"Ανθη, ώ νεκρολολουδα,

χυμένα ολόγυρα το,


εϊοτ'έσεϊς τα όνείρατα


τον ϋπνον τον θανάτου;


Είστ' έσεϊς τα θάματα της τέχνης ποιον ζωγράφον;
Πιο καθάρια βλέπετε στη σκοτεινιά τον τάφου;




Είστε κάτι πιο πολύ


από το νου τον ανθρώπου;


πιο πολύ κι από το φως


ισόθεον μετώπον;


Είστε πιο σιμώτερα στο φέγγος τών πνεμάτων;


Ξέρετε τ' αγνώριστα μυστήρια των μνημάτων;


Παίρνετε νοήματα


πρωτόφαντα εδώ κάτου,


άνθη, ώ νεκρολούλουδα,


χυμένα ολόγυρα του!


Και ή τελευταία από τις 222 στροφές:


"Ω ψυχή, τ' αληθινό


τραγούδι πού δεν τόπα


κάμε το μια προσευχή


και λάτρευε και σώπα...


Λατρεία στο Θεό και σιωπή μπροστά στο θαύμα του Ουρανου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του κόσμου.


Ακόμη ό Παλαμάς ομολογεί:


Ειδωλολάτρης είναι ό νους και Χριστιανή ή καρδιά μου.


Κι άλλοτε πάλι: «Μήτ' ό οιστρήλατος τον Αισχύλου με δονεί παλμός των Θεών


ουτε ή γαλήνη πού την έκλεψε ό Φειδίας


όσο εσύ με συνεπαίρνεις ό λειτουργικός ψαλμός;


"Ανω σχώμεν τάς καρδίας».

Ό Κωστής Παλαμάς ήταν ένας μεγάλος ποιητής, πολυμερής αριστοκράτης καί ευγενής άνθρωπος. Ή καρδιά του ήταν πλημμυρισμένη από συναίσθημα, κι ό νους του γεμάτος από γνώση καί φιλότεχνη δύναμη. Αγάπησε την πατρίδα μας, την Έλλάδα καί γι' αυτό ύμνησε καί την αρχαία ζωή της, σεβάστηκε τήν ορθόδοξη χριστιανική πίστη καί ανεγνώρισε την αξία του ανθρωπίνου προσώπου, πού είναι πλασμένο για την αίωνιότητα