Η αιώνια ζωή και η αιώνια κόλαση

Το αποτέλεσμα της καθολικής κρίσης των ανθρώπων κατά τη δεύτερη παρουσία του Κυρίου είναι η αιώνια ζωή των δίκαιων, που τάχθηκαν στα δεξιά του δίκαιου Κριτή και άκουσαν το “δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου”, και η αιώνια καταδίκη της κόλασης των αμαρτωλών, που στάθηκαν στο αριστερό του Κριτή και άκουσαν το “πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλων και τοις αγγέλοις αυτού”. Και το “απελεύσονται ούτοι (οι αμαρτωλοί) εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνον” (Ματθ. κε’ 34, 41, 46). Όχι, δεν θα εξαφανιστούν οι αμαρτωλοί, όπως ισχυρίζονται οι Χιλιαστές, ούτε θα παιδευθούν μερικά χρόνια, οπότε τάχα θα μετανοήσουν και θα σωθούν, όπως φλυαρούν μερικοί άλλοι αιρετικοί. Κόλαση αιώνια είναι η ποινή και ο κλήρος των αμετανόητων αμαρτωλών και η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τρομερές εικόνες για να παραστήσει το φρικτό της κόλασης. Την ονομάζει την κόλαση “πυρ το εξώτερον”, “σκώληκα ακοίμητο”, “λίμνην του πυρός καιομένη πυρί και θείω”, όπου “ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων” (Ματθ. η’ 12). Είναι, λοιπόν, κάτι το απερίγραπτα φοβερό. Και αυτό το φοβερό θα είναι αιώνιο και ατελεύτητο, χωρίς τέλος, χωρίς ελπίδα αλλαγής και βελτίωσης της κατάστασης των κολαζόμενων. Και η αιώνια ζωή είναι πάλι το αφάνταστα άξιο και λαμπρό και ευφρόσυνο. Είναι κατά την Αγία Γραφή “αμαράντινος της δόξης στέφανος”, είναι δόξα και τιμή και ευφροσύνη αιώνια, είναι θεία μακαριότητα, αφού είναι ζωή της βασιλείας των Ουρανών, όπου λάμπει και τέρπει ο Ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός μας, ο βασιλιάς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Και όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης· “ούτε τα αγαθά τα εν επαγγελίας τοις ευ βεβιωκόσι (σε αυτούς που έζησαν κατά Θεόν) προκείμενα τοιαύτα εστιν, ως εις υπογραφήν λόγου ελθείν (είναι δηλαδή απερίγραπτα)… ούτε μην η αλγεινή των πεπλημμεληκότων ζωή πρός τι των τήδε λυπούντων την αίσθησιν ομοτίμως έχει”. Ούτε δηλαδή μπορούμε και τη θλίψη των αμαρτωλών της κόλασης να παρουσιάσουμε με ανάλογη εικόνα από όσα μας συμβαίνουν εδώ στη γη, για να εννοήσουμε έτσι πόσο φρικτά είναι τα δεινά της κόλασης. Και σε άλλο μέρος ο ίδιος Πατήρ· “πυρ γαρ ακούων άλλο τι παρά τούτο νοείν εδιδάχθης (η φωτιά της κόλασης δηλαδή μη νομίζεις πως είναι όμοια με τη φωτιά που έχουμε εδώ στη γη)… πάλιν σκώληκά τις ακούσας μη διά της ομωνυμίας προς το επίγειον τούτο θηρίον αποφερέσθω τη διανοία”. Άλλο το σκουλήκι που βλέπουμε εδώ και άλλο το σκουλήκι της κόλασης. Αυτό είναι ένα ζωύφιο, εκείνο ένα ανήμερο θηρίο που δεν τελειώνει ποτέ. Και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός· “ουχ υλικόν (το αιώνιο πυρ) οίον το παρ’ ημίν, αλλ’ οίον αν ειδείη Θεός”. Μόνο ο Θεός τώρα γνωρίζει τι είναι η αιώνια φωτιά της κόλασης, εμείς το αγνοούμε. Είναι απλώς μια φρικτή και φοβερή εικόνα που πρέπει να μας φοβίζει, να μας κάνει να τρέμουμε και μόνη η σκέψη της, για να αποφεύγουμε την αμαρτία και αν αμαρτάνουμε να μετανοούμε, για να το αποφύγουμε.
Ως προς το τι είναι η αιώνια ζωή, ας αναφέρουμε τέλος τους λόγους του θείου αποστόλου Παύλου. Ανέβηκε στον ουρανό και είδε με τα μάτια του τη ζωή και τα αγαθά του Παραδείσου και είπε και έγραψε κατόπιν “ά οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν (αγαθά δηλαδή τόσο ένδοξα και τερπνά που στον κόσμο αυτό ούτε μάτι ανθρώπου τα είδε ποτέ ούτε αυτί ανθρώπου τα άκουσε ούτε ποτέ τα φαντάστηκε και τα επιθύμησε ανθρώπινη καρδιά. Είναι τέτοια τα αγαθά αυτά, που είναι αδύνατο ανθρώπινη γλώσσα να βρει λέξεις και να τα περιγράψει)… και ά ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι” (Α’ Κορινθ. β’ 9, Β’ Κορινθ. ιβ’ 4). Αλλά ό,τι και αν πούμε, τώρα είναι ατελή και ανεπαρκή να μας παραστήσουν τα πραγματικά. Τώρα βλέπουμε “εν εσόπτρω και εν αινίγματι”· τα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και σαν σε όνειρο. Τότε “οψόμεθα καθώς εστι”· τότε θα τα δούμε όπως ακριβώς είναι. Και αυτά πρέπει να επιδιώκουμε καθ’ όλη την επίγεια ζωή μας. Δηλαδή, να αγιάζουμε τον εαυτό μας και να ζούμε, όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ορίζει στο Ευαγγέλιό του. Και τότε θα βασιλεύσουμε μαζί με τον αιώνια βασιλιά και Κύριο της δόξας, τον βασιλιά των βασιλευόντων και Κύριον των Κυριευόντων, στην επουράνια βασιλεία του, ως βασιλείς και εμείς ένδοξοι και αιώνιοι και αθάνατοι. Και θα είναι αιώνια η βασιλεία του. Μαζί δε με εκείνον και η δική μας, διότι “της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος” (Λουκ. α’ 33). Είθε αυτής και εμείς όλοι να αξιωθούμε, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΩ ΕΝ ΤΡΙΑΔΙ ΘΕΩ ΔΟΞΑ.