Ι’. Ὅτι ὁ θάνατος τῇ λύπῃ καί τῶν στερροτέρων καθάπτεται.

Ἤκουσα πρᾶγμα ξένον καί πλῆρες θάμβους,

φύσιν ἄϋλον, τήν λίθου στερροτέραν,

ἶσον ἀδάμαντος καλουμένου παθοῦσαν,

ὅς μή μαλαχθείς ἤ πυρί ἤ σιδήρῳ

γέγονε κηρός ἐμπλεχθείς τῷ μολύβδῳ.

Ἄρτ᾿ ἐπίστευσα μικρόν ὕδατος ῥεῦμα

πέτρας τό στερρόν ἐγχρονίζον κοιλαίνειν

καί ὄντως οὐδέν ἄτρεπτον τῶν ἐν βίῳ.

Μηδείς μ᾿ ἐκ τοῦ νῦν ἀπατᾶν νομιζέτω!

Φεῦ τῷ βλέποντι τά φεύγοντα τοῦ βίου

ὡς κρατούμενα καί τερπομένῳ τούτοις!

Ταῦτα πείσεται, ἅπερ κἀγώ, ὁ τάλας.

Νύξ μ᾿ ἐχώρισεν ἀδελφοῦ γλυκυτάτου,

τό ἄτμητον φῶς τῆς ἀγάπης τεμοῦσα.