Απελπισία ---Ελπίδα

Είναι στιγμές που απλά θες να κλάψεις… Είναι στιγμές που απλά δε μπορείς να κρατήσεις τα δάκρυα στα μάτια σου… Είναι στιγμές που απλά θες δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους, τους φίλους σου… Είναι στιγμές που απλά θες να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον που σε καταλαβαίνει και να μοιραστείς τους φόβους σου και τις ευχές σου… Είναι στιγμές που απλά σου λείπει το παρελθόν και σε βασανίζει το μέλλον… Είναι στιγμές που απλά βλέπεις τα όνειρά σου να αραχνιάζουν, στοιβαγμένα σε μια γωνιά του δωματίου σου… Είναι στιγμές που απλά φοβάσαι το αύριο… Είναι στιγμές που απλά νιώθεις πως δεν έχεις τίποτα…ενώ έχεις τα ΠΑΝΤΑ!

Τι σου λείπει; Αγάπη; Τι να πει τότε το παιδί που μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο… Υγεία; Τι να πει το παιδί που παλεύει με τον καρκίνο… Ευτυχία; Τι να πει το παιδί που δουλεύει σκληρά, κάτω από άθλιες συνθήκες σε κάποιο εργοστάσιο…

Κι όμως σε πιάνει εκείνη η απελπισία, εκείνη η μελαγχολία… Δεν ξέρεις τι να κάνεις… Νιώθεις εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που δε σε αφήνει να ανοίξεις τα φτερά σου, να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου… Το μέλλον σου προβάλλει τελείως αβέβαιο… Με τις παρούσες συνθήκες δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις ποτέ να δεις τα όνειρά σου να παίρνουν σάρκα κι οστά. Οικονομική κρίση σου λένε… Σπουδές, ανεργία, αβεβαιότητα… Κι εκεί είναι που σε πιάνει το παράπονο… «Μα εγώ είχα όνειρα! Τι θα γίνει με αυτά; Τι θα απογίνω;»…

Όπως έχεις καταλάβει, ο δρόμος της ζωής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αντίθετα, σε αυτόν συναντάς δυσκολίες, εμπόδια, αρνήσεις. Στο δρόμο της ζωής βλέπεις τη βροχή, τον ήλιο, τα σύννεφα, το ουράνιο τόξο, το ήρεμο λιμάνι, τη φουρτουνιασμένη θάλασσα… Έτσι είναι η ζωή, μια βίωση, μια εναλλαγή εμπειριών, ένας διαρκής αγώνας μέσα σε χειμώνες και καλοκαίρια, μέσα σε πτώσεις και αναστάσεις… Καθώς, λοιπόν, προχωράς σε αυτό το δρόμο της ζωής, ένα πράγμα πρέπει να θυμάσαι: ποτέ σου μη σταματήσεις να ελπίζεις!!!Η ημέρα φεύγει κι ο ήλιος δύει και χάνεται. Κανείς δε θεωρεί ότι ο ήλιος χάθηκε για πάντα. Έχουμε στο μυαλό μας ότι θα ξανάρθει σε λίγε ώρες. Έτσι πρέπει να αντιλαμβάνεσαι και τις κακές στιγμές σε αυτή τη ζωή. Πάντοτε πρέπει να ελπίζεις και ποτέ να μη θεωρείς ότι χάθηκαν τα πάντα από κάτι «κακό» που μπορεί να σου συνέβη.

Ποτέ μη χάνεις την ελπίδα σου! Κι η ελπίδα σου δεν είναι άλλη από τον ίδιο το Θεό! Στο Θεό στηρίζουμε την ελπίδα μας για σωτηρία, στο Θεό ελπίζουμε για τα προβλήματα και τους αγώνες της καθημερινής μας ζωής. Ο Θεός είναι η καταφυγή και το στήριγμα μας στη ζωή μας και στον πνευματικό μας αγώνα.

Ναι, υπάρχουν δυσκολίες… Ναι, οι καιροί έχουν αλλάξει και τίποτα δεν είναι βέβαιο… Το μόνο βέβαιο είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο… Ας έχουμε, λοιπόν, πίστη στη Θεία Πρόνοια. Εάν ο Θεός μεριμνά για τα πετεινά του ουρανού, δεν θα φροντίσει για την εικόνα Του που είναι ο άνθρωπος; Φυσικά κι εμείς πρέπει να αγωνιστούμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπους άμβλυνσης του προβλήματος. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν οι πρόγονοί μας. Και είχαν δίκιο. Η απελπισία, όμως, δεν είναι λύση.

Ο Άγιος Πορφύριος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είναι καθαρά θέμα πίστεως. Και η πίστη είναι θέμα εμπιστοσύνης.   Όχι πίστης λογικής, αλλά καρδιακής. Εμπιστοσύνη στο Θεό Πατέρα… Δεν υπάρχει απελπισία μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί. Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι. Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… Αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Η θεραπεία είναι η αγάπη προς το Θεό και η προσευχή που θα γίνεται με λαχτάρα.».

Άλλωστε ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες στη ζωή μας για διάφορους λόγους. Εάν οι θλίψεις αξιοποιηθούν θετικά μας οδηγούν πιο κοντά Του και μας καθιστούν μετόχους στη Βασιλεία του Θεού. «Διά πολλών θλίψεων δει ἡμάς εισελθείν είς τήν βασιλεία του Θεού» (Πραξ. 14, 22). Όλοι στη ζωή μας σηκώνουμε το σταυρό μας. Αυτό άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανού. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν καί αράτω τόν σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μρκ. 8, 34), μας λέει ο Χριστός. Κατά την ώρα των θλίψεων και του πόνου, η προσευχή στον Θεό μάς ενισχύει και μας γεμίζει με θάρρος και δύναμη.

Μη φοβάσαι, λοιπόν! Όλα στη ζωή σου θα τακτοποιηθούν και θα πάρουν το δρόμο τους «προς το συμφέρον», δηλαδή για το καλό. Μην αγχώνεσαι και μην αγωνιάς! «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Δεν είσαι μόνος! Ο Θεός ξέρει ποιο είναι το καλό σου… Κάνε λίγη υπομονή… Και προσευχή! Πολύ προσευχή!

Επομένως, καλά διάβασες στην αρχή… Έχεις τα ΠΑΝΤΑ στη ζωή σου! Και τα πάντα είναι ο ΘΕΟΣ ! Να έχεις στο νου σου ότι σε λίγο θα ανατείλει το ζωογόνο φώς της προσωπικής σου ανάστασης… Αρκεί να κοιτάς προς την ανατολή της ζωής σου, αρκεί να επιζητάς το Φως … το Θεό !

Καλή δύναμη!