Εγώ η Ουλρίκε Μάινχοφ καταγγέλω - Ωχρά Σπειροχαίτη

Ένα άλλο είδος βασανιστήριου. Η στέρηση των αισθήσεων [στην Γερμανίας ενάντια στους φυλακισμένους/ες της Raf)

Posted on 24/03/2014 by kleovis

Un altro tipo di tortura. La deprivazione sensoriale (in Germania contro prigionieri/e Raf)
Posted on gennaio 30, 2012
Ένα άλλο είδος βασανιστήριου. Η στέρηση των αισθήσεων [στην Γερμανίας ενάντια στους φυλακισμένους/ες της Raf)
contromaelstrom
η Ulrike Meinhof συλλαμβάνεται στις 15 Ιουνίου 1972 στο Langenhagen κοντά στο Αννόβερο.
Από εδώ ξεκινά ένας μακρύς γολγοθάς απομόνωσης της Ουλρίκε και των άλλων φυλακισμένων της Raf.
Μας θυμίζει ο Jürgen Bäker (κρατούμενος Raf) ”επρόκειτο για κράτηση φρικτή…δεν γίνεται να την χαρακτηρίσεις διαφορετικά. Η προληπτική φυλάκιση σε Berlino-Moabit είναι θανατηφόρα, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς, κι εγώ κάθισα για περίπου πέντε και μισό χρόνια. Πέντε χρόνια και μισό σε κελί απομόνωσης. Μέχρι 23 ώρες την μέρα στο κελί – με τέτοιες συνθήκες πρέπει να εφεύρεις κάτι για να μην ψοφήσεις.
Η Ουλρίκε μεταφέρεται στη φυλακή της Colonia- Ossendorf, όπου της επιβάλλονται αυστηρές συνθήκες απομόνωσης, μάλιστα το κελί της βρισκόταν σε μια πλευρά της φυλακής ξεχωριστή από το υπόλοιπο κτίριο. Δεν μπορούσε ν’ ακούσει φωνές ούτε οποιοδήποτε άλλο θόρυβο, απομονωμένη ακόμη και ακουστικά για 24 ώρες την ημέρα στην πιο θανατηφόρα απόλυτη σιωπή.
Γράφει ο δικηγόρος της Meinhof (Ulrick K. Preuβ): ‘Στην απομόνωση λόγω της θέσης του κελιού και σε εκείνη την ακουστική όλης εκείνης της πτέρυγας προστέθηκε το γεγονός πως το κελί της πελάτισσας μου όπως και όλη η επίπλωση – εκτός από την πόρτα του κελιού – ήταν βαμμένα άσπρα. Σε μια πρώτη φάση το παράθυρο του κελιού δεν μπορούσε ν’ ανοίξει με τίποτα, στη συνέχεια για πολύ λίγο, καλύπτονταν μάλιστα από πολύ πυκνό δίχτυ για προστασία από τα έντομα [;]. Επίσης ο φωτισμός νέον στο εσωτερικό του κελιού δεν έσβηνε ποτέ τη νύχτα, τέλος, το κελί τους χειμωνιάτικους μήνες ήταν διαρκώς κρύο….πρακτικά ζει εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα δίχως να μπορεί ν’ αντιληφθεί οποιαδήποτε εκδήλωση του γύρω κόσμου, αφού της απαγορεύεται επίσης να κρεμάσει αφίσες, σχέδια, ταμπέλες ή παρόμοια πράγματα στους τοίχους.’
Γράφει η Ουλρίκε : ‘συναίσθημα που κάνει το κεφάλι σου να εκραγεί [ η αίσθηση πως το κρανίο σου πάει να σπάσει, γίνεται τεράστιο]….η αίσθηση πως το κελί ‘ταξιδεύει’. Ξυπνάς, ανοίγεις τα μάτια : το κελί ταξιδεύει, το απόγευμα, όταν μπαίνει το φως του ήλιου – ξαφνικά σταματά. Το συναίσθημα όμως του ταξιδιού δεν μπορείς να το διώξεις. Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά εάν τρέμεις απ’ τον πυρετό ή απ’ το κρύο – έτσι κι αλλιώς κρυώνεις. Για να μπορείς να μιλάς με τόνο κανονικό πρέπει να καταβάλεις την ίδια προσπάθεια που θα έκανες για να μιλάς δυνατά, σχεδόν σαν να κραυγάζεις.
Η αίσθηση του να μένεις άφωνος – δεν καταφέρνεις πλέον να αντιληφθείς τη σημασιολογία κάθε λέξης, μπορείς μόνο κάνεις υποθέσεις – οι συριστικοί θόρυβοι δεν είναι με τίποτα ανεκτοί. Πόνοι στο κεφάλι.
Το να φτιάξεις μια φράση, τη γραμματική, τη σύνταξη – δεν ελέγχονται πλέον. Την ώρα που γράφεις : δυο γραμμές – στο τέλος της δεύτερης γραμμής έχεις ήδη ξεχάσει εκείνο που έγραψες στο ξεκίνημα της πρώτης. Η αίσθηση πως καίγεσαι μέσα σου.’
Και πάλι :’Φύλακες, επισκεπτήριο, αυλή μοιάζουν να είναι φτιαγμένοι από ζελατίνη – οι επισκέπτες δεν σου αφήνουν τίποτα. Μισή ώρα μετά καταφέρνεις με το ζόρι να αναπαράξεις εάν η επίσκεψη έγινε σήμερα ή την προηγούμενη εβδομάδα….Το συναίσθημα πως ο χρόνος και ο χώρος έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο – η αίσθηση πως βρίσκεσαι σε αίθουσα με παραμορφωτικούς καθρέπτες – να γλιστράς, σαν σε τσουλήθρα. Η αίσθηση πως είσαι ξεφλουδισμένος.’
Ο δικηγόρος της Ουλρίκε, παραθέτοντας τον ολανδό ψυχίατρο J.P. Teuns, καταγγέλλει τις επιπτώσεις τέτοιας απομόνωσης : ‘η δημιουργία και η συντήρηση περιβάλλοντος τεχνητού με τον χρόνο προκαλεί αισθητήρια στέρηση και για το απομονωμένο άτομο συνεπάγεται ακραία απομόνωση.’
Μπροστά στη ‘διεθνή επιτροπή διερεύνησης’ που το 1978 ασχολήθηκε με το θάνατο της Ουλρίκε [εκείνη που δήλωσε πως η Ουλρίκε δεν αυτοκτόνησε] ο δανός ψυχολόγος Jörgen Pauli Jensen αναγνωρίζει πως ‘διαμέσου παρομοίων καταστάσεων κράτησης ‘καταστρέφονταν’ η ανθρώπινη ανάγκη για κοινωνικές επαφές και η αισθητηριακή αντίληψη….σε φυσικό επίπεδο εξαπλώνεται αργά η καταστροφή των λεγόμενων βλαστικών λειτουργιών [παθολογικές αλλαγές των ενστίκτων που έχουν σχέση με την ανάγκη για ύπνο, τροφή, πόση, τεϊνεσμού της ουροδόχου κύστεως, ξεκινούν κεφαλαλγίες, απώλεια βάρους κλπ] ενώ σε επίπεδο ψυχικό δημιουργείται συναισθηματική αστάθεια [σχέση δυσανάλογη ξαφνικών αισθημάτων άγχους, χαράς και θυμού].Σε αυτές τις συνθήκες η Ουλρίκε παρέμεινε από τον ιούλιο του 1972 μέχρι τον φεβρουάριο του 1973 για συνολικά 273 ημέρες.
Το ίδιο μέτρο αντιμετωπίζει και η Astrid Proll [ η οποία συλλαμβάνεται στις 6 μαίου 1971 δύο χρόνια και μισό απομόνωσης της προκάλεσαν διαταραχή του αυτόνομου νευρικού συστήματος σε σημείο να κριθεί απαραίτητη η νοσηλεία σε σανατόριο] όπως και οι Roland Augustin και Holger Meins. Αυτές ήταν οι εντολές των αρχών : ‘αποκλεισμός από όλες τις δραστηριότητες της κοινότητας [των φυλακών] συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών λειτουργιών…Έξοδος στον ανοικτό αέρα υπό εποπτεία…Καμία εκχώρηση εργασίας ….Τα κελιά με άμεση πλευρική γειτνίαση και στους άνω και κάτω ορόφους δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άλλους κρατούμενους…’ Γράμμα του διευθυντή των φυλακών της Στουτγάρδης.
Παρά τις πολλές απεργίες πείνας των φυλακισμένων, τις διαμαρτυρίες των γερμανών δικηγόρων και διάφορων χώρων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι αρχές [οι αξιωματούχοι του κράτους της δυτικής γερμανίας ήταν στο μεγαλύτερο μέρος ανακύκλωση του ναζισμού] αρνούνταν να μεταφέρουν τους κρατούμενους Raf ανάμεσα με τους κοινούς κρατούμενους διότι οι ‘κατηγορούμενοι, όπως είναι γνωστό με σημαντική ρητορική δυνατότητα, είναι σε θέση να υποκινήσουν και να ξεσηκώσουν τους άλλους κρατουμένους’. Δήλωση σε πλήρη αντίθεση με την θεωρία που υποστήριζε το Κράτος πως ‘οι τρομοκράτες ήταν πολιτικά απομονωμένοι’. Το ‘κανονικό’ καθεστώς θα έρχονταν γι αυτούς – ήταν ο εκβιασμός του Κράτους – με τον όρο πως οι φυλακισμένοι θα εγκατέλειπαν την πολιτική τους ταυτότητα : δηλαδή να μετανιώσουν ή να διαχωρίσουν τη θέση τους [όπως στην Ιταλία].
Γράφει η Ουλρίκε : ‘Το ξέρω διότι υποστήριξα πως αυτή η πτέρυγα είναι η προσπάθεια να αποσπάσουν μια αυτοκτονία. Διότι όλη η ενέργεια αφιερώνεται στην αντίσταση στην απόλυτη σιωπή, σε αυτή τη σιωπή στη διάρκεια της οποίας τίποτα δεν γίνεται αντιληπτό, στο τέλος δεν έχει άλλο στόχο από τον ίδιο τον κρατούμενο. Μη μπορώντας ν’ αντιπαλέψει την σιωπή, διότι μπορείς να παλέψεις μονάχα αυτό που υπομένεις άμεσα. Σε αυτό το αποτέλεσμα προσβλέπει η κράτηση στη νεκρή πτέρυγα : την αυτοκαταστροφή του κρατούμενου’. ‘Ξεκινώντας από τα μέσα δεκεμβρίου μου ήταν πλέον ξεκάθαρο πως θα έπρεπε να βγω αγωνιζόμενη…είναι καθήκον μου να αγωνιστώ για να βγω από εκεί μέσα’.
Τον μάρτιο του 1973 η Ουλρίκε μετακινείται επιτέλους από την νεκρή πτέρυγα. Πάντα σε απομόνωση, αλλά σε άλλη πτέρυγα της φυλακής, όπως οι Astrid Proll, Holger Meins και Ronald Augustin. Στο τέλος όμως του χρόνου μεταφέρεται εκ νέου στη νεκρή πτέρυγα.
οποία υπόκειται στη διάρκεια της απεργίας πείνας γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να του χορηγείται ποσότητα ανεπαρκής σε πρωτείνες ώστε να του επιφέρουν το θάνατο.
Η προσπάθεια ψυχολογικής εξόντωσης της Ουλρίκε
Η εφημερίδα “Stern” είχε δημοσιεύσει τις ρ;αδιογραφίες που είχαν κάνει στην Ουλρίκε αμέσως μετά από χειρουργική επέμβαση που της έγινε στο κεφάλι : ήταν αναγνωρίσιμο αμέσως σε αυτές ένα πλέγμα από ασήμι στο οποίο στα 1962 περιέβαλαν μια πρησμένη φλέβα. Χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία αυτό το επεισόδιο, το Γραφείο Ασφάλειας του Κράτους είχε προτείνει στον ανακριτή και τον εισαγγελέα να της κάνουν μια ραδιογραφία στο κεφάλι : οι δικαστικοί είχαν συμφωνήσει δουλικά.
η Ουλρίκε είχε αρνηθεί να υποβληθεί στη ραδιογραφία, μετά από μακρά αντίσταση της είχε εγχυθεί με ένεση βίαια ναρκωτικό και την υπέβαλλαν στην ραδιογραφία ενάντια στη θέληση της. Κάποιο χρόνο μετά, εν΄βρίσκονταν στην απομόνωση στη νεκρή πτέρυγα της φυλακής στην Colonia-Ossendorf, ενορχηστρώθηκε ο δόλιος ελιγμός να την περάσουν για ‘τρελή’. Οι δικηγόροι της παρέθεσαν δήλωση του ίδιου του γενικού εισαγγελέα Zeis: ‘αν αποδεχτεί πως όλος αυτός ο κόσμος πήγε πίσω από αυτή την τρελή…’
Ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας, πρότεινε στον ψυχίατρο της φυλακής να την μεταφέρει στο ψυχιατρείο για να εκτελέσει εγκεφαλικό σπινθηρογράφημα. Για το σπινθηρογράφημα γίνεται έκχυση ενέσιμη μιας ουσίας αντίθεσης, η Ουλρίκε αρνήθηκε, ο εισαγγελέας όμως του Ακυρωτικού Δικαστηρίου διέταξε πως πρέπει να εκτελεστεί ακόμη και ενάντια στη θέληση της κρατούμενης. Ο ελιγμός σε άψογο ναζιστικό στυλ έχει ολοκληρωθεί. Για καλή τύχη οι διαμαρτυρίες πήραν φωτιά σε όλη την Ευρώπη εκείνο το διάστημα και εμπόδισαν αυτή την βρώμικη μανούβρα.
Η δίκη και η δολοφονία της Ουλρίκε
Στις 21 μαίου 1975 στο Stammheim, έδρα μιας από τις πιο τρομερές ειδικές φυλακές, στην περιοχή της Στουτγάρδης, ξεκινά η δίκη στους Andreas Baader, Ulrike Meinhof, Gudrun Ensslin e Jan Carl Raspe. Η δίκη διεξάγεται στις καντίνες της υπέρ φυλακής απομονωμένη από τους πάντες. Μηδενισμένα τα δικαιώματα υπεράσπισης, πλήρως, στο σημείο να συλληφθούν οι δικηγόροι εμπιστοσύνης με την απλή υπόνοια ‘εύνοιας προς τους κατηγορούμενους’.
Στις 9 μαίου 1976, το πρωί στις 7,30 η Ulrike Meinhof βρίσκεται κρεμασμένη στο κελί της. Οι ιστοί του Κράτους έχουν ήδη υφανθεί, για την αναπαραγωγή δήθεν εντάσεων που είχαν δήθεν προκαλέσει την αυτοκτονική διάθεση. Όλα ψεύτικα! Έκαναν αυτοψία στα κρυφά στον εγκέφαλο της και τον έκρυψαν σε κρυφό μέρος. Δυο μέρες νωρίτερα του θανάτου η Ουλρίκε είχε συνάντηση με τον ιταλό δικηγόρο Cappelli, με τον οποίο είχε συζητήσει για τις συνθήκες εγκλεισμού των κρατουμένων των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
Δεν έπεισε κανέναν η αναπαράσταση της δυναμικής της υποτιθέμενης αυτοκτονίας παρά μόνο τους ηλίθιους του Τύπου [ηλεκτρονικού και έντυπου] που υπηρετούν την εξουσία. Μια ΔΙΕΘΝΉΣ ΕΠΙΤΡΟΠΉ ΈΡΕΥΝΑΣ γελοιοποιεί όλο το στημένο σκηνικό : η θηλιά ήταν πολύ μικρή για να περάσει στο λαιμό. Η δυναμική του καθίσματος αποφαίνεται λανθασμένη, η πλάτη βρίσκονταν μπροστά και ήταν αδύνατο γι αυτήν να κάνει το πήδημα στο κενό, επίσης κάποιοι από τους μάρτυρες της φυλακής δεν είχαν δει την καρέκλα κάτω από το σώμα. Τέλος η επιτροπή επιβεβαίωσε πως δεν υπήρχε ούτε η βεβαιότητα πως ο θάνατος ήταν αποτέλεσμα κρεμάσματος. Έλειπαν τα τυπικά συμπτώματα ασφυξίας, πλήρως.
Ένα ΈΓΚΛΗΜΑ λοιπόν ! Ένα κτηνώδες έγκλημα που κατάφεραν με τέλειο ναζιστικό στυλ [ίσως με λιγότερη επιδεξιότητα ]. Ένα κρατικό έγκλημα, του πολιτικού συστήματος, των κυβερνώντων τάξεων, του οικονομικό-στρατιωτικού συστήματος. Και να μη ξεχνάμε τον βρώμικο ρόλο του μεγαλύτερου μέρους του τύπου με σπάνιες εξαιρέσεις.
Η Γερμανία ξεκινούσε το δρόμο που την κατέστησε ‘ευρωπαία ατμομηχανή’ και του ‘καπιταλιστικού άλματος’ και δεν μπορούσε να ανεχθεί εμπόδια πολέμιων και αντιπάλων. Έπρεπε να εκμηδενιστούν!!!