Στον πνευματικό δρόμο της Αρετής και του Καθήκοντος

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής (προ των Φώτων) 5^ης Ιανουαρίου 2014

(β΄ Τιμοθ. δ΄, 5-8)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Όλα τα πράγματα στον κόσμο αυτό, μοιραία, τελειώνουν κάποτε. Τόσο τα έμψυχα, όσο και τα άψυχα όντα. Ο άνθρωπος –η κορωνίδα της κτίσεως– έρχεται στην ζωή, ζει για κάποιο χρονικό διάστημα (μεγάλο ή μικρό) και αναπόφευκτα έρχεται κάποια στιγμή το τέλος του. Έχει διαφορά όμως το τέλος του ανθρώπου από το τέλος των άλλων όντων. Για τα άλλα όντα, ζώα ή φυτά, το βιολογικό τέλος σημαίνει αφανισμό, παντοτινή εκμηδένιση. Για τον άνθρωπο όμως, το τέλος της παρούσης ζωής είναι η αρχή και η μετάβαση στην αιωνιότητα.

            Ο Απόστολος στην περικοπή αυτήν αισθάνεται το τέλος της επίγειας ζωής του να πλησιάζει. Είδε με τα μάτια του τον Θεό στην γη, ετοιμάζεται τώρα να τον δει και στους ουρανούς. Και εκεί μαζί με τους άλλους αγίους και δικαίους όλων των αιώνων, θα προγεύεται την θεία μακαριότητα, αναμένοντας την τελική Κρίση και την ημέρα της Δόξας του Θεού. Εκεί ο Απόστολος είχε –από αυτή ήδη την γη– στραμμένα τον νου και την καρδιά του. Και εκεί ήθελε να οδηγήσει τους ανθρώπους και να τους βοηθήσει δια της διδασκαλίας και του παραδείγματός του να γίνουν μέτοχοι της Ουράνιας Βασιλείας.

            Εν τω μεταξύ, κλεισμένος στην φοβερή φυλακή του, έγραφε την τελευταία επιστολή του προς τον Τιμόθεο, δίνοντάς του τις τελευταίες οδηγίες και πνευματικές υποθήκες, για να γίνει άξιος συνεχιστής του έργου του. Ο Τιμόθεος χρειάζεται να είναι άγρυπνος και προσεκτικός, αλλά και ανυποχώρητος αγωνιστής και στρατιώτης του Χριστού. Να παρακολουθεί καθημερινά το ποίμνιό του και να το οδηγεί στο σωστό, προστατεύοντάς το από ψευδοδιδασκάλους, συκοφάντες, αιρετικούς και άλλα λυσσώδη όργανα του Διαβόλου, που καιροφυλακτούν διαρκώς. Είναι ανάγκη να το προστατεύει όμως και από τον υλισμό, τον εγωισμό και την ματαιοδοξία, από τις κούφιες κοσμικές φροντίδες που πάντα ταλανίζουν τους ανθρώπους, αλλά και από τις κολακείες που οδηγούν στην ματαιοδοξία και στον εγωισμό.

            Λάβε τα μέτρα σου –γράφει στον Τιμόθεο–, διότι έτσι και εσύ θα είσαι ασφαλής και τους πιστούς θα διαφυλάξεις από κινδύνους. Οι ταλαιπωρίες και τα βάσανα περνούν και φεύγουν, το πνευματικό όμως έργο μένει αιώνια και φωτίζει τους ανθρώπους. Ο Θεός αναθέτει σε κάποιους αυτήν την υψηλή διακονία, για να την φέρουν εις πέρας με τα λόγια και με τα έργα, χωρίς δειλίες και συμβιβασμούς. Ο ίδιος ο Απόστολος δεν θα είναι πια στην γη να τους καθοδηγεί, αφήνει όμως πίσω του πιστούς μιμητές. Αφήνει πίσω την διδασκαλία, το παράδειγμά του και το αγωνιστικό φρόνημά του.

Αγαπητοί μου, αυτόν ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε όλοι εμείς και να βαδίσουμε στον πνευματικό δρόμο της Αρετής και του Καθήκοντος ώς το τέλος.