[...]θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στον π. Παίσιο. Νέος άνθρωπος τότε, με τη συνηθισμένη στους νέους ανθρώπους έπαρση και οξύτατη κριτική για τά κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας. Ό γέροντας με δέχτηκε με πολλή αγάπη και κουβεντιάσαμε για πολλά θέματα. Προς το τέλος σηκώθηκε, πήγε στο μηχάνημα για να μου φτιάξει ένα εικονάκι. Σέ μια στιγμή γύρισε και μου είπε:
- «Κοίταξε, εύλογημένε, να φτιάξεις τόν εαυτό σου. "Αν φτιάξεις τόν εαυτό σου, θα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι άπ'την Έκκλησία. Κι αν φτιάξουμε ολοί τον εαυτό μας, αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο στο σώμα τηςΈκκλήσίας!».
~ Δεν αισθανόμαστε το τι σημαίνει να είναι κανείς μέλος της 'Εκκλησίας και πόση ευθύνη έχει απέναντι στον Χριστό και τούς αδελφούς του. Δεν συναισθανόμαστε το κακό πού προκαλεί ή δική μας αμαρτία στο σώμα τής'Εκκλησίας, σαν να ήταν ή αμαρτία ιδιωτική μας υπόθεση. Ούτε συνειδητοποιούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για τις πτώσεις των άλλων μελών της'Εκκλησίας. Ή πτώση του άλλου γίνεται αφορμή αδιαφορίας, είρωνείας ή κατακρίσεως, μία κατάσταση και μία αντιμετώπιση πού πολύ συχνά επισημάνθηκε και στηλιτεύτηκε από τους άγίους της Εκκλησίας. [...]Ή κατάκριση έχει γίνει το κυριότερο αμάρτημα και ή νόσος των ευσεβών."Αν πραγματικά είχαμε μία στοιχειώδη αυτογνωσία και ελάχιστη έστω συναίσθηση της ευθύνης μας ως μελών της'Εκκλησίας, ή στάση μας απέναντι στούς άλλους ανθρώπους θα ήταν πολύ πιο επιεικής και διαφορετική.
Αρχ.Νεκταρίου Αντωνόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου