Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ: Μην φοβάστε την Αγάπη.




Γι τν γάπη λοι ο νθρωποι χουν κάτι ν πον. Συναίσθημα εγενές, θρησκευτικ ρετή, φαλτήριο προσέγγισης τν προσώπων, κίνητρο θυσίας γι χάρη τν λλων· τν ξύμνησαν ποιητές, τν φιλοτέχνησαν καλλιτέχνες, τν τραγούδησαν μουσικοί, τν προσέγγισαν φιλόσοφοι, τν ρμήνευσαν θεολόγοι, τν κτίμησαν γιοι, τν νιωσαν λοι ο νθρωποι σ διαφορετικ νταση, γι ξεχωριστ λόγο, μ ποικίλο τ ντικείμενό της.

Γι τν χριστιανισμ γάπη εναι λα τ παραπάνω, λλ κυρίως εναι πέρβαση τς προσωπικς μας μοναδικότητος, το αυτο μας, κα πορεία συνάντησης μ τν προσωπικ τερότητα, τ πρόσωπο το λλου, χωρς ν λαμβάνεται π’ ψιν τ ποιόν του, διαιτερότητά του, νταπόκρισή του. γάπη δν ντισταθμίζεται. χει ατόνομη δυναμικ φορά. ταν δηλαδ κάποιος γαπ, δν προϋπολογίζει τν γάπη το λλου πρς ατόν. « γάπη ο ζητε τ αυτς», γιατ διαφορετικ ατοαναιρεται. Εναι ατ πο κούσαμε σήμερα, δελφοί μου, π τ στόμα το Κυρίου μας: «ν γαπτε ατος πο σς γαπον, τότε ποιά εναι χάρις κα ποιό τ πνευματικ φελος;». γάπη χει π μόνη της μεγαλεο, δν εναι μικροπρεπής, στε ν ξαρτται π λλη γάπη κα ν μειώνεται ν αξάν κατ περίπτωσιν.  
ν λόγου χάριν μητέρα γαπ τ παιδί της τόσο, σο κι κενο τν γαπ κα χι περισσότερο, τότε γάπη της εναι λλειπς κα προβληματική. Τέτοια γάπη δν θ συναντήσουμε στν Θεό, γιατ κενος γαπ κα σους Τν μισον στν διο βαθμ μ κείνους πο Τν γαπον, Θες ν δικαιοσύνης. Στ σημεριν εαγγελικ νάγνωσμα μς διδάσκει ατ πο διος κπέμπει πρς λους μας, γάπη νιδιοτελ, αώνια, τρεπτη, ναλλοίωτη, ληθινή, προϋπόθετη, νυπόκριτη, περμεγέθη, πο φθάνει μέχρι τν δη. Δν περιμένει ν Τν γαπήσουμε, γι ν μς γαπήσ· τ διο ζητ ν φαρμόσουμε κι μες στος λλους. Κι ατ γάπη δν Τν μειώνει τν Θεό, δν Τν προσβάλλει, δν εναι δυναμία Του, λλ δύναμη.  
μες τν φοβόμαστε τν γάπη, κενος χι. μες νιώθουμε τν νασφάλεια τς ξόδου π τν αυτό μας, πειδ εμαστε μεταπτωτικ ντα κα γνήσιοι πόγονοι κείνων πο κρύφθηκαν στν Παράδεισο μετ τν πρώτη μαρτία, ν κενος μ τν συγκατάβασή Του προσέλαβε στ πρόσωπό Του λόκληρη τν πεπτωκυα φύση μας, δίχως ν μς σιχαθ, δίχως ν μς πιτιμήσ.
Τν γάπη Χριστς δν τν ποτιμ, δν τν μπορεύεται, δν τν παζαρεύει· τν μοιράζει δωρεάν· δν τν τέμνει στν χρόνο, περιορίζοντάς την, κα δν τν διαιρε· τν μελίζει ντούτοις δαπάνητα, στε ν γίν φορμ πέρβασης το κομματιάσματος φύσης κα προσώπου στν νθρωπο, φορμ νοποίησης τν διεσπασμένων μερν. Ο ραστς τς γάπης το Χριστο τν ποδέχονται ς μεζον δρο, τν χαίρονται, τν πολαμβάνουν, τν μεταβιβάζουν. Ο ρνητές της εναι κα ατο ποδέκτες της, λλ τν θέλουν γι δίαν κα περιορισμένη χρήση. γαπνται δίχως ριο, γαπον μέχρις νς σημείου. γαπνται αωνίως, γαπον περιστασιακά. Πλουτίζοντες πτωχεύουν. Ναί! γάπη εναι πλουτισμός κα γι τν ποδέκτη κα γι τν παροχέα της. γαπν δν μένει κενός. ς δομε να παράδειγμα πλ π τν φαρμογ τν συγκοινωνούντων δοχείων. ς πομε τι δύο νθρωποι, μι νύφη κα μι πεθερά, χουν μία γι τν λλη δέκα κιλ γάπης. πάρχει σοῤῥοπία κα τ πράγματα χουν καλς. ν μία π τς δύο σταματήσ ν γαπ, τότε λλη θ πρέπ ν κάν εκοσι τ δέκα κιλά τς δικς της γάπης, ν τν διπλασιάσ κα ν τν μοιράσ στ δύο. ν στόσο δν γίν ποδεκτ τ μοίρασμα, τολάχιστον θ τς μείν διπλάσια γάπη κα θ δικαιοται διπλάσιο τν πλοτο τς χάριτος το Θεο.
ταν γαπομε ατος πο μς μισον, ταν γάπη μας σπάζ τ φράγμα τς σοτιμίας, ταν κδηλώνεται ς ποκάλυψη ατόβουλης πέρβασης, τότε κάνουμε τ ναρκτήριο βμα τς πιγνώσεως τς μοουσιότητάς μας, τότε γάπη μας γίνεται πρωτουργς κα τς γνώσεως το Θεανθρώπου κα το ν μν θεωμένου νθρώπου. 
Εναι πολλ πο μπορομε ν πομε γι τ θέμα ατό κα σως λοι μας χορταίνουμε π λόγια κα θεωρίες. ,τι κα ν πομε γι τν περβατικ γάπη, πο φτάνει μέχρι κα ατος πο μς χθρεύονται κα μς μισον, δν θ τν κατανοήσουμε παρ μόνον μπράκτως. Χριστς πάντως τν φήρμοσε πρτος, κα ς Θες κα ς νθρωπος. Μακάρι κι μες ν Τν κολουθήσουμε.
π. Στυλιανός Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου