H Αγία Τάφρος της Θεοτόκου στο Ντιβέγεβο του οσίου Σεραφείμ

Για τη θαυματουργό τάφρο του μοναστηριού του Σεραφείμ-Ντιβέγεβο ήθελα να γράψω εδώ και καιρό.
Λίγο η βαριεστημάρα της μετάφρασης και της μεταφοράς, λίγο η επικαιρότητα και τα ζητήματα της, το καθυστέρησαν . Σήμερα , νομίζω για πρώτη φορά στην ελληνική ιστολογιόσφαιρα, γίνεται λόγος γι αυτό το προσκύνημα , το οποίο ο όσιος Σεραφείμ το περιέγραφε ως κλήρο της Παναγιάς , ισοδύναμο με τους Αγίους Τόπους και το Αγιονόρος.
Αν κάποιος φίλος ωφεληθεί από την ανάγνωση αυτής της εγγραφής ας πει ενα «Παναγιά βοήθα» και για τον συντάκτη της

Η χρονιά του 1829 χαράχτηκε από δύο γεγονότα -το ένα χαρμόσυνο , το άλλο λυπηρό.
Το χαρμόσυνο γεγονός ήταν ότι ήλθαν τα χαρτιά που από τόσο καιρό περίμεναν και που επικύρωναν  την δωρεά από την οικογένεια Μπατάσεφ των 30000τ.μ γής αντί των 10000 που είχαν υποσχεθή, προς το μοναστήρι του Ντιβέγεβο.Ο πατήρ Bασίλειος Σαντόφσκη λέγει πως ο στάρετς είχε μια τέτοια χαρά που δεν ήξερε πώς να την εκφράση.Έδωσε ένα μικρό κάδο με υδρομέλι στον Mιχαήλ Μαντούρωφ για να το πάη στο Ντιβέγεβο.Ήθελε να το πιούν οι αδελφές , αφού θάκαναν τον γύρο του κτήματος τους, τρώγοντας μαζί άσπρο ψωμί.
Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.Η γη ήταν ακόμη σκεπασμένη μ΄ένα παχύ στρώμα χιόνι.Οι αδελφές έπρεπε να εφοδιασθούν με χαλίκια που θα τα έβαζαν μέσα στο χιόνι μεταξύ των πασσάλων , προσδιορίζοντας έτσι τα σύνορα της καινούριας τους κατοικίας.
Την άνοιξη ανοίξανε ένα χαντάκι κατά μήκος αυτού του ορίου.Ήταν παρόντες ο Μιχαήλ Μαντούρωφ, ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη και πολλές από τις παλαιότερες αδελφές.Αυτό το αυλάκι, σύμφωνα με την εντολή του στάρετς, έπρεπε να σκαφτή μέχρις ότου γίνει μια ταφρος βαθειά πάνω από δύο μέτρα γύρω από το κτήμα.Το χώμα που έριχναν από το εσωτερικό, σχημάτισε ένα επίχωμα ύψους δύο μέτρων. Για να το σταθεροποιήσουν , ο στάρετς ήθελε να φυτέψουν εκεί φραγκοσταφυλιές.

Ο π.Σεραφείμ μάς έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα με αυτή την τάφρο , γράφει ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη.Η ίδια  η Μητέρα του Θεού, προσωπικά , θα περνούσε από εκεί, αφήνοντας τα ίχνη των βημάτων της... Η γη στο εσωτερικό της -όπως στην Ιερουσαλήμ, τον Άθωνα και το Κίεβο - ήταν ιδιοκτησία της.Ο αντίχριστος όταν θάρθη δεν θα μπορέση να εισχωρήση εκεί.
Οι αδελφές πήραν την εντολή να σκάψουν αυτή τη θαυματουργική τάφρο όσο το δυνατόν γρηγορότερα.Όμως από τη μια μέρα στην άλλη αναβάλλανε τη δουλειά.

Μέσα στο τετράδιο αριθ.6 των Χρονικών τού Ντιβέγεβο, μπορεί κανείς να διαβάση τη διήγηση της αδελφής Άννας- μιάς από τις αρχαιότερες καλόγρηες της κοινότητας- για τον τρόπο που χρησιμοποίησε ο πατήρ Σεραφείμ, ώστε να τις αναγκάση να βιαστούν.

«Ένα πρωί κατά την αυγή, διηγείται η αδελφή Άννα, μια από τις αδελφές μας βγήκε από το σπίτι και τί βλέπει ;
Τον Μπάτουσκα Σεραφείμ , ντυμένο με την αιώνια άσπρη κάπα του να καταγίνεται με το φτιάρισμα.Τρομαγμένη, ευτυχισμένη έτρεξε να μάς το πή. Και εμείς όλες , έτσι όπως είμασταν , τρέξαμε έξω πέφτοντας στα πόδια του. Μόλις όμως ανασηκωθήκαμε  δεν είδαμε πια κανέναν.Μόνο ένα φτυάρι και μια αξίνα πουυκείτονταν  πάνω στο σκαμμένο χώμα σε βάθος 70 εκατοστών.
Βλέποντας ότι μάς έλειπε το κουράγιο, ο ίδιος ο γέροντας είχε έλθει να αρχίση τη δουλειά (χωρίς βέβαια να αφήση ποτέ το Σάρωφ- ένα παράδειγμα διπλής παρουσίας ). Από τότε ριχτήκαμε κι εμείς στη δουλειά και επειδή ο γέροντας  εβίαζε σκάβαμε ακόμη και το χειμώνα. Σπίθες πετάγονταν , καθώς ριχνώμαστε με τις αξίνες μας πάνω στην παγωμένη γή.Μόλις είχαμε τελειώσει το γύρο του κτήματος , ο γέροντας πέθανε. Σαν να μη περίμενε παρά μόνο αυτό ο γέροντας μας.»

(από τον βίο του οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ, της Ειρήνης Γκοραϊνωφ -εκδ.Τήνος δ έκδοση μτφ Πίτσα Σκουτέρη)

Σύμφωνα με την παράδοση του Ντιβέγεβο κάθε  μέρα οι μοναχές κάνουν μια προσευχητική πορεία κατά μήκος της Αγίας Τάφρου λέγοντας 150 φορές τον αρχαγγελικό ασπασμό , το « Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία , Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Συ ει εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».

Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες προσκυνητες του Ντιβέγεβο, οι οποίοι σε κάθε καιρό περπατούν στον καλά διαμορφωμένο πλέον χώρο με τον χαιρετισμό της Παναγιάς στα χείλη.

Ο κανόνας αυτός της προσευχής λέγεται πως παραδόθηκε τον 8ο αιώνα και επανήλθε σε χρήση από τον όσιο Σεραφείμ.

Το 1922 ο επίσκοπος Σεραφείμ Ζβεντίνσκυ είχε δει την Μητέρα του Θεού να περπατά στο χείλος της τάφρου, ο άγιος στάρετς της Μόσχας Ζαχαρίας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά να επαναλαμβάνουν την προσευχητικό κανόνα του αρχαγγελικού ασπασμού ως πρόξενο πολλών καλών, πνευματικών και σωματικών.

Για την Αγία Τάφρο του μπάτουσκα Σεραφείμ θα επανέλθουμε με περισσότερο υλικό

από τη γενιά της Παναγιάς

Σήμερα η Σλαβική Ορθοδοξία γιορτάζει την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου , γιορτή που τιμάται εξεχόντως ειδικά στη Ρωσική Εκκλησία, ίσως επειδή ο άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός ο οποίος πρωταγωνιστεί στο σχετικό συναξάρι καταγόταν από τις χώρες του Βορρά.

Στην Σκέπη του Κόσμου, στην Βασίλισσα των Ουρανών και Κυρία των Αγγέλων αφιερωμένη αυτή η εγγραφή, δανεισμένη από τον βίο του οσίου Σεραφείμ , ο οποίος αξιώθηκε να δεί την Παναγία δώδεκα φορές στη ζωή του, κάποιες από αυτές παρουσία και άλλων ανθρώπων.

Το 1780 ο Πρόχορος (π.Σεραφείμ τού Σάρωφ) ασθένησε βαριά.Όλο του το σώμα πρήσθηκε, ώστε υπέφερε φρικτούς πόνους και έμεινε ακίνητος πάνω στο σκληρό του κρεβάτι.Ιατρός δεν υπήρχε και κανέναν φάρμακο δεν τον βοήθησε.Κατά τα φαιόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια , από τα οποία το ενάμιση το πέρασε κατάκοιτος.Όλο αυτό το διάστημα δεν βγήκε από το στόμα του ούτε λέξη γογγυσμού όλόκληρος με την ψυχή και το σώμα του είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα, ποτίζοντας την κοίτη του με τα δάκρυα του.

Τελικά, φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του αρρώστου, ο ηγούμενος π.Παχώμιος πρότεινε αποφασιστικά στον ασθενή να καλέσουν ιατρό, αλλά ο μακάριος ακόμη αποφασιστικώτερα αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια.

Πάτερ, άγιε, του είπε ε΄γω αφιερώθηκα στον Κύριο και την Άχραντη Μητέρα Του και αν η αγάπη σας ευαρεστείται εφοδιάστε με με το ουράνιο φάρμακο, τη Θεία Κοινωνία».Ο ιερομόναχος π.Ιωσήφ ύστερα από την παράκληση του αρρώστου και επιδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε , έκανε ολονύκτια αγρυπνία και Λειτουργία, όπου συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και προσευχήθηκαν για τον πάσχοντα.

Μετά τη Θεία Λειτουργία , ο Πρόχορος, όπως ήταν κατάκοιτος, εξωμολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων τού Χριστού Μυστηρίων .Και να που μετά την Θεία Μετάληψη τού εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα σε άρρητο φώς , συνοδευόμενη από τους αποστόλους Ιωάννη τον Θεολόγο και Πέτρο .Στρέφοντας το θείο πρόσωπο Της προς τον Ιωάννη έδειξε τον πρόχορο και είπε : «Αυτός είναι από το γένος μας!».

Κατόπιν ακούμπησε το δεξί Της χέρι στο κεφάλι του Προχόρου και αυτοστιγμεί το υγρό, το οποίο είχε γεμίσει το σώμα του, άρχισε να ρέη ποταμηδόν από ένα άνοιγμα που δημιουργήθηκε στον δεξιό του μηρό.Ο Πρόχορος σύντομα θεραπεύθυηκε και μόνο το σημάδι της πληγής, από την οποία έτρεξε το υγρό, έμεινε στο σώμα του για πάντα.

(Αρχιμ.Ιουστίνου Πόποβιτς ,Οσ.Σεραφείμ του Σάρωφ βίος σ.14-15)