Το παράπονο του Νυμφίου μας

Μου λες παιδί μου πως μ’ αγαπάς

και για μένα παντού θέλεις να μιλάς

όπου βρεθείς και όπου σταθείς

δείχνεις σε όλους πως είσαι ευσεβής.

 Μα στην καρδιά όσων σε ακούν

δεν φέρνεις γαλήνη τ’ ουρανού

και για μένα όταν σ’ αυτούς μιλάς

δείχνεις έναν Θεό δίχως καρδιά.

Μιλάς για μένα σαν να με ξέρεις

χωρίς ν’ αναρωτηθείς αν ζεις με γνώση

με παρουσιάζεις σκληρό και αυστηρό

ξεχνώντας πως είμαι Πατέρας στοργικός.

Θα προτιμούσα αντί για μένα σε όλους να μιλάς

μόνο σε μένα πάντα για όλους να μιλάς

τους φίλους τα αδέλφια και όποιον αγαπάς

εγώ να επεμβαίνω για να έχεις βοήθεια θεϊκιά.  

Ζήσε θησαυρέ μου την δική μου αγάπη

σαν μωρό αθώο στη θεϊκή μου αγκάλη

και τότε θα μπορείς μόνος σου να καταλάβεις

πόσο όλο τον κόσμο αγαπώ με απόλυτη αγάπη.

Μόνο όποιος έχει την συμπόνια

και στην καρδιά του ευσπλαχνία

μπορεί να μιλά σ’ όλους για Μένα

γεμίζοντας τους με χαρά κι ελπίδα. 

Παιδί μου όταν για μένα θα ξαναμιλήσεις

πες σε όλους με τα λόγια σου και με τις πράξεις

πως είμαι Εγώ η άπειρη Στοργή και η Αγάπη

που στην καρδιά μου μέσα θέλει όλους σας να έχει.