Σήμερα
ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι όχι μόνο της οδύνης Του αλλά και της
φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα Τον περιβάλλει καθ΄όλη την εβδομάδα των
Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μία παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η
είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός
πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει τον λαό του από τη
καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «αθεϊα» –
καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η
μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν οι μαθητές Του, θα είναι σε θέση
να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά τον Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους
μιλήσει για τελευταία φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το
ακριβές νόημα των λόγων Του. Και αργότερα, όταν θα μπει στο κήπο της
Γεθσημανή λίγο πριν από τον φρικτό θάνατο που πρόκειται να
αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο
Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα θα αφεθούν να
αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού
πάνω στο Σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ινα τί με εγκατέλειπες;».
Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, αποριμμένος από τον λαό του Ισραήλ,
είναι τώρα αντιμέτωπος με την ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό,
χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την Αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη
Του για το γένος των ανθρώπων· πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του
Θεού.
Η σημερινή
θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμος
περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει τον Σωτήρα των ψυχών τους.
Τίποτε δε χολώνει τον άθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που
διαψεύσθηκε· κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που τον ακολούθησαν με
τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του
Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη
διδασκαλία Του και θαύμαζαν τη κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν
μαθητές Του τον «καλό καιρό», απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του
πάθους και Του γύρισαν τη πλάτη· λίγες μέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον,
σταύρωσον Αυτόν». Κι Εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος,
γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος απ΄όλους εκτός από τη
Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά, όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της,
μετέχοντας στη τραγική ανοδό Του στον Σταυρό· Εκείνη που είχε δεχθεί τον
Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχει εν σιωπή ακούσει την
προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της
καρδιά.
Τις ημέρες που
έρχονται, δε θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του
Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει το Χριστό,
τους μαθητές και τη Θεοτόκο. Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα
παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του πάθους θα
διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό
μας το ερώτημα: «Μέσα στο πλήθος, που βρίσκομαι εγώ, ποιος είμαι; Ένας
Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιός;Ή μήπως
στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»… Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο
φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας Τον πρόδωσε, ο
Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο
Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη· οι άλλοι
μαθητές το βαλαν στα πόδια. Κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και
τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ΄εκείνο το είδος της
αγάπης που δε γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί
ο,τιδήποτε.
Ας ρωτήσουμε για
άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαατε και ποια είναι η θέση μας μέσα
σ΄αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τι; Κι αν
είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε μέρος του τρομακτικού πλήθους
που περικύκλωνε τον Χριστό, που Τον ακολουθούσε και Τον άκουγε, αλλά
μετά έφευγε· όπως θα φύγουμε και μεις από τον ναό. Ο Εσταυρωμένος θα
υψωθεί εδώ τη Μεγάλη Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για το
Σταυρό και τη Στάυρωση και το θάνατο – και μετά τι; Ο Σταυρός θα
συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε
σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης.
Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στον Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο
φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να
περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφτούμε, κι αν δεν
μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε
και που βρισκόμαστε, και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την
κραυγή, την έκκληση του ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία
σου!»
Antony Bloom
Στο Φως της Κρίσης του Θεού
Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου