Η κατά Χριστόν ζωή δεν είναι δεδομένη αλλά
κατακτάται με την πίστη. Και η πίστη δεν ενεργεί χωρίς θείο φωτισμό.
Αμφότερες προϋποθέτουν αγώνα και διάκριση. Διάκριση για το πώς φωτίζεται
η πίστη. Και αγώνα που οδηγεί στήν νέκρωση τού κοσμικού τρόπου ζωής. Γι
αυτές τις αλήθειες μας μιλάει σήμερα ο απόστολος Παύλος.
Το φώς τής πίστης φωτίζει τήν ψυχή με δύο τρόπους: Κατ’ αρχάς, με τήν αποκάλυψη εκείνων τών θείων και σωτήριων νοημάτων που μας οδηγούν στήν γνώση τού αληθινού Θεού, και δεύτερον, με τόν φωτισμό τής παρουσίας τού Ιδίου του Χριστού, τόν υποστατικό φωτισμό. Αυτό διακρίνει ο Συμεών ο Μεταφραστής στα λόγια τού απ. Παύλου: «Ο Θεός… πού έλαμψε μέσα στίς καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τήν δόξα Του στό πρόσωπο τού Ιησού Χριστού». Με τό φώς τής πίστης δεν αντλούμε μόνο πνευματικά νοήματα για τόν Θεό, αλλά και δεχόμαστε τήν επίσκεψη τού Ιδίου τού Θεού με το φώς τού προσώπου τού Χριστού.
Ο Χριστός, ως πνευματικός ήλιος, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, καταλάμπει με θείο φώς και φωτίζει συνεχώς και αδιάκοπα τήν ψυχή τών αξίων τής πίστης τόσο ώστε να τούς καθιστά και αυτούς άλλους ετερόφωτους πνευματικούς ήλιους. Και μέσα από αυτό το φώς να τούς οδηγεί στό φώς τής γνώσης τού Θεού Πατέρα. Γιατί Εκείνος που φωτίζεται και βλέπει τήν θεότητα τού Χριστού φωτίζεται και βλέπει και τήν θεότητα τού Πατέρα, καθώς «ο εωρακώς εμέ εώρακε τόν Πατέρα». Δηλαδή, τό φώς τού Ευαγγελίου τού Χριστού οδηγεί στήν κατανόηση τής δόξας τού Θεού Πατρός. Και καθρεφτίζονται μέσα στήν χάρη και τό φώς του Αγίου Πνεύματος που εκπορεύεται από τόν Πατέρα και αναπαύεται στον Υιό τού Θεού. Και έχουμε τόν πλήρη φωτισμό τών τριών θείων προσώπων τής Αγίας Τριάδος μέσα στον χώρο τής Εκκλησίας. Αυτός ο φωτισμός είναι ο θησαυρός τής πίστεώς μας.
Για να διατηρηθεί αυτός ο θείος φωτισμός τής γνώσης τού αληθινού Θεού μέσα στο ευπαθές και θνητό σώμα μας και στήν ευαίσθητη και ευερέθιστη ψυχή μας χρειάζεται να ζήσουμε τήν εμπειρία τής κατά Χριστόν νέκρωσης. Τι σημαίνει αυτό;
Ο Απόστολος μας δίνει τα παραδείγματα από τήν δική του αποστολική ζωή και διαγωγή: α. Οι θλίψεις τής ζωής, ενώ κατά τό ανθρώπινο φρόνημα μάς πικραίνουν, δηλητηριάζουν τόν ψυχικό μας κόσμο, όμως αν διατηρούμε με τήν δύναμη τής πίστης ακέραιη τήν ελπίδα μας στόν Θεό, οι θλίψεις δεν μας καταβάλλουν. Υπερισχύει η κατά Θεόν υπομονή που αποβλέπει σε αίσιο κατά Θεόν τέλος, όπως τό παράδειγμα τής υπομονής ου Ιώβ. β. Αν βρεθούμε σε αδιέξοδες καταστάσεις να μην μας καταλαμβάνει ο πανικός ώστε με τήν προσευχή ο Θεός να μας υποδεικνύει ασφαλείς διεξόδους. γ. Αν υποστούμε διωγμούς επειδή θελήσαμε να ζήσουμε με ευσέβεια, ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει, αλλά θα γίνει υπερασπιστής και βοηθός μας. δ. Και αν στην διάρκεια τού πνευματικού αγώνα νιώσουμε ότι λυγίζουμε από τα κύματα τών πειρασμών και τών δυσκολιών τής ζωής αυτής, ο Θεός θα τείνει «χείρα θείας βοήθειας» και θα μας ανορθώσει με θαυμαστό τρόπο, που εμείς δεν μπορούμε να συλλάβουμε.
Με άλλα λόγια ενώ έχουμε τήν επιλογή να αντιδράσουμε όπως ένας φυσικός άνθρωπος και στίς θλίψεις να αντιτάξουμε θυμό και οργή, στα αδιέξοδα απεγνωσμένες αντιδράσεις και στίς δυσκολίες και αναποδιές ηττοπάθεια και δειλία, εμείς επιλέγουμε τόν κατά Χριστό τρόπο αντιμετώπισης. Επειδή δεν θέλουμε να χάσουμε τό φώς τού Χριστού, νεκρώνουμε τις εμπαθείς φυσικές αντιδράσεις μας προς χάριν Εκείνου. Και Εκείνος βλέποντας τήν αφοσίωσή μας και τις θυσίες μας επειδή πιστεύουμε και ελπίζουμε σ’ Αυτόν, μας ανταμείβει με τήν εν Χριστώ ζωή. Μας φανερώνει τόν πλούτο τής χάριτός Του, τής γνώσης και τής σοφίας Τού και μας αξιώνει να ζήσουμε τήν εμπειρία τής κατά Χριστόν ζωής, που είναι στήν ουσία ζωή εκ νεκρών, Ανάσταση.
Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις καλούμαστε στον κόσμο που ζούμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές ως πιστοί χριστιανοί και μέλη τής Εκκλησίας.
Θέλουμε να αυξήσουμε και να επιβεβαιώσουμε τις αιώνιες αξίες που περιέχει η κατά Χριστόν πίστη μας; Τότε οφείλουμε να μιμηθούμε τόν απ. Παύλο αλλά κι όλους τούς αγίους τής Εκκλησίας μας, οι οποίοι νέκρωσαν τα εφάρματα πάθη, υπακούοντας στήν διδασκαλία τού Ευαγγελίου και άφησαν τήν χάρη τού Θεού να καλλιεργήσει μέσα τους τόν Χριστό. Γνώρισαν μέσα τους τό θαύμα τής ανάπλασης, ένιωσαν να πλεονάζει η χάρη τού Χριστού ώστε να αυξηθεί μέσα τους και τό αίσθημα τής ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς τόν Θεό τού ελέους και τών οικτιρμών, τόν Θεό τής σοφίας και τής γνώσης, τόν Θεό που φώτισε μέσα στό σκοτάδι τής αγνωσίας τής ψυχής τους τό φώς τής πίστης και τούς οδήγησε στόν αγιασμό και τήν θέωσή τους.
Αν πάλι επιλέξουμε τις απαιτήσεις τού παλαιού ανθρώπου και αφήσουμε τήν εμπαθή φύση μας να μας κατευθύνει, θα αντιμετωπίσουμε τούς αδυσώπητους νόμους τής φύσης και τις συνέπειες κάθε αμαρτίας. Οι θλίψεις τής ζωής, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες θα μας καταβάλλουν, θα μας απογοητεύσουν και δεν θα έχουμε στήριγμα. Αντί δηλαδή να νεκρώσουμε τα πάθη μας για να ζήσει η χάρη τού Χριστού μέσα μας, θα νεκρώσουμε τήν ψυχή μας και θα γευθούμε τήν πικρία τού πνευματικού θανάτου αλλά και τού φυσικού θανάτου χωρίς ελπίδα Αναστάσεως.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Το φώς τής πίστης φωτίζει τήν ψυχή με δύο τρόπους: Κατ’ αρχάς, με τήν αποκάλυψη εκείνων τών θείων και σωτήριων νοημάτων που μας οδηγούν στήν γνώση τού αληθινού Θεού, και δεύτερον, με τόν φωτισμό τής παρουσίας τού Ιδίου του Χριστού, τόν υποστατικό φωτισμό. Αυτό διακρίνει ο Συμεών ο Μεταφραστής στα λόγια τού απ. Παύλου: «Ο Θεός… πού έλαμψε μέσα στίς καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τήν δόξα Του στό πρόσωπο τού Ιησού Χριστού». Με τό φώς τής πίστης δεν αντλούμε μόνο πνευματικά νοήματα για τόν Θεό, αλλά και δεχόμαστε τήν επίσκεψη τού Ιδίου τού Θεού με το φώς τού προσώπου τού Χριστού.
Ο Χριστός, ως πνευματικός ήλιος, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, καταλάμπει με θείο φώς και φωτίζει συνεχώς και αδιάκοπα τήν ψυχή τών αξίων τής πίστης τόσο ώστε να τούς καθιστά και αυτούς άλλους ετερόφωτους πνευματικούς ήλιους. Και μέσα από αυτό το φώς να τούς οδηγεί στό φώς τής γνώσης τού Θεού Πατέρα. Γιατί Εκείνος που φωτίζεται και βλέπει τήν θεότητα τού Χριστού φωτίζεται και βλέπει και τήν θεότητα τού Πατέρα, καθώς «ο εωρακώς εμέ εώρακε τόν Πατέρα». Δηλαδή, τό φώς τού Ευαγγελίου τού Χριστού οδηγεί στήν κατανόηση τής δόξας τού Θεού Πατρός. Και καθρεφτίζονται μέσα στήν χάρη και τό φώς του Αγίου Πνεύματος που εκπορεύεται από τόν Πατέρα και αναπαύεται στον Υιό τού Θεού. Και έχουμε τόν πλήρη φωτισμό τών τριών θείων προσώπων τής Αγίας Τριάδος μέσα στον χώρο τής Εκκλησίας. Αυτός ο φωτισμός είναι ο θησαυρός τής πίστεώς μας.
Για να διατηρηθεί αυτός ο θείος φωτισμός τής γνώσης τού αληθινού Θεού μέσα στο ευπαθές και θνητό σώμα μας και στήν ευαίσθητη και ευερέθιστη ψυχή μας χρειάζεται να ζήσουμε τήν εμπειρία τής κατά Χριστόν νέκρωσης. Τι σημαίνει αυτό;
Ο Απόστολος μας δίνει τα παραδείγματα από τήν δική του αποστολική ζωή και διαγωγή: α. Οι θλίψεις τής ζωής, ενώ κατά τό ανθρώπινο φρόνημα μάς πικραίνουν, δηλητηριάζουν τόν ψυχικό μας κόσμο, όμως αν διατηρούμε με τήν δύναμη τής πίστης ακέραιη τήν ελπίδα μας στόν Θεό, οι θλίψεις δεν μας καταβάλλουν. Υπερισχύει η κατά Θεόν υπομονή που αποβλέπει σε αίσιο κατά Θεόν τέλος, όπως τό παράδειγμα τής υπομονής ου Ιώβ. β. Αν βρεθούμε σε αδιέξοδες καταστάσεις να μην μας καταλαμβάνει ο πανικός ώστε με τήν προσευχή ο Θεός να μας υποδεικνύει ασφαλείς διεξόδους. γ. Αν υποστούμε διωγμούς επειδή θελήσαμε να ζήσουμε με ευσέβεια, ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει, αλλά θα γίνει υπερασπιστής και βοηθός μας. δ. Και αν στην διάρκεια τού πνευματικού αγώνα νιώσουμε ότι λυγίζουμε από τα κύματα τών πειρασμών και τών δυσκολιών τής ζωής αυτής, ο Θεός θα τείνει «χείρα θείας βοήθειας» και θα μας ανορθώσει με θαυμαστό τρόπο, που εμείς δεν μπορούμε να συλλάβουμε.
Με άλλα λόγια ενώ έχουμε τήν επιλογή να αντιδράσουμε όπως ένας φυσικός άνθρωπος και στίς θλίψεις να αντιτάξουμε θυμό και οργή, στα αδιέξοδα απεγνωσμένες αντιδράσεις και στίς δυσκολίες και αναποδιές ηττοπάθεια και δειλία, εμείς επιλέγουμε τόν κατά Χριστό τρόπο αντιμετώπισης. Επειδή δεν θέλουμε να χάσουμε τό φώς τού Χριστού, νεκρώνουμε τις εμπαθείς φυσικές αντιδράσεις μας προς χάριν Εκείνου. Και Εκείνος βλέποντας τήν αφοσίωσή μας και τις θυσίες μας επειδή πιστεύουμε και ελπίζουμε σ’ Αυτόν, μας ανταμείβει με τήν εν Χριστώ ζωή. Μας φανερώνει τόν πλούτο τής χάριτός Του, τής γνώσης και τής σοφίας Τού και μας αξιώνει να ζήσουμε τήν εμπειρία τής κατά Χριστόν ζωής, που είναι στήν ουσία ζωή εκ νεκρών, Ανάσταση.
Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις καλούμαστε στον κόσμο που ζούμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές ως πιστοί χριστιανοί και μέλη τής Εκκλησίας.
Θέλουμε να αυξήσουμε και να επιβεβαιώσουμε τις αιώνιες αξίες που περιέχει η κατά Χριστόν πίστη μας; Τότε οφείλουμε να μιμηθούμε τόν απ. Παύλο αλλά κι όλους τούς αγίους τής Εκκλησίας μας, οι οποίοι νέκρωσαν τα εφάρματα πάθη, υπακούοντας στήν διδασκαλία τού Ευαγγελίου και άφησαν τήν χάρη τού Θεού να καλλιεργήσει μέσα τους τόν Χριστό. Γνώρισαν μέσα τους τό θαύμα τής ανάπλασης, ένιωσαν να πλεονάζει η χάρη τού Χριστού ώστε να αυξηθεί μέσα τους και τό αίσθημα τής ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς τόν Θεό τού ελέους και τών οικτιρμών, τόν Θεό τής σοφίας και τής γνώσης, τόν Θεό που φώτισε μέσα στό σκοτάδι τής αγνωσίας τής ψυχής τους τό φώς τής πίστης και τούς οδήγησε στόν αγιασμό και τήν θέωσή τους.
Αν πάλι επιλέξουμε τις απαιτήσεις τού παλαιού ανθρώπου και αφήσουμε τήν εμπαθή φύση μας να μας κατευθύνει, θα αντιμετωπίσουμε τούς αδυσώπητους νόμους τής φύσης και τις συνέπειες κάθε αμαρτίας. Οι θλίψεις τής ζωής, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες θα μας καταβάλλουν, θα μας απογοητεύσουν και δεν θα έχουμε στήριγμα. Αντί δηλαδή να νεκρώσουμε τα πάθη μας για να ζήσει η χάρη τού Χριστού μέσα μας, θα νεκρώσουμε τήν ψυχή μας και θα γευθούμε τήν πικρία τού πνευματικού θανάτου αλλά και τού φυσικού θανάτου χωρίς ελπίδα Αναστάσεως.
Αρχιμ. Χ.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου