Αναστάσιμα - Καθίσματα

 

Αναστάσιμα - Καθίσματα

Κείμενο - μετάφραση - σχόλια οικοδομής: Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου.
Εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1973 (α) 1991 (β).

Ήχος α'.

Τόν τάφον σου, Σωτήρ,

στρατιώται τηρούντες,

νεκροί τη αστραπή

του οφθέντος αγγέλου

εγένοντο κηρύττοντος

γυναιξί την Ανάστασιν.

Σε δοξάζομεν,

τον της φθοράς καθαιρέτην·

σοί προσπίπτομεν

τώ αναστάντι εκ τάφου

και μόνω Θεώ ημών.

Οι στρατιώτες που εφύλασσαν τον τάφο σου, Σωτήρα Χριστέ, έγιναν σαν νεκροί από την αστραφτερή παρουσία του εμφανισθέντος αγγέλου, που ανήγγειλε στις ευλαβικές γυναίκες την Ανάστασή σου. Σε δοξολογούμε, Κύριε, σένα που είσαι ο νικητής της φθοράς, πέφτουμε στα γόνατα μπροστά σε σένα, Κύριε, που ανεστήθης από τον τάφο και που είσαι ο μοναδικός Θεός μας.

Ας σταθούμε ευλαβικά μπροστά στον άδειο τάφο του Κυρίου. Μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή του, ο τάφος του είναι ο τόπος από όπου ανέβλυσε το φώς και η ζωή.

Όταν βρεθούμε στους άγιους εκείνους Τόπους, όπου έγιναν όλα τα γεγονότα της θυσίας του Κυρίου μας, πέφτουμε στα γόνατα για να προσκυνήσωμε εκεί όπου ετάφη το άχραντο Σώμα Του· εκεί που ο Άγγελος έσυρε την πλάκα του μνημείου, κι ο θριαμβευτής Χριστός ανεστήθη από τους νεκρούς. Συντριμμένοι πολλές φορές, μα και ευλαβείς, στεκόμαστε μπροστά στους τάφους των προσφιλών μας ανθρώπων· είναι οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι ευεργέτες μας, που έφυγαν από τον κόσμο αυτό και τα σώματά τους αναπαύονται στους φροντισμένους τάφους. Είναι πολύ φυσικό να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μας, καθώς αντικρίζουμε το παγερό χώμα ή την μαρμάρινη πλάκα να σκεπάζει τους προσφιλείς μας.

Μα κάπου εκεί προβάλλεται ένας Σταυρός. Είναι το σύμβολο της νίκης του Χριστού κατά του θανάτου. Αυτές, λοιπόν, οι πλάκες θα σπάσουν μια μέρα, κι από όλους τους τάφους, όπου της γης, θα αναστηθούν οι νεκροί μας και θα ζήσουν μαζί με μας την νέα ζωή της αιωνίου μακαριότητος. Θα μένουν τότε άδειοι κι οι δικοί μας τάφοι, κι η οικουμένη θα πλημμυρίσει από τις στρατιές των αναστημένων ψυχών και σωμάτων, που πήραν την πνοή της ζωής από τον αναστημένο Χριστό.

Στο Σύμβολο της Πίστεως απαγγέλομε κάθε φορά· «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν». Αυτή η πίστη μας, ας πηγάζει από το κενό μνημείο του Σωτήρος Χριστού, κι από τον γλυκό αντίλαλο των αναστασίμων ύμνων που αρμονικά και αιώνια επαναλαμβάνει η Εκκλησία μας.

Ήχος β'.

Ο ευσχήμων Ιωσήφ,

από του ξύλου καθελών

το άχραντόν σου Σώμα,

σινδόνι καθαρά,

ειλήσας και αρώμασιν,

εν μνήματι καινώ

κηδεύσας απέθετο.

Αλλά τριήμερος

ανέστης, Κύριε,

παρέχων τώ κόσμω

το μέγα έλεος.

Αφού ο Ιωσήφ, που ήταν αξιωματούχος του ιουδαϊκού συνεδρίου, κατέβασε από τον Σταυρό το άχραντό σου Σώμα, Χριστέ, το περιτύλιξε με καθαρό σεντόνι, του έβαλε αρώματα και μέσα σε καινούργιο τάφο το τοποθέτησε αφού πολύ το περιποιήθηκε. Αλλά, συ Κύριε, μετά από τρεις ημέρες ανεστήθης, χαρίζοντας στον κόσμο το μεγάλο σου έλεος.

Μέσα στη δίνη των γεγονότων της σταυρώσεως του Κυρίου, και την ώρα που φοβισμένοι οι μαθηταί έχουν χάσει το ηρωϊκό φρόνημά τους, ο «κεκρυμμένος» μαθητής του Χριστού, ο Ιωσήφ, παίρνει την πιο επικίνδυνη πρωτοβουλία. Επικίνδυνη για την θέση του, σαν διακεκριμένου μέλους του ιουδαϊκού συνεδρίου, ευγενικιά και ηρωική για την θέσι του, σαν μαθητού του Χριστού. Πόσο μεγάλη τιμή του επεφύλαξεν ο Θεός γι' αυτή του την πράξη· αξιώθηκε ο Ιωσήφ να πάρει στα χέρια του το άχραντο Σώμα του Λυτρωτού, να το περιποιηθεί, να το περιτυλίξει, να το αρωματίσει, και να το τοποθετήσει σ' ένα καινούργιο τάφο.

Το όνομά του γι' αυτή την θεάρεστη πράξη του, έμεινε μέσα στην ιστορία, κι ολόκληρο το γεγονός εξιστορείται στη λατρεία και στην τέχνη της Εκκλησίας με τόση έμφαση. Το ίδιο συμβαίνει, σε αναλογία, πάντοτε, μέσα στην πορεία της ζωής των Χριστιανών. Έρχονται στιγμές που πρέπει πιο καίρια κι αποφασιστικά, χωρίς προσχήματα και δισταγμούς, να σηκώσουμε στα χέρια μας και στους ώμους μας κάποια ευθύνη για την υπόθεση της πίστεως, για το όνομα του Χριστού και για την δόξα της Εκκλησίας. Το πιο εύκολο είναι να δεχόμαστε τις τιμές το πιο δύσκολο είναι να αναλαμβάνομε τις ευθύνες. Εμείς θέλομε τις τιμές για τον εαυτό μας και τις ευθύνες τις αφήνομε για τους άλλους. Έ όχι· Αυτό δεν είναι πνεύμα Χριστού, δεν είναι ούτε μια απλή τιμιότητα. Το χριστιανικό, το ηρωικό και το τίμιο στοιχείο στη ζωή μας, το αποδεικνύει μόνον η χωρίς δισταγμούς και συμβιβασμούς αφοσίωσί μας στο Χριστό και στα της Εκκλησίας. Ένα τέτοιο παράδειγμα μας άφησε ο Ιωσήφ, που αξιώθηκε να απολαύσει τόσο σύντομα την χαρά της Αναστάσεως του Διδασκάλου του. Δύσκολο είναι να τον μιμηθούμε;

Ήχος γ'.

Χριστός εκ νεκρών εγήγερται,

η απαρχή των κεκοιμημένων,

ο πρωτότοκος της κτίσεως,

και δημιουργός

πάντων των γεγονότων,

την καταφθαρείσαν φύσιν

του γένους ημών

εν εαυτώ ανεκαίνισεν.

ουκέτι θάνατε κυριεύεις,

ο γάρ των όλων Δεσπότης

το κράτος σου κατέλυσε.

Ο Χριστός έχει πλέον αναστηθεί από τους νεκρούς, και έγινε έτσι η πρώτη και μοναδική αρχή της αναστάσεως αυτών που έχουν αποθάνει. Αυτός ο πρωτότοκος της κτίσεως, που εγεννήθηκε δηλαδή από την ίδια ουσία του Ουρανίου Πατρός προαιωνίως και που είναι συγχρόνως ο Δημιουργός όλων αυτών που έχουν γίνει γύρω μας, έκαμε τελείως καινούργια, με το προσωπικό-λυτρωτικό έργο Του την φύσιν του ανθρωπίνου γένους, που είχε διαφθαρή από την αμαρτία. Δεν έχεις πλέον καμμιά εξουσία και δύναμη, θάνατε· διότι ο εξουσιαστής όλου του κόσμου Χριστός εξουδετέρωσε και υπέταξε την δύναμί σου.

Η Ανάστασι του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι τετελεσμένη πράξη, ένα τέλειο θαύμα, το τελειότερο όλου του κόσμου και όλης της ιστορίας· είναι μια πράξη, της οποίας οι συνέπειες είναι μια συνεχής ροή ευεργεσίας για το ανθρώπινο γένος.

Είναι αυτό που διατυπώνεται στο σημερινό «Κάθισμα»· ο Χριστός είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων».

 Και δεν υπάρχει πιο ευαίσθητο θέμα για όλους μας από το θάνατο· και εκείνο, που σαν σκέψη και απορία καταλαμβάνει τους πιο πολλούς, είναι τι έγινε ή τι θα γίνει με τους προσφιλείς νεκρούς μας. Τόσο για μας, λοιπόν, όσο και για τους «κεκοιμημένους» μας, ο αναστημένος Χριστός είναι η εγγύησι για την ανάσταση κατά την ημέρα της ενδόξου παρουσίας Του.

Το λέγει τόσον εκφραστικά ο θείος Απόστολος· «αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ' ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον» (Α' Θέσσ. δ', 16). Με την βεβαία ελπίδα μιας τέτοιας αναστάσεως, πώς είναι δυνατόν να μη ενδιαφέρεται κανείς, όσο ζει, για την ανακαίνιση της ψυχής του, την οποία μόνο με την δύναμη του Θεού ημπορεί να επιτύχει; Έτσι, την τραχύτητα της ψυχής πολλών ανθρώπων που ζουν γύρω μας, την σκληρότητά τους απέναντι στον πόνο και την δοκιμασία του άλλου, μπορούμε να την αποδώσωμε στην απουσία αυτής της ανακαινίσεως, που μόνον από την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού μπορεί να ξεκινήσει· γιατί αυτή είναι ο πιο πλατύς ορίζοντας της ζωής. Απ' εδώ ξεκινάει και το χρέος το δικό μας. Να δείξωμε αυτόν τον ολοφώτεινο ορίζοντα σ' αυτούς, που σκυμμένοι στη γη, δεν τον είδαν ακόμη, και μένουν δυστυχείς οδοιπόροι της ζωής· η μεγάλη, η τέλεια χαρά του Ουρανού είναι και δική μας.

Ήχος δ'.

Αναβλέψασαι του τάφου την είσοδον,

και την φλόγα του Αγγέλου

μη φέρουσαι, αι Μυροφόροι

σύν τρόμω εξίσταντο

λέγουσαι· Άρα εκλάπη

ο τώ ληστή ανοίξας Παράδεισον;

άρα ηγέρθη ο και προ πάθους

κηρύξας την έγερσιν;

Αληθώς ανέστη Χριστός ο Θεός,

τοίς εν Άδη παρέχων

ζωήν και ανάστασιν.

Αφού οι ευσεβείς μυροφόροι γυναίκες είδαν ανοικτή την είσοδο του τάφου, όπου είχαν τοποθετήσει το νεκρό Σώμα του Κυρίου Ιησού, και μη μπορώντας να υποφέρουν την αστραφτερή από φώς μορφή του αγγέλου, εξεδήλωσαν την μεγάλη έκπληξί τους, λέγοντας· άραγε εκλάπη Αυτός που άνοιξε στο ληστή τον Παράδεισο; άραγε ηγέρθη εκ των νεκρών Αυτός, που και πριν από το άγιο πάθος του είχε κηρύξει προφητικώς την έγερσι; Πραγματικά ανεστήθη ο Χριστός και Θεός μας, παρέχοντας σ' αυτούς που ήσαν δέσμιοι στα τάρταρα του Άδου την ζωή και την Ανάστασι.

Τά έχασαν μπροστά στο θέαμα του αστραφτερού αγγέλου οι ευσεβείς μαθήτριες· και τα ερωτηματικά, για το τι έγινε το σώμα του Χριστού, που το είχαν ενταφιάσει, εγίνοντο εντονώτερα. Μά όταν κατάλαβαν καλά τα γεγονότα και είδαν τα ολοφάνερα πειστήρια της Αναστάσεώς του, ξέσπασαν σε ευφρόσυνο ύμνο· «αληθώς ανέστη Χριστός ο Θεός...».

Πολλά ερωτηματικά, ίσως, να έρχονται και στη δική σου ψυχή, αδελφέ μου, για το ένα ή το άλλο πρόβλημα της πίστεως. Όταν όμως η διάθεσί σου είναι αγαθή, η απάντηση θα έλθει ολόφωτη και πειστική. Η ανθρώπινη αδυναμία και ο ατελής νούς του ανθρώπου, είναι αλήθεια, πώς δεν επιτρέπουν να συλλάβομε ολόκληρο το μυστήριο της θυσίας και του θριάμβου του Αρχηγού της πίστεώς μας. Γι' αυτό μας χρειάζεται η καθαρότης της καρδιάς και η ταπείνωση, για να μπορέσουν τα μάτια της ψυχής μας να βλέπουν όλο και πιο πολλές πλευρές του μεγάλου θαύματος της ζωής, που τόσο άπλετα το φωτίζουν οι ακτίνες της Αναστάσεως.

Είναι άδικη η απαίτηση που προβάλλουν μερικοί· να ζουν δηλαδή την ακάθαρτη ζωή τους και συγχρόνως να φωτίζονται από το Πνεύμα του Θεού. Στα άνομα έργα μας, όχι μόνον ο Θεός, μα ούτε άγγελος δεν κάθεται να συμπαρασταθεί. Στη Βηθλεέμ και στον Τάφο του Χριστού γέμισε ο τόπος από αγγέλους, γιατί τα πάντα είχε εξαγνίσει η παρουσία του αγαθού Θεού. Ας καθαρίσωμε την ψυχή μας και τότε ο νούς μας θα φωτισθεί και ο φύλακας άγγελός μας δεν θα λείψει από κοντά μας.

Ήχος πλ. α'.

Τόν Σταυρόν του Κυρίου

εγκωμιάσωμεν,

την ταφήν την αγίαν

ύμνοις τιμήσωμεν,

και την Ανάστασιν αυτού

υπερδοξάσωμεν·

ότι συνήγειρε νεκρούς

εκ των μνημάτων ως Θεός,

σκυλεύσας κράτος θανάτου,

και ισχύν διαβόλου

και τοίς εν Άδη

φώς ανέτειλε.

Ας συνθέσομε επαινετικά εγκώμια για τον τίμιο Σταυρόν του Κυρίου, ας τιμήσωμε με μελωδικούς ύμνους την αγία ταφή του, και ας δοξάσωμε, όσο μπορούμε πιο πολύ, την λαμπροφόρο Ανάστασί του· διότι, καθώς Εκείνος ανεστήθη, ανέστησε μαζύ του, σαν Θεός που είναι, μέσα από τα μνήματά τους όλους τους νεκρούς, αφού εξουδετέρωσε την κυριαρχία του διαβόλου, και ανέτειλε φώς ανέσπερο και λυτρωτικό γι' αυτούς που ήσαν στον Άδη.

Ο Σταυρός, η Ταφή και η Ανάσταση είναι οι τρεις μεγάλοι σταθμοί του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρος Χριστού. Και ο εκκλησιαστικός ποιητής μας καλεί να τιμήσομε με δοξολογικούς ύμνους τα μεγάλα αυτά γεγονότα της ζωής του Κυρίου· γιατί όλα αυτά έγιναν για την δική μας σωτηρία, έτσι ώστε, να μη φοβούμεθα το θάνατο και να μπορούμε να νικάμε τον διάβολο.

Πόσες φορές άραγε σκεπτόμαστε τα μεγάλα αυτά δώρα της αγάπης του Θεού σε μας, και αφήνομε την ψυχή μας να τραγουδήσει την ευγνωμοσύνη της στο Λυτρωτή Χριστό. Έχομε συνηθίσει μόνο να ζητάμε από τον Θεό· και ζητάμε να ικανοποιήσει όλα τα ατομικά μας αιτήματα, που συνήθως συνδέονται με τον υλικό και γήϊνο άνθρωπο. Μα πέρα από αυτά έχομε την υποχρέωση, σε κάθε στιγμή, να αισθανώμεθα έντονη την ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που χάρις στο απολυτρωτικό έργο του Υιού του, αδιακόπως μεριμνά για την σωτηρία των παιδιών του. Είναι δε τόσο το μέγεθος της αγάπης και της προνοίας του Θεού για τον άνθρωπο, ώστε τελικά κι αυτή η δοξολογία του Ονόματός του, πάλι τον ίδιο άνθρωπο οικοδομεί και τον προάγει στην αγιότητα· γιατί όποιος δοξολογεί τον Θεό μέσα από την ψυχή του, ενώνεται με τον Θεόν και εμπνέεται από το Πνεύμα του.

Ήχος πλ. β'.

Τού τάφου ανεωγμένου,

του Άδου οδυρομένου,

η Μαρία εβόα

προς τους κεκρυμμένους

Αποστόλους· εξέλθετε

οι του αμπελώνος

εργάται, κηρύξατε

τον της αναστάσεως λόγον·

ανέστη ο Κύριος,

παρέχων τώ κόσμω

το μέγα έλεος.

Όταν ο τάφος, όπου είχε ταφή ο Χριστός, είχε πια ανοιχθεί με την θριαμβευτική Ανάστασί του, και ενώ ο Άδης οδυρόταν για την συντριβή του από τον θριαμβευτή Χριστό, η Μαρία έλεγε φωναχτά προς τους κρυμμένους από φόβο και απελπισία Αποστόλους· βγείτε έξω για δουλειά οι εργάτες του αμπελώνος του Κυρίου, κηρύξατε σ' όλο τον κόσμο την μεγάλη αλήθεια της Αναστάσεως· ανεστήθη ο Χριστός και Κύριός μας παρέχοντας σ' όλους τους ανθρώπους το απέραντο έλεός του.

Καινούργιος αμπελώνας έτοιμος για πρωτογνώριστη καλλιέργεια, ήταν ο κόσμος, μετά την Ανάσταση του Κυρίου. Και η καλλιέργεια θα γινόταν με το κήρυγμα της Αναστάσεως· τι άλλο θα μπορούσε να ήταν σημαντικώτερο και ισχυρότερο για την ιστορία του κόσμου; «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», ψάλλει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, για να δώση τις διαστάσεις του μεγάλου γεγονότος. Από τότε και μετά τις εμφανίσεις του Αναστάντος Κυρίου ενώπιον των μαθητών του, οι εργάτες του αμπελώνος με εξοπλισμό ακαταμάχητο, το μήνυμα της Αναστάσεως, οργώνουν οποιοδήποτε γνωστό σημείο της Γής. Το ίδιο μήνυμα αναπτερώνει τις ελπίδες, γιγαντώνει την θέληση, ανανεώνει το φρόνημα για τους ωραίους αγώνες της αρετής, μέσα σ' ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας. Και σύ, λοιπόν, αδελφέ μου, συνεχιστής στο έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων, γίνου ένας τίμιος εργάτης του αμπελώνος. Πάρε από το φώς της Αναστάσεως, για να φωτίσεις την ψυχή σου, πάρε από την ειρήνη του Χριστού για να γαληνεύσης την καρδιά σου, πάρε από την φωτιά της αγάπης του για να μείνη η καρδιά σου «καιομένη». Μόνον έτσι, με πνευματικό φώς στην ψυχή σου και θεία δύναμι στη θέλησί σου, θα προσθέσης την ταπεινή διακονία σου στο έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων· «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη», παραγγέλει ο Χριστός.

 

Ήχος βαρύς.

Η ζωή εν τώ τάφω ανέκειτο

και σφραγίς εν τώ λίθω επέκειτο·

ως Βασιλέα υπνούντα

στρατιώται εφύλαττον Χριστόν

και άγγελοι εδόξαζον

ως Θεόν αθάνατον,

Γυναίκες δε εκραύγαζον·

Ανέστη ο Κύριος,

παρέχων τώ κόσμω

το μέγα έλεος.

Η ζωή, δηλαδή ο Χριστός, βρισκόταν μέσα στον τάφο και μια σφραγίδα ασφαλείας είχε τοποθετηθή πάνω στην πέτρα του μνημείου· οι στρατιώτες εφύλασσαν τον Χριστό σαν ένα Βασιλιά που κοιμόταν και οι άγγελοι στους ουρανούς τον εδόξαζαν σαν αθάνατο Θεό, οι Γυναίκες δε έψαλλαν δυνατά· ανεστήθη ο Κύριος, παρέχοντας στον κόσμο το μεγάλο του έλεος.

Ούτε ο τάφος, ούτε το σφράγισμά του με την βαρειά πέτρα, ούτε οι φύλακες στρατιώτες κατώρθωσαν να εμποδίσουν την Ανάστασι του Χριστού· γιατί ο Χριστός ήταν η δύναμι και η ζωή. Τίποτε δεν μπορούσε να αντισταθή στο πρόσταγμά του, όταν ήταν στη γη· και τίποτε δεν μπορούσε τώρα, να κρατήση στη φθορά τον Αρχηγό της ζωής. Αυτή την δύναμη, μετά την Ανάστασί του, την χορηγεί σ' όλους τους δικούς του μαθητάς. Όσοι είναι παιδιά δικά του, όσοι Τον πιστεύουν σαν Λυτρωτή και Σωτήρα, όσοι κοινωνούν μαζί του με τα ιερά μυστήρια και την προσευχή, αυτοί παίρνουν από την δύναμη του. Γι' αυτό οι Χριστιανοί εφάνηκαν τόσο δυνατοί στις πιο σκληρές δοκιμασίες της Εκκλησίας.

 Ο Χριστός ήταν η πηγή της δυνάμεώς τους. Και το ίδιο γίνεται σ' όλες τις εποχές. Σ' αυτή την δύσκολη και αντιφατική εποχή μας, μέσα στην ποικιλία των νέων πειρασμών, οι Χριστιανοί αποδεικνύονται πανίσχυροι· διατηρούν την καθαρότητα της ζωής· ομολογούν την πίστη τους διακρίνονται για το φρόνημά τους· φωτίζουν με το παράδειγμά τους. Αυτός που τους ενισχύει είναι ο Χριστός. Ο Απόστολος το έλεγε απερίφραστα· «πάντα ισχύω εν τώ ενδυναμώντί Χριστώ». Την ίδια δύναμη παίρνουμε όλοι, κάθε Κυριακή ιδιαίτερα, όταν συγκεντρωμένοι στο Ναό μας, ακούμε για τον άδειον τάφο, που από μέσα του ανέτειλε η δύναμη, η ζωή και το φως. Από τότε ο Χριστός δεν έλειψε ποτέ από την Εκκλησία του· δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Είναι δίπλα μας και μέσα στην ψυχή μας. Ας Τον κρατήσωμε, λοιπόν, με την προσευχή και την διαγωγή μας, με τον καθημερινό αγώνα για την αρετή, για να μένωμε δυνατοί και ακμαίοι σ' όλη την αγωνιστική πορεία της ζωής μας.

Ήχος πλ. δ'.

Ανέστης εκ νεκρών,

η ζωή των απάντων

και Άγγελος φωτός,

ταίς Γυναιξίν εβόα·

Παύσασθε των δακρύων,

τοίς Αποστόλοις ευαγγελίσασθε·

κράξατε ανυμνούσαι·

ότι ανέστη Χριστός ο Κύριος

ο ευδοκήσας σώσαι ως Θεός,

το γένος των ανθρώπων.

Ανεστήθης από τους νεκρούς σύ Κύριε, που είσαι η ζωή όλου του κόσμου, και Άγγελος φωτεινός έλεγε στις ευλαβικές Γυναίκες· σταματήστε τα δάκρυα, δόστε το ευχάριστο άγγελμα στους Αποστόλους· φωνάξατέ το με ψαλμούς, και ύμνους· διότι ανεστήθη ο Χριστός και Κύριος, που ηυδόκησε να σώση ως Θεός το ανθρώπινο γένος.

Εάν πιο συναισθηματικές οι μαθήτριες άφηναν να κυλούν τα δάκρυά τους για τον θάνατο του Διδασκάλου. Αλλά ο άγγελος του Θεού τους έδωσε την πρώτη απίστευτη πληροφορία· ότι ο Χριστός ανεστήθη. Έτσι, τα δάκρυα έπρεπε να σταματήσουν, και γρήγορα οι ίδιες ευλαβικές γυναίκες να μεταφέρουν το μήνυμα της Αναστάσεως στους μαθητάς. Τά γεγονότα εξελίχθησαν, σύμφωνα με τις εντολές που μετέφερε ο Άγγελος από τον Θεό. Και οι πηγές των πικρών δακρύων, έγιναν πηγές δακρύων χαράς για την καινούργια ημέρα, που ανέτειλε στον κόσμο. Πόσες φορές κι εμείς όλοι δεν αισθανόμαστε να γεμίζουν από δάκρυα τα μάτια μας για την μια ή την άλλη δοκιμασία; Κι όταν αυτή παρατείνεται, τότε με αγωνία περιμένομε την ανατολή μιας νέας ημέρας, για να στερέψουν οι πηγές των δακρύων. Το ερώτημα είναι, τι κάνομε ακριβώς για να δούμε στη ζωή μας τον άγγελο του Θεού, που θα μας παρηγορήση ή θα μας αναγγείλη την νέα ευλογία του Θεού.

Έχομε, δηλαδή, προετοιμάσει τον εαυτό μας για τις θλίψεις; κι όταν αυτές έρχωνται, έχομε την πίστι και την ελπίδα, ότι ο Θεός που μας αγαπάει τόσο, δεν θα μας αφήση να πειρασθούμε, παρά πάνω από όσο αντέχομε; Εάν ναί, τότε ας μη σταματήσωμε να αναθέτωμε σ' εκείνον την ελπίδα μας· να γονατίζωμε πολλές φορές, με πίστι και ευλάβεια, ώστε τα δάκρυα και η ικετευτική φωνή μας να γίνωνται ευπρόσδεκτα από την αγάπη του για μας. Ευλογημένοι, λοιπόν, είναι εκείνοι οι Χριστιανοί που γνωρίζουν να υπομένουν, να πιστεύουν και να ελπίζουν. Η λύπη, κάποια μέρα, θα γίνη χαρά· μά η πιο βέβαιη και η πιο μεγάλη χαρά τους περιμένει στους Ουρανούς, όπου αυτός ο Κύριος θα τους αποδώση το βραβείο για την πίστι και την ελπίδα τους.

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

Read more: http://www.egolpion.com/570BD891.el.aspx#ixzz3ab2x3JEn