«Αμνημόνησον πταισμάτων» (κείμενο και αρχείο ήχου, mp3).

inShare

Ακούστε το ακόλουθο κείμενο, όπως αυτό»δημοσιεύθηκε» στο 103-ο (Ιανουάριος Φεβρουάριος του 2007) τεύχος του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
«Αμνημόνησον πταισμάτων».mp3
Λησμόνησε, Κύριε, τα λάθη, ξέχασέ τα, Κύριε, μην τα θυμάσαι τα αμαρτήματα. Αυτή την ικετευτική προμετωπίδα βάζει η Εκκλησία μας στο πρώτο απ’ τα δύο Σάββατα των ψυχών, τα Ψυχοσάββατα. Το ένα, αυτό προ της Κυριακής των Απόκρεω και τ’ άλλο προ της Πεντηκοστής, που κατέρχεται στη γη το Παράκλητο Πνεύμα.
«Φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι» όρισαν να μνημονεύονται αυτές τις μέρες όλοι οι κεκοιμημένοι, οι «απ’ αρχής μέχρις εσχάτων» και όσοι δέχτηκαν το θάνατο στα ξένα, στ’ απρόσιτα βουνά, στους γκρεμούς, στη φωτιά, στην πείνα, στον πόλεμο, στη θάλασσα, έρημοι, μόνοι, άποροι, χωρίς ευχές και ψάλματα, για να δέχονται αυτή την ημέρα όλοι την ωφέλεια που προξενεί η κοινή της Εκκλησίας μνημόνευση.
Και όρισαν ακόμη ως πρώτο Ψυχοσάββατο αυτό, της Κυριακής της Κρίσεως, γιατί είναι δίκαιο όσοι ζουν να θυμηθούν προ του βήματος του Κριτού, πρώτα τούς πεθαμένους και να ζητήσουν τη συμπάθεια και το έλεος. Επειδή «ο προσφέρων υπέρ των τοιούτων του μισθού συμμετέχει», φανερώνοντας την υπέρ των ελαχίστων αγάπη. Και όπως εκείνος που αλείφει τον άλλον με μύρο πρώτα ευωδιάζει ο ίδιος, έτσι και πρώτα σε μας προσφέρει βοήθεια αυτή η υπέρ των ψυχών των κεκοιμημένων μνημόνευση, λένε οι άγιοι Πατέρες, κι αν βρεθεί «ισοπαλής ο ζυγός» ανάμεσα στα καλά και τα κακά έργα τους, γι’ αυτή τη μνημόνευση «νικά του Θεού το φιλάνθρωπον»• κι αν γέρνει ακόμη η πλάστιγγα προς τα κακά «νικά το υπεράγαθον».
«Μεθόριον αφθαρσίας και θνητότητος» επλάσθη ο άνθρωπος, κι όσο γίνεται σοφότερος, μπορεί να δει πόσο «το σύνορον βραχύ νεκρών και ζώντων μεταξύ». Στα τροπάρια και στούς ύμνους αυτού του Σαββάτου νεκροί και ζώντες συμπλέκονται και συμπροσεύχονται. Και όπως στον ουρανό οι άγιοι γνωρίζονται μεταξύ τους και συνδοξολογούν και συνευφραίνονται στις αυλές του Θεού, έτσι γνωρίζουν και εμάς τούς ζώντες και πρεσβεύουν και δέονται. Και την ημέρα που εμείς μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους μας και τους αγίους, τους ασκητές, τους ομολογητές, τους μάρτυρες, αυτοί μπορούν να μας βεβαιώσουν, «πιο νέοι κι από τη νιότη» τους, πως «την αξία της η ζωή την έχει από το θάνατο».
Ημέρα πένθους το Ψυχοσάββατο. Θρηνώ και οδύρομαι, όταν κατίδω άμορφη, άδοξη την κατ’ εικόνα Θεού πλασθείσα ωραιότητα. «Πού η δόξα; πού το κάλλος της μορφής; πού η εύλαλος γλώσσα»; Ημέρα λύπης το Ψυχοσάββατο για τη στέρηση όποιων αγαπημένων, για το χαμό τον άδικο, τον απρόσμενο θάνατο, που δεν μετράει χρόνια. Αλλά και ημέρα χαράς το Ψυχοσάββατο, αν μπορέσεις να υπερβείς το δίκαιο, αν έχεις τη βεβαιότητα της Αναστάσεως, αν μπορέσεις σαν τη μάνα κόρης μικρής, μονάκριβης, να βάλεις στα χείλη της τα λόγια•
«Χάροντα, πικροχάροντα, με πήρες, μα δε μέχεις.
Είμαι η ζωή η αθάνατη κι εσύ είσαι που πεθαίνεις.
Θα ’ρθω ξανά σαν προσευχή, θα ’ρθω σαν περιστέρι
καμπάνα της Ανάστασης, της Γέννησης αστέρι».
Ημέρα αυτογνωσίας το Ψυχοσάββατο, «της φύσεως ημών το ασθενές, και την ευτέλειαν ημών, και το τέλος οψώμεθα». Και με επίγνωση και συντριβή, μαζί με όλη την Εκκλησία, στρατευομένη και θριαμβεύουσα, δεόμεθα•
«Αμνημόνησον πταισμάτων», λησμόνησε, Κύριε, τα λάθη και των αποθαμένων μας και τα δικά μας, μην τα θυμάσαι τ’ αμαρτήματα «και αξίωσον εκ δεξιών σου στήναι, Κριτά δικαιότατε».
γ.
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Φεβρουαρίου 2006.