ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Ήλθε η ώρα του εσπερινού.Να τον κάνουμε με κομποσκοίνι.Πήγαινε σ’ εκείνο το δωμάτιο και προσευχήσου με την ,,,ευχή,,,έως ότου σε φωνάξω, για να συνεχίσουμε την συνομιλία.Δεν πρέπει ποτέ,να ξεχνάμε την ευχούλα.Μπήκα στο κελλί,που μου υπέδειξε.Με ανέβασε πολύ ψηλά και ήταν καλό,που σταμάτησε να ξεκουραστώ.Το κελλί ήταν πολύ μικρό,όπως ακριβώς και όλα τ…α τα κελλιά του Αγίου Όρους.Μέσα υπήρχε ένα μικρό και σκληρό κρεββάτι,μερικές σανίδες δηλαδή,στηριγμένες πάνω σε δυο ξύλινα πόδια.Πάνω από τις σανίδες μια κουβέρτα.Τίποτε που να θυμίζει κόσμο και άνεση.Ένα μικρό τραπεζάκι με μια παλιά και μαυρισμένη λάμπα πετρελαίου κι ένα μικρό σκαμνάκι,για τις παρατεταμένες ώρες της νυχτερινής προσευχής.Στον τοίχο,μια εικόνα του Χριστού και πιο πέρα,μια εικόνα της Θεοτόκου,που την αγαπούν ιδιαίτερα οι αγιορείτες μοναχοί,αφού αυτή είναι ή έφορος,η προστάτης αλλά και η Κυρία του Όρους.Απαραίτητο συμπλήρωμα του κελλιού,μερικές αράχνες,,,ιδίως στην γωνία.Πού να βρεθεί εκεί ώρα για επιμελημμένη καθαριότητα!Μόλις μπήκα,μετά την γρήγορη ματιά του κελλιού,έπεσα με θόρυβο στο δάπεδο.

Έβαλα τις παλάμες μου,την μια πάνω στην άλλη,ακουμπισμένες στο δάπεδο και την κεφαλή μου,πάνω σ’ αυτές άρχισα,να λέγω άλλοτε ψιθυριστά και δυνατά την,,,ευχή,,,του Ιησού. Την έλεγα ολόκληρη,άλλοτε τονίζοντας το ΚΥΡΙΕ περισσότερο,άλλοτε το ΙΗΣΟΥ και άλλοτε το ΧΡΙΣΤΕ,για να μπορέσω,να συγκρατήσω καλύτερα τον νου μου στην ευχή.Πόση ώρα ήμουν πεσμένος στο δάπεδο του κελλιού,δεν μπόρεσα,να καταλάβω.Τέτοιες ώρες σταματά κι ο χρόνος.Σκεπτόμουν την αμαρτία μου και την παρουσία μου μεταξύ αγίων,θεωμένων Πατέρων και έκλαιγα.Έλεγα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου,το του Ιερού Χρυσοστόμου,για τον οποίο,κακώς μερικοί λέγουν,ότι δεν ήθελε τους μοναχούς να κατοικούν στα μοναστήρια,,,Μακάριοι οι φωστήρες της οικουμένης,,,Μακάριοι γιατι,,,παντός μεν θορύβου το δωμάτιον αυτοίς καθαρόν,παντός δε πάθους η ψυχή και νοσήματος ελευθέρα,λεπτή και κούφη και του λεπτοτάτου αέρος σφόδρα καθαροτέρα.Πήγε μεσάνυχτα.Τώρα διέκρινα,ότι τα καλύβια των ασκητών σιγά – σιγά άρχιζαν,να φωτίζονται.Σηκώνονται τα νυχτερινά αηδόνια,για να κελαηδήσουν.Οι πηγές της κατανύξεως για να αρχίσουν,να τρέχουν και να δροσίσουν την διψασμένη γη μας.Οι πύργοι του Όρους,οι πύρινοι,για να φωτίσουν.Τα εύοσμα και τερπνά κρίνα,για να ευωδιάσουν την οικουμένη.

Τα κελλιά θα αντηχήσουν σε λίγο από τις φωνές τους και θα πλημμυρίσουν από τα δάκρυα της μετανοίας ή της ελλάμψεως.Σηκώνονται,για να υμνήσουν τον Χριστό και να Τον παρακαλέσουν,να στείλει την Θεία Του Χάρη,το πλούσιο ελεός Του.Κάποτε με φώναξαν,για να τελέσουμε την θεία Λειτουργία στο μικρό εκκλησάκι μιας καλύβης.Τί μεγαλείο!Ήξερα,ότι η θεία Λειτουργία είναι το πραγματικό Πάσχα,ο Γολγοθάς και η ανάσταση του Χριστού.Αλλά εκείνο το βράδυ,το έζησα και το κατάλαβα.Έμαθα,ότι η θεία Λειτουργία είναι το όριο της ζωής του πιστού.Είναι η μεγαλύτερη ευδαιμονία,αυτό το έζησα εκείνη την βραδυά.Μερικά μόνο καντήλια φώτιζαν τον ναό,για να δείχνουν τα πρόσωπα των αγίων,της Παναγίας και του Χριστού.Οι τρεις υποτακτικοί, μαζί με τον Γέροντα ήταν κολλημένοι στα παλιά στασίδια και βίωναν το Μυστήριο.Δεν παρακολουθούσαν απλώς,αλλά λειτουργούσαν μαζί μου.Οι μορφές τους έμοιαζαν σαν τις αγιογραφημένες μορφές των αγίων.Λες και είχαν ξεκολλήσει από τους τοίχους και ζούσαν το Πάσχα.

Οι φωνές,λεπτές,αδύνατες,πνιγμένες μέσα στο πένθος.Η ψαλμωδία βγαίνει μέσα από την πληγωμένη,από τον θείο έρωτα,καρδιά,από το βάθος της ψυχής που,,,εετρώθη,,,από την θεία αγάπη.Εκεί ξεχωρίζει και διακρίνεται καθαρά ο κοσμικός,που δεν ζει με την άσκηση και την συντριβή.Όταν έβγαινα,να ευλογήσω με το ,,,ειρήνη πάσι,,,προβληματιζόμουν κατά το ανθρώπινο,σαν άνθρωπος δηλαδή.Μα αυτοί έχουν την ειρήνη,ενώ εγώ έχω ανάγκη ειρηνεύσεως,σκεφτόμουν.Όταν ήλθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας,έζησα συγκλονιστικές στιγμές.Εξαυλωμένες μορφές,από την άσκηση φωτισμένες,από την θέα και την βίωση του Φωτός πλησίαζαν,για να πάρουν τον Ιησού.Να πάρουν Χάρι από το πλήρωμα της Χάριτος του θεωθέντος σώματος του Χριστού!

* Από το βιβλίο,΄΄Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους.΄΄