«ΓΝΩΣΗ»: Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΦΕΩΣ
«διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ως θεοί» (Γεν. γ' 5)
Οόφις έκανε στους πρωτόπλαστους τη δική του προσφορά: «διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ως θεοί» (Γεν. γ' 5). Την ίδιααυτονομημένη «γνώση»προσφέρουν οι διάφορες αποκρυφιστικές, ιδιαίτερα οι νεογνωστικές ομάδες.
Αυτή η «γνώση» στηρίζεται σε λαθεμένη ανθρωπολογία˙όχι στην αληθινή εικόνα του ανθρώπου, αλλά στην αντίληψη που ο όφις είχε για τον άνθρωπο. Στο χώρο της παραθρησκείας, στις ομάδες που εντάσσονται στην τάση της λεγόμενης «Νέας Εποχής», διακηρύττεται η ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και του κόσμου, όπου δεν υπάρχει πλέον διάκριση ουσίας ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο, στον άνθρωπο και στη λοιπή δημιουργία του Θεού. Ο άνθρωπος πιστεύει πως «άνοιξαν οι οφθαλμοί του», και πως ταυτίζεται με τον Θεό.
Έτσι η «ψυχοδυναμική» του Θεοφάνη Μπούκα υπόσχεται τη λύση όλων των προβλημάτων, ακόμη και την ίαση όλων των ασθενειών, με βάση αυτή την ολιστική θεώρηση του ανθρώπου. «Ο άνθρωπος λοιπόν», λέγει, «είναι μία Πνευματική δύναμη, μία Σπίθα της θείας Δημιουργικής Ουσίας, που εκτινάχθηκε από την ίδια τη Δημιουργική Ουσία, κι έχει εμπλακεί μέσα στην ακατέργαστη ύλη, με σκοπόνα μάθεινα ελέγχει την κάθε πλευρά αυτής της ακατέργαστης ύλης» (Θ. Μπούκα, Αιθερική ίαση PAL, σ. 2. Περισσότερα βλ. Α. Αλεβιζόπουλου, «Αυτογνωσία, αυτοεξέλιξη, σωτηρία», Πρέβεζα 1991, σ. 89-124).
Για τον ίδιο δρόμο της «γνώσης», όπως τον πρότεινε ο όφις, μιλάει και οΡόμπερτ Νάτζεμυ, οπαδός του Ινδού γκουρούΣάι Μπάμπακαι δάσκαλος της «Αρμονικής Ζωής». Κάτω από την επιγραφή «Ο δρόμος της γνώσης, της φιλοσοφίας ή της πνευματικής διάκρισης» αναφέρει:
«Αυτός είναι οδρόμοςτης γνώσης, της αντίληψης, της διάκρισης και της φιλοσοφίας. Είναι έναςδρόμοςπου λίγοι μπορούν ν' ακολουθήσουν. Χρειάζεται μία πνευματική διάκριση κοφτερή σαν το ξυράφι, που μας κάνει να έχουμε επίγνωση της αλήθειας, ότι δεν είμαστε το περιεχόμενο του νου ή του σώματός μας και ότι όλα όσα βλέπουμε δεν είναι παρά μία προσωρινή πραγματικότητα, που όλο αλλάζει και που σύντομα δε θα υπάρχει πια. Αυτός που ακολουθεί αυτόν το δρόμο, παύει να ταυτίζεται με το σώμα, τα συναισθήματα, το περιεχόμενο του νου. Αρχίζει να βιώνει τον Εαυτό του σαν τον παρατηρητή όλων αυτών των πρόσκαιρων φαινομένων που συμβαίνουν στο σώμα, το νου και γύρω του.
Αποταυτίζεται από συγκεκριμένους ανθρώπους και καταστάσεις.Αγαπάει, αλλά χωρίς προσκόλληση. Αισθάνεται την αγάπη σα μία ένωση με τον άλλον άνθρωπο και όχι σα μία ανάγκη, μια αγάπη χωρίς όρους.
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην αγάπη και την προσκόλληση.Είναι αντίθετες. Πραγματική αγάπη μπορεί να υπάρξει μόνον όταν δεν υπάρχει απολύτως καμία προσκόλληση, καμία ανάγκη από τον άλλον, ούτε καν για την παρουσία του. Μόνον τότε μπορεί κάποιος ν' αγαπάει χωρίς όρους. Ο φιλόσοφος αναζητά να βιώσει την Αλήθεια. Έχει ακούσει από άλλους ότι υπάρχει μία πιο μόνιμη πραγματικότητα πίσω από αυτόν τον κόσμο, όπου όλες οι μορφές σίγουρα θ' αποσυντεθούν, θα πεθάνουν και θα εξαφανιστούν. Η λογική του, όπως και του Σωκράτη, τον επιβεβαιώνει ότι αυτό πρέπει να είναι αλήθεια. Αλλά τώρα θέλει να το βιώσει. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να ακούμε, να πιστεύουμε και να γνωρίζουμε από εμπειρία. Ο φιλόσοφος δε συγκεντρώνεται συνήθως σε ιερές μορφές, όπως του Ιησού και της Παναγίας. Αναζητά να γνωρίσει τον άμορφο Πατέρα, τον Ανεκδήλωτο Θεό. Αναζητά ν' ανακαλύψει το Θεό στη βάση κάθε πλάσματος και αντικειμένου που υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο. Βλέπει όλους και όλα απλώς σα μία προσωρινή εκδήλωση του ενός παγκοσμίου πνεύματος.
Παλεύει διαρκώς με την τάση του νου, που ταυτίζεται με την απόλαυση και τον πόνο και διάφορες συγκινησιακές καταστάσεις, που τον κάνουν να χάνει την επίγνωση της Αλήθειας, ότι δηλαδή είναι μία ψυχή ανεξάρτητη άπ' όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή του. Ότι η ζωή είναι ένα προσωρινό έργο και παίζει προσωρινά ένα ρόλο, αλλά ότι θα 'ρθει ημέρα που θ' αφυπνισθεί, είτε μέσα από ένα πνευματικό ξύπνημα ή με το θάνατο του υλικού του σώματος. Θα συνειδητοποιήσει τότε ότι όλα αυτά ήταν σαν ένα όνειρο, ότι στ' αλήθεια δεν είναι άντρας ήγυναίκα, μητέρα ή πατέρας, καλλιτέχνης, επιχειρηματίας, επιστήμονας, πολιτικός, πλούσιος ή φτωχός, αλλά μία ψυχή που παίζει απλώς αυτούς τους ρόλους. Αυτός είναι ο δρόμος που θα συζητήσουμε σ' αυτό το βιβλίο».(Ρ. Νάτζεμυ, Οικουμενική φιλοσοφία, Αθήνα 1991, σ. 51-52).
Με τη γνώση λοιπόν οδηγείται κανείς στην «επίγνωση της αλήθειας».Ποια είναι αυτή η «αλήθεια»;Ότι είμαστε ο «Εαυτός», η μόνη πραγματικότητα.Αυτός που έχει τη «γνώση» δεν χρειάζεται τη μορφή του Χριστού ή άλλη μορφή για να συγκεντρώνει τη σκέψη του στο διαλογισμό ή στην «προσευχή».Μπορεί να δει τα πάντα ως «εκδήλωση» του «Παγκόσμιου Πνεύματος», δηλαδή ως τη μόνη «Θεότητα». Αυτό το ονομάζει η κίνηση αυτή «αγάπη»,η οποία δεν έχει ανάγκη οποιασδήποτε μορφής διαπροσωπικές σχέσεις.Οι διαπροσωπικές σχέσεις το να εκδηλώσει δηλαδή κανείς την αγάπη του, οδηγούν μακριά από την «αγάπη», γιατί αποτελούν «προσκόλληση» και «ταύτιση».«Αγάπη» είναι το να «παίζει κανείς το ρόλο του», που κάθε φορά αλλάζει, μέσα από αναρίθμητες «μετενσαρκώσεις» (βλ. αναλυτικά Α. Αλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ή ανάσταση; Ορθόδοξη θεώρηση του κακού, Πρέβεζα 1992).
Οόφις είπε στην Εύα πως, για ν' αποκτήσει τη «γνώση» πως είναι Θεός, θα πρέπει «να φάγει» από τον απαγορευμένο καρπό. Και ο Νάτζεμυ υπογραμμίζει πως αυτή η γνώση έρχεται μέσα από «εμπειρία»· όχι μέσα από την εμπειρία αγάπης και διαπροσωπικής σχέσης με τον Θεό Πατέρα «εν Χριστώ Ιησού», αλλάμέσα από τις τεχνικές της κίνησης, που θα οδηγήσουν στην εμπειρία του «Εγώ είμαι Αυτός», ο «Εαυτός»!
Δεν χρειάζεται ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ ή ο γκουρού Σάι Μπάμπα καμία βοήθεια έξω από τον «εαυτό», ούτε θεωρούν αναγκαίο να μείνουν σε σχέση αγάπης με τον Θεό, γιατί δεν υπάρχει Θεός έξω από τον άνθρωπο. Για τον «γνωστικό» τα πάντα είναι απλές «εκδηλώσεις» του Ενός και υπάρχουν ως κάτι ξεχωριστό μόνο στην συναίσθηση του μη-γνωστικού. Ιδού πως διατυπώνεται ο σκοπός της ζωής μας:
«Ο σκοπός της ζωής είναι να επανασυνδεθούμε και τελικά να ταυτιστούμε ολοκληρωτικά μ' αυτήν την Οικουμενική Συνειδητότητα, ή Θεό, αν προτιμάτε. Ο σκοπός αυτής της ανθρώπινης ζωής, είναι να ελευθερωθούμε άπ' αυτήν την εγωκεντρική κατάσταση ύπαρξης, όπου ταυτιζόμαστε τελείως με το σώμα και το νου, τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις προσκολλήσεις και τις ασχολίες τους. Να ελευθερωθούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ανώτερη φύση μας, την ψυχή, το πνεύμα ή Ανώτερο Εαυτό, που συνδέονται κατ' ευθείαν μ' αυτό το Οικουμενικό Ον και εκφράζουν όλες τις ανώτερες ιδιότητες, όπως είναι η οικουμενική αγάπη, η γνώση, η εσωτερική γαλήνη, η συμπόνια, η σωστή πράξη, η έλλειψη εγωισμού, η υπηρεσία προς τους συνανθρώπους μας, η διαύγεια, η πνευματική διάκριση, η μη βία και άλλες. Πέρα όμως κι άπ' αυτόν το στόχο ακόμη, ο σκοπός είναι να ενωθούμε ολοκληρωτικά μ' αυτό το Ανώτατο Ον, χάνοντας κάθε ίχνος ατομικής ύπαρξης»(Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 24).
Η «γνώση» που υπόσχεται η ομάδα αυτή, όπως και όλες οι νεο-γνωστικές παραθρησκευτικές ομάδες, είναι η «ταύτιση» με τον «Θεό», η απελευθέρωση από κάθε τι που ανάγεται στη «δυαδικότητα», στη διάκριση ανάμεσα σε πρόσωπα ή και σε πράγματα.Η απώλεια κάθε ίχνους προσωπικής, ξεχωριστής ύπαρξης. Αυτό το ονομάζει η κίνηση αυτή «Ανώτερο Εαυτό». Αυτή η «γνώση» εγκαταλείπει τον άνθρωπο μόνο και του στερεί τη δυνατότητα της αγάπης,ακόμη κι αν η κίνηση μιλάει για αγάπη, που όμως περνάει μέσα από την άρση του προσώπου του ανθρώπου και την «απορρόφηση» από το λεγόμενο «Οικουμενικό Πνεύμα» ή την «Οικουμενική Συνειδητότητα». Σ' αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος νιώθει και πάλι τη γυμνότητά του, δεν αποκτά την εμπειρία της γνώσης που γεμίζει τον άνθρωπο, αλλά της «γνώσης» ότι είναι γυμνός.
Αλλά όλες οι γκουρουιστικές και νεο-γνωστικές ομάδες επιμένουν σ' αυτό το σημείο˙μέσωτης «γνώσης», με αυτόματες διαδικασίες και «τεχνικές», θα οδηγηθεί κανείς στην «κυριαρχία» του κόσμου και τελικά στην επιστροφή στην «Πηγή». Για να φθάσει ο άνθρωπος στον τελικό «στόχο» του, περνάει μέσα από μια ατέλειωτη περιπλάνηση αναρίθμητωνμετενσαρκώσεων. Ιδού πως το διατυπώνει αυτό η «Ψυχοδυναμική» του Θεοφάνη Μπούκα:
«Πριν ο άνθρωποςμπορέσει να ολοκληρώσει το ταξίδι του πίσω στην Πηγή του, πρέπει να συμπληρώσει τον έλεγχό του πάνω στην κάθε πλευρά της ύλης και να μάθει όλα τα μυστικά του Σύμπαντος. Το ταξίδι είναι μακρύ, πραγματικά, καλύπτοντας αναρίθμητα τρισεκατομμύρια ενσαρκώσεων, τόσο σ' αυτό το Ηλιακό Σύστημα, όσο και σ' αλλά Συστήματα πιο εξυψωμένα και πέρα άπ' αυτό που υπάρχουμε εμείς τώρα. Η πνευματική πλευρά μέσα σας σημαίνει ότι εσείς ελέγχετε την ψυχή, τον εγκέφαλο σ' όλες τις πλευρές, και το σώμα σας άπ' όλες τις απόψεις. Μ' άλλα λόγια έχετε οικοδομήσει για τον εαυτό σας ένα πολύπλοκο μηχάνημα, που το κατευθύνετε μέσ' από την υλική ζωή και που το ευαισθητοποιείτε σε τέτοια έκταση, ώστε να μπορείτε να ερμηνεύσετε πνευματικές παρορμήσεις κατανοητής μορφής. Και κάνοντας το αυτό, μαθαίνετε να προοδεύετε ή μένετε άμαθοι και καθυστερημένοι, — στο χέρι σαςείναι τι να διαλέξετε άπ' αυτά τα δύο» (Αιθερική ίαση PAL, σ. 2).
Εδώ έχουμε τη «δυτική έκδοση» της μετενσάρκωσης· σκοπός της μεγάλης περιπέτειας είναι η εξέλιξη· η αυτο-εξέλιξη.Μέσα μας έχουμε όλες τις δυνάμεις. Και μπορούμε με τις τεχνικές των διαφόρων ομάδων να συντονίσουμε τις δυνάμεις μέσα μας με τη συμπαντική δύναμη, με την «Οικουμενική Συνειδητότητα», και τότε θα ταυτιστούμε μ' αυτήν.
Στόχος των νεο-γνωστικών και άλλων αποκρυφιστικών και γκουρουϊστικών ομάδων είναι η πραγμάτωση της επαγγελίας του όφεως· η «διάνοιξη των οφθαλμών» η «γνώση», η «ταύτιση με τον Θεό». Όλα αυτά σαν νοητικές καταστάσεις, με τη βοήθεια ειδικών «τεχνικών» της κάθε ομάδας. Έτσι ο Θεοφάνης Μπούκας συνιστά: «Πείτε στο άτομο που βοηθάτε να επαναλάβει: Σας ακούω και νιώθω τη δύναμη της παγκόσμιας ενέργειας, και καταλαβαίνω ότι είμαι ένα τμήμα αυτής της δύναμης, και μπορώ ν' αντλήσω άπ' αυτήν για να βοηθήσω όπου χρειάζεται» (Θ. Μπούκα, Αυτο-ύπνωση, σ. 4).
Πολλές ομάδες χρησιμοποιούν ακόμη και την Αγία Γραφή για να κατοχυρώσουν, όχι το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, αλλά τη διδαχή του όφεως. Έτσι ο Θεοφάνης Μπούκας αναφέρεται στο «κατ' εικόνα Θεού», που είναι η βάση για την υπαρξιακή ταυτότητα του ανθρώπου σύμφωνα με την Αγία Γραφή, και ταυτίζει το «κατ' εικόνα» με τηνπαγκόσμια ενέργεια, που κατά τον αποκρυφισμό βρίσκεται παντού!
«Η ενέργεια του Θεού», λέγει,«που βρίσκεται έτσι μέσα στον καθένα μας (και η ενέργεια του καθένα μας μέσα στο Θεό), όπως και σ' όλα τα πράγματα, κι η προοδευτική αφύπνιση της συνείδησης, δεν είναι τίποτ' άλλο από τη Θεία υλοποίησή της. "Το Πνεύμα που βρίσκεται εδώ κάτω μέσα στον άνθρωπο και το Πνεύμα που είναι εκεί πέρα, μέσα στον Ήλιο, στην πραγματικότητα είναι ένα και μοναδικό Πνεύμα και δεν υπάρχει άλλο", γράφουν τα "Ουπανισάντ"»(Θ. Μπούκα,Οδρόμος της έκστασης με ερωτική αλχημεία, σ. 4).
Το πνεύμα είναι η μοναδική πραγματικότητα˙ταυτίζεται με τη συμπαντική ενέργεια, τη λεγόμενηκουνταλίνι. Η οργάνωση υπόσχεται τότε τηναφύπνιση αυτής της ενέργειας. Και αυτό γίνεται με τηντάντρα γιόγκα, με το σεμινάριο «Ο δρόμος της έκστασης με ερωτική αλχημεία».
Αυτή η «γνώση» δεν ικανοποιεί τη δίψα του ανθρώπου, γιατί στηρίζεται στην αυτονομία, στην ολιστική θεώρηση του κόσμου, που είναι αντίθετη με τη φύση του ανθρώπου.Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνία και η «λύση» των ομάδων αυτών οδηγεί στην απομόνωση, στο κλείσιμο του ανθρώπου στον «Εαυτό», δεν αποτελεί λύση στο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου.
Στον ίδιο χώρο κινείται και ο λεγόμενος «Εσωτερικός Χριστιανισμός».
ΟΜπόρις Μουράβιεφ, αναφερόμενος στη δήθεν χριστιανική αντίληψη για τη δημιουργία και στις «συνθήκες» της υπογραμμίζει:
«Η ορθόδοξη Παράδοση διδάσκει ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε με μια θυσία του Θεού. Θα κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια του αξιώματος αυτού αν σκεφτούμε ότι το Σύμπαν διαχωρίζει την κατάσταση της εκδηλωμένης από την ανεκδήλωτη, άρα απεριόριστη και απόλυτα ελεύθερη Θεότητα.
Η θυσία του Θεού είναι ο περιορισμός του Εγώ με την εκδήλωση. Οι συνθήκες του περιορισμού είναι τρεις: πρώτα το Σύμπαν δημιουργήθηκε μέσα στο Χώρο, έπειτα στο Χρόνο και τέλος στην Ισορροπία. Οι τρεις θεμελιώδεις συνθήκες της Δημιουργίας εκδηλώνονται στο Σύμπαν με τη μορφή των τριών βασικών άρχων της ζωής: τη στατική, τη δυναμική και την αρχή της εξουδετερώσεως»(Μπόρις Μουράβιεφ, Γνώση, Α' κύκλος, Εξωτερικός, σ. 139).
Τα πάντα λοιπόν αποτελούν μία πραγματικότητα˙ το Θεό. Η «δημιουργία» τους αποτελεί «θυσία» του Θεού, μετάβασή του από την ανεκδήλωτη στην εκδηλωμένη μορφή. Ξεκινάμε με τη «στατική αρχή», προχωράμε στη «δυναμική», που φέρει σε ύπαρξη τα πάντα, και καταλήγουμε και πάλι στην «εξουδετέρωση», στην «απορρόφηση των πάντων» και στην επιστροφή στον «ανεκδήλωτο Θεό», για να αρχίσει και πάλι ηκυκλική πορείατης ιστορίας.
Δεν υπάρχει διάκριση ουσίας ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό˙αυτό ήταν το «ευαγγέλιο του όφεως», που θεμελίωσε την αυτονομία του ανθρώπου. Τα πάντα είναι μια «θυσία του Θεού», λέγει ο Μουράβιεφ, που «εκδηλώνεται» και «περιορίζει το Εγώ». Ο Μουράβιεφ κηρύττει την «επιστήμη του εσωτερισμού», που την θεμελιώνει στο βασικό νόμο: «Ό,τι υπάρχει είναι αποτέλεσμα της συμπτώσεως και δράσεως στο ίδιο σημείο και ταυτόχρονα τριών δυνάμεων: της παθητικής, της ενεργητικής και της δυνάμεως εξουδετερώσεως». «Η ζωή μέσα στο Σύμπαν δεν είναι παρά μια αιώνια διαδικασία δημιουργίας σε όλους τους τομείς, σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις βαθμίδες» (Γνώση, Α' κύκλος, Εξωτερικός, σελ. 145-146).
Αυτή η εωσφορική «γνώση», ότι ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον Θεό, αποτελεί κατά τον Μουράβιεφ το «χαρακτηριστικό της εσωτερικής Ορθοδοξίας». Είναι η «διπλή αντίληψη του μοναδικού Θεού — σαν Ψυχή της Ψυχής μας και σαν Θεός που αγκαλιάζει το Σύμπαν, το δημιουργημένο από τον ίδιο» (σ. 130).
Ο Μουράβιεφ διαβάζεται από πολλές εσωτεριστικές-αποκρυφιστικές ομάδες. Ο τίτλος των βιβλίων του «Γνώση» είναι ελκυστικός για όσους διψούν για να λάβουν απαντήσεις στα προβλήματα που αφορούν τον Θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο. Αλλά και ο τίτλος «Εσωτερικός Χριστιανισμός» είναι σαγηνευτικός, για όσους διψούν για «εσωτερική γνώση», πέρα από εκείνη των «συνηθισμένων χριστιανών»! Την ίδια αντίληψη και την ίδια προσφορά βλέπουμε και στονΔιονύση Δώριζα.
Υπόσχεται πως με τη διδαχή του θα «διανοιχθούν» τα μάτια των οπαδών και θα «γνωρίσουν» ότι «είναι Θεοί», ότι ταυτίζονται με τον Θεό!
«Θα μπορείς να διαχέεσαι το ίδιο μέσα στις μορφές και μέσα στην Άμορφη και Ανεκδήλωτη Ουσία, που υπάρχει και διέπει τα Άπειρα Σύμπαντα. Σκοπός και προορισμός να καταστείς Εκπνοή και εκπνοή είναι Λόγος. Και ο Λόγος είναι Ροή, που ανακυκλίζεται συνεχώς και αέναα και παλμοδοτείται ταχύτατα με μια κίνηση και δονήσεις τόσο ταχύρρυθμες, που μοιάζει να μην πάλλεται, σαν να μη δονείται. Όταν καταστείς η Εκπνοή, ο Λόγος, η Άπειρη Ροή του Σύμπαντος, θ' απορροφηθείς μέσα στο Άμορφο, ενοποιούμενος με το Άμορφο, χωρίς όμως να χάσεις τη δυνατότητα να εκδηλώνεσαι με τρόπους Άπειρους, διότι ως Λόγος θα κατέχεις όλες τις δυνατότητες, όλες τις Εξουσίες, όλες τις Χάρες του Απέραντου και Ακένωτου Θεού» (Δ. Δώριζα, 2001. Η δευτέρα παρουσία. Εσωτερικός Χριστιανισμός. Αθήνα 1985, σ. 84).
«Και έσεσθε ως θεοί» (Γέν. γ' 5): «Σε καλώ να καταστούμε Δημιουργός και να διαχυθούμε ως Άπειρες δονήσεις, ως Άπειρο φως, Άπειρα Χρώματα και Άπειρες Μελωδίες, για να καλύψουμε την Ασύλληπτη Δημιουργία, για να καλύψουμε τους Ασύλληπτους Κόσμους, για ν' απορροφήσουμε αυτούς τους Κόσμους και να δημιουργήσουμε εκ νέου άλλες Ασύλληπτες καταστάσεις, για να εκδηλωνόμαστε συνεχώς χωρίς Τέλος και χωρίς Αρχή, ως Άναρχοι, ως Ατελεύτητοι, ως Άπειροι»(Δ. Δώριζα, 2001, σ. 84-85). Αυτή την εωσφορική αντίληψη για τον εαυτό του, ο Δ. Δώριζας, την διατυπώνει:
«Εγώ Είμαι ο Μαχητής Άνθρωπος - Λόγος - Θεός, ο Μονογενής Λόγος - Θεός, που εκδηλώνεταιαπό τον Άνθρωπο, για να φέρω αυτόν στην Θεότητά του, για να τον καταστήσω Άπειρη Παρουσία Ενότητας» (Δ. Δώριζα, η Θέωση του ανθρώπου. Εσωτερικός Χριστιανισμός, Αθήνα 1986, σ. 29). «Αγαπημένε Άπειρε Εαυτέ, είμαι η Ψυχή σου, η Μία Ψυχή η ενωμένη, η Ψυχή Ολότητα... Είμαι η Ψυχή Εαυτός, Αγαπημένε, είμαι η Ψυχή Γυναίκα, η Ψυχή Άνθρωπος, η Ψυχή Θεός» (Δ. Δώριζα, Η θέωση του ανθρώπου, Εσωτερικός χριστιανισμός, Αθήνα 1986, κεφ. 14).
«Κάνε την Προσευχή σου, Άνθρωπε, προς τον Λόγο-Χριστό, προς τον Λόγο- Θεοτόκο, προς τον Ένα Λόγο, που υπάρχει και πάλλει τα πάντα. Κάνε την προσευχή σου αυτή και νιώθε πως μιλάς σε Σένα, γιατί μέσα σου Υπάρχω, Ένα είμαστε, Ενότητα Αδιαίρετη και Άρρηκτη. Μην παρασύρεσαι από την πλάνη και τα κατεστημένα των αιώνων, μην εγκλωβίζεσαι σε διδαχές που έχει λήξει ο προορισμός τους... Είμαι Εγώ, που εκπαιδεύω τον Εαυτό Μου, το διαχωρισμένο σε εκατομμύρια ανθρώπους. Είμαι εγώ ο υποκινητής της ανισορροπίας, γιατί είμαι ο άνθρωπος που ενεργοποιεί τους Νόμους. Είμαι Εγώ που επαναφέρω την Απόλυτη ισορροπία, γιατί είμαι ο Εμπνευστής- Οδηγός Λόγος-Χριστός, που έλκω τον εκπεσόντα Εαυτό Μου ν' ανέβει το ίδιο το μονοπάτι της πτώσης του... Δεν μπορείς, λοιπόν, γιατί δεν ξέρεις τον τρόπο. Δεν υπάρχεις, γιατί δεν ξέρεις ποιος είσαι. Κι όμως έχεις τη δυνατότητα να υπάρχεις και να είσαι Κύριος όλων των όντων και των δυνάμεων» (Δ. Δώριζα, Η θέωση του ανθρώπου, σ. 198. Περισσότερα βλ. Α. Αλεβιζοπούλου, Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή, σ. 150-151).
Ημονιστική αντίληψηδεν δίνει ικανοποιητική απάντηση στο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου και του κόσμου. Αυτό αναγκάζονται να το παραδεχτούν και οι απόστολοι του μονισμού στη χώρα μας. Η «Οικουμενική φιλοσοφία» της «Αρμονικής Ζωής», κάτω από τον τίτλο «Η δημιουργία του σύμπαντος» αναφέρει:
«Η γένεση του σύμπαντος υπήρξε μία ερώτηση που παρέσυρε πάντα το νου του ανθρώπου σε συλλογισμούς, από τότε που υπάρχει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Τόσο η φυσική όσο και η μεταφυσική επιδιώκουν να απαντήσουν αυτήν την τόσο ασύλληπτη ερώτηση της αρχής του κόσμου. Κάθε μία από τις διάφορες θρησκείες προσφέρει δικές της ιστορίες για τη δημιουργία, που προσπαθούν με τη βοήθεια του συμβολισμού τους να βοηθήσουν τον άνθρωπο να καταλάβει μία διαδικασία που είναι πέρα από την ικανότητα της περιορισμένης αντίληψης του νου του. Η διαδικασία της δημιουργίας είναι μία διαδικασία πέρα από χρόνο και χώρο, γιατί αρχίζει σ' ένα σημείο όπου χρόνος και χώρος δεν έχουν ακόμη εκδηλωθεί. Θα λέγαμε, σ' ένα σημείο όπου χρόνος και χώρος ήταν κοιμισμένα ή σε λανθάνουσα κατάσταση, ακριβώς όπως το δένδρο είναι σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στο σπόρο» (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 94-95).
Δεν δίδεται λοιπόν απάντηση σ' αυτό το ζήτημα και επομένως οι μονιστικές θέσεις των αποκρυφιστών θεμελιώνονται στη θρησκευτική τους πεποίθηση και εκλαμβάνονται ως δεδομένες· δεν τίθενται σε αμφισβήτηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την «κυκλική θεώρηση της ιστορίας». Αποτελεί δόγμα πίστεως. Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται:
«Παρόλο που αυτή η υλική δημιουργία βρίσκεται σε μία συνεχή, ρυθμική διαδικασία δημιουργίας και καταστροφής, η Απόλυτη Πραγματικότητα δεν μπορεί να δημιουργηθεί, ούτε και να καταστραφεί˙ και τοίδιο ισχύει για το Πνεύμα ή τη Συνειδητότητα. Αλλά η δημιουργία εναλλάσσεται ανάμεσα στη διεύρυνση προς μία εκδήλωση και τη συστολή πίσω προς μία ανεκδήλωτη, σε προσωρινή αδράνεια, κατάσταση. Ακριβώς όπως έχουμε τους ρυθμικούς κύκλους μέρας και νύχτας, καλοκαιριού και χειμώνα, έχουμε τους κύκλους δημιουργίας και ξαναπορρόφησης του σύμπαντος πίσω στο Ανεκδήλωτο» (σ. 95).
Ακόμη και αν πρόκειται για φυσικούς επιστήμονες, όπως λόγου χάρη οF.Capra, τον οποίο επικαλείται η «Αρμονική Ζωή» και άλλες ομάδες της λεγόμενης «Νέας Εποχής», δεν αλλάζει τίποτε. Γιατί και ο Capra, ως «απόστολος» της «Νέας Εποχής» εκφράζει τις δικές του προσωπικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και όχι «επιστημονική αλήθεια». Γιατί αυτό θα ήταν δεσμευτικό για όλους τους επιστήμονες. Είναι λοιπόν μύθευμα ο ισχυρισμός πολλών αποκρυφιστικών ομάδων, που ισχυρίζονται πως ο απόλυτος μονισμός των αποτελεί «επιστημονική αλήθεια». Η «γνώση» που προσφέρουν δεν ικανοποιεί τελικά τον άνθρωπο. Γι' αυτό και ομολογούν πως δεν έχουμε τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε την αλήθεια!
«Επειδή η εννοιολογική μας ικανότητα και φρασεολογία είναι περιορισμένες από γενικές ιδέες που έχουμε για το χρόνο και το χώρο, δεν υπάρχει τρόπος να μπορέσουμε να καταλάβουμε την τελική αλήθεια, σχετικά με τη δημιουργία, με λέξεις ή με την κοινή λογική. Η απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση βρίσκεται μέσα στον ανώτερο νου, που είναι ικανός να πάει πέρα από χρόνο και χώρο και να κατανοήσει την απάντηση μέσα από την άμεση εμπειρία της διαδικασίας της Ίδιας της δημιουργίας. Αυτή η απάντηση, είναι φυσικά μη μεταδόσιμη, καθώς η γλώσσα μας δεν προσφέρει την απαραίτητη ορολογία» (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 95).
Μέσα από την άμεση εμπειρία, λέγει η κίνηση, μπορεί κανείς να οδηγηθεί στην «τελική αλήθεια». Όμωςμε τις διάφορες τεχνικές η «εμπειρία» μεθοδεύεται και δεν αποτελεί γνήσια εμπειρία, αλλά ουσιαστικά παγίδα(βλ. Αν. Αλεβιζοπούλου, Εμπειρίες στην αναζήτηση νοήματος ζωής, Αθήνα 1989, σ. 6-42). Ηκίνηση δεν υποχρεούται να δώσει οποιεσδήποτε «εξηγήσεις» και «πληροφορίες» σχετικά μ' αυτή την αλήθεια. Γιατί ακόμη κι αν ο «Δάσκαλος» βρίσκεται στην κατοχή αυτής της αλήθειας, μια και προφανώς διαθέτει μεγαλύτερη «άμεση εμπειρία», η αλήθεια αυτή δεν είναι μεταδόσιμη.
Ποια είναι η θρησκευτική άποψη της παραθρησκείας, η «γνώση» την οποία προσφέρει ως απόλυτη αλήθεια;
«Η προσέγγιση της οικουμενικής φιλοσοφίαςείναι πως η δημιουργία δεν είναι μία διαδικασία που έχει γίνει εκατομμύρια χρόνια πριν, αλλά μία διαδικασία που θα συμβαίνει αιώνια σε κάθε δευτερόλεπτο. Αν το Σύμπαν δεν εδημιουργείτο συνέχεια κάθε δέκατο του δευτερολέπτου, θα έπαυε να υπάρχει. Δηλώνει την ύπαρξη μιας κενότητας, μιας ατέλειωτης, μη υλικής, αμετάβλητης, ανεκδήλωτης Πραγματικότητας άπ' όπου η δημιουργία προβάλλεται διαρκώς σα μία εικόνα, που αντανακλάται πάνω σε μία οθόνη από μια μηχανή προβολής» (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 95).
Οάνθρωπος, ο κόσμος, δεν έχει δική του υπόσταση. Αποτελεί τη μία πραγματικότητα που εκδηλώνεται και προβάλλεται όπως προβάλλουμε κάτι πάνω σε μία οθόνη. Αυτό που βλέπουμε, η εικόνα, δεν έχει δική της υπόσταση. Όποιος το νομίζει αυτό, βρίσκεται σε πλάνη και δεν έχει τη «γνώση». Αλλά αυτή η «γνώση», ότι ο άνθρωπος είναι θεός, δεν είναι η γνώση που μας προσφέρει ο θεός, είναι η «γνώση του όφεως». Αυτό φαίνεται καθαρά στη συνέχεια του κειμένου:
«Ας θυμηθούμε τα ονόματα που δίνουν σ' αυτήν την πραγματικότητα οι διάφορες ομάδες: Απόλυτο, Ανώτατο Ον, ό,τι υπάρχει, Κενό, Ένα, Οικουμενική Συνειδητότητα, Οικουμενική Ενέργεια, Πατέρα, Χριστός, Λόγος, Μπράχμα, Θεός, Αλλάχ, Μονάδα, Υπερψυχή, Ανεκδήλωτο Οικουμενικό Πνεύμα, Αρχέγονη Αίτια, και πολλά αλλά ονόματα σε διάφορες γλώσσες» (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 95).
Τη θρησκεία του όφεως κηρύττει και η οργάνωση της ΡωσσίδαςHelenaI.Roerich, «AgniYogaSociety». Ο «Δάσκαλος Μόρυα» διακηρύττει: «Σκορπίζοντας σ' εσένα την ευωδία άπ' τα βουνά του Θιβέτ, σου φέρνουμε το μήνυμα μιας νέας θρησκείας του αγνού πνεύματος στην ανθρωπότητα. Έρχεται κι όλας· κι εσύ, ενωμένος εδώ κάτω με την αναζήτηση του φωτός κουβαλάς πολύτιμο λιθάρι. Σ' εσένα αποκαλύπτεται το θαύμα του να φτιάχνεις της ζωής την αρμονία» (Φύλλα από τον κήπο του Μόρυα, Βιβλίο πρώτο, Το κάλεσμα 1924, εκδ. Agni Yoga Society, 1953 σ. 21).
Στη νέα θρησκεία δεν έχει θέση η πίστη· ισχύει μόνο η γνώση:«Απαιτείται να γνωρίζετε. Μη πιστεύετε αλλά γνωρίστε» (Κοινότητα 1926, Agni Yoga Society 1979, στην Ελλάδα εκδ. Ομάδας «Τρισήλιον», σ. 101). «Μέσω της γνώσεως θα επέλθει και πάλι συνειδητοποίηση του Ανωτέρου Κόσμου. Δεν υπάρχει άλλη ατραπός!»(ΟΜ 1936. Σημάνσεις της Άγκνι Γιόγκα, Agni Yoga Society 1973, έλλ. έκδ. Ομάδας «Τρισήλιον», 1980, σ. 141).
Αναφερόμενη στο Βούδδα η ομάδα αυτή λέγει: «Η λατρεία δεν είχε θέση στη διδασκαλία του Κυρίου˙ η ουσία της ήταν η γνώση και η προσωπική επίτευξη. Αυτό ακριβώς ήταν το χαρακτηριστικό της διδασκαλίας του Κυρίου. Ακριβώς γι' αυτό το σύμβολο Του ήταν το λιοντάρι. Συχνά αποκαλούμε τον Κύριο "Βασιλέα της Σκέψης"»(Φύλλα από τον κήπο του Μόρυα, βιβλίο δεύτερο, Φώτιση, τόμος Β' 1953, σ. 5).
Η«γνώση» αυτή οδηγεί στην «Κοσμική Κατανόηση»˙«η ώρα της Κοσμικής Κατανόησης θα σημάνει», λέγει η ομάδα αυτή και προσθέτει: «Ένα θαύμα καθώς συντελείται είναι μια λυχνία όταν ανάβει. Μετά κανείς δε θυμάται το σκοτεινιασμένο δωμάτιο» (Φύλλα από τον κήπο του Μόρυα, Βιβλίο Πρώτο, Το κάλεσμα, σ. 34).
Η κίνηση υπόσχεται να αναδείξει τη «νέα φυλή»: «Οι ανάξιοι θα φύγουν. Το Μεγάλο Σχέδιο της εμφάνισης της νέας φυλής είναι σοφά σχεδιασμένο. Το Χέρι του Δασκάλου αποκάλυψε τις ακτίνες. Κατανόησε το σωτήριο φως τους» (Φύλλα βιβλ. πρώτο. Το Κάλεσμα, σ. 36). «Νέα, νέα, νέα όντα, όμορφα, ευαίσθητα, εξυψωμένα, θα συγκεντρωθούν. Ο Δάσκαλος σ' εμπιστεύθηκε να Τον εκδηλώσεις. Μάζεψε ανθρώπους κάτω άπ' τη σκέπη Μου» (Φύλλα, βιβλ. πρώτο. Το Κάλεσμα, σ. 62).
Το «κάλεσμα» της οργάνωσης είναι: «Γνωρίστε, γνωρίστε, γνωρίστε, διαφορετικά το μικρό σπίτι των υπέργηρων προκαταλήψεων δεν θα γκρεμιστεί» (Κοινότητα, σ. 275).
Αυτή η εωσφορική γνώση ταυτίζεται με το «ευαγγέλιο του όφεως», σύμφωνα με τοοποίο η αυτογνωσία ταυτίζεται με τη θεογνωσία. Πίσω από τη θέση αυτή βρίσκεται η μονιστική αντίληψη για τον κόσμο. Κατά την έκφραση της κίνησης αυτής δεν υπάρχει διάκριση ουσίας ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Υπάρχει μόνο η διάκριση ανάμεσα στην «ανεκδήλωτη» και την «εκδηλωμένη» Αρχή:
«Ω Εσύ Δημιουργέ του Σύμπαντος. Εσύ ΚορυφήΟυρανού, Δόξα της Δόξας! Μεγάλε Ανεκδήλωτε στην Αρχή, Εκδηλωμένε στο Τέλος! Ναι, ναι, ναι! Που η Αρχή και που το Τέλος;»(Φύλλα..., βιβλ. πρώτο. Το κάλεσμα, σ. 105). Με μεγαλύτερη σαφήνεια εκφράζεται αυτό στο ίδιο βιβλίο (σ. 9): «Ωμ Τάτ Σάτ Ωμ! Εγώ είμ' εσύ, εσύ εισ' Εγώ-μέρη του θεϊκού Εαυτού. Η ζωή βροντάει — νάστε άγρυπνοι».
Η ταύτιση ανάμεσα στην ουσία του Θεού και στην ουσία του ανθρώπου,ο απόλυτος μονισμός, δεν αποτελεί λύση στο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου. Αν ο σκοπός της ζωής είναι η εξουδετέρωσή της, με την «επιστροφή» στην «Πηγή» και την «απορρόφηση» του ανθρώπου από την ουσία του Θεού, τότε η ζωή δεν έχει δικό της νόημα.
Κατά την χριστιανική θεώρησηο άνθρωπος δεν είναι «εκδήλωση» της ουσίας του Θεού, αλλά καρπός της βούλησης και της αγάπης του Θεού.Υπάρχει θεμελιώδης διάκριση ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο, μία ανυπέρβλητη οντολογική άβυσσος χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό. Είναιη διάκριση ανάμεσα στο κτιστό και στον Άκτιστο, στο δημιούργημα και στον Δημιουργό. Ο Θεός, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, διαβαίνει αυτή την οντολογική άβυσσο, προσλαμβάνει τον άνθρωπο «ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως, αχωρίστως», και τον κάνει μέτοχο της Θείας ζωής.Η θεία φύση δεν μεταβάλλεται σε ανθρώπινη και η ανθρώπινη φύση δεν τρέπεται σε θεία. Γι' αυτό και ο άνθρωπος μένει άνθρωπος κατά φύση, και όμως με βάση τη δωρεά του Θεού, «κατά χάρη» γίνεται Θεός!Ο Θεός σώζει τον άνθρωπο χωρίς να τον «απορροφά», χωρίς να τον καταστρέφει.
Ηκοινωνία αγάπης ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο προϋποθέτει την ύπαρξη και τη διατήρηση του ανθρώπινου προσώπου. Η αγάπη αποτελεί διαπροσωπική σχέση, και δεν είναι δυνατή αν δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο «εγώ» του ανθρώπου και στο «Συ» του Θεού. Γι' αυτό καιη «ασύγχυτη» ένωση του Θεού και του ανθρώπου στο ένα πρόσωπο του Χριστού αποτελεί τη μόνη λύση στο υπαρξιακό κενό του αποστάτη ανθρώπου.
Βλέπουμε πως η αλήθεια γύρω από το πρόσωπο του Χριστού (χριστολογία) συμπλέκεται με την αλήθεια για τον άνθρωπο (ανθρωπολογία). Στο πρόσωπο του Χριστού ενώθηκε ο Θεός και ο άνθρωπος «ασυγχύτως και ατρέπτως»· ο Θεός σώζει εκείνο που προσλαμβάνει, δηλαδή τον άνθρωπο, χωρίς να τον καταστρέφει, χωρίς να τον «απορροφά» ήχωρίς να κινδυνεύει η ανθρώπινη φύση να διαλυθεί στη Θεία Ουσία, επειδή η ένωση γίνεται «ασυγχύτως και ατρέπτως», χωρίς η μία φύση (η ανθρώπινη) να συγχέεται με την άλλη (τη Θεία)και χωρίς να τρέπεται, να μεταβάλλεται στην άλλη. Με αυτή την έννοια ο Χριστός είναι όντως «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ' 6).
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»
Read more:http://www.egolpion.com/gnosi_ofeos.el.aspx#ixzz36hraOpas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου