ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ

…Γιατί δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο και ωραιότερο και ωφελιμότερο από την πνευματική επικοινωνία με τον Χριστό! Προκειμένου λοιπόν να γκρινιάζουμε ή να μουρμουρίζουμε ή να λέμε ο,τιδήποτε άλλο, άσκοπο ή αμαρτωλό, ας επαναλαμβάνουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και μέσα στον ναό ακόμα. Σκύψιμο της κεφαλής και «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

· Γλυκάθηκε ο νους; Ε, δεν ξεκολλά από την Ευχή.

· «Ηυφράνθη η καρδία»; Σκλαβώθηκε για πάντα από την θεία αγάπη, από τον θείο έρωτα. Άραγε, δεν το έχετε νοιώσει ποτέ αυτό;…

Εκείνο, λοιπόν, που ενδιαφέρει όλους εμάς , που ζούμε μέσα στον κόσμο, τον φοβερά αμαρτωλό και ξεδιάντροπο, είναι να λέμε την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», κατ’ αρχάς και για αρκετά καιρό προφορικά, φωναχτά ή ψιθυριστά με το κομποσχοίνι, και ύστερα από μέσα μας, παντού και πάντοτε . Όσο περισσότερο θα λέγεται η ευχή , με υπομονή και με θέρμη ψυχής, τόσο γρηγορώτερα θα γίνη κτήμα μας ένας νέος τρόπος ζωής. Τότε, εφ’ όσον θα έχουν προηγηθή αρκετές προσπάθειες και πολλοί πειρασμοί, θα αισθανώμεθα και θα βιώνουμε την προσευχή μέσα μας . Θα πυρπολούμεθα από την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» θα γεμίζουμε , θα πληρούμεθα από την χάρι της Ευχής, της Νοεράς προσευχής, και θα καθιστάμεθα ολόκληροι μια προσευχή!...

Ευχή και κάθαρση από τα πάθη!

Του πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου
Όπως λοιπόν για να αντιμετωπίσουμε μια ασθένεια, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάποια φαρμακευτική αγωγή, κάτι ανάλογο απαιτείται και για τις ψυχικές ασθένειες των πολλών μας παθών.

Άρα, δεν επιτυγχάνεται η κάθαρσις από την τυραννία των παθών και από την εξουσία του διαβόλου χωρίς την βοήθεια του Ιησού Χριστού, αφού ο Ίδιος το λέει: «Χωρὶς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Γι’ αυτό: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», παντού και πάντοτε.


• Θυμώνεις; Νευριάζεις; Ταράζεσαι; Χάθηκε η προσευχή.
• Κατακρίνεις, ιδίως το ράσο; Τότε όχι μόνο αχρηστεύεται η προσευχή σου, αλλά και μολύνεται θανάσιμα και κολάζεται η ψυχή σου.
• Ζηλεύεις; Φθονείς; Θυμάσαι το κακό που σου έκανε ο συγγενής σου, ο φίλος, ο γείτονας, ο συνάδελφος και μνησικακείς; Τα έχασες όλα.
• Εκδηλώνεις κάθε στιγμή τον εγωισμό σου; Υπερηφανεύεσαι; Ματαιοδοξείς; Η προσευχή σου δεν εισακούεται.
• Έχεις κρίσεις και ορέξεις λαιμαργίας , φιλαργυρίας, φιληδονίας; Τότε ψυχραίνεται η καρδιά σου και σ’ εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού. Και χωρίς την θεία Χάρι, προσευχή αληθινή δεν γίνεται.
Έτσι λοιπόν,
• οι σαρκικές και βλάσφημες σκέψεις
• η απερίσκεπτη μέριμνα και το άγχος
• η αγάπη για τα εγκόσμια
• ο πολύς ύπνος
• η ακράτεια της γλώσσης
• η βλασφημία των θείων και οι κατάρες
• η ραθυμία και η ακηδία
• η ασυδοσία των πέντε αισθήσεων
• η κατάκρισις
και άλλα πολλά πολλά, απομακρύνουν την Χάρι, αρρωσταίνουν την ψυχή, εξασθενούν την θέλησι, σκοτίζουν τον νου. Και αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι δεν μπορούμε να πούμε ούτε καν μια μικρή προσευχή ούτε το «Πάτερ ημών»!
Τότε πώς θα κάνουμε Νοερά Καρδιακή προσευχή; Πώς θα πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», αφού «ουδεὶς δύναται εἰπείν Κύριον Ιησούν εἰ μὴ εν Πνεύματι αγίω »; Άρα προηγείται η κάθαρσις απ’ όλα τα πάθη ή τουλάχιστον θα πρέπει να βρισκώμαστε στο δρόμο της προσπαθείας προς αυτήν και ύστερα ακολουθεί σιγά-σιγά και προοδευτικά η θέρμη της καρδιάς και η νοερά ενέργεια της Ευχούλας.
Τότε αυτού του είδους η προσευχή μαζί με την θεία Κοινωνία γίνονται φάρμακο αθανασίας και γεύσις αιωνιότητος, γεύσις παραδείσου και θείας μακαριότητος…
Από το βιβλίο «Η «ευχή» μέσα στον κόσμο»

Κανόνας προσευχής. Οι Ψαλμοί. Το κομποσχοίνι.

ΖΗΤΑΣ κάποιον κανόνα προσευχής. Ναι, είναι καλό να έχουμε έναν τέτοιο κανόνα λόγω της αδυναμίας μας, ώστε αφενός να μην υποκύπτουμε στην οκνηρία και αφετέρου να συγκρατούμε τον ενθουσιασμό μας σε όρια συνετά. Όλοι οι μεγάλοι εργάτες της προσευχής τηρούσαν έναν προσευχητικό κανόνα. Άρχιζαν πάντα με τις καθιερωμένες προσευχές. Αν στη διάρκειά τους κάποια προσευχή ανασκιρτούσε μόνη της από την καρδιά τους, άφηναν τις άλλες και προσεύχονταν μ’ αυτήν. Το ίδιο ας κάνουμε κι εμείς. Οι προκαθορισμένες προσευχές χρειάζονται για να μας βάλουν στο δρόμο της προσευχής. Δίχως αυτές, δε θα ξέραμε καν πώς να προσευχηθούμε και θα μέναμε μακριά από τον Θεό.
Δεν χρειάζεται , πάντως , να χρησιμοποιεί κανείς όλες τις προσευχές που είναι γραμμένες στα διάφορα προσευχητάρια. Είναι προτιμότερο να περιορίζεται σ’ έναν μικρό αριθμό προσευχών, που θα τις κάνει με νου προσεκτικό και θερμή καρδιά, παρά να διαβάζει στα πεταχτά πλήθος προσευχών από βιβλία. Είναι δύσκολο, βλέπεις, να διατηρηθεί αναμμένη η φλόγα του προσευχητικού ζήλου με τη χρήση πολυάριθμων προσευχών.
Νομίζω πως οι ορθρινές και εσπερινές ακολουθίες, που περιέχονται στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας και σε άλλα ορθόδοξα προσευχητάρια, σου φτάνουν. Προσπάθησε μόνο να τις διαβάζεις κάθε φορά με απόλυτη προσοχή και ανάλογα συναισθήματα. Για να το κατορθώσεις ευκολότερα, αφιέρωσε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου σε σχετική προετοιμασία. Διάβασε όλες τις προσευχές, μιά-μιά ξεχωριστά. Μελέτησέ τες, κατανόησέ τες, βίωσέ τες. Έτσι, όταν θα τις λες την ώρα της προσευχής, θα γνωρίζεις τα ιερά νοήματα και αισθήματα που κλείνουν μέσα τους. Προσευχή δεν είναι η απλή απαγγελία κάποιων προσευχητικών κειμένων, αλλά η αφομοίωση και βίωση του περιεχομένου τους. Η προσευχή πρέπει να βγαίνει από το νου και την καρδιά μας.
Αφού διαβάσεις και βιώσεις τις προσευχές, προσπάθησε να τις απομνημονεύσεις. Έτσι δεν θα χρειάζεται κάθε φορά, πριν προσευχηθείς , να ψάχνεις για Προσευχητάρι και για φως. Όταν θα προσεύχεσαι πάλι, η προσοχή σου δε θα διασπάται από τα αντικείμενα του χώρου. Με κλειστά μάτια, θα διατηρείς ευκολότερα τη νοερή επαφή σου με τον Θεό. Θα το διαπιστώσεις μόνη σου, αν το κάνεις.