Σελίδες

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Μεσογαίας: «Αυτό που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε, είναι την συνείδηση της αμαρτωλότητός μας» Ι.Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής



Ἔφθασε ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ τόσο ὅλοι περιμένουμε καὶ ποὺ τόσο βαθειὰ ὑπάρχει μέσα στὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ περίοδος αὐτὴ ἀνοίγει μὲ ἕνα ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ λέει «νῦν ἐγγύτερον ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν», καὶ ὁλοκληρώνεται τὴν Κυριακή τῶν Βαΐων μὲ ἕνα ἄλλο ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ὅπου ὁ Κύριος λέει «ὁ καιρός μου ἐγγὺς ἐστίν».

Μέσα λοιπὸν σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐγγύτητος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς εὐκαιρίας μας -αὐτὸ θὰ πεῖ «καιρός», νὰ συναντήσουμε τὸν Θεό, μέσα σ’ αὐτὸ τὸ κλῖμα ποὺ διαρκῶς ἡ Ἐκκλησία τὸ ἐπαναφέρει γιὰ νὰ ἀξιοποιεῖται τὸ φιλότιμο καὶ ἡ ἐσωτερική μας ἐπιθυμία γιὰ ἀγῶνα πνευματικό, μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ κάνουμε μιὰ βουτιὰ μέσα στὴν ἀλήθεια τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ ξεπεράσουμε αὐτὰ ποὺ μὲ πρώτη ματιὰ βλέπουμε, καὶ νὰ διακρίνουμε τὸ βαθύτερο ὁ καθένας μας περιεχόμενό του.

Καὶ ἐκεῖ θὰ συναντήσουμε δύο πράγματα. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητά μας καὶ τὸ δεύτερο εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ• δυὸ ποταμοὶ νὰ συναντοῦνται, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολὺ μεγάλοι. Δυστυχῶς ἡ ἁμαρτωλότητα εἶναι ἕνα βασικό ἰδίωμά μας -ὄχι ὅτι κάνουμε κακιὲς πράξεις ἢ ὅτι ἔχουμε συγκεκριμένες μόνον ἁμαρτίες, ἀλλὰ ὅτι «ἐν ἁμαρτίαις ὅλοι ὑπάρχομεν»-, τὸ ὁποῖο τὸ ἀπωθοῦμε καὶ δὲν θέλουμε νὰ τὸ κατανοήσουμε καὶ νὰ τὸ δεχθοῦμε. Ἢ καὶ ἂν τὸ δεχθοῦμε, τὸ ὁμολογοῦμε μὲ τὰ χείλη μας, μ’ ἕναν ἐντελῶς ἐπιφανειακὸ καὶ συνήθως παραπλανητικὸ γιὰ τὴν ἀλήθεια μας τρόπο.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας μέσα ἀπὸ τὰ τροπάρια τῶν ἀκολουθιῶν, τὰ ὁποῖα τονίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος πιὸ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ μένα, δὲν ὑπάρχουν πράξεις ἁμαρτωλὲς ποὺ νὰ μὴν ἔχω κάνει. Μπορεῖ νὰ μὴν συμβαίνει στὴν πραγματικότητα αὐτό, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ψάξουμε καὶ νὰ βροῦμε εἶναι τήν συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας, διότι αὐτὴ θὰ μᾶς δώσει τὴν αἴσθηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀνάγκη γιὰ μετάνοια, θὰ μᾶς δώσει ἕνα ἄλλο πολὺ βασικὸ πρᾶγμα, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ φρόνημα τῆς ταπείνωσης. Συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητος, συναίσθηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια καὶ φρόνημα ταπείνωσης. Μέσα στὴν καρδιά του μπορεῖ νὰ ζήσει κανεὶς τὴν ταπεινότητά του, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του.

Αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ προκύψουν δύο ἄλλα πολύ σημαντικὰ στοιχεῖα στὸν ἄνθρωπο. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ὅρασις• τὸ νὰ μπορεῖ κανεὶς μέσα του νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια του καὶ νὰ δεῖ καὶ συγκεκριμένες ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες πραγματικὰ ἐκφράζουν τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ καταθέσει τὴν μετάνοιά του. Καὶ τὸ δεύτερο εἶναι ἡ συγκεκριμένη ἀπόφαση, ἡ ἀφυπνιστικὴ κίνηση ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόφαση νὰ ἀγωνιστεῖ κανεὶς καὶ νὰ πορευθεῖ τελικῶς στὸν ἀγῶνα πρὸς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Η έξοδος Φίλη από την Κυβέρνηση στο περιοδικό ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ INFO
Η έξοδος Φίλη από την Κυβέρνηση στο περιοδικό ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ INFO

Τὸ πρῶτο, λοιπὸν, ἡ συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητος• τὸ δεύτερο, ἡ συναίσθηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια. Καὶ τὸ τρίτο ἡ ταπείνωση, τὸ χαμήλωμα τῆς εἰκόνας μας, τὸ ἐσωτερικὸ σκύψιμο ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν μετάνοια. Τότε ὁ ἄνθρωπος βλέπει καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ γεγονότα καὶ τοὺς συνανθρώπους του καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή του. Καὶ ἀμέσως βγαίνει αὐτὴ ἡ ἔντονη ἐπιθυμία καὶ ἡ ἀπόφαση νὰ προχωρήσουμε, νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ σηκώσουμε τὰ παραλελυμένα γόνατα καὶ τὰ πεσμένα χέρια μας, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὥστε νὰ κάνουμε τὰ ὀρθὰ βήματα πρὸς τὴν σωτηρία μας καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς ξεγελοῦν καὶ μᾶς ἐκτροχιάζουν.

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Η σημασία της Μεγάλης Σαρακοστής στην ορθοδοξία 



Η Μεγάλη Σαρακοστή καθιερώθηκε τον 4ο αιώνα μ.χ, και η αρχική της διάρκεια ήταν έξι εβδομάδες, ενώ μετά προστέθηκε άλλη μία εβδομάδα, γι αυτό  λοιπόν στην εποχή μας η Μεγάλη Σαρακοστή ξεκινά την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο.



Μεγάλη Σαρακοστή, ονομάζεται η νηστεία που προηγείται του Πάσχα. Την λέμε Μεγάλη για να την ξεχωρίζουμε από την νηστεία που προηγείται των Χριστουγέννων, η οποία χαρακτηρίζεται «Μικρή» επειδή είναι ελαφρότερη. Σαρακοστή ονομάζεται επειδή γίνεται εις ανάμνηση της σαρανταήμερης νηστείας του Χριστού στην έρημο.


Σε όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, τελείται στην εκκλησία μας η Προηγιασμένη Ακολουθία. Σε αυτήν οι πιστοί μπορούν να λάβουν Θεία Κοινωνία, η οποία όμως έχει προαγιασθεί την προηγουμένη Κυριακή. Γι’ αυτό τον λόγο ονομάζεται η Ακολουθία αυτή Προηγιασμένη.

Τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια η ακολουθία αυτή ετελούντο σχεδόν καθημερινά, καθ’ όλη την διάρκεια της Σαρακοστής. Στις μέρες μας, όπως διαβάζουμε στο dogma.gr, έχει περιορισθεί η τέλεση της κάθε Τετάρτη και Παρασκευή της Μεγάλης Σαρακοστής.

Κάποιες ημέρες της Μεγάλης Σαρακοστής έχουν ξεχωριστή σημασία και δική τους σημειολογία.

Το Σάββατο της πρώτης εβδομάδας της νηστείας είναι αφιερωμένο στο θαύμα των κόλλυβων του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνος. Θαύμα που βοήθησε τους Χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης, να τηρήσουν την νηστεία, που προσπάθησε με δόλια μέσα να μολύνει ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Ιουλιανός ο Παραβάτης.

Ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης είδε σε όνειρο τον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο, ο οποίος του φανέρωσε τις προθέσεις του Ιουλιανού και τον συμβούλεψε αντί των αρτύσιμων φαγητών να φτιάξουν και να φάνε ως τροφή, οι χριστιανοί, κόλλυβα. Έτσι φτιάχνοντας και μοιράζοντας κόλλυβα, θυμόμαστε και τιμούμε κάθε χρόνο το θαύμα του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου.

Η A’ Κυριακή των νηστειών, είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Γιορτάζουμε την αναστύλωση των αγίων και σεπτών εικόνων από την αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Θεοδώρα το 843μ.Χ.

Η B’ Κυριακή των νηστειών είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (14ος αιώνας). Ο Άγιος Γρηγόριος υπήρξε κορυφαίος διδάσκαλος των ορθοδόξων δογμάτων και πολέμιος των αιρέσεων.

Η Γ ‘ Κυριακή των νηστειών,είναι η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Αυτή η ημέρα είναι αφιερωμένη στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, το σύμβολο της πίστης μας. Ημέρα που οι πιστοί παίρνουν δύναμη να συνεχίσουν την πορεία τους, την νηστεία, που θα τους οδηγήσει στην Ανάσταση του Κυρίου.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

Νεομάρτυς Βαλέριος Γκαφένκου


Ένας από τους σύχρονους μάρτυρες και ομολογητές της ορθοδόξου πίστεως στη Ρουμανία στην εποχή του ολοκληρωτικού αθέου καθεστώτος ήταν ο Βαλέριος Γκαφένκου. Γεννήθηκε το 1921.
Ενώ σπούδαζε Νομική και Φιλοσοφία στο Πανεπιστημίου του Ιασίου στο δεύτερο έτος φοιτήσεώς του, το 1941, φυλακίστηκε για τις χριστιανικές πεποιθήσεις του με ποινή 25 έτη φυλάκισης σε καταναγκαστικά έργα.
Αγαπούσε και ζούσε την Ορθοδοξία και βοηθούσε με κάθε τρόπο τους συγκρατουμένους του στις φυλακές που έζησε. Ονομάστηκε “ο Άγιος των φυλακών”.
Εξαιτίας των κακουχιών που υπέστη στις φυλακές προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου 1952 στο δεσμωτήριο του Τίργου Όκνα, ενώ είχε πάρει “πληροφορία” από τον Θεό για τον θάνατό του ημέρες πριν και είχε ενημερώσει τους στενούς συγκρατουμένους του.
Στις φυλακές βίωσε την Χάρη του Θεού σε τέτοιο βαθμό, που ομολογούσε συνέχεια ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Ο Άγιος μάρτυς Βαλέριος αξιώθηκε και της επισκέψεως της Θεοτόκου. Αναφέρει ο ίδιος σε μία διήγησή του:
– Αυτή τη νύχτα αγρυπνούσα. Περίμενα να ακούσω τη μελωδία από τα κάλαντα που συνέθετα. Ήθελα να είναι πολύ ωραία. Την έψαλλα στο νου μου. Την αισθάνθηκα να κατεβαίνει από τους ουρανούς. Λοιπόν, ήμουν άγρυπνος, νηφάλιος και ήρεμος όταν ξαφνικά είδα ότι έχω στο χέρι τη φωτογραφία της Σέτας (της δεσποινίδας που είχε αγαπήσει). Κατάπληκτος από το γεγονός, σήκωσα τα μάτια μου και στην άκρη του κρεβατιού είδα την Παναγία, ντυμένη στα λευκά, όρθια, ζωντανή, πραγματική. Ήταν χωρίς το Βρέφος. Η παρουσία της μου φαινόταν ζωντανή. Η Παναγία ήταν πραγματικά δίπλα μου. Ήμουν πολύ ευτυχής. Είχα ξεχάσει τα πάντα. Τότε Αυτή μου είπε:
Εγώ είμαι η αγάπη σου! Να μη φοβάσαι! Να μην αμφιβάλλεις! Η νίκη θα είναι του Υιού μου! Αυτός αγίασε τώρα αυτόν τον τόπο και τον ετοίμασε για όσα θα γίνουν στο μέλλον. Οι δυνάμεις του σκότους αυξάνουν και ακόμη θα φοβίζουν τον κόσμο, αλλά θα αφανιστούν. Ο Υιός μου περιμένει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην πίστη. Σήμερα οι υιοί του σκότους είναι πιο ατρόμητοι από τους υιούς του φωτός. Έστω και αν σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια πίστη στη γη, να ξέρετε ότι η απολύτρωση θα έλθει, αλλά με φωτιά και εμπρησμούς. Ο κόσμος πρέπει ακόμη να υποφέρει. Εδώ, όμως, υπάρχει πολλή πίστη και ήρθα να σας ενθαρρύνω. Κρατείτε την ομολογία σας. Ο κόσμος ανήκει στον Χριστό!
Μετά η Παναγία εξαφανίστηκε και εγώ έμεινα πλημμυρισμένος από ευτυχία. Κοίταξα το χέρι μου, αλλά δεν είχα τη φωτογραφία της Σέτας.
Ο Νεομάρτυς Βαλέριος Γκαφένκου (+ 18 Φεβρουαρίου 1952)

«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»: ο υψηλότερος τρόπος νοεράς προσευχής



Όταν θα τον εξασκήσουμε αυτόν στην αρχή θα βρούμε κάποια δυσκολία, αλλά μετά θα βρούμε πλάτος, φάρδος, ύψος, βάθος. Θα δημιουργηθή πρώτον μια χαρά μεμιγμένη με πόνο, μετά σιγά – σιγά χαρά, ειρήνη, γαλήνη. Αλλά και ο νους αφού γλυκανθή δεν θα μπορέσουμε να τον ξεκολλήσουμε από την προσευχή στην καρδιά και στην ευχή.
Θα δημιουργηθή τέτοια κατάστασις, που δεν θα θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Θα καθήσουμε σε μια γωνιά, είτε όρθιοι, είτε καθισμένοι, θα σκύψουμε το κεφάλι και δεν θα θέλουμε να ξεκολλήσουμε από εκεί ώρες ολόκληρες. Μπορούμε να καθήσουμε μια, δυο, τρεις, τέσσερες, πέντε, έξη ώρες κόκκαλο, και να μή μας κάνη καρδιά να σηκωθούμε, ούτε ο νούς να πάη πουθενά άλλου. Τον βλέπουμε μόλις πάει πουθενά άλλου, αμέσως τραβάει κάτω το κεφάλι. Γίνεται δηλαδή μια αιχμαλωσία στο θέμα της προσευχής. Ο τρόπος αυτός της προσευχής είναι λίαν αποτελεσματικός. Πρώτον θα φέρη την αμετεώριστον προσευχήν, θα φέρη χαρά, ειρήνη· συνάμα θα φέρη δάκρυα χαράς, διαύγεια του νού. Ο νούς θα γίνη δεκτικός θεωριών, θα δημιουργηθή μετά η απόλυτος καρδιακή ησυχία. Δεν θα θέλη ο άνθρωπος να ακούη τίποτε απολύτως. Θα νομίζη ότι βρίσκεται σε μια Σαχάρα έρημο. Συνάμα θα γίνεται η ευχή και πιο σύντομα. Θέλω να την έχω σύντομα, θέλω αργά, όπως αναπαύεται η ψυχή, όπως της αρέσει εκείνη την ώρα.
spilaio Timiou Prodromou Mikras Agias Annis
Θα λέμε λοιπόν: «Κύριε – Ιησού – Χριστέ – ελέησόν με – Κύριε – Ιησού –…» και ο νούς θα παρακολουθή την ευχή όπως ένας μηχανικός παρακολουθεί το μηχάνημα που δουλεύει. Ύστερα αφού δεν θα μπορούμε να πάρουμε άλλη αναπνοή θα εκπνέουμε σιγά – σιγά «Κύριε – Ιησού – Χριστέ – ελέησόν με, Κύριε – Ιησού –…», ώστε να φθάσουμε στο τέρμα. Άντε πάλι μια αναπνοή σιγά – σιγά. Όχι βιαστικά· απαλά, ήρεμα, ήσυχα, χωρίς βία. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και να δήτε ύστερα από λίγο στις δουλειές σας επάνω, μόλις παίρνετε αναπνοή θα λέτε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», υστέρα στην εκπνοή πάλι την ευχή. Μόνη της η καρδιά τόσο θα αναπαυθή και ο νούς όπου και να βρίσκεται θα παίρνετε αναπνοή και ο νους θα λέγη την ευχή. Βέβαια μπορεί να μη λέτε τρεις ευχές, πάντως μία θα λέτε τουλάχιστον. Και ύστερα θα αποκτηθή ένας ρυθμός, ένας μηχανισμός ρυθμισμένος μαστορικά, και θα δήτε κατόπιν τα αποτελέσματα που θα έχη αυτή η προσευχή. Θα τραβάη όλο και πιο πολύ. Θα λέτε: πέρασε ένα τέταρτο, και θάχουν περάσει δύο ώρες. Τόσο δεν θα θέλη ο άνθρωπος να ξεκολλήση ο νούς του από την καρδιά και από το να ακούη την προσευχή. Τί τα θέλεις τα ψαλσίματα, τι θέλεις εκείνο; Γι’ αυτό οι Πατέρες στάς ερήμους δεν χρειάζονταν τέτοια πράγματα. Βέβαια αυτά επικυρώνονται από την εκκλησίαν. Αλλά οι άνθρωποι που βρήκαν αυτόν τον τρόπον της νοεράς προσευχής, που είναι λίαν υψηλότερος των τυπικών, άφησαν τους τύπους και πιάσαν την ουσίαν. Εμείς επειδή χάσαμε την ουσίαν, γιατί ίσως δεν έχουμε διδασκάλους να μας πουν, ή ότι δεν έχουμε την προαίρεσιν και την θέλησιν, πιάσαμε τα τυπικά. Έτσι οι σημερινοί μοναχοί κάνουν τον Εσπερινό τους, την ακολουθία τους, πέραν τούτου τίποτε. Κάνουν και την εργασίαν τους και λένε ότι κάνουν το καθήκον. Μα δεν έγινε το καθήκον.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων δημιούργησε μοναστήρι και είπε:
—«Πατέρες, κάντε τα καθήκοντά σας τα πνευματικά, κι εγώ θα σας τρέφω, για να μην έχετε μέριμνα για τα υλικά και υστερείτε από την προσευχή. Εγώ θα σας δίνω τα χρειαζούμενα κι εσείς προσεύχεσθε». Απαντάει ο ηγούμενος:

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

ΣΥ ΤΙΣ ΕΙ Ο ΚΡΙΝΩΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟΝ ΟΙΚΕΤΗΝ;




                Οι άνθρωποι ζούμε εν κοινωνία μεταξύ μας. Και ο τρόπος με τον οποίο κοινωνούμε είναι πρωτίστως ο λόγος. Ο λόγος έχει να κάνει τόσο με την προφορική του μορφή, όσο και με αυτήν που έχουμε μέσα μας. Ο λόγος αποτυπώνει τι σκεπτόμαστε τόσο για τον κόσμο, όσο και για τον συνάνθρωπο, αλλά και για τον εαυτό μας. Την ίδια στιγμή ο λόγος είναι φορτισμένος από την σημασία που δίνουμε στο Θεό και στην ίδια τη ζωή μας, από το κοσμοείδωλο το οποίο έχουμε, δεν έχουμε ή νομίζουμε πως έχουμε. Κι αυτή η φόρτιση αποτυπώνεται στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε στους άλλους, τόσο για εκείνους, όσο και για άλλους ανθρώπους, αλλά και για τον εαυτό μας.
Συνήθως οι άνθρωποι δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στα λόγια μας. Νομίζουμε ότι όλα πηγάζουν αυτόματα από μέσα μας και όλα αποτυπώνουν το χαρακτήρα μας, ανταποκρινόμενα στη στάση των άλλων έναντί μας. Αγαπούμε, αδιαφορούμε, απορρίπτουμε και αναλόγως εκφραζόμαστε. Συνήθως οι άνθρωποι προσέχουμε τα λόγια των άλλων. Αν μας αγαπούνε, αν είναι αδιάφοροι έναντί μας, αν μας απορρίπτουν αναλόγως αποδεχόμαστε ή όχι όσα μας λένε. Ο λόγος μας είναι πηγή αγάπης ή απόρριψης. Ο λόγος μας είναι πηγή  κρίσης έναντι των άλλων. Εκφραζόμαστε αξιολογικά γι’ αυτούς. Σκεπτόμαστε αν η στάση τους έναντί μας ή έναντι των άλλων, οι πράξεις τους, οι ιδέες τους, το κοσμοείδωλό τους ταιριάζει με τον δικό μας τρόπο σκέψης και ζωής και αναλόγως εκφέρουμε την κρίση μας. Και το να σταματήσουμε να εκφραζόμαστε με κρίσεις έναντι των άλλων είναι πολύ δύσκολο, ενίοτε και αδιανόητο.
«Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;» (Ρωμ. 14,4), είναι το ερώτημα που θέτει ο απόστολος Παύλος. Δεν αναφέρεται στην κρίση για τις σκέψεις και τις πράξεις των άλλων, γιατί αν ήταν έτσι, τότε κανένας λόγος δεν θα μπορούσε να διατυπωθεί. Και τόσο ο λόγος του Χριστού  όσο και το Ευαγγέλιο είναι  ένας συνεχής έλεγχος, μία συνεχής κρίση για την πορεία μας στον κόσμο. «Ο λόγος ον εγώ ελάλησα, εκείνος κρινεί  αυτόν  εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. 12, 48), αναφωνεί ο Κύριός μας. Μόνο που αυτή η κρίση δεν είναι εμπαθής, αλλά καθρεφτίζει την αλήθεια της πίστης, την αλήθεια της αγάπης, την αλήθεια του τρόπου που οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών. Ο απόστολος Παύλος αναρωτιέται για το δικαίωμά μας να λειτουργούμε ως δικαστές. Να απορρίπτουμε συνολικά τον άλλον, να τον μειώνουμε, να τον υβρίζουμε, να ασχολούμαστε με τα δικά του πάθη παραθεωρώντας τα δικά μας, με την άρνησή μας να δούμε «την δοκόν» που βρίσκεται στο μάτι μας και τον εντοπισμό του λόγου μας στο «κάρφος», την ακίδα που βρίσκεται στο μάτι του αδελφού μας (Ματθ. 7,5). Ο Παύλος ζητά από τους χριστιανούς όχι να πάψουν να σκέπτονται, αλλά να πάψουν να βλέπουν μόνο τα σφάλματα του άλλου και να δούνε πρωτίστως τα δικά τους. Όχι να πάψουν να μιλούνε με τους άλλους και για τους άλλους, αλλά να πορεύονται εν αγάπη και κυρίως να ξεκινούν τον αγώνα για μετάνοια, για διόρθωση από τον ίδιο τον εαυτό τους. Και πρωτίστως, να έχουμε την πεποίθηση ότι ο καθένας μας είναι «αλλότριος οικέτης». Ανήκουμε όλοι στον Θεό, που είναι ο Κύριός μας. Κανείς άνθρωπος δεν μας ανήκει, για να δικαιούμαστε να τον απορρίψουμε. Μόνο ο διάβολος προσπαθεί να μας πείσει ότι οι άλλοι μας ανήκουν και μπορούμε να τους κρίνουμε απορρίπτοντάς τους, όπως κάνει ο ίδιος για το Θεό και τον κόσμο που Εκείνος δημιούργησε.

Τί εἶναι οἱ δερμάτινοι χιτῶνες;


 



Οἱ Πατέρες χρησιμοποίησαν τὸν ὅρο τῆς Γραφῆς «δερμάτινοι χιτῶνες», γιὰ νὰ περιγράψουν καὶ νὰ ἑρμηνεύσουν τὴν μετὰ τὴν πτώση κατάσταση τοῦ ἄνθρωπου. Μὲ τὸν ὅρο δηλαδὴ «δερμάτινοι χιτῶνες» ἀποδίδεται ἡ κατάσταση τῆς νεκρότητας καὶ τῆς φθορᾶς, τὴν ὁποία περιβλήθηκε ὡς δεύτερη φύση του, μετὰ τὴν πτώση του, ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ Παναγιώτης Νέλλας στὸ βιβλίο του «Ζῶον Θεούμενον», μᾶς ἀναλύει διεξοδικὰ τὸ θέμα αὐτὸ τῶν δερματίνων χιτώνων καὶ λέει τὰ ἑξῆς:

«Ἡ νεκρότητα, ἡ ἀπουσία τῆς ζωῆς, ποὺ βιώνεται ἀπὸ τὶς εὐαίσθητες ψυχὲς κάθε ἐποχῆς ὡς ἀπουσία νοήματος, ὁ “ὑγρὸς καὶ διαλελυμένος” ἢ “κατεψυγμένος” βίος, εἶναι ἡ πρώτη διάσταση τῶν δερματίνων χιτώνων… Ἀλλὰ ἡ ζωὴ ποὺ ἐπιβάλλουν στὸν ἄνθρωπο οἱ δερμάτινοι χιτῶνες εἶναι νεκρὴ ἢ βιολογικὴ ἢ ἄλογη, ἐπειδή, σὲ τελευταία ἀνάλυση, εἶναι ὑλική.

Οἱ δερμάτινοι χιτῶνες ταυτίζονται ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης μὲ τὰ “πρόσκαιρα φύλλα τῆς ὑλικῆς ταύτης ζωῆς, ἅπερ τῶν ἰδίων καὶ λαμπρῶν ἐνδυμάτων γυμνωθέντες, κακῶς ἑαυτοῖς συνεράψαμεν”. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, συνεχίζοντας τὸ παραπάνω χωρίο, προσδιορίζει τὰ “φύλλα τῆς ὑλικῆς ζωῆς” καὶ λέει ὅτι εἶναι οἱ τρυφὲς καὶ οἱ ἐφήμερες τιμὲς καὶ δόξες, ἡ ἡδονή, ὁ θυμός, ἡ γαστριμαργία, ἡ ἀπληστία καὶ τὰ ὅμοια. Σύμφωνα δὲ μὲ μία περιεκτικὴ φράση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, οἱ δερμάτινοι χιτῶνες εἶναι “τὸ φρόνημα τῆς σαρκός”.

Ἐνῶ, πρὶν ντυθεῖ ὁ ἄνθρωπος τοὺς δερμάτινους χιτῶνες, φοροῦσε “θεοΰφαντη” στολή, τὸ ψυχοσωματικὸ ἔνδυμά του ἦταν ὑφασμένο μὲ τὴ Χάρη, μὲ τὸ φῶς καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ…. Στὸ ἔνδυμα ἐκεῖνο ἔλαμπε “ἡ πρὸς τὸ Θεῖον ὁμοίωσις”, ποὺ τὴ συνιστοῦσαν, ὄχι ἕνα “σχῆμα” ἢ ἕνα “χρῶμα”, ἀλλὰ ἡ “ἀπάθεια”, ἡ “μακαριότητα” καὶ ἡ “ἀφθαρσία”, τὰ χαρακτηριστικὰ μὲ τὰ ὁποῖα τὸ “θεῖον θεωρεῖται κάλλος”…. Καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἀνοικτὴ στὶς ἀγγελικὲς δυνάμεις καὶ τὸ Θεό, δὲν ἔφερνε ἀντίσταση, ἐπικοινωνοῦσε ἄνετα τόσο μὲ τὸν ἀγγελικὸ πνευματικὸ κόσμο, ὅσο καὶ μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Ὑπῆρχε τότε, γράφει ὁ θεηγόρος ἐπίσκοπος Νύσσης, μία ἑνιαία χοροστασία τῆς λογικῆς φύσεως, ἀγγελικῆς καὶ ἀνθρώπινης, “πρὸς ἕναν βλέπουσα, τὸν τοῦ χοροῦ Κορυφαῖον. “… Ἀλλὰ “τὴν ἔνθεον ἐκείνην διέλυσε τοῦ χοροῦ συνωδίαν” ἡ ἁμαρτία, ποὺ ἅπλωσε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τῶν πρώτων ἀνθρώπων, “τῶν ταῖς ἀγγελικαῖς δυνάμεσι συγχορευόντων”, τὴν γλίστρα τῆς ἀπάτης, κι ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε, ἀναμίχθηκε μὲ τὴ λάσπη, αὐτομόλησε πρὸς τὸν ὄφη, ντύθηκε τὰ νεκρὰ δέρματα κι ἔγινε “πτῶμα”». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης τονίζει στὸ Μεγάλο Κανόνα του;

«Κατέρραψε, τοὺς δερματίνους χιτώνας, ἡ ἁμαρτία κἀμοί,γυμνώσασά με τῆς πρὶν θεοϋφάντου στολῆς».

Εἶναι ὅμως σωστό, ἐπειδὴ πείσθηκε ὁ Ἀδὰμ τόσο εὔκολα στὸν πονηρὸ σύμβουλο, καὶ ἔφαγε τὸν καρπό, νὰ ὑφιστάμεθα τώρα καὶ ἐμεῖς τὰ ἀποτελέσματα καὶ μάλιστα τὸ θάνατο;

Πολλοὶ κατηγοροῦν τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, μᾶς λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ποὺ ἀθέτησαν τὴ συμβουλὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁδήγησαν ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος στὸ θάνατο. Ἀλλὰ ὁ Ἀδὰμ δὲν γνώριζε μὲ τὴν πείρα τί σήμαινε θανάσιμο βότανο καὶ τί ἦταν τελικὰ αὐτὸς ὁ θάνατος. Ἐνῶ ἐμεῖς γνωρίζουμε τί εἶναι θάνατος, γι’ αὐτὸ εἴμαστε περισσότερο κατακριτέοι ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Βέβαια δὲν ὑπάρχει «τὸ ξύλο τῆς γνώσεως» μπροστά μας, ὡς στοιχεῖο ἀσκήσεως τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς τελειώσεώς μας, ἀλλὰ ὑπάρχει ἡ ὑποχρέωση τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ ἀσφαλιστικὸ κιγκλίδωμα γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἔνθεη ζωή. Καὶ ὅμως, παρότι γνωρίζουμε ὅτι, ἂν ἀθετήσουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁδηγούμαστε στὸν πνευματικὸ θάνατο, προτιμοῦμε νὰ κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ διαβόλου ἢ καὶ τὸ προσωπικό μας θέλημα καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο «ἐκπίπτουμε» ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, «τὴν ἐντὸς ἡμῶν Βασιλεία» καὶ γευόμαστε τὴν Κόλαση «ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος».

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας βέβαια, μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν καταδίκη αὐτὴ τοῦ θανάτου, μὲ τὴ σταύρωση καὶ τὴν ἀνάστασή Του καὶ μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα, μὲ τὸν προσωπικό μας ἁγιασμὸ καὶ τὴ μετοχή μας στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, νὰ γινόμαστε μέλη τοῦ ἀναστημένου Σώματός Του καὶ νὰ ζοῦμε ἤδη ἀπ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ στὸν Παράδεισο τῆς Βασιλείας Του. Δὲν ἔχουμε κανένα πρόβλημα λοιπὸν οὔτε κανένα λόγο νὰ κατηγοροῦμε τὸν Ἀδάμ.

Πρέπει ὅμως νὰ σκεφτόμαστε καὶ τὸ ἑξῆς: Μπορεῖ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα νὰ εἶναι ἕνα σοβαρὸ καὶ ὀδυνηρὸ ἐπεισόδιο, ἀλλὰ καὶ «τὰ μεταπροπατορικὰ» ἁμαρτήματα εἶναι ἐξίσου σοβαρὰ καὶ πρέπει μὲ τὴ συνεχῆ ἄσκηση καὶ τὸν κατὰ Θεὸ ἀγώνα νὰ ἐξαλείφονται συνεχῶς, γιὰ νὰ συντελεῖται ἡ προκοπὴ καὶ ἡ τελείωση σὲ ὅλους ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε λογικὰ ὄντα.

Ἀλλὰ γιατί ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ προγνώριζε ὅτι θὰ φθάσει στὴν πτώση καὶ στὸ θάνατο;

Ὁ Θεὸς κινούμενος ἀπὸ ἀγάπη δημιούργησε «ἐν χρόνῳ» τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀπέβλεπε στὴν αἰώνια μακαριότητά του. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης μᾶς λέει σχετικά:

«Ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο γιατί εἶχε κάποια ἀνάγκη ἢ ἀπὸ κάποια ἔλλειψη, ἀλλὰ τὸν ἔπλασε ἀπὸ μεγάλη ἀγάπη, διότι ἔπρεπε τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ μείνει ἀθέατο καὶ ἡ δόξα Του νὰ μὴ μείνει ἄγνωστη. Δημιούργησε δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινο γένος, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν καὶ ἄλλα ὄντα τὴν ἀγάπη Του καὶ νὰ μὴ μένουν οἱ ἄλλες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ ἀργές, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ μετέχει σ’ αὐτὲς καὶ νὰ τὶς χαίρεται».

Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει:

«Ὁ Θεὸς εἶναι πλούσιος καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτα -αὐτὴ εἶναι ἡ φύση τοῦ Θείου- γι’ αὐτὸ δημιούργησε τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἀρχαγγέλους, ἀπὸ ἀγαθότητα μόνο, καὶ γιὰ κανέναν ἄλλο λόγο. Διότι, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες τους καὶ τοὺς δημιούργησε, ἀσφαλῶς τοὺς δημιούργησε ἀπὸ τὴ μεγάλη Του ἀγαθότητα. Μετὰ δὲ ἀπὸ τὴ δημιουργία τῶν Ἀγγέλων, καὶ πάλι ἀπὸ ἀγαθότητα ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο καὶ «ἐνεφύσησε» σ’ αὐτὸν ζωή, καθὼς καὶ ὅλον αὐτὸ τὸν κόσμο».

Ἑπομένως ὁ Θεὸς δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ φέρει στὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλα ὄντα τὰ ὁποῖα θὰ μετέχουν στὴ δόξα Του, στὴν ἀγάπη Του καὶ στὴ μακαριότητά Του. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς λέει πώς· «Γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ἡ αὐτοαγαθότητα, δὲν ἦταν αὐτὸ ἀρκετό, τὸ νὰ ζεῖ “τὴν ἀπεριόριστη καὶ μὴ ὑποκείμενη σὲ μέτρο ἐσωτερικὴ ζωὴ τῆς αὐτάρκους θεότητος”, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ διασκορπισθεῖ τὸ ἀγαθὸ καὶ νὰ ἐξαπλωθεῖ, ὥστε νὰ γίνουν περισσότερα τὰ εὐεργετούμενα».

Ἐπίσης καὶ σύγχρονοι θεολόγοι, βασιζόμενοι στὸ πνεῦμα τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, κάνουν τὶς ἴδιες θεολογικὲς τοποθετήσεις. Συγκεκριμένα ὁ Σέρβος θεολόγος π. Ἀθανάσιος Γιέφτιτς λέει χαρακτηριστικά:

«Ἡ προαιώνιος βουλὴ τοῦ Θεοῦ ἀπεφάσισε, κατὰ τὴν ἄπειρον ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἰς τὴν μακαριότητα τῆς θείας ζωῆς τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, καὶ εἰς τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνία, μετάσχουν καὶ ἄλλα ὄντα καὶ δημιουργήματα, τὰ ὁποῖα διὰ τοῦτο ἐδημιούργησεν ἐν χρόνῳ».

Σώθηκαν οἱ πρωτόπλαστοι;


 protoplastoi Ἕνα ἐρώτημα πού συχνά τίθεται εἶναι: τί ἀπέγιναν ἄραγε οἱ πρωτόπλαστοι, ὁ ᾿Αδάμ καί ἡ Εὔα; Σώθηκαν ἤ παραμένουν αἰώνια στήν κόλαση;
 Βέβαια, πολλοί ἐνοχλοῦνται καί μόνο στήν ἰδέα ὅτι μπορεῖ νά σώθηκαν ἐκεῖνοι πού ἔγιναν ἡ ἀφορμή γιά τήν φθορά καί τήν καταδίκη ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἀλλά ἡ τοποθέτηση δέν εἶναι σωστή. Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς ἁγίας Γραφῆς, «δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρω 5,12). Ὁ Θεός ἔπλασε ἕναν ἄνθρωπο, τόν χώρισε σέ ἄνδρα καί γυναίκα καί ἀπό αὐτό τό πρῶτο ζευγάρι δημιούργησε τό ἀνθρώπινο γένος. Ἀπό τό ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων, λοιπόν, κατάγεται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα καί μέσῳ αὐτοῦ διοχετεύθηκε ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Δέν εἶναι ὅμως ἀμέτοχο στήν ἁμαρτία τό ἀνθρώπινο γένος. Ὅποιος καί ἄν ἦταν στήν θέση τοῦ Ἀδάμ θά ἁμάρτανε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή -ὄχι μόνο οἱ ἀσεβεῖς καί εἰδωλολάτρες, ἀλλά καί αὐτοί ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ δίκαιοι- ἦταν ἁμαρτωλοί. Τό βεβαιώνει καί ὁ προφήτης ᾿Ησαΐας ὅτι· «ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν» (64,6). Αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἡ ἁγιότητα τῶν ἁγίων καί ἡ δικαιοσύνη τῶν δικαίων εἶναι ρύπος καί ἀκαθαρσία μπροστά στόν Θεό. Ὅλοι, λοιπόν, μετά τόν θάνατό τους πῆγαν στόν ἅδη φορτωμένοι μέ τά ἁμαρτήματά τους.

Συγνώμη, νηστεία & ελεημοσύνη, οι τρεις αδελφές της σωτηρίας της ψυχής μας!!!




Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Ὃταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.

σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

(Ματθαίου. ΣΤ΄, 14- 21)

Συγνώμη, νηστεία & ελεημοσύνη,
οι τρεις αδελφές της σωτηρίας
της ψυχής μας!!!

       Η Αγία και Ορθόδοξος Εκκλησία μας την Κυριακή αυτή της 22ας Φεβρουαρίου του 2015, Κυριακή της Τυρινής, για να μας προετοιμάσει για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μας θυμίζει τον πρώτο θρήνο, το θρήνο του Αδάμ μετά την παρακοή και την έξωση του από τον παράδεισο.    Μας καλεί, δηλαδή, σε συντριβή και μετάνοια.

      Την ίδια ακριβώς ημέρα ο κόσμος μας καλεί σε ξεφάντωμα και εξαλλοσύνες σε "καρναβαλικές" εκδηλώσεις, παρελάσεις και "αποκριάτικα" πάρτι, στην ελληνορθόδοξη Ελλάδα μας, στην Πάτρα, στην Αθήνα, στην Ξάνθη και άλλες πόλεις μας και στο εξωτερικό στην Βραζιλία, στην Βενετία και σε χώρες όπου δεν ευδοκίμησε η ορθόδοξη διδασκαλία.(κάντε κλικ στον σύνδεσμο μας για να δείτε πληροφορίες για τις "Απόκριες" και το "Καρναβάλι") Ως Έλληνες χριστιανοί εμείς δεν θα έπρεπε όλοι να ακούμε την φωνή της Εκκλησίας; Οι περισσότεροι δυστυχώς ακούμε την φωνή του κόσμου. Είναι λοιπόν ή δεν είναι αυτό υποκρισία; Άλλοι φαινόμαστε και άλλοι είμαστε πραγματικά. Φορώντας τα προσωπεία, τις μάσκες εξωτερικά, φανερώνουμε την υποκρισία, που έχουμε εσωτερικά.

       Την Κυριακή της Τυρινής ετοιμαζόμαστε, για να εισέλθουμε στο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είδατε ποτέ αθλητή, που πρόκειται να μπει στο στάδιο για να μετάσχει σε σπουδαίους αγώνες, κατά την προηγούμενη μέρα να ξεφαντώνει σε κοσμικά κέντρα και να ξενυχτά στο μεθύσι και στον τρελό χορό; Ασφαλώς όχι.     

Ο αθλητής κατά τις προηγούμενες από τον αγώνα ημέρες ζει με συνεχείς ασκήσεις και προπονήσεις. Και αν ο αθλητής, που μπαίνει σε επίγειο στάδιο και στοχεύει σε υλικό στεφάνι, ασκείται και προπονείται και δεν εκτρέπεται σε καταχρήσεις και εξαλλοσύνες, πόσο μάλλον ο χριστιανός, που πρόκειται να μπει και να αγωνιστεί στο πνευματικό στάδιο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

          Οι χριστιανοί ετοιμάζονται για το μεγάλο αγώνα της νηστείας. Η νηστεία είναι και εύκολο και δύσκολο πράγμα. Εύκολο, όταν κάνουμε την νηστεία της αρεσκείας μας.  Δύσκολο, όταν κάνουμε την αληθινή νηστεία. Ο Χριστός μιλώντας για την νηστεία, δεν εννοεί την εύκολη. Αποκλείει δε παντελώς την υποκριτική νηστεία.

         Η αληθινή νηστεία είναι αδελφωμένη με τις δύο άλλες αρετές, που αναφέρει ο Κύριος στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Τυρινής. Τρεις αδελφές μας παρουσιάζει: την συγγνώμη, την νηστεία, την ελεημοσύνη. Αν  σε κάποιον πεις:
«διάλεξε ένα από τα τρία ή να πας να ζητήσεις συγγνώμη από τον γείτονά σου, με τον οποίον δεν μιλάς, ή να νηστεύσεις την Μεγάλη Τεσσαρακοστή από ορισμένα φαγητά, ή να αδειάσεις το πορτοφόλι σου  και να κάνεις μια γενναία ελεημοσύνη», ποιο από τα τρία θα κάνει; Μάλλον το δεύτερο, τη νηστεία ορισμένων φαγητών γιατί φαντάζει ευκολότερη.

          Αλλά μην γελιέστε αγαπητοί μου, γιατί η πραγματική νηστεία προϋποθέτει αγάπη και ελεημοσύνη για να είναι αληθινή, συστατικά δύσκολα και τα δύο, ιδιαίτερα η αγάπη στις μέρες μας. Είναι λοιπόν υποκριτική η νηστεία μας.  Άλλωστε η ελεημοσύνη είναι ένα είδος νηστείας. Αν η νηστεία είναι εκούσιος στέρησης μερικών τροφών, η ελεημοσύνη είναι εκούσιος στέρησης των χρημάτων  μας. Και η συγγνώμη είναι εκούσιος στέρησης της αντιπάθειας και του μίσους, της κακίας και της  έχθρας.

         Πολλά έχουν λεχθεί για τον ιερό θεσμό της νηστείας. Δεν θα είμαστε υπερβολικοί, αν σημειώσουμε, ότι η νηστεία αποτελεί και λύση στο καυτό πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας. Ξέρετε πόσες είναι οι ημέρες που οφείλουμε οι Ορθόδοξοι να νηστεύουμε; Είναι περίπου 200 το χρόνο. Αν, λοιπόν, όλοι οι Έλληνες νηστεύαμε 200 από τις 365 ημέρες του χρόνου, και τον εαυτό μας  θα ευεργετούσαμε και τους πεινασμένους θα χορταίναμε.  Το σύνθημα του ιερού Χρυσοστόμου για την νηστεία ήταν: « Νηστεύσωμεν, ίνα ελεήσωμεν».

        Η νηστεία τελικά είναι μεταβολή βίου, αλλαγή τρόπου ζωής. Ας μην αλλάξει μόνο το περιεχόμενο της χύτρας. Ας αλλάξει και το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Ας αλλάξουμε τρόπο ζωής, νοοτροπία. Ας αλλάξουμε την πνευματική μας τροφοδοσία. Η νηστεία είναι δείγμα μετανοίας.

    Η συγνώμη πάλι, η "αδελφή" της νηστείας, είναι μια λέξη δυσκολοείπωτη για όλους μας, αφού προϋποθέτει ταπείνωση και παντελή έλλειψη εγωϊσμού, ενώ εμείς μέσα στην υλιστική κοινωνία μας θεωρούμε τον εαυτό μας "Θεό" από μόνο του και θεωρούμε την συγνώμη ως ένδειξη αδυναμίας και παραδοχής των λάθων μας. Είναι ένας τρόπος ζωής η συγνώμη αδελφοί μου και φυσικά είναι ο μόνος δρόμος που θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο που χάσαμε, τόπο από όπου εκδιωχθήκαμε και προορισμό που διακαώς επιζητούμε να γίνουμε δεκτοί.

    Για την ελεημοσύνη όμως τα πράγματα μάλλον φαίνονται ευκολότερα, αφού έχει να κάνει με αυτό που ήδη έχουμε και ίσως πλεονάζει, αλλά και αν υστερεί πάλι μπορούμε να το διαιρέσουμε για την ψυχή μας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η ελεημοσύνη χωρίζεται σε δύο τύπους, την προσωπική, αυτήν δηλαδή που θα κάνουμε σε κάποιον συνάνθρωπο μας μεμονωμένα και κανείς δεν θα το μάθει ποτέ παρά μόνο ο Θεός, πράξη μικρής εμβέλειας, μα όμορφη και θεμιτή στα μάτια του Κριτή μας, και την ομαδική ελεημοσύνη, όπου προσφέρεις υλικά και πνευματικά αγαθά σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη μέσω όμως ενός φορέα και ιδιαίτερα της ελλαδικής Εκκλησίας μας, που τόσο μεγάλο έργο έχει επιτελέσει στους ενδεής συνανθρώπους μας μέσα στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της παρακμής των θεσμών, την έλλειψη των ιδεών και της ψυχικής και σωματικής ανέχειας, αλλά και σε λίγο μικρότερη κλίμακα της δικής μας Μητροπόλεως και ακόμα μικρότερη αν θέλετε, της μικρής και φτωχής Ενορίας μας, με το Φιλόπτωχο Ταμείο μας να μοιράζει καθημερινά ότι μπορεί στις εξήντα έξι οικογένειες που διακαώς το χρειάζονται.

       Θα ήθελα για πολύ λίγο να σταθώ και στα καρναβάλια, αν και σίγουρα γνωρίζεται πως οι ρίζες αυτού του εθίμου των μεταμφιέσεων και του ξέφρενου και αλόγιστου γλεντιού είναι αρχαιοελληνικές και απόλυτα παγανιστικές που προέρχονται από την λατρεία του θεού Διονύσου, καταξιωμένου θεού του γλεντιού στο δωδεκάθεο του Ολύμπου.

      Ένα μεγάλο όχι βροντοφωνάζει η Εκκλησία μας σε αυτά τα περίεργα ξεφαντώματα και τα μασκαριλίκια. "Αποκριά" στα ελληνικά και "Carneval"  στα λατινικά, είναι δυό λέξεις που και οι δύο σημαίνουν αποχή από το κρέας, δηλαδή τον τρόπο ζωής του χριστιανού κατά την περίοδο του Τριωδίου. Κάποιοι επιτήδειοι στην συνέχεια δανείστηκαν αυτές τις λαοφιλείς χριστιανικές εκφράσεις και τις μετέτρεψαν σε όλη αυτήν την ασχήμια που βλέπουμε καθημερινά, μασκαρεμένη όμως με τις επιταγές της Εκκλησίας μας.

      Μπροστά μας είναι η Καθαρά Δευτέρα. Σηματοδοτεί την αρχή της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Δεν είναι κοσμικό γεγονός, όπου τρέχουμε στα βουνά να πετάξουμε χαρταετό, ούτε να γεμίσουμε τις κοιλιές μας, με τα κατά τα άλλα νηστίσιμα εδέσματα, χταπόδια, καλαμαράκια και άλλα θαλασσινά, μπόλικο κρασί και ξέφρενα γλέντια και χορούς.     Όχι αδελφοί μου, εμείς οι χριστιανοί μόλις άρχισε το Τριώδιο,περάσαμε την εβδομάδα της Απόκρεω και θυμηθήκαμε τους νεκρούς μας στα ψυχοσάββατα, μετά ακολούθησε η Τσικνοπέμπτη και αδειάσαμε το σπίτι μας από ότι κρεατικό είχαμε για να υποδεχθούμε την εβδομάδα της Τυρινής, την λευκή Εβδομάδα όπως λέγεται και τώρα έτοιμοι για την Καθαρή Εβδομάδα, την πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής, θα αρχίσουμε μαζί με την νηστεία, που θα καθαρίσει το σώμα μας, την ελεημοσύνη, την αγάπη και την συγνώμη, που θα καθαρίσει την ψυχή μας.

ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ…


Στό Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι στόν Γολγοθά τήν ώρα τής σταυρώσεως τού Χριστού, ένας εκ τών ληστών πού σταυρώθηκε μαζί του είπε στόν Χριστό:
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου» (Λουκ. κγ’, 42).
Καί ο Χριστός τόν διαβεβαίωσε ότι εκείνη τήν ημέρα θά εισερχόταν στήν Βασιλεία Του.
Οι Πατέρες τής Εκκλησίας ερμηνεύοντας αυτό τό γεγονός αποκαλούν τόν ληστή θεολόγο, πού θεολόγησε από τόν σταυρό, αναγνωρίζοντας ότι ο Χριστός
πού καταδικάστηκε νά πεθάνη διά τού Σταυρού είναι Θεός. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει μιά τέτοια ομιλία.
Τό γεγονός αυτό επαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως σέ κάθε εποχή.
Πόσοι άνθρωποι δέν ομολογούν τήν θεότητα τού Χριστού καί δέν προσεύχονται σέ Αυτόν, ακόμη καί τήν ώρα πού πεθαίνουν!
Πόσοι δέν τελειώνουν τήν ζωή τους μέ μετάνοια καί συντριβή!
Διάβασα σέ περιοδικό ότι ο μακαριστός Επίσκοπος Πατάρων Ειρηναίος, πού ανήκει στό Οικουμενικό Πατριαρχείο, καί υπηρετούσε στήν Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας, στόν Πρόλογο τού βιβλίου του μέ τίτλο «Λουλούδια από τούς κήπους τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας» αναγράφει ένα συγκλονιστικό περιστατικό:
«Προχθές, γυρίζοντας από έναν Εσπερινό πέρασα από τήν Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στό χέρι του κρατούσε τήν τελευταία σύριγγα τού θανάτου. Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα μάτια φώναξε:
«Βοήθεια, πεθαίνω…». Έτρεξα κοντά του τόν αγκάλιασα. Μέ σπασμένη φωνή μού είπε:
«Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιά ευχή». Γονάτισα τού διάβασα μία ευχή. Ψέλλισε δύο λέξεις:
«πές τού Χριστούλη νά μέ δεχτεί» καί ξεψύχησε μέσα στήν αγκάλη μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή.
«Χριστέ μου, μία λέξη είπε ο ληστής καί τόν δέχτηκες στήν βασιλεία Σου, δέξου καί τήν ψυχή αυτού τού παιδιού σου»» (Περιοδικό Ερώ, Απρίλιος-Ιούνιος 2011).
Τό περιστατικό αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό. Τό παιδί αυτό, πού ήταν πληγωμένο από τήν σύγχρονη μάστιγα τών ναρκωτικών πέθανε στόν δρόμο, ζητώντας προσευχή καί επιθυμώντας νά τόν δεχθή ο Χριστός στήν βασιλεία Του. Ποιός ξέρει πόσα βάσανα πέρασε στήν ζωή του γιά νά καταλήξη στά ναρκωτικά καί ποιός ξέρει πόσες πληγές δέχθηκε από τό στενό καί ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον καί από τούς εμπόρους τών ναρκωτικών, τούς εμπόρους τού θανάτου!
Καί όμως πέθανε μέ τό όνομα τού Χριστού καί τήν αίτηση γιά τήν Βασιλεία Του.
Αλλά καί η προσφορά τών Κληρικών είναι μεγάλη, όταν ανοίγουν τήν αγκαλιά τους σέ τέτοιες πληγωμένες υπάρξεις, όταν δέχωνται τόν πόνο τών ανθρώπων, όταν χύνουν κάποια δάκρυα γιά τούς νέους πού βασανίζονται σκληρά.
Συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτό τό περιστατικό γιατί θυμήθηκα μία παρόμοια σκηνή.
Κοντά στήν Ομόνοια τής Αθήνας κάποια κοπέλα 25-30 ετών, πού έμοιαζε μέ 60 ετών, σκελετωμένη από τά ναρκωτικά, πονεμένη στό πρόσωπο πού ήταν σκαμμένο από τόν πόνο καί τά βάσανα, μέ εκλιπαρούσε:
«Παππούλη, κάνε μιά προσευχή γιά μένα γιά νά σωθώ» καί μού είπε τό όνομά της.
Ακόμη καί τώρα, ύστερα από χρόνια, έχω μέσα μου έντονα τήν ενθύμηση τού προσώπου της.
Είναι παιδιά τού Θεού πού αναζητούν τόν Πατέρα τους, πού μέ τόν τρόπο τους ζητούν αγάπη καί στοργή, τήν οποία τούς τήν στέρησε η «ακοινώνητη κοινωνία».
Η ιστορία τού Γολγοθά επαναλαμβάνεται καί ο Χριστός εξακολουθεί νά έχη φίλους από τό πιό πληγωμένο μέρος τής κοινωνίας, από τούς «ανασφάλιστους»!
Ν.Ι.


"Μνήσθητί μου, Κύριε", του είπε,. . .



"Μνήσθητί μου, Κύριε", του είπε, "όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου". Θυμήσου και μένα, Χριστέ μου, όταν πας στη βασιλεία Σου!". Τι γλυκός λόγος! Όλα τα σιρόπια, όλα τα πανευφρόσυνα, όλα τα ευχάριστα του κόσμου τα υπερνικά ο λόγος αυτός. Αμέσως εκτύπησαν αυτά μέσα στην καρδιά του Χριστού και έγινεν αντανάκλασις της χάριτος. Του απήντησε λοιπόν: "αλήθεια σου λέγω και εγώ, ότι σήμερα θα έλθης μαζί μου στον παράδεισο". Για την μετάνοια αυτής της στιγμής που δείχνεις, ξεχνώ όλους τους φόνους και τα κακουργήματα που είχες καμωμένα και η ευσπλαχνία μου με παρακινεί να σου ειπώ αυτόν τον λόγον: έλα μαζί μου στην βασιλεια μου. Μήπως και εμείς, αδελφές, δεν μοιάζωμεν καμμιά φορά με τον ληστήν; Είμεθα όλο στολισμένοι με χάριτας; Δεν έχομεν ακάθαρτα και αμαρτίες; Δεν μολύνομεν κάθε λίγο τας ψυχάς μας; Δεν βλέπομεν τον πλησίον μας με κακία; Δεν κρίνομεν και κατακρίνομεν; Δεν οργιζόμεθα, δεν φθονούμεν, δεν συκοφαντούμεν;
Αλλα μήπως ο Θεός για όλα αυτά μας παραπέμπει; Μήπως εάν ημείς είμεθα ακάθαρτοι, εάν είμεθα μοχθηροί και κακότροποι, εκείνος μας οργίζεται; Μας μισεί; Όχι. Με αυτά τα ακάθαρτα χείλη που έχομεν, δέχεται και τον δοξολογούμεν; Μ' αυτά τα ρερυπωμένα μας εντόσθια, δέχεται και τον γευόμεθα, με αυτά τα αμαρτωλά μας χέρια και πόδια μας κρατεί μας κρατεί στη ζωή. Τέτοια αγάπη μας έχει, τέτοια συμπάθεια έχει για τον ανθρώπoν, τέτοια μακροθυμία για όλους μας. Μήτε Εβραίο ξεχωρίζει μήτε Έλληνα μήτε Οθωμανό. Για όλους την ίδια στοργή αισθάνεται. Και όπως τον καιρόν της σταυρώσεως καρφωμένος πάνω στο μαύρο ξύλο εφώναζε γλυκά-γλυκά: πάτερ μου, μη συνορισθής τους σταυρωτάς μου, γιατί δεν ξεύρουν τι κάνουν, δεν με κατάλαβαν ποιός είμαι, δεν καταλαβαίνουν. Τα ίδια εξακολουθεί να φωνάζη ακόμα μέχρι σήμερα για όλους μας ο Χριστός. Πόσα σφάλλει κάθε ημέραν η ανθρωπότης εις τον Θεόν! Και όμως εκείνος ποτέ δεν μας οργίζεται, ποτέ δεν μας ρίχνει κακία ποτέ! Ποτέ! Τον βλασφημούμεν, τον παροργίζομεν, τον μουτζώνομεν, τον ξανασταυρώνομεν και εκείνος πάλι μας υπομένει, πάλι μας αγαπά. Διότι είναι ο Θεός ελέους, είναι Θεός αγάπης, Θεός της ευσπλαχνίας. Για όλα αυτά τα ακάθαρτα, τα οποία του προσφέρoμεν ημείς, εκείνος μας προσφέρει έλεος και παρηγοριά. Ποτέ δεν συχαίνεται ο Θεός κανένα μας. Μόνο ο άνθρωπος είναι σκληρός, μόνον ο άνθρωπος δεν υπομένει ο ένας τον άλλον, παρά κρίνει και κατακρίνει και συκοφαντεί και κατηγορεί και ζητεί να βλάψει και να καταστρέψει και να αδικήση τον άλλον. Ο Θεός όμως δεν κάμνει έτσι - όλο φροντίζει πως να βοηθήσει τον ανθρώπoν, όλο ζητεί να του δίδη χείρα βοηθείας. Πότε έναν πνευματικόν φανερώνει να τον συμβουλέψη, πότε κανέναν άγγελoν να τον φώτιση, πότε κανένα λογισμό καλό του βάζει, πότε μια έμπνευση θεϊκή του φέρνει, άλλοτε κανέναν ανθρώπoν καλόν του παρουσιάζει και του δίνει μια παρηγοριά. Μη λησμονάτε, αδελφές, ότι τυχαινομεν και μεις σε ώρες και σε στιγμές που λυπάται ο ένας τον άλλον. Να λυπούμαι εγώ εσάς και σεις εμενά, να λυπάται η μία την άλλην σας. Δεν έχομεν ανάγκη να λέμε για τον άλλον κόσμον. Όταν βλέπετε τα λάθη μου να λέτε: στιγμή είναι και ας συμπαθήσωμεν, και να δείχνετε συμπάθεια, αδελφές, όπως έδειξε ο Παύλος για τους Εβραίους και έλεγε: "Πάτερ, μη στήσης αυτoίς την αμαρτίαν ταύτην". Έτσι να λέτε εσείς για μένα και εγώ για σας. Εγώ μπορεί να δείξω καμμιά φορά ότι στενοχωρούμαι μαζί σας και να σας μαλώνω καμμιά φορά, πάλι για το καλό σας. Έπειτα όμως πηγαίνω πιό εκεί και ο Θεός το γνωρίζει τί λέγω. Αoράτως ακούει ο Θεός τί λέγω: "συγχώρεσέ την, Θεέ μού, άνθρωπος είναι και αυτή, πλασμένη από το ίδιο πλάσμα που είναι πλασμένος όλος ο κόσμος και σύρεται και αυτή από τα ίδια πάθη και τυραννιέται και βασανίζεται, μην της συνορισθής - συγχώρεσέ την". Και σεις, αδελφές, συμπάθεια να έχετε η μία για την άλλη σας. Όχι με μίσος και έχθρα, όχι με φθόνον και κακία, όχι με πονηρία και σκληρότητα ψυχής και απανθρωπιά. Παρά με συμπάθεια, με μακροθυμία, με καρτερία, με σπλάγχνα οικτιρμών και φιλανθρωπίας ο ένας για τον άλλον μας. Σήμερα είσαι συ, αύριο εγώ, τώρα σφάλλει ο ένας, σε λίγο ο άλλος. Kάθε στιγμή μας συγχωρεί ο Θεός. Kαι μεις να συγχωρούμεν αλλήλους μας, και μεις να κλαύσωμεν και να θρηνήσωμεν και να λυπηθούμεν και να συμπονέσωμεν και να παρακαλέσωμεν τον Θεόν για το σφάλμα του αδελφού μας. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα αρετή. Όσες αρετές και αν έχης, όσα καλά έργα κα προσευχές και αγαθοεργίες και αν κάμης, όλα τα υπερβαίνει, εάν πης ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τον αδελφόν μου για ό,τι μου έκαμε.
 

Μνήσθητί μου Κύριε - Μεγάλη προσοχή!

jesus to the thief on the crossΜεγάλη προσοχή θα πρέπει να δέιξουν οι χριστιανοί των ημερών μας, σε πολλά σημεία της διδασκαλίας και της επιγείου ζωής, του Χριστού μας, τα οποία παρερμηνεύονται είτε εκουσίως είτε ακουσίως. Κατα τη διάρκεια της Μ.Εβδομάδος και συγκεκριμένα τη στιγμή που θα ακούσουμε τη περικοπή του Ευαγγελίου που ο ληστής λέει το περίφημο ''ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ'' δεν είναι και λίγοι εκείνοι που σκέπτονται πως τελικά, δεν είναι και τόσο δύσκολο πράγμα η σωτηρία, αρκεί να μετανοήσω έστω και την τελευταία στιγμή! Ένα ''ήμαρτον'' αν πω, ένα ''μνήσθητί μου'' θα σωθω. Μεγάλο λάθος και παγίδα του διαβόλου. Πρώτον δε σώζεται ο άνθρωπος με την πονηρή μετάνοια της τελευταίας στιγμής. Αλλά και έτσι να ήταν ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.

Λέμε λοιπόν ότι θα μετανοήσουμε ''έστω και την ενδεκάτην'' Πως όμως είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα μπορούμε να το κάνουμε και να πούμε αυτό το ''ήμαρτον;'' Ποιος μας επιβεβαιώνει ότι δε θα πάθει κάποιος ένα εγκεφαλικό και δε θα πάει το σαγόνι του εκεί πίσω και θα χρειάζεται 40 καθρέφτες για να το δει;! Πώς θα πει το ήμαρτον τότε, που λέξη δε θα μπορεί να εκστομίσει; Ποιος μας επιβεβαιώνει ότι δε θα μας πατήσει ένα αυτοκίνητο σε λίγο; Ποιος μας επιβεβαιώνει ότι όταν κοιμηθούμε το βράδυ, δε θα μας πάρουν 4 το πρωί;  Πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα έρθει η ώρα που θα μπορούμε να μετανοήσουμε;
Όμως και σε θέση να πούμε το ''μνήσθητι'' να είμαστε, 1000 φορές να το πούμε, δε σωνόμαστε. Ας μην ξεχνάμε πως το ''μνήσθητι'' ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη!!! Ο Χριστός την ώρα που ο ληστής ζητάει να τον θυμηθεί όταν έρθει στη Βασιλεία Του, δεν έχει πει ακόμα το ''Τετέλεσται'' και επομένως οι ώρες αυτές διαδραματίζονται επί Παλαιάς Διαθήκης ακόμα! Μετά το ''Τετέλεσται'', ο Χριστός έδωσε να ισχύουν άλλες εντολές σωτηρίας, όπως η ειλικρινής μετάνοια, ο συνεχής αγώνας, η αγάπη προς τον πλησίον, η ελεημοσύνη, η συγχωρητικότητα, η νηστεία, η Θεία Κοινωνία, κ.α.

Ας μη μας ξεγελάει ο διάβολος λοιπόν, πως κάνοντας άσωτη ζωή, με ένα ''Μνήσθητι'' στο τέλος θα σωθούμε.
Ο Χριστός σαφώς και λαμβάνει πολύ σοβαρά την ειλικρινή μετάνοια και μπορεί να συγχωρέσει έστω και την τελευταία στιγμή κάποιον, αλλά λόγω των όσων είπαμε πιο πάνω, το πιο πιθανό είναι να μην έρθει ποτέ η ειλικρινής μετάνοια της τελευταίας στιγμης. Είτε λόγω ασθενειών που προλαβαίνουν την μετάνοια, είτε της πονηρής διάθεσης, που ο διάβολος δεν αφήνει να βγει σε καλό.
Ο ληστής ο δεύτερος ακόμα και στο τέλος και με το Σωτήρα δίπλα του, δεν είχε τη δύναμη να μετανοήσει και χάθηκε οριστικά!

Εγρήγορση λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί και αγώνας μέχρι τέλους.
Απόσπασμα ομιλίας του Μακαριστού Δ. Παναγόπουλου

π. Ανδρέας Κονάνος - Ο Σταυρός σου αδερφέ μου


Αυτός ο σταυρός θα σε κάνει άγιο!

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥ, ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ

Κουβαλάς σταυρό; Έχεις σταυρό στη ζωή σου εσύ; Σηκώνεις σταυρό; Είσαι μακάριος! Μπράβο! Να νιώθεις ότι πας καλά! Αν σηκώνεις τον σταυρό σου με εντιμότητα, με ταπείνωση, χωρίς να διαμαρτύρεσαι, χωρίς να λες συνέχεια το «γιατί» και το «γιατί» στον Θεό, τότε να ξέρεις ότι βαδίζεις τον δρόμο των αγίων. Βαδίζεις πολύ καλά. Βαδίζεις αυτό που βάδισαν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που οδηγήθηκαν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ένας είναι ο δρόμος.

Όταν ο Καζαντζάκης πήγε στο Άγιο Όρος κι έπιασε συζήτηση μ' αυτόν τον πατέρα Μακάριο τον Σπηλαιώτη, κι ήθελε να βρει εύκολο δρόμο να σωθεί, του 'πε: «πάτερ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εύκολος;» Και λέει ο ασκητής: «Όχι , μόνο ένας δρόμος υπάρχει.» «Πώς τον λένε», λέει ο Καζαντζάκης; «Ανήφορο!» 

Ανήφορος... Ο δρόμος που οδηγεί στον παράδεισο είναι ανηφορικός, είναι ο Γολγοθάς ο προσωπικός του καθενός, ο πολύ μικρός Γολγοθάς που σηκώνουμε εμείς, που περνάμε εμείς· ο δικός μας Γολγοθάς είναι πολύ μικρότερος από τον Γολγοθά του Κυρίου. Ο δικός μου ο σταυρός και ο δικός σου ο σταυρός, ακόμη κι αν έχεις καρκίνο, ακόμη κι αν έχεις κηδεύσει τα παιδιά σου -γιατί κι αυτό συμβαίνει κι έχει συμβεί και μου το 'πες και το 'γραψες και σ' επιστολή και τηλεφωνικά... 

Όταν μια μάνα κηδεύει και τα δυο της τα παιδιά, και δεν τα 'χει πλέον δίπλα της, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν άλλο παιδάκι πηγαίνει στην κηδεία της μάνας του, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν ένα παιδί βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν, κι ένα τεράστιο «γιατί» βγαίνει στην παιδική του ψυχή και δεν ξέρει τι ν' απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα «γιατί έγινε αυτό στους γονείς μου;» δεν είναι σταυρός κι αυτό; Και πόσοι άλλοι σταυροί, αποτυχίες σε εξετάσεις... Πας να βρεις μια δουλειά και σε διώχνουν. Δίνεις εξετάσεις σε διάφορες εταιρείες κι έχεις μια ελπίδα... Ετοιμάζεσαι να κάνεις την οικογένειά σου και συμβαίνει κάτι τραγικό και όλα διαλύονται... Θα πει κανείς, σήμερα βάλθηκες να μας ψυχοπλακώσεις; Όχι δεν βάλθηκα να ψυχοπλακώσω, απλώς βάλθηκα να κάνω μια μικρή απεικόνιση και να περιγράψω λίγο τη ζωή μας, την αλήθεια της ζωής μας πέρα απ' τα χαμόγελα, πέρα απ' αυτό που λέμε κάθε μέρα «τι κάνετε;» «πολύ καλά, ευχαριστώ» και γελάμε, «ας τα λέμε καλά» και βγαίνουμε και φοράμε τα καλά μας και χτενιζόμαστε και κάνουμε λίγο το πρόσωπό μας στον καθρέφτη να φαίνεται ευπρεπισμένο, και βγαίνεις έξω και σου λένε «μην είσαι έτσι μουτρωμένος, χαμογέλα και λίγο! Μη δείχνουμε και τι έχουμε!» Πίσω απ' αυτό το χαμόγελο, πίσω απ' αυτή τη φινέτσα την ψεύτικη, την εξωτερική, αν ψάξεις λίγο βαθιά στα μάτια, του κάθε ανθρώπου τα μάτια, θα δεις έναν πόνο. 
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι ο δρόμος που βάδισε ο Κύριος, χωρίς να φταίει. Χωρίς να Του πρέπει αυτός ο δρόμος. Χωρίς να του ταιριάζει! Οι ένοχοι πληρώνουν. Οι ένοχοι σταυρώνονται. Ένας που 'χει φταίξει θα τιμωρηθεί, ο Χριστός δεν έφταιξε σε τίποτα απ' όλ' αυτά! Δεν έφταιξε, δεν πλήγωσε κανέναν, δεν πρόσβαλε κανέναν, δεν έκανε κανένα κακό κι όμως πέρασε αυτή την οδύνη για να μας απαλλάξει από την παράνομη και γεμάτη εγωισμό ηδονή που ζούμε σ' αυτόν τον κόσμο. Απ' τον πολύ εγωισμό μας, απ' τη μεγάλη φιλαυτία μας, ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκε ο Θεός μας μέσα στο πάνσοφο σχέδιο του νου Του, μέσα στην απέραντη αγάπη της καρδιάς Του αυτόν τον δρόμο βρήκε να μας σώσει: μέσ' απ' τον σταυρό, μέσ' απ' τον πόνο. 

Ταυτίστηκε τόσο πολύ μαζί μας, με τα βάσανά μας, τα προβλήματά μας και μας μας φέρνεται σαν σε παιδιά Του, μας μεταχειρίζεται ως γνήσια παιδιά του. Δεν μας καλοπιάνει, δεν μας χαϊδεύει, δεν μας περιποιείται να μας έχει στα «όπα-όπα» μόνο· το κάνει κι αυτό, όταν βλέπει πως δεν αντέχουμε άλλο μας χαϊδεύει, μας στηρίζει, μας παρηγορεί, αλλά όταν ξέρει ότι πρέπει να μας σώσει ακολουθεί αυτήν την οδό που ακολούθησε και για τον Υιό Του και μας χειρίζεται κι εμάς ως γνήσια παιδιά Του. Κι αφήνει να περάσουμε κι εμείς τον δικό μας προσωπικό σταυρό. [...] 

Ο δικός σου και ο δικός μου σταυρός, αγαπητέ μου αδελφέ και αγαπητή μου αδελφή, αγαπητοί μου φίλοι, δεν είναι σαν του Χριστού τον σταυρό, όπως και να το κάνουμε! Εμείς αν ψάξουμε στη ζωή μας κάτι έχουμε κάνει, κάπου φταίμε, κάποιον πληγώσαμε και τώρα ξεχρεώνουμε και ξεπληρώνουμε. Κάποιο εγωισμό έχουμε και δεν γίνεται να φύγει αλλιώς παρά μόνο μέσα από τον πόνο, τη στεναχώρια κι αυτά που περνάμε. Δεν είμαστε και τελείως αθώοι. Έτσι δεν είναι; Αν το δεις λίγο ψύχραιμα.

Αλλά και πολύ αθώος να είσαι, πολύ άγιος να είσαι, πάλι ο Θεός ένα καλό σχέδιο εξυπηρετεί μέσ' απ' αυτόν τον πόνο. Θα σε εξαγνίσει, θα σε εξαγιάσει. Δεν τελείωσε η ζωή σου, περίμενε! Θα δεις! Έπεται και συνέχεια. Σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο. Μια δόξα έρχεται πίσω από τον Τίμιο Σταυρό που κουβαλάς. 

Αλλά, πώς θα γίνει αυτό; Επειδή περνάτε έναν πόνο, από μόνο του; Όχι! Ο πόνος από μόνος του δεν σώζει. Ο πόνος από μόνος του δεν λυτρώνει, αλλιώς όλος ο κόσμος θα λυτρωθεί, γιατί όλοι πονούν. Κι απόδειξη αυτού που λέω είναι πως στον Γολγοθά στήθηκαν τρεις σταυροί, όχι μόνο ένας, άλλοι δύο, των δύο ληστών. Δεν σώθηκαν όμως όλοι όσοι ήταν πάνω σ' αυτόν τον σταυρό. Ένας δεν σώθηκε. Ενώ ήταν πάνω στον σταυρό, δεν σώθηκε. Διότι έλαβε τον σταυρό του, όχι μ' ευγνωμοσύνη, όχι με ταπείνωση, αλλά με ανταρσία, μ' επανάσταση, μ' αγανάκτηση, με βλασφημία προς τον Θεό. Τα έβαλε με τον Χριστό, έβρισε τον Χριστό. Αρνήθηκε να δεχτεί τον σταυρό του. Ενώ ο άλλος, ο ληστής ο ευγνώμων, ήταν στον σταυρό τον τίμησε, είπε το «μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου», ταπεινώθηκε αυτή η ψυχούλα και πήγε πρώτος στον παράδεισο! Έβαλε κλειδί το «μνήσθητί μου», κι άνοιξε τον παράδεισο! 

Άρα δεν αρκεί να λες «πονάω, άρα θα σωθώ». Μπορείς όμως να σωθείς μέσ' από τον πόνο σου, αν μάθεις τα μυστικά αυτού του πόνου. Αν μάθεις να πονάς όπως θέλει ο Θεός. Αυτός ο σταυρός θα σε πάει στον παράδεισο. Αυτός ο σταυρός θα σε κάνει άγιο! Αυτός ο σταυρός! Αν δεις τη δόξα που σε περιμένει στον παράδεισο, στη βασιλεία του Θεού, θα πεις «Κύριε, τώρα κατάλαβα, τώρα κατάλαβα εκείνη τη φορά που τόσο έκλαψα, που τόσο πόνεσα, που τόσα μαρτύρια πέρασα τι μου ετοίμαζες. Γι' αυτό τα 'κανες όλα;» 

Και θα μας πει ο Κύριος: «Γι' αυτό! Γι' αυτή τη δόξα. Αυτό το μεγαλείο σου ετοίμαζα. Αυτή την ομορφιά ήθελα να ζήσεις. Αυτή την ανεκλάλητη χαρά κι ευτυχία σου ετοίμαζα παιδί μου. Γι' αυτό πόναγες. Δεν καταλάβαινες τότε! Πόναγες, με αδικούσες βέβαια λίγο», θα σου πει ο Κύριος,-και μένα θα το πει πολύ αυτό- «τα 'βαζες μαζί Μου, παρεξηγούσες τα κίνητρά Μου, τα σχέδιά Μου, εξηγούσες τα μυστικά Μου που δεν τα ήξερες κι έκανες πάντα λάθος... πάντα λάθος.» Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις τον θεϊκό νου, τη θεϊκή καρδιά, το θεϊκό σχέδιο. Πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός και πού μας πάει! 

«ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΛΗΣΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ – ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»


ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ
ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ
Ο ΛΗΣΤΗΣ ΕΞ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΟΥΣ ΤΟΥ, ΒΛΑΣΤΗΜΑΕΙ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΟΣΟ Ο ΠΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ, ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΧΟΛΗ …
«ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ;
ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΑΥΤΟΙ;
ΟΛΟΙ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΕΙΣΤΕ …»
«ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ …
ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ …
ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΑΜΕ ΦΟΝΟ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ …
ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ;
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ …»
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ ΑΦΟΥ ΣΑΝ ΤΟ ΔΡΟΣΕΡΟ ΑΕΡΑΚΙ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ …
ΟΙ ΜΑΤΙΕΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ ΛΗΣΤΗ …
ΑΗΧΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΙΚΟΝΩΝ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ, ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟ …
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΑΝΕΙΠΩΤΟ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΜΙΖΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑ !!!
«ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟ ΤΕΛΟΣ …
ΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΦΟΝΟ …»
Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΝΟΥ ΤΟΥ ΛΗΣΤΗ ΣΑΝ ΛΑΜΨΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ, ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΥ ΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ …
«ΕΙΔΑ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΣΟΥ …»
«ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΚΕΙ», ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΨΕΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΠΟΝΟ
Ο ΙΗΣΟΥΣ …
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ …
ΠΑΝΕ ΤΩΡΑ 33 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ..
ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ Ο ΗΡΩΔΗΣ …
ΕΚΕΙΝΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΕΦΕΡΕ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΜΑΣ …
ΕΚΕΙ ΚΡΥΒΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ …
ΜΟΛΙΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΓΕΝΝΗΘΕΙ …
ΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΑΣ …
ΕΚΕΙΝΗ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ …
ΕΚΕΙΝΗ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕΣ …
ΚΟΛΛΗΣΑ ΛΕΠΡΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΣ …
Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΣΕ ΕΛΟΥΣΕ …
ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΠΛΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΛΥΝΕ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ
ΕΓΙΝΑ ΚΑΛΑ …
ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΩΡΟ ΣΟΥ …
ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ …
ΣΩΖΕΙΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ…
ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ …
ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΛΕΒΩ ΚΑΙ ΝΑ
ΣΚΟΤΩΝΩ …
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ …
ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ ΤΩΡΑ …
ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΥΡΙΕ …
ΜΑΘΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ …
ΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΗ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ …
ΟΛΟΙ ΘΑ ΘΕΛΟΥΝ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΤΕΡΑ …
ΕΙΣΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ !!!
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΥΡΙΕ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΤΕ …»
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΨΗΛΑ …
ΑΡΧΙΣΕ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ …
ΟΛΑ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ …
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ !!!

Τι αλήθεια είπε ο Ιησούς στον ληστή στον σταυρό;




Ένα απόσπασμα που συχνά χρησιμοποιείται για την υποστήριξη της διδασκαλίας ότι οι νεκροί συνεχίζουν να ζουν, αμέσως μετά τον θάνατο τους είναι τα παρακάτω λόγια που ο Χριστός είπε στον μετανοημένο ληστή που σταυρώθηκε μαζί του:

Κατά Λουκά 23:42-43
«Και έλεγε προς τον Ιησούν. Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς. Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.»

Έτσι πολλοί παίρνουν τον στίχο 43 και λένε: «βλέπεις: ο νεκρός ληστής ήταν εκείνη την ημέρα με τον Ιησού στον Παράδεισο». Όμως όταν προσπαθείς να καταλάβεις ένα απόσπασμα θα πρέπει επίσης να λάβεις υπόψη σου όλα τα άλλα αποσπάσματα που αναφέρονται στο ίδιο θέμα. Και όπως εκτενώς καλύψαμε στο άρθρο: «Ανάσταση ή ζωή αμέσως μετά τον θάνατο;» η μεγάλη ελπίδα του Χριστιανού δεν είναι ο θάνατος αλλά η ανάσταση! Τι συμβαίνει λοιπόν με το παραπάνω απόσπασμα; Η απάντηση είναι η εξής: το αρχαίο ελληνικό κείμενο δεν είχε σημεία στίξης. Έτσι το κόμμα μετά την λέξη «λέγω» είναι προσθήκη από τον μεταφραστή. Αυτό δεν είναι υπόθεση αλλά γεγονός! Μ’ άλλα λόγια ο στίχος φαίνεται να λέει ότι ο Ιησούς υποσχέθηκε στον ληστή ότι θα βρίσκονταν εκείνη την ημέρα μαζί Του στον Παράδεισο, μόνο και μόνο λόγω του κόμματος αυτού! Αφαιρώντας το κόμμα ο στίχος διαβάζεται ως εξής:

«Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.»

Και η ερώτηση λοιπόν τώρα είναι: τι αλήθεια είπε ο Ιησούς στον ληστή; Μπορεί αλήθεια να του είπε ότι εκείνη την ημέρα θα ήταν στον παράδεισο, όπως η προσθήκη του κόμματος μετά την λέξη «λέγω» κάνει το απόσπασμα να διαβάζεται; Η απάντηση είναι όχι και παρακάτω δίνουμε τους λόγους.
«Και έτσι θα είστε πάντα με τον Κύριο»

Ο Λόγος πολύ καθαρά μας λέει ότι για να είμαστε με τον Κύριο χρειαζόμαστε την ανάσταση. Πράγματι, η προς Κορινθίους Α 4:16-17 μας λέει:

Προς Θεσσαλονικείς Α 4:16-17
«δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα. έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα. και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο.»

Πως θα (μέλλοντας) είμαστε πάντα με τον Κύριο; Μέσω της ανάστασης Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η επικρατούσα άποψη λοιπόν που θέλει τον ληστή να είναι από εκείνη την ημέρα κιόλας με τον Κύριο και να μην χρειάζεται ανάσταση για να είναι με αυτόν, δεν μπορεί πάρα να είναι λάθος! Να και άλλα αποσπάσματα που το αποδεικνύουν:

Προς Κορινθίους Α 15:51-55
«Δέστε, ένα μυστήριο λέω προς εσάς. όλοι μεν δεν θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα μεταμορφωθούμε, σε μια στιγμή, σε [χρόνο] ανοιγοκλεισίματος του ματιού, στην έσχατη σάλπιγγα. επειδή, θα σαλπίσει, και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε. Επειδή, πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό να ντυθεί αθανασία. Όταν τούτο το φθαρτό ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό ντυθεί αθανασία, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος, που είναι γραμμένος: «Καταβροχθίστηκε ο θάνατος με νίκη». «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;»

Για να γίνει κανείς αθάνατος πρέπει να «ντυθεί αθανασία», και αυτό θα συμβεί μόνο «στην έσχατη σάλπιγγα». Αν αμέσως μετά τον θάνατο ήμασταν αθάνατοι τότε δε θα χρειαζόμασταν να ντυθούμε και πάλι αθανασία κατά την τελευταία σάλπιγγα! Επίσης όπως ο Κύριος είπε:

Κατά Ιωάννη 5:25-29
«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή τού Υιού τού Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα ζήσουν. Επειδή, όπως ο Πατέρας έχει μέσα στον εαυτό του ζωή, έτσι έδωσε και στον Υιό να έχει μέσα στον εαυτό του ζωή. και εξουσία έδωσε σ' αυτόν να κάνει και κρίση, επειδή είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε γι' αυτό. επειδή, έρχεται ώρα, κατά την οποία, όλοι εκείνοι που είναι μέσα στα μνήματα, θα ακούσουν τη φωνή του. και θα βγουν έξω εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής. εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης.»

Ζουν αλήθεια οι νεκροί τώρα; Σύμφωνα με τον Κύριο, ΟΧΙ! Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί μέλλοντα σε όσα λέει: «έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα [ΜΕΛΛΟΝΤΑΣ] ακούσουν τη φωνή τού Υιού τού Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα [ΜΕΛΛΟΝΤΑΣ] ζήσουν». Οι νεκροί δεν ζουν τώρα! ΘΑ ζήσουν εκείνη την ημέρα, «κατά την οποία, όλοι εκείνοι που είναι μέσα στα μνήματα, θα ακούσουν τη φωνή του. και θα βγουν έξω εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής. εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης».

Ο Ιησούς ο ίδιος πέθανε και χρειάστηκε να αναστηθεί 3 μέρες αργότερα. Όπως ο Παύλος λέει αναφερόμενος σε γραφόμενα στους Ψαλμούς του Δαβίδ:

Πράξεις 13:34-37
«Μάλιστα, ότι τον ανέστησε από τους νεκρούς, χωρίς να πρόκειται πλέον να επιστρέψει στη φθορά, λέει ως εξής, ότι: «Θα σας δώσω τα πιστά ελέη τού Δαβίδ». Γι' αυτό, σε έναν άλλον Ψαλμό λέει: «Δεν θα αφήσεις τον όσιό σου να δει φθορά». Επειδή, ο μεν Δαβίδ, αφού υπηρέτησε τη βουλή τού Θεού μέσα στη γενεά του, κοιμήθηκε, και προστέθηκε στους πατέρες του, και είδε φθορά. Εκείνος, όμως, τον οποίο ο Θεός ανέστησε, δεν είδε φθορά.»

Αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, θα είχε δει φθορά. Ο Ιησούς δεν ήταν εκείνη την ημέρα στον παράδεισο (ο οποίος είναι ακόμα κάτι μελλοντικό) αλλά στον τάφο. Με κανένα τρόπο λοιπόν δεν θα μπορούσε να είχε υποσχεθεί στον ληστή ότι εκείνη την ημέρα θα ήταν μαζί Του στον Παράδεισο!
Τι είναι παράδεισος και ποτέ θα είναι διαθέσιμος;

Ο δεύτερος λόγος που η ερμηνεία που θέλει τον ληστή ήδη στον Παράδεισο, χωρίς ανάσταση, είναι λάθος είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο Ιησούς στην υπόσχεση του μίλησε για τον παράδεισο. Το έκανε απαντώντας στην παράκληση του ληστή που ήταν η εξής:

Κατά Λουκά 23:42
«Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου.»

Ο ληστής είχε προφανώς ακούσει για την ερχόμενη Βασιλεία του Θεού. Αυτό ήταν άλλωστε το συνεχές θέμα της διδασκαλίας του Ιησού. Ήξερε λοιπόν αυτή την διδασκαλία. Όταν λοιπόν ο Ιησούς του απάντησε, απάντησε σε αυτό ακριβώς το αίτημα του. Πολλοί μπερδεύονται από την παράδοση σύμφωνα με την οποία ο παράδεισος είναι ένα μέρος στον ουρανό στο οποίο οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν μετά τον θάνατο τους. Όμως στην πραγματικότητα ο παράδεισος δεν είναι τίποτα τέτοιο! Για να βρει κανείς τι είναι ο παράδεισος δεν χρειάζεται να κοιτάξει σε ανθρώπινες παραδόσεις αλλά στον Λόγο του Θεού. Και αυτός ο Λόγος δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Στην Αποκάλυψη 2:7 ακούμε τον Ιησού να δίνει την εξής υπόσχεση:

«Όποιος έχει αυτί, ας ακούσει τι λέει το Πνεύμα προς τις εκκλησίες. Σ' αυτόν που νικάει, θα του δώσω να φάει από το ξύλο της ζωής, που είναι στο μέσον τού παραδείσου τού Θεού.»

Το ξύλο της ζωής είναι λοιπόν στον παράδεισο του Θεού. Η επομένη αναφορά σε αυτό το ξύλο είναι στην Αποκάλυψη 21:23, 22:1-2 όπου και διαβάζουμε:

Αποκάλυψη 21:23, 22:1-2
«Και η πόλη δεν έχει ανάγκη τον ήλιο ούτε το φεγγάρι, για να φέγγουν μέσα σ' αυτή. επειδή, η δόξα τού Θεού τη φώτισε, και ο λύχνος της [είναι] το Αρνίο. … Και μου έδειξε έναν καθαρό ποταμό με νερό της ζωής, λαμπερόν σαν κρύσταλλο, που έβγαινε από τον θρόνο τού Θεού και του Αρνίου. Στο μέσον της πλατείας της [της πλατείας δηλαδή της πόλης του κεφαλαίου 21], και του ποταμού, από εδώ και από εκεί, ήταν το δέντρο της ζωής, που φέρνει δώδεκα καρπούς, κάνοντας κάθε έναν μήνα τον καρπό του. και τα φύλλα τού δέντρου είναι για θεραπεία των εθνών.»

Το δέντρο της ζωής ήταν στις δυο όχθες του ποταμού ο οποίος έρρεε στο μέσο της πλατείας της πόλης του κεφαλαίου 21. Ποια είναι αυτή η πόλη; Η απάντηση είναι στην Αποκάλυψη 21:1-2:

«και είδα έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη. επειδή, ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε. και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και εγώ ο Ιωάννης είδα την άγια πόλη, την καινούργια Ιερουσαλήμ, που κατέβαινε από τον Θεό, από τον ουρανό, ετοιμασμένη σαν νύφη στολισμένη για τον άνδρα της.»

Το δέντρο της ζωής λοιπόν είναι μέρος της νέας Ιερουσαλήμ και επομένως μέρος του νέου ουρανού και την νέας γης! Άρα λοιπόν: αφού το δέντρο της ζωής είναι στον παράδεισο του Θεού, που είναι ο παράδεισος; Πολύ απλά στην νέα Ιερουσαλήμ! Είναι η νέα Ιερουσαλήμ κάτι παρών σήμερα; Όχι φυσικά. Θα γίνει πραγματικότητα μαζί με τον νέο ουρανό και την νέα γη! Όπως ο Πέτρος μας λέει:

Πέτρου Β 3:13
«Όμως, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί.»

Η νέα γη και ο νέος ουρανός, και έτσι και ο παράδεισος που είναι μέρος της νέας γης, είναι μελλοντικά πράγματα. Τα προσμένουμε! Δεν υπάρχει παράδεισος τώρα, καθώς η νέα γη είναι ακόμα κάτι μελλοντικό! Θα έρθει όμως! Και σ’ αυτόν τον παράδεισο, σ’ αυτή την νέα γη, στην Βασιλεία του Θεού, θα δούμε ακριβώς και τον μετανοημένο ληστή, όπως ακριβώς ο κύριος του υποσχέθηκε εκείνη την ημέρα:

«Και έλεγε προς τον Ιησούν. Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς. Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.»

ή

«Και έλεγε προς τον Ιησούν. Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς. Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.»»

Το κόμμα μπορεί να πάει μόνο μετά το «σήμερον» και όχι πριν από αυτό. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να διαβάσει κανείς αυτό το απόσπασμα.

Τάσος Κιουλάχογλου

Ο Ληστής του Παραδείσου


Ήταν ένας ληστής. Ένας άνθρωπος με πλήθος αξιόποινων πράξεων, τέτοιων και τόσων που τον έκαναν απεχθή στα βλέμματα των ανθρώπων . Ήταν ένας κατάδικος, της πιο μεγάλης και δίκαιης καταδίκης, αφού ούτε ο ίδιος δεν είχε προβάλει υπεράσπιση και δικαιολογία για τον εαυτό του: «Άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν», ομολογεί προσυπογράφοντας έτσι χωρίς ελαφρυντικά την καταδίκη του (Λουκ. κγ΄ 41). Κινούνταν στο περιθώριο. Δρούσε στην παρανομία. Σκόρπιζε το φόβο, για να δρέψει τελικά όχι μόνο την περιφρόνηση, αλλά και τη μήνη των ανθρώπων της εποχής του.
Κι όμως αυτό το αποτρόπαιο πρόσωπο, αυτός ο απάνθρωπος άνθρωπος τιμάται στην αγία μας Εκκλησία μαζί με τα άχραντα πάθη του Θεανθρώπου Κυρίου μας. Την πιο ιερή και αγία ημέρα, την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, που η Εκκλησία μας προβάλλει τα σεπτά πάθη του Σωτήρος Χριστού, φωτίζει και προβάλλει άνθρωπο ανίερο, καταδικασμένο, αδικαιολόγητο ληστή και φόβητρο των ανθρώπων. Παράδοξο αλλά και μεγαλειώδες το γεγονός. Παράδοξο στην ανθρώπινη λογική και στην πεπερασμένη δικαιοσύνη μας και μεγαλειώδες για το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού.
Πώς λοιπόν αυτός ο κακούργος προπορεύεται του χορού των αγίων προφητών, των δικαίων και των πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης; «Κεκλεισμένας ήνοιξε της Εδέμ πύλας, βαλών ο ληστής κλείδα το Μνήσθητί μου», απαντά η αγία Εκκλησία μ’ ένα στίχο του Συναξαρίου της Μεγάλης Παρασκευής. Άνοιξε το σφραγισμένο Παράδεισο ο ληστής, βάζοντας σαν κλειδί στην ασφαλισμένη πόρτα το «μνήσθητί μου».
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου», εκλιπαρεί τον εσταυρωμένο Κύριο μέσα στους δικούς του αφόρητους πόνους της σταυρικής του καταδίκης (Λουκ. κγ΄ 42). Όχι, δεν είναι ένας απλός λόγος αυτό το «μνήσθητί μου». Δεν είναι μια τυχαία και αβασάνιστη παράκληση. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι μια λεπτή ειρωνεία σε κάποιον ομοιοπαθή και αδύνατο συνοδοιπόρο του προς τον θάνατο.
Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Κάτι που αντάξιό του είναι η είσοδός του στην ατελεύτητη, αιώνια Βασιλεία του Θεού. Ήταν μια μικρή φράση που αποτύπωνε με τον πιο σαφή τρόπο ταυτόχρονα μια μεγάλη μετάνοια και μια θαυμαστή ομολογία.
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Δεν είναι απλώς ένα συμφεροντολογικό και απέλπιδο «μνήσθητί μου». Μαζί του είναι και η ομολογία «Κύριε» και η πίστη της Βασιλείας του.
Ήταν μεγάλος λόγος ο λόγος του ληστή. Πώς μπόρεσε αλήθεια μέσα στην τόση εξαθλίωση και ατιμία, μέσα στην άνευ είδους και κάλλους μορφή του Χριστού, μέσα στη γενική κατακραυγή και τις ειρωνείες να διακρίνει ότι Αυτός ήταν ο Κύριος του ουρανού και της γης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων; Πώς μπόρεσε αυτός που σ’ όλη του τη ζωή δεν πόθησε τίποτε άλλο από τον παράνομο πλουτισμό με τα αγαθά των άλλων και την πρόσκαιρη απόλαυση από τον ιδρώτα και τον αγώνα των συνανθρώπων του, να εκτινάξει τώρα, σ’ αυτήν την επώδυνη γι’ αυτόν ώρα, τους πόθους και τις προσδοκίες του από τον μάταιο και απατηλό κόσμο στη Βασιλεία του Θεού; «Σταυρούμενον γαρ βλέπων, βασιλέα εκάλει», λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Αν και Τον ατενίζει ταπεινωμένο στο Σταυρό, εν τούτοις Βασιλέα Τον προσφωνεί και Τον αναγνωρίζει.
Πώς μπόρεσε αυτός την ύστατη αυτή στιγμή της ζωής του να ξεπεράσει σε πίστη και ομολογία όλα εκείνα τα πλήθη των ανθρώπων που άκουσαν τη μελίρρυτη διδασκαλία του Κυρίου μας και αντίκρυσαν τα θαύματά του; Ακόμη και αυτούς που έζησαν επάνω τους τη θαυματουργία της αγάπης του; Διότι κανένας απ’ αυτούς δε συμπαραστέκεται, κανένας δεν υπερασπίζεται, πολύ δε περισσότερο κανένας δε φωνάζει αυτή την ώρα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος. Μόνο αυτός, όταν επιτιμά τον άλλο ληστή για την ειρωνική του στάση, ομολογεί ότι «ούτος – ο Χριστός δηλαδή – ουδέν άτοπον έπραξε» (Λουκ. κγ΄ 41). Δεν έπραξε τίποτε το άτοπο, τίποτε το μεμπτό. Επομένως είναι αναμάρτητος.
Πιστεύει ο ληστής, και η πίστη του αυτή τον κάνει να ομολογεί άφοβα και ταυτόχρονα να ελπίζει στο άπειρο έλεος του Κυρίου.
* * *
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Ένας ληστής πρώτος ένοικος του Παραδείσου! Ένας ληστής υπόδειγμα ομολογίας. Ένας ληστής παράδειγμα μετανοίας. Έτσι ώστε να εννοήσουμε όλοι μας ότι δε μας δικαιώνουν ενώπιον του Θεού ούτε μας εισάγουν στη Βασιλεία του απλώς οι καλές μας πράξεις. Όπως αντίστοιχα δε μας αποκλείουν οι πολλές και βαριές αμαρτίες. Μας αποκλείει από τη χαρά του Παραδείσου η σκληροκαρδία μας, η αμετανοησία μας και ο εγωισμός μας. Και μας ανοίγει τη θύρα του ελέους του, για να εισέλθουμε στη Βασιλεία του, η έμπρακτη και βαθιά μετάνοιά μας. Έτσι, για να μην απελπιζόμαστε από την αδυναμία μας, αλλά να ελπίζουμε στο έλεός του, ας αφήσουμε να διαποτίσει το εσωτερικό μας η ικεσία – κλειδί του ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΗΣΤΗ ΔΗΜΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ – “ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΟΤΑΝ ΕΛΘΗΣ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ”


Τμήμα εικόνας της Σταύρωσης από το Βεράτι - Μουσείο Κορυτσάς 17ος αιών. 
Η συγκινητική ιστορία που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο “Ιστορία ακριβής περί των κατά την Σταύρωσιν και Ανάστασιν του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τελεσθέντων", που συνέγραψε ο Ιουδαίος Αινέας σύγχρονος του Χριστού, η οποία μεταφράστηκε στα Λατινικά από τον Τοπάρχη Νικόδημο, σώζεται δε σε χειρόγραφο του Αγίου Όρους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Ελληνικό όνομα του ληστή, Δημάς, ο οποίος όπως προκύπτει από την ιστορία κατοικούσε περίπου στη περιοχή της Γάζας, όπου γνωρίζουμε ότι υπήρχαν ελληνικές πόλεις και διαβιούσαν ελληνικοί πληθυσμοί. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το όνομα του ετέρου εξ αριστερών του Χριστού συσταυρωθέντος ληστή ήταν Γήστας. Από την άλλη, αν και δεν διασώζεται το όνομά του από τους Ευαγγελιστές, από το κείμενο του Ευαγγελιστή Λουκά φαίνεται ότι γνώριζε για τη δράση του Χριστού "Ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξεν" (Λουκά 23, 41) και γι΄ αυτό πίστεψε στον Χριστό και την μέλλουσα ζωή, μετανόησε "Μνήσθητί μου, Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου" (Λουκά, 23, 42) και κέρδισε τον Παράδεισο "Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ΄ εμού έση εν τω παραδείσω" (Λουκά 23, 43).
Μετά τη γέννηση του Χριστού και την προτροπή του Αγγέλου προς τον Ιωσήφ να πάνε στην Αίγυπτο, για να γλυτώσει το Θείο βρέφος από τον Ηρώδη, η Αγία οικογένεια ξεκίνησε το ταξίδι. Καθ΄ οδόν, πλησιάζοντας στην Αύγυπτο, πείνασαν και βλέποντας μπροστά τους μια φοινικέα με ωραίους καρπούς, η Παναγία ζήτησε από το δένδρο και έκλεινε προς αυτήν, έκοψε τους καρπούς και το δένδρο επέστρεψε στη κανονική του θέση. Βαδίζοντας συνάντησαν τον ληστή Δημά, ο οποίος μόλις είδε την Θεοτόκο έμεινε εκστατικός από το κάλλος της, αφού έμοιαζε σαν αστραπή από τον ουρανό μαζί με το Θείο βρέφος. Ο Δημάς με φόβο έπεσε στο έδαφος και προσκύνησε την Θεομήτορα λέγοντάς της : “Εάν και ο Θεός είχε μητέρα ήθελον ειπή ότι Συ ει”. Στη συνέχεια προσκάλεσε την Αγία οικογένεια για φιλοξενία στην οικία του, προτρέποντας τη γυναίκα του να τους προσφέρει ό,τι καλύτερο διέθετε το σπίτι, καθότι “κατά το φαινόμενον από ευγενεστάτης γενεάς υπάρχει αυτή η Κυρία μου”, είπε ενώ ο ίδιος έφυγε για κυνήγι. Η σύζυγος του ληστή ετοίμασε ζεστό νερό και έλουσε το Θείο βρέφος, ενώ με τα ίδια νερά έλουσε και το δικό της παιδί. Μόλις τελείωσε το λούσιμο του παιδιού της μέγα θαύμα συνέβη, αφού αυτό είχε λέπρα, έγινε καλά και σταμάτησε να κλαίει. Μόλις επέστρεψε ο ληστής από το κυνήγι ετοίμασαν τραπέζι για να φάνε. Τότε ο Δημάς ρώτησε τη σύζυγό του που είναι το παιδί τους και αυτή του ανέφερε το γεγονός του θαύματος που συνέβη στο άρρωστο παιδί τους, λέγοντας του παράλληλα ότι η Παναγία είναι χαριτωμένη από τον ίδιο τον Θεό. Βλέποντας ο ληστής το παιδί του υγιές, έμεινε άναυδος από το θαύμα. Κατόπιν προσκύνησαν την Θεομήτορα ευχαριστώντας την για το θαύμα στον υιό τους και μερίμνησαν για την Αγία οικογένεια όσο περισσότερο μπορούσαν το καιρό που διέμεινε στην Αίγυπτο. Κατά την επιστροφή της Αγίας οικογένειας στα Ιεροσόλυμα, τους συνόδευσε ο Δημάς και πέρασαν όλα τα επικίνδυνα μέρη και μόλις πλησίαζαν έβαλε μετάνοια και αποχαιρέτησε τη Παναγία με πολλές ευχαριστίες. Η Θεοτόκος του είπε : “ύπαγε εν ειρήνη, και ποτε καιρόν ανταμοιβήν σοι ποιήσω τον μισθόν δια τα οποία εποίησας ημίν”. Πράγματι ο ληστής Δημάς για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Αγία οικογένεια αξιώθηκε να σταυρωθεί δίπλα στον Χριστό και να κερδίσει πρώτος τον Παράδεισο.
ΠΗΓΗ : Αβερκίου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Ιστορία ακριβής περί των κατά την Σταύρωσιν και Ανάστασιν του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τελεσθέντων, Συγγραφείσα το πρώτον υπό Ιουδαίου τινός Αινέα, συγχρόνου του Σωτήρος Μεταφρασθείσα δε εις την Λατινίδα γλώσσαν υπό Νικοδήμου τοπάρχου του εκ Ρώμης, Σώζεται εν τινι χειρογράφω εν τω Αγίω Όρει, Εν Βάρνη 1896, σ. 27 κ.ε.