Ο στρατιώτης
Στην Χριστίνα Καραντώνη
Μια μέρα θα μιλήσει ο στρατιώτης πέφτοντας στο κενό
σκεπτόμενος πως όλα μια πλάνη
πλάνη που ξεπαγιάζει μες στον λαβύρινθο του νου
το πρόσωπό του διαλυμένο από εγκαύματα
μαχών μελλοντικών
η μοναξιά του στρατιώτη-μπαλαρίνα
ιδίως όταν το όρθιο πόδι ξεριζωθεί
με μάτια δεμένα και με ραμμένα βλέφαρα
αρχίζει με μια φιλάρεσκη πιρουέτα θανάτου
σταθερά χλωμός γεμάτος αγωνία
ντυμένος με κουρέλια
με τους αβρούς τρόπους του παλιάτσου
να μη γνωρίζει ποτέ ποιόν κατατροπώνει
— ποιόν άλλον αν όχι εαυτόν
χάνεται και επέρχεται η πτώση
πέφτει σ’ ένα ακατοίκητο κενό
που όμως ασφαλέστερο από το έδαφος
έτσι ξορκίζει τον θάνατο με προσφορές σκοτεινές
γίνεται άτρωτος σχεδόν από μάρμαρο εκσφενδονισμένος
σαν μολότοφ πάνω σε ημερήσιο ιαγουάρο
μαζών τσιμεντωμένων εκσφενδόνιση
έτσι ο στρατιώτης μυείται στην ακινησία του κενού
η μοναξιά του στρατιώτη-μπαλαρίνα
γίνεται θρίαμβος του τρόμου
από το πάτωμα ψηλά πέφτει ένας άνθρωπος
ο ουρανός θα τον μαζέψει
πτώση τώρα μόνο πτώση
χρόνια πάνε που όλο πέφτει
και κανένας ουρανός να τον μαζέψει
πτώση τώρα μόνο πτώση
από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου