Τρεις ιστορίες με τον Αββά Αντώνιο και ένα σχόλιο

«Είπε ο Αββάς Αντώνιος: Έρχεται καιρός οπού οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μην παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του λέγοντας: ‘’Συ είσαι παράλογος’’. Κι αυτό θα συμβεί γιατί δεν θα είναι όμοιός τους».

***

Είπε ο Αββάς Αντώνιος: «Εγώ δεν φοβάμαι πια τον Θεό, αλλά τον αγαπώ. Γιατί, καθώς λέγει η Γραφή, ‘ ‘ η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον’’».

***

Πήγαν κάποιοι αδελφοί στον Αββά Αντώνιο και του λέγουν: ‘’ Πες μας κάτι, πώς να σωθούμε’’ . Τους αποκρίνεται ο γέρων: ‘’ Ακούσατε τη Γραφή; Σας αρκεί αυτή’’ . Εκείνοι του λέγουν: ‘’ Και από σένα κάτι θέλουμε να ακούσουμε, πάτερ’’ . Τους λέγει τότε ο γέρων: ‘’ Το Ευαγγέλιο λέγει: Εάν κάποιος σε ραπίσει στη δεξιά σιαγόνα, στρέψε προς αυτόν και την άλλη’’ . Του λέγουν: ‘’ Δεν μπορούμε να το κάμουμε αυτό’’ . Τους αποκρίνεται ο γέρων: ‘’ Αν δεν μπορείτε να στρέψετε και την άλλη, τουλάχιστο ας υπομείνετε το ράπισμα στην μια’’ . Του λέγουν:''Ούτε αυτό μπορούμε''.Λέγει ο γέρων: ''Αν και αυτό δεν το μπορείτε, μην ανταποδώσετε το χτύπημα’’ . Και του είπαν: ‘’ Ούτε αυτό το μπορούμε’’ . Τότε λέγει ο γέροντας στον μαθητή του: ‘’ Κάμε τους λίγη κουρκούτη, γιατί είναι ανήμποροι’’ . Και τους λέγει: ‘’ Αν αυτό δεν το μπορείτε και εκείνο δεν το θέλετε, τι να σας κάμω; Προσευχή χρειάζεται’’». 

***

 Όταν γιορτάζουμε αγίους όπως ο ασκητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος μας πιάνει μελαγχολία. Όχι γιατί συνειδητοποιούμε ότι ούτε καν μπορούμε να υποψιαστούμε τα μέτρα της αγιότητας και της αφιέρωσης στο Θεό που ο ασκητικός αγώνας τους έχουν οδηγήσει, αλλά γιατί διαπιστώνουμε πόσο γυμνοί για την έγνοια της πνευματικής προόδου είμαστε. 
 Από την μία ο κόσμος κατηγορεί όσους θέλουν να μένουν πιστοί χριστιανοί ότι παραλογίζονται, ότι είναι εκτός της λογικής της εποχής τους και ζητούν την ομοίωση όχι με το Θεό, αλλά με το πνεύμα της εποχής και τους ιδίους, δηλαδή την αποδοχή και βίωση του φρονήματος της σαρκός.
 Από την άλλη, η πίστη στο Θεό είναι συνδεδεμένη μόνο με το φόβο, για την αποφυγή της αιώνιας τιμωρίας, για την αποφυγή της τιμωρίας στον παρόντα κόσμο ή για την απώλεια της συναλλαγής με το Θεό, του δούναι και λαβείν. 
Τέλος, οι λόγοι του Ευαγγελίου ή μένουν άγνωστοι ή θεωρούνται αδύνατον να εφαρμοστούν. Θέλουν κόπο και, κυρίως, χαρά για να ξεκινήσει κανείς και να κρατήσει την ομορφιά τους και έχουμε ξεχάσει οι πολλοί τι σημαίνει κοπιάζω πνευματικά, αλλά και αντλώ δύναμη από τη σχέση μου με το Χριστό για να χαίρομαι τον πνευματικό μου κόπο και να αντέχω. 
Είναι οι άλλοι που μας πιέζουν να αρνιόμαστε τον πνευματικό δρόμο. Είναι ο εαυτός μας που έχει μάθει να πιστεύει λανθασμένα σε έναν Θεό που δεν είναι δικαστής,ούτε τραπεζίτης.Είναι ο ίδιος ο αγώνας τον οποίο καλούμαστε να καταβάλουμε και έχουμε ήδη κουραστεί από το άγχος της επιβίωσης,από την ευχαρίστηση να ασκούμε τα δικαιώματά μας που δεν θέλουμε να περιορίσουμε αλλά και από την έλλειψη χαράς να είμαστε οικείοι του Θεού,Τον Οποίο Τον αφήνουμε ψηλά και λησμονούμε ότι έγινε άνθρωπος και βρίσκεται παρών ανάμεσά μας για να μας αναπαύσει από τον κόπο και το φορτίο που η πνευματική πρόοδος, αλλά και οι μέριμνες της ζωής μας προσθέτουν.
Ο Άγιος μας διδάσκει τη χαρά του να πιστεύουμε, να κοπιάζουμε, να αγαπούμε, να μη λογαριάζουμε τη γνώμη όσων θεωρούν τρέλα το να είσαι χριστιανός σήμερα. Ας χαρούμε την μνήμη του και ας τον παρακαλούμε από αυτή τη χαρά του να έχουμε λίγη κι εμείς. Άλλωστε, το είπε και ο ίδιος: χρειάζεται προσευχή. Για να αντέχουμε στα ποικίλα του βίου. «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί». 

themistoklismourtzanos.