Βλέποντας τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ γίνει θεατὴς τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο κυβερνᾶ τὸν κόσμο. Οἱ αἰτίες, ὡστόσο, τῶν γεγονότων, οἱ ἀφετηρίες τῶν θείων προσταγμάτων, εἶναι μόνο στὸν Θεὸ γνωστές: «Ποιὸς γνώρισε τὴ σκέψη τοῦ Κυρίου; Καὶ ποιὸς μπόρεσε νὰ γίνει σύμβουλός Του;». Καὶ μόνο το ὅτι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀντικρίσει τὸν Θεὸ μέσα στὶς ποικίλες ἐκφάνσεις τῆς πρόνοιάς Του γιὰ τὴν κτίση Του, μέσα στὰ ἱστορικὰ γεγονότα, μέσα στὴν ἴδια τοῦ τὴ ζωή, ἀποτελεῖ γι’ αὐτὸν τὸ πιὸ πολύτιμο ἀγαθό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποκομίζει πλούσια ψυχικὴ ὠφέλεια.
Ὑπερφυσικὴ δύναμη ἀποκτᾶ ἐκεῖνος ποὺ βλέπει στὴν κτίση τὸν Κτίστη της, τὸν Δημιουργὸ καὶ Κύριο ὅλων των ὄντων, ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, καὶ πού, βλέποντας Τὸν, Τὸν ἀναγνωρίζει ὡς παντοδύναμο Βασιλιὰ τοῦ σύμπαντος μὲ ἀπεριόριστη ἐξουσία πάνω σ’ αὐτό. Τὶς τρίχες τῶν κεφαλιῶν μας, τὶς τόσο μηδαμινὲς γιὰ τὴν περιορισμένη σκέψη μας, κι αὐτὲς τὶς ἔχει μετρημένες, κι αὐτὲς τὶς ἐξουσιάζει ἡ ἄπειρη καὶ «πανταχοῦ παροῦσα» Σοφία. Ἂν οὔτε μιὰ τρίχα μας δὲν μπορεῖ νὰ χαθεῖ δίχως τὸ δικό Της νεῦμα, πολὺ περισσότερο τίποτε ἄλλο σημαντικότερο δὲν μπορεῖ ν’ ἀλλάξει στὴ ζωή μας, ἂν δὲν τὸ θελήσει ἢ δὲν τὸ παραχωρήσει Ἐκείνη. Γι’ αὐτὸ ὁ χριστιανός, προσβλέποντας σταθερὰ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ὅταν βρίσκεται μέσα στὶς πιὸ μεγάλες συμφορές, διατηρεῖ ἀδιάπτωτη ἀνδρεία καὶ ἀπαρασάλευτη πίστη, λέγοντας μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο προφήτη καὶ ψαλμωδό: «Βλέπω τὸν Κύριο παντοτινὰ μπροστά μου· στὰ δεξιά μου βρίσκεται, γιὰ νὰ μὴν κλονιστῶ». Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου. Δὲν θὰ φοβηθῶ καμιὰ συμφορά, δὲν θὰ παραδοθῶ στὴν ἀκηδία, δὲν θὰ βυθιστῶ στὴ βαθιὰ θάλασσα τῆς λύπης. Γιὰ ὅλα, δόξα τῷ Θεῶ!
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, γνωρίζοντας τὴν πρόνοιά Του, ὑποτάσσεται ἀπόλυτα στὸ θέλημά Του. Καὶ νὰ πὼς παρηγορεῖ τὴν πονεμένη καρδιά του, ὅταν τὸν χτυποῦν ἀπὸ παντοῦ οἱ θλίψεις: Ὅλα τα βλέπει ὁ Θεός. Ἂν
Αὐτός, ὁ πάνσοφος, γνώριζε πὼς οἱ θλίψεις δὲν θὰ μὲ ὠφελοῦσαν, θὰ τὶς ἔδιωχνε μακριὰ μὲ τὴν παντοδύναμη βουλή Του. Ἀφοῦ δὲν τὶς διώχνει, τὸ πανάγιο θέλημά Του εἶναι νὰ δοκιμαστῶ. Πολύτιμο, πιὸ πολύτιμο κι ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ εἶναι γιὰ μένα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ! Καλύτερα εἶναι νὰ πεθάνει τὸ πλάσμα, παρὰ ν’ ἀρνηθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Πλάστη του· γιατί σ’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ ζωή! Ὅποιος πεθαίνει γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, μεταβαίνει στὴν ἀνώτερη, τὴν αἰώνια ζωή. Γιὰ ὅλα, δόξα τῷ Θεῶ!
Βλέποντας τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ψυχὴ κυριεύεται ἀπὸ ἀπόλυτη γαλήνη καὶ ἀκλόνητη ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, αἰσθήματα ποὺ κανένας ἄνεμος δὲν μπορεῖ νὰ ταράξει ἢ νὰ θολώσει. Γι’ αὐτὴ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχουν προσβολές, δὲν ὑπάρχουν ἀδικίες, δὲν ὑπάρχουν βλάβες, καθὼς κατανοεῖ πὼς ὅλη ἡ κτίση ὑπακούει τυφλὰ στὸν Κτίστη της καὶ ἐνεργεῖ μὲ δική Του ἐντολὴ ἢ δική Του παραχώρηση. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ψυχὴ ἀντηχεῖ ἡ φωνὴ τῆς ταπεινοφροσύνης, ποὺ τὴν καταδικάζει γιὰ ἀναρίθμητα ἁμαρτήματα, ἐνῶ, ἀπεναντίας, δικαιώνει τοὺς ἄλλους ὡς ὄργανα τῆς δίκαιης θείας πρόνοιας. Παρηγορητικὴ εἶναι ἡ φωνὴ τῆς ταπεινοφροσύνης μέσα στὶς ὀδύνες. Ἠρεμεῖ, ἀνακουφίζει. Ἁπαλὰ μονολογεῖ: “Θὰ ὑπομείνω ὅλα ὅσα μου ἀξίζουν γιὰ τὶς ἄνομες πράξεις μου. Καλύτερα νὰ ὑποφέρω στὴ σύντομη τούτη ζωή, παρὰ νὰ βασανίζομαι αἰώνια στὸν ἅδη. Δὲν μποροῦν νὰ μείνουν ἀτιμώρητά τα ἁμαρτήματά μου· τὸν κολασμὸ τοὺς ἀπαιτεῖ ἡ δικαιοκρισία τοῦ Θεοῦ. Ἀνέκφραστη, λοιπόν, εἶναι ἡ εὐσπλαχνία Του, ἀφοῦ στέλνει τὶς δίκαιες τιμωρίες στὴν πρόσκαιρη ἐπίγεια ζωή!”. Γιὰ ὅλα, δόξα τῷ Θεῶ!
Βλέποντας τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, κάθε ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν πίστη τοῦ σ’ Ἐκεῖνον νὰ στερεώνεται καὶ νὰ αὐξάνεται. Διακρίνοντας πίσω ἀπ’ ὅλα τα γεγονότα τὸ ἀόρατο χέρι τοῦ Κυρίου νὰ κυβερνᾶ τὸν κόσμο, μένει ἀτάραχος μπροστὰ στὶς φοβερὲς φουρτοῦνες τῆς θάλασσας τοῦ βίου. Τὰ ἄγρια κύματα, οἱ τρομερὲς θύελλες, τὰ μαῦρα σύννεφα δὲν τὸν τρομάζουν. Πιστεύει πὼς τὸ νὰ γίνει κανεὶς πολίτης τῆς θείας πολιτείας τῆς Ἐκκλησίας καθὼς καὶ οἱ τύχες ὅλων των ἀνθρώπων ὁρίζονται ἀπὸ τὸν παντοδύναμο καὶ πάνσοφο Θεό. Αὐτὴ ἡ πεποίθηση τὸν γεμίζει ἱκανοποίηση καὶ εἰρήνη. Στὸ ἀδύναμο πλάσμα, τὸν ἄνθρωπο, ταιριάζουν ἡ ταπεινὴ ὑποταγὴ καὶ ἡ εὐλαβικὴ ἀποδοχὴ τῶν κρίσεων τοῦ δυνατοῦ Πλάστη. Μακάρι πάντοτε στὴ ζωή του νὰ ἀκολουθεῖ τὴν πορεία ποὺ Ἐκεῖνος ἔχει χαράξει καὶ νὰ ἐκπληρώνει τοὺς σκοποὺς ποὺ Ἐκεῖνος ἔχει καθορίσει! Γιὰ ὅλα, δόξα τῷ Θεῶ!
Βλέποντας τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος στέκεται μὲ πνεῦμα ταπεινῆς ὑποταγῆς ὄχι μόνο μπροστὰ στὶς πρόσκαιρες θλίψεις, ἀλλὰ —τολμηρὸ νὰ τὸ πὼ— μπροστὰ καὶ σ’ ἐκεῖνες ποὺ τὸν περιμένουν πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, στὴν αἰωνιότητα! Γιατί ἀκόμα καὶ τὶς αἰώνιες θλίψεις τὶς ἐπισκιάζει, τὶς ἐξουδετερώνει ἡ εὐλογημένη παρηγοριὰ ποὺ πλημμυρίζει τὴν ψυχή, ὅταν αὐτὴ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό της καὶ ὑποταχθεῖ στὸν Κύριο. Ἡ αὐταπάρνηση, ἡ ἐγκατάλειψη στὴ θεία βούληση, διώχνει τὸν φόβο τοῦ θανάτου! Ὁ πιστὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ παραδίνει τὴν ψυχή του καὶ τὴν αἰώνια προοπτική του στὰ χέρια Ἐκείνου, μὲ ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη καὶ ἀταλάντευτη ἐλπίδα στὴν ἀγαθότητα καὶ τὴ δύναμή Του. Ὅταν ἡ ψυχὴ χωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα μὲ ἀναίδεια καὶ θρασύτητα θὰ τὴ ζυγώσουν οἱ δαίμονες. Τότε ἐκείνη μὲ τὴν αὐταπάρνησή της θὰ τρέψει σὲ φυγὴ τοὺς μοχθηροὺς ἀγγέλους τοῦ σκοτεινοῦ κόσμου. “Πάρτε μέ! Πάρτε μέ!”, θὰ τοὺς πεῖ μὲ ἀνδρεία. “Ρίξτε μὲ στὴν ἄβυσσο τοῦ ἅδη, ἂν αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μου, ἂν ἔτσι ἀποφάσισε Ἐκεῖνος. Καλύτερα νὰ στερηθῶ τὴ γλυκύτητα τοῦ παραδείσου, καλύτερα νὰ καίγομαι στὶς φλόγες τοῦ ἅδη, παρὰ νὰ ἐναντιωθῶ στὸ θέλημα καὶ τὴν ἀπόφαση τοῦ μεγάλου Θεοῦ. Σ’ Αὐτὸν παραδόθηκα καὶ παραδίνομαι! Αὐτὸς εἶναι, ὄχι ἐσεῖς, ὁ Κριτὴς τῶν παθῶν καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μου! Ἐσεῖς εἶστε μόνο ἐκτελεστές των ἀποφάσεών Του, παρ’ ὅλη τὴν ἄλογη ἀποστασία σας”. Θὰ φρίξουν καὶ θὰ σαστίσουν οἱ ὑπηρέτες τοῦ κοσμοκράτορα διαβόλου μπροστά σε τέτοια γενναία αὐταπάρνηση, μπροστά σε τέτοια ταπεινὴ παράδοση στὸ θεῖο θέλημα! Γιατί ἐκεῖνοι, ἀποστέργοντας αὐτὴ τὴ μακάρια ὑποταγή, ἀπὸ ἄγγελοι ἅγιοι καὶ ἀγαθοὶ ἔγιναν δαίμονες ζοφεροὶ καὶ κακόβουλοι. Θὰ φύγουν, λοιπόν, ντροπιασμένοι, καὶ ἡ ψυχὴ ἀνεμπόδιστα θὰ κινήσει γιὰ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ θησαυρός της. Ἔτσι Αὐτόν, ποὺ τώρα Τὸν βλέπει μὲ τὴν πίστη μέσα στὴν πρόνοιά Του, θὰ Τὸν βλέπει τότε ὅπως πραγματικὰ εἶναι, καὶ αἰώνια θὰ ἀναφωνεῖ: “Δόξα τῷ Θεῶ!”.

(Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ἀσκητικὲς ἐμπειρίες, τ. Β΄, ἔκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2009, σ. 140-144)

http://www.diakonima.gr

---

Ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν προσευχή

Ἡ προσευχὴ ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἡ σωστὴ προετοιμασία πρὶν ἀπὸ αὐτὴν – ὅπως λέει καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη: «Προετοιμάσου πρὶν προσευχηθεῖς καὶ μὴν γίνεσαι σὰν ἕνας ποὺ πειράζει τὸν Κύριο».

«Ὅταν θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν βασιλέα καὶ Θεό μας γιὰ νὰ συζητήσουμε μαζί Του», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ τὸ κάνουμε χωρὶς προετοιμασία μήπως καὶ μᾶς δεῖ ἀπὸ μακρυὰ νὰ μὴν ἔχουμε τὰ ὅπλα καὶ τὴν στολὴ ποὺ ἁρμόζουν γιὰ τὴν παρουσίαση ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως καὶ διατάξει τοὺς ὑπηρέτες καὶ δούλους Του νὰ μᾶς δέσουν καὶ νὰ μᾶς ἐξορίσουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ τὶς δεήσεις μας νὰ τὶς σχίσουν καὶ νὰ τὶς πετάξουν στὸ πρόσωπό μας».

Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».

Ἡ περαιτέρω προετοιμασία περιλαμβάνει τὴν ἐκδίωξη τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης μὲ τὴν ἀναγνώριση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτωλότητος ποὺ ἔχει σὰν ἐπακόλουθο τὴν συντριβὴ καὶ ταπείνωση τοῦ πνεύματος. «Ἂν ἐπιθυμοῦσες θυσίες θὰ σοῦ τὶς πρόσφερα» λέει ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸν Θεὸ ἐκ μέρους ὁποιουδήποτε ποὺ ἔπεσε καὶ παραμένει στὴν πτώση. Ὄχι μόνο μιὰ μερικὴ θυσία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ἀλλὰ καὶ πλήρη «…ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει».

Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἀπόφθεγμα ἑνὸς ἄλλου ἁγίου: « Ἐὰν ἕνας δὲν ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό του ὡς ἁμαρτωλὸ ἡ προσευχή του δὲν εἶναι δεκτὴ στὸν Θεό».

Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεὸ σὰν νὰ Τὸν βλέπει καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τὸν βλέπει καὶ τὸν ἀκούει προσεκτικά. Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεό, ἀκριβῶς ὅπως ἕνας ἔνοχος ἐγκληματίας ποὺ εἶναι καταδικασμένος γιὰ ἀναρίθμητα ἐγκλήματα σὲ θάνατο στέκεται μπροστὰ σ’ ἕνα αὐστηρὸ καὶ ἀμερόληπτο δικαστή. Ἀκριβῶς! Στέκεται μπροστὰ στὸν Κυρίαρχο Δεσπότη καὶ Κριτή του, μπροστὰ στὸν Δικαστὴ στὸ βλέμμα τοῦ Ὁποίου καμμιὰ ἀνθρώπινη ψυχὴ δὲν θὰ δικαιωθεῖ• ὁ Ὁποῖος πάντα δικαιώνεται στὶς κρίσεις Του• ὁ Ὁποῖος, δὲν καταδικάζει παρὰ μόνον ὅταν μέσα στὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη Του συγχωρεῖ κάποιου τὶς ἁμαρτίες του καὶ δὲν εἰσέρχεται εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου Του.

Νοιώθοντας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμενος ἀπ’ αὐτὸν τὸν φόβο τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἕνας προσεύχεται θὰ δεῖ -χωρὶς νὰ βλέπει – μὲ μιὰ πνευματικὴ αἴσθηση, Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀόρατος, θὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ νὰ στέκεται μὲ συναίσθηση ὅτι βρίσκεται μπροστὰ στὴν φοβερὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Στάσου στὴν προσευχὴ μὲ τὸ κεφάλι σκυφτὸ καὶ τὰ πόδια ἀλύγιστα καὶ ἀκίνητα• βοήθησε τὴν προσευχή σου μὲ συντριβὴ τῆς καρδίας μὲ ἀναστεναγμοὺς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἄφθονα δάκρυα. Μία εὐλαβικὴ ἐξωτερικὴ στάση στὴν προσευχὴ εἶναι πολὺ βοηθητικὴ γιὰ ὅλους ποὺ παλεύουν στὴν κονίστρα τῆς προσευχῆς, ἰδίως στοὺς ἀρχαρίους στοὺς ὁποίους ἡ διάθεση τῆς ψυχῆς συμμορφώνεται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ τὴ στάση τοῦ σώματος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εὐχαριστίες ὅταν προσευχόμαστε: «Τῇ προσευχῇ προσκαρτερεῖτε, γρηγοροῦντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ.» Ὁ Ἀπόστολος λέει ἀκόμη ὅτι τὴν εὐχαριστία τὴν προστάζει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε• ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε• τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς».

Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς εὐχαριστίας; Εἶναι ὅτι δίνει εὐχαριστίες στὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἄπειρές Του εὐλογίες ποὺ ξεχύνονται σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ στὸν καθένα. Μὲ μία τέτοια εὐχαριστία ἡ ψυχὴ γεμίζει μὲ μιὰ θαυμάσια εἰρήνη• καὶ γεμίζει μὲ εἰρήνη παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι λύπες τὴν περιζώνουν ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρές. Μὲ τὴν εὐχαριστία ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ μία ζωντανὴ πίστη ἔτσι ὥστε νὰ ἀπορρίπτει κάθε ἀνησυχία γιὰ τὸν ἑαυτό του, καταπατᾶ τὸν φόβο τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ παραδίδεται ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ τέτοια διάθεση τῆς ψυχῆς εἶναι μιὰ θαυμάσια προδιάθεση καὶ προετοιμασία γιὰ προσευχή. Λέγει ὁ Ἀπόστολος: «Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθὼς ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ» – δηλαδὴ μέσω τῆς εὐχαριστίας λαμβάνεται μία πληρότης πίστεως. «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε• πάλιν ἐρῶ, χαίρετε… ὁ Κύριος ἐγγύς• μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῆ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν».

Ἡ σημασία τῆς πνευματικῆς προσπάθειας τῆς εὐχαριστίας ἐξηγεῖται μὲ ἰδιαίτερη πληρότητα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες Βαρσανούφιο καὶ Ἰωάννη στὸ ἔργο τους «Καθοδήγηση στὴν πνευματικὴ ζωή».

Ἅγιος Ιγνάτιος Brianchaninov

http://nefthalim.blogspot.gr

---

Ἡ ἀποστασία προστάδιο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου

Ὁ ἀντίχριστος θὰ ἔλθη στὸν καιρὸ τοὺ• τὴν ἐποχὴ ποὺ θὰ τοῦ καθωρίσθη. Θὰ προηγηθῆ μιὰ γενικὴ ἀποστασία. Τὸ μέγιστο μέρος τῶν ἀνθρώπων θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἡ ἀποστασία θὰ εἶναι τὸ προστάδιο. Θὰ προετοιμάση τὸν κόσμο νὰ δεχθῆ τὸν ἀντίχριστο. Καὶ μάλιστα νὰ τὸν δεχθοῦν μὲ τὸ δικό του πνεῦμα, ποὺ τότε θὰ μπῆ στὴν δομὴ τῆς σκέψης τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀντίχριστου θὰ τοὺς γίνη ἀναγκαιότητα, γιατί τὰ συναισθήματα θὰ συμπίπτουν. Θὰ διψοῦν γι’ αὐτόν, ὅπως διψοῦν σὲ στιγμὲς βαθειᾶς θλίψης γιὰ ποτά, ποὺ διαφορετικά τα θεωροῦν αὐτοκτονία. Θὰ τὸν ἐπικαλοῦνται. Ἡ ἱκεσία σ’ αὐτόν, νὰ ἔλθη, θὰ ἀντηχῆ σὲ κοινὲς συνάξεις. Θὰ ἐκφράζη ἐπίμονα τὴν ἀξίωση νὰ ἔλθη ἐπὶ τέλους ἡ μεγαλοφυΐα τῶν μεγαλοφυϊῶν, ποὺ θὰ μπορέση νὰ ἀνεβάση τὴν τεχνικὴ ἀνάπτυξη στὴν ἀνώτατη δυνατὴ βαθμίδα της καὶ νὰ φέρη στὴ γῆ τέτοια εὐπραγία, ὥστε ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ παράδεισος νὰ καταντήσουν πράγματα περιττά! Ὁ ἀντίχριστος θὰ εἶναι ἀπόλυτα εὐθυγραμμισμένος μὲ τὴν γενικὴ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατεύθυνση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

http://www.orthodoxfathers.com