ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΤΖΕΛΟΣ Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟ ΝΕΟ ΘΕΟΛΟΓΟ*

Εισαγωγή

         

          Το να επιχειρήσει κανείς να παρουσιάσει  μέσα στα στενά όρια μιας εισηγήσεως τη διδασκαλία του αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου για τη θέα του Θεού, συνιστά ένα όχι και τόσο εύκολο εγχείρημα, γιατί θα πρέπει να προβεί σε μια συστηματική και ευσύνοπτη έκθεση μιας διδασκαλίας που είναι διάσπαρτη και διαποτίζει πληθωρικά και επίμονα όλα ανεξαιρέτως τα έργα του[1]. Τα όσα λέει ο άγ. Συμεών για τη θέα του Θεού δεν συνιστούν μια ξεχωριστή και συστηματικά διατυπωμένη θεωρητική διδασκαλία, αλλά απηχούν και εκφράζουν τη δική του προσωπική εμπειρία που προσδιορίζει και σφραγίζει καθοριστικά όλες τις επιμέρους πτυχές της θεολογικής διδασκαλίας του. Καμιά επιμέρους διδασκαλία του δεν αναπτύσσεται ούτε γίνεται κατανοητή ανεξάρτητα από την εμπειρία της θέας του Θεού.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ήδη από την αρχή ότι η θέα του Θεού δεν είναι για τον άγ. Συμεών απλώς ένα εσχατολογικό γεγονός τοποθετημένο έξω από τα όρια της ιστορίας, αλλά βιώνεται ήδη στο ιστορικό παρόν ως πρόγευση  και αρραβώνας της θεοπτικής εμπειρίας των εσχάτων[2]. Με την έννοια αυτή η θέα του Θεού για τον άγ. Συμεών, όπως και για την προγενέστερη πατερική παράδοση, που εκφράζεται από το Διονύσιο Αρεοπαγίτη, το Μάξιμο Ομολογητή και τον Ιωάννη Δαμασκηνό[3], δεν είναι καρπός νοησιαρχικών αναζητήσεων ή συναισθηματικών φαντασιώσεων, αλλά δωρεά και χάρις του Αγ. Πνεύματος, που συνίσταται, όπως ιδιαίτερα τονίζεται από το Συμεών, στη μυστική εμπειρία του θείου φωτός εκ μέρους εκείνων που έχουν καθαρμένα και φωτισμένα τα πνευματικά τους αισθητήρια.

Έχοντας επανειλημμένα την εμπειρία αυτή ο άγ. Συμεών αντιμετωπίζει όλα τα θεολογικά, πνευματικά και εκκλησιαστικά ζητήματα της εποχής του όχι στοχαστικά και διαλεκτικά, αλλά υπό το πρίσμα και το φως αυτής της εμπειρίας. Αυτή και μόνο αποτελεί την καρδιά και τον πυρήνα  της θεολογικής σκέψης του. Η εμπειρία της θέας του Θεού ή του θείου φωτός γίνεται γι’ αυτόν ο άξονας, γύρω από τον οποίο συνυφαίνεται μέσα στα πλαίσια της ορθόδοξης παράδοσης ολόκληρη η θεολογία του. Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί δεν υπογραμμίζει μόνο τον εμπειρικό χαρακτήρα της θεολογίας του Συμεών, αλλά αναδεικνύει ταυτόχρονα και το λειτουργικό της δέσιμο με την πνευματική εμπειρία και ζωή της Εκκλησίας, δηλ. με την ορθόδοξη πνευματικότητα.

          Τρία είναι κατά βάση τα κομβικά σημεία, γύρω από τα οποία ο Συμεών αναπτύσσει τη διδασκαλία του για τη θέα του Θεού: α) Το δυνατό της θέας του Θεού, β) Οι προϋποθέσεις της θέας του Θεού και                                                                                                               γ) Η εμπειρία και οι καρποί της θέας του Θεού.

          Ας έλθουμε όμως στην εξέταση των σημείων αυτών με  αναλυτικό αλλά και ευσύνοπτο ταυτόχρονα τρόπο.

Ευχή στην Αγία Τριάδα – Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Δόξα σοι, Παναγία Τριάς, ο Θεός ημών
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.
Δόξα σοι, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ἀει παρορῶν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν.
Δόξα σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ καταξιώσας με καὶ τὴν σήμερον θεάσασθαι.
Δόξα σοι, Παναγία Τριάς, ὁ Θεὸς ἡμῶν.
Προσκυνῶ τὴν ἀγαθότητά σου τὴν ἀνεκδιήγητον.
Ὑμνῶ τὴν μακροθυμίαν σου τὴν ἀνεξιχνίαστον.
Εὐχαριστῶ καὶ δοξολογῶ τὸ ἀμέτρητόν σου ἔλεος, ὅτι μυρίων κολάσεων καὶ τιμωριῶν ὄντα ἄξιον, ἐλεεῖς καὶ εὐεργετεῖς με μυρίαις εὐεργεσίαις.
Δόξα σοι, Κύριε ὁ Θεός μου, πάντων ἕνεκα.

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΖΩΑΡΧΙΚΗΝ ΤΡΙΑΔΑΝ, ΤΟΝ ΕΝ ΤΡΕΙΣΙ ΠΡΟΣΩΠΟΙΣ ΕΝΑΝ ΘΕΟΝ ΗΜΩΝ

ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

(αρχιμανδρίτου Δωροθέου, Μονής Αγίας Τριάδος Τούμπας, 1937)

Ο Ιερεύς άρχεται της Παρακλήσεως με την δοξολογικήν εκφώνησιν:

Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο χορός: Αμήν.

Η μη υπάρχοντος Ιερέως, ημείς το:

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς, Αμήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία Σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη Σου και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις Σου, εν ποιήμασι των χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα προς Σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γη άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψης το πρόσωπόν Σου απ’ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωΐ το έλεός Σου, ότι επί Σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς Σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς Σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά Σου, ότι Συ ει ο Θεός μου. Το Πνεύμα Σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία, ένεκεν του ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη Σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου και εν τω ελέει Σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.

Και ευθύς ψάλλεται τετράκις εξ’ υπαμοιβής, μετά των οικείων στίχων:

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στιχ. α’. Εξομολογείσθε τω Κυρίω ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…

Στιχ. β’. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…

Στιχ. γ’. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν…

Είτα το τροπάριον. Ήχος πλ. δ’ .

Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους, τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον, και δι' αυτών, την οικουμένην σαγηνεύσας· φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον.

Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γαρ Συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ Σου, Σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ψαλμός ν’ (50).

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις Σου και νικήσης εν τω κρίνεσθαί Σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας Σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν Σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου Σου και το Πνεύμα Σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου Σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς Σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσιν. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν Σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία Σου την Σιών και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Είτα ο Κανών.

Ωδή α’ . Ήχος πλ. Δ’ . Αρματηλάτην Φαραώ.

Τριάς Αγία ο Πατήρ ο άναρχος Υιός ο Μονογενής, και το θείον Πνεύμα, δώρησαί μοι δάκρυα, και πένθος ακατάπαυστον, του θρηνείν μου τας πράξεις, τας εναγείς ας ηχρείωσας, σου το κατ’ εικόνα ο δείλαιος.

Μονάς τη φύσει Τριας υποστάσεσιν ακατανόητε, μία Βασιλεία, λίαν ακατάληπτε, Πάτερ Υιέ συν Πνεύματι, κατοικτείρησον πάντας, τους ορθοδόξως υμνούντάς σε, και θεοπρεπώς μεγαλύνοντας.

Τα Χερουβίμ και Σεραφίμ δοξάζουσιν ακαταπαύστοις ωδαίς, Σε τον εν προσώποις, τρισίν υπερούσιον, ουσίαν της Θεότητος, ην τολμώντες υμνούμεν, οι βροτοί ως ισχύομεν, και χρεωστικώς μεγαλύνομεν.

Θεοτοκίον.

Υμνολογίαις ιεραίς υμνούμέν Σε την πολυΰμνητον, την τον Θεόν Λόγον, υπέρ λόγον τέξασαν, τον μόνον υπερύμνητον, Ον υμνεί πάσα φύσις, των ουρανών τα στρατεύματα, θείαις υμνωδίαις γεραίρουσι.

Ωδή γ’ . Ο στερεώσας κατ’ αρχάς.

Ο χαρακτήρσιν εν τρισί, και υποστάσεσι μόνος, εις Θεός ακατανόητος πέλων, τους υμνούντάς σε πιστώς, και ορθοδόξως φύλαττε, εκ πάσης εναντίας, των δυσμενών περιστάσεων.

Ον θεωρία υψηλή, γενόμενον και των άνω, μιμηταί επουρανίων πνευμάτων, ανυμνήσωμεν Θεόν, Πατέρα τον πανάγιον, Υιόν και Πνεύμα θείον, τα τρία μίαν θεότητα.

Τα Χερουβίμ και Σεραίμ, υμνούσιν αδιαλείπτως, μετά δέους την Αγίαν Τριάδα, ώσπερ δει θεοπρεπώς, ην και ημείς δοξάζοντες, βροτοί συν τοις Αγγέλοις, χαράς αρρήτου πληρούμεθα.

Θεοτοκίον.

Ο προ νεκρώσεως νεκρός, ο προ ταφής τεθαμμένος, ο προ μνήματος εν μνήματι μένων, της λιθώδους και σκληράς, αναλγησίας Δέσποινα, την της ζωής Μητέρα, Σε ικετεύω ζωώσαί με.

Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Παναγία Τριας Ομοούσιε, ότι πάντες εις Σε καταφεύγομεν, ως Πλάστην ημών και ρύστην.

Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Κάθισμα. Ήχος β’ .

Πάτερ Υιέ και θείον Πνεύμα, διάσωσον τους ορθοδόξως σε σέβοντας, και προσκυνούντάς σε δυσμενών εναντίων, και ποίησον μετόχους της Βασιλείας σου.

Ωδή δ’ . Συ μου ισχύς,  Κύριε.

Πάτερ Υιέ, και Πνεύμα Άγιον λύτρωσαι, τους εν πίστει επικαλουμένους σε, και σοι λατρεύοντας ευσεβώς, εκ παντοίας βλάβης και Βασιλείας αξίωσον, της σης αιωνιζούσης, όπως ψάλλω σοι· δόξα τη δυνάμει σου μόνε αθάνατε.

Κλαύσον ψυχή, προ της εξόδου και θρήνησον, όπως σβέσης, φλόγα αιωνίζουσαν, και λυτρωθείσα εκ του πυρός, και Τρισυποστάτω συμβασιλεύσης Θεότητι, προς ην ακαταπαύστως, νυν εν τώδε τω βίω, μη αμέλει βοώσα το ήμαρτον.

Ένα Θεόν, τρισί προσώποις κηρύττομεν, μίαν φύσιν, άναρχον αόρατον, παντουργικήν, τελεταρχικήν, την κτίσιν πάσαν, πανσόφως δημιουργήσασαν, ην πάσαι των Αγγέλων, ανυμνούσιν αι τάξεις, μετά δέους αεί και δοξάζουσι.

Θεοτοκίον.

Αναψυχή, Συ της ψυχής μου και ήδυσμα, της καρδίας, Συ το αγαλλίαμα, Συ φωτισμόν, Συ μου γλυκασμός, εντρύφημα γλώττης, γλυκύ χειλέων μελέτημα, πανύμνητε και δρόσος, της εμής διανοίας, οδυνών κουφισμός και παράκλησις.

Ωδή ε’ . Ίνα τι με απώσω.

Δεύτε πάντες συμφώνως, οι πιστοί δοξάσωμεν την υπερένδοξον, εν τρισί προσώποις, μίαν φύσιν αμέριστον, άναρχον, εν Πατρί Υιώ τε και Πνεύματι, τω παναγίω, Θεόν ένα τα τρία κηρύττομεν.

Επί σοι τας ελπίδας, πάσας και το καύχημα και αγαλλίαμα, έχων ως αιτία των καλών μου και πάσης ανέσεως, Τριας μοναρχία, Πάτερ Υιέ και θείον Πνεύμα, Συ με μέτοχον δείξον της δόξης σου.

Ην αΰλων ταγμάτων, στρατιαί δοξάζουσιν αεί τοις άσμασι, άναρχον Τριάδα, ακορέστω στοργή αγαλλόμεναι, ταύτην οι αχρείοι, χρεωστικώς υμνολογούμεν, εν ψαλμοίς και ωδαίς ως ισχύομεν.

Θεοτοκίον.

Έργα πράξας αισχύνης, πέφυκας προ κρίσεως αυτοκατάκριτος, αλλά Συ Παρθένε, η κριτήν των απάντων κυήσασα, τούτον εκδυσώπει, του οικτειρήσαί με και ρύσαι, της δεινής του πυρός κατακρίσεως.

Ωδή στ’ . Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.

Τριάδα μοναδικήν, ευσεβοφρόνως δοξάζομεν, μονάδα Τριαδικήν, πανσόφως λατρεύομεν, ατμήτως μερίζοντες, και αδιαιρέτως, διαιρούντες και συνάπτοντες.

Τριάς Μονάς ο Θεός, ο εκ μη όντων τα σύμπαντα, συστήσας και συντηρών, βουλήσει του ελέους σου, καμέ τη συνήθει σου, ευσπλαγχνία πάσης, ελευθέρωσον κακώσεως.

Πατέρα και τον Υιόν, και Πνεύμα πάντες το Άγιον, υμνούμεν πανευσεβώς, Τριάδα αμέριστον, την πάντων δεσπόζουσαν, μίαν Βασιλείαν, και ακατάληπτον.

Θεοτοκίον.

Παράσχου μοι οχετούς, δακρύων Κόρη Μητράνανδρε, όπως εκπλύνω πληθύν, των αμπλακημάτων ου, και σβέσω το άσβεστον πυρ, το της γεέννης, ο παμμίαρος και άσωτος.

Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Παναγία Τριας Ομοούσιε, ότι πάντες εις Σε καταφεύγομεν, ως Πλάστην ημών και ρύστην.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Κοντάκιον. Ήχος β’ .

Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία προς τον Ποιητήν αμετάθετε, μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς· αλλά πρόφθασον ως αγαθή, εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι· τάχυνον εις πρεσβείαν, και σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε των τιμώντων σε.

Είτα, οι Αναβαθμοί· το α’ Αντίφωνον του δ’  ήχου.

Προκείμενον: Μνησθήσομαι του ονόματός Σου εν πάση γενεά και γενεά.

Στ.: Το Πνεύμά Σου το αγαθόν, οδηγήσει με εν γη ευθεία.

Ευαγγέλιον Οσιακόν.

Ο Ν  ψαλμός.

Δόξα: Πάτερ Λόγε Πνεύμα, Τριας η εν Μονάδι, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...

Προσόμοιον. Ήχος β . Στ.: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός...

Της αιωνίου σου ζωής αξίωσον Τριας η Παναγία, τους πιστώς υμνούντας και δοξάζοντας, το απειροδύναμον κράτος σου, δωρουμένη τον ιλασμόν και την συγχώρησιν, των πταισμάτων ημών, και πάντων των δυσχερών την απολύτρωσιν.

Ωδή ζ’ . Θεού συγκατάβασιν.

Πατέρα αγέννητον, Υιόν και Λόγον συνάναρχον, τω Πατρί και τω Πνεύματι, Ομοούσιον και Ομόθρονον· ένα Θεόν δογματίζοντες, υμνούμεν πανευσεβώς, και προσκυνούμεν πιστώς.

Τριάδα ομότιμον, τοις χαρακτήρσι Δημιουργόν του παντός, εν μονάδι ουσίας, Πατέρα Λόγον Πνεύμα πανάγιον, συν τοις παισίν, ανυμνούντες κραυγάζομεν· ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Τριας Ομοούσιε, πηγή ελέους και άβυσσος οικτιρμών, πηγάς δακρύων παρεχομένη ημίν, κοινωνούς δείξον ζωής αιωνίου σου, τους σε φρονούντας πιστώς, ένα Θεόν του παντός.

Θεοτοκίον.

Την μόνην αμόλυντον, εύσπλαγχνον μόνην μετά Θεόν δυσωπώ, και Σου δέομαι Κόρη, μη με βδελύξη τον ρυπαρόν, αλλά πυρός αιωνίου με λύτρωσαι, όπως υμνώ Σε αεί την πολυΰμνητον.

Ωδή η’ . Επταπλασίως κάμινον.

Τους ευσεβώς σε δοξάζοντας, και πιστώς προσκυνούντάς σε, φρούρει τε και σκέπε πάντοτε φυλάττουσα, Τριάς ομοούσιε, και των αγαθών, των αιωνίων μετόχους, ανάδειξον οικτίρμον, ίνα ψάλλομεν πόθω, υμνούντες ευχαρίστως την σην αγαθωσύνην.

Τριάδα Ομοούσιον, ευσεβώς ανυμνήσωμεν, και μετά δακρύων, προς Αυτήν εκβοήσωμεν· ελέησον οίκτειρον, τους ορθοδόξως σε αναμέλποντας, και λύτρωσαι πταισμάτων, και πυρός της γεέννης, και κοινωνούς σης δόξης, ανάδειξον οικτίρμον.

Δεύτε πιστών ομήγυρις, ευσεβώς προσκυνήσωμεν, την εκ του μη όντος, άπαντα ποιήσασαν, Τριάδα αμέριστον, συν τοις Αγγέλοις θεοπρεπώς, και διηνεκώς αναβοώντες τον ύμνον· Πατέρα ευλογούμεν, τον Υιόν και το Πνεύμα, τα τρία Θεόν ένα, αΐδιον φρονούντες.

Θεοτοκίον.

Τους εν πελάγει Δέσποινα, χαλεπώς κινδυνεύοντας, όρμοι και λιμένες σωστικοί προσδέχονται, καμέ κινδυνεύοντα, τοις νοούμενος κύμασι, πρόφθασον και σώσον, ο λιμήν των εν ζάλη, καταπονουμένων, προσβολαίς των δαιμόνων, αντίληψις και σκέπη, και ξένη προστασία.

Ωδή θ’ . Εξέστη επί τούτω.

Τριάς η παναγία και παντουργός, τους σους δούλους δεινών περιστάσεων, και πειρασμών, των επεμβαινόντων διηνεκώς, εκλυτρουμένη φύλαττε, εκ των αοράτων και ορατών, εχθρών και της αφράστου, εκείνης θυμηδίας, του Παραδείσου καταξίωσον.

Πατήρ Υιός και Πνεύμα Τριας απλή, και Μονάς υπέρ φύσιν γνωρίζεται, εις γαρ Θεός, εν τρισί προσώποις πέλει σαφώς, απαύστως προσκυνούμενος, υπό Ασωμάτων και γηγενών, ο πάσαν υποστήσας, την κτίσιν εν σοφία, και ανακτίσας το ανθρώπινον.

Τριάς η ενιαία Πάτερ Υιέ, και το Άγιον Πνεύμα ελέησον, τους ευσεβώς, σε δοξολογούντας και ευλαβώς, προσπίπτοντας εν πίστει, τη θεία σου εικόνι, ει και λίαν ήμαρτον αναιδώς, και ποίησον οικτίρμον, αυτούς συγκληρονόμους, της ουρανίου Βασιλείας σου.

Θεοτοκίον.

Ουκ έστιν αμαρτία επί της γης, ούτε είδος κακίας και πράξεως, σατανικής, ης ουκ εγενόμην εν μετοχή, και δια τούτο δέδοικα, Δέσποινα την κρίσιν του Σου Υιού, τη Ση δε παρρησία, ευμένισόν μοι τούτον, και λύτρωσαι ημάς της κολάσεως.

Μεγαλυνάρια.

Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον Σε μεγαλύνομεν.

Πάτερ Λόγε Πνεύμα Τριάς σεπτή, Μονάς Τρισαγία μία φύσις μία αρχή, και μία Θεότης, σε πάντες προσκυνούμεν, εις πάντας τους αιώνας και μεγαλύνομεν.

Ω Θεέ Τριάς ομοούσιε, διαιρετή προσώποις, ο Πατήρ ο αγέννητος, Υιός και το Πνεύμα, ο εις Θεός των όλων, οικτείρησον και σώσον, τους προσκυνούντάς σε.

Ην υμνούσι πάντες οι γηγενείς, και δοξολογούσιν αι Δυνάμεις των ουρανών, την υπό των πάντων, πιστών προσκυνουμένην, Μονάδα κατ’ ουσίαν, την τρισυπόστατον.

Την κυριαρχίαν των Χερουβίμ, και την θεαρχίαν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαιρέτως, Τριάδα εν Μονάδι, την όντως θεαρχίαν σε μεγαλύνομεν.

Πατέρα τον άναρχον και Θεόν, συνάναρχον Λόγον, συν τω Πνεύματι προσκυνώ, αζώριστον μίαν, ηνωμένην ουσίαν, τρισάριθμον Μονάδα, ύμνοις τιμήσωμεν.

Τας ακτινοβόλους σου αστραπάς, λάμψον μοι Θεέ μου, Τρισυπόστατε παντουργέ, και οίκόν με δόξης, σης απροσίτου δόξης, φαιδρόν και φωτοφόρον, και αναλλοίωτον.

Ώσπερ εν ημέρα Πεντηκοστής, εφώτισας αύθις, ω Παράκλητε Μαθητάς· ούτω και τοις φόβω, λατρεύουσί σοι λάμψον, ακτίνας σων χαρίτων, και σώσον άπαντας.

Ω Τριάς Αγία και φωταυγής, δέξαι με τον άσωτον, Ιησού μου και ποιητά, σώσον μη παρίδης, των σων χειρών το πλάσμα, οικτίρμον ελεήμον, Κύριε σώσόν με.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Το Τρισάγιον και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β’ .

Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.

Δόξα Πατρί…

Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Συ γαρ ει Θεός ημών και ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.

Και νυν…

Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σε μη αστοχήσομεν, ρυσθείημεν δια Σου των περιστάσεων, Συ γαρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.

Είτα ο Ιερεύς, την Εκτενή Δέησιν, ημών ψαλλόντων το λιτανευτικόν· Κύριε ελέησον. Υπό του Ιερέως Απόλυσις. Και των Χριστιανών ασπαζομένων την Εικόνα και χριομένων δι’ αγίου ελαίου, ψάλλονται τα παρόντα Τροπάρια: Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.

Παναγία Δέσποινα, υπό την σκέπην σου πάντες, οι δούλοι σου τρέχομεν, και παρακαλούμεν σε οι ανάξιοι. Πρόφθασον και λύτρωσαι ημάς, από πάσης περιστάσεως και από θάνατον, τον εξαφνικόν και πανώλεθρον. Οίδαμεν ότι δύνασαι πάντα όσα αν θέλεις και βούλεσαι. Δέσποινα του κόσμου, Ελπίς και Προστασία των πιστών, Χαριτωμένη επάκουσον των παρακαλούντων σε.

Πάντων προστατεύεις αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει, τη κραταιά σου χειρί· άλλην γαρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν· ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του υψίστου, συ υπάρχεις άχραντε σπεύσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους σου.

Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου.

Δι’ ευχών.

Η/Υ ΠΗΓΗ:

Voutsinasilias.blogspot.gr

http://voutsinasilias.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html

ΥΜΝΟΙ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ

Άναρχε άχρονε Τριάς, Αποστόλων σου αγίων εντεύξεσι, Πατριαρχών, Προφητών, Μαρτύρων, Όσιων, Ιεραρχών, Δικαίων, Ομολογητών και πάντων Αγίων σου, πρεσβείαις ρύσαι ημάς, και δαιμόνων και άτοπων ανθρώπων βουλής.

Δέσποτα Κύριε Θεέ, ο Πατήρ και ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα δεήσεσιν, Αγγέλων πάντων και Αρχαγγέλων σου, Άρχων τε και Εξουσιών, Θρόνων και Δυνάμεων, Κυριοτήτων σεπτών, Χερουβείμ και Σεραφείμ σκέπε σώζε με.

Ιδε μου, Σώτερ αγαθέ και φιλάνθρωπε Θεέ μου και Κύριε, την θλίψιν πάσαν μου και την κατήφειαν, Τριάς άμειψε, αμαρτιών μου την πληθύν, εξάλειψον Κύριε, ως ελεήμων γαρ και ευδιάλλακτος, Τριάς μεγαλύνω σε.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

Περί της Αγίας Τριάδος
Πιστεύουμε σ' ένα Θεό, μία πρωταρχική αιτία, χωρίς αρχή, αδημιούργητη, αγέννητη, άφθαρτη και αθάνατη(...).
Πιστεύουμε σ' έναν Πατέρα, που είναι ή αρχή και ή αιτία όλων των δημιουργημάτων, που δε γεννήθηκε από κανέναν, που μόνος αυτός είναι χωρίς αρχική αιτία και αγέννητος ο οποίος είναι βέβαια δημιουργός όλων, άλλα κατ' ουσία Πατέρας ενός και μόνου, δηλαδή του μονογενή Υιού του, του Κυρίου και θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, και είναι προβολέας του Παναγίου Πνεύματος(...).
Πιστεύουμε και σ' έναν Υιό του Θεού, το μονογενή, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος γεννήθηκε από την ουσία του Πατρός προαιωνίως φως που εξήλθε από το φως, Θεό αληθινό που γεννήθηκε από τον αληθινό Θεό Υιό που γεννήθηκε και δε δημιουργήθηκε, που είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και είναι αυτός δια του οποίου δημιουργήθηκαν τα πάντα. Όταν λέμε ότι «αυτός εγεννήθη προ πάντων των αιώνων», δεικνύουμε ότι ή γέννηση του είναι άχρονη και χωρίς αρχή διότι δεν έφθασε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη ό Υιός του Θεού, που είναι ή ακτινοβολία της θείας δόξας, ό τύπος της υποστάσεως του Πατρός, ή ζωντανή σοφία και δύναμη, ό Λόγος, ο οποίος έχει προσωπική υπόσταση, ή ουσιώδης και τέλεια και ζωντανή εικόνα του αοράτου Θεού, αλλά συνυπήρχε πάντοτε με τον Πατέρα και ήταν στους κόλπους του, και γεννήθηκε από αυτόν προαιωνίως και χωρίς αρχή διότι ποτέ δεν υπήρχε ό Πατήρ χωρίς να υπάρχει ό Υιός, άλλα συγχρόνως υπήρχαν ό Πατήρ και ό Υιός που γεννήθηκε από αυτόν(...).
Όμοια πιστεύουμε και σ' ένα Πνεύμα Άγιο, το Κύριο και ζωοποιό, το όποιο εκπορεύεται από τον Πατέρα και αναπαύεται στον Υιό, το οποίο προσκυνείται και δοξάζεται ομού με τον Πατέρα και τον Υιό, διότι είναι ομοούσιο και συναιώνιο στο Πνεύμα που πηγάζει από το Θεό, το ευθές, το ηγεμονικό, την πηγή της σοφίας και της ζωής και του αγιασμού, το οποίο είναι Θεός και συνυπάρχει και προσφωνείται ομού με τον Πατέρα και τον Υιό, αδημιούργητο, πλήρες, δημιουργικό, παντοκρατορικό, παντουργό και παντοδύναμο(...).
Καθένα από τα τρία πρόσωπα έχει τέλεια προσωπική υπόσταση. Οι τρεις υποστάσεις αλληλουπάρχουν, για να μην εισαγάγουμε νέα διδασκαλία περί πλήθους και ομίλου θεών. Με τις τρεις βέβαια προσωπικές υποστάσεις εννοούμε το ασύνθετο και ασύγχυτο, ενώ με το ομοούσιο και την αλληλούπαρξη των προσωπικών υποστάσεων και την ταύτιση του θελήματος και της ενέργειας και της δυνάμεως και της εξουσίας και της κίνησης γνωρίζουμε το αδιαίρετο της θείας φύσης και την ύπαρξη ενός θεού. Διότι πράγματι υπάρχει ένας Θεός, ό Θεός και ό Λόγος και το Πνεύμα του.

(Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου Πίστεως, Α' (8) 8. J-P. MIGNE, P.G, Ρ.Ο. 94,808-833)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ (Προς το «Αι γενεαί πάσαι»)

Ω Τριάς Αγία δώσε μας ευλογία, δώσε μας δώρα Θεία.

Δια να σε υμνούμε και σε ευχαριστούμε, π’ αξίωσες ν’ ακούμε.

Ουράνια μελωδία, Αγγέλων υμνωδία, χαράς επαγγελία.

Υμνούμε Σε Πατέρα και το Μονογενή Σου τω Θείω Πνεύματι Σου.

Και σε παρακαλούμε δος μας χαρά, ειρήνη, Θεία Δικαιοσύνη.

Αδελφικά να ζώμεν κι ως επί γης Αγγέλοι να είπωμεν το “Στώμεν”.

Στώμεν μετά φόβου κι αγάπης στην Τριάδα, Αγίων της Πλειάδα.

Στώμεν, καλώς Στώμεν σου ψάλλομεν και πάλι, Τριάδα μας μεγάλη.

Με την βοήθειά σου και πάλι ξανά Στώμεν σαν πλάσματα δικά Σου.

Και με τον ύμνον τούτο δώσε εις τις καρδιές μας τριαδικόν σου πλούτον.

Ω Τριάς Αγία, ελέησον τον κόσμο πρεσβείες της Μητρός Σου.

Ω Τριάς Αγία αξίωσον σου δούλους ταπείνωσιν τελεία.

Ω Τριάς Αγία δώρησε σους δούλους υπακοή τελεία.

Ω Τριάς Αγία απάλλαξον τον κόσμο σφραγίδος αντιχρίστου.

Ω Τριάς Αγία αξίωσον μας πάντας της Θείας Κοινωνίας.

“Γένοιτο εις πάντας Αμήν.”

Ύμνος στην Αγία Τριάδα

(+Γέρ. Ιωσήφ Βατοπαιδινού)
Ένας ύμνος στην Τριάδα στον Χριστό μας ειδικά,
που ανέχεται και σώζει την ζωή μας πρακτικά.
Τ’ όνομά του είν’ αγάπη και το ένδυμά του φως
και στο θείον πρόσταγμά του κλίνει γη και ουρανός.
Στην αφράστω σου προνοία, στων ορέων τους σωρούς,
και στον θρόνον σου αφράστως των Αγγέλων τους χορούς!
Έν σου βλέμμα μόνον κλίνει προς την γην τους ουρανούς,
Κι’ εν σου πνεύμα μόνο σβήνει των αστέρων τους φανούς.
Πάσα κτίσις συστενάζει· πότε ήξης εμφανώς,
την φθοράν να κατάργησης, που μαστίζει προφανώς.
Ως μοχλός ο δάκτυλός σου, αν θέλησης, την γην σείει,
και το κοίλον της παλάμης τους ωκεανούς εγκλείει.
Όλη κτίσις αναμένει της προνοίας σου την δόση
πότε ήξη εν δυνάμει και τους κόσμους σου να σώσει;
Συ ετάζεις τας καρδίας και τες έννοιες οράς,
και μας σκέπεις αναξίους εκ τής ρέουσας φθοράς!
Σιωπούμε μετά φόβου στα πανάγιά σου Πάθη,
Π’ εκουσίως κατεδέχθης για της φύσεως τα λάθη.
Με μετάνοιαν παρέχεις εις τους πταίοντας το θάρρος,
κι αν πιστώς μετανοούσι, πάσης ενοχής το βάρος.
Απερίγραπτος στην φύση, δέχθηκες οίκονομίαν,
και τη θεία σου αγάπη έσβυσες την ανομίαν.
Εις τους κόλπους της στοργής σου περιέλαβες την κτίση·
 και την ακαταληψίαν τίς μπορεί να παραστήσει;
Μετά δέους εξαιτούμεν των κακών μας την συγγνώμη,
που πιστεύουμε βαστάζουν της συμπάθειας οι ώμοι.
Του Πατρός σου θεία δόξα και μορφή και χαρακτήρας,
έγινες εις τους αιώνας ο ανύστακτος Σωτήρας.
Με ταπείνωση και δέος ικετεύουμε και πάλι,
ως λησταί που τους αφέθη το απαίσιόν τους χάλι.
Και ο γράφων ικετεύει μια συγγνώμη να σωθεί
και ο ένοχός του βίος μετά οίκτου ν’ αφεθεί!

Πηγή: http://www.vatopedi.gr/2012/06/%cf%8d%ce%bc%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ac%ce%b4%ce%b1/

ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Αρχίζει, αγαπητοί μου αδελφοί χριστιανοί, η Θεία Λειτουργία και προτού να αρχίσει θυμιάζει ο Ιερεύς την Αγία Τράπεζα, τα εικονίσματα και τον λαό. Αυτός είναι ένας λειτουργικός Κανόνας : Πριν από ένα νέο μεγάλο τμήμα της Θείας Λειτουργίας να προηγείται θυμίαμα. Έτσι ο Ιερεύς θυμιάζει στον Απόστολο, γιατί ακολουθεί το Ευαγγέλιο. Και θυμιάζει πάλι στο Χειρουβικό, επειδή θα βγουν τα Άγια. Έτσι, λοιπόν, θυμιάζει ο Ιερεύς στην Δοξολογία, όχι για την ίδια την Δοξολογία, αλλά γιατί μετά από αυτήν αρχίζει η Θεία Λειτουργία. Για τον ίδιο λόγο στην Δοξολογία χτυπάει η Τρίτη καμπάνα. Όχι για την Δοξολογία, αλλά για την Λειτουργία, που πρόκειται να αρχίσει.
Η Θεία Λειτουργία, αγαπητοί μου, αρχίζει με το «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Αρχίζει δηλαδή με ένα σύντομο ύμνο στην Αγία Τριάδα. Και αυτόν τον ύμνο στην Αγία Τριάδα τον ακούμε πολλές πολλές φορές στην Θεία Λειτουργία. Τρόπον τινά είναι η «σπονδυλική στήλη» της Θείας Λειτουργίας και είναι και ο «μυελός» της! Η Λειτουργία, που αρχίζει με την Αγία Τριάδα, τελειώνει με την Αγία Τριάδα. Γιατί, όπως διατάσσουν οι Λειτουργικές Δέλτοι, μετά το «Δι΄ ευχών»  της Θείας Λειτουργίας ο Ιερεύς εύχεται στον λαό: «Η Αγία Τριάς διαφυλάξαι πάντας υμάς» και σταυρώνει με την ευχή τον λαό. Έπειτα λέγει το «καλημέρα».
Η πίστη μας στην Αγία Τριάδα, αγαπητοί μου, που την ομολογούμε πολλές φορές στην Λειτουργία, είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο κεφάλαιο του «Πιστεύω» μας. Ο Θεός μας είναι Ένας, αλλά είναι τρία Πρόσωπα: Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, ο ΥΙΟΣ και το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. Άλλο Πρόσωπο ο Πατέρας, άλλο Πρόσωπο ο Υιός και άλλο το Άγιο Πνεύμα. Αλλά ενώ είναι διάφορα τα τρία Πρόσωπα, όμως είναι ΟΜΟΟΥΣΙΑ, έχουν δηλαδή την ίδια Ουσία. Αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι το εκφράζουμε με τα τρία δάχτυλα ενωμένα, όταν κάνουμε τον σταυρό μας. Αρχή της Θεότητος είναι ο Πατέρας, ο Οποίος γεννά τον Υιό και ο Οποίος, πάλι, Πατέρας εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Προσέχετε αυτό που σας λέγω, χριστιανοί μου, γιατί διαφέρουμε σ΄ αυτό με τους Ρωμαιοκαθολικούς Φράγκους. Εμείς προβάλλουμε Πρόσωπο στο Δόγμα μας για την Αγία Τριάδα, προβάλλουμε τον Πατέρα ως Αρχή Θεότητος. Αυτοί δεν προβάλλουν θείο Πρόσωπο, αλλά Ουσία και λέγουν: Αφού το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα, γιατί να μην εκπορεύεται και από τον Υιό, που έχει την ίδια Ουσία με τον Πατέρα; «Φιλιόκβε», λοιπόν, λέγουν. Δηλαδή «και εκ του Υιού». Αυτό το «Φιλιόκβε» των αιρετικών Παπικών είναι φοβερή αίρεση, γιατί έβαλε δυαρχία στην Αγία Τριάδα, ενώ πηγή Θεότητος είναι Μία, ο Πατέρας. Με το <<Φιλιόκβε>> τους όμως οι Φραγκολατίνοι βάζουν και δεύτερη αρχή Θεότητος, τον Υιόν. Και τι αντιφατικά και περίεργα πράγματα είναι αυτά που έχουν οι Φραγκολατίνοι Καθολικοί; Από τη μια μεριά έχουν δυαρχία για την Αγία Τριάδα και από την άλλη μεριά έχουν μοναρχία στην διοίκηση, γιατί υπερυψώνουν τον Πάπα τους και τον πιστεύουν μάλιστα και για αλάθητο. Ο Θεός να τους φωτίσει να συνέλθουν και να επανέλθουν στην Αλήθεια από την οποία κόπηκαν.

"Οίκοι 24 εις την Αγίαν και Ζωαρχικήν Τριάδα"

Την υπερούσιον Τριάδα σε δοξάζομεν, 

Πατέρα άναρχον, Υιόν και Πνεύμα άγιον, 

Αληθώς ένα Θεόν και παμβασιλέα

Των πταισμάτων την συγχώρησιν αιτούμεθα, 

και τυχείν της αιωνίου βασιλείας σου

Τους κραυγάζοντας, δόξα σοι, τω Θεώ ημών. 

Αγία Τριάς ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.

Άναρχε Θεαρχία, και Τριάς Παναγία, Πάτερ Υιέ και Πνεύμα (εκ γ΄) Θεός μία τρισσοφαής, η εκ μη όντος το παν ουσιώσασα, προσπίπτω σοι, Πανάγαθε, πίστει και πόθω εκβοών σοι.

δόξα Πατρί Θεώ προανάρχω, 

δόξα Υιώ, Θεώ συνανάρχω.
Δόξα ομοθέω τω αγίω Πνεύματι.
δόξα υπερθέω, τη μιά Θεότητι.
Δόξα, Πάτερ Παντοδύναμε, των απάντων ποιητά,
δόξα, Λόγε πολυέλεε, των ανθρώπων λυτρωτά.
Δόξα Πνεύματι θείωπάσαν κτίσιν πληρούντι,
δόξα πάντων αιτίω πάσαν φύσιν ζωούντι.
Δόξα, δι' ου της κτίσεως έναρξις.
δόξα, εξ ου των πάντων η ύπαρξις.
Δόξα, ον πάντα φρίσσει και τρέμει.
δόξα ω πάσα κτίσις δουλεύει,

δόξα σοι τω Θεών ημών.

Βάθει σοφής βουλής σου, ουρανόν, γην και ύδωρ, υπέστησας αρρήτω ισχύι, και άπαντα τον κόσμον αυτών. εν έξ ημέραις δ' ως συνετελέσθησαν, οι Άγγελοί σου Κύριε, φωνήν μεγάλη ήνεσάν σε 

Αλληλούια

Γέννησιν Θεού Λόγου, εκ Πατρός αγεννήτου, και Πνεύματος εκπόρευσιν θείου, εκ μόνου του Πατρός εννοών, ομολογώ Τριάδα ομοούσιον. εκπόρευσιν, και γέννησιν αΐδιον, δοξάζων ευσεβώς, κραυγάζω:

δόξα Θεώ Πατρί τω Γενέτη, 

δόξα Υιώ εκ Πατρός φυέντι.

Δόξα προβλητώ Παναγίω τω Πνεύματι

δόξα τη τρισσώς ενουμένη Θεότητι. 

Δόξα, Πάτερ επουράνιε σύμπαντος δημιουργέ, 

δόξα σοι Υιέ ομόθρονε πάντων συνδημιουργέ.

Δόξα σοι Πνεύμα, φυέν εκ Πατρός απορρήτως, 

δόξα σοι Φάος, συνόν το Υιώ πατροπροβλήτως.

Δόξα σοι, Πάτερ, Θεέ, υπερούσιε, 

δόξα σοι, Λόγε Πατρός ομοούσιε.

Δόξα, Πνεύμα του Πατρός και του Λόγου

δόξα, μόνε χορηγέ παντός δώρου

δόξα σοι τω Θεώ ημών.  

ΕΝ ΦΥΛΑΚΗ ΗΜΗΝ ΚΑΙ ΗΛΘΕΤΕ ΠΡΟΣ ΜΕ -Π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ - ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΜΕΛΩΔΟΙ

Τρόποι εκφράσεως τής ευχής καί οί καρποί της

Ένας περιπλανώμενος εξόριστος ιερεύς, κάνοντας τον τσαγκάρη στα φοβερά εκείνα χρόνια των τρομακτικών διωγμών στη Ρωσία, από το 1918 έως το 1925, μας δίδει μέσα από κάποιες γραπτές σημειώσεις του σε ένα πρόχειρο ημερολόγιο, κάποια βιώματα, όντως φοβερά και ανήκουστα ανοσιουργήματα. Γράφει και διηγείται ο ίδιος τα εξής:
Θα σας τα διαβάσω όπως τα γράφει.
Με έφεραν στη μικρή παραποτάμια πόλη, στο σπίτι ενός τσαγκάρη, του Σάββα Γρηγόριεβετς. Άρχισα να μαθαίνω την τέχνη του παπουτσή. Ο Σάββας, όμως, ήταν πιστός άνθρωπος. Καθόμασταν τα βράδια κάτω από μια φλαμουριά και μελετούσαμε την Αγία Γραφή, συζητούσαμε πνευματικά, προσευχόμασταν. Ήταν ο Σάββας ένας λεβεντόκορμος γέροντας, με φωτεινή, καθαρή ψυχή. Κρατούσε από σόι παραδοσιακό, καθαρά Ορθόδοξο. Με τη ζωή του λες και ζωγράφιζε την εικόνα του Χριστού. Τα Σάββατα και τις Κυριακές έρχονταν οι συγγενείς του και άλλοι ευσεβείς άνθρωποι, τελούσαμε κρυφά τη Θεία Λειτουργία, στα πίσω δωμάτια.
(Εδώ τη Θεία Λειτουργία την έχουμε ελεύθερη τώρα.)
Οι χριστιανοί έμαθαν για μένα. Μου έφερναν κρυφά τα παιδιά τους, τα βρέφη τους, για να τα βαφτίσω. Μου ζητούσανε να τους εξομολογήσω, να τους κοινωνήσω, να τους παντρέψω εκκλησιαστικά. Η πόλη δεν είχε πλέον ιερείς. Πριν έρθω εδώ, ως τσαγκάρης εξόριστος, τους είχαν εξαφανίσει όλους. Άλλους, βέβαια, τους είχαν εξορίσει στο Σολόφκ, και άλλους τους θανάτωσαν μετά από φρικτά βασανιστήρια. Όρμισαν σε έναν ιερέα την ώρα που κρατούσε το Άγιο Ποτήριο. Έχυσαν στο πάτωμα το Αίμα του Χριστού. Το λειτουργό τον έβγαλαν έξω με τα άμφια μαζί, έξω από την εκκλησία, και τον κρέμασαν στην πλατεία σε έναν ηλεκτρικό στύλο. Στο χωριό Ντουμπλάχ τον πατέρα Δημήτριο, συμμαθητή μου στην ιερατική σχολή, τον τύφλωσαν με τις λόγχες. Βαρύς ο Σταυρός της αμαρτίας, που έχει φορτωθεί όχι ο αμαρτωλός, γιατί ο αμαρτωλός μετανοεί, αλλά ο θεομάχος και ο πολέμιος της Ορθοδόξου πίστεως.

Η μυστηριακή καί πνευματική κοινωνία

Δυστυχώς λόγω κακής ποιότητας του ήχου, σε πολλά σημεία του κηρύγματος, η απομαγνητοφώνηση γίνεται δύσκολα.

216-α
Β' Χαιρ., 2005

Τυπικό της Εκκλησίας μας σήμερα, επειδή η ημέρα του Ευαγγελισμού έπεσε ημέρα Παρασκευή, πάντοτε, οποιαδήποτε ημέρα και αν πέσει ο Ευαγγελισμός, το βράδυ της ίδιας μέρας και λέγεται και γίνεται με εσπερινό η απόδοση της εορτής. Γι' αυτό και δοξάζεται μεσημέρι και βράδυ, γιατί δεν έχει απόδειπνο, δεν έχει κανόνα δηλαδή και ___ αλλά έχει εσπερινό.
Έτσι λοιπόν εάν σήμερα δεν ήταν Παρασκευή, αν έπεφτε Πέμπτη, ή Τετάρτη ή οποιαδήποτε άλλη μέρα, πάλι θα γινόταν εσπερινός, αλλά δεν θα κάνουμε τους Χαιρετισμούς. Επειδή όμως συνέπεσε να είναι ημέρα του Ευαγγελισμού, ημέρα Παρασκευή, μαζί με την απόδοση της εορτής, του εσπερινού, διαβάζονται ____ οι Χαιρετισμοί, όποιοι και αν πέσουν. Πρώτοι, δεύτεροι, τρίτοι και τα λοιπά και ούτω κάθς εξής.
Όταν έχουμε μεγάλες εορτές, και Θεομητορικές και Δεσποτικές, όταν προσέχουμε με προσοχή τα γράμματα, και μέσα μας λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», φώτισέ με, να καταλάβω αυτά τα υπέροχα λόγια τα οποία ακούγονται και λέγονται και ψάλλονται μέσα στην Εκκλησία μας, η καρδιά μας, μάς πληροφορεί, αναπαύεται μέσα, γλυκαίνεται, ξεκουράζεται, φεύγει από δω ειρηνική, τρέφεται πνευματικά, πώς να σας το πώ, είναι όπως ακριβώς μασάμε μια τροφή και χορταίνουμε, το ίδιο γίνεται όταν υπάρχει ευσεβής διάθεση από μας, να ακούσουμε τα λόγια του Θεού, τα οποία ψάλλονται και λέγονται, κατά την διάρκειαν είτε του Όρθρου, είτε του Εσπερινού, και προπάντος και ιδιαιτέρως της Θείας Λειτουργίας.
Όπως μας μπολιάσει η Θεία Κοινωνία, μας μεταγγίζει τρόπον τινά, να πω πιο καλύτερα, ο Ένας που ο Θεός ___, πως γίνεται με τους ασθενείς, που παίρνουν ζωή, επειδή μεταγγίζουμε αίμα, το οποίον δανείζονται από κάποιους συνανθρώπους, ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν το αίμα τους, και δίνουν μια φιάλη, και άλλος κάποια άλλη, και άλλος κάποια άλλη, και ούτω κάθ' εξής, και έτσι παίρνει ζωή ο ασθενής, κατά τον ίδιον τρόπον λοιπόν, η Θεία Κοινωνία είναι μία μετάγγισις του Θεϊκού Αίματος μέσα μας, και παίρνω μέσα ζωή.

Μερικά αίτια στή γέννηση τών παθών καί η καταπολέμησίς τους

Χαίρε φλογός παθών απαλλάττουσα,
δηλαδή Χαίρε Υπεραγία Θεοτόκε, που νεκρώνεις με τις πρεσβείες σου τον άνθρωπο από την φλόγα των παθών.
Χριστιανοί μου, από τότε που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτόν μας μέχρι σήμερα, στην όποια ηλικία και αν είμεθα, παιδιά, νέοι, μεσήλικες και γερόντια, διαπιστώνουμε με λύπη ότι μας πολεμούν συνεχώς κάθε μέρα, πολλών ειδών πάθη.
Πριν από κάθε ορθρινό ή εωθινό Ευαγγέλιο, όπως και στις παρακλήσεις ψάλουμε το γνωστό σε όλους μας «εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη». Από μωρά δηλαδή μας πολεμούν τα πάθη, που είναι και οι αρρώστιες της ψυχής.
Όπως κάθε αρρώστια έχει τις εκδηλώσεις της, πυρετό, πόνο, ζάλη, εμετούς, εξανθήματα, πύον, και χίλια δυο άλλα, έτσι και τα πάθη έχουν και αυτά τις εκδηλώσεις τους. Εκδηλώνονται δηλαδή ως κακές επιθυμίες, ως διεστραμμένες ορμές, ως πονηρές συνήθειες και ως κακές έξεις.
Κάθε άνθρωπος που γεννιέται σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, γεννιέται με τη ροπή προς το κακό. Με κλίση προς το κακό και την αμαρτία. Η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει λέγοντας ότι ο άνθρωπος εκ νεότητος ρέπει προς τα πονηρά, δηλαδή από της γεννήσεώς του. Φωλιάζουν μέσα μας τα πάθη σαν τους σπόρους που φυτεύονται στη γη. Κάποτε φυτρώνουν αυτοί οι σπόροι, και κάτω από κατάλληλες καιρικές συνθήκες και με τις φροντίδες και τις περιποιήσεις των γεωργών φυτρώνουν, μεγαλώνουν, γιγαντώνουν και δίνουν τους καρπούς των. Το ίδιο συμβαίνει και με την ποικιλία των διαφόρων αδυναμιών και κακών κλίσεων που έχουμε μέσα μας, από τη γέννησή μας. Τις περισσότερες φορές αυτά τρέφονται και μεγαλώνουν και γίνονται πάθη, από μας τους ίδιους τους γονείς προς τα παιδιά μας, που τους δίδουμε το κακό παράδειγμα. Όσο πικρή και αν είναι αυτή η αλήθεια, πρέπει να λέγεται, πρέπει να ακούγεται, πρέπει να διαλαλείται. Ότι τις περισσότερες φορές για τα πάθη των παιδιών μας φταίμε εμείς οι γονείς.
Άλλοτε πάλι οι γονείς μεν είναι ευσεβείς, αλλά έχουν κάποιες αδυναμίες και ιδιαιτερότητες προς τα παιδιά τους, και έτσι ανέχονται τα μικρά τους στραβά κουσούρια, είναι πέρα από κάθε μέτρο επιεικείς, προσφέρουν με αφθονία και αδιακρισία τα υλικά αγαθά, και δεν ελέγχουν μετά σοβαρής αυστηρότητος και τις πλέον μικρές αλλά πικρές παρεκτροπές.
Άλλοι πάλι από τους γονείς είναι πολύ νευρικοί, πολύ θυμώδεις, με πολλές φωνές, και αδιάκριτες ξυλιές και άλλοι πάλι είναι τελείως αδιάφοροι.

Η αξία τής ευχής μέσα από τά πολλά είδη προσευχών

Ομιλία 131, Η Νοερά Προσευχή, μέρος 5ον
7.4.2005

Πριν πολλά χρόνια, χριστιανοί μου, όταν ζούσε ακόμα η Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς, μου διηγήθηκε την εξής αξιοθαύμαστη εμπειρία της, που της συνέβη στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, τότε που υπήρξε μεγάλη πείνα, η γύμνια και η παντελής φτώχεια. Ήταν ακόμα κοσμική, λαϊκή, όχι μοναχή. Ήταν τόση μεγάλη η στέρησις από τρόφιμα που, μόλις και μετά βίας, εξοικονομούσε μια φετούλα ψωμάκι για όλη την ημέρα, τίποτε άλλο. Έτσι έφθασε εκείνη τη βαριά χρονιά η Μεγάλη Εβδομάδα. Έφθασε και το Μεγάλο Σάββατο και η κατάστασή της ήτο δραματική. Το βράδυ πήγε στην εκκλησία και κάθισε σε μια γωνιά, κάνοντας συνέχεια κομποσχοίνι και λέγοντας "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Όλοι οι χριστιανοί, που άρχισαν να καταφθάνουν στην εκκλησία, νωρίτερα γιατί ήταν Κατοχή, κρατούσαν και από ένα κερί, άλλος μικρό και άλλος μεγάλο. Και στο «Δεύτε λάβετε φως», εκείνη η καημένη δεν πήγε να πάρει φως γιατί δεν είχε ούτε ένα μικρό κεράκι.
- «Εσύ, Χριστέ μου», έλεγε μέσα της, «αποφάσισες να μην κρατάω ούτε μια μικρή λαμπαδίτσα, να᾽ναι ευλογημένο».
Και μέσα στην προσευχή της, εξέφραζε την αγωνία της για τις στερήσεις, την πείνα που την θέριζε, για την λαμπάδα που δεν είχε, ενώ συγχρόνως με δάκρυα στα μάτια έλεγε συνεχώς την ευχή, "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με" και το «να ᾽ναι ευλογημένο». Εν τω μεταξύ, είχε ειπωθεί το «Χριστός Ανέστη» και άρχισε η αναστάσιμη ακολουθία του όρθρου. Στη μέση της ακολουθίας λιποθύμησε από την εξάντληση της πείνας. Από την πείνα τόσων ημερών, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τους γύρω χριστιανούς. Συνήλθε στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Θείας Πασχαλινής Λειτουργίας που αρχίζει, με το «Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός είναι ο Λόγος». Λες και άκουγε από το στόμα του λειτουργού ιερέως και πνευματικού της, χίλια ουράνια ραδιόφωνα να διαλαλούν αυτή την αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως, που είναι και ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας. Αυτά τα λόγια χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή της και την κατέλαβαν ολόκληρη ψυχοσωματικά και της δημιούργησαν ένα πρωτόγνωρο αξιοθαύμαστο χορτασμό και στην καρδιά και στις αισθήσεις και στο σώμα που αδυνατούσε να τον περιγράψει με λόγια. Ήταν χορτάτη! Και στην ψυχή και στο σώμα. Χορτάτη!

Κήρυγμα πού ελέχθη τό 1998. Σήμερα τό μισό. (Κυριακή των Αγίων Πατέρων, 2005)

Μεγάλη η σημερινή Κυριακή χριστιανοί μου, η Κυριακή που είναι μετά την Ανάληψη, διότι η Εκκλησία μας τιμά τους Θεοφόρους Πατέρας της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου. Όλα τα γράμματα αναφέρονται εις την Θεότητα του Ιησού Χριστού, εις την Τριαδικότητα του Θεού και αυτό καταδεικνύεται και φαίνεται μέσα ακόμα και από το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα που σήμερα περιέχει, τέτοια μέρα, ένα μέρος από την λεγομένη Αρχιερατική προσευχή, την οποίαν ολόκληρη την ακούμε ως Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, σαν πρώτο Ευαγγέλιο την Μεγάλη Πέμπτη.
Αυτήν την προσευχή την απευθύνει ο Χριστός στον Θεό Πατέρα, λίγο πριν από το πάθος της Σταυρικής Του Θυσίας. Αρχίζει δε την προσευχή ο Κύριος με μία συγκινητική λεπτομέρεια. «Ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς και επήρε τους οφθαλμούς εις τον Ουρανόν». Δηλαδή σήκωσε τα μάτια Του στον Ουρανό. Απ’ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, αλλά και από το πλήθος των άλλων που περιέχονται σε κάθε λέξη του Ευαγγελικού Αναγνώσματος, εξέρχονται άπειρες ουράνιες αποκαλύψεις. Δεν μπορούμε εμείς να ασχοληθούμε βέβαια με το άπειρον, ούτε καν με έναν περιορισμένον αριθμόν. Θα αρκεστούμε μονάχα σε δύο, ενώ το 1998 είχαμε την ευκαιρία να αναφερθούμε σε τέσσερεις από αυτές θαυμαστές Ευαγγελικές αποκαλύψεις.
Η πρώτη είναι το πώς βλέπει ο Χριστός Κύριος τον Θεόν Πατέρα. Το βλέμμα του Χριστού στρέφεται προς τον ουρανό και λέγει. «Πάτερ ελήλυθεν η ώρα». Εμείς διδαχτήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό, να φωνάζουμε και να επικαλούμεθα τον Θεόν «Πατέρα μας». «Πάτερ ημών», λέμε την Κυριακή προσευχή, την οποίαν και προηγουμένως την απαγγείλαμε όλοι μαζί, λέγοντες «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου» και τα λοιπά.
Ο Ιησούς Χριστός όμως δεν είπε «Πάτερ ημών», αλλά «Πάτερ», σκέτο το «Πάτερ». Διότι άλλη είναι η σχέσις η δική μας προς τον Θεόν, και άλλη η σχέσις η δική Του.
Η δική μας είναι σχέσις εξάρτησης. Από τον Θεόν δημιουργηθήκαμε όλοι μας. Μηδενός εξαιρουμένου. Αυτός μας έπλασε. Αυτός μας έφερε από την ανυπαρξία και από το μηδέν, στο «είναι», στο να υπάρχουμε. Αυτός μας έδωσε τη ζωή. Αυτός μας έπλασε κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωσίν Του. Μας έδωσε δηλαδή μυαλό, μας έδωσε λογικό, νου, λογον, έναρθρον λόγον, μπορούμε και ομιλούμε, θέληση, κρίση, ελευθερία, αίσθημα δικαιοσύνης αλλά και πολλών άλλων ειδών αισθήματα, αγάπης και προσφοράς και προς τον Θεόν, και προς τον πλησίον. Άρα Αυτός είναι ο Πατέρας μας. Ο φυσικός Πατέρας και Δημιουργός μας. Και μας έπλασε διπλούς τη φύση. Από σώμα υλικό και από ψυχή άϋλη και πνευματική. Οι δε γονείς μας είναι απλοί, γεννήτορές μας.
Ενώ οι σχέσεις του Χριστού προς τον Θεόν Πατέρα, είναι σχέσεις ενότητος, τι θα πει αυτό. Θα πει ότι ο Χριστός, είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο μοναδικός κατά φύσιν Υιός του Θεού Πατρός. Ομοούσιος προς Αυτόν και τέλειος Θεός. Ακριβώς αυτό το πράγμα, το διακήρυξαν οι σημερινοί Πατέρες, στη Νίκαια το 325 μ.Χ. στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.
Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού, που γεννάται αϊδίως, πάντοτε και προ πάντων των αιώνων. Δεν υπήρξε εποχή και χρόνος που να μην υπήρχε, αφού ο Θεός ως Τριάς και ως μονάς, είναι αιώνιος και άχρονος. Και δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.
Την ενότητα αυτή, τη βλέπουμε να εκφράζεται από τους λόγους του ίδιου του Κυρίου, όταν έλεγε στους Ιουδαίους «εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν», «τα εμά πάντα σα εστί και τα σα εμά».
Εμείς όταν απευθυνόμαστε στο Θεό, συνήθως ζητάμε υλικά αγαθά, και την κάλυψη των πολλών μας βιοτικών αναγκών – άνθρωποι είμαστε.

Ιωάννου ερημίτου και 98 οσίων εν Κρήτη Πατέρων, Παράκλησις (7 Οκτωβρίου)

Εὐλογήσαντος τοῦ ἰερέως, τὸ Κύριε εἰσάκουσον, τὸ Θεὸς Κύριος, καὶ τὰ ἐπόμενα τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὐψωθείς ἐν τῶ Σταυρῷ.

Τὸν πολυάριθμον χορὸν τῶν Ὁσίων, τῶν ἐκλαμψάντων ἐν τῇ Κρήτῃ ἐνθέως, θερμῶς καθικετεύσωμεν βοῶντες πρὸς αὐτοὺς· Πολυτρόπων θλίψεων, καὶ ποικίλων κινδύνων, ἀσινεῖς τηρήσατε θεοφόροι Πατέρες, τοὺς ἀδιστάκτῳ πίστει καὶ στοργῆ, τῆ ἱερᾶ ὑμῶν σκέπῃ προστρέχοντας.

Δόξα.

Ὡς τοῦ Προδρόμου μιμητὴς Ἰωάννη, καὶ κοινωνὸς τῶν χαρισμάτων τοῦ Λόγου, ἐκ τοῦ σεπτοῦ πληρώματος τῆς χάριτος τῆς σῆς, δωρεὰν πρυτάνευσον, ἀρωγῆς σου τὸν πλοῦτον, καὶ τῆς προμηθείας σου τὴν θεόσδοτον χάριν, τοῖς αἰτουμένοις Πάτερ εὐλαβῶς, τῆς προστασίας σου τὴν ἐπισκίασιν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε...

Ὁ ν΄ ψαλμός· καὶ ὁ κανὼν, οὗ ἡ ἀκροστιχίς· Πληθύς με σώζοις τῶν ἐν Κρήτῃ Ὁσίων. Γερασίμου.

Ωδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Πληθὺς πολυώνυμε καὶ σεπτή, τῶν διαλαμψάντων ἐν τῇ Κρήτῃ ἀσκητικῶς, πολύολβον χάριν οὐρανόθεν, τοῖς πολλαχῶς σε τιμῶσι χορήγησον.

Λαμπτῆρες ἀδύτου μαρμαρυγῆς, διὰ πολιτείας γεγονότες ἀγγελικῆς, φωτὸς οὐρανίου κληρονόμος, δι’ ἐναρέτου ζωῆς ἡμᾶς δείξατε.

Ἡ ἕνωσις ὄντως ἡ θεαυγής, ὑμῶν θεοφόροι, διεστώτων συναρμογῇ, καὶ σύστασις θείας συμφωνίας, πρόκειται πᾶσι σαφεῖ ὑποδείγματι.

Θαυμάτων τὴν χάριν πεπλουτηκώς, πάτερ Ἰωάννη, ὡς τῆς χάριτος θησαυρός, θαυμάστωσον θείας ἀρωγῆς σου, τοῖς σοῖς οἰκέταις τὴν θείαν ἐνέργειαν.

Θεοτοκίον.

Ὑψίστου ἀνάκτορον ὑψηλόν, ὕψωσον τὸν νοῦν μου, ἐκ κοπρίας τῆς τῶν παθῶν, καὶ πρὸς ἀπαθείας τὰς ὑψώσεις, Θεογγεννῆτορ ὑψόθεν με ἴθυνον.

Ωδὴ γ΄. Οὐρανίας ἀψίδος.

Συνδρομὴ μακαρία, ὡς ἀληθῶς ὤφθητε, Ὅσιοι Πατέρες ἐμφρόνως ὁμονοήσαντες, ὅθεν συνδράμετε, καὶ πρὸς ὁμόνοιαν θείαν, καὶ στεῤῥὰν ἑνότητα ἡμᾶς ἀγείρατε.

Μετανοίας τὴν τρίβον, τὴν τῆς ζωῆς εἴσοδον, οἷα ὁδηγοὶ πρὸς τὰ κρείττω ἐξωμαλίσατε, τοῖς προσιοῦσι ὑμῖν, οἱ τὴν στενὴν εὐθυπόρως, ἀτραπὸν ὁδεύσαντες Πατέρες Ὄσιοι.

Ἐπιβαίνων ὀσίως τοῖς Ἡλιοὺ ἴχνεσιν, ἐρημοπολίτης ἐδείχθης, θείῳ σου ἔρωτι, ὦ ‘Ἰωάννη σοφέ, ὅθεν κἀμὲ ἐρημίας, πάσης παραβάσεως ῥῦσαι καὶ σῶσόν με.

Θεοτοκίον.

Σωτηρίας κρηπίδα, καὶ ἀσφαλῆ ἄγκυρα, τὴν σὴν κραταιὰν προστασίαν, πλουτήσας Δέσποινα, οὐ δειλιάσω ποτέ, τὰς τοῦ ἐχθροῦ πανουργίας, ἀλλὰ τῆ δυνάμει σου τούτων ῥυσθήσομαι.

Διάσωσον, ἡ τῶν ἐν Κρήτῃ Ὁσίων χοροστασία, ἐκ παντοίων συμπτωμάτων καὶ θλίψεων, τοὺς ἀφορῶντας τῇ θείᾳ σου ἀντιλήψει.

Ἐπίβλεψον...