Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Η ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΛΥΓΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ

 

 

“Εκοπίασα με  τους στεναγμούς μου. Θα λούσω κάθε νύκτα το κρεβάτι μου με δάκρυα και το στρώμα μου θα το πλημμυρίσω με τα δάκρυα μου” (Ψαλμ.6,7)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

---

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Η ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΛΥΓΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ

Αυτός ο λόγος μου απευθύνεται και στους άνδρες και στις γυναίκες. Κάμψε τα γόνατά σου, στέναξε, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δείξη ευσπλαχνία˙ περισσότερο συγκινείται κατά την διάρκεια των νυκτερινών προσευχών, όταν τον καιρό της αναπαύσεως εσύ τον κάνεις καιρό θρήνων.
Θυμήσου ποια λόγια έλεγε ο βασιλιάς: “Εκοπίασα με  τους στεναγμούς μου. Θα λούσω κάθε νύκτα το κρεβάτι μου με δάκρυα και το στρώμα μου θα το πλημμυρίσω με τα δάκρυα μου” (Ψαλμ.6,7). Όση απολαυστική ζωή και αν κάνης, δεν είναι τόσο απολαυστική όσο η ζωή εκείνου. Όσο πλούσιος και αν είσαι, δεν είσαι πιο πλούσιος από τον Δαυίδ.
Και πάλι ο ίδιος λέγει: “Μέσα στα μεσάνυχτα σηκωνόμουν για να εξομολογηθώ μπροστά στην δικαιοσύνη σου τα κρίματά μου” (Ψαλμ. 118,62). Την ώρα εκείνη δεν ενοχλεί η κενοδοξία˙διότι πώς μπορεί να γίνη αυτό την ώρα που όλοι κοιμούνται και δεν βλέπουν; την ώρα εκείνη δεν μας επιτίθεται η αδιαφορία και το χασμουρητό˙ διότι πώς μπορεί να γίνη αυτό τη στιγμή που η ψυχή διεγείρεται από τόσα πολλά; Μετά από τις παννυχίδες αυτού του είδους και ο ύπνος είναι γλυκύς και αποκαλύψεις γίνονται θαυμάσιες.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ  Τα νεύρα της ψυχής.
Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄
ΕΚΔΟΣΙΣ:  Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου.
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Πώς ο Άγιος Ιωάννης της Κροστανδης έκοψε το κάπνισμα!

Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης στο βιβλίο «Η οδός της εσωτερικής μετανοίας, ανέκδοτο πνευματικό ημερολόγιο» αναφέρει τις βλαβερές επιπτώσεις του τσιγάρου στο σώμα και στην ψυχή.

«Το κάπνισμα είναι μια ιδιοτροπία. Από αυτό προέρχονται οι πόνοι στα πόδια και η κατάθλιψη. Ότι ο διαβολος είναι ο πατέρας του τσιγάρου το κατάλαβα σήμερα ιδιαιτέρως:Κάτι επέδρασε επάνω μου αρνητικά από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Αισθάνθηκα πως ο εχθρός φώλιασε στα πλευρά μου και στην καρδιά μου και μου εναντιωνόνταν επίμονα,εμποδίζοντάς με να πω την εκτενή και την ευχή,φοβίζοντάς με,παραλύοντάς με και λυπόντας με μέχρι αμαρτίας…

Δια του καπνίσματος μπαίνει στον άνθρωπο το ακάθαρτο πνεύμα.Χτες βράδυ αφού κάπνισα ο διάβολος έκανε αισθητή την παρουσία του μέσα από έναν συνεχή λόξυγγα ο οποίος με ταλαιπώρησε από το Χερουβεικό μέχρι και λίγο πριν την Θεία Κοινωνία. Τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα,η φωνή μου ”ξέφευγε”,έτρεμα και ήμουν εξαντλημένος.Γι αυτό το κάπνισμα είναι ανώφελο.Είναι μια χαζή ιδιοτροπία,μια βεβήλωση των χειλιών,ένας μεγάλος και ανώφελος ερεθισμός,μια ομίχλη με την οποία καλυπτόμαστε εθελουσίως.

Τη γεύση του τσιγάρου δεν μπορώ να την συγκρίνω με τίποτα άλλο παρά με ένα διαβολικό πράγμα.Και πώς ξέροντάς το αυτό καπνίζω;Πώς επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει κάτι τέτοιο;

Πρόκειται για σκέψεις και προβληματισμούς συγκλονιστικούς.Δεν του ήταν εύκολο να απαλλαγεί.Προσευχήθηκε κλαίγοντας πικρά,για να τον βοηθήσει ο Θεός να νικήσει αυτό το πάθος.Να μερικές μαρτυρίες από την σωτήρια μετάνοιά του:«Ήρθα στην εκκλησία.πέφτοντας με καρδιά συντετριμμένη μπροστά στην Αγία Τράπεζα.Πώς μπορώ να υπηρετώ κάθε μέρα τον εχθρό και όχι τον Κύριό μου με ζήλο;Κύριε βοήθησέ με να λυτρώσω απ’όλα τα κακά,επειδή είμαι ένας κακός άνθρωπος,βρώμικος,γεμάτος αμαρτίες».

Η βαθιά του ταπείνωση και η επιμονή του στην προσευχή τον έσωσαν από αυτήν την εξάρτηση.

Πηγή:agiabarbarapatras.

Το κομποσχοίνι – Σκέψεις ενός Αγιορείτου Μοναχού

Ας σταθούμε για λίγο και ας κοιτάξουμε ένα μικρό κομποσκοίνι, σαν αυτό που κατασκευάζεται από 

μαύρομαλλί στο Άγιον ΌροS

Ας σταθούμε για λίγο και ας κοιτάξουμε ένα μικρό κομποσκοίνι, σαν αυτό που κατασκευάζεται από μαύρο μαλλί στο Άγιον Όρος.
Είναι μία ευλογία από έναν Άγιο τόπο. Όπως τόσα άλλα που έχουμε στην Εκκλησία, είναι κι αυτό μία ευλογία ετοιμασμένη και δοσμένη σε μας από κάποιον εν Χριστώ αδελφό η πατέρα, έναν ζωντανό μάρτυρα μιας ζώσης παραδόσεως. Είναι μαύρο το χρώμα του πένθους και της λύπης και αυτό μας θυμίζει να είμαστε νηφάλιοι και σοβαροί στη ζωή μας. Έχουμε διδαχθεί ότι η προσευχή της μετανοίας, ειδικά η προσευχή του Ιησού, μπορεί να μας φέρει αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν «χαρμολύπη». Εμείς νιώθουμε λύπη για τις αμαρτίες και αδυναμίες και πτώσεις μας ενώπιον του Θεού, των συ­νανθρώπων μας και του εαυτού μας, όμως η λύπη αυτή γίνεται πηγή χαράς και αναπαύσεως εν Χριστώ, ο οποίος εκχύνει το έλεός Του και την συγχώρηση σε όλους όσοι επικαλούνται το όνομά Του.
Το κομποσκοίνι αυτό είναι πλεγμένο από μαλλί, έχει δηλαδή ληφθεί από πρόβατο, γεγονός που μας θυμίζει ότι είμαστε πρόβατα του Καλού Ποιμένος, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θυμίζει ακόμη τον «Αμνόν του Θεού, τον αίροντα τας αμαρτίας τον Κόσμου»[1]. Παρόμοια και ο Σταυρός του κομποσκοινιού μας μιλά γι’ αυτή τη θυσία και τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της ταπεινώσεως επί της υπερηφανίας, της αυτοθυσίας επί του φωτός επί του σκότους. Και η φούντα; Αυτή να τη χρησιμοποιείς, για να σκουπίζεις τα δάκρυα από τα μά­τια σου ή, αν δεν έχεις δάκρυα, να σου θυμίζει να πενθείς, γιατί δεν έχεις πένθος. Εξ άλλου, μικρές φούντες στόλιζαν τα ιερά άμφια από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό μας θυμίζει την Ιερά Παράδοση της οποίας μετέχουμε, όταν χρησιμοποιούμε το κομποσκοίνι.
Τα κομποσκοίνια πλέκονται συμφωνά με μία παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ίσως μία από τις πιο πρώι­μες μορφές κάποιου μέσου βοηθητικού της προσευχής ήταν η συγκέντρωση μικρών λιθαριών η σπόρων και η μετακίνησή τους από ένα σημείο η δοχείο σε ένα άλλο κατά την διάρκεια του «κανόνα» της προσευχής η του «κανόνα» των μικρών η μεγάλων μετανοιών. Αναφέρεται ακόμη η ιστορία ενός μονάχου που σκέφθηκε να κάνει απλούς κόμπους σε ένα σχοινί και να το χρησιμοποιεί στον καθημερινό «κανόνα» της προσευχής του. Ο διάβολος όμως έλυνε τους κόμπους από το σχοινί και ματαίωνε τις προσπάθειες του φτωχού μονάχου. Εμφανίστηκε τότε ένας Άγγελος και δίδαξε στον μοναχό έναν ειδικό κό­μπο, όπως είναι τώρα διαμορφωμένος στα κομποσκοίνια, αποτελούμενο από αλλεπάλληλους Σταυρούς. Τους κόμπους αυτούς ο διάβολος δεν μπορούσε να τους λύσει λόγω της παρουσίας των Σταυρών.
Κομποσχοίνια υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών. Τα πε­ρισσότερα έχουν ένα Σταυρό πλεγμένο ανάμεσα στους κόμπους η στην άκρη τους, ο οποίος σημειώνει το τέλος, καθώς επίσης και ένα είδος σημαδιού μετά από κάθε δέκα, εικοσιπέντε η πενήντα κό­μπους η χάνδρες. Υπάρχουν πολλά είδη κομποσχοινιών. Μερικά είναι πλεγμένα από μαλλί ή μετάξι ή κάποιο άλλο πιο πολυτελές ή πιο απλό υλικό. Άλλα είναι κατασκευασμένα με χάνδρες ή με το αποξηραμένο λουλούδι ενός φυτού που λέγεται «δάκρυ της Παναγίας».
Το κομποσχοίνι είναι ένα από τα αντικείμενα που δίδονται σε έναν Ορθόδοξο μοναχό κατά την τελετή της κούρας του. Του δίνεται σαν το πνευμα­τικό του ξίφος με το οποίο ως στρατιώ­της του Χριστού πρέπει να πολεμήσει κατά του νοητού εχθρού μας, του δια­βόλου. Το ξίφος αυτό το χρησιμοποιεί επικαλού- μενος το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και ικετεύοντας για το έλεος Του με την προσευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χρι­στέ, Υιέ τον Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν. Η προσευχή αυτή μπορεί να λεχθεί σε συντομότερη μορφή: Κύ­ριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, ή σε εκτενέστερη: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και πά­ντων των Αγίων, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.
Με την βοήθεια του κομποσχοινιού μπορούν να γίνουν και άλλες σύντομες προσευχές, όπως η
προσευχή του τε­λώνη: ο Θεός, ίλάσθητι μοι τω αμαρτωλω[2], η προσευχή στην Θεοτόκο:
Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον Ημάς, ή άλλες σύντομες προσευχές στον φύ­λακα Άγγελο, σε μεμονωμένους Αγίους ή στους Αγίους Πάντες. Η συνηθισμένη μορφή μιας τέτοιας προσευχής είναι: Άγιε Άγγελε – ή Άγιε (δείνα) πρέ­σβευε υπέρ εμού. Μετατρέποντας τις λέξεις των συντόμων αυτών προσευχών σε «ελέησον ημάς» ή «πρέσβευε υπέρ ημών» ή συμπεριλαμβάνοντας το όνομα ή τα ονόματα ανθρώπων για τους όποιους θέλουμε να προσευχηθούμε, μπορούμε επιπλέον να χρησιμοποιούμε το κομποσχοίνι για προσευχές υπέρ των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων: Ανάπαυσον, Κύριε, τηv ψυχήν του δούλου σου.
Όταν οι μοναχοί και οι λαϊκοί κρατούν το κομποσχοίνι στα χέρια τους, αυτό αποτελεί υπενθύμιση της υποχρεώσεώς τους να προσεύχονται χωρίς διακοπή, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου Παύλου: αδιαλείπτως προσεύχεσθε[3]. Ο καθένας μπορεί να κρατά ένα κομποσχοίνι στην τσέπη ή σε κάποιο διακριτικό μέρος, όπου μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει απαρατήρητος, σε περιπτώσεις που είναι προτιμότερο να προσευχηθεί μυστικά, χωρίς να ελκύσει την προσοχή των άλλων. Το κομποσχοίνι μπορεί επίσης να τοποθετηθεί επάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού μας, στο αυτοκίνητο, μαζί μ’ ένα μικρό Σταυρό ή εικόνισμα ή σε άλλα κατάλληλα σημεία ως υπενθύμιση προσευχής και ως ένα είδος ευλογίας και μία άγια και θεία πα­ρουσία στη ζωή μας.
Τώρα ας δούμε σύντομα τον πρωταρχικό σκοπό για τον οποίο κατα­σκευάστηκε το κομποσχοίνι. Ο κύριος σκοπός του κομποσχοινιού είναι να μας βοηθά κατά την προσευχή μας προς τον Θεό και τους Αγίους Του. Εκτός από το να μας χρησιμεύει ως μία διαρκής εξωτερική υπενθύμιση και ευλογία, πως μπορεί αυτό το μικρό κομποσχοίνι να μας βοηθήσει να προσευχόμαστε; Μπορούμε βέβαια και χωρίς αυτό να προσευχηθούμε, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να μας αποσπάσει στην προσπάθειά μας να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Έχοντας αυτά υπ’ όψιν, ας δούμε μερικούς τρόπους με τους όποιους μας βοήθα το κομποσχοίνι.
Μερικές φορές η προσευχή μας είναι θερμή και μας είναι εύκολο να προσευχηθούμε. Άλλοτε όμως ο νους μας είναι τόσο σκορπισμένος ή είμαστε τόσο ταραγμένοι ή με τόσο διασπασμένη την προσοχή, που μας είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Αυτό συμβαίνει κυρίως, όταν προσπαθούμε να τηρούμε κάποιον καθημερινό κα­νόνα προσευχής. Μερικές ημέρες πάει καλά, άλλοτε όμως ίσως τις περισσό­τερες φορές οι προσπάθειές μας φαίνο­νται σχεδόν μάταιες. Αλλ’ επειδή, όπως λέγεται, είμαστε όντα της συνήθειας, είναι πολύ ωφέλιμο να καθορίσουμε μία ειδική και τακτή ώρα της ημέρας για προσευχή. Η βραδινή ώρα (όχι πολύ αργά) πριν κοιμηθούμε είναι καλή, επειδή είναι σημαντικό να τελειώνουμε την ημέρα με προσευχή. Το πρωί, ξυπνώντας, είναι επίσης καλό να ξεκινούμε την νέα ημέρα με προσευχή. Μπορεί ακόμη κανείς να βρει άλλες ώρες της ημέρας που να μπορεί να ησυχάζει και να συγκεντρώνεται.
Η προσπάθειά μας είναι να καθιερώσουμε την προσευχή ως έναν κα­νόνα στη ζωή μας, όχι ως μία εξαίρεση. Εν αυτό επιδιώκουμε να βρούμε κάποια ώρα που καθημερινά θα μπορούμε να έχουμε λίγη ησυχία, ώστε να συγκεντρωθούμε και να στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας στον Θεό. Ως μέρος αυτού του κανόνα ίσως θελήσουμε να διαβάσουμε μερικές προσευχές από κάποιο προσευχητάριο ή να προσευχηθούμε και να βρούμε ψυχική γαλήνη με άλλους τρόπους, όπως με το διάβασμα θρησκευτικών κειμένων ή με την ανασκόπησιν[4] των γεγονότων της ημέρας που πέρασε κ.ο.κ. Ο πιο αποτελεσματικός όμως τρόπος για να ωφεληθεί κανείς από τον κανόνα της προσευχής είναι να λέ­γει τακτικά σε καθορισμένο αριθμό την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με). Ο αριθμός αυτός δεν χρειάζεται να είναι μεγάλος και ίσως χρειαστούν μόνο δεκαπέντε περίπου λε­πτά. Αυτό όμως θα είναι το τμήμα της ημέρας μας που ανήκει στον Θεό, οι λίγοι κόκκοι αλάτι που θα νοστιμίσουν όλη την πνευματική μας ζωή. Πολλοί γιατροί σή­μερα συνιστούν αυτή την πρακτική χάριν της σωματικής υγείας, ιδιαίτερα για να ξεπεράσει κανείς το άγχος. Ακόμη καλύ­τερα, ας βρίσκουμε διάφορα τέτοια μικρά χρονικά διαστήματα καθ’ όλη την διάρ­κεια της ημέρας και ας τα γεμίζουμε τα­κτικά με τους πολύτιμους θησαυρούς της προσευχής, τους όποιους κανείς δεν μπο­ρεί να κλέψει και που απο ταμιεύονται για λογαριασμό μας στον Ουρανό[5].
Άν θέλεις να τηρείς κάποιο σταθερό αριθμό προσευχών ως μέρος του καθημε­ρινού κανόνος, θα βοηθηθείς πολύ από το κομποσχοίνι. Με αυτό μπορείς να προφέ­ρεις έναν καθορισμένο αριθμό προσευχών και να συγκεντρώνεσαι στα λόγια της προσευχής, καθώς την προφέρεις. Αφού συγκεντρώσεις τους λογισμούς σου, πάρε το κομποσχοίνι στο αριστερό σου χέρι και κράτησέ το ελαφρά μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη. Έπειτα κάνοντας ήσυχα τον Σταυρό σου ψιθύρισε την ευχή του Ιησού. Καθώς οι λογισμοί σου θα συγκε­ντρώνονται όλο και περισσότερο, ίσως να μη χρειάζεται να συνεχίζεις να σταυροκοπιέσαι ή να λέγεις την προσευχή δυνατά. Όταν όμως δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς, χρησιμοποίησε το σημείο του Σταυρού και το ψιθύρισμα ως μέσα που σε βοηθούν να κρατάς τον νου σου στην προσευχή.
Είναι καλό να στέκεσαι όρθιος με το κεφάλι σκυμμένο σε στάση ταπει­νή. Ορισμένοι θέλουν να υψώνουν τα χέρια τους πότε-πότε, ζητώντας έλεος. Άλλοι όμως βρίσκουν πιο βοηθητικό το να κάθονται ή να γονατίζουν με το κε­φάλι σκυμμένο, για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν. Πολλά εξαρτώνται από το ίδιο το άτομο, από την υγεία του και την ανατροφή του. Το πιο σημαντικό είναι να μένεις ακίνητος και να συγκεντρώνε­σαι στα λόγια της προσευχής, καθώς την επαναλαμβάνεις.
Φυσικά, πρέπει να αποκρούει κανείς τον πειρασμό της βιασύνης. Για τον λόγο αυτό μερικοί αντί για κομποσχοίνι χρη­σιμοποιούν ένα ρολόγι ως εξωτερικό μετρητή της διάρκειας της προσευχής τους ρυθμίζοντας ανάλογα το ξυπνητήρι, Με την χρήση του ρολογιού μπορεί κανείς να αφιερώσει καθορισμένο χρόνο στην προσευχή, χωρίς να μετρά τον ακριβή αριθμό των προσευχών.
Το κομποσχοίνι είναι επίσης ένας βο­λικός τρόπος να μετρά κανείς τις μικρές η μεγάλες «μετάνοιες» (γονυκλισίες) που κάνει στον κανόνα του. Το να κάνουμε το σημείο του Σταυρού και μετά να σκύβουμε και να ακουμπούμε το έδαφος με τα δάκτυ­λα ή να γονατίζουμε και να ακουμπούμε το μέτωπο στο έδαφος αποτελεί αρχαίο τρόπο προσευχής στον Θεό και τους Αγίους Του. Μπορεί κανείς να συνδυάσει αυτές τις μικρές η τις μεγάλες μετάνοιες με την ευχή του Ιησού η τις σύντομες προσευχές που αναφέραμε προηγουμένως. Η σωματική κίνηση της μικρής η της μεγάλης «μετάνοιας» (ελαφράς η βαθιάς, δηλαδή εδαφιαίας, γονυκλισίας) μπορεί να συντελέσει στην θέρμη της προσευχής και να δώσει εξωτερική έκφραση στην ικεσία μας καθώς ταπεινωνόμαστε μπροστά στον Θεό. Είναι ακόμη ένας τρό­πος εφαρμογής της Αποστολικής εντολής να δοξάζουμε τον Θεό και με τις ψυχές και με τα σώματα μας[6].
Αρκετοί χρησιμοποιούν το κομπο­σχοίνι όταν αποσύρονται, για να κοιμηθούν. Σταυρώνουν το κρεβάτι τους, παίρνουν το κομποσχοίνι, κάνουν το σημείο του Σταυρού, ξαπλώνουν και λένε ήσυχα την ευχή, μέχρι να αποκοιμηθούν. Το να ξυπνάς με το κομποσχοίνι ανάμεσα στα δάκτυλά σου η δίπλα στο μαξιλάρι σου σε βοήθα να ξεκινήσεις την καινούρ­για ημέρα με προσευχή. Όμως το να τε­λειώνει κανείς την προηγούμενη ημέρα με ήσυχη προσευχή είναι ένας ακόμη κα­λύτερος τρόπος προετοιμασίας για ένα προσευχητικό ξεκίνημα της καινούργιας ημέρας για να μην αναφέρουμε και την προετοιμασία για την Αιώνια ημέρα, σε περίπτωση που τη νύχτα εκείνη μας έρθει ο ύπνος του θανάτου. Άλλοι πάλι παίρνουν το κομποσχοίνι στο χέρι τους σε στιγμές απραξίας, όπως όταν πηγαί­νουν στην εργασία τους η ταξιδεύουν. Σε οποία στιγμή της ημέρας το θυμηθείς, πάρε στο χέρι σου ένα μικρό κομποσχοίνι. Ο συνδυασμός της κινήσεως αυτής με την προσευχή που κάνεις άλλες ώρες θα σε βοηθήσει να συγκεντρωθείς και να προσευχηθείς μερικές φορές στην διάρ­κεια της ημέρας, όπου κι αν είσαι και ό,τι κι αν κάνεις. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα στην εκπλήρωση της εντολής του αδιαλείπτως προσεύχεσθε.
Ο άγιος Επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ αναφέρει ότι και οι μακρές ακολουθίες της Εκκλησίας είναι μία καλή ευκαιρία να προσεύχεσαι με το κομποσχοίνι. Συχνά είναι δύσκολη η συγκέντρωση στα λόγια που διαβάζο­νται η ψάλλονται στον Ιερό Ναό και πιο εύκολα κανείς συγκεντρώνεται ήσυχα στις δικές του προσευχές, είτε αυτές είναι αυτοσχέδιες, σχετικές με κά­ποια ειδική ανάγκη, είτε προσευχές και ύμνοι που γνωρίζει απ’ έξω, είτε σύντομες προσευχές ειδικά η ευχή του Ιησού επαναλαμβανόμενες με την βοήθεια του κομποσχοινιού. Στην πράξη με τον τρόπο αυτό μπορεί κάνεις να συγκεντρώνεται καλύτερα στην ίδια την Ιερά Ακολουθία, όπως λέγει και ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Φυσικά, όταν προσευχόμαστε στις Ιερές Ακολουθίες, η προσευχή μας ενώνεται με την προσευχή όλης της Εκκλησίας.
Ο νους μας είναι διαρκώς απασχολημένος με διάφορες σκέψεις. Δεν προλα­βαίνουμε να αρχίσουμε την προσευχή και αμέσως συλλαμβάνουμε τον νου μας να σκέφτεται κάτι άλλο. Και σ’ αυτήν την περίπτωση η παρουσία του κομποσχοινιού στα δάκτυλά μας μπορεί να μας βοηθήσει να κρατήσουμε τον νου μας και να επιστρέψουμε στην εργασία της προσευχής πιο γρήγορα. Επίσης, όταν συναντούμε μία χάνδρα σημάδι ή τον Σταυρό του κομποσχοινιού, καθώς μετακινούμε τους κόμπους του με τα δά­κτυλα μας, καταλαβαίνουμε αν ο νους μας δεν πρόσεχε στις προσευχές που σκοπεύαμε να κάνουμε. Έτσι, μπορούμε να προσφέρουμε εκ νέου τις προσευχές μας, χωρίς να εμπλακούμε σε σκέψεις σχετικά με το πόσο εύκολα αποσπώμεθα από την προσευχή μας στον Θεό.
Εδώ κάναμε μία αναφορά στην μεγά­λη επιστήμη της προσευχής, αυτήν που οι Άγιοι Πατέρες ονόμασαν τέχνη τεχνών. Υπάρχει εκτεταμένη και πλούσια γραμ­ματεία από τους μεγάλους ανθρώπους της προσευχής όλων των εποχών, που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας καθο­δηγήσει στην εκμάθηση, με την βοήθεια του Θεού, αυτής της πιο μεγάλης και της πιο ωφέλιμης απ’ όλες τις επιστήμες. Η τακτική ανάγνωση της Άγιας Γραφής, των Βίων των Αγίων και άλλων ευσεβών και πνευματικών κειμένων μπορεί να βοηθήσει σημαντικά. Βιβλία όπως ή «Φιλοκαλία» περιέχουν σπουδαίες και εμπνευσμέ­νες συμβουλές και οδηγίες, για να μάθει κανείς να προσεύχεται ως Χριστιανός, γιατί η προσευχή είναι ένα ουσιώδες στοιχείο του να είναι κανείς Χριστιανός. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται η χάρις του Θεού εν τη Εκκλησία, ιδιαίτερα μέσω της Ιεράς Εξομολογήσεως και της Μετάλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.
Αυτές είναι μερικές εισαγωγικές μόνο σκέψεις για το πως να χρησιμοποιούμε επωφελώς το κομποσχοίνι. Όμως το πιο σημαντικό είναι να αρχίσει κάνεις να προσεύχεται. Το κομποσχοίνι δεν προσεύ­χεται από μόνο του, αν και μερικά είναι τόσο ωραία, που μπορεί να δώσουν αυτή την εντύπωση. Είναι βέβαια ένα σημαντι­κό παραδοσιακό βοήθημα για την προσευχή μας και ειδικά για έναν καθημερινό κανόνα προσευχής. Το βασικό όμως είναι να συγκεντρωνόμαστε στα λόγια της προσευχής και να προσφέρουμε προσευ­χές από την καρδιά μας στον Ιησού Χρι­στό, τον Κύριο και Θεό μας. Άν αυτό το μικρό κομποσχοίνι σε βοήθα να πεις μία προσευχή η σου θυμίζει να προσεύχεσαι ή σε βοήθα με κάποιο τρό­πο να γίνεις πιο προσευχητικός, τότε έχει εκπληρώσει τον σκοπό του. Σε έχει δέσει πιο κοντά και πιο στενά με τον Χριστό, τον Θεό μας, και σε έχει φέρει πιο κοντά στην Βασιλεία του Θεού, διότι η Βασι­λεία του Θεού εντός υμών εστίν7.

Πηγή: ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ, Σκέψεις ενός Αγιορείτου Μοναχού, «Αγιορείτικη Μαρτυρία» της Ι. Μονής Ξηροποτάμου Αγίου Όρους, τ. 12-13,
[1] πρβλ.Ίωάν. α

Άγιον Όρος : Το Μεγάλο Θαύμα της Αγίας Ζώνης στον μακάριο Άγιο Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη

Επιστρέφοντας στο Άγιον Όρος αφού πρώτα παρέλαβε τις αποσκευές του από την Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, σκέφθηκε να κατευθυνθή στην αρχαία μονή του Βατοπεδίου.

Επιστρέφοντας στο Άγιον Όρος αφού πρώτα παρέλαβε τις αποσκευές του από την Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, σκέφθηκε να κατευθυνθή στην αρχαία μονή του Βατοπεδίου.
Δεν πρόλαβε καλά-καλά να φθάση και έπαθε οξεία προσβολή της νεφρίτιδος. Ο «σκόλοψ τη σαρκί» τον εκέντησε αυτή την φορά πολύ οδυνηρά και τον καθήλωσε για εβδομάδες στο κρεββάτι.
Οι Προϊστάμενοι της μονής τον ενοσήλευσαν με περισσή αγάπη. Περισσότερη όμως στοργή του έδειξε ο μεγάλος γιατρός του Όρους, η Θεοτόκος.
Στο Βατοπέδι τιμάται ιδιαίτερα η Παναγία. Το Καθολικό του είναι επ΄ ονόματι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, οι δε θαυματουργές εικόνες της (Βηματάρισσα, Εσφαγμένη, Ελεοβρύτις, Αντιφωνήτρια, Παραμυθία…) φορτωμένες με θαυμαστές ευλαβικές διηγήσεις. Εκεί φυλάσσεται και η θαυματουργός Αγία Ζώνη της Θεοτόκου, που υπήρχε άλλοτε στην Κωνσταντινούπολη «εν τω σεβασμίω Αυτής οίκω, τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις», στις Βλαχέρνες.
Ο π. Δανιήλ έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Κυρία Θεοτόκο. Την ίδια ευλάβεια και την ίδια εμπιστοσύνη και την ίδια τιμή, πού έχουν απέναντι της όλοι οι άγιοι. Την ίκέτευσε, λοιπόν, να τον επισκεφθή στην οδύνη του. Την ικέτευσε με δάκρυα και θέρμη και ήταν βέβαιος για την απάντηση. Ήξερε τις υποσχέσεις της. Ήταν δυνατόν να μην τις εκπλήρωση; Και πράγματι. Την ημέρα που το μοναστήρι γιόρταζε την εορτή της Αγίας Ζώνης (31 Αυγούστου), ο ασθενής γιατρεύθηκε ξαφνικά και η θεραπεία του ήταν οριστική! Ποτέ πια δεν τον ενώχλησε η φοβερή αυτή αρρώστεια, που τον ταλαιπώρησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Πως να ευχαρίστηση την Πανάμωμη Μητέρα των μοναχών, πως να την υμνήση;
«Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών».
Τέτοιοι ύμνοι δοξολογίας και δεήσεως θα γέμιζαν την ψυχή του, θα ξεχείλιζαν από το στόμα του.
Μετά την θεραπεία του σχεδίαζε να φύγη άπό τό Βατοπέδι. Ήταν ιδιόρρυθμο μοναστήρι και η παραμονή του σ΄ένα τέτοιο κλίμα τον εκούραζε πολύ. Όχι. Ο γερο – Δανιήλ δεν αγαπούσε τις ιδιορρυθμίες, πού είναι ξένες και άγνωστες στην αληθινή μοναχική ζωή. Μέσα στο πνεύμα του σωστού μοναχισμού είναι το Κοινόβιο, στο οποίο, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος, «δεν υπάρχει το δικό μου και το δικό σου, το θέλημἀ μου και το θέλημά σου».
Ήθελε, λοιπόν, να φύγη, μα οι πατέρες στο Βατοπέδι τον λάτρευαν. Πού να ξαναβρούν τέτοιον άνθρωπο, τέτοιον καλλιεργημένο μοναχό; Δεν τον άφηναν με κανένα τρόπο.
Αναγκάσθηκε τότε να πάη στον ονομαστό Πνευματικό παπα-Νήφωνα, πού άσκήτευε στην Βατοπεδινή Σκήτη και να ζητήοη την συμβουλή του. Κι έτσι έμεινε στο μοναστήρι για την υπακοή, όσο κι΄ αν αυτό του φαινόταν σκληρό, όσο κι΄ αν επιθυμούσε άλλη τακτοποίησι… Η παραμονή του εκεί ήταν μία πράξις θυσίας και δεν μπορούσε παρά να την ευλόγηση ο Κύριος.
Οι Επίτροποι της μονής του ανέθεσαν το αρχονταρίκι. Πολύ συνετά, γιατί οι επισκέπτες θα είχαν πολλά να ωφεληθούν από ένα τέτοιον αρχοντάρη. Το πολυσύχναστο αρχονταρίκι του Βατοπεδίου γνώρισε τότε ιστορικές ημέρες. Εκτός από την καθαριότητα και την τάξι, η ανάγνωσις στην Τράπεζα, η κοινή προσευχή, οι πνευματικές συζητήσεις έδωσαν έναν άλλο τόνο. Σιγά-σιγά ο ξενώνας του ιδιορρύθμου μοναστηριού πήρε χρώμα Κοινοβίου. Και ο γερο-Δανιήλ, με την γλυκειά και συγχρόνως σοβαρή μορφή του, εκπροσωπούσε άριστα τον αγιορείτικο μοναχισμό στα μάτια των ξένων. Πολλοί προσκυνητές τον θεωρούσαν μάλιστα ηγούμενο!
Τον τελευταίο καιρό της παραμονής στο Βατοπέδι ταξίδεψε μέχρι την πατρίδα του την Σμύρνη για κάποια ειδική αποστολή της μονής. Χρειάσθηκε να μείνη εκεί εννέα μήνες. Οι συμπατριώτες του καμάρωναν γιατί έβγαλαν ένα τέτοιο πνευματικό ανάστημα. Και πόσες ψυχές δεν βρήκαν κοντά του κατανόησι, φως, προσανατολισμό… Ο Μητροπολίτης Μελέτιος είχε βέβαια ακούσει από μακρυά πολλά για τον γερο-Δανιήλ. Τώρα όμως πού η προσωπική γνωριμία του βεβαίωσε «του λόγου το ασφαλές», ήταν ενθουσιασμένος και του πρότεινε να τον κρατήση κοντά του, να τον κάνη βοηθό Επίσκοπο. Εκείνος ευχαρίστησε, αλλά δεν δέχθηκε την πρότασι.
— Δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο για Ιερωσύνη, Σεβασμιώτατε, του είπε. Ούτε πάλι μπορώ ν΄ αποχωρισθώ το περιβόλι της Παναγίας. Έχω δώσει υποσχέσεις…
Αλλά κι΄ αν δεχόταν να μείνη στον κόσμο τί θα κέρδιζε αλήθεια; Φήμη, τιμές, αξιώματα; Είναι τόσο ψεύτικα όλ΄ αυτά, τόσο φευγαλέα και τόσο επικίνδυνα όταν δεν ύπάρχη το υπόβαθρο του θείου θελήματος. Αλλ΄ αν γινόταν Επίσκοπος, δεν θα εργαζόταν για τον Χριστό; Ασφαλώς. Δεν είχε όμως τέτοια πληροφορία, δεν είχε φανερή επέμβασι του Θεού για να τον πείση ότι πρέπει να επωμισθή τέτοιο αξίωμα. Το θέλημα του Κυρίου πίστευε ότι ήταν να ζήση στην αφάνεια και την ταπείνωσι ενός απλού καλόγερου. «Έκαστος εφ΄ ω ετάχθη». «Την αγαθήν μερίδα εξελέξατο» και απέφευγε τις πολλές μέριμνες, πού όταν απορροφήσουν τον εργάτη, τον κάνουν να αμελήση την ψυχή του – πράγμα θλιβερό και για τον εαυτό του και για τους άλλους. Ο γερο-Δανιήλ διψούσε, διψούσε φλογερά για ένα μόνο μεγαλείο. Γι΄ αυτό προτίμησε το σκαμνάκι του στα Κατουνάκια και όχι θρόνους, την τελευταία θέσι του μοναχού και όχι πρωτοκαθεδρίες. Διψούσε για το μεγαλείο, πού το προσδιώρισε έτσι ο Κύριος: «Όστις θέλει εν υμίν μείζων είναι έστω πάντων διάκονος».
Μετά από πολλά χρόνια, δεδομένης αφορμής, έγραφε ο γερο-Δανιήλ σ΄ ένα έμπιστο πνευματικό του τέκνο: «…Δια να σέβωμαι τους πάντας και να εκκόπτω το οικείον θέλημα και φρόνημα, ουδέποτε με αφήκεν η Κυρία Θεοτόκος να αγαπήσω τας του κόσμου διατριβάς, και να αγαπώ τας ματαίας δόξας και φαντασίας, καίτοι μοι παρουσιάσθησαν αφορμαί Ιερωσύνης και Ηγουμενικαί προτιμήσεις, και δι΄ αυτό εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω, όπου ήδη το 45ον έτος έχω, μη θέλων να ίδω τας του κόσμου διατριβάς» (22-9-1926. Προς Νικόλαον Ρέγκον).
Πηγές: †Αρχιμ. Χερουβείμ, «Δανιήλ ο Κατουνακιώτης» Κεφάλαιο: «Στο Βατοπέδι», σελ.:24-27, Σειρά «Σύγχρονες Αγιορείτικες Μορφές», Τ. 4 Εκδόσεις Ιερἀς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, Ἐκδοσις β΄, 1979 & «Θαύματα της Αγίας Ζώνης», σελ.:35-36, έκδοσις β΄ επαυξημένη Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2008
orthodoxia.online

Δημ. Νατσιός, Ως πότε θα μαγαρίζουν τα σπίτια μας τουρκοσειρές;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

… Αλλά τώρα που καταντήσαμε «ανεμοδούρες, μηχανές διαφταρμένες», ως θα έλεγε ο τίμιος Μακρυγιάννης, έχουμε την Τουρκιά στα σπίτια μας, στις σάλες μας…

Διαβάζουμε και ενώνουμε τη φωνή ανησυχίας μας με τη φωνή του δασκάλου. Πριν το εξαιρετικό άρθρο του κ. Δημητρίου Νατσιού παραθέτουμε συγκεκριμένα στοιχεία που αποδεικνύουν το μέγεθος της ομηρίας των Ελλήνων τηλεθεατών. Διαβάστε και αγανακτήστε με τους εαυτούς μας που επιτρέψαμε να συμβεί αυτό το χάλι. Όπως πολύ εύστοχα έγραψε μία σχολιάστρια φταίμε εμείς τα… ζ@α, που τα βλέπουμε…:

Όλες οι Τουρκικές Σειρές που προβλήθηκαν στην Ελληνική Τηλεόραση (2005-2019)

πηγή ενημέρωσης
ALPHA TV
· 2005 – Στη Καρδιά της Πόλης (Bir İstanbul Masalı) Ολοκληρώθηκε.
· 2005 – Στα βάθη της Ανατολής (Asmali Konak) Διακόπηκε.
· 2011 – Μενεξέ (Μenekse ile Halil) Ολοκληρώθηκε.
· 2011 – Το αγιάζι του έρωτα (Aci hayat) Ολοκληρώθηκε.
· 2012 – Ρώτα την αγάπη (Yer gok ask) Διακόπηκε.
· 2012 – Λάλε, έρωτας στην Κωνσταντινούπολη (Lale Devri) Διακόπηκε.
· 2019 – Mην αφήνεις το χέρι μου (Elimi birakma) ΠΡΕΜΙΕΡΑ στις 30 Ιουνίου!!
ANT1
· 2010 – Χίλιες και μια νύχτες (Binbir gece) Ολοκληρώθηκε.
· 2010 – Ασημένια φεγγάρια (Gumus) Ολοκληρώθηκε.
· 2010 – Κισμέτ (Dudaktan calbe) Ολοκληρώθηκε.
· 2011 – Εζέλ (Εzel) Ολοκληρώθηκε.
· 2011 – Πειρασμός (Αsk-i-memnu) Ολοκληρώθηκε.
· 2012 – Στάρφις (Starfish) Διακόπηκε.
· 2012 – Ασί (Αsi) Ολοκληρώθηκε.
· 2012 – Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής (Muhtesem yuzyil) Διακόπηκε.
· 2012 – Ανταναλί (Adanali) Διακόπηκε.
· 2013 – Σον (Son) Ολοκληρώθηκε.
· 2013 – Καρανταγί (Karadayi) Διακόπηκε.
· 2014 – Θυμήσου αγάπη μου (Hatirla sevgili) Διακόπηκε.
· 2014 – Iφφέτ (Iffet) Διακόπηκε.
· 2017 – Μοιραία έλξη (Cesur ve Güzel) Διακόπηκε.
· 2018 – Aννέ (Anne) Oλοκληρώθηκε.
· 2018 – Mικρά εγκλήματα (Ufak Tefek Cinayetler) Διακόπηκε.
· 2018 – Φαζιλέτ (Fazilet hanim ve kizlari) Διακόπηκε.
· 2019 – Μια ζωή (Kadin) Συνεχίζεται….
EPSILON TV
·2015 – Αιώνια αγάπη (Kurt Seyit & Sura) Διακόπηκε.
MEGA CHANNEL
· 2005 – Tα σύνορα της αγάπης (Yabanci damat) Ολοκληρώθηκε.
· 2011 – Έρωτας & τιμωρία (Αsk ve ceza) Ολοκληρώθηκε.
· 2012 – Mοιραίος έρωτας (Unutulmaz) Ολοκληρώθηκε.
· 2012 – Το κορίτσι που αγάπησα (Bir cocuk sevdim) Oλοκληρώθηκε.
· 2012 – Σιλά (Sila) Ολοκληρώθηκε.
· 2013 – Φατμαγκιούλ (Fatmagul’un sucu ne?) Oλοκληρώθηκε.
· 2013 – Θανάσιμη ομορφιά (Εve dusen yildirim) Ολοκληρώθηκε.
· 2013 – Ένα αστέρι γεννιέται (Gonulcelen) Διακόπηκε.
· 2013 – Κρυμμένες αλήθειες (Κizim nerede) Διακόπηκε
· 2014 – Εκδίκηση (Intikam) Διακόπηκε.
· 2014 – Διαμάντια & έρωτας (Kara para ask) Διακόπηκε.
· 2015 – Στα δίχτυα του πεπρωμένου (Kaderimin yazıldığı gün) Διακόπηκε.
· 2015 – Ραγισμένες καρδιές (Paramparça) Διακόπηκε.
· 2016 – Kαρά σεβντά (Κara sevda) Διακόπηκε.
·2017 – Ζωές παράλληλες (Kirgin cicekler) Διακόπηκε.
·2017 – Νύφη από την Κωνσταντινούπολη (Istanbullu gelin) Διακόπηκε.
·2018 – Μεριέμ (Meryem) Διακόπηκε.
STAR CHANNEL
· 2013 – Προδοσία (Οyle bir gecer zaman ki) Oλοκληρώθηκε.
· 2014 – Γυναίκες σε απόγνωση (Umutsuz ev kadinlari) Διακόπηκε.
· 2014 – Kιουζέϊ – Γκιουνέϊ (Kuzey – Guney) Διακόπηκε.
· 2014 – Μαύρο τριαντάφυλλο (Karagul) Oλοκληρώθηκε.
· 2016 – Μπαχάρ (O hayat benim) Ολοκληρώθηκε.
· 2016 – Συμβόλαιο αγάπης (Κiralik ask) Διακόπηκε.
· 2018 – Ελίφ (Elif) Συνεχίζεται.
ΣΚΑΙ
· 2018 – Kαρά σεβντά (Kara Seva) 2ος κύκλος Oλοκληρώθηκε.
· 2019 – Mαύρη θάλασσα (Sen anlat Karadeniz) Διακόπηκε.
· 2019 – H κόρη μου (Κizim) Συνεχίζεται.
· 2019 – Φτερωτός θεός (Erkenci Kuş) Συνεχίζεται.
Τελευταία Ενημέρωση: 25/07/2019

---

Ως πότε θα μαγαρίζουν τα σπίτια μας τουρκοσειρές;

του Δημητρίου Νατσιού
δάσκαλος-θεολόγος, Κιλκίς

«Δεν του πάει Τούρκος τούτου του τόπου, ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε», έλεγε ο ποιητής Κώστας Μόντης, βλέποντας, με νοτισμένα μάτια, την πανωραία Αμμόχωστο, τον γενέθλιο τόπο του. Γιατί; διότι «από εκεί πέρασε ένας άλλος λαός που γέμισε πληγές το χώμα. Βρήκε εκκλησιές και τις χάλασε. Βρήκε λιακωτά και τα κούρσεψε. Βρήκε τα βήματα ενός πολιτισμού και θέλει να τα παραγράψει. Και χαλά. Γιατί δεν μπορεί να κτίσει. Και ιεροσυλεί. Γιατί δεν μπορεί να σεβαστεί. Και καταστρέφει. Γιατί δεν μπορεί να δημιουργήσει». («Απ’ εδώ πέρασαν εκείνοι», Άνθος Λυκαύγης. Κυπριακό Ανθολόγιο Ε-Στ’, Λευκωσία 1994, σελ. 195).
Έτσι μιλούν και γράφουν όσοι αγαπούν την πατρίδα και δεν ξεχνούν (άλλο πράγμα αν συγχωρούν) τις αδικίες, τις λεηλασίες, τις σφαγές στις οποίες μας καταδίκασε η συμβίωση με το εξ ανατολών θηρίο. Αλλά τώρα που καταντήσαμε «ανεμοδούρες, μηχανές διαφταρμένες», ως θα έλεγε ο τίμιος Μακρυγιάννης, έχουμε την Τουρκιά στα σπίτια μας, στις σάλες μας. Καθημερινοί μουσαφιραίοι, φίλοι καρδιακοί, οι γλυκανάλατες, σαχλές τουρκοσαπουνόπερες. Οι Γενοκτόνοι του λαού μας, οι εγκληματίες, οι δολοφόνοι του Ισαάκ, του Σολωμού, του Ηλιάκη, των τριών ηρώων των Υμίων, οι χειροκροτητές του αιμοσταγή Ερντογάν, δόξη και τιμή, μπήκαν στα σπίτια μας. Χάθηκε η αγάπη στην πατρίδα. Φτώχυνε το κράτος, το καταλήστευσαν οι κοπροπολιτικάντηδες, αλλά η αηδία, η απόρριψη επεκτείνεται. Δεν περιορίζεται στους Γραικύλους της σήμερον, αλλά «επιπολαίως» απλώνεται στο χθες, σ’ αυτούς που ες αεί τους χρωστάμε στους νεκρούς. («Ελλάδα είσαι γεννημένη από τους πεθαμένους», κανοναρχεί ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης). Οι ανίκανοι της σήμερον, δεν είναι η πατρίδα. Αυτοί είναι το όνειδός της. «Στώμεν καλώς». Η πατρίδα πέφτει, αλλά ποτέ δεν ξεπέφτει, δεν χάνεται στα τάρταρα της οικονομικής φρίκης, μονάχα ξαποσταίνει. Διασώζει ο Γιάννης Βλαχογιάννης στα «Διηγήματά» του ένα φωτεινό συμβάν στο οποίο πρωταγωνιστεί εκείνος ο «μεταξένιος» άνθρωπος, ο ήρωας Κωνσταντής Κανάρης.
Μετά την αποτυχία να πυρπολήσει στην Αλεξάνδρεια τον αιγυπτιακό στόλο (Ωραία η ιστορία. Τούρκοι, Μπραϊμηδες της Λιβύης, Ερντογάνηδες και λοιπά Μεμέτια, τα ταγκαλάκια, ξανασμίγουν σήμερα, για να πνίξουν τον Ελληνισμό. Μόνο που τώρα λείπουν οι Κολοκοτρωναίοι, που, κατά τον Ελύτη, ήταν ικανοί να αποβάλουν την «τόσων αιώνων δουλεία, με σκέτο σαπουνόνερο»), επιστρέφει, λοιπόν, με τους ναύτες του, όλοι τους σε κακή κατάσταση, δίχως ψωμί και νερό. Εμφανίζεται τότε, ένα αυστριακό εμπορικό πλοίο. Σαλτάρουν οι Έλληνες στο καράβι, πιάνει ο Κανάρης τον πλοίαρχο. «Τι θέλετε;» ρωτάει έντρομος ο καπετάνιος. «Ψωμί, νερό και ό,τι άλλο έχει το καράβι, γιατί πεθαίνουμε από την πείνα», απαντάει ο Κανάρης. Ο αυστριακός προστάζει και κατεβαίνουν οι ζαϊρέδες στην βάρκα του μπουρλοτιέρη. Του λέει ο Κανάρης: «Δεν έχω χρήματα να σε πληρώσω τώρα. Γράψε σ’ ένα χαρτί πόσο αξίζουν και φέρε το να το υπογράψω». «Δεν κάνουν τίποτα» αποκρίνεται ο ξένος.
«Φέρε το χαρτί και γράψε δύο χιλιάδες γρόσια», είπε  τσατισμένος ο Κανάρης. Και αφού υπόγραψε: «Αλλά εσείς δεν έχετε έθνος», απαντά ο καντιποτένιος, το κοπέλι της “Ιεράς Συμμαχίας”. Καπνίζουν τα μάτια του, αστράφτει και βροντά ο Κανάρης. «Αν δεν έχουμε έθνος, θα κάνουμε». (Τον βρήκε και τον πλήρωσε όταν γίναμε κράτος και ο ίδιος υπουργός και πρωθυπουργός). Έθνος υπήρχε, η έννοια της πατρίδος, ως μνήμη ζωήρρυτος και αειθαλής ζούσε – «εμάς ο αυτοκράτοράς μας, ο Παλαιολόγος, εσκοτώθη εις τα τείχη για να την παραδώσει την Πόλη» έλεγε ο Κολοκοτρώνης στον καπετάν Άμιλτον – κράτος δεν υπήρχε. Και όταν έγινε, έγινε, αφού «έφαγαν» τον μεγάλο Κυβερνήτη, το ψευτορωμαϊκο, αυτό που σήμερα μας υποτάσσει στην ακάθαρτη φράγκικη καλύπτραν. («Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμε εις ανθρώπους κακορίζικους όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης», λέει ο στρατηγός). Εκείνοι οι άνθρωποι, οι ηρωϊκοί ραγιάδες, που τους «τηγάνιζε» καθημερινά ο αντίχριστος Τούρκος, είχαν την πατρίδα φυλαχτό σαν το Τίμιο Ξύλο. Έμεινε ο Μακρυγιάννης από χρήματα κάποτε. Του λέει «ο φίλος του» (έτσι τον ονομάζει) Γρόπιος, πρόξενος της Αούστριας. «Είναι ένας Άγγλος, ο Γκόρδον, βάνει τα μέσα του πολέμου, όσα χρήματα χρειαστούν. Του παραχωρείς την θέση σου;». Στοχεύει στη ρίζα, ο Γρόπιος, στην έμφυτη φιλοπρωτία και φιλαρχία του Έλληνα της εποχής, και, πολύ περισσότερο, στους αδούλωτους, απροσκύνητους, λεύτερους καπεταναίους του ’21.
Ο Μακρυγιάννης όμως, σαν τον δίκαιο Αριστείδη λίγο πριν από την ναυμαχία της Σαλαμίνας, λέει τούτα τα αθάνατα λόγια, που τα βρίσκω απ’ τα ομορφότερα και συγκινητικότερα, που ακούστηκαν από Ρωμηούς, του Γένους οι επιφανείς. «Σύρε πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλη τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (=δέχομαι), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνει να πίνω εγώ το κάτρο• το κάνω αυτό και του το δίνω ενγράφως». «Διά την αγάπη της πατρίδος» πίνει και το «κάτουρον» του Φράγκου ο στρατηγός, διά την αγάπη της πατρίδος άφησε ο Παύλος Μελάς την σύγχρονη Βαβυλώνα της ηδονοθηρίας, της πλουτοκρατίας και της ασωτίας και ανέβηκε «εις Μακεδονίαν» για να βρει γαλήνη αβασίλευτη, γιατί «εκείνο που μετρά είναι πως όταν οι άνθρωποι αυτοί λεν Ελλάδα εννοούν τάφο. Λόγος εθνικός γι’ αυτούς είναι να μιλάς μέσα από το μνήμα». Απ’ τα μνήματα, απ’ τα λευκασμένα κόκκαλα, εξ άλλου, βγαίνει η λευτεριά. Είναι η πατρίδα, θυσία και «έντιμος πενία» (Λέει ο Παπαδιαμάντης. Πενία, όχι φτώχεια. Πενία σημαίνει εγκράτεια και ολιγοδεϊα, βίος ορθόδοξος). Και… «φίλει την πατρίδα καν άδικος η» (Πλάτων) την αγαπάς και αν είναι άδικη, δηλαδή, αν έγινε και πάλι «Ψωροκώσταινα».
Την μάνα μας την αγαπάμε, την σεβόμαστε και της κλείνουμε τα μάτια, δεν την φτύνουμε, όταν χάσει την δύναμή της. Αυτή είναι η πατρίδα. Χαμένα κορμιά και λακέδες που άρπαξαν το βιός και ποδοπάτησαν την υπόληψή της, το ψευτοκράτος ας χαθεί, μαζί και οι μετριότητες που την απομυζούν. Αλλά και όσοι την επιβουλεύονται, οι προαιώνιοι βρικόλακες, η Τουρκιά, μακριά, μακριά από τα σπίτια μας. Να μην ακούν τα παιδιά μας, οι μαθητές μας τα βαρβαρόηχα λόγια. Κάποτε στην ίδια γλώσσα ακούγονταν διαταγές ξεκληρίσματος. Μην ξεχνάμε…. Αν χάσουμε τη μνήμη μας, θα χαθούμε.
«Η Έλενα, συμμαθήτριά μου χρόνια, έγραφε πάντα στο επάγγελμα πατρός μία λέξη που ποτέ δεν καταλάβαινα. Αγνοούμενος» έγραφε ένα Ελληνάκι της Κύπρου λίγο μετά την «ειρηνική» απόβαση του Αττίλα, ως θα έλεγε και ο κάθε τουρκοτζουτζές. Πώς να το κάνουμε; Δεν του πάει Τούρκος τούτος ο τόπος… Και τι θα ‘λεγε ο ποιητής, αν άκουγε κουβέντες αγαρηνές, λόγια μαγαρισμένα στα σπίτια τα (ψευτο)ρωμαίικα;
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

Δημ. Νατσιός, Σταυρός και ντουφέκι. Αυτά τα δύο είναι η Ελλάδα

27/01/2020

του Δημητρίου Νατσιού
δάσκαλος-θεολόγος, Κιλκίς

… Οι σπουδαίοι, οι γενναίοι, οι υψηλόφρονες, δείχνουν την λεβεντιά τους ενώπιον του θανάτου, όταν τον αντικρίζουν…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com το ακόλουθο άρθρο του κ. Δημητρίου Νατσιού.

---

Σταυρός και ντουφέκι. Αυτά τα δύο είναι η Ελλάδα

Τον  Οκτώβριο του 1964, ο Ηλίας Βενέζης, ο σπουδαίος λογοτέχνης μας και ακαδημαϊκός, εκφώνησε λόγο στην Ακαδημία Αθηνών με τίτλο «το πάθος των Φιλικών».
Στον επίλογο της ομιλίας του αναφέρθηκε στον θάνατο ή, καλύτερα, στην «οσιακή κοίμηση» του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του αθάνατου αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας.
Διαβάζω:
«Όταν οι Αυστριακοί αποφυλάκισαν τον πρίγκηπα ήταν πια αργά. Λίγες μέρες μετά την αποφυλάκισή του ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέθανε στην Βιέννη, στις 9 Ιανουαρίου του 1828. Ετοιμοθάνατο τον βρήκε ο συμπολεμιστής του του Ιερού Λόχου, ο Λασάνης. Του έφερε την εφημερίδα του τόπου, τον “Αυστριακόν Παρατηρητήν”.
– Τι νέα γράφουν; ρώτησε αργά τον Λασάνη ο πρίγκηψ.
– Ο Καποδίστριας έφθασε στην Μάλτα. Μια φρεγάδα αγγλική τον περιμένει να τον μεταφέρει στην Ελλάδα, του αποκρίθηκε.
– Ας έχει δόξαν ο Θεός, μουρμούρισε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.
Άρχισε να ψελλίζει το Πάτερ Υμών. Αλλά πριν τελειώσει την προσευχή του, είχε ξεψυχήσει». (Ακαδημία Αθηνών, Πανηγυρικοί Λόγοι Ακαδημαϊκών για την 28^η Οκτ. 1940, σελ. 399).
Τι διαβάζουμε εδώ; Το οσιακό τέλος ενός πραγματικού Έλληνα, ενός αληθινού Ορθοδόξου Χριστιανού. Το διαβάζεις και μουρμουρίζεις «την ευχή σου να έχουμε, αρχηγέ», όπως αυθόρμητα λέμε όταν αναχωρούν, για την αιωνιότητα περιώνυμοι για την αρετή και την αγιότητά τους Γέροντες, όπως πρόσφατα ο οσιακής μνήμης Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης.
Δοξάζει τον Θεό, όταν ακούει πως ο Καποδίστριας, άλλος φιλόθεος και φιλόπατρις Έλληνας, κατέρχεται να την κυβερνήσει. Συγκινείται. Η εύθραυστη καρδιά του – 7 χρόνια σάπιζε στην φυλακή, στην υγρή και φρικτή ειρκτή του κάστρου Μούνκατς της Αυστροουγγαρίας – δεν αντέχει.
Αισθάνεται το τέλος. Δεν κλαίει, δεν οδύρεται, δεν καταριέται. Όχι. Είναι αητός υψιπέτης, η γενιά του Εικοσιένα. «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία». Αγιασμένη Επανάσταση, αγιασμένοι και οι πολεμιστές της. Έκλεισε τα μάτια του, ψιθυρίζοντας το «Πάτερ ημών». Δοξολογώντας τον Θεό για τις ευεργεσίες του στην αιματοκυλισμένη Πατρίδα, παρακαλώντας το έλεός Του για την βασανισμένη ψυχή του. 
Οι σπουδαίοι, οι γενναίοι, οι υψηλόφρονες, δείχνουν την λεβεντιά τους ενώπιον του θανάτου, όταν τον αντικρίζουν. Τότε αποκαλύπτεται η μεγαλοσύνη τους, η παλληκαριά, η εμπιστοσύνη στον δικαιοκρίτη Σωτήρα του κόσμου. (Υπάρχουν και σήμερα κάποιοι «μεγαλομάρτυρες» με ανίατες, βαριές και επώδυνες ασθένειες που “φεύγουν” αλύγιστοι, όρθιοι, αγογγύστως. «Ο υπομείνας χρόνιον ασθένειαν αγογγύστως ως μάρτυς παραλειφθήσεται» λέει ο άγιος Διάδοχος Φωτικής).
Αυτήν την αγέρωχη και ηρωική στάση μπροστά στον θάνατο, διαβάζουμε στους βίους πολλών αγωνιστών του Γένους.
Στο βιβλίο «Τελευταίες ώρες, τελευταία λόγια των αγωνιστών του ΄21», του Κ. Παπαδημητρίου, διαβάζουμε για κάποιους επιφανείς της Ιστορίας μας. Ο Ρήγας Φερραίος, πριν εκπνεύσει, από τις σφαίρες των Τούρκων, είπε τα εξής: «Έτσι πεθαίνουν τα παλληκάρια. Αρκετό σπόρο έσπειρα και θα έρθει η ώρα που άλλοι θα θερίσουν». (Το διηγήθηκε Τούρκος στο Βελιγράδι, που υπήρξε δήμιος του Ρήγα, στον γλύπτη Ιω. Κόσσο που έφτιαξε τον ανδριάντα του ήρωα που κοσμεί τον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών).
Οι τρομεροί Κατσαντωναίοι, που μαρτύρησαν στα χέρια του κτηνώδους Αλή πασά, πέθαναν, έχοντας το όνομα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού στα χείλη τους. (Ήταν πνευματικοπαίδια του).
Ο Εμμανουήλ Ξάνθος, που τον ποδοπάτησαν στην Βουλή, το 1852, και τραυματίστηκε, πέθανε στο νοσοκομείο «δεόμενος του Υψίστου να δικάσει ευμενώς τα παραπτώματα αυτού».
Ο Παπαφλέσσας, στο Μανιάκι, θα πει σε όσους δειλόψυχους τον προτρέπουν να κρυφτεί στα βουνά:
– «Καθίστε εδώ να πεθάνουμε σαν αρχαίοι Έλληνες».
Και πέθανε, ο νέος Λεωνίδας, με σπασμένο το γιαταγάνι του….
Ο Καραϊσκάκης, ο φόβος και τρόμος της Τουρκιάς, «έσβησε», παρακαλώντας τους αγωνιστές «να γλιτώσουν την Αθήνα», δηλαδή την Πατρίδα.
Ο Δημ. Μακρής, ο αρματολός του Ζυγού, ο ήρωας της Εξόδου του Μεσολογγίου, έβαλε την γερόντισσα γυναίκα του, λίγο πριν «κοιμηθεί», να του τραγουδήσει το αναστάσιμο, κλέφτικο μοιρολόι:
«Να ‘μουν πουλί να πέταγα, να πήγαινα τ’ αψήλου,
ν’ αγνάντευα τη Ρούμελη, το έρμο Μεσολόγγι
πώς πολεμά με την Τουρκιά με τέσσερις πασάδες.
Πέφτουν κανόνια στη στεριά και μπόμπες του πελάγου
πέφτουν τα λιανοντούφεκα σαν άμμος, σα χαλάζι.
Και ο Μακρής τους φώναζε και ο Μακρής φωνάζει:
Παιδιά βαστάτε τ’ άρματα και τα βαριά ντουφέκια….».
Το άκουσε και βασίλεψαν τα μάτια του. Αυτός που όταν ο Όθων τον ζήτησε για υπασπιστή του, του απάντησε: «Δεν έμαθα εγώ να τσακάω τ’ μέση μ’».
Ο Κανάρης, ο μπουρλοτιέρης των Αγαρηνών, γέροντας πια, εκοιμήθη λέγοντας σε μια τελευταία συνομιλία, με ξένο ιστορικό, που τον ρώτησε, που οφείλονται τα κατορθώματα του ‘21. Απάντησε ο ήρωας απεικονίζοντας την γενιά μας, του «φάγωμεν, πίωμεν». «Τότε μεγαλουργούσαν οι καρδιές, τώρα μεγαλουργούν τα χρήματα».  Κατεβάζω από το Εικονοστάσι του Γένους και άλλους. 
Ο Παύλος Μελάς, ο αητός της Μακεδονίας μας, ψυχορραγούσε λέγοντας: «Τον σταυρό να τον δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα».
Σταυρός και ντουφέκι. Αυτά τα δύο είναι η Ελλάδα. Πίστη στον Χριστό και την Θεομάνα μας και… ντουφέκια στους αντίχριστους Κιουταχήδες, τους Ερντογάνηδες που απειλούν, όπως έκαναν οι πρόγονοί του, με αιματοχυσίες και δηώσεις. (Και ο Δράμαλης απειλούσε ώσπου γνώρισε το κολοκοτρωναίικο ντουφέκι).
Και σπεύδω στους ήρωες της Κύπρου, τα λιοντάρια της ΕΟΚΑ, τους αθλητές της αγχόνης. Αποσπώ από το “Συναξάρι” τους, το πολυτίμητο βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου «Διά χειρός ηρώων», μιαν επιστολή του Ιακώβου Πατάτσου. (Τον κρέμασαν οι τρισάθλιοι Άγγλοι, όταν ήταν βασίλισσα η εσχατόγρια Ελισσάβετ).
Διαβάζω και «προσκυνώ» τα πάθη του λαού μας. Γράμμα στην μάνα του, στις 8 Αυγούστου του 1956:
«Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από τον θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαρείς, όπως κι εγώ. Αν κλαις, θα λυπούμαι. Το όνομά σου θα γραφεί στην ιστορία, γιατί εδέχθης να θυσιασθεί το παιδί σου για την Πατρίδα. Είναι καιρός τώρα να καμαρώσεις το παιδί σου. Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι αγγέλοι. Χαίρε αγαπημένη μου μητέρα.  Μη κλαίς για να ακούσεις την αγγελική φωνή μου που ψάλλει:  Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε και συ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σ’ όλη σου την ζωήν». Αυτό δεν είναι επιστολή, είναι δοξαστικό αθλητού του Έθνους μας. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο ελεύθερος πολιορκημένος του Μαχαιρά, βροντοφώναζε «μολών λαβέ».
Τούτος ο λαός, στις μεγάλες του ώρες, είχε παλληκαρίσια ψυχή. Και σήμερα κάτω από τα μπάζα που μας έριξαν ο καντιποτένιοι, ίσως σιγοκαίει η φλόγα, το πύρωμα της καρδιάς…
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

Πολύβουη μοναξιά

14/07/2020

του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Κάνουμε όση περισσότερη φασαρία μπορούμε, χωρίς να λέμε τίποτα.…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Αναδημοσιεύουμε από το τεράστιο υλικό του παλαιού και ανενεργού πλέον, Ιστολογίου μας Κατάνυξις (https://www.katanixis.gr/), που αποτελεί ανυπολόγιστο πλούτο παρακαταθήκης και ενημέρωσης.

---

ΠΟΛΥΒΟΥΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Κοσμίδης Ν. Ελευθέριος

Είχα ρωτήσει κάποτε ένα Αγιορείτη μοναχό, τι θα ξεχώριζε πρώτο απ΄αυτά που δεν έχουμε στον κόσμο. «την ησυχία» μου είπε, «πολλή φασαρία έχετε στον κόσμο»…
Το δηλώνω ευθαρσώς και με κάθε τρόπο, πως ούτε κοινωνιολόγος είμαι, ούτε ψυχολόγος, προσπαθώ όμως να ζωγραφίσω με τις λέξεις, αυτά που βιώνουμε καθημερινά, εν προκειμένω την μοναξιά και την παρέα, την απομόνωση και την πολυκοσμία. Τούτη εδώ η κοινή μας εμπειρία, μας στοιβάζει θεατές στο ίδιο έργο. Ας μου επιτραπεί μια κάπως θεατρική προσέγγιση:
ΣΚΗΝΗ 1Η: Στην ονομαστική σας εορτή βρίσκεστε στο σπίτι σας , με λίγους καλούς φίλους και συγγενείς. Σε καμπόση ώρα συνειδητοποιείτε πως δεν έχετε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, γιατί εσείς μιλάτε συνεχώς στο κινητό και στο σταθερό, με τους απόντες, με κείνους που δεν σας επισκέφτηκαν!
ΣΚΗΝΗ 2Η: Στο δρόμο έξω βλέπετε έναν άνθρωπο, να βαδίζει έντονα και νευρικά πέρα-δώθε, να μιλάει μόνος του φωναχτά, να χειρονομεί, κινδυνεύει πολλές φορές να τον πατήσει και κανένα λεωφορείο, αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει τις παλαβομάρες. Φτάνοντας δίπλα του μπορεί να είναι κάποιος γνωστός σας, ή κάποιος τελείως άγνωστος, καταλαβαίνετε πως μιλάει με «χάντς φρι» στο κινητό! (αυτό στα ποντιακά έχει διαγνωστεί, λέγεται «πορπατοκαλάτσεμα»)..
ΣΚΗΝΗ 3Η: 4 έφηβοι, νέα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, μέσα στο σπίτι του ο καθένας, καρφωμένα μπροστά στον υπολογιστή, δεν καλοκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους. Είναι στο ιντερνέτ και κάνουν «τσατ» οι τέσσερις τους και κανονίζουν πότε θα βγούνε έξω για καφέ. Μάταια φωνάζει η μάνα πως το φαγητό είναι έτοιμο, ή το μικρότερο αδερφάκι τους, γκρινιάζει για λίγη παρέα. Όταν με το καλό συναντηθούν οι τέσσερις φίλοι στην καφετέρια, δεν αλλάζουν κουβέντα, γιατί είναι απασχολημένοι με τα κινητά τους, να επικοινωνούν με άλλους φίλους τους μέχρι τα πέρατα της γης.
ΣΚΗΝΗ 4Η: Έχετε βρεθεί σε συναυλία, ο ένας πάνω στον άλλο. Άλλοι πάλι έχετε βρεθεί στο γήπεδο, χρώμα , παλμός πανηγύρια αγκαλιές. Δεν είναι καταπληκτικό πως μετά το τέλος της συναυλίας ή του αγώνα, το στάδιο αδειάζει σε χρόνο «ντε-τε»;
ΣΚΗΝΗ 5Η: Στον κοινωνικό του περίγυρο, τον στενό του κοινωνικό περίγυρο, ο καθένας μας ανάλογα με τον χαρακτήρα του, κάπως έχει κατατάξει τους γύρω του, κάπως τους έχει χαρακτηρίσει, έχουμε έτσι συμπάθειες, αντιπάθειες, ζήλιες, θαυμασμό. Τυχαίνουνε βέβαια περιστατικά, που μας ενώνουνε σε κάποιο κοινό αγώνα, γίνεται ένα ενιαίο μέτωπο θα λέγαμε ενάντια στον κοινό «εχθρό». Τότε επειδή έχουμε ο ένας τον άλλο σύμμαχο, αισθανόμαστε δυναμωμένοι, ζωντανοί. Η συμπαράσταση του πλησίον, μας δίνει αξία! Μα όταν παρέλθει ο κοινός πειρασμός, πάλι ο καθένας στρογγυλοκάθεται στο μικρόκοσμο με τις ταμπέλες που έχει χτίσει, το προσωπικό σινικό τείχος της μοναξιάς του. Ο κοινός αγώνας μοιάζει ως μη γενόμενος, πέφτει και στραπατσαρίζεται στα ορθωμένα τείχη της βιτρίνας μας, μη έχοντας καταφέρει να οικοδομήσει κάτι στέρεο στις καρδιές των πρώην συμμάχων.
Στοιβαχτήκαμε λοιπόν στις πόλεις σαν τα ζα. Κάνουμε όση περισσότερη φασαρία μπορούμε, χωρίς να λέμε τίποτα. Καλύψαμε κάθε ανάγκη επικοινωνίας, με τηλέφωνα, με κινητά, με διαδίκτυο, ζούμε σε κόσμους φανταστικής κοινωνικής δικτύωσης, εμείς που τους δικούς μας λογισμούς δεν τους κάνουμε ζάφτι, τώρα έχουμε να παλέψουμε με τους λογισμούς όλου του κόσμου… Όλα τούτα τα καλούδια της τεχνολογίας που δήθεν αναπτύχθηκαν για την εξυπηρέτηση του πελάτη, διπλό-τριπλόκλειδώσανε την πόρτα της καρδιάς μας και κάνανε την βιτρίνα μας αλεξίσφαιρη.
Θα ήτανε Δεκέμβρης του 2009, όπου σε μια ομιλία του ο π. Νικόλαος Μανώλης (που από δική μου «μέριμνα» δε διασώθηκε ηχητικώς, οπότε σας τη μεταφέρω από χειρόγραφες σημειώσεις μου) είχε πεί:
«.. Όλο το μυστικό της εσωτερικής μας ειρήνης, είναι το να βιώνονται τα πράγματα μέσα στην οικογένεια. Η «άρση των βαρών» στην οικογένεια ξεκινάει από τη βιτρίνα μας. Πουλάμε εντυπώσεις μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και πίσω αφήνουμε συντρίμμια και θύματα: τον άνδρα ή τη γυναίκα και τα παιδιά μας…
Από τον αγώνα αυτό δε μπορείς να ξεφύγεις και να μην τον δώσεις, ότι δηλαδή δε θα αντιμετωπίσω τη σχέση μου με τα άλλα πρόσωπα. Τούτο το άθλημα είναι για πρωταθλητισμό και περνάει πάνω από το πετσί του καθενός από εμάς. Είναι απόφαση θυσίας, να σκύψεις εν επιγνώσει από σεβασμό και από αγάπη. Να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να ζητήσουμε συγχώρεση από την οικογένειά μας. Να επιστρατεύσουμε τον θετικό αιφνιδιασμό για να απολαμβάνουμε με ήρεμη την καρδιά και γαλήνη στην ψυχή..»
Έρρωσθε !

Σείσθηκε η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου και το Άγ. Όρος από τις αντιδράσεις των πιστών! ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Η επιστολή του Γέρ. Γαβριήλ προς την Ι. Κοινότητα σχετικά με την Εκκλησία της Πολωνίας 15/07/2020

Οἱ πλεῖστοι Ἁγιορεῖτες καί ἐν αὐτοῖς καί οἱ τῆς Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου, προτίμησαν τήν πλατεῖα πύλη καί εὐρύχωρη ὁδό τῆς ἀδίκου καταπιέσεως τῶν ἀδυνάτων ὑφισταμένων.

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Ἡ κατ’ ἀποκλειστικότητα δημοσίευση τῆς “Κατανύξεως” σχετικῶς μέ τόν διωγμό τοῦ γνωστοῦ ἀνά τήν Ὀρθοδοξία Γέροντος Γαβριήλ Ἁγιορείτου, τήν ὁποία ἀναδημοσίευσαν καί ἄλλα ἀδελφά στήν Ὀρθοδοξία ἀγωνιστικά ἱστολόγια, προκάλεσε σεισμό ἀντιδράσεων τῶν Ὀρθοδόξων Πιστῶν ἔναντι τοῦ ἐπαισχύντου διωγμοῦ τοῦ Γέροντος ! Διωγμοῦ, πού στοχεύει στήν ἀδρανοποίηση τοῦ Γέροντος Γαβριήλ μέσῳ τῆς ἀπελάσεως τοῦ μόνου διακονητοῦ του, δοκίμου Ἀνδρέα ! Δόξα Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὁ πιστός λαός μας ἐγείρεται καί ἀντιδρᾷ στήν ἐκκλησιαστική καί ἁγιορειτική ἀποχαύνωση, ἡ ὁποία ἐδῶ καί καιρό, ἀλλά τώρα ἀκόμη ἐμφανέστερα,ἔχει λάβει τήν ἐπιθετική μορφή ἐμμονικῆς φιμώσεως κάθε ἀντιδρώσης φωνῆς !
Οἱ δεκάδες χιλιάδες θεάσεων (views) τῆς ἀναρτήσεώς μας, τῶν ἀναδημοσιεύσεων καί τοῦ σχετικοῦ ὀπτικο-ακουστικοῦ ὐλικοῦ, καθώς καί οἱ διαμαρτυρίες τῶν Πιστῶν πού ἔκρουσαν δυνατά τούς σηπόμενους ἀπό τόν Οἰκουμενισμό ἁγιορειτικούς κόπανους, σήμαντρα καί τάλαντα, θορύβησαν τήν κυρίαρχο Ἱερά Μονή τοῦ Κουτλουμουσίου, ἡ ὁποία προέβη σέ ἔκτακτη “ἐπεξηγητική” ἀνακοίνωση.
Σύμφωνα μέ αὐτήν (α) ἡ Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου διατηρεῖ ἀνέκαθεν καί παρά τήν ἀποτείχιση τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, ἀγαπητική πρός αὐτόν διάθεση· (β) ὁ Γέροντας ἔχει ἄλλους δύο ὑποτακτικούς, οἱ ὁποῖοι θά τόν διακονοῦν μετά τήν ἐκδίωξη τοῦ διακονητοῦ Ἀνδρέα, εἰδ΄ ἄλλως προτίθεται ἡ ἰδία ἠ Μονή νά γηροκομήσει τόν Γέροντα· (γ) ὁ διακονητής Ἀνδρέας ἀπελαύνεται λόγῳ τῆς “διχαστικῆς” καί “συγχυτικῆς” δραστηριότητός του, ἡ ὁποία ἐνόχλησε τήν Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας ! Φυγομαχικῶς, ἡ Ἱερά Μονή δηλώνει ὅτι δέν θά ἐπανέλθει ἐπί τοῦ θέματος.
Βεβαίως: ὅταν κατάφωρα ἀποκρύπτεται ἤ παραποιεῖται ἡ ἀλήθεια, πῶς νά ἐπανέλθει ἐπί τοῦ θέματος ! Προσφυγή, ὅπως πάντοτε, στήν ἐσωστρέφεια, κατά τό βουδδιστικό μοναστικό τυπικό …
(α) Ἄν ἡ Ἱερά Μονή διατηρεῖ ἀγαπητική διάθεση πρός τόν Γέροντα, πῶς δέν σέβεται τήν ἐπιθυμία του νά διατηρήσει ὡς διακονητή του τόν ἐκ Πολωνίας δόκιμο Ἀνδρέα ; Ἀλήθεια, ἕνεκα τῶν πολλῶν κομποσχοινίων καί τῶν γονυκλισιῶν, δέν πρόλαβαν οἱ ὁσιολογιώτατοι Πατέρες νά δοῦν καί τό σχετικό βίντεο τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, πού φανερώνει πῶς ἐκεῖνος ἐκλαμβάνει τήν σχετική … πολλή πρός αὐτόν “ἀγάπη” ;
(β) Ὅσοι γνωρίζουμε τόν Γέροντα Γαβριήλ καί τήν βιοτή του, γνωρίζουμε πολύ καλῶς – μαζί μέ χιλιάδες ἐπισκέπτες- ὅτι οὔτε ὁ Ἱερομόναχος Νεκτάριος οὔτε ὁ Μοναχός Δοσίθεος (ἐπιφορτισμένος ἄλλωστε μέχρι πρότινος μέ τήν διακονία τοῦ προσφάτως κοιμηθέντος μακαριστοῦ Γέροντος Ἱλαρίωνος) διαμένουν μαζί μέ τόν Γέροντα Γαβριήλ. Ὅσα λέγει ὁ ἴδιος ὁ Γέρων Γαβριήλ σχετικῶς μέ τόν διακονητή του Ἀνδρέα, στό ὡς ἄνω βίντεο, δέν τά εἶδαν ἆραγε οἱ Μοναστηριακοί; Ψεύδεται, λοιπόν, ὁ Γέρων Γαβριήλ ἀναφερόμενος στήν ἀνάγκη παρουσίας τοῦ ὑποτακτικοῦ του; Βεβαίως, ἡ Ἱερά Μονή προθύμως ἴσως θά γηροκομοῦσε τόν Γέροντα Γαβριήλ, ὥστε νά τόν ἐξαναγκάσει σέ λειτουργική κοινωνία μέ ὅσους μνημονεύουν τόν ἐν Φαναρίω ἀρχηγέτη τῆς προδοσίας καί διάδοχο τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τόν Μακεδόνιο τόν πνευματομάχο μέχρι τόν Ιωάννη ΙΔ΄ Καλέκα. Ὥστε νά περιορίσει τήν συρροή πρός τόν Γ. Γαβριήλ προσκυνητῶν καί τήν ἐνημέρωσή καί στερέωσή τους στόν ἀγῶνα κατά τῆς ἐκκλησιαστικῆς προδοσίας ! Ὥστε διά τοῦ περιορισμοῦ τοῦ Γέροντος Γαβριήλ νά ἐπιταχύνει ἐν θλίψει τήν γήρανσή του. Πόσο θά χαρεῖ μέ τά φιλάνθρωπα αἰσθήματα γηροκομήσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου ὁ ἐπί τοῦ Θρόνου ΚΠόλεως καθήμενος ἐπίγειος μονάρχης τῶν ὅλων καί “εἰκών τοῦ Θεοῦ Πατρός” … Εἶναι μέν σεβαστή γιά τούς Οἰκουμενιστές, Ἁγιορεῖτες καί μή, ἡ θρησκευτική συνείδηση ἀκόμη καί τῶν Μουσουλμάνων, ἀλλά ὄχι τῶν Ὀρθοδόξων, ἰδίως ὅσων ἀποτειχίζουν ἑαυτούς ἀπό τήν αἵρεση. Εὖγε, λοιπόν, στούς ὀγδοῆτες Ἁγιορεῖτες !
(γ) Ὡς πρός τήν οὐσία τοῦ θέματος, τήν διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, ἔχει καταστῇ φανερό, ὅτι οἱ ἐκεῖ ἀναίσχυντοι προδότες τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι δέν δέχονται τούς αἱρετικούς στήν Ὀρθοδοξία οὔτε κἄν μέ χρίσμα, σπανίως μέ λίβελλο, ἀλλά συνήθως κατ’ εὐθεῖαν μέ … Ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία (!) ἐνοχλήθηκαν ἀπό ὅσα ἔγραψε ὁ Γέρων Γαβριήλ (καί κυκλοφόρησαν πολωνιστί) ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς διαβολικῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Διότι ἔτσι ἀφυπνίζονται οἱ ἐν Πολωνίᾳ πιστοί περί ἐκείνων γιά ὅσα οἱ προδότες τούς ἀποκοιμίζουν. Ὁ Γέρων Γαβριήλ, ὄχι μόνον κατέθεσε στήν Ἱερά Κοινότητα ἀκριβῆ καί ἐπικυρωμένη μετάφραση τοῦ ἐπιμάχου μέρους τοῦ βιβλίου του (ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας διέστρεψε τό νόημα τῶν γραφομένων), ἀλλά ἀνέλαβε πλήρως τήν εὐθύνη γιά ὅσα γράφονται στό βιβλίο καί ἐπεξήγησε τήν θέση του, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι θέση καί τοῦ ὀρθοδόξου, σεβαστικοῦ καί ὑπηκόου ὑποτακτικοῦ του Ἁνδρέα. Ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμοσίου, ἡ ὁποία χαίρει καί νέου δραστηρίου Ἡγουμένου, συνεχίζει ἐν ἀδικίᾳ “νά χτυπᾶ τό σαμάρι” (τόν ὑποτακτικό), ὅπως καί σύνολος ἡ Ἱερά Κοινότητα, ὥστε νά εὐαρεστήσει ἐνώπιον ὄχι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Εἶναι ἐνοχλητικοί γιά τήν συστημική “ὀρθοδοξία” ὅσοι προσήλυτοι (converts), ὅπως ὁ ἐκ Πολωνίας ἀδελφός Ἀνδρέας, διακηρύσσουν ἱεραποστολικῶς πρός τούς ὀμοεθνεῖς τους τήν εὐλογία, τήν ἀλήθεια, τή μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ! Μεγάλη ἡ πρόοδος στό Ἅγιον Ὄρος ! Οὕτε ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τόση πρόοδος.
Ἄν ἐφάρμοζαν οἱ πλεῖστοι Ἁγιορεῖτες καί ἐν αὐτοῖς καί οἱ τῆς Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου, ὅσα προβλέπει ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ πατερική διδασκαλία καί οἱ ἱεροί Κανόνες γιά τήν ἀκοινωνησία πρός τούς ἰσχυρούς αἱρετικούς προϊσταμένους, ὡς ὁ κ. Βαρθολομαῖος, τά πράγματα θά ἦσαν καλύτερα ἐκκλησιαστικῶς καί ἐθνικῶς. Προτίμησαν τήν πλατεῖα πύλη καί εὐρύχωρη ὁδό τῆς ἀδίκου καταπιέσεως τῶν ἀδυνάτων ὑφισταμένων. Σπουδαία καί ἀξία θαυμασμοῦ ἡ τοιαύτη ἀρετή …
Δημοσιεύουμε, λοιπόν, πρός γνώση τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐντροπή τῶν τυχόν ψευδομένων, (1) τήν ἐπιστολή (9/22 Μαΐου 2020) τοῦ Γέροντος Γαβριήλ πρός τήν Ἱερά Κοινότητα σχετικῶς μέ τήν κροκοδείλια διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, ἀλλά καί (2) τήν κατατεθεῖσα στήν Ἱερά Κοινότητα ἔγκυρη καί σφραγισμένη ἑλληνική μετάφραση ἀποσπάσματος τοῦ πολωνικοῦ βιβλίου τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, πού ἀνατρέπει τήν συκοφαντία ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας γιά τά δῆθεν “σχισματικά” γραφόμενα στό βιβλίο. Ὅποιος Ἁγιορείτης ἔχει ἀκόμη ὀρθόδοξα “ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω”.
” Ἔγνω Κύριος τούς ὄντας Αὐτοῦ· καί ἀποστήτω ἀπό ἀδικίας πᾶς ὁ ὀνομάζων τό ὄνομα Κυρίου” (Β΄ Τιμ. 2, 19)
Ἐκ τῆς Ἱστοσελίδος τῆς “Κατανύξεως”

---

Ἡ ἐπιστολή (9/22 Μαΐου 2020) τοῦ Γέροντος Γαβριήλ πρός τήν Ἱερά Κοινότητα σχετικῶς μέ τήν κροκοδείλια διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας

Πρός τήν Σεβαστήν Ἱεράν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω
Εἰς Καρυάς
Καρυαί, 9 Μαΐου 2020

Πανοσιολογιώτατοι, σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Χριστός Ἀνέστη ! Εἰς ἀπάντησιν τῆς προσφάτου διαμαρτυρίας πρός τήν Ἱεράν Κοινότητα τοῦ καθ’ ἡμᾶς Περιβολίου τῆς Παναγίας μας τῆς γενομένης ὑπό τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας διά τά γραφέντα εἰς τό μικρόν μεταφρασθέν πολωνιστί πονημάτιόν μου «Πάπας καί οἰκουμενισταί» περί τῆς κοινωνίας μετά τῶν ἐκκλησιαστικῶς ἀκοινωνήτων, ὡς καί εἰς συνέχειαν τῆς ἀκολούθως ἐκφρασθείσης πρός τήν ταπεινότητά μου ἱεροκοινοτικῆς συστάσεως πρός ἔγγραφον διευκρίνησιν, προάγομαι, ὅπως δηλώσω καί καταθέσω ταπεινῶς ἐνώπιον τοῦ Παντεπόπτου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω Προστάτιδος ἡμῶν κυρίας Θεοτόκου, τά ἑξῆς:
(1) Ὁ ταπεινός Μοναχός Γαβριήλ, Γέρων, ἐλέῳ Χριστοῦ καί φιλοξενίᾳ τῆς Παναγίας μας, τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου πιστεύω καί ὁμολογῷ καρδίᾳ τε καί στόματι, ὅσα δοξάζει καί εὐαγγελίζεται διαχρονικῶς καί οἰκουμενικῶς ἡ Μία Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ οὖσα τό «πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου», δηλαδή τά ἐκφραζόμενα θεοπνεύστως διά τε τῶν δογματικῶν Μνημείων τῶν ἱερῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, μέσῳ δηλαδή τῶν θεοπνεύστων δογμάτων, διά τε τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς συνόλου ὁμοφωνίας τῆς «θείας παρεμβολῆς», τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὅ,τι οἱ θεόπνευστοι Ἅγιοι Πατέρες δέχονται, δέχομαι, καί ὅ,τι ἀπορρίπτουν, ἀπορρίπτω. Ὅ,τι ἐγράφη εἰς τό πολωνικόν βιβλίον μου, διά τό ὁποῖον φέρω τήν εὐθύνην, εἶναι σύμφωνον πρός  τήν Πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί ὡς ἐκ τούτου ὁμολογῶ καί ὑπογράφομαι τοῦτο καθ’ ὁλοκληρίαν, «οὐ φοβηθησόμενος ἐν τῷ ταράσσεσθαι τήν γῆν καί μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν» ! Δυστυχῶς, ἀπεδόθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας εἰς τήν ταπεινότητά μου ἡ γνώμη, ἴσως λόγῳ μεταφραστικοῦ λάθους (;), ὅτι δῆθεν τά Μυστήρια τῆς ἐν Πολωνίᾳ Ἐκκλησίας στεροῦνται χάριτος· ὅπως διασαφεῖται κατωτέρω, τοῦτο τυγχάνει πάντῃ ἀναληθές!
(2) Μετά τήν προδοτικήν τῆς Ὀρθοδοξίας Σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου τοῦ ἔτους 2016, ὅπου αἱ μακραίωνες αἱρέσεις αἰσχρῶς καί συλλήβδην ἐστεφανώθησαν διά τοῦ παντίμου ὅρου τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία εἶναι μόνον μία, κατά τό ἱερόν Σύμβολον, καί Ἥτις συνιστᾷ αὐτό τοῦτο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διέκοψα ἐν τῷ Ἱ. Κελλίῳ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Πατέρες, τήν μνημόνευσιν τοῦ πρωτεργάτου τῆς αἱρέσεως Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τήν κοινωνίαν μετά τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ· τοῦτο ἐφηρμόσθη κατά τάς προβλέψεις τῶν ἱερῶν Κανόνων, τοῦ 31ου Ἀποστολικοῦ – ἔχοντος κῦρος οἰκουμενικόν – καί τοῦ 15ου τῆς Πρωτοδευτέρας, ἐπί Μ. Φωτίου, Συνόδου τοῦ 861, κατά τήν συμπαγῆ παράδοση τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἐν ἑκατοντάσιν ἱστορικῶν παραδειγμάτων καί τήν μέχρι καί πρό 50ετίας, ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἀδιάλειπτον πρακτικήν τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.
(3) Ἡ ἀποτείχισις αὕτη, διαγραφομένη κατά τάς αἰτίας, τάς προϋποθέσεις καί τόν στόχον αὐτῆς ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν συνιστᾷ σχίσμα οὔτε παρασυνανωγήν – διότι εἶναι ἀδύνατον οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά βλάψουν τήν Ἐκκλησίαν. Διά τοῦτο διευκρινεῖ ἡ ταπεινότης μου, ὅτι δέν πολεμῷ τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἐπαινεῖ τήν ἔννομον ἀποτείχισιν («οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται … καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι», 15^ος κανών τῆς ΑΒ΄)· πολεμῶ δέ, κατ’ εὐαγγελικόν καί μοναχικόν καθῆκον, διά τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν αἵρεσιν καί τό σχίσμα, τά ὁποῖα διενεργοῦνται ἀείποτε – κατά σταθηράν ἱστορικήν ἀκολουθίαν – ὑπό προβατοσχήμων πνευματικῶν λύκων, Κληρικῶν καί θεολόγων. Συνεπῶς, οὕτως ἀποτασσόμενος τοῖς Χριστομάχοις διαφθορεῦσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος καί ἤθους, δέν συνιστῷ ἰδικήν μου Ἐκκλησίαν ἤ παράταξιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
(4) Οὐδέποτε ἠμφεσβήτησα τό κῦρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν Μυστηρίων εἴτε τῶν μή ὀρθοδόξως καί συνοδικῶς καταδεδικασμένων αἱρετιζόντων καί προμάχων τῆς αἱρέσεως καί τοῦ σχίσματος εἴτε ἐκείνων ὅσοι δέν ἔχουν ἀποτειχισθῇ ἀπό τῶν αἱρετικῶν ψευδο-ποιμένων καί ψευδο-διδασκάλων τούτων. Ἄλλοι, «ζηλωταί», ἔπραξαν τοῦτο παλαιότερον ἤ ἐπ’ ἐσχάτων, ἔχοντες ζῆλον ὑπέρμετρον καί «οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν». Οἱ αἱρετίζοντες ἤ κοινωνοί τῶν σχισματικῶν Κληρικοί, μή εἰσέτι καταδικασθέντες ὑπό ὀρθοδόξου Συνόδου, τελεσιουργοῦν ἔγκυρα Μυστήρια, καθώς ἐπεξηγεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τήν β΄ ὑποσημείωσιν τοῦ 3^ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος: «Ὅμως ἄν ἡ σύνοδος δέν ἐνεργήσῃ ἐμπράκτως τήν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων ἤ τόν ἀφορισμόν ἤ ἀναθεματισμόν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί καί οἱ λαϊκοί οὔτε καθῃρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ οὔτε ἀφωρισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι … ἡ προσταγή τῶν Κανόνων χωρίς τήν ἔμπρακτον ἐνέργειαν τοῦ β΄προσώπου, ἤτοι τῆς συνόδου, εἶναι ἀτέλεστος, ἀμέσως καί πρό κρίσεως μή ἐνεργοῦσα καθ’ ἑαυτήν»· ἀπόλλυσι, λοιπόν, τήν ἱερωσύνην ὁ Κληρικός μετά δικαίαν συνοδικήν καταδίκην αὐτοῦ, καθώς σημειοῖ καί πάλιν ὁ Ἅγιος Νικόδημος, εἰς τήν β΄ ὑποσημείωσιν τοῦ 28^ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος: «Ὁ μέν γάρ δικαίως καθαιρεθείς, καί ἐσωτερικῶς ἀπό λόγου του διά τήν ἀναξιότητά του, καί ἐξωτερικῶς ἀπό τήν Σύνοδον, ἔχασε τήν ἐνέργειαν τῆς ἱερωσύνης».
Μεταξύ πολλῶν ἄλλων παραδειγμάτων, ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐχειροτονήθη τόν 5ον αἰ. ὑπό τοῦ μή εἰσέτι τότε καταδικασθέντος αἱρεσιάρχου τῶν Μονοφυσιτῶν Διοσκόρου· καί παρά τοῦτο ἐγένετο δεκτόν τό κῦρος τῆς χειροτονίας αὐτοῦ, καθώς ἐπιμαρτυρεῖ ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος: «Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης, εἶπε· Τί λέγετε περί Ἀνατολίου; Οὐχί ἔξαρχος τῆς ἁγίας τετάρτης συνόδου ἐγεγόνει; Καί ἰδού ὑπό Διοσκόρου τοῦ δυσσεβοῦς κεχειροτόνητο παρόντος καί Εὐτυχοῦς. Καί ἡμεῖς γοῦν δεχώμεθα τούς ἀπό αἱρετικῶν χειροτονηθέντας, ὡς καί Ἀνατόλιος ἐδέχθη. Καί αὖθις ἀληθῶς φωνή Θεοῦ ἐστιν, ὅτι οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρ πατέρων, ἀλλ’ ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖται· καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡ χειροτονία. Ἐπειδή δέ τινες τυχόν ἀμφιβάλλουσι περί Ἀνατολίου, ἀναγνωσθήτω τά περί αὐτοῦ» (Mansi 12, 1042C).
(5) Παρά τά ὡς ἄνω, ἡ ἐκκλησιαστική διδασκαλία δέν θεωρεῖ ἀδιάφορον τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν τῶν πιστῶν πρός τούς μή καταδεδικασμένους αἱρετίζοντας ἤ φιλο-σχισματικούς. Ἐνῷ, λοιπόν, τά μυστήριά των εἶναι ἔγκυρα, ὅσοι μετέχουν τούτων τῶν Μυστηρίων ἐν φρονήματι ἀδιαφορίας διά τήν προδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τῶν τελεσιουργῶν, εἶναι ὑπόλογοι διά τήν καταφρόνησιν ταύτην τοῦ κινδύνου· ὁ Ἅγιος Κυπριανός Ἐπίσκοπος Καρχηδόνος, εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀντωνιανόν περί τῆς πρό Συνόδου κοινωνίας μετά τῶν πεπτωκότων καί  ἐξομοσάντων εἰς τούς ἀρχαίους διωγμούς παραγγέλλει: «Ἀλλ’ ἐάν τις πρό τῆς ἡμετέρας Συνόδου καί πρό τῆς ἐπιλεγείσης ὑφ’ ὅλης τῆς Συνόδου ἀποφάσεως ἔχει ἀπερισκέπτως κοινωνήσει μετά τῶν πεπτωκότων, αὐτός οὗτος κωλυθείη τῆς κοινωνίας» (“Si quis vero ante concilium nostrum et ante sententiam de omnio concilio statutam lapsis temere communicare voluisset, ipse a communicatione abstineretur”, PL 3, 790A).
Μεταξύ πολλῶν ἄλλων σχετικῶν συστάσεων τῶν Ἁγίων, καί ὁ ἱερός Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, διδάσκαλος τῶν ἁγίων Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀναφέρων τάς ἀποφάσεις τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ 1405-1406 περί τῆς τότε ἀποτολμωμένης ἑνώσεως τῶν οὐνιτιζόντων Κυπρίων μετά τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, συναριθμεῖ τήν ἑξῆς συνοδικήν ἀπαγόρευσιν πρός τούς Κυπρίους: «Ἐάν ὁμολογῶσι τόν πάπαν τῆς Ῥώμης ἅγιον, καί τούς ὑπ’ αὐτόν ἐπισκόπους ἑαυτῶν ἐπισκόπους ἡγοῦνται, οὐκ ὀφείλετε τούτοις συγκοινωνῆσαι … καί ἐάν συμφοραίνωσι τοῖς τῶν Λατίνων ἐπισκόποις (ἐπειδή τό συμφοραίνειν αὐτοῖς, συγκοινωνεῖν ἐστι τούτοις· ὁ δέ ἀκοινωνήτῳ κοινωνῶν, καί αὐτός ἀκοινώνητός ἐστι) οὐκ ὀφείλετε τούτοις συγκοινωνῆσαι» (τόμος β΄, σελ. 19)· ἀριδήλως, λοιπόν, δηλοῖ ὁ ἱερός Βρυέννιος, ἀπηχῶν συνοδικήν τῆς Ὀρθοδόξου Κωνσταντινουπόλεως ἀπόφασιν, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων κοινωνία καί συμπροσευχή μεθ’ ὅσων συμπροσηυχήθησαν ἐπισήμως μετά τῶν αἱρετικῶν ἤ ἀποδέχονται ὡς ἀληθῆ τήν ἐκείνων ἱερωσύνην.
Ἀληθῶς, δέν ἀκούομεν τοῦ Μ. Ἀθανασίου λέγοντος ἀποφθεγματικῶς: «… τούς μέν φανερῶς φρονοῦντας τά τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τούς δέ νομίζοντας τά Ἀρείου μή φρονεῖν, κοινωνοῦντας δέ μετά τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι. Kαί μάλιστα ὧν τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπό τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν. Εἰ δέ τις προσποιεῖται μέν ὁμολογεῖν ὀρθήν πίστιν, φαίνεται δέ κοινωνῶν ἐκείνοις, τόν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιαύτης συνηθείας· καί ἐάν μέν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τόν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· ἐάν δέ φιλονείκως ἐπιμένῃ, τόν τοιοῦτον παραιτεῖσθε» (PG 26, 1188).
Διά τοῦτο, δέν διστάζω νά διακηρύξῳ, ὅτι οἱ ἀντικανονικῶς, ἄνευ συναινέσεως τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, καί παρ’ ἐνορίαν, βάσει δηλονότι καινοτομηθείσης καί πεπλασμένης δικαιοδοσίας, δῆθεν ἀποκατασταθέντες σχισματικοί τῆς Οὐκρανίας, τῶν ὁποίων ἡ θεσμική ὑπόστασις ἐρείδεται μόνον ἐπί τῆς καινοφανοῦς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus) τοῦ κ. Βαρθολομαίου, εἶναι ἀνεπίδεκτοι σωτηρίας, καθώς καί οἱ κατά προδοσίαν τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας κοινωνοῦντες μετ’ ἐκείνων· καί θεμελιοῖ τοῦτο ἡ ἐπιβαλλομένη εἰς αὐτούς ἀκοινωνησία ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων 45^ου Ἀποστολικοῦ καί 2^ου τῆς Ἀντιοχείας, προοίμιον οὖσα τοῦ αἰωνίου χωρισμοῦ των ἀπό τῆς τῶν Χριστοῦ προβάτων μερίδος.
Πανοσιολογιώτατοι, σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
            Ἔχουσα πάντοτε ὑπ’ ὄψιν ἡ ταπεινότης μου τήν πατερικήν παράδοσιν αὐτήν τῶν Ἁγίων, θεωρῶ ἀδύνατον νά τήν παραβῶ. Διατηρῶν δέ πάντοτε τόν πρέποντα εὐαγγελικόν σεβασμόν πρός τά πρόσωπα καί τούς καθεστῶτας θεσμούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί ἰδίως τοῦ σεπτοῦ τούτου Περιβολίου τῆς Παναγίας μας, τῆς ποικίλως βλασφημουμένης ὑπό τῶν αἱρετικῶν, δεσμεύομαι ὑπό τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν Σωτῆρα, ὅπως διΐσταμαι μέν ἀπό τῶν εὐαγγελιζομένων «παρ’ ὅ παρελάβομεν ἀπό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ᾖ ὁ εὐαγγελιζόμενος» (πρβλ. Γαλ. 1, 8.9), προειδοποιῶ δέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς περί τοῦ κινδύνου τῆς ἀπωλείας· ἐάν τοῦτο προκαλεῖ τήν δυσαρέσκειαν ὅσων δέν ὑπακούουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά τῶν Ἁγίων Πατέρων, τότε κατά τήν ἀποστολικήν προτροπήν «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29). Θεωρῷ ἐς ἄκρον μεμπτήν καί θλιβεράν ἔκβασιν τοῦ βίου, τόσαι δεκαετίαι ταπεινῆς μοναχικῆς διατριβῆς τῆς ἀναξιότητός μου εἰς τόν εὐλογημένον τόπον τοῦ Κλήρου τῆς Θεοτόκου νά καταλήξουν εἰς τό τρίτον εἶδος τῆς ἀθεΐας, τό ὁποῖον συνίσταται, κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, εἰς τήν σιωπήν περί τῶν ἀθετουμένων τῆς Ἐκκλησίας δογμάτων «… Τρίτον δέ ἐστιν εἶδος … τό παραιτεῖσθαι τι λέγειν τῶν δεδογμένων περί Θεοῦ καί μηδαμῶς ἐθέλειν ὑπ’ ἀνευλαβοῦς εὐλαβείας ἐκ τῶν ὑπερβαινόντων τήν τῶν πολλῶν διάνοιαν Αὐτόν ὑμνεῖν … κατασμικρύνειν ἀνεχόμενον τήν ὑπέρ πάντα νοῦν μεγαλειότητα ἐκείνην … δι’ ἀλόγιστον δέος παραιτεῖσθαί τι λέγειν ἤ πράττειν, καί ταῦτα χρείας ἀναγκαίας καλούσης, τῶν δεδογμένων περί Θεοῦ» (Πρός Διονύσιον, 5 & 6).

Μετά πολλῆς τιμῆς καί σεβασμοῦ,

Μοναχός Γ. Γαβριήλ
Ἱ. Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου

---

Ἡ κατατεθεῖσα στήν Ἱερά Κοινότητα ἔγκυρη καί σφραγισμένη ἑλληνική μετάφραση ἀποσπάσματος τοῦ πολωνικοῦ βιβλίου τοῦ Γέροντος Γαβριήλ.

Κοινοποίηση