Συνομιλία με τον Αδαμιαίο Θρήνο

(Αν δεν προσέγγισε η ψυχή σου

τον θρήνο του Αδάμ

είναι που χαμένη ακόμη γυρνά

και στο Φως δεν βγαίνει.)

«Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον αναζητώ. Πώς να μην Τον ζητώ; Όταν ήμουν μαζί Του, ευφραινόταν ειρηνικά η ψυχή μου και οι εχθροί δεν με πλησίαζαν. Τώρα, όμως, το πονηρό πνεύμα απέκτησε εξουσία επάνω μου και συγκλονίζει και τυραννεί την ψυχή μου.»

Εξουσία απέκτησε επάνω μου

και δεμένος πισθάγκωνα στη γωνιά

λούζομαι στιγμή ηδονής χωρίς χαρά

βουτώ σε βυθούς οδύνης χωρίς δάκρυ,

χωρίς μετάνοιας δάκρυ,

περπατώ στην κόλαση.

«Λειώνει η ψυχή μου για τον Κύριο μέχρι θανάτου. Το πνεύμα μου ορμά προς τον Θεό και τίποτε το γήνινο δεν με παρηγορεί. Η ψυχή μου δεν βρίσκει πουθενά παρηγοριά, αλλά ποθεί με δίψα να Τον βλέπει πάλι και να Τον απολαμβάνει αχόρταγα.»

Λειών’ η ψυχή μου χωρίς Εσένα

παγών’ η καρδιά μου μακριά Σου

βουλιάζ’ η ζωή μου στη λάσπη

βουλιάζ’ η ζωή μου στη γη.

«Δεν μπορώ να Τον λησμονήσω ούτε στιγμή, και από τον πολύ μου πόνο στενάζω και οδύρομαι: “Ελέησόν με, ο Θεός, το παραπεσόν Σου πλάσμα.”»

Παραπεταμένος στη σκοτεινή γωνιά

μακριά από τη θέα τ’ ουρανού

μισή καρδιά χωμένη στο χώμα και στα έντερά του

μισή καρδιά καρφωμένη στη χαραμάδα του τοίχου.

Μόνη ελπίδα και μόνιμη

να ελεηθώ κι ας δεν τ’ αξίζω!

«Δεν με τέρπει η σιγή της ερήμου.

Δεν με έλκουν των ορέων τα ύψη.

Δεν με αναπαύει το κάλλος των δασών και των λιβαδιών.

Δεν καταπραΰνει τον πόνο μου το κελάδημα των πουλιών.

Τίποτε, τίποτε δεν μου δίνει τώρα χαρά.

Η ψυχή μου ράγισε από την πολλή θλίψη.

Πρόσβαλα τον αγαπημένο Θεό μου.

Και αν με δεχόταν πάλι στον παράδεισο ο Κύριος,

και εκεί με πόνο θα θρηνούσα:

“Γιατί πίκρανα τόσο τον αγαπημένο μου Θεό;”»

Γιατί τον πίκρανα;

Γιατί τον πίκρανα, παραμιλώ στον ξύπνιο;

Γιατί, παραμιλώ στον ύπνο;

Γιατί να τον πικραίνω ακόμη

σε δρόμο χωρίς γυρισμό;

Γιατί, πονώ αλήθεια, γιατί;

Γιατί τον άλλο δρόμο δεν παίρνω;

Γιατί αληθινά δεν μετανοώ;

Σε ζητώ ετούτη τη στιγμή

μέσα στα γιατί μου... ΕΛΑ!

«Πού είσαι Κύριε;

Πού κρύφθηκε το κάλλος του Προσώπου Σου;

Η ψυχή μου πολύ καιρό τώρα δεν βλέπει το Φως Σου και πονεμένη Σε ζητά με δάκρυα.

Πού κρύφθηκε ο Κύριός μου;

Γιατί δεν Τον βλέπω στην ψυχή μου; Τι τον εμποδίζει να κατοικεί μέσα μου; Δεν υπάρχει λοιπόν μέσα μου η ταπείνωση του Χριστού και η αγάπη για τους εχθρούς.»

Δεν υπάρχει... Όντως, δεν υπάρχει.

Και πώς αποκτούνται δεν ξέρω.

Ή κι αν ξέρω δεν το παλεύω.

Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν.

Υπομονή κι επιμονή,

όσες φορές κι αν πέσεις

άλλες τόσες να σηκωθείς,

ίσως αυτή είναι η μόνη συνταγή...

«Σας αγαπά ο Κύριος, και εσείς να ζείτε με αγάπη· να υπακούετε στους προϊσταμένους σας, να ταπεινώνετε τις καρδιές σας, και τότε Πνεύμα Θεού θα κατοικήσει μέσα σας. Αυτό έρχεται ήρεμα και δίνει ειρήνη στην ψυχή και μαρτυρεί για τη σωτηρία της χωρίς λόγια.

Ψάλλετε στον Θεό με αγάπη και πνευματική ταπείνωση, γιατί ο Κύριος χαίρεται με αυτό.

Μετανοείτε και προσεύχεσθε.»

Κι εσύ ο αφελής θες το πρώτο

δίχως το δεύτερο...

«...Υπομένετε τους πόνους της μετάνοιας· αγαπάτε τις θλίψεις, αποξηραίνετε τα σώματά σας με άσκηση και εγκράτεια, ταπεινώστε τον εαυτό σας και αγαπάτε τους εχθρούς, για να κατοικήσει μέσα σας το Άγιο Πνεύμα.

Τότε θα γνωρίσετε και θα βρείτε τη Βασιλεία των Ουρανών.»

Κρατώ την ψυχή μου στον Άδη.

Στρέφω τα μάτια μου στον Ουρανό.

Κρατώ εκείνο το «τότε»

ελπίδα αδιαίρετη στην ψυχή μου.

«Παράδεισέ μου, παράδεισε, θαυμαστέ μου παράδεισε.»

Αποσπάσματα:

Αρχιμ. Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, Αγγλία, σ. 534-41.