Χίου Μάρκος, «Ανταλλάξαμε το διαμαντένιο στέμμα της Μακεδονίας με το ακάνθινο στεφάνι της αλλοίωσης της ιστορίας»

Μηνύματα με πολλούς αποδέκτες αλλά και νοήματα έστειλε από την κατάμεστη κεντρική πλατεία της Χίου, ο Μητροπολίτης Μάρκος. Απευθυνόμενος στο πλήθος των πιστών που συμμετείχαν στη συνάντηση των επιταφίων της πόλης, ο Μητροπολίτης ξεκίνησε από τον προκάτοχό του Μητροπολίτη Πλάτωνα που σφαγιάστηκε από τους Οθωμανούς το 1822 και συνέχισε αναφερόμενος την επιστολή του Μέγα Αλέξανδρου προς τους Χίους το 332 π.Χ. λέγοντας ότι από μέσα από αυτή αποκαθιστούσε τη Δημοκρατία στη «μόνη μακεδονική γλώσσα, στην Ελληνική».
Παράλληλα σε αναφορά του προς την ελληνική οικογένεια είπε ότι κάθε ελληνική οικογένεια δικαιούται να έχει ένα σπίτι, μήνυμα που εκλήφθηκε ως σαφέστατη στάση κατά των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας.

Νωρίτερα στον Μητροπολιτικό Ναό Χίου ο Μητροπολίτης στο κήρυγμά του είπε μεταξύ άλλων: «Ανταλλάξαμε το διαμαντένιο στέμμα της Μακεδονίας με το ακάνθινο στεφάνι της αλλοιώσεως της ιστορικής συνειδήσεως».

Πειραιώς Σεραφείμ: «Αισθάνομαι ότι έχουμε αποτύχει δυστυχώς – Πού είναι οι πνευματικοί ταγοί του Γένους μας» (Βίντεο) 14 Μαΐου 2019

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ σχολίασε την επικαιρότητα. Μάλιστα σε σχόλιό του για τον πρωθυπουργό δήλωσε πως καλωσορίζει την καθυστερημένη του στροφή προς τις χριστιανικές αρχές.
Στην τηλεοπτική εκπομπή «Σήμερα» του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την τουρκική προκλητικότητα, το Σκοπιανό αλλά και για τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας υπέρ του Δημήτρη Κουφοντίνα.

«Ο Ερντογάν έχει αποφασίσει με την ιδεοληψία του νεοθωμανισμού ότι δεν ανήκει στη Δύση, ότι δεν θέλει με την Δύση επικοινωνία και σχέση ουσιώδη. Έχει συστρατευθεί, δυστυχώς, με τις ευλογίες του ξανθού γένους όπως λέγαμε παλιά, των Ρώσων αδελφών μας ομοδόξων, οι οποίοι τον εξοπλίζουν σκανδαλωδώς και απαραδέκτως και θέλει να εμφανιστεί ως ο προστάτης όλου του ισλαμικού κόσμου. Είναι διαχρονική αυτή η προσπάθεια της Τουρκίας να αμφισβητήσει το στάτους και του Αιγαίου και της Μεγαλονήσου» δήλωσε ο Σεβασμιώτατος.
Επίσης ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο Σκοπιανό τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Τα Εθνικά θέματα πάντοτε υποκαίουν την συνείδηση των Ελλήνων. Το θέμα της παραχωρήσεως της ονομασίας της ελληνικής Μακεδονίας σε Σλάβους αδελφούς, φίλους και γείτονες είναι απαράδεκτη κατάσταση. Και βέβαια το γεγονός ότι ταυτόχρονα αναγνωρίσαμε μια βουλγαρική διάλεκτο ως δήθεν Μακεδονική διάλεκτο. Και το σημαντικότερο πως ενώ η ονομασία της χώρας αυτής είναι Βόρεια Μακεδονία, εντός εισαγωγικών ή εκτός, όπως θέλει ο καθένας το αντιλαμβάνεται, οι κάτοικοι είναι Μακεδόνες. Αυτό αποτελεί ένα όχημα για επεκτατισμό, μακροπρόθεσμα βέβαια».
Σε άλλο σημείο ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας από άτομα που φώναζαν συνθήματα υπέρ του Δημήτρη Κουφοντίνα.
«Ο κ. Δημήτριος Κουφοντίνας δεν είναι στη φυλακή για τις ιδέες του. Δεν είναι ένας ιδεολογικός έγκλειστος. Είναι διότι δυστυχώς προέβη σε μία τρομακτική αλληλουχία εγκληματικών ενεργειών, δολοφόνησε 11 ανθρώπους. Αυτό είναι το τραγικό για τον άνθρωπο αυτό και παραμένει δυστυχώς χωρίς μεταμέλεια. Δεν σκέπτεται ότι κάποια στιγμή θα κληθεί ενώπιον του Παναγίου Θεού να δώσει λόγο για τις πράξεις του».

«Αλλά το τραγικό είναι ότι τα παιδιά αυτά που βγαίνουν και κάνουν αυτές τις πράξεις είναι δικά μας παιδιά. Πέρασαν από το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, από τις οικογένειές μας, από την Εκκλησία μας, και αισθάνομαι πάρα πολύ υπεύθυνος και ένοχος γι’ αυτά τα παιδιά. Αισθάνομαι ότι έχουμε αποτύχει δυστυχώς, όταν βλεπω παιδιά δικά μας να σπάνε, να καταστρέφουν. Η καταστολή του κράτους δεν αποτελεί την απάντηση σε αυτό το πρόβλημα. Εγώ νομίζω ότι είναι θέμα παιδείας και θέμα πνευματικής υποθερμίας. Πού είναι οι πνευματικοί ταγοί του Γένους μας για να κηρύξουν στα παιδιά αυτά την αλληλοπεριχώρηση, την κοινωνία;» υπογράμμισε ο Μητροπολίτης Πειραιώς.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο ολόκληρη την συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου:

Εζυγήσθημεν, εμετρήθημεν και ευρέθημεν 

του Απόστολου Σαραντίδη 

Ο πρώτος γύρος των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης ετελείωσε, πολύ δε μάλλον άπαξ για την επόμενη πενταετία, αυτός των λεγόμενων Ευρωεκλογών, από μια Ευρώπη ο βηματισμός της οποίας ομοιάζει περισσότερον με αυτόν γραίας κάτυσχνου εκατοντούτιδος και με νοόν «κουρκουτειώδη», αφελήν και αμελέστατον.           
Πολλοί λένε ήδη από χθες και όχι μόνο, πολλά. Ιδίως στα συστημικά νυχτοκάναλα που βλέπει η μέρα και γελά. Όλοι σχεδόν ενίκησαν! Ούτε φοιτητικές εκλογές να ήταν! Μία θλιβερή απόχρωσις του γελοίου. Όχι πως δεν το περιμέναμε. Άλλωστε όποιος ψάχνεται λίγο παραπάνω, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι Ευρωβουλή ελάχιστα έως καθόλου επηρεάζει τη λεγόμενη Ενωμένη Ευρώπη. Οι αποφάσεις δεν παίρνονται εκεί αλλά σε άλλα ολιγομελή, μη εκλόγιμα, εν πολλοίς και μυστικιστικά κέντρα, προστιθεμένης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όσοι προνόησαν να κρατηθούν έξω από αυτήν με το νόμισμά τους, είναι σε καλύτερη μοίρα. Η Μεγάλη Βρετανία, τουλάχιστον, είναι έξω και προσπαθεί να κάνει την αυτοκρατορική έξοδο. Αν την κάνει!           
Οι εκλογές της 26^ης Μάϊου του 2019, λένε πως πυροδότησαν ραγδαίες εξελίξεις. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν τις βλέπουμε. Αν ραγδαία εξέλιξη θεωρείται η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, όχι δεν είναι. Απλά για μία ακόμη φορά ο Πανουργιώτατος πρωθυπουργίσκος, σε άμεση σύνδεση με τους ξένους υποβολείς, ενεργοποιεί το plan B ή C etc. Ο κύριος αυτός δεν ήρθε για να φύγει, όσο κι αν από το 2015 οι συζητήσεις τύπου καφενείου του έδιναν μήνες προσωρινής πολιτικής ζωής. Ήρθε για να παραμείνει πολύ. Κάπως έτσι έλεγαν και το 1981 οι τότε Νεοδημοκράτες για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Το θεωρούσαν μικρή παρένθεση. Η συνέχεια, οδυνηρή. Μόνο που φάνηκε δεκαετίες μετά, για όποιον μπορεί να βλέπει και όχι να κοιτάζει.
Ήρθε λοιπόν για να μείνει και αυτό θα κάνει με τις εκλογές που ετοιμάζει και θα τις…χάσει. Εζυγήσθη από τους Ατλαντικούς και ευρέθη κελεπούρι! Ο αντίπαλός του κι αυτός εμετρήθη και ο δοκιμαστικός σωλήνας, έτοιμος. Το περίεργο δεν είναι αυτό. Ένας συνεπής και παρατηρητικός μελετητής, το βλέπει. Ούτε αξιοπερίεργο. Θα έλεγε κανείς ότι η μεταπολιτευτική στάση και αναστροφή, το τέλος τελοσπάντων της Μεταπολίτευσης δεν έρχεται, δεν ήρθε. Από το 2009 ήταν σίγουροι οι αναλυτές ότι «ετελείωσε». Σαν άλλος βουλευτής Καλοχαιρέτας (απολαυστικός ο Αυδής στον ομώνυμο ρόλο το 1958), τίποτα δεν ετελείωσε αφού τίποτα ακόμη δεν άρχισε. Ότι θα αρχίσει, βέβαιον. Κάποτε.           
Για την ώρα, όταν ο ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους, όση απόσταση κι αν υπάρχει από τον πρώτο, μετά από τα Συλλαλητήρια ψηφίζει τον Σύριζα των Πρεσπών, των Μνημονίων, των Θεσμών, των έμφυλων ταυτοτήτων, των gay pride, των συμφώνων συμβίωσης ομοφυλοφίλων, της υπό ψήφιση τεκνοθεσίας αυτών, του αντισυνταγματικού από το ΣτΕ Μαθήματος Θρησκευτικών, της απαλλαγής του Χριστού από το αναθεωρημένο Σύνταγμα, της αποποινικοποίησης της βλασφημίας των Θείων, της αποποινικοποίησης σε πλημμέλημα της Εσχάτης Προδοσίας, και ομιλούμε μόνο για χαρακτηριστικά παραδείγματα… Όταν δύο στους πέντε εγγεγραμμένους δεν προσέρχονται στην κάλπη, όταν δύο στους τρεις ψηφοφόρους επιλέγει διπολικά τους δύο πρώτους που οι θέσεις και η πολιτική τους στην πράξη ταυτίζονται (απλά οι άλλοι αργούν να τα εφαρμόσουν)… Όταν τέλος, κόμμα ή κόμματα ή κομματικός σχηματισμός ή πολιτική προσπάθεια ή όπως αλλιώς λέγεται, δηλώνει ότι φιλοδοξεί να ελευθερώσει την πατρίδα, πατώντας επάνω στα ορθόδοξα νάματα, με άφθαρτους ανθρώπους, και δεν συγκεντρώνει ή δεν συγκεντρώνουν ούτε μία εκατοστιαία μονάδα, όσο αισιοδοξία μπορούν να φέρνουν κάποιες δεκάδες χιλιάδες ψήφοι, η ελπίδα δυσκολεύεται. Κι όταν η ελπίδα δυσκολεύεται, η παρακμή είναι εκεί και σαρώνει.           
Όχι, ο ελληνικός λαός δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των καιρών ούτε το διακύβευμα. Εζυγήσθη, εμετρύθη και ευρέθη εν πλήρει παρακμή. Κάποιοι άλλοι εζυγήσθημεν, εμετρήθημεν και ευρέθημεν μερικές δεκάδες χιλιάδες. Σε όλο το ορθόδοξο πατριωτικό φάσμα. Στον αυτονόητο χώρο δηλαδή που υπήρχε προ δεκαετιών πολλών. Πάλι καλά! Θα μπορούσε η μέτρηση να μην είχε αρχίσει καν. 
*Ο Α.Κ.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων

Νόμιζαν κάποιοι ότι σκότωσαν τον Θεό, αλλά δεν κατάλαβαν ότι έτσι αυτοκτονήσαμε

ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΘΗΜΑΤΑ
Νόμιζαν κάποιοι ότι σκότωσαν τον Θεό, αλλά δεν κατάλαβαν ότι έτσι αυτοκτονήσαμε
Από τον Παναγιώτη Κωστόπουλο, Ιδιωτικό υπάλληλο
Πλησιάζοντας στην Εβδομάδα των Παθών, όσο δεν αποσπάται ο νους μας από «τον θόρυβο της πόλης», τις διάφορες υποχρεώσεις και τα άγχη της καθημερινότητας, προσευχόμαστε να ακολουθήσουμε τη σταυραναστάσιμη πορεία του σαρκωθέντος Λόγου. Αυτός κατήλθε στη Γη, «μορφή δούλου λαβών», για να μας σώσει από τις αμαρτίες μας. Εμείς, με τη ζωή μας, είτε αποδεχόμαστε είτε απορρίπτουμε το κάλεσμά Του και αποφασίζουμε να αγωνιστούμε για τη σωτηρία μας ή να απομακρυνθούμε απ’ Αυτόν. Ο αγώνας μας σημαίνει πόλεμο κατά των παθών μας και μετάνοια, δηλαδή αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ζούμε.
Εκτός όμως από τον προσωπικό μας αγώνα, πρέπει να σκεφτούμε και να νοιαστούμε για τη συλλογική οντότητα όπου ανήκουμε, το έθνος και τους συνανθρώπους μας. Υπάρχουν κοινωνικές παθογένειες και υποπροϊόντα τους, που χρήζουν προσοχής και βελτίωσης, υπάρχουν συμπατριώτες μας που πεινάνε, που δεν έχουν ρεύμα και νερό, που υποφέρουν από την παρατεταμένη κρίση. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας βιώνει τα δικά της πάθη. Βιώνει μια παρατεταμένη κρίση σε πολλούς τομείς, που της προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές και τείνει να την καταστρέψει. Το λυπηρό είναι ότι δείχνουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε, πολεμώντας την ίδια μας την ταυτότητα, ακολουθώντας την τάση που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη, η οποία παραπαίει από τα πολλά προβλήματα που την ταλανίζουν, έχοντας απολέσει τον χαρακτήρα της.
Η πρόσφατη πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων, για την οποία κάποιοι υπονοούν πως αποτελεί συνέχεια μιας σειράς επιθέσεων και βανδαλισμών σε ναούς στη Γαλλία, ήταν αφορμή για να ξανανοίξει μια συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης, τον χαρακτήρα της και τους κινδύνους που διατρέχει. Παραμένουμε παρατηρητές της μετατροπής της Ευρώπης από χριστιανική σε άθεη και προσεχώς σε ισλαμική οντότητα. Νόμιζαν κάποιοι ότι σκότωσαν τον Θεό, αλλά δεν κατάλαβαν ότι έτσι αυτοκτονήσαμε. Οποιος δεν βλέπει αυτά που έρχονται απλά εθελοτυφλεί. Ο μηδενισμός, που έχει επικρατήσει παντού, ο ψευτοανθρωπισμός και ο ψευτοδικαιωματισμός ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτό. Οι αλλαγές που συντελούνται δείχνουν αναπόδραστες και, αν δεν αντιδράσουμε άμεσα, θα πρέπει να ξεχάσουμε την Ευρώπη που ξέραμε.
Μετά το Πάσχα έρχονται εκλογές. Ενα σημαντικό βήμα για να αλλάξουμε τα παραπάνω είναι αυτή τη φορά να μάθουμε από τα παθήματά μας και να αποφύγουμε τις λάθος πολιτικές επιλογές, αναδεικνύοντας πρόσωπα και συνδυασμούς που θα φέρουν μια πραγματική αλλαγή για τον τόπο μας.
Καλή Ανάσταση!
dimokratianews,18.04.2019

Πασχαλινό, Αλ. Γκιάλας (Γ. Βερίτης)

Ποια η ανάλυση της ευχής: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν – Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Tην προσευχήν του Aγίου Όρους ποιός δεν την γνωρίζει; Aποτελείται από μίαν φράσιν μικράν, από μετρημένας τας λέξεις.Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν

Mε την βοεράν κραυγήν «Kύριε», δοξολογούμεν τον Θεόν, την ένδοξον μεγαλειότητά Tου, τον βασιλέα του Iσραήλ, τον δημιουργόν της ορατής και αοράτου κτίσεως, όν φρίττουσι τα Σεραφείμ και τα Xερουβείμ.

Mε την γλυκυτάτην επίκλησιν και πρόσκλησιν «Iησού», μαρτυρούμεν, ότι είναι παρών ο Xριστός, ο σωτήρ ημών, και ευγνωμόνως τον ευχαριστούμεν, διότι μας ητοίμασε ζωήν αιώνιον.
Mε την τρίτην λέξιν Xριστέ , θεολογούμεν, ομολογούντες ότι ο Xριστός είναι αυτός ο Yιός του Θεού και Θεός.
Δεν μας έσωσε κάποιος άνθρωπος, ούτε άγγελος, αλλά ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός.
Eν συνεχεία, με την ενδόμυχον αίτησιν «ελέησόν με», προσκυνούμεν και παρακαλούμεν να γίνη ίλεως ο Θεός, εκπληρών τα σωτήρια αιτήματά μας, τους πόθους και τας ανάγκας των καρδιών μας.Kαι εκείνο το «με», τί εύρος έχει!
Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου – είναι άπαντες οι πολιτογραφηθέντες εις το κράτος του Xριστού, εις την αγίαν Eκκλησίαν, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν μέλος του ιδικού μου σώματος.Kαι, τέλος, διά να είναι πληρεστάτη η προσευχή μας, κατακλείομεν με την λέξιν «τόν αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι – πάντες γάρ αμαρτωλοί εσμεν – καθώς εξωμολογούντο και όλοι οι Άγιοι και εγίνοντο διά ταύτης της φωνής υιοί φωτός και ημέρας.Eξ αυτών αντιλαμβανόμεθα, ότι η ευχή εμπεριέχει δοξολογίαν, ευχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν και εξομολόγησιν.
Αρχ. Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης 
ΠΗΓΗ./orthodoxia.online/

ΟΙ ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη) ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

Όποιος στηρίζεται στην γνώση του και ανατρέπει την γνώμη του άλλου με επιπολαιότητα, όποιος επίσης είναι πρόθυμος να απαντήσει, να δικαιολογηθεί και να δικαιολογήσει, ή έχει θέλημα που είναι βγαλμένο μέσα από τη ζωή του, αυτός απολαμβάνει ως καρπό την έχθρα. Δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανένα.
Έχετε παρατηρήσει ποιοι άνθρωποι είναι αγαπητοί και περιζήτητοι; Όσοι διακονούν, όσοι είναι πέρα για πέρα ήρεμοι και πρόθυμοι να αποδεχθούν την γνώμη του άλλου, την επιθυμία του, την σκέψη, την ενέργεια του, το αμάρτημα του, το πάθος του, την ευγένεια του, την αγένεια του, που η ευαισθησία τους είναι στραμμένη προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους.
Αντιθέτως, αυτοί που θέλουν να υπερασπίζουν τον εαυτό τους, που θέλουν να έχουν θέση, γνώμη, σκέψη, να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα, να επιβάλλουν την γνώμη τους – άκουσε με, λένε, και μετά κάνε ότι θέλεις – γίνονται αντιπαθητικοί. Γιατί να σε ακούσω, βρε αδελφέ; Εγώ αυτό θέλω…

Όταν ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης είδε το ΦΩΣ

Μια συγκλονιστική ιστορία αφηγείται ο Γέρων Ελισσαίος ο Σιμωνοπετρίτης, την στιγμή που ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης είδε το ΦΩΣ!!

Αχ, ο Γέροντας Αιμιλιανός… Το χαμόγελο του, η αγγελική φυσιογνωμία του, η γλυκύτητα της πρακτικής θεολογίας του.
Ο Γέρων Αιμιλιανός βίωσε αισθητά τη Χάρι του Θεού ήδη από νεαρή ηλικία, όταν ακόμη νεότατος, ούτε καν τριάντα ετών, ασκούνταν στην Ιερά Μονή Δουσίκου του Αγίου Βησσαρίωνος.
Μία νύχτα, στη Δουσίκου, κατά την ώρα που προσεύχονταν, εισήλθε σε διλήμματα σε ότι αφορούσε ορισμένες αποφάσεις που έπρεπε να πάρει για το μέλλον του. Θα έμενε ο Αιμιλιανός στο μοναστήρι; Θα γινόταν ιεραπόστολος; Θα εμπλούτιζε τις γνώσεις του με σπουδές; Υπήρχαν και άλλες πολλές δυσκολίες από πρόσωπα και γεγονότα, τα οποία του είχαν γεννήσει ένα πλήθος διλημμάτων.
«Μα, Θεέ μου, το πρόσωπο Σου θέλω να δω!!» ξέσπασε ο Αιμιλιανός. «Δε θέλω κάτι άλλο!!».
«Εκείνη την ώρα που φώναζε δυνατά» μάς μεταφέρει τα γεγονότα ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. Ελισσαίος, «το κελλί του το περιέλουσε ένα φως».
Δεν ήταν το φως της λάμπας, ούτε κάποιο συναφές με τα φώτα που γνωρίζουμε μέσα στον κόσμο.
«Και, τότε, κατάλαβε» διηγείται ο Γέροντας Ελισσαίος για τον πολυαγαπημένο Γέροντα του, «ότι αυτός είναι ο Θεός: το φως!». Ήταν ο ίδιος ο Χριστός που είχε επισκεφθεί τον Αιμιλιανό.
«Το φως είναι ο Θεός» επισημαίνει εύστοχα ο Γέρων Ελισσαίος ο Σιμωνοπετρίτης. «Αυτό το φως που θα το ονομάζαμε: το φως που ξυπνάει την καρδιά».
Έτσι κάπως ξύπνησε η καρδιά του νεαρού Αιμιλιανού, ανακουφιζόμενος πια από τα διλήμματα του. «Τελείωσε» είπε από μέσα του, «θα μείνω στον μοναχισμό!».
Την ίδια νύχτα, όταν κατέβηκε ο Αιμιλιανός να λειτουργήσει, παρατήρησε γύρω από την Αγία Τράπεζα ότι όλα ήταν φως! Συλλειτούργησε εκείνην τη νύχτα με τον παπά Δημήτριο τον Γκαγκαστάθη, με τον οποίον τα επόμενα χρόνια συνδέθηκε στενά και του απέδιδε μεγάλο σεβασμό.
Οι δυο τους, εκείνην τη νύχτα, είδαν τον ίδιον τον Άγιο Βησσαρίωνα να περνάει πίσω από την Αγία Τράπεζα κατά την ώρα του Χερουβικού.
«Τον είδες;» είπε ο πατήρ Δημήτριος.
«Μη μιλάς τώρα…» αποκρίθηκε ψιθυριστά ο Αιμιλιανός.
«Αυτή ήταν η αρχή της μυστικής του εμπειρίας» λέει ο Γέροντας Ελισσαίος για τον πολυαγαπημένο Γέροντα του, «η οποία μετά του άνοιξε τον δρόμο και τον έστρεψε ολοκληρωτικώς και πλήρως αφοσιωμένο προς τον μοναχισμό».
Ο Γέρων Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης είχε πάντα ένα γλύκασμα στον λόγο του σαν να μιλούσε κάποιο πριγκιπόπουλο. Χαλύβδωνε, όμως, τα όσα εξέφερε με μία σπάνια αυστηρότητα και ακρίβεια, που σου θύμιζε πρίγκιπα σε πόλεμο, ο οποίος δεν υποχωρεί στη λεπτομέρεια του οπλισμού του, στην άκρως επισταμένη προετοιμασία του στρατεύματος του.
Πηγή: Κ.Γ.Π. – Ιούλιος 2017

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ιχνηλασία ζωής 1

ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

«Εγνώρισάς μοι οδούς ζωής· πληρώσεις με ευφροσύνης μετά του προσώπου σου…» (Ψαλμ. 15,11)

Ο Γέροντας αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, Καθηγούμενος της καθ΄ ημάς Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας από το 1973 εως το 2000, γεννήθηκε στην Νίκαια Πειραιώς το 1934 από ευσεβείς γονείς, η καταγωγή του όμως εχει μικρασιατικές ρίζες. Η εκ πατρός γιαγιά του Ευδοξία ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, ο δε παππούς του Αλέξανδρος κατήγετο από την Σηλυβρία της Θράκης και εφοίτησε στην περιώνυμη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το έτος 1906 μετοίκησαν στα Σήμαντρα της ευλογημένης γης της Καππαδοκίας, όπου εχρημάτισαν δημοδιδάσκαλοι για τις ανάγκες του ελληνισμού, και στην Ελλάδα ήλθαν μετά την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έγγαμοι όντες, επολιτεύοντο ως μοναχοί, αγρυπνούντες και προσευχόμενοι. Χαρακτηριστικο είναι οτι η γιαγιά εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Ευταξία, η δε μητέρα του ως μοναχή Αιμιλιανή.

«ΠΡΟΣΕΞΕ τοὺς ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΔΕΣ, τοὺς ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΥΣ, τοὺς ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, τοὺς ΤΕΛΕΙΟΥΣ» (Ἀρχιμ. Αἰμιλιανός †)

Ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ († 09.05.2019),
Καθηγουμένου Ἱ. Μ. Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἁγ. Ὄρους

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κεφάλαιο:
«Ὁ Γάμος, τὸ μέγα Μυστήριον»
ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Περὶ Θεοῦ λόγος αἰσθήσεως»
Ἱ . Κοινόβιο Εὐαγγελισμοῦ Ὀρμύλια Χαλκιδικῆς,
ἐκδ. «Ἴνδικτος», Ἀθῆναι 2004.

.                 Ἐπίσης, ὅταν πρόκειται νὰ διαλέξης τὸν ἄνθρωπο τῆς ζωῆς σου, πρόσεξε μήπως εἶναι κλειστὸς τύπος, ὁπότε δὲν ἔχει φίλους. Ἂν σήμερα δὲν ἔχη φίλους, αὔριο θὰ δυσκολευθῆ πολὺ νὰ ἔχη ἐσένα ὡς φίλο καὶ σύζυγο.
.                 Πρόσεξε τοὺς γκρινιάρηδες, τοὺς παραπονιάρηδες, τοὺς μελαγχολικοὺς ποὺ μοιάζουν μὲ κλαψοπούλια. Πρόσεξε ἐκείνους ποὺ συνεχῶς παραπονοῦνται: Δὲν μὲ ἀγαπᾶς, δὲν μὲ καταλαβαίνεις. Κάτι σὲ αὐτὰ τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ δὲν πηγαίνει καλά. Πρόσεξε ἀκόμη τοὺς φανατικοὺς καὶ τοὺς θρησκόληπτους. Ὄχι τοὺς θρησκευόμενους ἀλλὰ τοὺς θρησκόληπτους, οἱὁποῖοι ταράσσονται γιὰ ἀσήμαντα πράγματα, ὅλα τοὺς φταῖνε καὶ εἶναι ὑπερευαίσθητοι. Πῶς θὰ μπόρεσης νὰ ζήσης μὲ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο; Θὰ εἶναι σὰν νὰ κάθεσαι πάνω σὲ ἀγκάθια.
.                 Ἀκόμη πρόσεξε ἐκείνους ποὺ βλέπουν τὸν γάμο σὰν κάτι τὸ κακό, σὰν μία φυλακή. Ἐκείνους ποὺ λένε: Μά, δὲν σκέφθηκα ποτὲ στὴν ζωή μου τὸν γάμο.
.                 Πρόσεξε καὶ κάτι ψευτοχριστιανούς, ποὺ βλέπουν τὸν γάμο σὰν κάτι τὸ χαμηλό, σὰν ἁμαρτία, ποὺ χαμηλώνουν ἀμέσως τὰ μάτια τους, ὅταν ἀκούσουν κάτι σχετικὸ μὲ τὸν γάμο. Ἐὰν παντρευθῆς ἕναν τέτοιο, θὰ εἶναι ἀγκάθι γιὰ σένα, φόρτωμα γιὰ τὸ μοναστήρι του, ἂν καλογερέψη.
.                 Πρόσεξε ὅσους νομίζουν ὅτι εἶναι τέλειοι καὶ δὲν βρίσκουν στὸν ἑαυτότους κανένα ἐλάττωμα, ἐνῶ στοὺς ἄλλους βρίσκουν συνεχῶς ἐλαττώματα.Πρόσεξε ὅσους νομίζουν ὅτι εἶναι «οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοϋ» καὶ μποροῦν νὰ ἀναμορφώσουν ὅλον τὸν κόσμο.
.                 Νὰ προσέξης καὶ ἕνα σοβαρὸ θέμα, τὸ κληρονομικό. Νὰ γνωρίσης καλὰ τὸν πατέρα, τὴν μάννα, τὸν παππού, τὴν γιαγιά, τὸν θεῖο. Ἀκόμη νὰ ὑπάρχουν οἱ στοιχειώδεις ὑλικὲς προϋποθέσεις.
.                 Πρὸ πάντων ὅμως νὰ προσέξης τὴν πίστι τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχει πίστι; Ἔχει ἰδανικὰ ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον σκέπτεσαι νὰ κάνης σύντροφο τῆς ζωῆς σου; Ἂν ὁ Χριστὸς γι᾽ αὐτὸν δὲν σημαίνη τίποτε, πῶς θὰ μπόρεσης νὰ μπῆς ἐσὺ στὴν καρδιά του; Ἐὰν δὲν μπόρεσε νὰ ἐκτιμήση τὸν Χριστόν, ἔχεις τὴν ἐντύπωσι πῶς θὰ ἐκτιμήση ἐσένα; Λέγει στὸν ἄνδρα ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ γυναίκα σου νὰ εἶναι «γυνὴ διαθήκης σου», δηλαδὴ τῆς πίστεώς σου, τῆς θρησκείας σου, νὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ σὲ συνδέη μὲ τὸν Θεόν. Τότε μόνον μπορεῖς νὰ κάνης, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἕναν γάμο «μετὰ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου», δηλαδὴ μὲ ἔγκρισι ἐκκλησιαστικὴ καὶ ὄχι μὲ τυπικὴ ἄδεια. Προηγουμένως συζήτησε μὲ τὸν πνευματικό σου. Ἐξέτασε μαζί του τὸ κάθε τί καὶ ἐκεῖνος θὰ σταθῆ πλάι σου σὰν πραγματικὸς φίλος καί, ὅταν φθάσετε στὸ ποθούμενο τέρμα, τότε πλέον ὁ γάμος θὰ εἶναι γιὰ σένα ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ. θὰ εἶναι ἕνα χάρισμα, διότι «ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει». Στὸν καθένα μας ὁ Θεὸς δίνει τὸ δικό του χάρισμα. Στέλνει τὸν ἕναν στὸν γάμο καὶ τὸν ἄλλον στὴν παρθενία. Ὄχι ὅτι ὁ Θεὸς κάνει τὴν ἐκλογὴ λέγοντας ἐσεῖς νὰ πᾶτε ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐσεῖς ἀπὸ ἐκεῖ, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ διαλέγει ἡ καρδιά μας, γιὰ ἐκεῖνο μᾶς δίνει ὁ Θεὸς τὸ θάρρος, τὸ κουράγιο, τὴν δύναμι, γιὰ νὰ τὸ φέρωμε εἰς πέρας.
.                 Ἂν ἔτσι διαλέξετε τὸν ἄνθρωπό σας, τότε εὐχαριστήσατε τὸν Θεόν. Συνδέστε τον μὲ τὸν πνευματικό σας. Ἂν δὲν ἔχετε, διαλέξτε καὶ οἱ δύο ἕναν πνευματικό, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι ὁ Γέροντάς σας, ὁ πατέρας σας, ἐκεῖνος ποὺ θὰ σᾶς θυμίζη καὶ θὰ σᾶς δείχνη τὸν Θεόν.
.                 Θὰ ἔχετε πολλὲς δυσκολίες στὴν ζωή. Τὰ ἐρωτηματικὰ θὰ ἔρχωνται βροχή. Οἱ μέριμνες θὰ σᾶς περικυκλώνουν καὶ θὰ βλέπετε συχνὰ πυκνὰ τὴν χριστιανική σας ζωὴ νὰ γίνεται δύσκολη. Μὴν ἀνησυχῆτε. Ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση. Ἐσὺ κάνε ἐκεῖνο ποὺ περνάει ἀπὸ τὸ χέρι σου. Μπορεῖς νὰ μελετήσης πέντε λεπτὰ τὴν ἡμερα; Μελέτησε. Μπορεῖς νὰ προσευχηθῆς πέντε λεπτὰ τὴν ἡμέρα; Προσευχήσου. Καὶ ἂν δὲν μπορῆς πέντε, προσευχήσου δύο. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι ὑπόθεσις τοῦ Θεοῦ.

Περί της αποκλίσεως της Δυτικής Χριστιανοσύνης από το Ορθόδοξο ήθος (Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Ρωμανίδου)

Σ’ αυτά όμως τα θέματα οι σημερινοί Ορθόδοξοι δυσκολεύονται να απαντήσουν, διότι έχουν σήμερα απομακρυνθή τόσο πολύ από αυτήν την παράδοσι, που δεν σκέπτονται πλέον την Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή μέσα στα πλαίσια της νόσου και της θεραπείας.
Δεν την θεωρούν την Ορθοδοξία σαν θεραπευτική αγωγή, αν και όλες οι ευχές της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρες πάνω στο θέμα αυτό.
Διότι ο Χριστός ποιος είναι για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς;
Δεν αποκαλείται επανειλημμένως μέσα στις ευχές και στα τροπάρια της Εκκλησίας ως ο «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών»;
Αν ψάξετε στην Παπική ή στην Προτεσταντική παράδοσι, αυτή η επωνυμία για τον Χριστό, ως ιατρό, δεν υπάρχει πουθενά!
Ο Χριστός μόνο στην Ορθόδοξη παράδοσι αποκαλείται ιατρός.
Γιατί όμως αυτή η παράδοσις έσβησε από τους Παπικούς και τους Προτεστάντες και, όταν τους μιλάμε για θεραπευτική αγωγή, ξαφνιάζονται;
Διότι η ανάγκη της καθάρσεως και του φωτισμού, η ανάγκη της εσωτερικής αλλαγής έφυγε από τους ανθρώπους αυτούς στην δική τους Θεολογία.
Γι’ αυτούς εκείνος που αλλάζει δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός!
Ο άνθρωπος γι’ αυτούς δεν αλλάζει.
Το μόνο πράγμα που κάνει ο άνθρωπος γι’ αυτούς είναι ότι γίνεται καλό παιδί.
Και όταν ο άνθρωπος από κακό παιδί που ήταν γίνη καλό παιδί, τότε ο Θεός τον αγαπά.
Διαφορετικά, τον αποστρέφεται!
Αν παραμένη ή γίνεται κακό παιδί, τότε ο Θεός δεν τον αγαπά!
Δηλαδή, αν ο άνθρωπος γίνη καλό παιδί, τότε αλλάζει και ο Θεός και γίνεται καλός.
Και από εκεί που δεν τον αγαπούσε, τώρα τον αγαπά!
Όταν ο άνθρωπος γίνεται κακό παιδί, ο Θεός θυμώνει και, όταν ο άνθρωπος γίνεται καλό παιδί, ο Θεός χαίρεται!
Αυτό δυστυχώς γίνεται στην Ευρώπη.
Αλλά το κακό είναι ότι αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ευρώπη, αλλά γίνεται και στην Ελλάδα και σε πολλούς μέσα στην Εκκλησία αυτό το πνεύμα επικρατεί.
Έχει καταντήσει να είναι η Ορθοδοξία μία θρησκεία, που ο Θεός αλλάζει διαθέσεις!
Όταν ο άνθρωπος είναι καλός, ο Θεός τον αγαπάει.
Και όταν είναι κακός, ο Θεός δεν τον αγαπάει
Ο Θεός δηλαδή τιμωρεί και βραβεύει!
Οπότε η ουσία της Ορθοδοξίας σήμερα είναι μία ηθικολογία στην Ελλάδα.
Αυτά δεν διδάσκανε τα Κατηχητικά στα παιδιά και οι παραεκκλησιαστικές Οργανώσεις, που έχουν Δυτικά πρότυπα και διέβρωσαν το Ορθόδοξο πνεύμα;
Λοιπόν, αν κάποιος μετά από αυτά θελήση να μάθη γιατί κατήντησε η Ορθοδοξία σ’ αυτά τα χάλια, ας διαβάση Αδαμάντιο Κοραή!
Αυτός μετά την Επανάστασι του 1821 εγκαινίασε αυτή την γραμμή στην Ελλάδα.
Αυτός είναι εκείνος, ο οποίος εγκαινίασε τον διωγμό εναντίον του Ησυχασμού, εναντίον του παραδοσιακού Μοναχισμού, εναντίον της Ορθοδόξου και μόνης σωστής θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου.
Αλλά ας ξεκινήσωμε από αλλού.
Ας υποθέσωμε ότι ένας ερευνητής επιστήμονας, που δεν έχει σχέσι με θρησκείες, ένας άθεος, αν θέλετε, κάνει έρευνα πάνω στις θρησκευτικές παραδόσεις και φθάνοντας στην Ορθόδοξη παράδοσι σκαλίζει, ανακαλύπτει και περιγράφει αυτά τα πράγματα.
Οπότε λέγει: Για κοιτάτε εδώ!
Αυτή η παράδοση μιλάει για ψυχή, για νοερά ενέργεια της ψυχής και για συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή.
Μετά αυτός ο άνθρωπος ερευνώντας φθάνει να αναγνωρίση ότι, αν αυτή η θεραπευτική αγωγή εφαρμοσθή στις κοινωνίες των ανθρώπων, θα έχει πολύ ωφέλιμα αποτελέσματα για την ατομική και κοινωνική υγεία.
Μετά, συνεχίζοντας το ψάξιμο, αρχίζει να εξακριβώνη από πότε εμφανίσθηκε αυτή η παράδοσι, ποιες είναι οι πηγές της, πόσους αιώνες επιτυχώς εφαρμόσθηκε στην πράξι, που εφαρμόσθηκε και συνεχίζοντας βρίσκει γιατί δεν υπάρχει σήμερα στους Ορθοδόξους, στην πλειοψηφία τους, αυτή η παράδοσι, και γιατί η Ορθοδοξία υπέστη αλλοίωσι.
Και ο ερευνητής αυτός συνεχίζει και βρίσκει ότι αυτό συνέβη, διότι εδιώχθη ο Ησυχασμός και ο παραδοσιακός Μοναχισμός, που είναι ο φορέας της παραδόσεως αυτής
Γιατί εδιώχθη όμως;
Διότι οι χώροι στους οποίους ήκμαζε άρχισαν να δυτικοποιούνται πολιτιστικά, όπως συνέβη στην Ρωσσία μετά την μεταρρύθμισι του «Μεγάλου» Πέτρου, και στην Ελλάδα μετά την Επανάσταση του 1821.
Ο σύγχρονος ιστορικός Τoynbee λέγει ότι ο Ορθόδοξος πολιτισμός αφομοιώνεται σιγά-σιγά σήμερα από τον Δυτικό πολιτισμό
Έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο, στο οποίο διακρίνει τους υπάρχοντες σήμερα πολιτισμούς σε πέντε μόνον, από τους είκοσι με είκοσι πέντε που υπήρχαν στο παρελθόν.
Αυτοί οι πέντε πολιτισμοί είναι ο Ινδικός πολιτισμός, ο πολιτισμός της Άπω Ανατολής
(Κίνα, Ιαπωνία), ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο Ορθόδοξος πολιτισμός και ο πρωτόγονος πολιτισμός που υπάρχει σήμερα ακόμη σε περιοχές της Αυστραλίας και της Αφρικής.
Και έχει ο Toynbee την θεωρία ότι όλοι οι πολιτισμοί σήμερα δυτικοποιούνται.
Στο παρελθόν αυτή η δυτικοποίησης κατεβλήθη προσπάθεια να γίνη μέσω της Ιεραποστολής των Δυτικών ιεραποστόλων.
Οι Ευρωπαίοι στο παρελθόν αλλά και σήμερα ακόμη εξαποστείλανε και εξαποστέλλουν στρατούς ιεραποστόλων για να κάνουν όχι μόνο τα άλλα έθνη Χριστιανούς, αλλά και να τους δυτικοποιήσουν.
Και γι’ αυτό υπάρχουν και στην Ελλάδα όλοι αυτοί οι αιρετικοί και δρουν ακόμη.
Η ιεραποστολή αυτή όμως, λέγει ο Toynbee, απέτυχε στα ειδωλολατρικά έθνη της Αφρικής και όπου αλλού, διότι οι ιεραπόστολοι χώριζαν μεταξύ τους τους ανθρώπους.
Π.χ. σε μία οικογένεια ειδωλολατρών συνέβαινε ο ένας να γίνη Λουθηρανός, ο άλλος αδελφός να γίνη Αγγλικανός, ο άλλος Βαπτιστής, ο εξάδελφος Μεθοδιστής, ο άλλος Πεντηκοστιανός, ο άλλος Ευαγγελικός κλπ…
οπότε όχι μόνο διέσπασαν το έθνος τους σε μικρά κομμάτια από πλευράς θρησκευτικής, αλλά και τις ίδιες τις οικογένειες.
Διεπιστώθη λοιπόν ότι η ιεραποστολή αυτού του είδους είχε μεγάλη αποτυχία στην δυτικοποίησι των ανθρώπων του τρίτου κόσμου.
Ο Τoynbee λοιπόν πρότεινε το 1948 μία νέα λύσι.
Η δυτικοποίησις αυτή να γίνη μέσω της τεχνολογίας, καθώς και μέσω της οικονομίας
Από Εκκωφαντική Σιωπή

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Π. ΣΑΒΑΣ ΑΓΕΙΟΡΕΙΤΗΣ

π.Νικόλαος Μανώλης, Πώς γίνεται η ευλογημένη προσευχή; [ΒΙΝΤΕΟ 2018]

Μητρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Ήρωες υπομονής

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. 5,1-15)

ΘΑ ῥίψω, ἀγαπητοί μου, ἕνα λακωνικὸ σύν­θημα. Καὶ θὰ παρακαλέσω ὅλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, νὰ τὸ προσέ­ξετε καὶ ν’ ἀνταποκριθῆτε σ’ αὐτό. Τὸ σύνθημα εἶνε· Φανῆτε ἥρωες! Διότι ζοῦ­με σὲ χαλεποὺς καιρούς. Φανῆτε ἥρωες! Κι ὅταν λέγω ἥρωες τί ἐννοῶ;

Ἄλλη γλῶσσα ἔχει ὁ κόσμος, ἄλλη ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί· ἄλλο τὸ λεξιλόγιο τοῦ κόσμου, ἄλ­λο τὸ λεξιλόγιο τοῦ Θεοῦ. Ἥ­ρω­ας στὴ γλῶσ­σα τοῦ κόσμου εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ὡ­πλισμένος ἀγωνίζεται μὲ γενναιότητα, ὑ­περασπίζει τὴν πα­τρίδα, νικᾷ καὶ θριαμβεύει, καὶ ἡ πατρὶς εὐ­γνωμονοῦσα τοῦ στήνει ἡρῷο καὶ ἄγαλμα. Στὴ γλῶσ­σα τοῦ Θεοῦ, στὴ γλῶσσα τῆς πίστε­ως, ὁ ἥ­ρωας παίρνει ἄλλη ἔννοια· προσ­λαμβάνει βά­θος καὶ ἔκτασι, ἀνάγεται σὲ ἐπίπεδο ὑψηλό­τερο καὶ πνευματικώτερο. Ἥρωας ἐδῶ εἶ­νε ὄχι ἐ­κεῖνος ποὺ νικᾷ ἁπλῶς ἐξωτερικοὺς ἐ­χθρούς, ἀλλ’ ἐκεῖνος ποὺ νικᾷ τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐ­χθροὺς τοῦ ἀνθρώπου· τὴν σάρκα, τὸν κόσμο, καὶ τὸν διάβολο. Ἡ μεγαλυτέ­ρα νίκη εἶ­νε νὰ νικήσῃ καν­εὶς τὰ πάθη του. Ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ πρόγονοί μας, ὑψίστη νίκη εἶνε «τὸ νικᾶν ἑαυτόν», νὰ νικᾷ καν­εὶς τὸν κακὸ ἑαυτό του.
Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ἥρωας εἶνε ὁ Χριστι­ανὸς μαχητής. Κι ὅπως ὁ στρατιώτης εἶνε ὡ­πλισμένος μὲ ὅπλα, ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικά, ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἑλκύεται ἀπὸ τὸν ἡ­ρωισμὸ τῆς ἁγιότητος· διότι ἥρωας ἴσον ἅγι­ος καὶ ἅγιος ἴσον ἥρωας, τὸ ὑψηλότερο εἶδος ἡ­ρωισμοῦ εἶνε ἡ ἁγιότης. Ὅποιος λοιπὸν θέλει νὰ γίνῃ ἥρωας τῆς ἁγιότητος, πρέπει νὰ εἶνε ὡπλισμένος μὲ ἱερὰ ὅπλα.
Ἕνα δὲ ἀπὸ τὰ ὅπλα αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ ἔ­χῃ ὁ Χριστιανός -ὅπλο δυστυ­χῶς σήμερα σκουριασμένο, μὲ τὸ ὁποῖο ὅμως οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων νικοῦ­σαν-, εἶνε ἡ ὑπομονή!
Ὅταν οἱ κουλτουριάρηδες, οἱ ἄθεοι καὶ ἄ­πιστοι ἀκοῦνε τώρα τὴ λέξι αὐτή, χλευάζουν καὶ μυκτηρίζουν τὸν χριστιανισμό, διότι στὸ λεξιλόγιό του περιέλαβε τὴν ὑπομονή. Ἀλλ’ ἂς μὴ μᾶς ἐπηρε­ά­ζῃ ἡ γνώμη τους. Τὸ Εὐαγγέλιο κατατάσσει τὴν ὑπομονὴ μετα­ξὺ τῶν πρώτων ἀρε­τῶν· τὴν θεωρεῖ θεμελιώ­δη. Οἱ κατήγοροι λένε· Ὄχι ὑπομονή· ἐμεῖς ἀντιθέτως, ἐπανάστασι, ἐπίθεσι, γροθιά, φωτιά!… Κα­τηγοροῦν τὴν πίστι μας, ὅτι ἀνέχεται τὴν κα­κομοιριά, τὴ δουλεία, τὴν ἐκμετάλλευσι, τὴ φτώχεια, τὴν ἀδικία. Ἐμεῖς, λένε, δὲν θέλουμε ὑπομονὴ καὶ πραότητα· κηρύττουμε ἐξέγερσι, διεκδίκησι, σύγκρουσι, βία· μόνο ἔ­τσι θὰ πάῃ μπροστὰ ὁ κόσμος…
Τί ἔχουμε ν’ ἀπαντήσουμε, ἀγαπητοί μου; Ἀπαντοῦμε, ὅτι ἡ ὑπομονὴ δὲν εἶνε ἀδυναμία τῶν δούλων, ὅπως λένε αὐτοί. Εἶνε δύναμις τῶν ἐλευθέρων καὶ ἀληθινὰ ἡρωικῶν ψυχῶν. Εἶνε ἡ καρτερία, ποὺ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Εἶνε ἡ ἀντοχὴ τῆς ψυχῆς στὶς ἀν­τι­ξοότητες, ποὺ τὴν κάνει νὰ μὴ πτοῆται ἐμ­πρὸς σὲ δοκιμασίες καὶ ἐμπόδια, ἀλλὰ νὰ τὰ ὑ­περπηδᾷ ὅλα καὶ νὰ βγαίνῃ νικήτρια. Ἡ ὑπομο­νή, ἐν συνδυασμῷ μὲ τὴν ἐπιμονή, ὁ­δηγεῖ στὴν ἐπιτυχία. Ἡ ὑπομονὴ εἶνε ἡ ἀρετὴ ποὺ συνέστησε ὁ Κύριος ὅταν εἶπε· «Ὁ ὑπο­μείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22· 24,13).
Λοιπόν, φανῆτε ἥρωες μὲ ὅπλο τὴν ὑπομο­νή. Χωρὶς ὑπομονὴ δὲν ἐπιτυγχάνεται τίποτα. Τὸ μήνυμα αὐτὸ ἀκούγεται τώρα καὶ ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγέ­λιο.

* * *

Ἡ Κυριακὴ αὐτή, ἀγαπητοί μου, προβάλλει ἐμπρός μας ἕνα τέτοιον ἥρωα. Ποιός εἶνε αὐ­τός; Εἶνε ἕνας ἀσθενής. Στὴν ἀρχὴ βεβαίως εἶχε κι αὐ­τὸς τὴν ὑ­γεία του. Ἀλλὰ -πῶς μεταβάλλονται τὰ ἀνθρώπινα!- κάποια στι­γμὴ ἔ­πεσε στὸ κρεβάτι παράλυτος· εἶχε προσ­βλη­θῆ ἀ­πὸ γενικὴ παράλυσι. Πόδια εἶχε καὶ πό­δια δὲν εἶχε, χέρια εἶχε καὶ χέρια δὲν εἶχε. Ἦ­ταν ἕ­νας ἄταφος νεκρός. Καὶ πόσον καιρὸ ἔ­ζησε ἔτσι; Ὄχι ἕνα καὶ δύο, ἀλλὰ τριανταοχτὼ ὁ­λό­κληρα χρόνια, ἦ­ταν κατάκοιτος ἐπάνω στὸ κρεβάτι. Ὁποιοσδήποτε ἄλλος στὴ θέσι του θὰ γόγγυζε, θὰ βλασφημοῦσε, θὰ καταριόταν, δὲν ἀποκλείεται καὶ ν’ αὐτοκτονοῦσε. Αὐτὸς δὲν παραπονέθηκε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ· ὑπέμενε καρτερικῶς καὶ ἀνδρείως ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα. Καὶ ἐνῷ ἔβλεπε ἄλλους νὰ θεραπεύωνται, διότι προλάβαιναν κ’ ἔπεφταν πρῶ­τοι στὴν κολυμβήθρα, αὐτὸς παρέμενε ἔτσι. Μέσ᾽ στὴν καρδιά του ὑπῆρχε ἐλπίδα καὶ πίστι στὸ Θεό.
Ὁ παράλυτος αὐτὸς ἦταν ἕνας νέος Ἰώβ -ἔτσι τὸν ὀνομάζω-, ὅπως ὁ Ἰὼβ τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ἐκεῖνος ὑπέμεινε ὅλα τὰ βάσανα καὶ τὶς θλίψεις ἀγόγγυστα, καὶ μάλιστα εἶπε ἐκεῖ­νο τὸ μεγάλο λόγο ποὺ ἀκοῦμε στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐ­λο­γημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ἰὼβ 1,21 καὶ Θ. Λειτ.)· δόξασε δηλαδὴ τὸ Θεό. Ἔτσι καὶ ὁ νέος αὐτὸς Ἰὼβ ὑπέμεινε τὸ μαρτύριό του.
Γι’ αὐτό, μετὰ ἀπὸ τὴ μακρὰ δοκιμασία, ἔ­λα­βε βραβεῖο· πῆρε στεφάνι, ὅπως οἱ νικη­ταὶ σὲ πολέ­μους ἢ ἀθλητικοὺς ἀγῶ­νες. Στεφάνι ὄχι φθαρτό, ἀλλὰ ἀμάραντο, αἰώνιο· καὶ ὄχι ἀ­πὸ χέρια ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό μας. Ἐκεῖνος τὸν εἶδε, τὸν εὐσπλαγχνίσθη, καὶ τοῦ ἔδωσε βραβεῖο διπλό· ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὸν ἔκανε ψυχικῶς καλά, ἀφ’ ἑτέρου τοῦ ἔδωσε τὴ σωματικὴ ὑγεία.

* * *

Ὁ ἥρωας λοιπὸν τῆς Βηθεσδὰ φωνάζει σὲ ὅλους ἐμᾶς· Φανῆτε ἥρωες! Καὶ πρέπει νὰ τὸν ἀκούσουμε. Διότι, ἐὰν συγκρίνουμε τὸν ἑ­αυτό μας στὴν ὑπομονὴ μὲ τὸν πολύαθλο Ἰὼβ ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νέο Ἰώβ, τὸν παράλυτο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, θὰ δοῦμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι εἴμεθα γενεὰ ἀνυπόμονος.
Οἱ νέοι τὰ θέλουν ὅλα ἕτοιμα καὶ χωρὶς ἀ­ναβολή. Δὲν ἔχουν καθόλου ὑπομονή. Μικρὰ παιδιά, κακομαθημένα, χτυποῦν τὸ χέρι πάνω στὸ τραπέζι καὶ ἀπαιτοῦν ὅ,τι τοὺς ἀρέσει. Καὶ ἡ μάνα, κακὴ παιδαγωγός, τοὺς δίνει ὅ,τι ζητήσουν. Ἀντὶ νὰ τ᾽ ἀφήσῃ ἐκεῖ νηστικά, νὰ τοὺς κόψῃ τὸ θέλημα, νὰ τὰ μάθῃ νὰ περιορίζουν τὶς ἀπαιτήσεις τους. Καὶ φθάσαμε νὰ παρατηροῦνται, γιὰ πρώτη φορά, αὐτοκτονί­ες παιδιῶν καὶ νέων. Γιατί; Διότι δὲν συνήθισαν ἀπὸ μικρὰ στὴν ἄσκησι τῆς ὑπομονῆς.
Ἀκριβῶς διότι λείπει ἡ ὑπομονή, κλονίζεται καὶ ἡ οἰκογένεια. Παλαιότερα ὑπῆρχαν γυ­ναῖ­κες ἡρωΐδες. Ὑπέμεναν τὸν ἄντρα τους. Τέτοια ἦταν ἡ ἁγία Μόνικα, ἡ μητέρα τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου, τοῦ ὁποίου φέρω ἀναξίως τὸ ὄνομα. Ἦταν σπουδαία γυναίκα. Ὁ σύζυγός της ἦταν βάναυσος· ἀλλ’ ἐκείνη τὸν ὑπέμενε καὶ τέλος τὸν κέρδισε. Διότι γυναίκα στολισμέ­νη μὲ ὑπομονὴ κερδίζει τὸν ἄντρα· ἐνῷ μὲ τὴν ἀνυπομονησία, τοὺς θυμοὺς καὶ τὶς ἔ­ριδες διαλύει τὸ σπίτι. Μία σοβαρὰ αἰτία τῶν διαζυγίων σήμερα εἶνε ἡ ἔλλειψις ὑπομονῆς, τὴν ὁποία βέβαια πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ ὁ ἄντρας.
Ἰδού, ἀγαπητοί μου, γιατί ἔρριξα τὸ σύν­θη­μα «Φανῆτε ἥρωες!…», τὸ ὁποῖο ἰσχύει καὶ ἐ­πὶ εὐρυτέρας βάσεως. Εὑρισκόμεθα, ὅ­πως εἶ­πα, σὲ χαλεποὺς καιρούς. Τὸ ἔ­θνος μας ἀπειλεῖται ἀπὸ ἄγρια θηρία τοῦ δρυ­μοῦ, ἕτοιμα νὰ ἐπιπέσουν ἐναντίον του· καὶ εἴμεθα ἐγ­καταλελειμμένοι ἀπὸ ὅλους· διότι στὸν κόσμο βασιλεύουν ὁ μαμωνᾶς, τὰ τριάκοντα ἀρ­γύρια, τὰ ἰδιοτελῆ συμφέροντα. Ἀπειλεῖται ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Ὀρθοδοξία μας, ποὺ ἔθρεψε τὸ γένος στὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ Ἐκκλησία, δὲν θὰ ὑ­πῆρχε Ἑλληνισμός· θὰ ἤμεθα ὅλοι ἢ Φράγκοι ἢ Τοῦρκοι. Μᾶς ἔσωσε ἡ Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ ἕ­­νας ποιητής μας, ὁ Κώστας Κρυστάλλης, ἔγραψε·

«………………Θρησκεία! γλυκειὰ μάνα,
τί ὄμορφη δίνεις ἐσὺ λαλιὰ καὶ στὴν καμπάνα,
καὶ πόσο ἐκείνη ἡ λαλιὰ σαλεύει τὴν καρδιά μας!
Πόσες, ἐκεῖνος ὁ σταυρὸς ἀπ’ τὰ καμπαναριά μας
στὴν ἀντηλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσὲς ἀχτίδες,
χύνει βαθειά μας, στὴν ψυχή, γλυκὲς χρυσὲς ἐλπίδες!».

Ἡ Ἐκκλησία λοιπὸν ἡ ὀρθόδοξος βάλλεται. Βάλλεται ἀπ’ ἔξω καὶ ἀπὸ μέσα. Ἐξωτερικῶς μὲν ἀπὸ ἀθέους καὶ ἀπίστους, ἀπὸ ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ διδάσκουν ὑλισμό, ἀπὸ ῥαδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις ποὺ διακωμῳδοῦν τὴν εὐ­σέβεια, ἀπὸ ἐφημερίδες καὶ περιοδικὰ ποὺ ὑ­ποσκάπτουν τὴν πίστι. Ἐσωτερικῶς δὲ ὑπονο­μεύεται ἀπὸ ἀναξίους κληρικοὺς καὶ ἀρχιερεῖς ποὺ προδίδουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια.
Ἀλλὰ τὴν περίοδο αὐτή, σεῖς παιδιὰ τῆς Ἐκ­κλησίας, φανῆτε ἥρωες! Αὐτὸ ἐπιτάσσει τὸ χρέος. Ὄχι ἁπλῶς νὰ πηγαίνουμε στὴν ἐκ­κλη­σία, ὄχι ἁπλῶς νὰ διαβάζουμε τὴ Γραφή, ὄχι ἁ­πλῶς νὰ κοινωνοῦμε τῶν ἀχράν­των μυστηρί­ων, ὄχι ἁπλῶς νὰ πηγαίνουμε σὲ προσ­κυ­νή­ματα, ἀλλὰ καὶ νὰ ἔχουμε μέσα μας τὴν ἀ­πόφασι «Πεθαίνω γιὰ τὴν πατρίδα, πεθαίνω γιὰ τὴν πίστι!». Ὅλοι ἂς ἔχουμε τὴν ἡρωϊκὴ ἀ­πόφασι. «Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων» (Ἀπ. 14,12).
Ἐὰν ὑπάρχουν τέτοιοι μαχηταί, νὰ εἶστε βέ­βαιοι, δὲ θὰ νικήσουν οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄθεοι· θὰ νικήσῃ ἡ Ἐκκλησία, θὰ νικήσῃ ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 29-5-1983)