Είναι υπαρκτό το φαινόμενο, στη πνευματική ζωή κάποιων ανθρώπων, στα πλαίσια της λεγόμενης υπακοής, να θέλουν ο πνευματικός να σηκώνει την ευθύνη των πράξεών τους.
Ο άνθρωπος γίνεται ένα άβουλο πλάσμα χωρίς προσωπικότητα, το οποίο αισθάνεται ασφαλές όταν μετατοπίζει τις ευθύνες του στον πνευματικό.
Η πνευματική ζωή εν Χριστώ, καταλήγει να είναι μια βαρετή αποδοχή εντολών και καθοδηγήσεων.
Με αυτή τη μετατόπιση ευθυνών, έχουμε λύσει την υπαρξιακή μας ανασφάλεια, βάζοντας στη ζωή μας αυτόματο πιλότο.
Συνεχόμενα τηλεφωνήματα στον πνευματικό, πολλές φορές χωρίς λόγο και χωρίς να σεβόμαστε το ότι πρέπει να έχει και εκείνος, χρόνο ανάπαυσης και μελέτης.
Ακόμα και προσευχή ζητάμε από τον πνευματικό να κάνει για μας, χωρίς να κάνουμε εμείς.
"Ευλογία" να πάρουμε αυτοκίνητο συγκεκριμένης μάρκας για παράδειγμα και έτσι βάζουμε με μια λεξούλα το Θεό και τον πνευματικό, να υπηρετήσουν το φίλαυτο θέλημά μας.
Και αυτό λέγεται "πνευματική ζωή". Ναι πολύ σωστά, γιατί είναι η ζωή που κάνει ο πνευματικός μέσω των άλλων ανεύθυνων ανθρώπων, θα μπορούσαμε με χιούμορ να πούμε.
Καμία σχέση δεν έχουν αυτές οι παθογένειες με αυτό που ονομάζει η Εκκλησία μας πνευματική ζωή.
Άλλο πνευματική καθοδήγηση για να βοηθήθει ο άπειρος πνευματικά, να οικοδομήσει την σχέση του με το Θεό και άλλο ανευθυνότητα ζωής.
Εδώ φυσικά μην συγχέουμε την έννοια της υπακοής με τα προαναφερόμενα, που είναι ένα τεράστιο ζήτημα, όπως και αυτό του θελήματος.
Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα η εκκοπή του θελήματος, από την παιδαγωγία του σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Αυτή η παιδαγωγία έρχεται μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, με τη βοήθεια της θείας χάριτος.
Και λειτουργεί διαφορετικά στον κάθε άνθρωπο.
Ένας πολύτεκνος πατέρας και ένας μοναχός για παράδειγμα, δεν γίνεται να έχουν τον ίδιο κανόνα. Υπάρχει προσωπική ποιμαντική για τον καθένα και μέσα από αυτή την ποιμαντική και την εκούσια προσπάθεια που καταβάλει ο άνθρωπος, έρχεται η προσωπική σχέση με το Θεό και στο "βάθος" η «κατά χάριν» θέωση εν Χριστώ.
Η πνευματική ζωή είναι μια ενεργητική κατάσταση και όχι παθητική. Αυτό το πράγμα δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε, γιατί βολευόμαστε στην παθητικότητα της υπακοής, ως βόλεμα στην ανευθυνότητά μας.
Η υπακοή είναι στοιχείο απαραίτητο, διατηρώντας όμως πάντα την ελευθερία του ο άνθρωπος και την ευθύνη του.
Ο Θεός μας χάρισε το μυστήριο της μετανοίας-εξομολόγησης για να μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας μαζί του.
Η χρησιμοποίηση του μυστηρίου αυτού ως εισιτήριο εξασφαλισμένης θέσης στον παράδεισο, χωρίς την πραγματική μετάνοια και σχέση μετά του Θεού, δημιουργεί συνθήκες συναλλαγής και ο άνθρωπος αρρωσταίνει χειρότερα, ακόμα περισσότερο και από αυτόν που είναι εκτός Εκκλησιαστικής ζωής πολλές φορές.
Έτσι ο άνθρωπος ζώντας με μια παθητικότητα, παραμένει ανώριμος και όχι μόνο δεν αναπτύσσεται πνευματικά, που είναι πολύ σημαντικό για τη σωτηρία του, αλλά νοσεί χωρίς να το καταλαβαίνει και νομίζει ότι όλα πάνε καλά αφού βρίσκεται εντός της Εκκλησίας.
Το ερώτημα που τίθεται μετά απ όλα αυτά είναι, το πότε θα έρθει η ωρίμανση στο άνθρωπο, για να σταθεί στα πόδια του και να ζήσει μια ζωντανή σχέση με το Θεό. Να ζήσει μια εν Χριστώ ζωή, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του και παίρνοντας τα ρίσκα του, που δίνουν και το προσωπικό του στίγμα.
Ο χριστιανός σήμερα θέλει βεβαιότητες και δεν αντέχει στην υπαρξιακή ανασφάλεια.
Οι βεβαιότητες αυτές δεν συνιστούν σχέση αλλά συναλλαγή. Στη σχέση δεν υπάρχουν βεβαιότητες αλλά ρίσκο, το οποίο όποιος θέλει το αναλαμβάνει και δεν είναι υποχρεωτικό.
Ας ωριμάσουμε λοιπόν σιγά-σιγά, βλέποντας την πνευματική ζωή ως στίβο μάχης με τα πάθη μας και ας αγωνιστούμε με ανδρεία προσευχόμενοι, χωρίς να βάζουμε άλλους να ζουν την ζωή μας χωρίς εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου