Πνευματικός πόλεμος και προσευχή

 

Πνευματικός πόλεμος και αδιάλειπτη προσευχή…

Η είσοδος μας στην Εκκλησία

Με το μυστήριο του Βαπτίσματος ο καθένας από εμάς ενδυθήκαμε τον Χριστό.

Το σώμα μας και η ψυχή μας λούστηκαν μέσα στο εκτυφλωτικό και αναστάσιμο μεταμορφωτικό Φως του Χριστού.

Φυτευτήκαμε στο περιβόλι της Εκκλησίας.

Με το άγιο Χρίσμα λάβαμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Είμαστε λοιπόν «φυτεύματα» που μπορούν να αναπτυχθούν, να μεγαλώσουν και ν’ αγιάσουν μέσα στο μυστικό σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του.

Η ενσωμάτωση μας, λοιπόν, γίνεται με το Βάπτισμα και το Χρίσμα με τη συμμετοχή μας όμως στο σώμα και το αίμα του Χριστού, τη θεία Ευχαριστία, συσσωματωνόμαστε, γινόμαστε ένα σώμα μεταξύ μας, μέσα στον Χριστό.

Το «φύτευμα» λοιπόν χρειάζεται το εύκρατο κλίμα της Εκκλησίας και το «πότισμα» της θείας Κοινωνίας για να προκόψει πνευματικά.

Αλλιώς «μαραίνεται», και ενώ ο άνθρωπος είναι τυπικά βαπτισμένος, ουσιαστικά σε τίποτε δεν διαφέρει από έναν αβάπτιστο, ακόμη και άθεο και ενάντιο στην Εκκλησία άνθρωπο.

Πνευματικός πόλεμος – Τα «πνευματικά της πονηρίας»

Τα αμέτρητα στίφη δαιμόνων, για τους οποίους μιλάει ο Απόστολος, περιπολούν στον αέρα.

Χρησιμοποιούν με τρόπο πολύ πανούργο, ως συνεργάτες τους, ανθρώπους που δηλώνουν εκ πεποιθήσεως άθεοι, φιλοπόλεμοι, εχθρικοί προς την Εκκλησία, που είναι φιλοχρήματοι, φιλήδονοι, ελευθέρων ηθών και εξουσιομανείς, ίσως κάποτε και φανερά με το μέρος του διαβόλου.

Μπορούν κάποτε οι δαίμονες να παρασύρουν και ολόκληρα έθνη στον όλεθρο, ακόμη και ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος «εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιωαν. 5,19).

Η μεγαλύτερη επιτυχία όμως του διαβόλου είναι να πείσει τους αδαείς ότι δεν υπάρχει για να τους χρησιμοποιεί εύκολα ως όργανά του.

Πνευματικός πόλεμος – Καμουφλάρεται έτσι εύκολα.

Όπως επίσης κρύβεται πίσω από τα πάθη του ανθρώπου για να ρίχνει την πλήρη ευθύνη για τις πτώσεις του στον ίδιο και να τον κάνει να απελπίζεται.

Χρησιμοποιεί όμως σαν μέσο υποστηρικτικό της «βασιλείας» του και της κυριαρχίας του τα πάθη όσων από εμάς μένουμε αμετανόητοι, αμετακίνητοι στις κακές μας έξεις και συνήθειες και στα αμαρτωλά έργα μας.

Οι δαίμονες συνεργάζονται μεταξύ τους! Σπρώχνουν και ανθρώπους με τα ίδια πάθη να συνεργάζονται υπό το πρόσχημα «φιλίας», διότι μόνο μια φιλία υπάρχει, η εν Χριστώ φιλία.

Έτσι αυτός που παρασύρεται από το αλκοόλ, θα βρει παρηγοριά στον αλκοολικό. Ο φιλάργυρος στον φιλοχρήματο. Ο φιλήδονος στον σαρκικό. Ο εξαρτημένος στον εξαρτημένο.

Έτσι επαληθεύεται περίτρανα και αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, «όμοιος ομοίω αει πελάζει», δηλαδή οι όμοιοι κατά τον τρόπο ζωής συναναστρέφονται μεταξύ τους.

Αυτό βέβαια μπορεί να ειπωθεί και θετικά.

Αν μια φιλία δεν στηρίζεται στον Χριστό, και καλή διάθεση να υπάρχει στην αρχή, εξελίσσεται σε συνεργασία μόνο για το κακό, στο τέλος δε παίρνει και τη μορφή «λυκοφιλίας», τινάζεται και στον αέρα, αφήνοντας μια απίστευτη αίσθηση πίκρας και μνησικακίας στον ταλαίπωρο άνθρωπο.

Άλλωστε αυτούς που συνασπίζει στην αρχή ο διάβολος, μετά τους εκθέτει, ακριβώς γιατί δεν στέκει ποτέ στην αλήθεια.

Γι’ αυτό χρειάζεται να τονίζουμε και στα παιδιά μας την ανάγκη να χτίζουν φιλίες διαρκείας, φιλίες ισόβιες, με θεμέλιο όμως τον Χριστό.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Μέγα Βασίλειο και τον άγιο Γρηγόριο τον θεολόγο.

Η φιλία τους έμεινε παροιμιώδης, διότι ήταν στερεωμένη πάνω στην ασάλευτη πέτρα της πίστης στον Χριστό.

Μια, λοιπόν, εν Χριστώ φιλία είναι ένα από τα σοβαρότερα πνευματικά όπλα του χριστιανού σήμερα.

Πνευματικός πόλεμος – Άλλα πνευματικά όπλα

Γνωρίζουμε καταρχήν από το στόμα του ίδιου του Χριστού ότι τα πάθη και οι δαίμονες χτυπιούνται με δυο δυνατά όπλα, την προσευχή και τη νηστεία.

Με συμβολικό τρόπο, ο Παύλος αναφέρει και άλλα όπλα του χριστιανού εναντίον των παθών και των δαιμόνων.

Όποιος ξέρει να τα μεταχειρίζεται καλά, νικάει.

Αυτά είναι: «Ζώνη» στρατιωτική της εποχής του η αλήθεια.

Ο χριστιανός δηλαδή περιζώνεται την αλήθεια και, αν το ζει αυτό, γίνεται δύσκολος στόχος για τον πονηρό. «Υποδήματα» είναι η προθυμία και ο ζήλος για πνευματική ζωή που ασφαλίζει τον πιστό από τις επιβουλές των πονηρών πνευμάτων.

Είναι η αλλαγή τρόπου ζωής του ασώτου που, φορώντας τα καινούργια υποδήματα, προσέρχεται στη θεία Ευχαριστία.

«Κράνος» είναι η σωφροσύνη και η καθαρότητα των λογισμών, η φωτισμένη σκέψη και η αδιάλειπτη προσευχή που καθιστά τον νου ανδρείο και απρόσβλητο από τα βέλη της πονηρίας.

Είναι η διάκριση των πνευμάτων και η σοφία του ενάρετου.

«Μαχαίρι» κοφτερό σα σπαθί, είναι ο λόγος του Θεού που λειαίνει, ζυμώνει, τρυπάει την ψυχή, αποκαλύπτοντας τα άδηλα και τα κρύφια της και γεννώντας δάκρυα μετανοίας, αλλά και που ενδύει τον πιστό με άμφια πνευματικά, την αγαλλίαση και τη χαρά.

Ακαταγώνιστο όπλο, κέντρο νευραλγικό όλων αυτών των πνευματικών εφοδίων είναι η αδιάλειπτη προσευχή.

«Αιχμαλωτίζουμε» τη μάνα και μας δίνει τα τέκνα της, τις αρετές, τη χαρά του Χριστού. Αμήν.

Αρχιμ. Ε.Τ.

Περιοδικό «Φωνή Κυρίου»,
10 Δεκεμβρίου 2017