Στην βίωση της ευαγγελικής ζωής και διδασκαλίας η υπηρεσία των αδελφών μας χαρακτηρίζει τη γνησιότητα της πνευματικότητας των πιστών.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με λόγια και με έργα έδειξε το μεγαλείο τού να υπηρετείς τον άλλο. Οι μαθητές Του μαρτυρούν ότι: 

α΄. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στην επίγεια ζωή Του «διήλθε ευεργετών και ιώμενος» (Πράξεων ι΄ 38), ευεργέτησε όχι μόνο Ιουδαίους αλλά και ειδωλολάτρες, όπως π.χ. τον δούλο του Εκατόνταρχου, (Ματθαίου η΄ 5 κ.εξ) και την θυγατέρα της Χαναναίας, (Ματθαίου ιε΄ 22) εξαίροντας και επαινώντας μάλιστα την πίστη Τους, την οποία αποτίμησε ως μεγαλύτερη από την πίστη των Ιουδαίων, που είχαν καλλιεργηθεί και προετοιμασθεί για την έλευσή Του.

«Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» (Ματθαίου η΄ 17).

β΄. Με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (Λουκά ι΄ 33 και εξής), ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αναδεικνύει ότι η περιποίηση του περιπεσούντος στους ληστές από τον Σαμαρείτη, που δεν εθεωρείτο και ακραιφνής πιστός από τους Ιουδαίους, που έπλυνε τα τραύματα του πληγωμένου ανθρώπου, τον μετέφερε με το υποζύγιό του στο πανδοχείο για να συνέλθει και κατέβαλε το απαιτούμενο ποσό στον ιδιοκτήτη του πανδοχείου, έδειξε ότι ενήργησε από έλεος που κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης το έλεος είναι επίτασις (κορύφωση) της αγάπης (Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος ε΄. Στους Μακαρισμούς. PG 44, 1252). Γι’ αυτό και ο Θεός είναι ο Μόνος Ελεήμων.

Ο πιστός υπηρετεί τους πάντες χωρίς καμία διάκριση.

γ΄. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός την παραμονή του θανάτου Του στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, ταπεινούμενος άκρως, ζώσθηκε το λέντιο (την ποδιά) και βαστάζοντας τη λεκάνη έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των Μαθητών Του. Οταν τελείωσε το νίψιμο, τους ρώτησε:

«Γινώσκετε τι πεποίηκα υμίν; υμείς φωνείτέ με, ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε· ειμί γαρ. ει ούν εγώ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, και υμείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας» (Ιωάννου ιγ΄ 12-14).

Ετσι αναγνωρίζονται οι μαθητές του Ιησού Χριστού.

δ΄. Ανάμεσα στους λόγους που εξεφώνησε, οι Μαθητές Του μάς διέσωσαν και κατέγραψαν δύο πολύ χαρακτηριστικούς για το θέμα μας.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς τοποθετεί στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου τη συζήτηση που έγινε μεταξύ των 12 Μαθητών για το ποιος είναι πρώτος, δηλαδή ανώτερος από τους άλλους.

Στη συζήτηση παρενέβη και ο Κύριος, που τους ερώτησε “ποιος θεωρείτε ότι είναι ανώτερος, αυτός που κάθεται στο τραπέζι και τρώγει ή αυτός που τον υπηρετεί”; Στη ρητορική αυτή ερώτησή Του απάντησε ο Ιδιος λέγοντας, ότι “θεωρώ ανώτερο αυτόν που υπηρετεί, όπως συμβαίνει με Μένα που αν και είμαι ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, είμαι ανάμεσά σας ο υπηρέτης” (Λουκά κβ΄ 22-27).

Ενας άλλος Ευαγγελιστής, ο Ματθαίος, μας παρέδωσε την τοποθέτηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το πώς αναδεικνύεται το μεγαλείο και η ανωτερότητα ενός ανθρώπου, λέγοντας ότι το μεγαλείο ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από την κοινωνική θέση του, ούτε από τα αξιώματά του, ούτε από την εξουσία που διαχειρίζεται και μάλιστα με αυθαιρεσίες και τυραννικότητα, αλλά από την υπηρεσία που προσφέρει και τις θυσίες στις οποίες υποβάλλεται, όπως συμβαίνει με τον Ιδιο που «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίου κ΄ 28).

ε΄. Μ’ αυτό το πνεύμα κι αυτό το κριτήριο θα κριθούν “οι άνθρωποι που υπηρέτησαν τους αδελφούς τους και μάλιστα αυτούς που είχαν ανάγκη” (Ματθαίου κε΄ 31-46).