Η αρχή έγινε με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, ο οποίος μετά από ένα
πύρινο κήρυγμα λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου. Έπειτα αποκεφαλίστηκε ο
Ιάκωβος ο αδελφός του ευαγγελιστή Ιωάννη. Τελικά, μαρτύρησαν όλοι οι
Απόστολοι, εκτός από τον άγιο Ιωάννη τον ευαγγελιστή. Από τότε,
εκατομμύρια επί εκατομμυρίων πιστοί έχουν θανατωθεί, επειδή ομολόγησαν
το όνομα του Χριστού. Ο Τερτυλλιανός έχει πει ότι το αίμα των μαρτύρων
αποτελεί το σπόρο της Εκκλησίας.
Υπάρχει κάτι μέσα σε όποιον θέλει να βαδίσει τον ίσιο δρόμο, το οποίο έχει μια απωθητική επίδραση στους άλλους ανθρώπους. Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Ακόμα κι αν δεν ήταν “κάποιος”, κήρυξε άφοβα μπροστά στους πιό εξέχοντες θρησκευτικούς ηγέτες του καιρού του. Φλεγόταν από ζήλο Θεού, όταν τους αποκάλεσε “σκληροτράχηλους και… ότι πάντα αντιστέκονται στο Πνεύμα το Άγιο…”. Αυτό δεν ειπώθηκε από έναν αυτόκλητο προφήτη, αλλά από έναν άνθρωπο ταπεινό, ενδυναμούμενο από το Πνεύμα του Ζώντος Θεού. Όταν οι Ιουδαίοι ηγέτες άκουσαν αυτές τις λέξεις έφριξαν και αφού τον οδήγησαν έξω από την πόλη, τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου.
Τι είναι αυτό που έκανε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο πρόθυμο να αντιμετωπίσει το θάνατο με τόση σταθερότητα; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί στη ζωή του, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στο θάνατό του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς τον χαρακτηρίζει “άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου” καθώς και “πλήρη χάριτος και δυνάμεως”.
Ο διάβολος τον δολοφόνησε, όμως αυτός υπερνίκησε το Σατανά επειδή “δεν αγάπησε τη ζωή του μέχρι θανάτου” (Αποκάλυψη ιβ΄ 11). Ο θάνατος δεν τρομοκρατεί τους πιστούς που ζουν με μια αιώνια προοπτική. Η πραγματικότητα της ζωής τους μπορεί να βρεθεί στις λέξεις του Χριστού: “Αυτός που αγαπάει τη ζωή του θα τη χάσει κι εκείνος που μισεί τη ζωή του σ’ αυτόν τον κόσμο θα την κρατήσει αιώνια”. (Ιωαν. ιβ΄ 25). Ζουν μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είναι “του κόσμου” (Ιωάν. ιζ΄ 14). “Αναζητεί την πόλη με τα θεμέλια, της οποίας αρχιτέκτονας και δημιουργός είναι ο Θεός” (Εβρ. ια΄ 10), “την πόλη του Ζώντος Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ” (Εβρ. ιβ΄ 22). Ο θάνατος έχει χάσει το κεντρί του για το Χριστιανό που ζει μ’ αυτό το φρόνημα.
Το να έχεις μαρτυρικό φρόνημα σημαίνει περισσότερα πέρα από την προθυμία να αντιμετωπίσεις το θάνατο. Ο Απόστολος Παύλος, που θα μαρτυρήσει κι ο ίδιος αργότερα, καλεί τους Ρωμαίους “να προσφέρουν τα σώματά τους ζώσα και ιερή θυσία” στο Θεό. Δεν αναφερόταν μόνο στο θάνατο, αλλά και στον τρόπο που ζούσαν καθημερινά.
Είτε αντιμετωπίσουμε ποτέ τέτοιους διωγμούς, είτε όχι, μπορούμε να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες του Χριστού εκεί ακριβώς που ζούμε. Μπορούμε να αποκτήσουμε το ίδιο ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους, όπως οι απόστολοι Στέφανος και Παύλος. Μπορούμε να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες ακόμη και στα σπίτια και τη δουλειά μας.
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορεί να κάνει ο αγωνιζόμενος αμαρτωλός για να υπερνικήσει τον ασφυκτικό κλοιό της αμαρτίας είναι να “βγει από τον εαυτό τους”, όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Ένα κοινό στοιχείο σε όλα τα πάθη είναι ότι η αμαρτία τείνει να κάνει πολύ μικρό το ζωτικό μας χώρο. Η αμαρτία είναι σαν ένα τέρας που απαιτεί συνεχώς όλο και περισσότερο να το υπηρετούμε. Όσο δυνατότερο το πάθος, τόσο πιο εγωιστής γίνεται ο άνθρωπος. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν καθόλου στη ζωή τους, επειδή το πάθος τούς έχει βαθμιαία καταλάβει.
Μέσα σε αυτόν τον μικρό χώρο τα πάθη και οι επιθυμίες γίνονται ολοένα και ισχυρότερα, ενώ η ανάγκη για αυτούς που αγαπάμε μικραίνει. Η ζωή του εμπαθούς ανθρώπου γίνεται ένας φαύλος κύκλος μεταξύ του εγωιστικού βίου και της εξάρτησης από την αμαρτία. Όσο περισσότερο ζούμε έτσι, τόσο λιγότερο διαπιστώνουμε ότι πρέπει να προσφέρουμε στους άλλους.
Το χειρότερο πράγμα για έναν εμπαθή άνθρωπο είναι να ζει μόνο για τον εαυτό του, επειδή όλα όσα κάνει στη ζωή του ενισχύουν το πάθος του. Αυτή η σπείρα της αμαρτίας και του εγωισμού τον οδηγεί σε ένα βαθύ λάκκο, από τον οποίο είναι αδύνατο να δραπετεύσει. Το ενθαρρυντικό είναι ότι ο πιστός μπορεί να αναρριχηθεί μέσα από οποιοδήποτε λάκκο. Και παρόλο που το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να ασχολείται με τους άλλους, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα στοιχεία που θα τον απεγκλωβίσουν απ’ αυτό το λάκκο του εγωισμού.
Μια θυσιαστική ζωή δε θα μας φέρει μόνο εγγύτερα στο Θεό, αλλά θα μας ελευθερώσει και από τα πάθη και τους εθισμούς μας. Στο βαθμό που έχουμε δώσει τη ζωή μας στην αμαρτία, τώρα πρέπει να τη δώσουμε στο Θεό. Η αληθινή αγάπη του Θεού είναι η μόνη που μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη της αμαρτίας.
Το να ‘σαι μάρτυς διά Χριστόν, δε σημαίνει μόνο να θανατωθείς από κάποιο θεομάχο. Σημαίνει να ζεις μια ζωή γεμάτη θυσία και χωρίς εγωισμό.
Αν αναπτύξουμε θεϊκό φρόνημα, αν μάθουμε “να μισούμε τη ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο”, αν κάνουμε τη ζωή μας μια ζώσα θυσία για το Θεό και τους ανθρώπους, τότε σύντομα θα δούμε ότι ο πειρασμός έχει χάσει τη δύναμή του!
Υπάρχει κάτι μέσα σε όποιον θέλει να βαδίσει τον ίσιο δρόμο, το οποίο έχει μια απωθητική επίδραση στους άλλους ανθρώπους. Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Ακόμα κι αν δεν ήταν “κάποιος”, κήρυξε άφοβα μπροστά στους πιό εξέχοντες θρησκευτικούς ηγέτες του καιρού του. Φλεγόταν από ζήλο Θεού, όταν τους αποκάλεσε “σκληροτράχηλους και… ότι πάντα αντιστέκονται στο Πνεύμα το Άγιο…”. Αυτό δεν ειπώθηκε από έναν αυτόκλητο προφήτη, αλλά από έναν άνθρωπο ταπεινό, ενδυναμούμενο από το Πνεύμα του Ζώντος Θεού. Όταν οι Ιουδαίοι ηγέτες άκουσαν αυτές τις λέξεις έφριξαν και αφού τον οδήγησαν έξω από την πόλη, τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου.
Τι είναι αυτό που έκανε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο πρόθυμο να αντιμετωπίσει το θάνατο με τόση σταθερότητα; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί στη ζωή του, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στο θάνατό του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς τον χαρακτηρίζει “άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου” καθώς και “πλήρη χάριτος και δυνάμεως”.
Ο διάβολος τον δολοφόνησε, όμως αυτός υπερνίκησε το Σατανά επειδή “δεν αγάπησε τη ζωή του μέχρι θανάτου” (Αποκάλυψη ιβ΄ 11). Ο θάνατος δεν τρομοκρατεί τους πιστούς που ζουν με μια αιώνια προοπτική. Η πραγματικότητα της ζωής τους μπορεί να βρεθεί στις λέξεις του Χριστού: “Αυτός που αγαπάει τη ζωή του θα τη χάσει κι εκείνος που μισεί τη ζωή του σ’ αυτόν τον κόσμο θα την κρατήσει αιώνια”. (Ιωαν. ιβ΄ 25). Ζουν μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είναι “του κόσμου” (Ιωάν. ιζ΄ 14). “Αναζητεί την πόλη με τα θεμέλια, της οποίας αρχιτέκτονας και δημιουργός είναι ο Θεός” (Εβρ. ια΄ 10), “την πόλη του Ζώντος Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ” (Εβρ. ιβ΄ 22). Ο θάνατος έχει χάσει το κεντρί του για το Χριστιανό που ζει μ’ αυτό το φρόνημα.
Το να έχεις μαρτυρικό φρόνημα σημαίνει περισσότερα πέρα από την προθυμία να αντιμετωπίσεις το θάνατο. Ο Απόστολος Παύλος, που θα μαρτυρήσει κι ο ίδιος αργότερα, καλεί τους Ρωμαίους “να προσφέρουν τα σώματά τους ζώσα και ιερή θυσία” στο Θεό. Δεν αναφερόταν μόνο στο θάνατο, αλλά και στον τρόπο που ζούσαν καθημερινά.
Είτε αντιμετωπίσουμε ποτέ τέτοιους διωγμούς, είτε όχι, μπορούμε να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες του Χριστού εκεί ακριβώς που ζούμε. Μπορούμε να αποκτήσουμε το ίδιο ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους, όπως οι απόστολοι Στέφανος και Παύλος. Μπορούμε να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες ακόμη και στα σπίτια και τη δουλειά μας.
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορεί να κάνει ο αγωνιζόμενος αμαρτωλός για να υπερνικήσει τον ασφυκτικό κλοιό της αμαρτίας είναι να “βγει από τον εαυτό τους”, όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Ένα κοινό στοιχείο σε όλα τα πάθη είναι ότι η αμαρτία τείνει να κάνει πολύ μικρό το ζωτικό μας χώρο. Η αμαρτία είναι σαν ένα τέρας που απαιτεί συνεχώς όλο και περισσότερο να το υπηρετούμε. Όσο δυνατότερο το πάθος, τόσο πιο εγωιστής γίνεται ο άνθρωπος. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν καθόλου στη ζωή τους, επειδή το πάθος τούς έχει βαθμιαία καταλάβει.
Μέσα σε αυτόν τον μικρό χώρο τα πάθη και οι επιθυμίες γίνονται ολοένα και ισχυρότερα, ενώ η ανάγκη για αυτούς που αγαπάμε μικραίνει. Η ζωή του εμπαθούς ανθρώπου γίνεται ένας φαύλος κύκλος μεταξύ του εγωιστικού βίου και της εξάρτησης από την αμαρτία. Όσο περισσότερο ζούμε έτσι, τόσο λιγότερο διαπιστώνουμε ότι πρέπει να προσφέρουμε στους άλλους.
Το χειρότερο πράγμα για έναν εμπαθή άνθρωπο είναι να ζει μόνο για τον εαυτό του, επειδή όλα όσα κάνει στη ζωή του ενισχύουν το πάθος του. Αυτή η σπείρα της αμαρτίας και του εγωισμού τον οδηγεί σε ένα βαθύ λάκκο, από τον οποίο είναι αδύνατο να δραπετεύσει. Το ενθαρρυντικό είναι ότι ο πιστός μπορεί να αναρριχηθεί μέσα από οποιοδήποτε λάκκο. Και παρόλο που το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να ασχολείται με τους άλλους, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα στοιχεία που θα τον απεγκλωβίσουν απ’ αυτό το λάκκο του εγωισμού.
Μια θυσιαστική ζωή δε θα μας φέρει μόνο εγγύτερα στο Θεό, αλλά θα μας ελευθερώσει και από τα πάθη και τους εθισμούς μας. Στο βαθμό που έχουμε δώσει τη ζωή μας στην αμαρτία, τώρα πρέπει να τη δώσουμε στο Θεό. Η αληθινή αγάπη του Θεού είναι η μόνη που μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη της αμαρτίας.
Το να ‘σαι μάρτυς διά Χριστόν, δε σημαίνει μόνο να θανατωθείς από κάποιο θεομάχο. Σημαίνει να ζεις μια ζωή γεμάτη θυσία και χωρίς εγωισμό.
Αν αναπτύξουμε θεϊκό φρόνημα, αν μάθουμε “να μισούμε τη ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο”, αν κάνουμε τη ζωή μας μια ζώσα θυσία για το Θεό και τους ανθρώπους, τότε σύντομα θα δούμε ότι ο πειρασμός έχει χάσει τη δύναμή του!
Του Steve Gallagher
Προσαρμογή: Γ.Φ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου