Γάμος υπό διάλυση. Γιατί μας εκπλήσσει ;

Είναι γεγονός πως οι περιπτώσεις διαζυγίων, που ακούμε σήμερα γύρω μας, από συγγενικά και φιλικά πρόσωπα, πληθαίνουν επικίνδυνα.

Πολύ δε περισσότερο, οι περιπτώσεις γάμων που δεν πάνε καλά και είναι σε μια κατάσταση υπό διάλυση.

Σχεδόν στο σύνολό τους, σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν και παιδιά, τα οποία προσπαθούν να επιπλεύσουν, μέσα σε μια νοσηρότητα και σε μια γεμάτη αντιθέσεις κατάσταση.

Είναι τυχαίο γεγονός, ότι την εποχή των τεράστιων οικονομικών δυσχερειών που διανύει η χώρα μας, αναδύονται αυτά τα προβλήματα;

Φυσικά όχι, διότι μια σχέση στα δύσκολα φαίνεται.

Είναι νομίζω αυτονόητο να δούμε, ότι όλα αυτά τα προβλήματα που δημιουργούν τις ρήξεις στα σημερινά ζευγάρια, προϋπήρχαν.

Θα τολμούσαμε να πούμε ότι προϋπήρχαν ακόμη και από την περίοδο πριν το γάμο, που όλα έμοιαζαν ιδανικά και για τους δύο.

Η φιλαυτία και ο εγωισμός, η αντικειμενοποίηση του άλλου, η νοοτροπία του:

«Mου λείπει ένας σύντροφος» και όχι το: «σ’αγαπάω δωρεάν», είναι όλα με επίκεντρο το εγώ και ποτέ με διάθεση ανοίγματος και ουσιαστικής, θυσιαστικής προσφοράς εν σχέση. Ακούμε πολύ συχνά ανθρώπους να λένε «Ψάχνω έναν άνθρωπο να με αγαπήσει» και όχι «Ψάχνω έναν άνθρωπο να τον αγαπήσω να του προσφέρω την καρδιά μου και την ύπαρξη μου και να μοιραστούμε αυτή την πορεία μέχρι την αιωνιότητα».

Αυτό γίνεται για λόγους εγωϊσμού και ιδιοτέλειας. Η άποψη που έχουμε για την ζωή είναι καθαρά εγωϊστική , και βιολογική. Δηλαδή από την στιγμή που όλα τελειώνουν στον τάφο οφείλω μέχρι τότε απλά να τροφοδοτώ το εγώ μου για να περνώ καλά μέχρι να πέσει η αυλαία της ζωής.

Τι γίνεται με την φιλαυτία;

Μήπως γίνεται φίλαυτος κάποιος μέσα στο γάμο;

Θα ήταν αφελές να το υποστηρίξουμε αυτό.

Και μέσα σ αυτό το πλαίσιο, τα παιδιά συνήθως δεν είναι καρπός και επιστέγασμα μιας αγάπης εν Χριστώ, αλλά καρπός της νοοτροπίας:

Κάνουμε παιδιά για μια ευχάριστη συντροφιά, για να τα έχουμε στο σαλόνι να τα καμαρώνουμε, ή ακόμη για να διαιωνιστεί το είδος και να μην φωνάζει ο παππούς για το όνομα του, που πρέπει πάση θυσία να πάρει το παιδί.

Mπορείτε να κάνετε κλικ για να δείτε σχετικά άρθρα περι γενεθλίων, ονομαστικής εορτής και εγωϊσμου ονοματοδοσίας.:

H νεκρή οντολογία της σχέσης των συζύγων με τον Χριστό μετά την αποκατάσταση των τέκνων.Η οντολογία των γενεθλίων και των ονομαστικών εορτών.

Λες και σκοπός του γάμου, είναι η τεκνογονία και όχι η σχέση.





Όλα αυτά δείχνουν λάθος προσανατολισμό εξ’ αρχής, ο οποίος είναι αποτέλεσμα μιας λανθασμένης διαπαιδαγώγησης, πολύ πριν το γάμο.

Απλά στο γάμο βγαίνουν στην επιφάνεια με έντονο τρόπο και ο άνθρωπος αποκαλύπτει ένα φίλαυτο «έκτρωμα» που έκρυβε μέσα του, το οποίο μάλιστα αισθάνεται πληγωμένο και τρέχει στους ψυχολόγους να βρει το δίκιο του, ένα δίκιο που του στέρησε ο άλλος.

Η απόρριψη είναι κάτι το οποίο, ο εγωιστής άνθρωπος δεν το αντέχει και μετά την απόρριψη, ακολουθεί η κατάθλιψη ως «φυσικό» επακόλουθο του τραυματισμένου ναρκισσισμού.

Τα στοιχεία που βγαίνουν μέσα στο ξεγύμνωμα των καταστάσεων που φέρνει ο χρόνος, είναι συντριπτικά.

Ο άλλος είναι απειλή. Είναι ανταγωνιστής, μέσα σ ένα ξέφρενο παραλογισμό, για το ποιός προσφέρει περισσότερα, ή ποιός κουράζεται περισσότερο.

Σ αυτές τις νοσηρές περιπτώσεις, πολλές φορές βλέπουμε μέσα στο γάμο, την ύπαρξη δύο ταμείων. Τα λεφτά σου και τα λεφτά μου. Μια σχέση, που διέπεται από οικονομικά κριτήρια και όχι οντολογικά.

Και όσο πλησιάζουμε στο διαζύγιο,  παρατηρούνται ακόμη και περιπτώσεις ατομικής αυτοϊκανοποίησης.

Αυτό έρχεται ως αποτέλεσμα, μιας ερωτικής ακοινωνησίας, στην οποία καταλήγει το απέραντο κενό επικοινωνίας, που υπάρχει στη σχέση.

Συνεπώς όλα λειτουργούν αλυσιδωτά.



Πολλοί άνθρωποι σήμερα, βλέπουν τη σχέση ως επένδυση. Με τόσα που επένδυσα, πόσα θα πάρω πίσω;

Ή ακόμη και ένα είδος οικονομικής συμφωνίας τύπου: Να μοιραζόμαστε τα έξοδα του σπιτιού, γιατί συμφέρει καλύτερα.

Και αυτό όπως γίνεται κατανοητό, είναι το βούλιαγμα σε μια ατομική ιδιοτέλεια, που πρωτεύοντα ρόλο, διαδραματίζει η καλοπέραση και όχι ο σταυρός της σωτηρίας και της θυσίας. Το άνοιγμα της σχέσης με το ρίσκο που εγκυμονεί, είναι απαγορευτικό και δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό το διακύδευμα.

Θέλουμε σίγουρη πορεία επιτυχημένη, γιατί δεν μας έμαθαν οι γονείς μας να χάνουμε, λέγοντας μας: «σε θέλω πρώτο». Η πρωτιά αυτοσκοπός.

Έχει καμία σχέση αυτό με το δρόμο του Χριστού, που εκουσίως ήθελε να είναι ο χαμένος, ο αδικημένος (βάσει της κοσμικής αντίληψης περί δικαιοσύνης) και δεν αντιστάθηκε στη σταύρωσή του;

Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε ανιδιοτελώς, γι’αυτό και χωρίζουμε.

Η έλλειψη κοινού παρανομαστή, οδηγεί τη σχέση στη σύγκρουση.

Έχουμε θεμελιώσει ανυποχώρητες εμμονές και μ αυτές πορευόμαστε.

Αμετακίνητο εγωισμό και συγκρουσιακή διάθεση.

Καμία απολύτως σχέση αυτό που δημιουργείται ως αποτέλεσμα, με αυτό που φαινόταν στο ξεκίνημα του γάμου.

Ελπίδα, όνειρα, έρωτας, αγάπη. Νομίζαμε ότι αγαπάμε, όμως αυτό που νιώθαμε, δεν ήταν τίποτα διαφορετικό, από έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό.

Όπως σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, έτσι και ο γάμος έχει εσχατολογική προοπτική.

Η διαδρομή να πορευθεί το ζευγάρι, μέσα στην εν Χριστώ ζωή, το δρόμο της σωτηρίας του.

Σε πόσα ζευγάρια σήμερα το συναντάμε αυτό;

Μας εκπλήσσει όταν ακούμε ότι το τάδε ζευγάρι πήρε διαζύγιο, ή ότι είναι στα πρόθυρα να πάρει;

Λέγεται μερικές φορές:

«Ας βάλουμε μπροστά τα παιδιά για να σώσουμε το γάμο». Ποιό γάμο; Αυτόν που είναι πνιγμένος μέσα στην φιλαυτία και την ιδιοτέλεια; Ένας γάμος νεκρός απλά να περνάμε καλά , να πηγαίνουμε εκδρομούλες και να λέμε μπράβο στα παιδιά για τις επιτυχίες τους. Ποιος έψαξε την καρδιά και την ψυχή τους ; Πως βλέπουμε τα παιδιά ; σαν κατοικίδια που απλά τους δίνουμε να τρώνε και να μεγαλώνουν; Η σαν υπάρξεις ψυχοσωματικές που έχουν ως προορισμό την κατά χάριν θέωση; .

Τα παιδιά, έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι δεν καταλαβαίνουν το απέραντο κενό στους γονείς, με ότι αυτό συνεπάγεται;

Και τελικά «σώζεται» ο γάμος και χάνεται η ψυχή μας, γιατί βλέπουμε απέναντί μας τον άλλο, ως εχθρό που με μανία θέλουμε να εξολοθρεύσουμε.

Το αποστολικό ανάγνωσμα του γάμου μας τονίζει:

«οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς»Εφ. 5,25.

Αυτό έμεινε στο μυστήριο και το άκουσαν μόνο τα στασίδια του Ναού. Δεν πέρασε ποτέ στους νεόνυμφους.

Ένας επιφανειακός συμβιβασμός δεν λύνει το πρόβλημα. Αυτό που χρειάζεται, είναι ένας ριζικά διαφορετικός οντολογικός προσανατολισμός.

Είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε στην άκρη όλη αυτή τη νοσηρότητα, να στραφούμε στην όντως ζωή και να εντάξουμε τη σχέση, μέσα στη χάρη του Θεού;

Αν όχι, έχουμε ήδη κάνει την υπαρξιακή μας επιλογή.



Euxh.gr     Γ.Α