Δαιμονισμός και Επιστήμη (3)

Ι.

Ένας άγιος ψάχνει την αλήθεια…

Ο μέγας διακριτικός διδάσκαλος της Ορθοδοξίας γέροντας Παΐσιος, ένας πραγματικός Πολεμιστής του Φωτός, έψαχνε την αλήθεια σε κάθε περίπτωση που του έφερναν ως δαιμονισμό για να βοηθήσει. Αντιγράφω το παρακάτω απόσπασμα από αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση για το θέμα.

Από λόγια του γέροντος Παϊσίου:

-Γέροντα, πως μπορεί κανείς να καταλάβει αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;

-Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνονται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο αγιασμό αν τους δώσεις ή με άγιο Λείψανο αν τους σταυρώσεις, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχεις έναν σταυρό και τους πλησιάσεις, ανησυχούν, ταράζονται. Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Άγιον Όρος μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθισα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω· σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο. [Εδώ μπορεί κάποιος να πει πως ο άνθρωπος ενοχλήθηκε απλώς απ’ το να τον ακουμπήσει ένας άγνωστος καλόγερος. Ο Γέροντας προφανώς δεν ήταν ανόητος, να περάσει για δαιμονισμό μια τέτοια ενόχληση. Διαβάστε παρακάτω και θα δείτε].

Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου. Και να δείτε, να έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχει δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το οποίο κρατώ το άγιο Λείψανο. Αν όμως δεν έχει δαιμόνιο, αλλά λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου. Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο οποίο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο αγίου Λειψάνου, αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν· απομακρύνονται. Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά πρώτα γλυκά, για να διψάσει πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό. «Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό». Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζει: «Αυτό το νερό με καίει. Τι έχει μέσα;». «Τίποτε», του λέω. «Τι με κάνεις; με καίει», φώναζε. «Δεν καίει εσένα· κάποιον άλλον καίει», του λέω. Το σταύρωνα στο κεφάλι, και τιναζόταν τα χέρια του, τα πόδια του… Έπαθε δαιμονική κρίση. Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι.

Ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924), με το λειψανάκι του οποίου έκανε διάγνωση ο Γέροντας Παΐσιος

Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή που είχε έρθει εδώ παλιά; «Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ. Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά. Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζει μέσα μου, να με σφίγγει πότε εδώ και πότε εκεί», και ο καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια. Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα: «Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο· μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου». Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδερφές που ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού, κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα: «Σε ποιο σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ο δαίμονας; Που νομίζεις ότι βρίσκεται;». μου έδειξε τότε τα πλευρά του. «Που, εδώ;», τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο. Βγάζει αμέσως ένα ουρλιαχτό! «Μ’ έκαψες, μ’ έκαψες! Δεν φεύγω…ω…ω! Δεν φεύγω!». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά. Τότε άρχισα μέσα μου να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Κύριε Ιησού Χριστέ, διώξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου», και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο. Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Ύστερα ο δαίμονας τον σπάραξε, τον έριξε κάτω. Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μεσ’ στις σκόνες. Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάσθηκε από το τέμπλο, για να στηριχθεί. Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι η δροσιά στα χορτάρια. Σε λίγο έφυγε ο δαίμονας και ηρέμησε. Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.

Να επισημάνω πως ο Γέροντας δεν ήταν ιερέας, αλλά απλός μοναχός. Έδιωχνε δηλαδή τα δαιμόνια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που είχε, επειδή ήταν άγιος, όχι με κάποια τυποποιημένη ή επίσημη τελετή εξορκισμού. Στη ζωή του (και τη ζωή άλλων σύγχρονων αγίων) επαναλαμβάνονταν σκηνές που συναντάμε στις βιογραφίες των αγίων του παρελθόντος. 
Ενδιαφέρον έχει η μαρτυρία μιας γυναίκας, που υποβλήθηκε σε εξορκισμό από τον ορθόδοξο ιερέα π. Βασίλειο στη Ρωσία (λεπτομέρειες εδώ). Έχει ενδιαφέρον ιδίως για εκείνους που πιστεύουν πως ο εξορκισμός είναι απάνθρωπος & βασανιστικός για τους ασθενείς. Όταν ο ιερέας την άγγιζε με το σταυρό, ωρυόταν και τον έβριζε τρομερά. Σε στιγμή νηφαλιότητας είπε:

Προσωπικά δεν νιώθω τίποτα, αλλά ο σταυρός καίει τον δαίμονα, όταν ο ιερέας πιέζει τον σταυρό πάνω στο στήθος μου. Στην αρχή κλαίγεται στον ιερέα: «πάρε το βρώμικό σου σταυρό». Για τους δαίμονες, κάθε τι άγιο ή ιερό «βρωμάει».

ΙΙ.

Και οι επιστήμονες ψάχνουν…

Από το ρηξικέλευθο blog της Σαλογραίας.

1. Ο καθηγητής Νέστορος 

Ο καθηγητής Ψυχιατρικής Ιωάννης Νέστορος στο βιβλίο του, που εξέδωσαν τα Ελληνικά Γράμματα, με τίτλο H Οδύσσεια του Έρικ ή Ταξίδι στον κόσμο της Ψύχωσης, έχει αναπτύξει τρία διαφορετικά περιστατικά, εκ των οποίων το ένα αναφέρεται στην περίπτωση μιας λευκής μάγισσας.
Το θέμα της λευκής μάγισσας είναι συνέντευξη που πήρε ο ίδιος ο Νέστορος, από μια κυριούλα που ασχολείτο επαγγελματικά με μαγιλίκια και αυτοπροσδιοριζόταν ως μέντιουμ... Ο Νέστορος παρέθεσε όλη την συνέντευξη απομαγνητοφωνημένη χωρίς ιδιαίτερο σχόλιο.
Αν θυμούμαι καλώς -διότι πέρασε και κάποιος χρόνος- ο στόχος του καθηγητή ψυχίατρου ήταν να καταλάβει ο ίδιος, αν αυτά που ομολογεί η μάγισσα ότι έβλεπε (διάφορες οντότητες με περίεργες φάτσες ή με χαρακτηριστικά ζώων και ανθρώπων μαζί) ήσαν πραγματικές μεταφυσικές παρουσίες, δαιμόνων, π.χ. ή ήσαν ψυχωτικές οπτασίες της κυριούλας που παρίστανε τη λευκή μάγισσα.
Αυτό το βαθύτερο ερώτημα, που φαίνεται να απασχολεί τον ίδιο, το θέτει και στην κρίση του αναγνώστη, απλά παραθέτοντας απομαγνητοφωνημένα τα δεδομένα του.

Το βιβλίο έπεσε στα χέρια μου κατά σύμπωση, στην ίδια περίπου χρονική περίοδο που συνέβη και το περιστατικό με τη δαιμονισμένη φιλεναδούλα μου ["Nεκρός:" δες παρακάτω].
Την ίδια περίοδο, έτυχε να έχω γνωρίσει έναν πρώην μαύρο μάγο, που μεταμορφώθηκε σε συνειδητό τέκνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετανοώντας εκ βάθους ψυχής για τις αμαρτίες και άγνοιες, νεότητος.
Η προσωπική μου ταπεινή εντύπωση, διαβάζοντας τον Νέστορος, υπήρξε πως η μαγισσούλα δ ε ν ήταν σχιζοφρενής.
Λογικά, αν ήταν σχιζοφρενής, οι εμφανίσεις των δαιμόνων εμπρός της, θα έπρεπε να παρουσιάζονται ανεξέλεγκτες. Όπως, όμως, πολύ ξεκάθαρα συνάγεται από τα λόγια της, οι δαίμονες εμφανίζονταν μετά την εκπλήρωση συγκεκριμένου τελετουργικού και έφευγαν μετά την εκπλήρωση, πάλι συγκεκριμένου τελετουργικού.
Αυτή την παρατήρηση φαίνεται να την υπαινίσσεται και ο Νέστορος και γι’ αυτό υποδορίως τον αντιλαμβάνομαι προβληματισμένο, όμως, διά τον φόβον των ...Ιουδαίων [στερεότυπη φράση που προέρχεται από το κατά Ιωάννην, κεφ. 20, στ. 19] ορθολογιστών συναδέλφων του, δεν τοποθετείται ευθέως. Αφήνει εμάς να υποθέσουμε ό,τι καταλάβαμε έκαστος...
Ρώτησα και το φίλο, τον μετανοημένο -πρώην μαύρο μάγο- αν συμβαίνουν αυτά τα ...κουλά που διάβαζα στο βιβλίο, και με διαβεβαίωσε ότι πράγματι, έτσι συμβαίνουν – στα χρόνια που ασκούσε τη μαύρη μαγεία, υπήρξαν και δική του εμπειρία, παρόμοια!

2. Ο διεθνούς φήμης ψυχίατρος Σκοτ Πεκ 

Aπό εδώ

[...] Ίσως κάποια στιγμή αναφέρω κάποια σκηνικά από τις εμπειρίες του αδελφού –πλέον– εν Κυρίω [του πρώην μαύρου μάγου], αλλά προς το παρόν, θα πώ, ότι την ίδια περίοδο, για τη στερέωση της αφελούς μου καρδίας, έπεσε στα χεράκια μου ένα βιβλίο από τον Αμερικάνο Ψυχίατρο (εκ Χάρβαρντ αποφοιτήσαντα) Σκοτ Πεκ.
Το βιβλίο, μεταφρασμένο από τον Κέδρο, έφερε τίτλο Οι άνθρωποι του ψεύδους.
Στο εν λόγω πόνημα, ο Πεκ ερευνά ως ψυχίατρος το θέμα του Κακού και εξομολογείται ότι ο ίδιος επί πολλά χρόνια υπήρξε αγνωστικιστής, μέχρι και άθεος, μεγαλωμένος από γονείς, πνευματικά εντελώς αδιάφορους.
Προκλήθηκε να αναθεωρήσει τη στάση του, όταν αντιμετώπισε για πρώτη φορά στην ιατρική του σταδιοδρομία, περιπτώσεις δαιμονισμού. Παρατηρώντας με έκπληξη πως με τη διαδικασία του εξορκισμού, στην οποία από επιστημονική περιέργεια δέχτηκε να παρευρεθεί, οι ασθενείς (τους οποίους, προηγουμένως, δεν μπορούσε ούτε να θεραπεύσει ούτε και να κατατάξει σε καμία από τις γνωστές ψυχιατρικές περιπτώσεις που είχε διδαχτεί στη σχολή του, ως μαθητευόμενος ψυχίατρος) θεραπεύτηκαν, άρχισε να προβληματίζεται περισσότερο πάνω στο θέμα του ανθρώπινου Κακού.
Συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει μια Εχθρική οντότητα –ο Δαίμων– που ως πρόσωπο συγκεκριμένο χαίρεται να βασανίζει ψυχοσωματικά μία ύπαρξη, οδηγήθηκε στο να υποθέσει ότι πιθανόν να υπάρχει και μια Αγαπητική, έχουσα Πρόσωπο, Οντότητα, που επιθυμεί την ευεργεσία των ανθρώπων.
Αποκτώντας αυτήν την επίγνωση, ξεκίνησε το ψάξιμο, κυρίως ερευνώντας τις τρεις μεγάλες θρησκείες. Όπως ομολογεί πάντα ο ίδιος, μετά πάροδο κάποιου χρόνου, ασπάστηκε τη Χριστιανική Πίστη με έναν συνειδητότατο τρόπο. Το κεφάλαιο περί Δαιμονισμού, γραμμένο με άψογη επιστημονική γλώσσα, το οποίο υπάρχει στο βιβλίο του Οι άνθρωποι του Ψεύδους, ήταν πραγματικά, για μένα μια αποκάλυψη...
[…] Δεν το γράφω πανικόβλητη, όχι. Το γράφω ηρεμότατα και κατασταλαγμένα.
Το γράφω, έχοντας δεχτεί στη συνέχεια, στην ίδια πάντα περίοδο- σαν να ήθελε ο Θεός να μου ανοίξει τα ένδον μάτια περισσότερο- και προσωπική εμπειρία-επίθεση-απειλή- δύο φορές- από τη μεριά αυτή- των πνευμάτων του σκότους...

***

Απόσπασμα από το βιβλίο του Σκοτ Πεκ, από αυτό το χώρο, όπου μπορείτε να δείτε κι άλλα αποσπάσματα:

Το πνεύμα που βίωσα σε κάθε εξορκισμό ήταν ξεκάθαρα, απόλυτα και πλήρως αφοσιωμένο στον πόλεμο εναντίον της ανθρώπινης ζωής και ανάπτυξης. Είπε και στους δύο ασθενείς να αυτοκτονήσουν. Όταν στον έναν εξορκισμό ρωτήθηκε γιατί ήταν αντίθετο με τον Χριστό, απάντησε: «Επειδή ο Χριστός δίδαξε στους ανθρώπους να αγαπούν ο ένας τον άλλον». Όταν κατόπιν ρωτήθηκε γιατί είχε τέτοια αντιπάθεια για την ανθρώπινη αγάπη, απάντησε: «Θέλω οι άνθρωποι να προετοιμάζονται συστηματικά για να κάνουν πόλεμο». Όταν ακολούθησαν και άλλες ερωτήσεις, απλώς είπε στον εξορκιστή: «Θέλω να σε σκοτώσω». Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα το δημιουργικό ή το εποικοδομητικό σε αυτό το πνεύμα, ήταν ξεκάθαρα καταστροφικό.

ΙΙΙ.
Μαρτυρία δαιμονισμένου

Στο Διαδίκτυο, τη χωματερή των πάντων, καθώς και στα New Age περιοδικά, sites κ.τ.λ., που ανακατεύουν κάθε λογής μυστήρια, βρίσκει κανείς πάρα πολλές μαρτυρίες για δαιμονισμό. Φυσικά, είναι αδύνατο ή έστω δύσκολο να τις επιβεβαιώσει. Όμως δε μπορεί να τις αγνοήσει.

Σ’ αυτές προστίθενται και οι περιπτώσεις κατάληψης από πνεύματα σε όλες τις θρησκείες του κόσμου. Οι χριστιανοί ξέρουμε, από τις εμπειρίες και τη γνώση των αγίων μας, ότι τα καλά πνεύματα είναι ο Τριαδικός Θεός, οι άγιοι άγγελοι και οι άγιοι άνθρωποι. Τα πνεύματα αυτά δεν «καταλαμβάνουν» τον άνθρωπο, επειδή τον σέβονται. Μόνο πονηρά πνεύματα καταλαμβάνουν, συνεπώς κάθε πνευματοκαταληψία είναι μορφή δαιμονισμού, έστω κι αν το θύμα λέγεται μάντης, σαμάνος, μέντιουμ, «θεραπευτής» ή οτιδήποτε άλλο… Ας το ψάξει λίγο όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό (και νομίζει ότι είμαστε "μισαλλόδοξοι" που το υποστηρίζουμε), μελετώντας όμως και τις απόψεις των ορθόδοξων αγίων πάνω στο θέμα.

Ως δαιμονισμένο χαρακτηρίζει τον εαυτό του ο Κλάους Κένεθ, αποδίδοντας το δαιμονισμό του στην πολύχρονη μύησή του στις ανατολικές θρησκείες, και περιγράφει την επίθεση που δέχτηκε από το δαίμονα όταν παρακολούθησε πρώτη φορά χριστιανική λειτουργία αλλά και πώς θεραπεύτηκε, με την ένταξή του στο χριστιανισμό, αρχικά ως προτεστάντης και κατόπιν, μέσω του αγίου Γέροντα Σωφρόνιου, ως ορθόδοξος.

Ως δαιμονισμένο θεωρεί τον εαυτό του και ο Ρώσος Νικόλαος Μοτοβίλωφ, στο υπόμνημά προς το μητροπολίτη της Αγίας Πετρούπολης Ισίδωρο στις 13 Αυγούστου 1861, όπου περιγράφει αναλυτικά την τραγική εμπειρία της κατάληψής του από πονηρά πνεύματα επί σειρά ετών και την απαλλαγή τους από αυτά με τη βοήθεια του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, πρωτίστως, και του αγίου Αντωνίου του Βορόνεζ. Στα ελληνικά βλ. Αποκαλυπτικό υπόμνημα του Νικολ. Μοτοβίλωφ και ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 88-92 [δημοσιεύεται εδώ].
Το ίδιο και ο κρατούμενος για χρόνια στις αθεϊστικές φυλακές της Ρουμανίας Δημήτριος Μπορντεάνου, που περιγράφει πώς απαλλάχτηκε από το δαίμονα με τη βοήθεια του σοβαρού πνευματικού αγωνιστή Γεωργίου Ζιμπόιου (φυλακισμένου για την πίστη του) [δες το εδώ].

Ο άγ. Σεραφείμ του Σάρωφ & ο Μοτοβίλωφ. Από εδώ, όπου και απόσπασμα από συνομιλία τους.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία ασφαλώς.

Ανεβάζω όμως και μια χαρακτηριστική μαρτυρία δαιμονισμένης κοπέλας, από αφήγηση της Σαλογραίας:

[…] Τη φιλενάδα μου, ας την ονομάσω Μαρία. Μετά τις πρώτες χαρές της συνάντησης, όταν τη ρώτησα τι κάνει με τη ζωή της, κούνησε το κεφάλι της, λυπημένα:
-Μην τα ρωτάς, τι να σου λέω... Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...
-Τι πρόβλημα, Μαρία μου; απόρησα.
-Είμαι δαιμονισμένη! ξεστόμισε η Μαρία.
Τούβλο να έπεφτε στο κεφάλι μου, διερχόμενη από οικοδομή, τέτοια σαστιμάρα δεν θα ΄νιωθα!
-Πώς το είπες αυτό; (γούρλωσα τα χαζά ματάκια μου). Τι εννοείς, λέγοντας δαιμονισμένη, κορίτσι μου;
-Εννοώ ότι έχω δαίμονα μέσα στο σώμα μου που με παιδεύει!
Νόμισα πάλι ότι κατάλαβα λάθος, και ρώτησα υπομονετικά:
-Μήπως εννοείς ότι έχεις πρόβλημα ψυχολογικό; Ψυχιατρικό;
Γέλασε με πίκρα η Μαρία. Ηταν κορίτσι ευφυές. Ήξερε να ξεχωρίζει δυο γαιδουριών άχυρα...
-Αχ! Μακάρι να το είχα! Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα. Το έχω ψάξει και είναι και ηλίου φαεινότερο. Μακάρι να ήταν. Θα έπαιρνα τα χάπια μου, θα ησύχαζα! Θα το αντιμετώπιζα άνετα! Θα τολμούσα και να παντρευτώ. Τώρα, στα χάλια που βρίσκομαι, ποιος θα με αντέξει, ποιος θα με πάρει; Σου λέω, έχω μέσα μου δαίμονα και με παιδεύει!
Τη Μαρία την ήξερα χρόνια. Ηταν ένα ήρεμο, ευγενικό παιδάκι, από παραδοσιακή οικογένεια, μεγαλωμένο με αγάπη.
Ήξερα και την καλή της μητέρα. Και τον αδερφό της τον καλλιεργημένο, τον ήξερα.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ζήτησα εξηγήσεις. Και κείνη, πήρε ανάσα βαθιά και μου τα 'πε:

-Όλα ξεκίνησαν πριν δυο τρία χρόνια από μια φορά που βρεθήκαμε με τη μάνα μου, σχεδόν τυχαία, στον Καρέα, σε ένα ναό, όπου ο πατήρ Σάββας διάβαζε εξορκισμούς, στην ώρα της σύναξης των πιστών.
Δεν είχα την παραμικρή υποψία για το τι θα συνέβαινε. Να πω την αλήθεια, επί χρόνια, βασανιζόμουν με κάποια περίεργα ψυχοσωματικά συμπτώματα, κάποια ανεξήγητη δυσφορία όμως δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία.
Καθώς άρχισε να διαβάζει ο π. Σάββας τους εξορκισμούς και άκουγα με περιέργεια, ξαφνικά, μέσα στο ναό, λιποθύμησα!
Από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Η μάνα μου όμως που ήταν παρούσα, και άλλοι, μου είπαν τι έγινε. Ενώ φαινόταν το σώμα μου λιπόθυμο, καθώς ήρθε κοντά ο ιερέας και εξόρκιζε το δαιμόνιο, άρχισε να μιλάει κάποιος με μια σπηλαιώδη, φριχτή φωνή, μέσα από το στόμα μου. Τίποτα το ανθρώπινο και το φυσιολογικό δεν είχε εκείνο το ηχόχρωμα.
Στις ερωτήσεις του ιερέα που αγωνιζόταν με τις ευχές της Εκκλησίας, ομολόγησε η φωνή του δαίμονα, ότι είχε μπεί μέσα μου με φαγητά κακομελετημένα και μαγεμένα που μου τα έδωσαν ζηλόφθονοι συγγενείς προκειμένου να με βλάψουν, αν είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου!
Ο δαίμονας ομολόγησε και άλλα διάφορα, και όταν απο τη λιποθυμία συνήλθα, η πλάτη μου πίσω - επιστρέφοντας σπίτι, με τη μάνα μου πανικόβλητες - είδαμε να έχει η πλάτη μου, επάνω στο δέρμα, ερεθισμούς, σαν ένα αόρατο χέρι, να χάραξε ανάγλυφες , πεντάλφες κόκκινες! Φρίξαμε! Νομίζαμε πως ζούσαμε εφιάλτη...
Φρίξαμε και από τότε έγινε πιο φανερή η κόλαση στη ζωή μου. Συνέβαιναν πολλά και διάφορα τι να σου πρωτοπεριγράψω; Ενώ είμαι αδύνατη, ξαφνικά η κοιλιά μου φούσκωνε υπέρογκα σαν να ήμουνα ετοιμόγεννη! Κράταγε δυο τρείς μέρες αυτό, μετά, η κοιλιά πάλι ξεφούσκωνε, ερχόταν σε επίπεδη θέση. Το δέρμα στο χέρι μου, απο μόνο του φούσκωνε και ξεφούσκωνε, σαν να αναπηδούσε απο κάτω συνέχεια βατράχι! Πολλές φορές το βράδυ, ένιωθα να με δέρνει μια αόρατη δύναμη, μου άφηνε μώλωπες! Το πρωί σηκωνόμουνα μπλαβιασμένη από το αόρατο ξύλο.
Τι να σου λέω! Είναι καταστάσεις που με λόγια δεν περιγράφονται. Βασανιστήρια, διάφορα, περίεργα και μεγάλα!
Έκτοτε έχω γυρίσει μοναστήρια και μοναστήρια επιζητώντας τη λύτρωση, αλλά αυτό το κακό δεν φεύγει απο μέσα μου, και ούτε ξέρω αν θα μπορέσει να φύγει... [...] Τώρα, μόνο σε ένα θαύμα ελπίζω...κατέληξε.
 
Αυτή ήταν εν συντόμω, η εμπειρία της Μαρίας, όπως μου την εμπιστεύτηκε εκείνο το μαβί καλοκαιρινό σούρουπο στην παραλία.
Αργότερα το διασταύρωσα και από άλλους, πως έτσι συνέβαινε.

"Νεκρός":  μια προσευχή, ένα κερί και ένα 40λείτουργο υπέρ υγείας γι' αυτή τη γυναίκα, σίγουρα θα ήταν χρήσιμο.

Μερικές ακόμη σχετικές εμπειρίες εδώ & εδώ (& στα σχόλια), αν και η μπλογκόσφαιρα είναι τίγκα (ατυχώς, κατ' εμέ).

Για τις θεραπείες των δαιμονισμένων δες αναλυτικά στο 2ο μέρος του αφιερώματός μας, με τη μελέτη του ψυχοθεραπευτή και ιερέα π. Αντώνιου Στυλιανάκη.

Το αφιέρωμά μας ολοκληρώνεται (στο Παράρτημα) με μια μαρτυρία από την πιο φρικαριστική περίπτωση ομαδικού δαιμονισμού στην Ελλάδα (κουίζ: ποια είναι;).

Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ στις 2:22 μ.μ.