Για μια ακόμα φορά, με τη χάρη του
Θεού, οδεύουμε στην Αγία και Μεγάλη
Εβδομάδα, στην ιερότερη εορτολογική
περίοδο του έτους. Για μια ακόμη φορά θα
ακολουθήσουμε τα ίχνη του Νυμφίου της
Εκκλησίας μας Χριστού και θα γίνουμε
συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους Του.
Σύμφωνα με τον ιερό υμνογράφο,
καλούμαστε όπως «συμπορευθώμεν αυτώ
και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν
δι΄αυτόν ταις του βίου ηδοναίς΄ ίνα και
συζήσωμεν αυτώ». Με αυτή την προϋπόθεση
θα γίνουμε πραγματικοί κοινωνοί της
Αναστάσεώς Του. Μόνο έτσι θα νοιώσουμε
πραγματικά τη χαρά της Θείας Εγέρσεως.
Η αφετηρία αυτής
της τόσο σημαντικής εορτολογικής
περιόδου είναι πανάρχαια και ανάγεται
στους αποστολικούς χρόνους. Η νηστεία
και η πνευματική προετοιμασία των
πιστών της αρχαίας Εκκλησίας είναι
πιθανόν να έχει καθιερωθεί από τους
ίδιους τους Αποστόλους, σύμφωνα με τους
λόγους του Κυρίου προς αυτούς: «Ελεύσονται
δε ημέραι, όταν απαρθή απ΄αυτών ο
νυμφίος και τότε νηστεύσουσιν» (Ματθ.9:15).
Ο άγιος Διονύσιος Αλεξανδρείας (+264) μας
δίνει πολύτιμες πληροφορίες για τον
εορτασμό της Μεγάλης Εβδομάδος τον 3ο
αιώνα. Ιδιαίτερα κατατοπιστική είναι η
προσκυνήτρια Αιθερία (5ος αιώνας),
η οποία στο περίφημο Οδοιπορικό της
στους Αγίους Τόπους μας πληροφορεί πώς
η Ιεροσολυμίτικη Εκκκλησία εόρταζε τη
Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στα
πρωτοχριστιανικά χρόνια.
Σύμφωνα με το ιερό Χρυσόστομο «Μεγάλην
καλούμεν την Εβδομάδα, ουκ επειδή πλέον
έχει το μήκος των ωρών΄ και γαρ εισί
έτεραι πολλώ μείζους ώρας έχουσαι΄ ουκ
επειδή πλείους ημέρας έχει΄ και γαρ ο
αυτός αριθμός και ταύτης και ταις
άλλαις πάσαις. Τίνος ουν ένεκεν μεγάλην
ταύτην καλούμεν; Μεγάλα τινά και
απόρρητα τυγχάνει τα υπάρξαντα ημίν εν
αυτή αγαθά. Εν γαρ ταύτη ο χρόνιος ελύθη
πόλεμος, θάνατος εσβέσθη, κατάρα
ανηρέθη, του διαβόλου η τυραννίς
κατελύθη, τα σκεύη αυτού διερπάγη, Θεού
καταλλαγή προς ανθρώπους γέγονεν» (Ομιλ.30,
Εις Γένεσιν,P.G.53,273).
Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των
Παθών του Κυρίου και Θεού μας Ιησού
Χριστού αποτελεί αναμφίβολα
σπουδαιότατο σταθμό πλουσίου
πνευματικού ανεφοδιασμού των ψυχών μας.
Η μνεία των ιερών γεγονότων μαζί με τις
θεσπέσιες ακολουθίες των αγίων ημερών,
δημιουργούν ατμόσφαιρα κατάνυξης και
περισυλλογής. Τα ’για και Σεπτά Πάθη
του Χριστού μας ελάχιστες ψυχές
ανθρώπων αφήνουν ασυγκίνητες. Μόνο οι
πωρωμένοι από την αμαρτία και το κακό
ελάχιστοι άνθρωποι παραμένουν απαθείς
τις άγιες αυτές ημέρες. Το μεγάλο
πλήθος των ανθρώπων, οι οποίοι μάλλον
θα μπορούσε κάποιος να τους
χαρακτηρίσει αδιάφορους, αυτές τις
άγιες ημέρες κατακλύζουν τους ναούς με
τη «Σύνοψη» στο χέρι να σιγοψάλλουν
μαζί με τους ψάλτες τους ύμνους των
ιερών ακολουθιών.
Πρέπει
να επισημάνουμε σε αυτούς που δεν
γνωρίζουν την εκκλησιαστική τάξη, πως η
Εκκλησία μας έχει καθιερώσει τη Μ.
Εβδομάδα να τελείται ο Όρθρος της
ημέρας το προηγούμενο βράδυ, π.χ. ο
Όρθρος της Μ. Δευτέρας τελείται το
βράδυ της Κυριακής, ο Όρθρος της Μ.
Τρίτης το βράδυ της Μ. Δευτέρας κ.ο.κ.
Αυτό γίνεται για να μπορούν οι
εργαζόμενοι πιστοί
να συμμετέχουν στις ιερές
ακολουθίες.
Η δομή της
Μεγάλης Εβδομάδος είναι ακριβώς η
αναπαράσταση της τελευταίας εβδομάδος
της επί γης παρουσίας του Χριστού μας.
Κάθε ημέρα «μνείαν ποιούμεθα», όπως
αναφέρει το ιερό συναξάρι, κάποιου από
εκείνα τα σωτήρια γεγονότα. Τη Μεγάλη
Δευτέρα τιμάμε μια μεγάλη
προσωπικότητα της Π.Δ. τον Ιωσήφ τον
Πάγκαλο, ο οποίος είναι ο ίδιος, με τα
άδικα παθήματά του, τύπος του Χριστού και επίσης ενθυμούμαστε το
γεγονός της «ξηρανθείσης συκής» από
τον Κύριο, ως ζωντανή προτροπή στους
πιστούς για παραγωγή πνευματικών
καρπών. Τη Μεγάλη Τρίτη ενθυμούμαστε
τις διδακτικότατες παραβολές των Δέκα
Παρθένων και των Ταλάντων, οι οποίες
έχουν υψίστη σημασία για τη σωτηρία μας,
υπενθυμίζοντάς μας την φοβερή και
αδέκαστη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Την Μ. Τετάρτη τιμάμε τη μετάνοια της
αμαρτωλής γυναικός, η οποία άλειψε με
μύρο από ευγνωμοσύνη τα πόδια του
Κυρίου, λίγο πριν το Πάθος Του και ακόμα
τη μέρα αυτή θυμόμαστε την προδοσία του
άθλιου Ιούδα. Τη Μ. Πέμπτη εορτάζουμε τα
σωτήρια γεγονότα που συνέβηκαν κατά τη
διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, τον ιερό
Νιπτήρα, την παράδοση της Θείας
Ευχαριστίας, την Αρχιερατική Προσευχή
του Κυρίου και την σύλληψη του Κυρίου.
Την Μ. Παρασκευή προσκυνούμε τα άγια
και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου
μας Ιησού Χριστού. Το Μ. Σάββατο τιμάμε
τη θεόσωμο Ταφή του Κυρίου μας και την
εις ’δου Κάθοδόν Του.
«Αι μνήμαι και
τα γεγονότα των ημερών της Μ. Εβδομάδος,
γράφει σύγχρονος λόγιος κληρικός,
έχουν ορισθή κατά την ιστορικήν των
σειράν, ώστε δι' αυτών να δύνανται οι
Χριστιανοί να παρακολουθούν, ως να
είσαν παρόντες, πρώτον την πορείαν του
Κυρίου προς το πάθος, έπειτα αυτό το
πάθος και την ταφήν και τέλος την
ανάστασίν του» (Η Αγία και Μεγάλη
Εβδομάς, έκδοσις Αποστολικής Διακονίας
της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1990,
σελ.10).
Οι άγιοι Πατέρες
στόλισαν τη Μ. Εβδομάδα με υμνολογικό
περιεχόμενο υψίστης ποιητικής και
μουσικής αξίας. Οι μεγαλύτεροι
υμνογράφοι της Εκκλησίας μας,
εμπνευσμένοι από το Θεό, με πίστη και
ευλάβεια, συνέθεσαν για τη Μεγάλη
Εβδομάδα ύμνους ύψιστης θεολογικής και
αισθητικής αξίας. Η
υμνολογία της Μ. Εβδομάδος αποτελεί το
απόγειο της παγκοσμίου ποιήσεως.
Μεγάλοι μουσουργοί έντυσαν αυτούς με
έξοχη μελωδία. Ποια
ανθρώπινη καρδιά δεν μένει ασυγκίνητη
στο άκουσμα του κατανυκτικού τροπαρίου
«Ιδού ο Νημφίος έρχεται», ή του
άφθαστου δοξαστικού «Κύριε η εν
πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», η
του συγκλονιστικού καθίσματος «Σήμερον
Κρεμάται επί ξύλου», ή του περίφημου
δοξαστικού «Εξέδυσάν με τα ιματιά μου»
ή των μελωδικότατων εγκωμίων του
Επιταφίου «Η Ζωή εν τάφω»;
Η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί αυτές τις ημέρες να βιώσουμε με συντριβή και κατάνυξη τα άγια και σεπτά Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Καλούμαστε να γίνουμε συνειδητοί κοινωνοί των παθημάτων του Λυτρωτή μας, διότι έτσι θα νοιώσουμε το μέγεθος της θείας αγάπης και φιλανθρωπίας. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε πως «ου φθαρτοίς αργυρίω ή χρυσίω ελυτρώθημεν εκ της ματαίας αναστροφής πατροπαραδότου, αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού» (Α΄Πέτρ.1:19-20). Η σωτηρία μας είναι αποτέλεσμα των Παθημάτων και της αδίκου Θυσίας του Κυρίου μας, καθ ότι «τας αμαρτίας ημών αυτός ανήνεγκεν εν τω σώματι αυτού επί το ξύλον, ίνα ταις αμαρτίαις απογενόμενοι τη δικαιοσύνη ζήσωμεν» (Α΄Πετρ.2:24). Ο Χριστός «υπέρ πάντων απέθανεν ... ίνα οι ζώντες μηκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τω υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι» (Ρωμ.5:15). Αυτό προϋποθέτει η βίωση από μέρους μας των σωτηρίων Παθημάτων του Λυτρωτή μας Χριστού να μην είναι τυπική ή μόνο συναισθηματική, αλλά πρέπει να είναι καθολική οντολογική μέθεξη των σωτηριωδών ενεργειών, οι οποίες απορρέουν από «τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ.12:2).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου