Ο ΤΥΦΛΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΠΟΛ/ΚΑ

-Τι είναι η βοή στο γολγοθά που ο κόσμος τρέχει επάνω;

-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυο, μαζί με κάποιν πλάνο.

-Ποιοι να “ναι οι δυο, που εκδικητης ο χάρος τους προσμένει;

-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.

-Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθεί μαζί τους;

- Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους!

-Θα πάω να δω…

Είπε να πάει να δει ο θεραπευμένος τυφλός, και καθως προχωρούσε, ήρθαν στο νου του πάλι τα χρόνια που ήταν τυφλός.

-Εσείς οι άλλοι δεν ξέρετε πόσο η ψυχή είναι άδεια, όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζεις στα σκοτάδια!

Πως τη θυμούμε τη στιγμή που εστάθει αυτός μπροστά μου, και μ’ευσπλαχνισθει, κι εσκυψε πήρε πηλό από χάμου, κι αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!

Κι όταν Τον πρωταντίκρυσα Τον φωτοδότη εμπρός μου, στην όψη του είδα όλες μαζί τις ομορφιές του κόσμου. Μοσχοβολούσε κι’έλαμπε το κάθε κίνημά Του, φως και τα χείλη και η φωνή τα μάτια κι η ματιά Του. Στα χείλη Του η παρηγοριά στα μάτια Του η ελπίδα. Έστρεψα τότε ολόγυρα τα δυο μου μάτια κι είδα.

Κάθε που ζει και που δε ζει…είδα παντού την όψη Του γραμμένη, λες κι ήταν καθρέφτης Του όλη η οικουμένη. Φως η ζωή χαρά το φως!

Ας πάω να δω τον πλάνο που θα καρφώσουν στο Σταυρό. Κατά το λόφο επάνω, κόσμος, χαλάσματα, περιγελάσματα,κι οχλοβοή κι αντάρα, χίλιες φωνές σαν μία κι όλες σαν μια κατάρα. Που πάει; Σπρώχνει και σπρώχνεται και πνίγεται και πνίγει, και σταματά προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει….τρεις μαυροφόρες που κρατούν μια λιποθυμισμένη. Θε να “ναι μάνα η δύστυχη!

Ξάφνου σωπαίνει το πλήθος που ανταριαζόταν. Γκαπ-γκουπ καρφώνουν! Κρότοι πνιγμένοι στα βογγητά! Υψώνονται οι δύο πρώτοι οι σταυροί, κανείς δε στρέφεται. Γκαπ-γκουπ ξανακαρφώνουν, μα βόγγος δεν ακούγεται.

Να και τον τρίτο υψώνουν!

Πως;!!! Εσύ που μου’δωσες το φως, εσένα πλάνο λένε; Κι ήταν γραφτό τα μάτια μου να βλεπουν και να κλαίνε;

Τι να τα κάνω και της γης και του ουρανού τα κάλλη;

Πάρε το φως που μου’δωσες και τυφλωσέ με πάλι!