Το κράτος, το οποίο πολεμούσε και αντιμαχόταν την Εκκλησία, προσπαθούσε να κλείσει όλα τα μοναστήρια και τους ναούς, όπου οι άνθρωποι επιζητούσαν να έρθουν σε κοινωνία με τον Θεό. Έτσι ο π. Γαβριήλ αναγκαζόταν να λειτουργεί σε πολλές και διάφορες εκκλησίες για κάποιο χρονικό διάστημα. Μαζί με μια πιστή, τη Νίνα, με την πίστη της, τον ενθουσιασμό της και το ζήλο της, ακολουθούσε παντού ακαταπόνητα τον π. Γαβριήλ. Η μετέπειτα μοναχή Μαριάμη θυμάται πως την πρώτη φορά που συνάντησε τον Γέροντα της είπε πως ήταν πια έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τον Χριστό, τον Οποίο ήθελε να υπηρετεί με όση δύναμη διέθετε.
Ο π. Γαβριήλ έπαιρνε το Άγιο Δισκοπότηρο και λίγα πρόσφορα και μαζί με μερικούς πιστούς περπατούσε σε όλη τη Γεωργία. Δεν άφηνε ούτε μια εκκλησία ή τα χαλάσματά της. Όταν λειτουργούσε στους λεηλατημένους από το αθεϊστικό καθεστώς ναούς, έλεγε: «Εδώ, σε αυτά τα θεμέλια, τριγυρνούν οι φύλακες άγγελοι, οι οποίοι κλαίνε επειδή δεν έρχεται πια κανείς να προσευχηθεί. Με τη δική τους όμως μεσιτεία, παρακαλούμε τον Θεό ώστε να γεμίσει η Γεωργία με ναούς και μοναστήρια, αλλά και με αληθινούς ιερείς και μοναχούς».
Το δριμύ χειμώνα, μέσα στη βροχή και στην παγωνιά, ο άγιος δεν σταμάτησε ποτέ να ιερουργεί. Συχνά, από το πολύ κρύο οι πιστοί δεν μπορούσαν να κουνήσουν ούτε τα δάχτυλά τους για να γυρίσουν τις σελίδες των βιβλίων, και προσπαθούσαν με τη γλώσσα τους να το πετύχουν. Η μ. Μαριάμη θυμάται ακόμη: «Όταν ο άγιος Γέροντας ύψωνε τα ευλογημένα του χέρια προσευχόμενος, δεν νιώθαμε τους οξείς πόνους στα παγωμένα μας δάχτυλα, και ξεχνούσαμε όλα μας τα βάσανα».
Μερικές φορές οι πιστοί που ακολουθούσαν τον Γέροντα μπορεί να έμεναν στα εγκαταλειμμένα μοναστήρια που επισκέπτονταν ακόμη και για μήνες. Ποτέ τους όμως δεν φρόντιζαν να εφοδιαστούν με τρόφιμα γι’ αυτό το διάστημα. Ζούσαν σαν τους ερημίτες πατέρες που έμεναν παλαιότερα εκεί και στήριζαν τις ελπίδες τους μόνο στον ουράνιο πατέρα.
Έπειτα από μια τέτοια πολύμηνη απουσία ο άγιος αρρώστησε βαριά. Η μ. Μαριάμη πάλι θυμάται: «Ενόσω προσευχόμουν, σαν κάποια φωνή μέσα μου να με πρόσταζε: ¨Πήγαινε γρήγορα στον π. Γαβριήλ¨. Σκέφτηκα μήπως ήταν η φωνή του Πονηρού κι έκανα το σταυρό μου. Αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω την προσευχή. Τρεις φορές μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και συμπέρανα ότι τελικά άγγελος Κυρίου με προειδοποιεί». Μόλις η μ. Μαριάμη έφτασε στο σπίτι του, ο π. Γαβριήλ έμοιαζε με ετοιμοθάνατο. Κάθισε κοντά του και προσευχήθηκε θερμά. Ύστερα από λίγο ο Γέροντας έδειχνε λίγο καλύτερα, και η αναπνοή του ηρέμησε.
Με τη θεία χάρη, ο π. Γαβριήλ είχε αξιωθεί να δει πολλά οράματα και προφήτευε το μέλλον της πατρίδας του. Πολλά χρόνια πριν είχε αποκαλύψει για τον π. Ηλία Β’, τον σημερινό Καθολικό Πατριάρχη Γεωργίας, ότι θα ηγούνταν της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και ότι θα περνούσε μέσα από πολλά βάσανα, οι πράξεις του όμως θα στεφάνωναν και θα λάμπρυναν το θρόνο του Πατριάρχη της Γεωργίας. Για τον μητροπολίτη Ιώβ, όταν αυτός ήταν ακόμη δόκιμος και έβοσκε τα πρόβατα του μοναστηριού, έλεγε με τρόπο κατηγορηματικό: «Θα γίνει ποιμένας λογικών προβάτων και τα δικά του πνευματικά τέκνα θα γίνουν ιερομόναχοι πραγματικά πιστοί στον Θεό, που θα υπηρετούν με ζήλο γνήσιο την Εκκλησία».
Οι καιροί ήταν δύσκολοι. Η κρατική εξουσία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προσεταιρίζεται τους ιερωμένους και να τους χρησιμοποιεί για να εξυπηρετούν τα δικά της συμφέροντα. Οι εκκλησίες είχαν γεμίσει από προδότες. Έξαλλος με την κατάσταση, ο π. Γαβριήλ είχε πει σ’ έναν κληρικό: «Μπροστά στη Θεολογική Σχολή να ανοίξεις ένα λάκκο, να τον γεμίσεις με νερό και όποιος δεν μπορεί να τον περπατήσει να μην τον χειροτονείς. Τί τους θέλεις τέτοιους; Εσύ δεν ξέρεις! Γεμίσαμε με τσεχιστές της Κα Γκε Μπε. Τον άνθρωπο πρέπει να τον επιλέγεις για την πίστη του και όχι για τις γνώσεις του. Και ο άγιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, έλεγε: ¨Να μη ζηλεύεις έναν άνθρωπο ούτε αν είναι όμορφος, ούτε αν είναι μορφωμένος, αλλά αν είναι ταπεινός, αν έχει φόβο Θεού και πνεύμα ευθές και ειλικρινές˙ τότε διάλεξέ τον, χειροτόνησέ τον κι ευλόγησέ τον. και ο Θεός θα είναι πάντα οδηγός σου¨».
Κάποια μέρα ο π. Γαβριήλ, λερωμένος με μαζούτ και σκόνες, εμφανίστηκε στο προαύλιο του καθεδρικού ναού Σιόνι, και μπροστά στον κόσμο άρχισε να χορεύει παράξενα. Γύρω του, ένα πλήθος από παιδιά και αργόσχολους, χειροκροτούσε ειρωνικά και φώναζε. Ακούγοντας τη φασαρία, βγήκε ο ιερέας μέσα από το ναό και βλέποντας αυτό το θέαμα έβαλε τις φωνές στον άγιο: «Ε, εσύ, ανόητε! Καταλαβαίνεις τί κάνεις;». Ο π. Γαβριήλ αμέσως άλλαξε όψη. Στο πρόσωπό του τώρα καθρεπτιζόταν η ευσέβεια και μια υπερκόσμια λάμψη τον τύλιξε ολόκληρο. Τότε του είπε: «Δεν είμαι εγώ ο ανόητος, αλλά αυτοί που χειροθετούν μοναχούς τα αμούστακα και άπειρα νεαρά παιδιά. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν», κι έφυγε αμέσως.
Για όλους τους πιστούς ο π. Γαβριήλ ήταν ένα σύμβολο. Ατρόμητος και γενναίος. Μερικοί τον είχαν δει να πολεμά την ίδια του τη σάρκα. Κι όταν υποκρινόταν τον σαλό, κουβαλούσε αλυσίδες. Η μ. Μαριάμη τον είχε δει να καίει με αναμμένα κάρβουνα το σώμα του. Τρομαγμένη, έτρεξε να τον σταματήσει, αλλά ο άγιος, με πόνο στα μάτια και κουρασμένη φωνή, της είπε: «Ξέρεις πόσο ευχάριστα είναι τα αναμμένα κάρβουνα σε σύγκριση με την Κόλαση; Ο δικός μου πνευματικός πόνος είναι μηδαμινός μπροστά στον πόνο της Κολάσεως. Έχω εγώ δικό μου εσωτερικό πόλεμο και έτσι πολεμάω».
Για κάποιο διάστημα ο π. Γαβριήλ λειτουργούσε στη μονή της Αγίας Θέκλας και της Αγίας Σουσανίκης. Το κελί όπου κοιμόταν ήταν γεμάτο σκορπιούς, οι οποίοι ανέβαιναν και στο κρεβάτι του, αλλά δεν τον πείραζαν. «Ο Κύριος με προστάτευε», έλεγε ο ίδιος.
Από το βιβλίο του «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου