Η θέωση είναι δώρο Θεού στη νέα δημιουργία Του

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής 1^ης Δεκεμβρίου 2013

(Εφεσ. β’, 4-10)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Ο ιερός Παύλος υπενθυμίζει στην σημερινή περικοπή αυτήν ότι όλοι οι άνθρωποι πριν την έλευση του Χριστού (Ιουδαίοι και Εθνικοί) βρίσκονταν κάτω από τον ζυγό της Αμαρτίας. Ποθούσαν να απαλλαγούν απ’ αυτήν, χωρίς όμως να το κατορθώνουν. Βυθίζονταν διαρκώς στην άβυσσο και στην σκληρή τυραννία του διαβόλου, ψυχικά και σωματικά. Τα αμαρτωλά λόγια και έργα τους οδηγούσαν στον θάνατο, πνευματικό και σωματικό και επιπλέον προκαλούσαν την θεία οργή και καθιστούσαν τον άνθρωπο αποστάτη («τέκνον φύσει οργής»). Όμως εδώ ακριβώς φανερώνεται το έλεος του Θεού.

          Ο Θεός –κατά τον Παύλο– είναι πλούσιος σε φιλανθρωπία και έλεος και, λόγω της απεριόριστης αγάπης Του προς το ανθρώπινο γένος, ανάστησε πνευματικά –μαζί με τον Υιό Του Ιησού Χριστό– τον νεκρωθέντα από την αμαρτία άνθρωπο.

          Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να καυχηθεί ότι με τις δικές του δυνάμεις και τα δικά του έργα (χωρίς θεία βοήθεια) κέρδισε την σωτηρία. Αυτό δεν το πέτυχαν ούτε καν οι Εβραίοι Μονοθεϊστές και κάτοχοι του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Πόσο μάλλον δεν το πέτυχαν, ούτε θα μπορούσαν άλλωστε να το πετύχουν, οι Ειδωλολάτρες.

          Οι άνθρωποι –Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες– μπορεί να νομίζουν ότι έπραξαν έργα σπουδαία ή ότι είπαν πάνσοφα λόγια. Όμως κι αν ακόμη έκαναν ή είπαν κάτι αξιόλογο, αυτό και πάλι στο Θεό το οφείλουν.

          Οποιαδήποτε καύχηση ανθρώπινη είναι αλαζονική και ανεδαφική. «Άνθρωπε, τι έχεις το οποίο δεν έλαβες (από τον Θεό); Και αν το έλαβες, τότε τί καυχιέσαι σαν να μη το έχεις λάβει αλλά είναι δικό σου κατόρθωμα;» (Α΄ Κορινθ. Δ΄ 7) ρωτά ο Θεός μέσω του Αποστόλου Παύλου.

          Μακριά, λοιπόν, από εμάς η υψηλοφροσύνη και ο φαρισαϊσμός.

          Επίσης, όταν λέμε ότι έχουμε σωθεί, δεν εννοούμε μόνο την προσωρινή λύτρωσή μας από την αμαρτία, την ενοχή και τις τύψεις, αλλά κυρίως την τελική σωτηρία μας και την εξασφάλιση της θείας μακαριότητας και της Βασιλείας των Ουρανών. Την θέωση, την ομοίωσή μας με το Χριστό, την απόκτηση της δόξας του ουρανού και των αγαθών του Παραδείσου.

          Ο Θεός –λέει ο Παύλος– «συνῄγειρε ἡμᾶς καί συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουράνιοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Μας ανέστησε, δηλαδή, μαζί με τον Χριστό και μας έβαλε να καθίσουμε μαζί Του στον επουράνιο θρόνο Του και να συμμεριστούμε την Δόξα Του.

          Άρα η θέωσή μας είναι δώρο του Θεού. Είμαστε η νέα δημιουργία Του. Γι΄ αυτό σταθερά πρέπει έως τέλους της ζωής μας να εφαρμόζουμε το θέλημά Του και να ενεργοποιούμε διαρκώς τα θεία χαρίσματα, που ελάβαμε δια του Βαπτίσματος και δια των άλλων Μυστηρίων της Εκκλησίας. Έτσι θα τον ευχαριστήσουμε και θα πετύχουμε την θέωση και την σωτηρία μας!