«Είναι αδύνατον να γίνουμε φίλοι με τον Θεό, εφόσον με τα πάθη μας επαναστατούμε εναντίον του και ανεχόμαστε να πληρώνουμε με την κακία μας φόρο στον διάβολο τον πονηρό τύραννο και φονευτή των ψυχών μας, εάν δεν αποδυθούμε προηγουμένως σε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του πονηρού. Διότι μέχρι τότε είμαστε εχθροί και αντίπαλοι του Θεού, έστω και αν πλάθουμε για τον εαυτό μας το όνομα των πιστών, έως ότου δηλαδή θέλουμε να δουλεύουμε στα πάθη της ατιμίας. Και καμία λοιπόν ωφέλεια δεν θα έχουμε από την κατά κόσμον ειρήνη, εφόσον η ψυχή βρίσκεται σε κακή κατάσταση και εφόσον επαναστατεί εναντίον του Δημιουργού της και δεν ανέχεται να ταχθεί κάτω από την εξουσίαν της βασιλείας του˙ και εφόσον είναι ακόμη αγορασμένη από χίλιους δυο ωμούς αφέντες, οι οποίοι τη σπρώχνουν με βία στην κακία και την προετοιμάζουν με απάτη να προτιμήσει την οδό, η οποία οδηγεί στην απώλεια, από την οδό, η οποία οδηγεί στη σωτηρία»*.
Στον φοβερό αυτό λόγο του αγίου Μαξίμου τα πράγματα είναι καθαρά: Εφόσον δουλεύουμε στα πάθη και τον διάβολο, ειρήνη και φιλία δεν έχουμε με τον Θεό. Η δουλεία στην αμαρτία και τον θάνατο είναι εκείνη, που εξάπτει όλα τα μίση και προκαλεί όλους τους πολέμους. Άλλωστε όποιος δουλεύει στα πάθη, δεν μπορεί ποτέ να έχει ειρήνη ούτε και με τον εαυτό του. Επειδή ο άνθρωπος είναι διφυής, πλασμένος από σώμα και ψυχή, όταν δουλεύει στα πάθη, γίνεται πόλεμος συνεχής μεταξύ ψυχής και σώματος. Το βεβαίωσε ο θείος Παύλος, ο οποίος είπε: «Η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός˙ ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις» (Γαλ. ε΄ 17). Αλλά και ο αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Πόθεν πόλεμοι και μάχαι εν υμίν;». Δεν προέρχονται από την προσπάθεια να ικανοποιήσετε τις εφάμαρτες επιθυμίες σας, που σηκώνουν εκστρατεία και πόλεμο με έδρα και φρούριό τους τα μέλη σας; (Ιακ. δ΄ 1). Γι’ αυτό ο Μ. Βασίλειος έλεγε: Να θεωρείς ότι τώρα η ψυχή σου στέκεται σαν επάνω σε μία ζυγαριά και έλκεται από εδώ από τους αγγέλους και από εκεί από τους δαίμονες. Σε ποιους λοιπόν θα προσφέρεις την κλίση της καρδιάς; Τι θα υπερισχύσει μέσα σου; Η «ηδονή σαρκός ή (ο) αγιασμός Πνεύματος;»**. Γι’ αυτό ο άγιος μάρτυς Ευστράτιος έλεγε στον Αγρικόλαον, ο οποίος τον τυραννούσε: «Γνωρίζομεν τον «ακατάλλακτον» (ασυμφιλίωτο) συνεχή πόλεμο της ψυχής μας και του σώματος». Αυτόν λοιπόν «τον έμφυτον πόλεμον των παθών» πρέπει να καταπραΰνει προηγουμένως ο άνθρωπος, εάν θέλει να αποκτήσει ειρήνη και να φυλάττει τον εαυτό του ειρηνικό.
Του κ. Νικόλαου Βασιλειάδη από το βιβλίο «Ο εν Χριστώ άνθρωπος» των εκδόσεων «ο Σωτήρ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου