ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ Σχόλιο του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου στα Πάθη και την Ταφή του Κυρίου

 

            Τα Πάθη του Κυρίου μας πάντοτε συγκινούν τους ανθρώπους. Ο Θεός που πάσχει για την αγάπη του ανθρώπου, ο Αθώος που σταυρώνεται χωρίς να μπορεί κάποιος να Τον κατηγορήσει, Αυτός που ευεργέτησε τον κόσμο, έδωσε ζωή, ενσάρκωσε τις ελπίδες των ανθρώπων για μία κοινωνία χωρίς αδικία, εξουσία και λύπη, γεύεται στο πρόσωπό Του ό, τι ο λόγος και το παράδειγμά Του προσπάθησαν να αλλάξουν. Συγκινούμαστε βλέποντάς Τον «επί ξύλου κρεμάμενον», αναρωτιόμαστε  για το μέγεθος της κακίας του κόσμου και των εκάστοτε ισχυρών και προστρέχουμε στην ελπίδα ότι κάποτε όλα θα αλλάξουν.

            Και είναι βεβαίως όλο το κλίμα της παραδόσεώς μας τέτοιο, ώστε να συντελεί σ’ αυτήν την συγκίνηση. Ο κατανυκτικός τρόπος τελέσεως των ιερών ακολουθιών, ο στολισμός των ναών μας, η συμμετοχή μας στην προετοιμασία του Επιταφίου, το γεγονός ότι γνωρίζουμε πολλούς από τους ύμνους της Αγίας μας Εκκλησίας, αλλά και οι αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία, γεννούν συναισθήματα και οδηγούν τα βήματα και των πλέον απομεμακρυσμένων ανθρώπων στο ναό για να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο, να ψάλουν  τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, να συμμετάσχουν στις λιτανείες των Επιταφίων, να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου ώστε να ζήσουν στοιχεία από την Μεγάλη Εβδομάδα, τα οποία δίδουν πνευματική αναψυχή στην βιωτή μας.   

            Αρκούν όμως αυτά για να βιώσουμε το αληθινό νόημα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος ή, τελικά, μας εγκλωβίζουν ουσιαστικά σε θέση θεατή των δρωμένων;

            Επάνω στον Γολγοθά ο Κύριός μας σταυρώθηκε «εν μέσω δύο ληστών». Ο ένας δεν μπόρεσε να κατανοήσει την αλήθεια για το πρόσωπο του Θεανθρώπου και συμπαρατάχθηκε με τους άρχοντες και τους Φαρισαίους, τους στρατιώτες, τον όχλο, υβρίζοντας και βλασφημώντας τον Κύριο. Ενώ βρισκόταν κοντά στο δικό του θάνατο, η καρδιά του ήταν  πωρωμένη και αδύναμη να διακρίνει Ποιος ήταν Εκείνος που υπέφερε δίπλα του. Ο πόνος και η προσμονή του θανάτου δεν αγγίζουν την ύπαρξή του και δεν του επιτρέπουν να μετανοήσει για τη ζωή του, δεν τον βοηθούν να αναγνωρίσει τον Θεό και να λυτρωθεί πνευματικά.

            Ο άλλος ληστής βρήκε κατά την στιγμή του πόνου και της δοκιμασίας του την σωτηρία. Αναγνώρισε στο πρόσωπο του Κυρίου μας τον Λυτρωτή του, τον Βασιλέα του κόσμου, ομολόγησε ενώπιον των σταυρωτών και του άλλου ληστού αυτό που έβλεπαν όχι μόνο τα σωματικά του μάτια, αλλά κυρίως τα πνευματικά. Ότι το Πρόσωπο το οποίο ήταν σταυρωμένο «εν μέσω» ήταν ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστού, ο «αδίκως πάσχων» για την σωτηρία των ανθρώπων. Και με έναν λόγο του απέδειξε την μετάνοιά του. Ζήτησε από τον Κύριε να τον θυμηθεί στη Βασιλεία Του. Κι Εκείνος, με την αγάπη να νικά τον σωματικό πόνο, τον διαβεβαίωσε ότι από τη στιγμή εκείνη της ομολογίας και της μετάνοιας, μαζί Του θα είναι πλέον στον Παράδεισο.

            Η αναγνώριση, η μετάνοια, η ομολογία και η προσευχή του ληστή, διότι το «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου» προσευχή ήταν, αποτελούν τους τρόπους εκείνους με τους οποίους και εμείς θα μπορέσουμε να βιώσουμε ουσιαστικά τα μεγάλη γεγονότα της Σταυρώσεως, της Ταφής του Κυρίου και της προσδοκίας της Αναστάσεώς Του. Να αναγνωρίσουμε «εν μέσω πολλών ειδώλων» που η εποχή μας προβάλλει, τον Ένα και αληθινό Θεό. Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Να διακρίνουμε ότι τίποτε από όσα η ζωή μας λέει να στηριχτούμε επάνω τους, τα χρήματα, οι απολαύσεις, τα δικαιώματα, η δόξα, η επιστήμη, δεν μπορούν να μας σώσουν, αλλά μόνο η πίστη στον Λυτρωτή Κύριο.

            Να μετανοήσουμε για τα λάθη και τις αμαρτίες μας, για ό,τι μας χωρίζει από τον Θεό και τον συνάνθρωπο, για τον εγωκεντρισμό και τα πάθη μας και να ανοίξουμε την καρδιά μας ώστε να εισέλθει εν αυτή ο Χριστός. Να ομολογήσουμε την πίστη μας όχι με μάταιη καύχηση, αλλά δια των έργων της αγάπης και της μαρτυρίας, τα οποία αποδεικνύουν τη διάθεσή μας να φωτιστούμε πνευματικά και να δοξάζεται ο Θεός δια της ζωής μας. Και να προσευχόμαστε στον Θεάνθρωπο Κύριο να μας γνωρίζει τον δρόμο της Βασιλείας Του, ο οποίος ξεκινά από αυτήν εδώ τη ζωή και συμπεριλαμβάνεται στον τρόπο που η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο, την άσκηση, την συγχώρεση, την υπομονή, την ταπείνωση, την προσφορά, αξίες που η εποχή μας περιθωριοποιεί.

            Ο Κύριός μας σταυρώθηκε για να ανοίξει τον δρόμο σε όλους τους ανθρώπους να συναντήσουν τον Θεό. Ετάφη για να δείξει ότι συμμερίζεται τον πόνο, την αγωνία, τον θρήνο του θανάτου, που όταν είναι εκτός από σωματικός και πνευματικός, δηλαδή η ζωή χωρίς τον Θεό, είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο για την ύπαρξή μας. Ετάφη και εκήρυξε στον Άδη την μετάνοια, το Ευαγγέλιο, την Ανάσταση. Και συνανέστησε πρώτον τον ευγνώμονα ληστή και στη συνέχεια όλους τους ανθρώπους, για να τους οδηγήσει στην Βασιλεία Του, στην χαρά και την αιωνιότητα της ζωής με τον  Θεό. Αυτής της χαράς της Αναστάσεως ας αξιωθούμε, υπερβαίνοντας τον δρόμο του πρόσκαιρου συναισθηματισμού και ανταποκρινόμενοι με την πίστη και με την προσωπική μας συμμετοχή στην ζωή της Εκκλησίας στην πρόσκληση του Κυρίου να εισέλθουμε κι εμείς μαζί Του στον Παράδεισο.