Όπου το φως του Χριστού, ζεσταίνονται οι ψυχές.

Όπου το φως του Χριστού, ζεσταίνονται οι ψυχές. Και όταν φύγει το φως του Χριστού έρχεται η παγωνιά στις ψυχές
Το φως και μάλιστα το φως του Χριστού όχι μόνο φωτίζει αλλά και ζεσταίνει. Όταν βγαίνει ο ήλιος ζεσταίνει την γη. Όταν φεύγει ο ήλιος και νυχτώνει αρχίζει η παγωνιά.

Το φως και μάλιστα το φως του Χριστού όχι μόνο φωτίζει αλλά και ζεσταίνει. Όταν βγαίνει ο ήλιος ζεσταίνει την γη. Όταν φεύγει ο ήλιος και νυχτώνει αρχίζει η παγωνιά.

Όπου το φως του Χριστού, ζεσταίνονται οι ψυχές. Και όταν φύγει το φως του Χριστού έρχεται η παγωνιά στις ψυχές. Η παγωνιά αυτή, κάνει τον κάθε άνθρωπο που πλησιάζει έναν άλλο και βλέπει την παγωνιά πάνω του, να τρέμει. Να παγώνει και ο ίδιος. Γιατί; Γιατί η απομάκρυνση από τον Θεό είναι κάτι το τρομακτικό.

Εμπιστεύεσαι σε άνθρωπο άθεο; Και άμα τον εμπιστεύεσαι είσαι ανόητος. Γιατί ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Θεό, ούτε καλή συνείδηση μπορεί να έχει, ούτε συνέπεια σε τίποτε. Και προπαντός είναι έκδοτος σε όλα τα πάθη. Να αρπάξει, να ψευδορκήσει, να κάνει οποιαδήποτε ασχήμια και αισχρότητα. Όταν βρίσκουμε άνθρωπο που δεν πιστεύει στο Θεό νοιώθουμε ένα κομμάτι πάγο πάνω μας. Και δεν ξέρουμε πώς να περιφρουρήσουμε τον εαυτό μας. Η πίστη στον Χριστό είναι ζεστασιά.

Η Αγία Γραφή μιλά για μία χωριάτισσα γυναίκα την «χαναναία». Είχε ένα κορίτσι άρρωστο. Πήγε στον Χριστό, γονάτισε μπροστά του και φώναζε:

-Λυπήσου με Χριστέ μου, σώσε το κορίτσι μου.

Ο Χριστός θέλοντας να την δοκιμάσει της απάντησε:

-Δεν είναι καλό πράγμα, να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών του, να το πετάξει στα σκυλιά.

Τι έκανε ο Χριστός; Της έρριξε ένα καζάνι παγωμένο νερό. Ή μήπως δεν είναι καζάνι παγωμένο νερό, να παρακαλάει γονατιστή και να της λέει: «Δεν πετάνε το ψωμί των παιδιών στα σκυλιά»; Εκείνη του απάντησε:

-Ναι, Κύριε, και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα.

Τότε ο Χριστός είπε:

-Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις.

Τι σημαίνει «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις»; Εσύ έχεις την ζεστασιά της πίστεως τέτοια που η δοκιμασία που σου έκανα, παγωμένο νερό επάνω σου, δεν σε πάγωσε. Αλλά έμεινες ζεστή.

Εμείς, όταν αισθανθούμε δοκιμασία, παγώνουμε στην πίστη; Αν ναι, τι κρίμα! Εάν μείνεις σταθερός και ζεστός, με το φως της πίστεως, σου λέει ο Χριστός: «Μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις». Όταν κάνουμε προσευχή, παρακαλούμε τον Χριστό: «Πάτερ ημών … γενηθήτω το θέλημά σου». Όχι το δικό μου Χριστέ μου. Το δικό σου.

Όταν εμείς δείχνουμε την ζεστασιά της πίστης, αλλάζει ο Χριστός τα λόγια. Και λέει: «Όχι το δικό μου. Το δικό σου παιδί μου θα γίνει. Αυτή την στιγμή».

Άμα δεν ποθούμε να ακούσουμε αυτά τα λόγια του Χριστού έχουμε κουκούτσι μυαλό; Όταν δεν βλέπουμε την μεγαλωσύνη τού θελήματος του Θεού και την μεγαλωσύνη της ζεστασιάς της γνώσεως και του φωτός του Χριστού, έχουμε κουκούτσι μυαλό; Γιατί τι μεγαλύτερο θα κερδίσεις σε όλη σου τη ζωή, όσο και να αγωνιστείς, από την Βασιλεία του Θεού;

Το φως μας ξυπνά, μας προστατεύει

Αλλά όποιος πιστεύει στον Θεό, δεν έχει μόνο φως και ζεστασιά. Έχει και κάτι ακόμη. Την παρηγοριά και την χαρά της πίστεως. Ακόμη το φως του Θεού μάς ξυπνάει. Όταν είναι σκοτάδι κοιμόμαστε. Όταν φωτίσει ξυπνάμε. Συνεπώς το φως του Χριστού, είναι για μας μία ευεργεσία. Γιατί; Γιατί μας δημιουργεί την αίσθηση της ευθύνης.

Την παλαιότερη εποχή, στα ακρωτήρια, έβαζαν ένα φάρο. Στην κορυφή του άναβαν φως. Για να βλέπουν τα καράβια πού είναι θάλασσα και πού στεριά. Γιατί όταν δεν υπήρχε φάρος αναμμένος, κινδύνευαν τα καράβια να πέσουν στα βράχια και να καταστραφούν.

Μία φορά ρώτησε κάποιος τον φαροφύλακα:

-Αυτό δεν σβήνει ποτέ;

-Όχι. Δεν κάνει να σβήσει. Δεν το αφήνουμε να σβήσει.

-Μα γιατί; Και αν σβήσει;

Απάντησε ο φαροφύλακας:

-Ξέρεις τι λες αδελφέ μου; Άμα ο φάρος σβήσει, το καράβι που έρχεται θα πέσει στα βράχια. Πολλοί άνθρωποι θα πνιγούν. Και εκείνοι που θα ζουν, θα καταριούνται εκείνον που φρόντιζε τον φάρο. Εγώ, δεν θέλω να με καταριέται κανένας. Γι’ αυτό δεν αφήνω να σβήσει το φως του φάρου ποτέ.