του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr
Αναδημοσιεύουμε από το τεράστιο υλικό του παλαιού και ανενεργού πλέον, Ιστολογίου μας Κατάνυξις (https://www.katanixis.gr/), που αποτελεί ανυπολόγιστο πλούτο παρακαταθήκης και ενημέρωσης.
Το δηλώνω ευθαρσώς και με κάθε τρόπο, πως ούτε κοινωνιολόγος είμαι, ούτε ψυχολόγος, προσπαθώ όμως να ζωγραφίσω με τις λέξεις, αυτά που βιώνουμε καθημερινά, εν προκειμένω την μοναξιά και την παρέα, την απομόνωση και την πολυκοσμία. Τούτη εδώ η κοινή μας εμπειρία, μας στοιβάζει θεατές στο ίδιο έργο. Ας μου επιτραπεί μια κάπως θεατρική προσέγγιση:
ΣΚΗΝΗ 1Η: Στην ονομαστική σας εορτή βρίσκεστε στο σπίτι σας , με λίγους καλούς φίλους και συγγενείς. Σε καμπόση ώρα συνειδητοποιείτε πως δεν έχετε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, γιατί εσείς μιλάτε συνεχώς στο κινητό και στο σταθερό, με τους απόντες, με κείνους που δεν σας επισκέφτηκαν!
ΣΚΗΝΗ 2Η: Στο δρόμο έξω βλέπετε έναν άνθρωπο, να βαδίζει έντονα και νευρικά πέρα-δώθε, να μιλάει μόνος του φωναχτά, να χειρονομεί, κινδυνεύει πολλές φορές να τον πατήσει και κανένα λεωφορείο, αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει τις παλαβομάρες. Φτάνοντας δίπλα του μπορεί να είναι κάποιος γνωστός σας, ή κάποιος τελείως άγνωστος, καταλαβαίνετε πως μιλάει με «χάντς φρι» στο κινητό! (αυτό στα ποντιακά έχει διαγνωστεί, λέγεται «πορπατοκαλάτσεμα»)..
ΣΚΗΝΗ 3Η: 4 έφηβοι, νέα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, μέσα στο σπίτι του ο καθένας, καρφωμένα μπροστά στον υπολογιστή, δεν καλοκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους. Είναι στο ιντερνέτ και κάνουν «τσατ» οι τέσσερις τους και κανονίζουν πότε θα βγούνε έξω για καφέ. Μάταια φωνάζει η μάνα πως το φαγητό είναι έτοιμο, ή το μικρότερο αδερφάκι τους, γκρινιάζει για λίγη παρέα. Όταν με το καλό συναντηθούν οι τέσσερις φίλοι στην καφετέρια, δεν αλλάζουν κουβέντα, γιατί είναι απασχολημένοι με τα κινητά τους, να επικοινωνούν με άλλους φίλους τους μέχρι τα πέρατα της γης.
ΣΚΗΝΗ 4Η: Έχετε βρεθεί σε συναυλία, ο ένας πάνω στον άλλο. Άλλοι πάλι έχετε βρεθεί στο γήπεδο, χρώμα , παλμός πανηγύρια αγκαλιές. Δεν είναι καταπληκτικό πως μετά το τέλος της συναυλίας ή του αγώνα, το στάδιο αδειάζει σε χρόνο «ντε-τε»;
ΣΚΗΝΗ 5Η: Στον κοινωνικό του περίγυρο, τον στενό του κοινωνικό περίγυρο, ο καθένας μας ανάλογα με τον χαρακτήρα του, κάπως έχει κατατάξει τους γύρω του, κάπως τους έχει χαρακτηρίσει, έχουμε έτσι συμπάθειες, αντιπάθειες, ζήλιες, θαυμασμό. Τυχαίνουνε βέβαια περιστατικά, που μας ενώνουνε σε κάποιο κοινό αγώνα, γίνεται ένα ενιαίο μέτωπο θα λέγαμε ενάντια στον κοινό «εχθρό». Τότε επειδή έχουμε ο ένας τον άλλο σύμμαχο, αισθανόμαστε δυναμωμένοι, ζωντανοί. Η συμπαράσταση του πλησίον, μας δίνει αξία! Μα όταν παρέλθει ο κοινός πειρασμός, πάλι ο καθένας στρογγυλοκάθεται στο μικρόκοσμο με τις ταμπέλες που έχει χτίσει, το προσωπικό σινικό τείχος της μοναξιάς του. Ο κοινός αγώνας μοιάζει ως μη γενόμενος, πέφτει και στραπατσαρίζεται στα ορθωμένα τείχη της βιτρίνας μας, μη έχοντας καταφέρει να οικοδομήσει κάτι στέρεο στις καρδιές των πρώην συμμάχων.
Στοιβαχτήκαμε λοιπόν στις πόλεις σαν τα ζα. Κάνουμε όση περισσότερη φασαρία μπορούμε, χωρίς να λέμε τίποτα. Καλύψαμε κάθε ανάγκη επικοινωνίας, με τηλέφωνα, με κινητά, με διαδίκτυο, ζούμε σε κόσμους φανταστικής κοινωνικής δικτύωσης, εμείς που τους δικούς μας λογισμούς δεν τους κάνουμε ζάφτι, τώρα έχουμε να παλέψουμε με τους λογισμούς όλου του κόσμου… Όλα τούτα τα καλούδια της τεχνολογίας που δήθεν αναπτύχθηκαν για την εξυπηρέτηση του πελάτη, διπλό-τριπλόκλειδώσανε την πόρτα της καρδιάς μας και κάνανε την βιτρίνα μας αλεξίσφαιρη.
Θα ήτανε Δεκέμβρης του 2009, όπου σε μια ομιλία του ο π. Νικόλαος Μανώλης (που από δική μου «μέριμνα» δε διασώθηκε ηχητικώς, οπότε σας τη μεταφέρω από χειρόγραφες σημειώσεις μου) είχε πεί:
«.. Όλο το μυστικό της εσωτερικής μας ειρήνης, είναι το να βιώνονται τα πράγματα μέσα στην οικογένεια. Η «άρση των βαρών» στην οικογένεια ξεκινάει από τη βιτρίνα μας. Πουλάμε εντυπώσεις μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και πίσω αφήνουμε συντρίμμια και θύματα: τον άνδρα ή τη γυναίκα και τα παιδιά μας…
Από τον αγώνα αυτό δε μπορείς να ξεφύγεις και να μην τον δώσεις, ότι δηλαδή δε θα αντιμετωπίσω τη σχέση μου με τα άλλα πρόσωπα. Τούτο το άθλημα είναι για πρωταθλητισμό και περνάει πάνω από το πετσί του καθενός από εμάς. Είναι απόφαση θυσίας, να σκύψεις εν επιγνώσει από σεβασμό και από αγάπη. Να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να ζητήσουμε συγχώρεση από την οικογένειά μας. Να επιστρατεύσουμε τον θετικό αιφνιδιασμό για να απολαμβάνουμε με ήρεμη την καρδιά και γαλήνη στην ψυχή..»
Έρρωσθε !
αρθρογραφεί για katanixi.gr
Κάνουμε όση περισσότερη φασαρία μπορούμε, χωρίς να λέμε τίποτα.…
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGraΑναδημοσιεύουμε από το τεράστιο υλικό του παλαιού και ανενεργού πλέον, Ιστολογίου μας Κατάνυξις (https://www.katanixis.gr/), που αποτελεί ανυπολόγιστο πλούτο παρακαταθήκης και ενημέρωσης.
ΠΟΛΥΒΟΥΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Κοσμίδης Ν. Ελευθέριος
Είχα
ρωτήσει κάποτε ένα Αγιορείτη μοναχό, τι θα ξεχώριζε πρώτο απ΄αυτά που
δεν έχουμε στον κόσμο. «την ησυχία» μου είπε, «πολλή φασαρία έχετε στον
κόσμο»…Το δηλώνω ευθαρσώς και με κάθε τρόπο, πως ούτε κοινωνιολόγος είμαι, ούτε ψυχολόγος, προσπαθώ όμως να ζωγραφίσω με τις λέξεις, αυτά που βιώνουμε καθημερινά, εν προκειμένω την μοναξιά και την παρέα, την απομόνωση και την πολυκοσμία. Τούτη εδώ η κοινή μας εμπειρία, μας στοιβάζει θεατές στο ίδιο έργο. Ας μου επιτραπεί μια κάπως θεατρική προσέγγιση:
ΣΚΗΝΗ 1Η: Στην ονομαστική σας εορτή βρίσκεστε στο σπίτι σας , με λίγους καλούς φίλους και συγγενείς. Σε καμπόση ώρα συνειδητοποιείτε πως δεν έχετε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, γιατί εσείς μιλάτε συνεχώς στο κινητό και στο σταθερό, με τους απόντες, με κείνους που δεν σας επισκέφτηκαν!
ΣΚΗΝΗ 2Η: Στο δρόμο έξω βλέπετε έναν άνθρωπο, να βαδίζει έντονα και νευρικά πέρα-δώθε, να μιλάει μόνος του φωναχτά, να χειρονομεί, κινδυνεύει πολλές φορές να τον πατήσει και κανένα λεωφορείο, αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει τις παλαβομάρες. Φτάνοντας δίπλα του μπορεί να είναι κάποιος γνωστός σας, ή κάποιος τελείως άγνωστος, καταλαβαίνετε πως μιλάει με «χάντς φρι» στο κινητό! (αυτό στα ποντιακά έχει διαγνωστεί, λέγεται «πορπατοκαλάτσεμα»)..
ΣΚΗΝΗ 3Η: 4 έφηβοι, νέα παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, μέσα στο σπίτι του ο καθένας, καρφωμένα μπροστά στον υπολογιστή, δεν καλοκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους. Είναι στο ιντερνέτ και κάνουν «τσατ» οι τέσσερις τους και κανονίζουν πότε θα βγούνε έξω για καφέ. Μάταια φωνάζει η μάνα πως το φαγητό είναι έτοιμο, ή το μικρότερο αδερφάκι τους, γκρινιάζει για λίγη παρέα. Όταν με το καλό συναντηθούν οι τέσσερις φίλοι στην καφετέρια, δεν αλλάζουν κουβέντα, γιατί είναι απασχολημένοι με τα κινητά τους, να επικοινωνούν με άλλους φίλους τους μέχρι τα πέρατα της γης.
ΣΚΗΝΗ 4Η: Έχετε βρεθεί σε συναυλία, ο ένας πάνω στον άλλο. Άλλοι πάλι έχετε βρεθεί στο γήπεδο, χρώμα , παλμός πανηγύρια αγκαλιές. Δεν είναι καταπληκτικό πως μετά το τέλος της συναυλίας ή του αγώνα, το στάδιο αδειάζει σε χρόνο «ντε-τε»;
ΣΚΗΝΗ 5Η: Στον κοινωνικό του περίγυρο, τον στενό του κοινωνικό περίγυρο, ο καθένας μας ανάλογα με τον χαρακτήρα του, κάπως έχει κατατάξει τους γύρω του, κάπως τους έχει χαρακτηρίσει, έχουμε έτσι συμπάθειες, αντιπάθειες, ζήλιες, θαυμασμό. Τυχαίνουνε βέβαια περιστατικά, που μας ενώνουνε σε κάποιο κοινό αγώνα, γίνεται ένα ενιαίο μέτωπο θα λέγαμε ενάντια στον κοινό «εχθρό». Τότε επειδή έχουμε ο ένας τον άλλο σύμμαχο, αισθανόμαστε δυναμωμένοι, ζωντανοί. Η συμπαράσταση του πλησίον, μας δίνει αξία! Μα όταν παρέλθει ο κοινός πειρασμός, πάλι ο καθένας στρογγυλοκάθεται στο μικρόκοσμο με τις ταμπέλες που έχει χτίσει, το προσωπικό σινικό τείχος της μοναξιάς του. Ο κοινός αγώνας μοιάζει ως μη γενόμενος, πέφτει και στραπατσαρίζεται στα ορθωμένα τείχη της βιτρίνας μας, μη έχοντας καταφέρει να οικοδομήσει κάτι στέρεο στις καρδιές των πρώην συμμάχων.
Στοιβαχτήκαμε λοιπόν στις πόλεις σαν τα ζα. Κάνουμε όση περισσότερη φασαρία μπορούμε, χωρίς να λέμε τίποτα. Καλύψαμε κάθε ανάγκη επικοινωνίας, με τηλέφωνα, με κινητά, με διαδίκτυο, ζούμε σε κόσμους φανταστικής κοινωνικής δικτύωσης, εμείς που τους δικούς μας λογισμούς δεν τους κάνουμε ζάφτι, τώρα έχουμε να παλέψουμε με τους λογισμούς όλου του κόσμου… Όλα τούτα τα καλούδια της τεχνολογίας που δήθεν αναπτύχθηκαν για την εξυπηρέτηση του πελάτη, διπλό-τριπλόκλειδώσανε την πόρτα της καρδιάς μας και κάνανε την βιτρίνα μας αλεξίσφαιρη.
Θα ήτανε Δεκέμβρης του 2009, όπου σε μια ομιλία του ο π. Νικόλαος Μανώλης (που από δική μου «μέριμνα» δε διασώθηκε ηχητικώς, οπότε σας τη μεταφέρω από χειρόγραφες σημειώσεις μου) είχε πεί:
«.. Όλο το μυστικό της εσωτερικής μας ειρήνης, είναι το να βιώνονται τα πράγματα μέσα στην οικογένεια. Η «άρση των βαρών» στην οικογένεια ξεκινάει από τη βιτρίνα μας. Πουλάμε εντυπώσεις μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και πίσω αφήνουμε συντρίμμια και θύματα: τον άνδρα ή τη γυναίκα και τα παιδιά μας…
Από τον αγώνα αυτό δε μπορείς να ξεφύγεις και να μην τον δώσεις, ότι δηλαδή δε θα αντιμετωπίσω τη σχέση μου με τα άλλα πρόσωπα. Τούτο το άθλημα είναι για πρωταθλητισμό και περνάει πάνω από το πετσί του καθενός από εμάς. Είναι απόφαση θυσίας, να σκύψεις εν επιγνώσει από σεβασμό και από αγάπη. Να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας, να ζητήσουμε συγχώρεση από την οικογένειά μας. Να επιστρατεύσουμε τον θετικό αιφνιδιασμό για να απολαμβάνουμε με ήρεμη την καρδιά και γαλήνη στην ψυχή..»
Έρρωσθε !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου