...ΣΗΜΕΡΑ ΕΣΥ, ΑΥΡΙΟ ΕΓΩ...

Έμαθα πως σήμερα αδίκησες, έκλεψες, υποτίμησες, πρόδωσες, απογοήτευσες, εγκατέλειψες... κι άλλα τέτοια ακούω συνέχεια απ’ το πρωί, από χτες, από πέρσι...

Και έτσι μπήκες και στο δικό μου στόχαστρο: απ’ το πρωί, από χτες, από πέρσι...

«Πω! Πω! Τι άνθρωποι! Μα, είναι δυνατόν; Τι κατάντια! Μακριά!» Στραμμένη τώρα προς εσένα ξεσπάω, με κάνεις και χάνω το χρόνο μου, αλλά ξεσπάω...

Κι έρχεται η νύχτα κι η επόμενη και μαθαίνω γι’ άλλους σαν και σένα, κι όλο πιο πολύ ξεσπάω. Γιατί είστε ολόμπροστά μου: Στο στόχαστρό μου!

Μέχρι που, απόψε, δίπλα μου, κάποιος που άκουγε μαζί μου στις ειδήσεις τα ...κατορθώματά σου άρχιζε να σταυροκοπιέται, να δακρύζει, να εκλιπαρεί, στο τέλος να συντρίβεται!

Με κόπο άκουγα να μονολογεί τούτα περίπου. Και λέω «περίπου» γιατί εγώ δεν είχα ξανακούσει παρόμοια παράπονα, δεν κατάλαβα καν μερικές έννοιες:

«Ααχ, σήμερα εσύ, αύριο εγώ! Γιατί; Γιατί;... Αχ, μην ξεχάσω πάλι να κάνω καινούργια αρχή! Από τώρα! Αχ μην ξεχαστώ και σε κατηγορήσω...

Αχ, μόνο μπροστά μου να κοιτάω. Όχι πάλι δεξιά κι αριστερά, όχι πάλι να καταδικάζω.

(Κι αμέσως σκέφτηκα το δικό μου «μπροστά», το στόχαστρό μου, που ήσουν εσύ, ο κλέφτης, ο απατεώνας, ο άδικος, ο αμετανόητος...)

Λίγο αργότερα τον παρακάλεσα για μια εξήγηση. Και κείνος, σιγανά, άρχισε:

«Γι’ αυτό λέμε ότι επηρεαζόμαστε από την περι-ρρέουσα ατμόσφαιρα.

Γιατί σ’ αυτήν όλα ρέουν..., όλα αλλάζουν χέρια. Σαν τη σκυτάλη του δρομέα μπαινοβγαίνουν στα μυαλά μας. Κι αν τα βρούνε ξέφραγα αμπέλια, ωωχ, ωχ, θέλει πολύ ο άνθρωπος;

Ποιος μπορεί να ορκιστεί ότι δεν θα το κάνει ακριβώς το ίδιο και το πιο φριχτό, κι αυτός; Ποιος; Αφού κι ο καημένος ο Πέτρος, ο άγιος... »

Εγώ τα ’χασα. Μου λείψαν τα λόγια.

Κι ο συνομιλητής μου που (κατά τα άλλα) στην όψη, ήταν σαν όλους μας, συνέχισε, κουνώντας λυπημένα το κεφάλι:

«Ακόμη και ταπεινοί υπηρέτες του πνεύματος, ορκισμένοι κατά της πράξης της αυτοκτονίας, το έκαναν!..

Δεν ορίζουμε τελείως τα επόμενά μας λεπτά, τις επόμενες αντιδράσεις μας!

Γι αυτό, όποτε ακούμε κάτι ανάρμοστο, μη χασομεράμε! Αμέσως ενδοσκόπηση, κορίτσι μου, είπε, με μια σπίθα στα μάτια. «Μήπως κι εγώ χτες, προχτές,... μία απ’ τα ίδια; Μήπως αύριο; Έτσι, να λέμε...

Αυτός που μας έχει πλάσει ίσους, και μας ονομάζει συγγενείς, αδέρφια, παιδιά Του...

Αυτός που βρέχει επί δικαίων και αδίκων, κάτι ξέρει.

Ίσως ξέρει ότι γρήγορα αλλάζουμε θέσεις. Ότι σήμερα αυτοί, αύριο εμείς...

Ίσως.. »