Ο αληθινά ενάρετος λαμπρύνεται και σώζεται δια της ταπεινοφροσύνης του

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής 3^ης Νοεμβρίου 2013

(Β΄ Κορ. 11, 31 – 12, 9)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Oι εργάτες του Ευαγγελίου δια μέσου των αιώνων διώκονται και συκοφαντούνται, όχι μόνον από τους εχθρούς του Χριστού, αλλά και από ψευδείς εργάτες του Ευαγγελίου, από υποκριτές και ιδιοτελείς, που μοιάζουν με λύκους, που, για να παραπλανήσουν, φορούν προβιά αρνιού. Το προείπε, εξάλλου, ο ίδιος Ιησούς Χριστός στους μαθητές του: «ει εμέ εδίωξαν καί υμάς διώξουσιν». Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος άκουσε κατηγορίες, συκοφαντίες, ψευδολογίες, ύβρεις τόσον εναντίον του, όσο και εναντίον των συνεργατών του. Είδε να υπονομεύεται το έργο του από ψευδαδέλφους, γνήσιους τάχα κήρυκες του Ευαγγελίου του Χριστού. Αυτοί βροντοφώναζαν παντού ότι ο Παύλος δεν είναι γνήσιος απόστολος. Κι έτσι βρέθηκε στην ανάγκη, παρά την βαθύτατη ταπεινοφροσύνη του, να απολογηθεί, όχι για να πείσει τους αμετάπειστους συκοφάντες του, αλλά για να ρίξει στην πίστη τούς αληθινούς και ευσεβείς Χριστιανούς.

            Γράφοντας, λοιπόν, στους Κορινθίους, τους οποίους οι ψευτοκήρυκες είχαν βάλει στόχο της συκοφαντικής προπαγάνδας τους, αναφέρει τις μεγάλες αποκαλύψεις που έλαβε κατευθείαν από τον Χριστό. Ο Χριστός –θαυματουργικώς στο όραμα της Δαμασκού– τον κάλεσε στο αποστολικό αξίωμα. Του φανέρωσε τις αλήθειες Του, εξισώνοντάς τον με τους άλλους Αποστόλους. Και κυρίως τον μετέφερε ολοζώντανο στους ουρανούς και του έδειξε τα υπερκόσμια αγαθά της Βασιλείας Του.

            Ο Παύλος κάνει μια ιστορική αναδρομή των συμβάντων της ζωής του, για να δείξει την θαυμαστή επέμβαση του Θεού. Μιλάει για την δραπέτευσή του, όταν οι μαθητές του τον κατέβασαν μέσα σε ένα καλάθι, κρυφά την νύχτα, από τα τείχη της Δαμασκού, για να διαφύγει από τον διωγμό των εχθρών του. Όμως οι περιπέτειές του δεν περιορίστηκαν σ’ αυτό το γεγονός μόνον, αλλά αντίθετα αυτό το συμβάν υπήρξε το ηπιότερο σε σύγκριση με τις επόμενες ταλαιπωρίες που υπέστη. Όμως –τονίζει– αυτά δεν τα λέει για να καυχηθεί, αλλά για να στηρίξει τους ακροατές του στην πίστη. Γι’ αυτόν και μόνον τον λόγο αναφέρεται και στις μεγάλες οπτασίες και αποκαλύψεις, που ο ίδιος έλαβε από τον Χριστό και με ταπεινοφροσύνη αφηγείται το γεγονός της ανάληψής Του στον Παράδεισο. Εκεί άκουσε λόγους και είδε πράγματα, τα οποία καμιά γλώσσα ανθρώπινη δεν έχει την δύναμη να περιγράψει.

            Για όλα αυτά ο Παύλος δεν καυχιέται, διότι δεν πρόκειται για δικά του κατορθώματα, αλλά για δωρεές του Θεού. Και για να είναι ταπεινόφρων και να μην καυχάται, ο Θεός του έδωσε έναν ισχυρό σωματικό πόνο, μια ασθένεια για να τον ταλαιπωρεί. Τρεις φορές παρακάλεσε τον Θεό να τον απαλλάξει, Εκείνος όμως δεν τον εισάκουσε, αλλά του απάντησε ότι του είναι αρκετή η Χάρη και ότι η κάθε δοκιμασία που οδηγεί στην ταπείνωση είναι ψυχικά ωφέλιμη για τον άνθρωπο. Τελειώνοντας, ο Απόστολος Παύλος μάς λέει ότι καυχάται περισσότερο για τις ασθένειές του, διότι μέσω αυτών και της ταπεινοφροσύνης που αυτές προκαλούν, θα οδηγηθεί στην θέωση. Αυτό, αγαπητοί μου, ισχύει για κάθε άνθρωπο.

            Αν ο καθένας μας κοσμείται από τα προσόντα, που περιέγραψε ο Απόστολος, πετυχαίνει την πραγματική σωτηρία. Δυστυχώς, η προβολή του εαυτού μας, η υγεία, το σωματικό κάλλος, η καλή οικονομική και κοινωνική θέση, οι έπαινοι και οι κολακείες έχουν γίνει σκοπός της ζωής μας. Ο αληθινά άξιος και ενάρετος μιμείται τον Παύλο, λαμπρύνεται και σώζεται δια της ταπεινοφροσύνης του! Γένοιτο!