.

Ἐπίσης, καλόν εἶναι νά ἀποφεύγωνται, γιά πρακτικούς λόγους, κατά τίς Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές καί κατά τήν πανήγυρι τοῦ Ναοῦ.



Τρισάγια τελοῦνται ὅλες τίς ἡμέρες τοῦ ἔτους