Η πραγματική αγάπη είναι ανοχή και θυσία

Η πραγματική αγάπη είναι ανοχή και θυσία

    Όταν αρχίσει η οικογενειακή ζωή, σύντομα διαπιστώνουν οι σύζυγοι ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν την κοινή τους πορεία, αν δεν δείχνουν ανοχή ο ένας στον άλλο.

    Είναι φυσικό. Δυό διαφορετικοί άνθρωποι είναι, δυό διαφορετικοί απέραντοι κόσμοι. Ο καθένας με το δικό του χαρακτήρα και τρόπο, τις ιδιαίτερες συνήθειες και επιδιώξεις, τις δικές του αρνητικές εμπειρίες, αλλά και τις δικές του όμορφες στιγμές. Δυό ψυχές με τις δικές της πληγές ή καθεμιά, με τις ιδιαίτερες συγκινήσεις και χαρές, με τα ιδιαίτερα ελαττώματα και τις ξεχωριστές αρετές της.

    Πώς μπορεί αυτό να γίνει κατορθωτό, όταν διαφέρουν μεταξύ τους σε πολλά; Μπορεί π.χ. ο ένας να είναι εκ φύσεως χαρούμενος και ο άλλος εκ φύσεως μελαγχολικός. Ο ένας ήπιος και ο άλλος ευερέθιστος. Ο ένας τολμηρός και ο άλλος διστακτικός. Στις σχέσεις τους με τους άλλους ο ένας παρουσιάζεται ίσως ομιλητικός, ενώ ο άλλος λιγόλογος. Ο ένας κοινωνικός και ο άλλος συγκρατημένος. Πώς θα συμβιβασθούν οι διαφορές αυτές των χαρακτήρων;

    Πώς μπορούν να μην έρχονται συχνά σε έντονη αντιπαράθεση, όταν διαφέρουν και οι συνήθειές του, π.χ. στο φαγητό, στην ψυχαγωγία, στον τρόπο οργανώσεως της ζωής;

    Πώς θα συμβιώνουν αρμονικά, όταν διαφέρουν στην πνευματικότητα, στην ψυχική καλλιέργεια, στη μόρφωση;

    Όλες αυτές οι διαφορές υπερβαίνονται εύκολα, όταν υπάρχει μεταξύ των συζύγων αληθινή αγάπη. Αν δεν υπάρχει αγάπη, τότε και το καλό του άλλου δεν μας φαίνεται καλό. Όταν υπάρχει αγάπη, και το λάθος του το βλέπουμε με συμπάθεια.

    Όταν υπάρχει αγάπη, υπάρχει ανοχή. Και οι σύζυγοι μπορούν, παρ’ όλες τις διαφορές τους, να ζουν αρμονικά «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη», όπως προτρέπει ο απόστολος Παύλος (Εφ. δ΄ 2).

    Αλλά τί σημαίνει να ενέχονται ο ένας τον άλλο με αγάπη;

    Πρώτα –πρώτα να μη μεγαλοποιούν τις πιθανές διαφορές τους. Να μην κάνουν, όπως λέμε, την τρίχα τριχιά. Ακόμη, να μη δυσανασχετούν για τις διαφορές τους. Δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίδιοι. Και επιπλέον να αποδέχονται τη διαφορετικότητα του άλλου με ελευθερία. ο άλλος δικαιούται να είναι διαφορετικός από μας.

    Υπάρχει και κάτι ανώτερο: να αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητά τους δυναμικά. Οι διαφορές, όταν υπάρχει αγάπη, μπορούν να συνδέουν τους ανθρώπους και όχι να τους απομακρύνουν. Ο εκ φύσεως χαρούμενος και ενθουσιώδης χαρακτήρας π.χ. έχει ανάγκη από εκείνον που με τη σοβαρότητά του θα τον συγκρατεί. Και ο εκ φύσεως μελαγχολικός έχει ανάγκη από τον αισιόδοξο, που θα τον στηρίζει και θα του δίνει χαρά και ελπίδα. Η διαφορετικότητα ευνοεί την κοινωνικότητα, διότι υπάρχει η ανάγκη της αλληλοσυμπληρώσεως. Ο ένας αισθάνεται την ανάγκη της συμπαραστάσεως του άλλου, και όταν καταλαβαίνει ότι αυτή του προσφέρεται με αγάπη, ευγνωμονεί. Το ζευγάρι τότε δένεται περισσότερο, διότι βλέπει θετικά και τις διαφορές, και τα αντιμετωπίζει όλα με αγάπη.

    Η αγάπη μπορεί να πετύχει και κάτι ακόμη μεγαλύτερο: να εμπνεύσει την ανοχή όχι μόνο στις διαφορές που μπορεί να έχει ο σύντροφος της ζωής, αλλά και στις ελλείψεις, τις αδυναμίες, τις ιδιορρυθμίες, τα ελαττώματα, τις πτώσεις ακόμη στην αμαρτία. Αυτά είναι τα βάρη που μας συμβουλεύει ο άγιος απόστολος Παύλος να σηκώνουμε, όταν προτρέπει: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. ς΄ 2). Το νόμο του Χριστού, δηλαδή την εντολή της αγάπης, τον εκπληρώνουμε τελείως όταν υπομένουμε ο ένας του άλλου τις ενοχλήσεις, που προξενούνται από τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας. Κανένας δεν γεννήθηκε άγιος. Ούτε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά σε κοινωνία ανθρώπων που αγωνίζονται και προσπαθούν να βελτιώνονται διαρκώς και να οδηγούνται στην τελείωση. Μια τέτοια μικρή κοινωνία είναι η οικογένεια.

    «Αγών έστω και παλαίστρα αρετής η οικία», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η οικογένεια δεν είναι μόνο απόλαυση και άνεση. Είναι και στίβος μάχης διαρκούς, όπου παλεύουμε για την αρετή και την κορυφαία βέβαια των αρετών, την αγάπη.

    Δεν είναι απλό πράγμα να μπορείς να ανέχεσαι, να βαστάζεις το βάρος του άλλου. Προϋποθέτει αγώνα και συνεπάγεται κόπο. Είναι όμως ωραίος αγώνας αυτός και ευλογημένος ο κόπος του. και όταν υπάρχει αληθινή αγάπη, αποδύονται οι σύζυγοι με υπομονή και χαρά στον αγώνα αυτό.

    Αγωνίζονται να κατανοούν «αλλήλους εις παροξυσμόν αγάπης» (Εβρ. ι΄ 24). Προσπαθούν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο, να ανταποκρίνονται στις διάφορες προτιμήσεις, ανάγκες ή αδυναμίες του άλλου, να τον στηρίζουν στους πειρασμούς του, έτσι ώστε να αυξάνει η μεταξύ τους αγάπη. «Ώσπερ γαρ σίδηρος σίδηρον οξύνει, ούτω και ψυχή προς ψυχήν ομιλούσα». Όπως το ένα σίδερο ακονίζει το άλλο, έτσι και οι ψυχές που επικοινωνούν μεταξύ τους παρακινούνται στο να αυξάνουν τη μεταξύ τους αγάπη.

    Η αγάπη είναι δυναμική και λυτρωτική έξοδος από τον εαυτό μας και πορεία θυσίας προς τον άλλο. Εκείνος που αγαπά δεν λογαριάζει κόπους. Αντίθετα χαίρεται στους κόπους για τον αγαπώμενο και πρόθυμα θυσιάζει το δικό του για να υπηρετήσει εκείνον. προσπαθεί πάντοτε να φέρεται προς τον άλλο με τον τρόπο που θα ήθελε να φέρεται εκείνος προς αυτόν.

    Όταν επικρατεί τέτοια ατμόσφαιρα μεταξύ των συζύγων, δεν έχει θέση καμιά σκέψη απομακρύνσεως. Ο καθένας ευγνωμονεί τον Θεό για τις αρετές του συντρόφου του και εργάζεται με ενθουσιασμό για τις ατέλειές του. Επιπλέον δοξάζει τον Θεό για τον άνθρωπο που έστειλε στο δρόμο της ζωής του και δεν επιτρέπει στο διάβολο να διαβάλλει και να δημιουργήσει ρήγματα.

    Η οικογένεια συνεχίζει σταθερά το δρόμο της μέσα στο εύκρατο κλίμα της αγάπης.