Ελέχθη προηγουμένως ότι όσοι διαβαίνουν την πλατειά πύλη και βαδίζουν την ευρύχωρη οδό δεν καταβάλλον κόπο, ούτε αγώνα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ζουν με άνεση και χαρά. Όχι. Όταν
λέμε ότι δεν έχουν κόπο και αγώνα, εννοούμε ότι αφήνουν τους εαυτούς
τους ελεύθερους και αχαλίνωτους στις επιθυμίες και ορέξεις τους, σε όλα
όσα ακολουθεί ο κόσμος. Δεν προσπαθούν καθόλου να συγκρατήσουν
τους εαυτούς τους. Μόνο λοιπόν σ’ αυτό δεν κοπιάζουν, ούτε αγωνίζονται.
Στο να πορεύονται δηλαδή, σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς τους.
Από άλλη άποψη οι άνθρωποι αυτοί εξεταζόμενοι, δηλαδή από την άποψη της όλης τους ζωής, περνούν ζωή στενοχώριας και θλίψεως. Η αμαρτία που κουβαλούν μαζί τους είναι φορτίο βαρύ και οδυνηρό. Ζητούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους με τις ηδονές και απολαύσεις του κόσμου, ποτέ όμως δεν μπορούν να το πετύχουν.
Οι επιθυμίες και οι εφέσεις του ανθρώπου είναι φυσικώς αδύνατο να εκπληρωθούν με όσα ατελή διαθέτει ο κόσμος. Εξ’ αιτίας αυτού βρίσκονται σε παντοτινό βάσανο και θλίψη, δεδομένου μάλιστα ότι όσο πιο πολύ απολαμβάνει και δοκιμάζει ο άνθρωπος τα σαρκικά, τα κοσμικά, τόσο περισσότερο και οι επιθυμίες του αυξάνουν και το κενό που αισθάνεται μέσα του γίνεται μεγαλύτερο, άρα και η λύπη του αυξάνει.
Πραγματικά.
Μακριά από τον Θεό ζώντας ο άνθρωπος και ζητώντας την ευτυχία και τη
χαρά του στον κόσμο τούτο βρίσκεται σε παντοτινή ανυπομονησία και
ταραχή.
Εκείνο που παρηγορεί, ειρηνεύει, χαροποιεί και ευφραίνει τον άνθρωπο, είναι η πνευματική επικοινωνία του με τον Θεό. Αυτοί δε, μην έχοντας τέτοια επικοινωνία, ζώντας μακριά από τον Θεό, δεν είναι δυνατόν ποτέ να απολαμβάνουν αυτά τα αγαθά, που προέρχονται μόνο από τον Θεό και όχι από τις ηδονές και απολαύσεις του κόσμου.
Η ζωή λοιπόν αυτών των ανθρώπων, είναι ζωή γεμάτη ανησυχίες, θλίψη, στενοχώρια, πολλές φορές γεμάτη απογοήτευση και απελπισία, μολονότι φαίνεται πολλές φορές εξωτερικά σαν ζωή ευχάριστη και ευτυχισμένη σε όσους αγνοούν τα όσο συμβαίνουν στους ανθρώπους αυτούς.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ζουν με άνεση και χαρά. Όχι. Όταν
λέμε ότι δεν έχουν κόπο και αγώνα, εννοούμε ότι αφήνουν τους εαυτούς
τους ελεύθερους και αχαλίνωτους στις επιθυμίες και ορέξεις τους, σε όλα
όσα ακολουθεί ο κόσμος. Δεν προσπαθούν καθόλου να συγκρατήσουν
τους εαυτούς τους. Μόνο λοιπόν σ’ αυτό δεν κοπιάζουν, ούτε αγωνίζονται.
Στο να πορεύονται δηλαδή, σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς τους.Από άλλη άποψη οι άνθρωποι αυτοί εξεταζόμενοι, δηλαδή από την άποψη της όλης τους ζωής, περνούν ζωή στενοχώριας και θλίψεως. Η αμαρτία που κουβαλούν μαζί τους είναι φορτίο βαρύ και οδυνηρό. Ζητούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους με τις ηδονές και απολαύσεις του κόσμου, ποτέ όμως δεν μπορούν να το πετύχουν.
Οι επιθυμίες και οι εφέσεις του ανθρώπου είναι φυσικώς αδύνατο να εκπληρωθούν με όσα ατελή διαθέτει ο κόσμος. Εξ’ αιτίας αυτού βρίσκονται σε παντοτινό βάσανο και θλίψη, δεδομένου μάλιστα ότι όσο πιο πολύ απολαμβάνει και δοκιμάζει ο άνθρωπος τα σαρκικά, τα κοσμικά, τόσο περισσότερο και οι επιθυμίες του αυξάνουν και το κενό που αισθάνεται μέσα του γίνεται μεγαλύτερο, άρα και η λύπη του αυξάνει.
Πραγματικά.
Μακριά από τον Θεό ζώντας ο άνθρωπος και ζητώντας την ευτυχία και τη
χαρά του στον κόσμο τούτο βρίσκεται σε παντοτινή ανυπομονησία και
ταραχή.Εκείνο που παρηγορεί, ειρηνεύει, χαροποιεί και ευφραίνει τον άνθρωπο, είναι η πνευματική επικοινωνία του με τον Θεό. Αυτοί δε, μην έχοντας τέτοια επικοινωνία, ζώντας μακριά από τον Θεό, δεν είναι δυνατόν ποτέ να απολαμβάνουν αυτά τα αγαθά, που προέρχονται μόνο από τον Θεό και όχι από τις ηδονές και απολαύσεις του κόσμου.
Η ζωή λοιπόν αυτών των ανθρώπων, είναι ζωή γεμάτη ανησυχίες, θλίψη, στενοχώρια, πολλές φορές γεμάτη απογοήτευση και απελπισία, μολονότι φαίνεται πολλές φορές εξωτερικά σαν ζωή ευχάριστη και ευτυχισμένη σε όσους αγνοούν τα όσο συμβαίνουν στους ανθρώπους αυτούς.
(“Ο προορισμός του ανθρώπου”, Αρχιμ. Ευσεβίου Ματθόπουλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου