Από το βιβλίο ‘ Η διαχείριση της αγάπης’ , π. Φιλόθεος Φάρος, Έκδοση 12η,  Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
«Επειδή Εκείνος ήταν πιστός στην αγάπη Του και πρόθυμος να πεθάνη, υπακούοντας στις απαιτήσεις της, ανεστήθη θριαμβευτικά και μαζί Του έγιναν όλα καινούργια. Αυτά ήταν τα γεγονότα της ζωής Του. Αλλά η ζωή Του προβάλλει τη ζωή του Θεού, όπως εβιώθη σε μια ανθρώπινη ύπαρξη. Και εφόσον το Πνεύμα Του ενσαρκώνεται σε μας, μπορούμε να προσδοκούμε ότι και οι δικές μας ζωές θα ακτινοβολήσουν και θα γίνουν πηγές ανανέωσης για άλλους. Είναι όμως γεγονός ότι οι περισσότεροι από μας που θεωρούμε τους εαυτούς μας Χριστιανούς δεν έχουμε αυτή την προσδοκία, αυτό το αίσθημα απελευθέρωσης και θριάμβου και την εμφάνιση ανανεωμένων ανθρώπων. Πολύ συχνά είμεθα βλοσυροί και θλιμμένοι, απογοητευμένοι και κυνικοί και οι ζωές μας είναι σε αντίφαση με την πίστη που επαγγελλόμεθα.»
«Ωστόσο, εφόσον συμμετέχουμε στην ανάσταση του Χριστού, μας έχει δοθή η υπέροχη  δύναμη να αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα με θάρρος, αν και μπορεί να φαίνεται από την ανθρώπινη οπτική ότι δεν υπάρχει καμιά λύση. Ώς Χριστιανοί θα πρέπη να ζούμε με την πίστη ότι , αν δεχθούμε να ταφούμε με τον Χριστό στον θάνατο Του, θα συμμετάσχουμε και στην ανάσταση Του, και όχι στο μέλλον, αλλά τώρα, στην παρούσα ζωή.»
«Με άλλα λόγια, η συμμετοχή στη ζωή, στον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού θα μας δώση νέα ζωή με θάρρος, πίστη και ελπίδα. Αυτός ο τρόπος ζωής  δεν θα μας απαλλάξη από την οδύνη της ανθρώπινης ζωής και τις περιόδους αναποφασιστικότητας και έλλειψης πίστης. Όμως θα μπορέσουμε να ζήσουμε τις ζωές μας αντλώντας από τη θριαμβευτική ζωή του Θεού όπως βιώθηκε από τον άνθρωπο Ιησού»