Αυτός ο σταυρός θα σε κάνει άγιο!
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥ, ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ
Κουβαλάς σταυρό; Έχεις σταυρό στη ζωή σου εσύ; Σηκώνεις σταυρό; Είσαι μακάριος! Μπράβο! Να νιώθεις ότι πας καλά! Αν
σηκώνεις τον σταυρό σου με εντιμότητα, με ταπείνωση, χωρίς να
διαμαρτύρεσαι, χωρίς να λες συνέχεια το «γιατί» και το «γιατί» στον Θεό,
τότε να ξέρεις ότι βαδίζεις τον δρόμο των αγίων. Βαδίζεις πολύ καλά. Βαδίζεις αυτό που βάδισαν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που οδηγήθηκαν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ένας είναι ο δρόμος.
Όταν ο Καζαντζάκης πήγε στο Άγιο Όρος κι
έπιασε συζήτηση μ' αυτόν τον πατέρα Μακάριο τον Σπηλαιώτη, κι ήθελε να
βρει εύκολο δρόμο να σωθεί, του 'πε: «πάτερ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος,
εύκολος;» Και λέει ο ασκητής: «Όχι , μόνο ένας δρόμος υπάρχει.» «Πώς τον
λένε», λέει ο Καζαντζάκης; «Ανήφορο!»
Ανήφορος... Ο δρόμος που οδηγεί στον παράδεισο είναι ανηφορικός, είναι ο Γολγοθάς ο προσωπικός του καθενός, ο πολύ μικρός Γολγοθάς που σηκώνουμε εμείς, που περνάμε εμείς· ο δικός μας Γολγοθάς είναι πολύ μικρότερος από τον Γολγοθά του Κυρίου. Ο δικός μου ο σταυρός και ο δικός σου ο σταυρός, ακόμη κι αν έχεις καρκίνο, ακόμη κι αν έχεις κηδεύσει τα παιδιά σου -γιατί κι αυτό συμβαίνει κι έχει συμβεί και μου το 'πες και το 'γραψες και σ' επιστολή και τηλεφωνικά...
Όταν μια μάνα κηδεύει και τα δυο της τα παιδιά, και δεν τα 'χει πλέον δίπλα της, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν άλλο παιδάκι πηγαίνει στην κηδεία της μάνας του, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν ένα παιδί βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν, κι ένα τεράστιο «γιατί» βγαίνει στην παιδική του ψυχή και δεν ξέρει τι ν' απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα «γιατί έγινε αυτό στους γονείς μου;» δεν είναι σταυρός κι αυτό; Και πόσοι άλλοι σταυροί, αποτυχίες σε εξετάσεις... Πας να βρεις μια δουλειά και σε διώχνουν. Δίνεις εξετάσεις σε διάφορες εταιρείες κι έχεις μια ελπίδα... Ετοιμάζεσαι να κάνεις την οικογένειά σου και συμβαίνει κάτι τραγικό και όλα διαλύονται... Θα πει κανείς, σήμερα βάλθηκες να μας ψυχοπλακώσεις; Όχι δεν βάλθηκα να ψυχοπλακώσω, απλώς βάλθηκα να κάνω μια μικρή απεικόνιση και να περιγράψω λίγο τη ζωή μας, την αλήθεια της ζωής μας πέρα απ' τα χαμόγελα, πέρα απ' αυτό που λέμε κάθε μέρα «τι κάνετε;» «πολύ καλά, ευχαριστώ» και γελάμε, «ας τα λέμε καλά» και βγαίνουμε και φοράμε τα καλά μας και χτενιζόμαστε και κάνουμε λίγο το πρόσωπό μας στον καθρέφτη να φαίνεται ευπρεπισμένο, και βγαίνεις έξω και σου λένε «μην είσαι έτσι μουτρωμένος, χαμογέλα και λίγο! Μη δείχνουμε και τι έχουμε!» Πίσω απ' αυτό το χαμόγελο, πίσω απ' αυτή τη φινέτσα την ψεύτικη, την εξωτερική, αν ψάξεις λίγο βαθιά στα μάτια, του κάθε ανθρώπου τα μάτια, θα δεις έναν πόνο.
Ανήφορος... Ο δρόμος που οδηγεί στον παράδεισο είναι ανηφορικός, είναι ο Γολγοθάς ο προσωπικός του καθενός, ο πολύ μικρός Γολγοθάς που σηκώνουμε εμείς, που περνάμε εμείς· ο δικός μας Γολγοθάς είναι πολύ μικρότερος από τον Γολγοθά του Κυρίου. Ο δικός μου ο σταυρός και ο δικός σου ο σταυρός, ακόμη κι αν έχεις καρκίνο, ακόμη κι αν έχεις κηδεύσει τα παιδιά σου -γιατί κι αυτό συμβαίνει κι έχει συμβεί και μου το 'πες και το 'γραψες και σ' επιστολή και τηλεφωνικά...
Όταν μια μάνα κηδεύει και τα δυο της τα παιδιά, και δεν τα 'χει πλέον δίπλα της, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν άλλο παιδάκι πηγαίνει στην κηδεία της μάνας του, δεν είναι σταυρός αυτός; Όταν ένα παιδί βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν, κι ένα τεράστιο «γιατί» βγαίνει στην παιδική του ψυχή και δεν ξέρει τι ν' απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα «γιατί έγινε αυτό στους γονείς μου;» δεν είναι σταυρός κι αυτό; Και πόσοι άλλοι σταυροί, αποτυχίες σε εξετάσεις... Πας να βρεις μια δουλειά και σε διώχνουν. Δίνεις εξετάσεις σε διάφορες εταιρείες κι έχεις μια ελπίδα... Ετοιμάζεσαι να κάνεις την οικογένειά σου και συμβαίνει κάτι τραγικό και όλα διαλύονται... Θα πει κανείς, σήμερα βάλθηκες να μας ψυχοπλακώσεις; Όχι δεν βάλθηκα να ψυχοπλακώσω, απλώς βάλθηκα να κάνω μια μικρή απεικόνιση και να περιγράψω λίγο τη ζωή μας, την αλήθεια της ζωής μας πέρα απ' τα χαμόγελα, πέρα απ' αυτό που λέμε κάθε μέρα «τι κάνετε;» «πολύ καλά, ευχαριστώ» και γελάμε, «ας τα λέμε καλά» και βγαίνουμε και φοράμε τα καλά μας και χτενιζόμαστε και κάνουμε λίγο το πρόσωπό μας στον καθρέφτη να φαίνεται ευπρεπισμένο, και βγαίνεις έξω και σου λένε «μην είσαι έτσι μουτρωμένος, χαμογέλα και λίγο! Μη δείχνουμε και τι έχουμε!» Πίσω απ' αυτό το χαμόγελο, πίσω απ' αυτή τη φινέτσα την ψεύτικη, την εξωτερική, αν ψάξεις λίγο βαθιά στα μάτια, του κάθε ανθρώπου τα μάτια, θα δεις έναν πόνο.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι ο δρόμος που βάδισε ο Κύριος, χωρίς να φταίει. Χωρίς να Του πρέπει αυτός ο δρόμος. Χωρίς να του ταιριάζει!
Οι ένοχοι πληρώνουν. Οι ένοχοι σταυρώνονται. Ένας που 'χει φταίξει θα
τιμωρηθεί, ο Χριστός δεν έφταιξε σε τίποτα απ' όλ' αυτά! Δεν έφταιξε,
δεν πλήγωσε κανέναν, δεν πρόσβαλε κανέναν, δεν έκανε κανένα κακό κι όμως
πέρασε αυτή την οδύνη για να μας απαλλάξει από την παράνομη και γεμάτη εγωισμό ηδονή που ζούμε σ' αυτόν τον κόσμο. Απ'
τον πολύ εγωισμό μας, απ' τη μεγάλη φιλαυτία μας, ήταν ο μόνος τρόπος
που βρήκε ο Θεός μας μέσα στο πάνσοφο σχέδιο του νου Του, μέσα στην
απέραντη αγάπη της καρδιάς Του αυτόν τον δρόμο βρήκε να μας σώσει: μέσ' απ' τον σταυρό, μέσ' απ' τον πόνο.
Ταυτίστηκε τόσο πολύ μαζί μας, με τα βάσανά μας, τα προβλήματά μας και μας μας φέρνεται σαν σε παιδιά Του, μας μεταχειρίζεται ως γνήσια παιδιά του. Δεν μας καλοπιάνει, δεν μας χαϊδεύει, δεν μας περιποιείται να μας έχει στα «όπα-όπα» μόνο· το κάνει κι αυτό, όταν βλέπει πως δεν αντέχουμε άλλο μας χαϊδεύει, μας στηρίζει, μας παρηγορεί, αλλά όταν ξέρει ότι πρέπει να μας σώσει ακολουθεί αυτήν την οδό που ακολούθησε και για τον Υιό Του και μας χειρίζεται κι εμάς ως γνήσια παιδιά Του. Κι αφήνει να περάσουμε κι εμείς τον δικό μας προσωπικό σταυρό. [...]
Ο δικός σου και ο δικός μου σταυρός, αγαπητέ μου αδελφέ και αγαπητή μου αδελφή, αγαπητοί μου φίλοι, δεν είναι σαν του Χριστού τον σταυρό, όπως και να το κάνουμε! Εμείς αν ψάξουμε στη ζωή μας κάτι έχουμε κάνει, κάπου φταίμε, κάποιον πληγώσαμε και τώρα ξεχρεώνουμε και ξεπληρώνουμε. Κάποιο εγωισμό έχουμε και δεν γίνεται να φύγει αλλιώς παρά μόνο μέσα από τον πόνο, τη στεναχώρια κι αυτά που περνάμε. Δεν είμαστε και τελείως αθώοι. Έτσι δεν είναι; Αν το δεις λίγο ψύχραιμα.
Αλλά και πολύ αθώος να είσαι, πολύ άγιος να είσαι, πάλι ο Θεός ένα καλό σχέδιο εξυπηρετεί μέσ' απ' αυτόν τον πόνο. Θα σε εξαγνίσει, θα σε εξαγιάσει. Δεν τελείωσε η ζωή σου, περίμενε! Θα δεις! Έπεται και συνέχεια. Σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο. Μια δόξα έρχεται πίσω από τον Τίμιο Σταυρό που κουβαλάς.
Αλλά, πώς θα γίνει αυτό; Επειδή περνάτε έναν πόνο, από μόνο του; Όχι! Ο πόνος από μόνος του δεν σώζει. Ο πόνος από μόνος του δεν λυτρώνει, αλλιώς όλος ο κόσμος θα λυτρωθεί, γιατί όλοι πονούν. Κι απόδειξη αυτού που λέω είναι πως στον Γολγοθά στήθηκαν τρεις σταυροί, όχι μόνο ένας, άλλοι δύο, των δύο ληστών. Δεν σώθηκαν όμως όλοι όσοι ήταν πάνω σ' αυτόν τον σταυρό. Ένας δεν σώθηκε. Ενώ ήταν πάνω στον σταυρό, δεν σώθηκε. Διότι έλαβε τον σταυρό του, όχι μ' ευγνωμοσύνη, όχι με ταπείνωση, αλλά με ανταρσία, μ' επανάσταση, μ' αγανάκτηση, με βλασφημία προς τον Θεό. Τα έβαλε με τον Χριστό, έβρισε τον Χριστό. Αρνήθηκε να δεχτεί τον σταυρό του. Ενώ ο άλλος, ο ληστής ο ευγνώμων, ήταν στον σταυρό τον τίμησε, είπε το «μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου», ταπεινώθηκε αυτή η ψυχούλα και πήγε πρώτος στον παράδεισο! Έβαλε κλειδί το «μνήσθητί μου», κι άνοιξε τον παράδεισο!
Άρα δεν αρκεί να λες «πονάω, άρα θα σωθώ». Μπορείς όμως να σωθείς μέσ' από τον πόνο σου, αν μάθεις τα μυστικά αυτού του πόνου. Αν μάθεις να πονάς όπως θέλει ο Θεός. Αυτός ο σταυρός θα σε πάει στον παράδεισο. Αυτός ο σταυρός θα σε κάνει άγιο! Αυτός ο σταυρός! Αν δεις τη δόξα που σε περιμένει στον παράδεισο, στη βασιλεία του Θεού, θα πεις «Κύριε, τώρα κατάλαβα, τώρα κατάλαβα εκείνη τη φορά που τόσο έκλαψα, που τόσο πόνεσα, που τόσα μαρτύρια πέρασα τι μου ετοίμαζες. Γι' αυτό τα 'κανες όλα;»
Ταυτίστηκε τόσο πολύ μαζί μας, με τα βάσανά μας, τα προβλήματά μας και μας μας φέρνεται σαν σε παιδιά Του, μας μεταχειρίζεται ως γνήσια παιδιά του. Δεν μας καλοπιάνει, δεν μας χαϊδεύει, δεν μας περιποιείται να μας έχει στα «όπα-όπα» μόνο· το κάνει κι αυτό, όταν βλέπει πως δεν αντέχουμε άλλο μας χαϊδεύει, μας στηρίζει, μας παρηγορεί, αλλά όταν ξέρει ότι πρέπει να μας σώσει ακολουθεί αυτήν την οδό που ακολούθησε και για τον Υιό Του και μας χειρίζεται κι εμάς ως γνήσια παιδιά Του. Κι αφήνει να περάσουμε κι εμείς τον δικό μας προσωπικό σταυρό. [...]
Ο δικός σου και ο δικός μου σταυρός, αγαπητέ μου αδελφέ και αγαπητή μου αδελφή, αγαπητοί μου φίλοι, δεν είναι σαν του Χριστού τον σταυρό, όπως και να το κάνουμε! Εμείς αν ψάξουμε στη ζωή μας κάτι έχουμε κάνει, κάπου φταίμε, κάποιον πληγώσαμε και τώρα ξεχρεώνουμε και ξεπληρώνουμε. Κάποιο εγωισμό έχουμε και δεν γίνεται να φύγει αλλιώς παρά μόνο μέσα από τον πόνο, τη στεναχώρια κι αυτά που περνάμε. Δεν είμαστε και τελείως αθώοι. Έτσι δεν είναι; Αν το δεις λίγο ψύχραιμα.
Αλλά και πολύ αθώος να είσαι, πολύ άγιος να είσαι, πάλι ο Θεός ένα καλό σχέδιο εξυπηρετεί μέσ' απ' αυτόν τον πόνο. Θα σε εξαγνίσει, θα σε εξαγιάσει. Δεν τελείωσε η ζωή σου, περίμενε! Θα δεις! Έπεται και συνέχεια. Σου επιφυλάσσει κάτι καλύτερο. Μια δόξα έρχεται πίσω από τον Τίμιο Σταυρό που κουβαλάς.
Αλλά, πώς θα γίνει αυτό; Επειδή περνάτε έναν πόνο, από μόνο του; Όχι! Ο πόνος από μόνος του δεν σώζει. Ο πόνος από μόνος του δεν λυτρώνει, αλλιώς όλος ο κόσμος θα λυτρωθεί, γιατί όλοι πονούν. Κι απόδειξη αυτού που λέω είναι πως στον Γολγοθά στήθηκαν τρεις σταυροί, όχι μόνο ένας, άλλοι δύο, των δύο ληστών. Δεν σώθηκαν όμως όλοι όσοι ήταν πάνω σ' αυτόν τον σταυρό. Ένας δεν σώθηκε. Ενώ ήταν πάνω στον σταυρό, δεν σώθηκε. Διότι έλαβε τον σταυρό του, όχι μ' ευγνωμοσύνη, όχι με ταπείνωση, αλλά με ανταρσία, μ' επανάσταση, μ' αγανάκτηση, με βλασφημία προς τον Θεό. Τα έβαλε με τον Χριστό, έβρισε τον Χριστό. Αρνήθηκε να δεχτεί τον σταυρό του. Ενώ ο άλλος, ο ληστής ο ευγνώμων, ήταν στον σταυρό τον τίμησε, είπε το «μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου», ταπεινώθηκε αυτή η ψυχούλα και πήγε πρώτος στον παράδεισο! Έβαλε κλειδί το «μνήσθητί μου», κι άνοιξε τον παράδεισο!
Άρα δεν αρκεί να λες «πονάω, άρα θα σωθώ». Μπορείς όμως να σωθείς μέσ' από τον πόνο σου, αν μάθεις τα μυστικά αυτού του πόνου. Αν μάθεις να πονάς όπως θέλει ο Θεός. Αυτός ο σταυρός θα σε πάει στον παράδεισο. Αυτός ο σταυρός θα σε κάνει άγιο! Αυτός ο σταυρός! Αν δεις τη δόξα που σε περιμένει στον παράδεισο, στη βασιλεία του Θεού, θα πεις «Κύριε, τώρα κατάλαβα, τώρα κατάλαβα εκείνη τη φορά που τόσο έκλαψα, που τόσο πόνεσα, που τόσα μαρτύρια πέρασα τι μου ετοίμαζες. Γι' αυτό τα 'κανες όλα;»
Και θα μας πει ο Κύριος: «Γι' αυτό! Γι' αυτή τη δόξα. Αυτό το μεγαλείο σου ετοίμαζα. Αυτή την ομορφιά ήθελα να ζήσεις. Αυτή
την ανεκλάλητη χαρά κι ευτυχία σου ετοίμαζα παιδί μου. Γι' αυτό
πόναγες. Δεν καταλάβαινες τότε! Πόναγες, με αδικούσες βέβαια λίγο», θα σου πει ο Κύριος,-και μένα θα το πει πολύ αυτό- «τα
'βαζες μαζί Μου, παρεξηγούσες τα κίνητρά Μου, τα σχέδιά Μου, εξηγούσες
τα μυστικά Μου που δεν τα ήξερες κι έκανες πάντα λάθος... πάντα λάθος.» Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις τον θεϊκό νου, τη θεϊκή καρδιά, το θεϊκό σχέδιο. Πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός και πού μας πάει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου