Παναγιώτης Δρόσος Το μικρό ξωκλήσι

Πρότυπο μου το μικρό ξωκλήσι ..που είναι χωμένο σε μια ρεματιά ή σε μια πολύ ψηλή βουνοκορφή και μικρούλι σου εμπνέει την μυσταγωγία.. ο μικρός του ναός που είναι συγχρόνως Αγία τράπεζα και ο χώρος των πιστών .. όλα ανακατεμένα και τίποτα κρυφό… χώρος γεμάτος αγάπη .. απλής και χωρίς τυμπανοκρουσίες…. Απλά ένα σ΄ αγαπώ γράφει στον κάθε του τείχος και εσύ οδοιπόρος το διαβάζεις γονατίζεις και αρχίζεις τα κλάματα.. δεν χρειάζεται τίποτα να πεις… σκύβεις το κεφάλι και παρακαλείς ..μάθε με να ζω έτσι. .μόνο αγάπη να δίνω ..μάθε με σε παρακαλώ.. και δεν μιλάς μόνο κοιτάς την μοναδική εικόνα του και μετά από το ξέσπασμα ηρεμείς ..κοιτάς τριγύρω και όλα έχουν αλλάξει ,η καρδoύλα σου ανάλαφρη , τα δάκρυα είναι δάκρυα ευγνωμοσύνης πια … Συγχωρείς τον εαυτόν σου ,τα λάθη σου , συγχωρείς αυτούς που σε πίκραναν γιατί πια έχεις καταλάβει «οδοιπόροι» και αυτοί μέσα στην ζωή , αλλά ίσως δεν έχουν βρει το μικρό ξωκλήσι .. είναι βλέπεις κρυμμένο και εσύ ο τυχερός που το ανακάλυψες και πρέπει να είσαι χαρούμενος για αυτό! Ποιος ναός , ποια μητρόπολη μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς έτσι;

 Επιστροφή στην Αγάπη

Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια δισταγμών το αποφάσισε .. Δεν ήθελε να επιστρέψει σαν ενας απλός επισκέπτης.. Σ΄ αυτό τουλάχιστον φέρθηκε σωστά. Θα επέστρεφε επειδή το ήθελε ..ούτε επειδή έπρεπε ούτε επειδή είχε «χρέος». Η καρδιά του ήθελε για αυτό και επέστρεψε …. Πήρε μαζί του το παιδί για πρόσχημα.. Ανέβηκε την ανηφόρα και σαν έφτασε χαμογέλασε σαν να βλέπεις πρόσωπο αγαπημένο. Άναψε το κερί, κάθισε σε μια γωνιά …. Κύριε είπε , περίμενα ότι θα με φέρεις ξανά στον δρόμο Σου, στο ζητούσα ….. μα δεν περίμενα να με οδηγήσεις τόσο γλυκά μέσα από της αγάπης τον δρόμο ... Δεν είμαι άξιος ούτε την προσευχή μου να κάνω  …. σκεφτόταν...
Ο μικρούλης καθόταν στα γόνατα του . Κάποια στιγμή γυρνά προς το μέρος του «Μπαμπά πειράζει που έσπασα το ποτήρι»;
«Χαζούλι» του ψιθύρισε «ένα ποτήρι ήταν!» και του χάιδεψε το κεφάλι
«Χαζούλι» του ψιθύρισε και μια φωνή μέσα του .
Συγκρατήθηκε … αγκάλιασε το μικρό και ψιθύρισε.. Θεέ μου …..

Ο Θεός της Αγάπης

Σχημάτισε τον αριθμό στο κινητό του.. περίμενε λίγο .. ακούσθηκε η φωνή του φίλου .. Πρόσεξε συνήθως οδηγεί σε μεγάλο πόνο…

Δεν φοβήθηκε ακολούθησε την φωνή μέσα του ή τώρα ή ποτέ σκέφθηκε, εγώ θα παρακαλώ να γίνει το θέλημα Του. Αναγνωρίζω την αδυναμία μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα ούτε καν να προσπαθήσω, μου είναι αδιανόητο να καταστρέψω ότι ωραίο αισθάνομαι .. Θεός της αγάπης είναι και με καταλαβαίνει.. όμως δεν μπορώ να εφαρμόσω την εντολή Tου. Το μόνο που μπορώ είναι να παρακαλώ να δώσει Εκείνος την λύση.. να οδηγήσει έτσι τα πράγματα που να γίνει ότι είναι καλύτερο. Θεέ μου σκέφθηκε τόση αδυναμία ... ούτε καν προσπαθώ ... Μόνο μην με βγάλεις από τον δρόμο Σου.
Η σύγκρουση αναπόφευκτη, ανάμεσα στο θέλω και στο πρέπει.. Όχι δεν είναι τιμωρία, είναι ο δρόμος της αγάπης .. Σε παίρνει από το χέρι και σε μαθαίνει να περπατάς ..πέφτεις σηκώνεσαι και ξανά.. Είναι εκεί δίπλα σου και σου δίνει το χέρι .. Μερικές φορές χωρίς καν να το ζητήσεις .. κάποια στιγμή μαθαίνεις να στέκεσαι και μόνος σου… Όμως θα τον χρειασθείς ξανά και ξανά!
Το σημαντικό σκέφθηκε είναι να μην νοιώθεις ενοχές , να μην θεωρείς τον εαυτόν σου γελοίο.. προσπάθεια κάνω να σκέφτεσαι και θα πέσω και θα σηκωθώ.. ότι και να γίνει θα είναι δίπλα μου
Τελικά φίλε μου δεν είναι πόνος. Ο Θεός της αγάπης δεν πονάει κανέναν… μας μαθαίνει… ας δεχθούμε με χαρά την όποια γνώση μας χαρίζει!

Ο φίλος μου ο αέρας.

Tώρα που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει
γυρνώ στο ξεκίνημα ...
στην απέραντη γλυκιά σιωπή
σαν τον άνεμο της ερήμου ...
δεν έχει τίποτα παρά μόνο την άμμο
και όμως πόσα υπέροχα σχέδια φτιάχνει;
μόνο με την άμμο ...
ό αέρας … και η άμμος ...
ίδια εικόνα … στον απέραντο ωκεανό

Απόλυτη ησυχία ...
πνοή ανέμου ερωτολογεί
με την επιφανειά των νερών,
απλές όμορφες σταγόνες
παιχνιδίζουν στην απέραντη σιωπή.

Να γίνω;
οι σταγόνες;
ο αέρας;
η σκόνη;.
Θα θελα ο αέρας να γίνω ...
να σχηματίζω σχήματα στην έρημο
και να παίζω με τις σταγόνες του ωκεανού.
Η σιωπή τόσο πολύτιμη
τίποτα
νοιώθω καλύτερα έτσι
ίσως δεν θέλω τις υποχρεώσεις ...
ίσως πια έχω καταλάβει
ότι δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα
από την ροή της ζωής μου.

Πάντα θα επιστρέφω
στην αγαπημένη μου σιωπή
θα βλέπουν να χαμογελώ
θα νομίζουν οτι είμαι καλά για τα δικά τους "μέτρα"

Όμως εγώ θα λάμπω από μιαν άλλη χαρά.
ο φίλος μου θα ξέρει
θα πνέει στις σιωπηλές πολιτείες
θα σηκώνει τα πεσμένα φύλα
θα περνά απ' τα κλειστά παραθυρόφυλλα …
θα κάνει παρέα σ΄αυτούς που ξαγρυπνούν
ο φίλος μου ο αέρας.

Αναφορά

Αποφάσισε λοιπόν να ταξιδέψει... σε μέρη όμορφα που μόνο ο νους σε πηγαίνει.. ένιωσε τον πόνο της απόγνωσης ..τίποτα πια το ίδιο... δρόμος χωρίς γυρισμό.. φαντάστηκε ονειρεμένες πόλεις .. με ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια αλλά φοβήθηκε ... φοβήθηκε την σύγκριση ... ήθελε να γυρίσει πίσω ... όμως μια γλυκεία επιθυμία τον τραβούσε μπροστά... να έτσι ήθελα να ζω .. κάπως έτσι δηλαδή... Θυμήθηκε τα λόγια που ήθελε να πει και δεν τα είπε ποτέ .. "ξέρεις τίποτα δεν μπορώ να σου δώσω πάρα μόνο τούτο εδώ .. να κοίτα με ... μόνο ένα βλέμμα ...μια ματιά ... κοίτα τι λένε τα μάτια μου .. μόνο αυτό ... τίποτα άλλο δεν έχω ... τίποτα άλλο που να αξίζει περισσότερο .... "
Γιορτές λοιπόν ... χριστουγεννιάτικα δενδράκια .. στολίδια ... οι περισσότεροι αγοράζουν μόνο και μόνο να καλύψουν το κενό... θυμήθηκε τα λόγια του τραγουδιού .. "...αγάπη μόνο αγάπη να χαρίζω ..." τους υπόλοιπους στίχους ούτε καν τους θυμάται ..

Κύριε.... κύριε... τον σταματά κάποιος καλοντυμένος ντυμένος στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω...
Παρακαλώ;
Κάνατε παράβαση!
Ορίστε;
Πριν λίγο μιλούσατε στο κινητό σας;
Μάλιστα!
Μα αρμόζει στην ηλικία σας , στη θέση σας , εσείς ... ποιος εσείς να λέτε τα κάλαντα στο κινητό σας .. έστω και ένα στίχο... που νομίζετε ότι είσαστε ,στην ονειροχώρα...; εδώ υπάρχουν κανόνες και υποχρεώσεις.... Δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να σας αναφέρω... Δύο λεπτά παρακαλώ... από ότι βλέπω σας έχουν ήδη κατατάξει στην κατηγορία των " απροσάρμοστων" .. μπα .. μπα ..έχουμε και επιχειρήματα.. βλέπω... Χαχα χα χα ... είσαστε για γέλια ... το μεγάλο σας όνειρο είναι να μάθετε κιθάρα και να παίζετε στους δρόμους .. καλά είσαστε για δέσιμο... θέλετε να ζείτε "αληθινά" .... καλά έχετε μεγάλη πλάκα .. μου θυμίζετε το τραγούδι του "Κεμάλ" ..θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο; ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ... κατά βάθος είσθε πονηρούλης .. το "παίζεται" τάχα ευαίσθητος και τα συναφή.. δεν μου λέτε, βάλατε στο μάτι καμιά φοιτητριούλα; Ας δούμε παρακάτω τι γράφει η αναφορά για σας, βλέπετε με τα σύγχρονα μηχανήματα μας τίποτα δεν μας ξεφεύγει..... Προσπαθείτε λοιπόν να είσθε συνεπής με τις σκέψεις σας και όταν δεν τα καταφέρνετε ... πανικοβάλλεσθε .. χάνεσθε... είσαστε δηλαδή Χάνος .... το τραγουδάκι το ξέρετε ... "χάνος είμαι χάνομαι .. πέρκα είμαι πιάνομαι..." Χαχαχα .. Τι βλέπω εδώ... καλά δεν το πιστεύω... όταν συναντάς τον φίλο σου ..τον φιλάς .. (ευτυχώς στο μάγουλο ..κανείς δεν ξέρει με σας ) λες και είχες χρόνια να τον δεις! Τον πιάνεις αγκαζέ και περπατάτε στους δρόμους χαχανίζοντας ... και όταν έχεις πρόβλημα ..σε ακούμε να του λες ... " μεγάλε την πατήσαμε" ..πληθυντικός ευγενείας είναι αυτό;... και ο άλλος τα ίδια λέει ... λες και τα αντιμετωπίζετε όλα, μαζί .. δηλαδή πιστεύεις στην φιλία... στην ηλικία σου.... Χαχαχαχα στο ξαναλέω ..είσαι για δέσιμο ... λυκοφιλία υπάρχει κύριέ μου ...μόνο λυκοφιλία... μα..τι λέω.. παρακάτω αναφέρει ότι αγαπάτε και θαυμάζετε τους λύκους ... τα χαρακτηρίζεται μοναχικά , δυνατά και πανέξυπνα ζώα...
Χμ αυτό έχει ενδιαφέρον... αγκαλιάζετε σχεδόν όλους τους ανθρώπους ... τους ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ δηλαδή.... το περίεργο είναι ότι και αυτοί το δέχονται... και στο γραφείο σας έρχονται και σας μιλούν οι συνάδελφοι σας παρόλο που συχνά πυκνά απομονώνεστε... μάλλον για να γελάσουν έρχονται... Α! καλά για τα παιδιά το ξέρουμε ... η βαθμολογία και μόνο είναι ...
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν και.... μα γιατί μου δίνεται το χέρι..;

Η ανατροπή του σκηνικού

Η δοκιμασία
Ανατροπή του σκηνικού... Η απεγνωσμένη φωνή και το κλάμα της μεγάλης μου αδελφής απο το τηλέφωνο.. ο μπαμπας πρεπει να μπει επειγόντως στο νοσοκομείο... έλα να τον πείσεις... Πρέπει να αντέξω σκέφτηκα ...πρέπει... στην ευχή το πανεπιστήμιο και το κρύωμα..
Άντεξα..ολοι αντέχουν ... μόνο κόντεψα να λυγίσω στο κρυφο δάκρυ του πατέρα που κοίταζε με αγωνία το σπίτι που ο ίδιος έχτισε και δεν ξέρει αν θα το ξαναδεί.... το αυτοκίνητο κύλισε αργά γιατι κόντεψα να χάσω τον έλεγχο... τώρα σε θέλω μάγκα τώρα ... μονολογούσα... άρχισα να τους μιλω για καλοκαίρια ..διακοπές του Πάσχα στην Ραφήνα.. μπήκαν ολοι στο κόλπο ακόμη και ο πατέρας... κανείς δεν τολμούσε να παραβεί τον κανόνα.. "δεν είναι και τίποτα σπουδαίο.. σε λίγο όλα θαναι οπως πριν..."
Ολοήμερη ταλαιπωρία και αγωνία .. τελική διάγνωση .." Νεφρική ανεπάρκεια σε τελικο στάδιο... να δούμε την νυχτα πως θα πάει....
Οταν έμενα μόνος ξεσπούσα... έκλαιγα βουβά... δεν μπορεί θα αντέξει... ειναι γερο κόκαλο ο γέρος μου... επέστρεφα πάλι πίσω ... με πρόδιδαν τα μάτια μου... στο σχολείο ..στην οικογένεια...
Η απόφαση πάρθηκε... τα βράδυα θα μείνω μαζί του... Εβαλα στην τσάντα του laptop το "Μπούκα Λούπο" .. θα του αρέσει σκέφτηκα ... εβαλα και μια εργασία του πανεπιστημίου .. ετσι για εναλλακτική λύση αν δεν είχα τι να κάνω..
Πέρασαμε μαζί δυο αξέχαστες βραδιές.. του διάβαζα απο το διήγημα.. μιλούσε για ναυτικούς που έκαναν λαθρεμπόριο τσιγάρων... μετά το αφήναμε στη μέση και το σχολιάζαμε και η συζήτηση τραβούσε σε μάκρος.. Λέγαμε για τα ίδια πρόσωπα τις ίδιες ιστορίες χωρίς να μας νοιάζει ιδιαίτερα... μάλλον δεν θυμόταν οτι μου τις είχε πει και εγω έκανα σαν να τις άκουγα για πρώτη φορά.. σχολίαζα κιόλας... Μετα κοιμόταν λίγο.. διάβαζα λίγο για το πανεπιστήμιο... και αργότερα ξανα ξυπνούσε ... τα λεγαμε πάλι .. λες και θέλαμε να προλάβουμε να τα πουμε όλα ...το πρωί περιμέναμε να φανεί το φως του ήλιου και μετα κοιμόμασταν όσο προλαβαίναμε ... Η ημέρα ανήκε στους γιατρούς και στις εξετάσεις....
Το επόμενο βράδυ πάλι τα γνωστά.. μόνο που τώρα φορούσα και μάσκα για τον φόβο μετάδωσης των μικροβίων λόγω του κρυώματος... δεν μιλούσαμε όταν τραβούσα την κουρτίνα του δωματίου, απλά κοιτούσαμε .. κοιτάζαμε απο το ανοιχτό παράθυρο και βλέπαμε τα δένδρα και τα άστρα ..... πανέμορφη εικόνα μα τον Θεό.. σκεφτόμουν τα παιδικά μου χρόνια στην Ραφήνα .. τον αγώνα που έκανε να μας μεγαλώσει.... τις φορές που δεν ετρωγε εκείνος για να φάμε εμείς ... συνήθεια που του εχει μείνει μέχρι τώρα... αλλά άντεχα και δεν δάκρυζα... απλά θυμόμουν... Νομίζω οτι εκείνη την στιγμή πήρα την απόφαση .. θα σου διαβάσω ολόκληρο το μυθηστόρημα ακόμη και αν ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας... εγω θα έλθω οπου και να σε εχουν παει και θα στο διαβάσω..που να πάρει... ( Απο τότε μου εχει καρφωθεί η εκόνα στο μυαλό... Ενα παιδί διαβάζει ενα βιβλίο πάνω απο τον τάφο του πατέρα του... και δεν θα δακρύζει... απλά θα διαβάζει...)
... με ξύπνησε το αναφυλλητό του... πετάγομαι απ την καρέκλα ασυνείδητα κοιταξα την ώρα ...4 το πρωι... "Παιδί μου πως καντάντησα "".... και βέβαια άντεξα .. ούτε τον αγκάλιασα ούτε τίποτα... μόνο του είπα με ψυχρή φωνή .." Δεν λες που την γλυτώσαμε .... μας έτυχε και θα το αντιμετωπίσουμε... κοιμήσου τώρα.." Κοιμήθηκε.. συνέχισα να κοιτώ απο το παράθυρο και να σκέφτομαι τα περασμένα .. μεχρι που ξημέρωσε...
Δοξάζω τον Θεό για αυτά τα υπέροχα βράδια .. μου εδειξαν πια ειναι τα σημαντικά στην ζωή... το ποσο ανάγκη εχουμε την αγάπη ...πως αυτη πρέπει να μας καθορίζει.. πως είμαστε διαβατάρικα πουλιά ....πως πρέπει να ζούμε και οχι να επιβοιώνουμε!

Η σκόνη
... τωρα που ολα μοιάζουν με βορβαδισμένο τοπίο ... τώρα που τα ερείπια και η σκόνη εχουν κατακλύσει τα πάντα .. κρυμένος στο καταφύγιο του καναπέ μου , περιμένω ... περιμένω τον φίλο μου ... στην αρχή ισα που θα καταλαβάινω την παρουσία του..οπως πάντα διακριτικός... ... μετά όμως ,θα μαντέψει την επιθυμία μου και θα αρχίζει να ουρλιάζει ..να δουμε ποιός έμεινε... να δουμε ποιος έμεινε... η βοή του θα ξεσηκώσει την αγαπημένη μου .....εκείνη θα ρίξει όσο νερό έχει και δεν έχει... και εγω με μια παράξενη αισθηση .. ικανοποίησης και φόβου συνάμα θα περιμένω να τελειώσουν το έργο τους... Ο αέρας μου και η βροχή μου....
Θα ξαναχτίσω ξανά την πόλη μου... γεμάτη απο κήπους και φίλους... με τις γνωστές ουτοπίες της και γιορτές της... θα γιορτάζουμε την ανατολή και τη δύση του ήλιου...θα χαιρόμαστε τα φωτεινα χρώματα της θάλασσας... μέχρι που κάποια καινούργια "συμφορά - αναγέννηση " θα γκρεμίσει οτι ήταν σαθρό..
Η νίκη
Αυτή η γλυκειά αίσθηση της νίκης... οχι του υπέρμετρου εγωισμού.. αφου το αποτέλεσμα είναι γνωστό απο αιώνες τώρα... πάντα ενας είναι ο νικητής στα "μαρμαρένια αλώνια" ... πάντα ο ίδιος στο τέλος νικά... και Όμως νομίζω οτι κατι ανακάλυψα..... την ηλιόλουστη μικρή μας αυλή ... τον καφέ .. το πείραγμα της μάννας... το χαμόγελο του πατέρα ... θα απολαμβάνω τις ώρες που είμαστε αντάμα... γνωρίζοντας πια οτι το τέλος σύντομα ή αργά θα έλθει.. αλλά δεν θα περιέχει εκείνη την αίσθηση ...οτι δεν ζήσαμε.. οτι δεν προλάβαμε...
Δοξάζω τον Θεό για αυτήν μου την συνηδειτοποίηση και μακάρι να είμαι δυνατός την ώρα της "κρίσης" ..να μην κλαψουρίζω αλλά να χαμογελώ και να Τον ευγνομωνώ για τις ώρες που μας χάρισε . Εξ΄ άλλου που το ξέρεις ; "Πέρασμα είναι η ζωή" ..μπορεί και να τα ξαναπούμε....