Ο εγωκεντροφιλικός εαυτουλισμός στην πολιτική προπαγάνδα, τον ιδεολογικό φανατισμό και τις διαπροσωπικές σχέσεις. του Νικήτα Καυκιού

«ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος
τις με ρύσεται εκ του σώματος
του θανάτου τούτου»
Απ. Παύλος
  - Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Το υπάρχειν συνυφαίνεται με την ανασφάλεια. Η περιχαράκωση και η ενίσχυση του εγώ είναι η πιο συνήθης τακτική αποτυχημένης αυτοθεραπευτικής,
Ο εαυτός βιώνεται ως πολιορκούμενο οχυρό προς υπεράσπιση. Οι άλλοι αξιολογούνται ως αντίπαλοι. Η ζωή ερμηνεύεται ως πεδίο μάχης.
Ιδεολογία είναι το το σύμπλεγμα των ομαδικών φαντασιώσεων που ενισχύει την ψευδαίσθηση της δύναμης. Η μαζική υιοθεσία ενός συστήματος πεποιθήσεων και ενός μοντέλου δράσης που προσφέρει αίσθηση ταυτότητος, νοήματος και δύναμης. Η υιοθέτηση και η υποστήριξη της ιδεολογίας στοχεύει στη θεραπεία της ανασφάλειας.

Αυτό που πιστεύουμε είναι αυτό που περιορίζει την οπτική μας. Αυτό που μας προσανατολίζει είναι αυτό που μας δεσμεύει. Αυτό που μας δείχνει το δρόμο είναι αυτό που στενεύει το οπτικό μας πεδίο.

- Οι πολιτικοί δεν επιδιώκουν την εξυπηρέτηση ατομικών, οικονομικών συμφερόντων. Υπηρετούν την ανάγκη τους για διάκριση και καταξίωση. Για να κατορθώσουν την ανάβαση στην εξουσία εντάσσονται, υπηρετούν και διακηρύσσουν μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία. Διαμορφώνουν και εμπιστεύονται ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα πεποιθήσεων και ένα πρόγραμμα δράσης. Στηρίζονται σε βεβαιότητές τους και τις υπηρετούν με πάθος. Ερμηνεύουν τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά γεγονότα μέσα από το πρίσμα της ιδεολογίας της ομάδας στην οποία ανήκουν. Δεν επιδιώκουν την επιβεβαίωση των πεποιθήσεών τους με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα ούτε και αντέχουν την διάψευση της ιδεολογίας τους με βάση τις αντικειμενικές ενδείξεις.
Οι πολιτικοί αναζητούν κύρος και δύναμη μέσα από τις ψήφους των πολιτών. Ο απώτερος στόχος τους είναι η εξασφάλιση της εξουσίας. Το βαθύτερο κίνητρό τους είναι η υπέρβαση της υπαρξιακής τους ανασφάλειας. Μόνο που τα βαθύτερα κίνητρα παραμένουν υποσυνείδητα. Οι πολιτικοί παραμυθιάζουν τον εαυτό τους και μετά προπαγανδίζουν το παραμύθι τους ως αλήθεια για να πείσουν το λαό να τους υποστηρίξει. Η πολιτική είναι ένα αδιάγνωστο τέχνασμα αυτοεξαπάτησης. Κατά συνέπεια εξαπατάται και ο λαός. Όχι επειδή δεν υποψιάζεται την απάτη. Αλλά επειδή την χρειάζεται. Ο λαός αποζητά το παραμύθι. Οι πολιτικοί του πουλάνε το παραμύθι που χρειάζεται. Στο τέλος οι πολιτικοί αποκαλύπτονται ψεύτες και ο λαός ανακαλύπτει πως εξαπατήθηκε. Για να αναζητήσει και πάλι ένα νέο παραμύθι. Είναι μια σχέση εξάρτησης.
- Στις καθημερινές μας σχέσεις ιδιαίτερα στις ερωτικές αλλά και στις επαγγελματικές αναζητάμε την υπέρβαση της ανασφάλειας. στηριζόμαστε στις πεποιθήσεις μας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να νιώσουμε ασφαλείς ακόμη και όταν χρειάζεται να παραμυθιάσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Δεν επιδιώκουμε την πολιτική εξουσία αλλά θέλουμε να έχουμε την εξουσία στη σχέση. Θέλουμε να έχουμε το πάνω χέρι ώστε να παίρνουμε από τους άλλους όσο μπορούμε περισσότερα. Ο εαυτός μας είναι και πάλι πάνω από όλους και όλα. Θέλουμε οι άλλοι να υπηρετήσουν τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας ώστε να νιώσουμε ασφαλείς και δυνατοί. Αυτά που λέμε και κάνουμε δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια ούτε βοηθούν τους άλλους. Εξυπηρετούν ανεπίγνωστα, ιδιοτελή, ατομικά συμφέροντα. Η αλήθεια γίνεται θύμα της ανάγκης.
Ανεχόμαστε την προπαγάνδα των πολιτικών επειδή και εμείς προπαγανδίζουμε τις δικές μας ιδέες, και πεποιθήσεις. Απλά εμείς το κάνουμε πρόχειρα και ερασιτεχνικά ενώ οι πολιτικοί το κάνουν περίτεχνα και επαγγελματικά. Στην καθημερινότητά μας είμαστε το ίδιο απατεώνες με αυτούς. Εφόσον με ανάλογο τρόπο εξαπατούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας για να υπηρετήσουμε τους στόχους, τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας.
- Πίσω από την προπαγάνδα και τα ψέματα των πολιτικών διαβλέπω τις ψυχολογικές μανούβρες του επιχειρηματία, του εργάτη, του αγρότη και του συνταξιούχου. Ο ίδιος κακόμοιρος άνθρωπος στην πολιτική προσπαθεί να ανέβει ψηλά και θολώνει με το καυσαέριο του εγωισμού του όσους τον ακολουθούν. Ο ίδιος κακόμοιρος άνθρωπος στην καθημερινότητα προσπαθεί να ανέβει πάνω από τους άλλους για να νιώσει δυνατός, ασφαλής και να περάσει καλά. Ο ίδιος ανόητος εγωκεντρισμός χαρακτηρίζει τον έσχατο όπως και τον πρώτο. Πίσω από την πολιτική ιδεολογία και πίσω από τις άκαμπτες πεποιθήσεις του «μέσου ανθρώπου»  κρύβεται ο ίδιος φοβισμένος εγωκεντρισμός. Η ίδια ανάγκη για επικράτηση, για κυριαρχία και για εξασφάλιση. Η ίδια βίωση της ανασφάλειας και της  αποτυχίας.