Παράδοξος ακούγεται ο λόγος αυτός. Κι όμως είναι τόσο αληθινός!
Στην πραγματικότητα αποτελεί θεμέλιο της εν Χριστώ ζωής. Όποιος επιθυμεί
να ζήσει αληθινά, πρέπει να πεθάνει! Τι μυστήριο! Πώς ο θάνατος γίνεται
ζωή;
Το εκπληκτικό αυτό μυστήριο αποκαλύπτεται μπροστά μας ήδη από την πρώτη ημέρα της εισόδου μας στην αγία Εκκλησία με το άγιο Βάπτισμα. Εκεί ζούμε μία νέκρωση και ταφή, και συγχρόνως μία ανάσταση σε νέα ζωή. Η τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου στο αγιασμένο ύδωρ της κολυμβήθρας συμβολίζει την ταφή και την τριήμερη Ανάσταση του Κυρίου. Ωστόσο, αυτή η τελετουργική πράξη, η οποία είναι απολύτως απαραίτητη για να θεωρείται έγκυρο το Μυστήριο, δεν αποτελεί έναν απλό συμβολισμό αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Εγκαινιάζει μία εντελώς διαφορετική κατάσταση και σηματοδοτεί μία νέα πορεία.
Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, εἰς τον θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν· συνετάφημεν οῦν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω και ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ς’ 3-4). Όσοι βαπτισθήκαμε με πίστη στον Ιησού Χριστό, με το Βάπτισμά μας γίναμε συμμέτοχοι στον σταυρικό του θάνατο. Θαφτήκαμε μαζί Του με το Βάπτισμα, που μας έκανε συγκοινωνούς του θανάτου του, ώστε όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός εκ νεκρών διά της ενδόξου δυνάμεως του Πατρός, έτσι κι εμείς να αναστηθούμε σε νέα και ενάρετη ζωή ακολουθώντας τις απαιτήσεις αυτής της καινής ζωής.
Στο άγιο Βάπτισμα λοιπόν συντελείται μία νέκρωση και μία ανάσταση. Πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας και ανίσταται ο νέος αναγεννημένος άνθρωπος, για να ζήσει ενωμένος με τον Χριστό μία νέα και αναστημένη ζωή.
Αυτό όμως που συνέβη μία φορά στο άγιο Βάπτισμα καλούμαστε να το επιβεβαιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας. Πέθανε ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας. Δεν πρέπει να τον αφήσουμε να ξαναζωντανέψει! «Εἰ τοίνυν ἀπέθανες ἐν τῷ βαπτίσματι, μένε νεκρός», λέει ο ιερός Χρυσόστομος (PG 60, 485).
Μείνε νεκρός ως προς την αμαρτία! Ο νεκρός άνθρωπος δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να ενεργήσει, παραμένει σε αδράνεια και τέλεια αναισθησία. Βρίσκεται θαμμένος στον τάφο, δεν αμαρτάνει πια και είναι οριστικά αποξενωμένος από τον κόσμο. Έτσι πρέπει να ζει και καθένας από εμάς. Αποκομμένος από την αμαρτία και τον διεφθαρμένο κόσμο. Νεκρός για την αμαρτία, ζωντανός για τον Θεό. Αυτό μας παραγγέλλει και ο θείος απόστολος Παύλος: «Οὕτω καἰ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοῦς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δἐ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. ς’ 11). Έτσι κι εσείς να θεωρείτε τους εαυτούς σας πεθαμένους μεν και νεκρούς ως προς την αμαρτία, ζωντανούς δε για τον Θεό, ενωμένους με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας.
Τι σημαίνει όμως πρακτικά το να νεκρώνει κανείς τον εαυτό του; Να πεθαίνει για την αμαρτία και να ζει για τον Θεό; Σημαίνει να μην παρασύρεται από τις αμαρτωλές συνήθειες, τα πάθη και τα ελαττώματά του και να αγωνίζεται να καλλιεργεί τις άγιες αρετές του Χριστού. Ο άνθρωπος που είναι νεκρός ως προς την αμαρτία δεν ζηλεύει, δεν χρησιμοποιεί το ψέμα και την απάτη, δεν κατακρίνει τους άλλους. Απέναντι στο κακό στέκεται σαν νεκρός· δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν λέει οτιδήποτε αμαρτωλό κι ανήθικο, ούτε αντιδρά όταν θίγουν τον εγωισμό του. Γενικά αυτός που πεθαίνει ως προς την αμαρτία δεν ακολουθεί τα εγωιστικά θελήματά του αλλά υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού· δεν επιδιώκει να εξυπηρετεί αποκλειστικά το συμφέρον του, αλλά διακονεί με αγάπη τις ανάγκες του πλησίον· δεν τον ελκύει η ματαιότητα του κόσμου, ούτε τον συγκινεί ο πλούτος και η εφήμερη δόξα. Εκείνο που θέλγει την ψυχή του είναι η αιώνια δόξα και ζωή, το άφθαστο κάλλος του ουρανού.
Αυτό σημαίνει νέκρωση του εαυτού μας, και οπωσδήποτε αυτό απαιτεί σκληρό κι επίπονο αγώνα. Αξίζει όμως τον κόπο, διότι η νέκρωση του αμαρτωλού εαυτού μας είναι θάνατος που γεννά τη ζωή. Πεθαίνεις για να ζήσεις. Να ζήσεις «ἐν καινότητι ζωῆς»· μία ζωή ενάρετη και αγία, στην οποία κέντρο είναι όχι το εγώ αλλά ο Χριστός». Πόσο αναπαύεται η ψυχή του ανθρώπου που ζει ενωμένος με τον Χριστό! Ο αναγεννημένος πνευματικά άνθρωπος απολαμβάνει πλούσιες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος: την ειρήνη και τη χαρά ως μόνιμη κατάσταση μέσα στην ψυχή του, την πίστη για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, την εγκράτεια ως δυναμική αντίσταση στον πόλεμο κατά των παθών, την αγάπη προς όλους η οποία γνωρίζει να μακροθυμεί, να ανέχεται, να ελπίζει, να υπομένει.
Αυτή είναι η νέα ζωή! Αρχίζει από τώρα εδώ στη γη και εκτείνεται στην αιωνιότητα! «Εἰ δέ ἀπεθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ» (Ρωμ. ς’ 8). Αν πεθάναμε ως προς την αμαρτία μαζί με τον Χριστό, καθώς ήδη ζούμε μαζί Του τη ζωή της Χάριτος, έχουμε την πεποίθηση ότι και θα ζήσουμε μαζί Του την μακαρία ζωή της αιωνιότητας.
Αυτή είναι η πνευματική ευτυχία για τον άνθρωπο: να νεκρώσει την αμαρτία μέσα του για να ζήσει τη ζωή που μας χάρισε ο Κύριος Ιησούς Χριστός με τον θάνατο, την ταφή και την Ανάστασή του.
Αν ποθούμε να ζήσουμε αυτή τη ζωή, τότε ας το πάρουμε απόφαση: ας θάψουμε τον παλαιό εαυτό μας μαζί με τις αμαρτωλές επιθυμίες και τα πάθη του. Αν θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να πεθάνουμε. Είναι ο μόνος τρόπος.
Το εκπληκτικό αυτό μυστήριο αποκαλύπτεται μπροστά μας ήδη από την πρώτη ημέρα της εισόδου μας στην αγία Εκκλησία με το άγιο Βάπτισμα. Εκεί ζούμε μία νέκρωση και ταφή, και συγχρόνως μία ανάσταση σε νέα ζωή. Η τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου στο αγιασμένο ύδωρ της κολυμβήθρας συμβολίζει την ταφή και την τριήμερη Ανάσταση του Κυρίου. Ωστόσο, αυτή η τελετουργική πράξη, η οποία είναι απολύτως απαραίτητη για να θεωρείται έγκυρο το Μυστήριο, δεν αποτελεί έναν απλό συμβολισμό αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Εγκαινιάζει μία εντελώς διαφορετική κατάσταση και σηματοδοτεί μία νέα πορεία.
Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, εἰς τον θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν· συνετάφημεν οῦν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω και ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ς’ 3-4). Όσοι βαπτισθήκαμε με πίστη στον Ιησού Χριστό, με το Βάπτισμά μας γίναμε συμμέτοχοι στον σταυρικό του θάνατο. Θαφτήκαμε μαζί Του με το Βάπτισμα, που μας έκανε συγκοινωνούς του θανάτου του, ώστε όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός εκ νεκρών διά της ενδόξου δυνάμεως του Πατρός, έτσι κι εμείς να αναστηθούμε σε νέα και ενάρετη ζωή ακολουθώντας τις απαιτήσεις αυτής της καινής ζωής.
Στο άγιο Βάπτισμα λοιπόν συντελείται μία νέκρωση και μία ανάσταση. Πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας και ανίσταται ο νέος αναγεννημένος άνθρωπος, για να ζήσει ενωμένος με τον Χριστό μία νέα και αναστημένη ζωή.
Αυτό όμως που συνέβη μία φορά στο άγιο Βάπτισμα καλούμαστε να το επιβεβαιώνουμε καθημερινά στη ζωή μας. Πέθανε ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας. Δεν πρέπει να τον αφήσουμε να ξαναζωντανέψει! «Εἰ τοίνυν ἀπέθανες ἐν τῷ βαπτίσματι, μένε νεκρός», λέει ο ιερός Χρυσόστομος (PG 60, 485).
Μείνε νεκρός ως προς την αμαρτία! Ο νεκρός άνθρωπος δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να ενεργήσει, παραμένει σε αδράνεια και τέλεια αναισθησία. Βρίσκεται θαμμένος στον τάφο, δεν αμαρτάνει πια και είναι οριστικά αποξενωμένος από τον κόσμο. Έτσι πρέπει να ζει και καθένας από εμάς. Αποκομμένος από την αμαρτία και τον διεφθαρμένο κόσμο. Νεκρός για την αμαρτία, ζωντανός για τον Θεό. Αυτό μας παραγγέλλει και ο θείος απόστολος Παύλος: «Οὕτω καἰ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοῦς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δἐ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. ς’ 11). Έτσι κι εσείς να θεωρείτε τους εαυτούς σας πεθαμένους μεν και νεκρούς ως προς την αμαρτία, ζωντανούς δε για τον Θεό, ενωμένους με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας.
Τι σημαίνει όμως πρακτικά το να νεκρώνει κανείς τον εαυτό του; Να πεθαίνει για την αμαρτία και να ζει για τον Θεό; Σημαίνει να μην παρασύρεται από τις αμαρτωλές συνήθειες, τα πάθη και τα ελαττώματά του και να αγωνίζεται να καλλιεργεί τις άγιες αρετές του Χριστού. Ο άνθρωπος που είναι νεκρός ως προς την αμαρτία δεν ζηλεύει, δεν χρησιμοποιεί το ψέμα και την απάτη, δεν κατακρίνει τους άλλους. Απέναντι στο κακό στέκεται σαν νεκρός· δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν λέει οτιδήποτε αμαρτωλό κι ανήθικο, ούτε αντιδρά όταν θίγουν τον εγωισμό του. Γενικά αυτός που πεθαίνει ως προς την αμαρτία δεν ακολουθεί τα εγωιστικά θελήματά του αλλά υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού· δεν επιδιώκει να εξυπηρετεί αποκλειστικά το συμφέρον του, αλλά διακονεί με αγάπη τις ανάγκες του πλησίον· δεν τον ελκύει η ματαιότητα του κόσμου, ούτε τον συγκινεί ο πλούτος και η εφήμερη δόξα. Εκείνο που θέλγει την ψυχή του είναι η αιώνια δόξα και ζωή, το άφθαστο κάλλος του ουρανού.
Αυτό σημαίνει νέκρωση του εαυτού μας, και οπωσδήποτε αυτό απαιτεί σκληρό κι επίπονο αγώνα. Αξίζει όμως τον κόπο, διότι η νέκρωση του αμαρτωλού εαυτού μας είναι θάνατος που γεννά τη ζωή. Πεθαίνεις για να ζήσεις. Να ζήσεις «ἐν καινότητι ζωῆς»· μία ζωή ενάρετη και αγία, στην οποία κέντρο είναι όχι το εγώ αλλά ο Χριστός». Πόσο αναπαύεται η ψυχή του ανθρώπου που ζει ενωμένος με τον Χριστό! Ο αναγεννημένος πνευματικά άνθρωπος απολαμβάνει πλούσιες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος: την ειρήνη και τη χαρά ως μόνιμη κατάσταση μέσα στην ψυχή του, την πίστη για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, την εγκράτεια ως δυναμική αντίσταση στον πόλεμο κατά των παθών, την αγάπη προς όλους η οποία γνωρίζει να μακροθυμεί, να ανέχεται, να ελπίζει, να υπομένει.
Αυτή είναι η νέα ζωή! Αρχίζει από τώρα εδώ στη γη και εκτείνεται στην αιωνιότητα! «Εἰ δέ ἀπεθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ» (Ρωμ. ς’ 8). Αν πεθάναμε ως προς την αμαρτία μαζί με τον Χριστό, καθώς ήδη ζούμε μαζί Του τη ζωή της Χάριτος, έχουμε την πεποίθηση ότι και θα ζήσουμε μαζί Του την μακαρία ζωή της αιωνιότητας.
Αυτή είναι η πνευματική ευτυχία για τον άνθρωπο: να νεκρώσει την αμαρτία μέσα του για να ζήσει τη ζωή που μας χάρισε ο Κύριος Ιησούς Χριστός με τον θάνατο, την ταφή και την Ανάστασή του.
Αν ποθούμε να ζήσουμε αυτή τη ζωή, τότε ας το πάρουμε απόφαση: ας θάψουμε τον παλαιό εαυτό μας μαζί με τις αμαρτωλές επιθυμίες και τα πάθη του. Αν θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να πεθάνουμε. Είναι ο μόνος τρόπος.
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου